|
Dave Hole |
Dave, waar ben je al die tijd geweest? Ik heb zo’n 30 jaar lang aan de westkust van Australia geleefd en al die tijd heb ik daar gespeeld in het clubcircuit. De dichtstbijzijnde stad was al zo’n 2000 miles verwijderd en dus was de Westkust van Australië mijn territorium. Mijn stad was Perth en daar deed ik mijn “ding”.
Waarom duurde het zolang voordat je een CD opnam? Ik heb al die jaren live opgetreden en het duurde tot 1990 of daaromtrent dat ik een kans kreeg. In die tijd opende een studio zijn poorten waarvan ik het idee had dat dit een goede studio was om mee in zee te gaan. De eerste in Perth eigenlijk, vreemd genoeg. Het klikte en we gingen de samenwerking aan. Ik kon met die jongens aan de slag en wij namen mijn eerste album op.
Je kan mij niet wijs maken dat jouw carriere afhankelijk was van de opkomst van een studio in Perth Nee, ik heb wel wat dingen gedaan daarvoor. Dingetjes opgenomen enzo maar het klikte niet, althans, het had geen vervolg. Mijn aandacht was daarbij altijd gericht op mijn fans in Perth. 'Small-circuit' en alles gericht op de stad. Door mijn contact met die nieuwe studio kwam de wereld echter naar mij toe. Ik nam mijn album op en zij bleken contacten te hebben die vervolgens bestendigden onder andere in Guitar Magazine. Ik kwam in bladen te staan en de wereld opende zich.
Je hebt een eigenaardige manier van gitaar spelen. Je bespeelt de gitaar “over the top” d.i. van bovenaf de hals. Hoe komt dat? Op een gegevens moment heb ik mijn linkerpink bezeerd. Die was gebroken of gekneusd. Ik kon evenwel niet stilzitten en wilde op een of andere manier blijven spelen. Drie maanden lang moest ik mij op die manier behelpen. Door die blessure moest ik ondertussen op een andere manier spelen. Het lijkt een beetje op de speelwijze van Jeff Heally. Ik vond een modus en bleek mij daar redelijk goed in te vinden. Ik heb dat uitgebouwd en bleef mijzelf daarin vinden. [Dave toont mij een zeer kromme pink…].
Die pink, is wel erg krom, kun je daar wat mee? Jazeker. Ik speel niet enkel slide. Ik weet mij goed te behelpen op traditionele wijze. Op de CD die je hoorde is wat gitaarmuziek op de achtergrond ook door mij ingespeeld.
Als je slide speelt, hoe stem je je gitaar dan? Wel, ik stem hem veelal in een open D-akkoord. Af en toen een open G of C.
Ik heb vernomen dat je in het voorprgramma van Gary Moore hebt gestaan. Heb je daarbuiten ook echt met hem gespeeld. Ik bedoel; daadwerkelijk samengespeeld? Gary’s optredens waren zeer professioneel en gestructureerd, Er was niet veel ruimte voor losse performances. Toch heb ik een aantal keren mogen jammen met hem. Dat waren zeer leuke aangelegenheden en wij beiden gaan vooral voor muziek en gitaar. Toch was het nooit openbaar. Daar was de tijd niet voor en, zoals ik zei, Gary’s managementteam is zeer strikt. Er is niet veel vrijheid. Maar we hebben mogen samenspelen en hebben elkaar daardoor zeer gewaardeerd.
Waarom neem je niet een keer een live-CD op? Jij lijkt mij bij uitstek een performer die daar zijn diensten kan bewijzen. Dat kan ik beamen. Ik heb dat wel eens voorgesteld aan mijn platenmaatschappij. In Europa willen zij daar wel voor gaan. Met name mijn platenmaatschappij Provogue. In de Verenigde Staten is men echter niet zo happig op live-CD’s. Mijn wens ligt er wel, maar ja, wie weet.
Even over de naam van je CD; “Outside Looking Inside”, hoe kom je aan die titel? Ik beweeg me rond de hele wereld, ik ga van A naar B en zie de hele wereld. Ik zie alles, maar, terwijl ik vanuit mijn hotelkamer naar buiten kijk, zie ik ook de wereld aan me voorbij gaan. Constant reizen en nergens bijhoren. Je beziet de wereld alsof het vanachter een raam is. Je hoort nergens bij, je ziet het aan je voorbij gaan. In welke stad of land je ook komt, de mensen lijken hun eigen leven te hebben. En ik bekijk dat vanaf een afstand. Ik hoor er niet bij. Alsof ik vanachter een glazen raam naar de buitenwereld kijk. Een wereld die door het reizen steeds verandert.
