G3-debat:Vai/Satch/Petrucci/Gilbert(Giga-groot pedalboarddiscussievoortzettingtopic)

[Nitefly7]

Om het effectenforum niet nog meer offtopic te laten glijden, hier even een nieuwe; niet om de 'ondergewaardeerde' of 'beste gitarist'-topics te hijacken...

Wie van de 'modern day' gitaarhelden, is jouw favoriet of niet-favoriet?

Roept u maar en schreeuwt u maar, genuanceerd of niet, vertrekpunt is sound/opname/smaak en gear van de G3 gitaristen; bijvoorbeeld Paul Gilbert's pedalenluciferstokje-pedalboard (http://www.bossus.com/bugonline/images/gilbert/gilbert_02_lg.jpg)
tot Petrucci's Space Ship One... alhoewel dat niet van hem is.. (http://musicplayers.com/features/guitars/2007/images/petrucci_rig3.jpg)

wie en waarom vind je de een beter dan de ander, of de ander zelfs 'helemaal niks' ?

dit was mijn laatste post in 't fx-forum en dient nu als voorzet voor deze thread:



Citaat:
Origineel gepost door interessander
Ik vind het jammer dat geen van de heren vai, satriani en petrucci de zelfspot van iemand als paul gilbert heeft.


de mini-colossal clip op Satch's myspace doet daar ook wel iets aan hoor

maar Paul Gilbert is inderdaad een toffe gast om naar te kijken, met gevoel voor ja.. Muziek af en toe..

Paul Gilbert is van de 4 wel 't 'prettigst' in het gehoor liggen, Petrucci klinkt voor mij gewoon geweldig indrukwekkend, Satriani was 'mijn' 1e gitaarheld en Vai is..ja.. Vai :P

Live vond ik Paul Gilbert's concert, contact met publiek en vooral de lol in 't spelen, boven de anderen uit steken.
Petrucci staat er altijd in bandopstelling, tot nu toe, dus daar is het gewoon een gezonde dosis bluf en staan voor wat je doet..
Satriani was gewoon echt gaaf en mooi om mee te maken (maar sloeg niet achterover zoals bij Paul G), hij is ook heel aardig om mee te praten.
En Vai doet mij vaak te 'raar' en ik merk dat ik 't niet zo lekker in m'n gehoor vind liggen als de andere 3 G's... (van Real Illusions vind ik bijv. maar 4 nummers echt lang luisterbaar)

een beetje het gevoel dat ik liever Metheny dan Scofield luister en ook niet altijd naar Mike Landau kan luisteren...

We drijven erg off-topic, maar als we recent werk gaan vergelijken dan zijn ze alle 4, op het eind van de dag, gewoon steengoed in wat ze doen:

- Lost without you/Acid Rain/Finally Free van Petrucci
- Technical difficulties/Scarified/Boku no atama/Nothing but love van Paul G
- Building the church/FTLOG/Boy from Seattle van Vai
- Mountain Song/If I could Fly/Ten Words/Time van Satriani

ik hoor ze alle 4 wel graag, de een op een andere dag wat 'grager' dan de ander.. maar goed

[Micro-e]

Vai is volgens mij technies een van de begaafste gitaristen ooit, maar hij weet me eigelijk nooit langer dan 1 nummertje te boeien. Dat heb ik eigelijk met al die gasten die met hun gitaar op het podium en alles daar om draait. Ik kijk liever naar een goede band die een geheel zijn, daar kan ik veel langer naar luisteren.
Maar van die 4 vind ik Vai en Satriani het leukst.

[Pegasus]

Een sterk punt van Vai vind ik nu juist dat hij de hele band belangrijk laat zijn. Uiteraard draait het in de eerste plaats om hem zelf, maar dat lijkt me niet meer dan logisch.

