"Don't be a shoe gazer!"
Ik denk dat er twee manieren zijn waarop je het fenomeen 'clinic' kan bekijken. Eén: een monsterverbond tussen fabrikant, tussenhandel en muzikant om je een product aan te smeren op een bijeenkomst waarvoor je nog een entree van 5 euro moet betalen ook. Twee: de kans om je favoriete muzikant in een intieme setting aan het werk te zien in een korte masterclass die je slechts 5 euro kost. De clinic van bassist Billy Sheehan op 9 september in Feedback Rotterdam hield mijns inziens het midden tussen beide. Sheehan is een verkoper die zijn merk Yamaha met groot enthousiasme aan de man brengt. De aimabele Sheehan doet dat echter met zoveel passie en liefde voor de muziek, dat het die 5 euro meer dan waard is.
Feedback's spreekstalmeester wilde bij de aankondiging van Billy Sheehan niet te veel woorden kwijt aan 's mans curriculum vitae; het overwegend bas spelende publiek wist natuurlijk precies voor wie het was gekomen. Om de lezer toch even kort bij te praten: Billy Sheehan wordt over het algemeen gezien als één van de beste rockbassisten van dit moment. Door de lezers van diverse muziekbladen werd hij in de bekende 'polls' verschillende keren dan ook als zodanig uitgeroepen.
Voor het grote publiek is Sheehan natuurlijk bekend als de bassist van de band 'mr. Big', die een aantal jaren geleden met de monsterhit 'To be with you' de hitlijsten bestormden. En voor gitaristen en bassisten is hij vooral bekend als de man die al een aantal jaren de tapijtjes legt voor muzikanten als David Lee Roth en Steve Vai. Vai's DVD 'Live at the Astoria London' mag - mede dankzij de bijdrage van Sheehan - gerust een hoogtepunt in 's mans carrière worden genoemd. En dan zijn er natuurlijk de bekende G3 tours van Vai en kompaan Joe Satriani, waarvoor Sheehan al geruime tijd de baspartijen verzorgt. Alsof dat nog niet genoeg is wist Sheehan in 2001 ook nog zijn eerste soloalbum 'Compression' van de persen te doen rollen. En dat natuurlijk weer náást zijn werk voor de experimentele band 'Niacin'.
|
|
foto's Diana Snabilié |
Zoals gezegd, een 'clinic' is natuurlijk vooral bedoeld je als muzikant te overtuigen van de geweldige kwaliteit van het instrument dat wordt aangeprezen. In dit geval de Yamaha Attitude LTDII signature bas van Billy. De bas - herkenbaar aan zijn groene kleur- is door Sheehan naar eigen zeggen in de loop van vele jaren ontwikkeld. Zijn eerste echte bas was een Fender P-Bass waaraan hij al snel begon te knutselen. De kop verving hij door een Telecaster-kop, hij bracht een D-tuner aan, hij bouwde er een extra pick-up in (later ook nog voorzien van een eigen input) en hij liet de hoge frets uitslijpen zodat hij niet op het hout vastloopt als hij de snaren hoog opdrukt. Al die veranderingen aan zijn oorspronkelijke bas zijn in zijn signature bas opgenomen. En - zoals Billy benadrukt - de bas die je in de winkel koopt is precies dezelfde bas als die waar hij zelf op speelt. Met als uitzondering de 'secret switch' die Billy op zijn bas heeft laten bouwen. Wat die geheime knop inhoudt valt lastig uit te leggen, zeker ook omdat Billy er zelf graag wat mysterieus over doet. Laat ik het geheim van de 'secret switch' dan ook maar bewaren, dan heb je iets om je op te verheugen als je naar een concert van Billy Sheehan gaat.
Maar goed, voordat ik als een commercial klink - geloof me, ik krijg hier niets voor - over naar de masterclass, de tweede manier waarop je naar een 'clinic' kunt kijken. "Hi, I'm Billy Sheehan and I play bass guitar", de eerste woorden van de meester maken wat lacherige reacties los in de zaal. Alsof Beatrix zich aan een stel doorgewinterde Oranjeklanten voorstelt en erbij zegt dat ze de koningin van Nederland is. Direct na die eerste woorden gaat Sheehan los op zijn bas en laat hij in 10 daverende minuten zien wat het instrument vermag. Zijn handen lijken overal te zijn, zijn vingers razen over het fretboard en de trukendoos gaat lekker open. Na die eerste demonstratie kan de les beginnen. Sheehan vertelt over zijn slap-techniek, over 'raking techniques', over 'pinch harmonics' en over 'hammering techniques' (volgens hem ten onrechte toegeschreven aan Eddie Van Halen; Genesis deed het al in 1971). Leerzaam en interessant voor de fijnproever en - flauw maar waar - vooral iets waar je bij geweest moet zijn.