Ben je een improvisator of ga je voor structuren voor wat betreft je solo’s? Nee, ik ben een pure improvisator. Maar ik treed zo vaak op dat ik wel een soort van structuur ontdek in mijn solo’s. Een bepaalde solo wordt dan ook uitgekristalliseerd. Dan blijkt dat ik een solo in een bepaalde song hetzelfde inzet. Een bepaalde song vraagt om een bepaalde solistische benadering. Die benadering zet je om naar een uitgekristalliseerd stramien, maar daarna ga je 'los'.
Je hebt op de een of andere manier wel steeds die zelfde 'approach' in een solo: je bent agressief. Hoe komt dat? Want je lijkt zo relaxed? Tja, dat is iets van “the inside”. Neem bijvoorbeeld een Mark Knopfler, die is in zijn spel zeer relaxed en laid back. En tja, hoe komt dat? Ik weet het niet. Het is je binnenste die zich naar buiten keert. Van Knopfler kun je niet zeggen dat ie dus naar buiten zeer relaxed en laid back is. Het is een emotie die van binnen zit en die ik van binnen naar buiten haal. Misschien is die lijn van binnen naar buiten ook wel de reden dat ik mij relaxed kan voordoen, sterker, kan zijn. Mijn emotie in de gitaar is mijn uitlaat. Daarnaast heb ik geen andere uitlaatklep nodig.
Op je laatste CD staat een song met de titel “Blues begins at home”. Kun je daar iets over zeggen? Wel, laat ik dit zeggen, dat slaat niet per se op mij. Het is iets waar ik in het algemeen over heb gehoord. De paradox van een vrouw die ‘s avonds tegen haar man zegt: “je bent er nooit omdat je zo hard voor ons werkt”. Blues gaat meer in het algemeen over “het leven” en dat hoeft niet per se te betekenen dat het over mij gaat. Ik schrijf erover maar ik ben het niet. Ik hoor, ik zie en ik voel. Ik onderga dat alles en schrijf daarover. Wat dat betreft is het ook niet nodig dat ik een “Muddy Waters’ song” zelf schrijf. Het gaat mij erom dat ik in mijn lichaam de mogelijkheid heb om aan te voelen wat hij voelde toen hij zijn song schreef. Ik schaaf daaraan en interpreteer het “my way”.
Iets technisch; zo’n “slide” is een vrij recht ding. Hoe krijg je het voor mekaar om evenwel verschillende tonen aan te slaan tegelijkertijd. Dat moet vreselijk moeilijk zijn. Jongen, dat kan ik je absoluut niet uitleggen. Dat is een kwestie van steeds op die wijze spelen. Er is ook geen andere persoon die het op mijn manier zal doen: “over the top”. Ik heb daar een feeling voor ontwikkeld en er zal waarschijnlijk geen ander zijn die het zo doet. That’s my way! Er zijn mensen die het doen, maar dan altijd voor de gein terwijl het juist míjn “ding” is.
Die “slide”, die kan van alles zijn gemaakt: glas, metaal en zelfs porselein. Waar ga jij voor? Wel, je lacht om porselein, maar er zijn er die dat doen. Ik ga met name voor chrome en glas. Chrome is mijn favoriet. Zeker met live-optredens. Daarbij gebruik ik metaal, maar – als ik eerlijk ben – glas is wat ik op 50% van van mijn CD-opnames heb gebruikt. Glas geeft een vrij heftige, hoge, akelige sound.
Die agressiviteit; hoe doe je dat? Wel, door het feit dat ik “over the top” speel, kan ik overal bij. De meeste gitaristen kunnen niet verder als ze bij the “body” komen. Over the top kan ik echter overal bij. Ik kan alle noten pakken vanwege mijn bereik. Dat is puur technisch, maar heeft mijn spel wel beinvloed.
Buiten de blues, doe je ook andere dingen? Ik hou van alle muziekstijlen, eigenlijk. Maar blues is mijn ding. Ik ben er goed in en ....…. Do it my way!
Relevante links:
top
|