Alle vier hebben ze hun eigen unieke stijl, waardoor ze niet op elkaar lijken. Gilbert heb ik dit jaar gezien en viel me op doordat hij op een eenvoudige manier toch wist te boeien. Vai is wat dat betreft precies het tegenovergestelde en die vind ik juist daarom weer heel goed. In juli heb ik hem in de Melkweg gezien (ik hem toen voor en afloop van het concert ontmoet, wat een toffe gast) en vond dat met afstand het beste concert waar ik ooit ben geweest.
Satriani vind ik live nogal statisch maar heeft daarentegen lekker in het gehoor liggende deuntjes. Bij Petrucci moet ik er niet aan denken om die solo te zien, echt een band-gitarist naar mijn mening.
Kortom: alle vier zijn ze geweldig.

[Wouter van Dijk]

Petrucci ben ik niet zo'n fan van (van wat ik van Dream Theater ken in ieder geval). Gilbert ken ik nauwelijks, dus geen oordeel.
Satch en Vai heb ik al veel van gehoord.
Vai is mijn favoriet. Hij heeft nummers die ik
gewoon niet toegankelijk vind (Flex-able, delen van Ultra Zone,
Sound Theories, bepaalde Zappa-stukken), maar af en toe ook
van die Wow nummers met geweldige melodieën. Nummers als
For the Love of God, The Crying Machine, Blue Powder,
Sisters, Tender Surrender (ondanks de over the top clip), I know you're here (het hele stuk inc zang), Lotus Feet, Whispering a Prayer, om maar wat te noemen. Hij is mijns inziens live de beste van de 4: hij kent zoveel ladders en loopjes
dat hij altijd weet te verrassen, hij is technisch de beste ook al is hij de één na
langzaamste shredder van de 4 (Het schijnt dat Gilbert sneller is dan Petrucci, maar daar weet ik niet zoveel van). Ook is hij bescheidener dan je zou denken; bij zijn gigs krijgt bijna iedereen wel solo tijd, en hij schijnt ook offstage heel bescheiden te zijn. Satriani heeft mijns inziens gewoon erg weinig pakkende songs, ik vind het meestal een beetje zo-zo, beetje saai.
Hij is technisch goed, en ik weet dat ie Vai's mentor was, maar ik vind het een beetje ongeïnspireerde muziek.

[Nitefly7]

Voor de fans van Tender Surrender, I give you: Blender Surrender

't is een lange zit... en het is het niet waard, maar ach :) (http://www.youtube.com/watch?v=Ydcp6z_qAnY)

[Negative K3 fan]

robert fripp, eric johnson, yngwie malmsteen???


ben zelf een paul gilbert fan en een fan van king crimson, wat minder van fripp.

[artnaz]

Op verzoek:


