|
Hij heeft niets te klagen, de ware Richard Bona liefhebber. Waar collega's als Victor Wooten of John Patitucci ons kleine landje zelden tot nooit aandoen, is er ieder jaar wel een gelegenheid deze basgrootmeester in levende lijve aan het werk te zien. Soms zelfs meerdere keren per jaar. Als hij niet prominent figureert op de jaarlijkse Bass Day is hij wel mee op de tournee van de één of andere gitaarheld (vorige jaar zag ik Bona nog als sidekick van virtuoos Mike Stern) en als dat niet het geval is dan heeft Bona zelf wel net een plaat uit die de nodige promotie behoeft. Dat laatste is deze keer de gelegenheid, met de CD "Tiki"; een mooie afgewogen plaat die vertrouwd voorkomt, maar ook veel nieuwe elementen bevat.
En zoals de ingewijde ook weet; een Bona-concert is altijd een feestje. Toen ik Richard Bona vorig jaar voorafgaand aan zijn concert met Mike Stern kort mocht interviewen, zat er tegenover mij een zwaar vermoeide man bij wie het vele toeren duidelijk zijn tol leek te eisen. Ondanks dat bruiste hij op het podium van energie, humor en levenslust. Zo ook dit keer, in Tilburg. Meer nog zelfs, want waar het vorig jaar natuurlijk toch vooral het feestje van Mike Stern was waarop Richard Bona een bijrol mocht spelen (maar wát voor een bijrol!) zijn we hier in 013 getuige van een Bona die de hoofdrol in volle glorie op zich neemt. Wellicht zat hij ook nu voor het opgaan afgepeigerd in de kleedkamer. Wellicht zat hij ook nu te mijmeren over zijn zoontje die hij eigenlijk veel te weinig ziet. We zullen het nooit weten; Bona is namelijk een ras-entertainer en hij geeft op het podium in alle opzichten alles wat hij heeft. En dat is veel.
Waar het gaat om de samenstelling van zijn band is de bassist uit Kameroen niet lullig geweest met het over laten vliegen van muzikanten uit de meest exotische oorden. De vijfkoppig begeleidingsband is werkelijk een samenraapsel uit alle windstreken; een drummer uit Cuba, een percussionist uit Colombia, een gitarist uit Brazilië, een saxofonist uit Amerika en een toetsenist uit - jawel - Nederland. Zelfs zijn vaste geluidsman heeft hij weer ergens anders vandaan weten te halen; uit Canada. Alsof hij het erom doet. Vooral de drummer en de percussionist doen hun afkomst overigens eer aan door bij tijd en wijlen te zorgen voor tropische c.q. Caribische ritmes die zelfs de stijve Nederlandse heupen in beweging weten te krijgen.
Het concert in 013 heeft een rustig begin. De muzikanten creëren meer een palet aan geluiden dat bijna esoterisch voorkomt en hypnotiserend werkt. Je kunt een speld horen vallen bij de emotionele hoge klanken die in eerste instantie uit een keyboard of uit een saxofoon lijken te komen, maar die Bona bij nader inzien zelf met zijn basgitaar produceert. Vanaf dat moment is het los. Alsof de kurk van een champagnefles wordt geschoten bruisen de zes muzikanten op het podium van energie en nemen ze het publiek mee langs zo'n beetje alle muziekstijlen die er toe doen. Met een basis van jazz en fusion maken we uitstapjes mee naar traditionele Afrikaanse muziek, naar salsa, naar pompende p-funk en zelfs naar regelrechte traditionele disco. Als het nieuwste bandlid, de jonge Braziliaanse gitarist ("He's not in yet…" zegt Bona plagerig), ook nog even los mag op zijn stratocaster kunnen we ook nog de hardrock aan het rijtje toevoegen. De opbouw is geweldig en het publiek hoeft zich gedurende de twee uur durende reis dan ook geen moment te vervelen.
Niet alleen de stijlen worden overigens gepast afgewisseld. Ook vocale en instrumentale stukken worden op een prettige manier gemixt. Persoonlijk ben ik niet dol op Bona's vocale stukken, maar dat is een kwestie van smaak. Ik hoor hem liever tekeer gaan op zijn - voor deze gelegenheid gefrette - Fodera. Ik weet echter dat er net zoveel mensen zijn die Bona vanwege zijn stem en zijn mooie sfeervolle liedjes waarderen als vanwege zijn vakmanschap op de basgitaar. Des te beter dat Bona haarfijn aanvoelt dat hij hier een goed midden tussen moet zien te vinden. In dit opzicht komen ook zijn muzikanten er niet bekaaid af. Iedere instrumentalist mag zich meerdere keren als solist bewijzen, waarbij met name de percussionist de zaal volledig plat weet te krijgen met een onwaarschijnlijk goede solo op de conga's.
Zoals gezegd, Bona is een muzikant van wie het moeilijk is niet te houden. Natuurlijk niet alleen vanwege zijn absoluut virtuoze basspel, maar vooral ook vanwege zijn innemende persoonlijkheid. Het zijn ook alleen muzikanten als Bona die weg kunnen komen met fouten die andere artiesten nog jaren aangerekend worden. "When was the last time we played in Tilburg?" vraagt Bona aan zijn band. "We've never played here before", antwoordt de percussionist droogjes. Toch zoiets als "Hello Amsterdam!" roepen terwijl je op het North Sea Jazz Festival staat te spelen. Zoals gezegd, de innemende Bona kan zich dit soort missers permitteren. Omdat hij iedere keer weer prachtige hoofdstukken aan zijn verhaal weet toe te voegen. Omdat het een publieksman bij uitstek is. Omdat er maar weinig bassisten zijn die hun instrument zo beheersen als hij.
Tijdens het al eerder aangehaalde interview dat ik een jaar geleden met Bona had, zinspeelde hij erop dat hij zijn bas na zijn veertigste misschien wel eens aan de Afrikaanse wilgen zou hangen. De man die ik hier vanavond aan het werk heb gezien, de man die zo verschrikkelijk veel energie krijgt van de muziek en van zijn publiek, die man speelt door, die kan niet zonder, daar ben ik van overtuigd. In dat verband kan ik niet wachten op het volgende hoofdstuk van zijn nog ongetwijfeld lange verhaal.
Relevante links:
top
|
Direct zoeken op
