Hét recept voor een nieuwe blues-rock gitaarheld: neem alleen de beste ingredienten van al die gitaarhelden voor je, roer er vooral veel eigen smaak doorheen en begin er heel vroeg mee!

Joe op zijn gold sparckle strat

Ik moest even denken aan de 15-jarige Leander Nijland, die, een week voor het optreden van Joe Bonamassa in Zaandam, alle prijzen bij de Sena Guitar Awards wegsleepte. Het verhaal van Joe is de overtreffende trap: op zijn elfde stond hij al in het voorprogramma van BB King, die hem ook nog eens "a legend before his time" noemde. EMI Records legde hem vervolgens meteen vast.

Hij was op die leeftijd al zo "eng goed", dat je wist: dat is er weer eentje die ergens op een kruispunt heeft gestaan. Zoals Joe zelf al zei in een interview: die jongen uit de film "Crossroads", dat was ik. En wat zouden we hem graag een keer willen zien duelleren met Steve Vai! Net als bij Steve heb je bij Joe het gevoel dat hij alles kan spelen wat hij wil, met een zeldzaam gemak.

Uiteraard wordt hij veel vergeleken met die andere Steve uit Texas:Stevie Ray Vaughan. Dat heeft minder te maken met de SRV-licks en akkoorden die hij door zijn solo's smeert, dan met de eigen draai die hij aan de blues(rock) geeft. Weg met die blues-clichés en standaardlicks! Het zijn de echte sterren die de vrijheid van de 12 maten van een bluesschema gebruiken om alle grenzen van het spectrum te verkennen.

Joe op zijn gold sparckle strat	Joe op zijn Chandler LectraSlide

Carl Verheyen zei het eens zo in een interview op GitaarNet: "Start with the blues, take you on a little ride, and bring back the blues". In Joe's geval is die "little ride" hardrock met een vleugje metal, fusion-achtig samenspel met bassist Eric Czar en drummer Kenny Kramme, maar ook klassiek aandoende loopjes, en veel ingehouden tonen à la Roy Buchanan door een perfecte controle over (het laten aanzwellen van) zijn volume. En wat dacht je van een slow blues inzetten met het thema uit de film "The Godfather"? Het mag duidelijk zijn: we hadden een fantastische zaterdagavond in De Kade.

Het is verleidelijk om het te hebben over de gear die hij gebruikte. Joe is namelijk een echte gearfreak, en van zijn verzameling van meer dan 70 gitaren, stonden er zes vantevoren op het podium opgesteld. Maar het spel van Joe overstijgt zijn gear, spelend dan weer met zijn vingers, dan weer met een plectrum en zeer virtuoos met een bottleneck. Dit bewees hij ook op akoestisch gitaar, in een nummer als "Faux Mantini" van zijn nieuwste album "Had to cry today". Met een geweldige drive sweepte hij het publiek op. Toen een kleine jongen, die helemaal vooraan stond riep: "faster, Joe!" ging Joe helemaal los. Hij speelde bijna alle nummers van "Had to cry today" en sloot in de (laatste) toegift af met het titelnummer, een tegen hardrock aanliggend Blind Faith nummer, wat Joe al twee jaar live speelt en nu dan ook op plaat heeft gezet. Een ander nummer waarbij de band volledig uit zijn dak ging, was Travelin' South, met Joe op zijn Gigliotti tele met scheurende bottleneck, in samenspel met Eric Czar, een heerlijke (a-typische blues) bassist die ook al op zijn twaalfde professioneel speelde. Samen met drummer Kenny Kramme is dit een zeer op elkaar ingespeelde driemansband die echt fantastisch op elkaars noten en roffels anticipeert.

Joe op zijn Chandler LectraSlide

Toen we de eerder genoemde kleine jongen vroegen of Joe zijn grootste idool was, antwoorde hij: "Nee, dát is Stevie!" Er wordt veel geschreven over wie de fakkel van de in 1990 overleden gitarist kan overnemen. Eerst was het Jeff Healey of Walter Trout, later Kenny Wayne Shepard, Chris Duarte of Eric Gales. Joe heeft het in zich om de volgende legende te worden, je moet hem live zien om dat te weten. Met het album Blues Deluxe heeft hij al naam gemaakt, en zijn laatste album, met de begeleidende Europese tour in 2004, zal de naam en faam alleen maar groter maken. In 2005 komt ie weer; mis hem niet, en gebruik zijn album "Had to Cry today" als heerlijk opwarmertje!

Joe (op zijn Gigliotti "JB" tele) en Eric

 Relevante links:

top