Ik heb laatst die G3 DVD gezien en ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik Petrucci niet in de buurt vind komen van Satriani en al helemaal niet bij Vai, ik vind 'm zo knullig en amuzikaal spelen...
Technisch fantastisch, zeer economisch ook maar de noten die hij speelt, zijn toon (afschuwelijke delay, fizzy gain en totaal geen ballen) en dan die afschuwelijk lelijke snelle dingen er ineens doorgejakkerd gecombineerd met het feit dat hij er compleet zouteloos en zielloos bijstaat (ik heb nog nooit iemand er zo dood bij zien staan) maken dat ik het echt helemaal niks vind, volgens mij houdt hij helemaal niet van zijn gitaar...
Vai ademt gewoon liefde voor zijn instrument, dat zie je aan elke beweging die hij doet, het is een showman maar dat hoeft hij niet te zijn, als hij speelt is het gewoon raak en eigen...
Satriani zit er een beetje tussenin, tsja, het is geen Vai, maar hij heeft wel liefde voor zijn instrument en hij doet het best leuk, jammer dat hij af en toe gewoon totaal niet te horen is op de DVD, die nieuwe Peavey signature amp van hem is toch niet echt best heb ik het idee...
Ik moet wel zeggen dat ik Satriani in het bluesy clipje wel verreweg het beste vind spelen...
In het Smoking on the water clipje merk je duidelijk dat Vai de beste improvisator is, kijk maar hoe hij het summiere kwintenideetje van Petrucci uitbouwt tot een volledige passage, fantastisch, daarom heeft hij gewoon een meer persoonlijke stijl, hij gaat soms ook gewoon net een beetje fout omdat hij echt dingen uitprobeert heb ik het idee...
Satriani improviseert minder, gooit makkelijker een van zijn signature lickjes erin, ik kan een heel aantal echt zo herkennen, die heeft hij al eerder precies hetzelfde op zijn platen gespeeld...
Petrucci heeft die pentatonische shit goed in zijn vingers zitten maar komt voor mijn gevoel toch niet in de buurt van de feel van Satriani, hij slaat ook elke noot aan en dat klinkt mijns inziens met name werkelijk vreselijk in de snelle passages...
Petrucci komt op mij overigens niet echt irritant over, hij is gewoon een enorme droogkloot denk ik en zo saai dat het gewoon eng is...
Satriani speelt het lekkerst bluesy en een beetje de wat simpelere Rock muziek, Vai heeft het meest een eigen stijl en Petrucci heeft in mijn ogen helemaal niks behalve dan dat het een brave jongen is die ontzettend goed gitaar kan spelen...Sorry dat ik alles weer de verkeerde kant op stuur, maar dit is een perfecte beschrijving, imho. En dat vind ik niet vaak... ;)

Petrucci lijkt iemand te zijn die gewoon "gestudeerd" heeft om zijn die techniek te krijgen. Alsof hij robotisch dat doel bereikt heeft, en dus ook speelt op zo'n kunstmatige manier alsof hij gewoon random zijn shit speelt zonder enig gevoel. En als je ziet zoals hij erbij staat en kijkt lijkt het alsof hij er staat en speelt omdat hij moet, en meer niet.

Vai speelt daarentegen met superveel gevoel. Enorm expressief, gebruikt zijn ongelooflijke techniek elke keer weer op een originele manier en ook nog zo dat het niet zomaar willekeurig wat ouwehoeren is maar ook werkelijk meerwaarde heeft. Alleen vind ik hem persoonlijk te excentriek, en zijn muziek is te surrealistisch. Doet me vrij weinig. Maar wat gevoel en originaliteit in solo's betreft is hij geweldig.

Satriani is een meer conventioneel type. Gewoon prettig. Persoonlijk vind ik zijn spel ook wat mooier. Jammer alleen dat het inderdaad gewoon standaard licks zijn. (Kan iemand overigens zegge hoe Satriani dat hoge geluid maakt als hij met zijn linkerhand de tremelo-arm vastheeft (bijv. in dat La Grange)?)

Vai is "te raar" waardoor je er vrij weinig van kan genieten. Maargoed, geen van de drie bezorgd me kippevel... Hoewel "Tender Surrender" wel geniaal is, en "Ceremony" idem dito (op een andere manier).

Wat sound betreft vind ik Petrucci een nietszeggende tone hebben. Stel je hebt een multi-effect pedaal, gaat naar de eerste de beste "heavy rock" patch, en voilâ, je hebt de sound van Petrucci. Overdreven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand ooit zal zeggen "Nee, Petrucci blijft toch de mooiste sound hebben. Zo'n unieke ronde, romige, melodische, en tegelijkertijd zo'n brute en to-the-face tone heeft niemand".

Vai's sound past perfect bij zijn manier van spelen, maar ikzelf wordt er niet warm van. Satriani heeft misschien ook niet een al te unieke en geweldige sound, maar in ieder geval beter dan die van Petrucci en lekkerder dan Vai's.