Beter te beschrijven is Sheehan's muziekfilosofie. Want tussen alle technieken door werd de goede verstaander regelmatig vergast op uitspraken die écht uit de doeken deden hoe Sheehan muzikaal in het leven staat. Voor de lezer heb ik de volgende vijf wijze lessen uit Billy's mond opgetekend:
"Use your ears and find it out!"
Sheehan is naar eigen zeggen een 'ear player'. En wat hem betreft is dat ook de beste manier om muziek tot je te nemen. Niet dat hij zijn publiek wil ontmoedigen partituur te lezen; wel is hij van mening dat je muziek in het algemeen en baspartijen in het bijzonder het beste leert en begrijpt als je ze zelf uitzoekt.
"Get the basics right!"
Ondanks alle mooie en spannende dingetjes die hij ons laat horen en waar hij bekend om staat is 99% van wat Sheehan speelt het gewone reguliere stampwerk, samen met de bassdrum. Sheehan zegt hierover: "Bass and bassdrum should go together like a rock. If you got that right, you can't go wrong and you'll be the richest bass player around!".
"Be creative in practicing and do the things you suck at"
Veel bassisten, aldus Sheehan, hebben de neiging op de rand van hun bed al die dingen te spelen die ze al zo goed kunnen spelen. Fout! Dat is geen oefenen, dat is gewoon spelen. Oefenen is hard werken, oefenen is niet leuk, oefenen is vervelend en oefenen doet pijn. "Practice the things you suck at", aldus Sheehan. En wees creatief als je oefent. Dat is de enige manier om vooruit te komen.
"Good writers write, great writers steal"
Tja, Pablo Picasso zei al eens; beter goed gestolen dan slecht bedacht. En zo denkt Sheehan er ook over. Zelf zat hij jaren in een coverband en naar eigen zeggen leerde hij nergens zoveel als daar. Al die bekende lickjes van al die bekende liedjes, hij gebruikt ze nog steeds. Ook al zijn technieken heeft hij hier en daar aan anderen ontleend. Zijn 'tapping' van Ed Van Halen, zijn 'slapping' van Louis Johnson, zijn 'raking' van Gary Willis, zijn 'pinch harmonics' van Billy Gibbons; "I stole everything from others, now you can steal from me".
"Don't be a shoe gazer!"
Het mooiste advies natuurlijk. Vrij vertaald zouden wij misschien zeggen; wees geen navelstaarder. Sheehan doelt op al die muzikanten die op het podium druk staan te bedenken waar ze mee bezig zijn, al starend naar hun schoenen. Niet denken! Denken is voor thuis, op de rand van je bed. Als je op het podium staat moet je spelen en entertainen. Dát is waarvoor je daar staat en dát is waarvoor het publiek gekomen is. "If you think, you stink", is het adagium dat Sheehan en Vai tijdens de G3 tour huldigen. Anders krijg je geen show, maar een saaie boel.
Na nog een lesje arpeggio's en de onvermijdelijke verloting van een gesigneerde signature bas - de loting liep mis, waarop Sheehan ter plekke besloot een vraag te verzinnen; de eerste die de naam van zijn allereerste opgenomen song wist te noemen kon de bas mee naar huis nemen. Tot verbazing van Sheehan riep ene Jaap de titel van het nummer al bijna voordat hij de vraag had gesteld en mocht zich daarmee de terechte winnaar van deze mini-variant van Triviant noemen - riep Sheehan in een licht politiek getint slotwoord op toch vooral muziek te blijven maken, omdat muziek vaak een verandering teweeg brengt in de samenleving. Vietnam, de val van de muur; wat Sheehan betreft allemaal voorbeelden van politieke omwentelingen die mede dankzij muziek werden ingegeven. De politieke omwenteling die momenteel nodig is noemde hij niet expliciet, maar de geïnformeerde krantenlezer kan daar ongetwijfeld naar raden.
Relevante links:
top
|