En nu ik toch een boek aan het schrijven ben... :P Malmsteen heeft wel een prachtige sound. Zijn solospel is (meestal) om je dood aan te ergeren, al dat noten poepen. Elke keer weer gaat hij zijn harmonische mineur-toonladder op en neer zonder een noot te missen, met af een toe een lange haal. En ook al varieert hij technisch wat, de indruk als luisteraar is zeer eentonig. Maar wat hij wel heeft ten opzichte van de bovengenoemde drie gitaristen, is goede muziek. Bij lange na niet alles, maar rond 1990 heeft hij toch zeker 5 juweeltjes gemaakt, en 20 nummers die gewoon goed zijn. Dat, en zijn tone maken hem toch wel bijzonder. Alleen jammer dus dat hij zo'n irritante gast is... :p

Gilbert ken ik dan niet zo goed wat muziek betreft. Wel leuke en grappige gast, maar wat ik tot nu toe gezien heb was ook een beetje "check this out, I bet I can play 10 notes in the time the light has reached your eyes".

P.S.: Die Blender Surrender is wel knap gemaakt! Expres fout spelen is al moeilijk, maar in die versie komt het ook nog heel aardig met de vingers van Vai overeen... :)

[pinchaholic]

"check this out, I bet I can play 10 notes in the time the light has reached your eyes".

http://www.gitaarnet.nl/forum/images/smilies/icon_smile.gif Dit maakt mijn hele kutdag in één keer goed! Thanks!

[Justinschut]

Paul Gilbert is geweldig, hij speelt zoveel verschillende stijlen en een gezonde dosis humor in zn spel en geen arrogantie. Hij kan mega snel spelen, maar doet dat niet elk nummer het hele nummer door. En als hij het wel doet is het niet zo van "kijk mij" maar omdat hij het gewoon cool vind om te doen. Daarnaast heeft hij ook een goede zangstem.

[pgm10th]

nick name tells it all.
Gilbert rules my world

[minoin]

Wat sound betreft vind ik Petrucci een nietszeggende tone hebben. Stel je hebt een multi-effect pedaal, gaat naar de eerste de beste "heavy rock" patch, en voilâ, je hebt de sound van Petrucci. Overdreven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand ooit zal zeggen "Nee, Petrucci blijft toch de mooiste sound hebben. Zo'n unieke ronde, romige, melodische, en tegelijkertijd zo'n brute en to-the-face tone heeft niemand".

Hahaha, leuk dat je het zo stelt, want dan ben ik degene die dat nu zegt. Petrucci heeft verreweg het mooiste, zuiverste en in your face geluid! Het optreden in Ahoy was werkelijk "breathtaking". Zo'n ongelooflijk overtuigende sound, ik kan er niet genoeg van krijgen..
En techniek blijft een tool die je gebruikt om je gevoel te uiten in de muziek. Hoe beter je die beheerst, hoe relatief makkelijker het is om dat gevoel over te brengen.
Zie het maar als een taal die je spreekt, als je de taal perfect beheerst, kun je makkelijk zeggen wat je precies wil.

[artnaz]

Sow, ik heb een aardig verhaal geschreven zie ik... :D

Maar over Petrucci. Tuurlijk is het bij zo'n optreden erg indrukwekkend, helemaal als zo'n gast gigantisch technisch speelt (plus die hele band erbij). Maar ik blijf erbij dat de sound niet bijzonder is, erg steriel. En wat (improvisatie/solo-) spel betreft vind ik hem niks. Gewoon wat standaard cliché lickjes met af en toe zijn mitrailleur erdoor. Maargoed, wie ben ik... :satisfie:

Over Gilbert kan ik nu wel meer zeggen, hij is een behoorlijk expressief en speelt erg fijn! :) Maar wat geluid betreft val ik steeds meer terug naar Strat/Les Paul. Eerst vond ik de Ibanezzen ook lekker, maar ik hoor steeds meer die extra dimensie/boventonen/hoe je het ook wilt omschrijven in de Strat/LP's. De superstrat's klinken prima hoor, maar je hebt er gebeurt niks organisch met de sound als je aan het spelen bent. Moeilijk te omschrijven... Misschien zo: de frequenties van de superstrat's zijn nagenoeg perfecte sinussen, bij de Strat's/LP's heb je meer uitschieters/"foutjes". En dat maakt het de sound mooier/zangeriger/emotioneler vind ik.

Ach, ik lul weer teveel... :p

[E-J]

Maar over Petrucci. Tuurlijk is het bij zo'n optreden erg indrukwekkend, helemaal als zo'n gast gigantisch technisch speelt (plus die hele band erbij). Maar ik blijf erbij dat de sound niet bijzonder is, erg steriel. En wat (improvisatie/solo-) spel betreft vind ik hem niks. Gewoon wat standaard cliché lickjes met af en toe zijn mitrailleur erdoor. Maargoed, wie ben ik... :satisfie:

Over Gilbert kan ik nu wel meer zeggen, hij is een behoorlijk expressief en speelt erg fijn! :) Maar wat geluid betreft val ik steeds meer terug naar Strat/Les Paul. Eerst vond ik de Ibanezzen ook lekker, maar ik hoor steeds meer die extra dimensie/boventonen/hoe je het ook wilt omschrijven in de Strat/LP's. De superstrat's klinken prima hoor, maar je hebt er gebeurt niks organisch met de sound als je aan het spelen bent. Moeilijk te omschrijven... Misschien zo: de frequenties van de superstrat's zijn nagenoeg perfecte sinussen, bij de Strat's/LP's heb je meer uitschieters/"foutjes". En dat maakt het de sound mooier/zangeriger/emotioneler vind ik.

Ach, ik lul weer teveel... :p

Integendeel...

Ik ben het helemaal met je eens, al ben ik niet zo into Gilbert. Misschien moet ik hem maar eens beter bestuderen...

Als ik die DVD en andere clipjes zie van Vai/Satriani/Petrucci lijkt het alsof die laatste niet goed ingespeeld is, hij lijkt verlegen, en in mijn ogen is hij overdonderd door het geweld van Vai, je ziet Petrucci de hele tijd naar Vai kijken... zo van 'shit wat haalt die gek nu weer uit, even nader bekijken.' Wat bij gitaristen als Gilmour/Johnson/Vai er overduidelijk aanwezig is - gevoel - mis ik bij Petrucci. Hij ramt gewoon wat noten eruit en dat is het dan... het raakt me niet en speciaal vind ik het ook niet. Je kan hem bij de G3 in een nummer zo weglaten, wat bij Vai en ook Satriani moeilijker gaat.

Petrucci, Malmsteen en Johnson zijn een beetje vreemde eenden in de bijt als ze met Vai en Satriani spelen, hun muziek/stijl past er niet echt bij de rest van de G3...

Johnson vind ik erg goed, al kan hij soms een beetje vervelen. Satriani waardeer ik meer en meer, alleen waarom heeft ie altijd een petje en zonnebril op? Vai is gewoon Vai, voor mij als (voornamelijk) bluesrock gitarist is het te veel goochelwerk. Fantastisch gegoochel wel, maar of het nou nodig is?

Maar ach... ik woon in een huis met 4 gitaristen, en Vai blijft nog altijd DE man, hij valt als gitarist het meest op. Zegt genoeg denk ik :)

[artnaz]

Dat heb je mooi gezegd! :satisfie:

Bij de jams, als Petrucci of Malmsteen met Satriani en Vai achter elkaar snel een solo spelen, kunnen Petrucci en Malmsteen de diversiteit ("gegoochel") van Satriani en Vai niet bijbenen. Nou wil ik niet zeggen dat je altijd zoveel mogelijk rare trucjes moet uithalen, maar als je met z'n drieën speelt, moet je toch wel even wat laten zien.

Malmsteen kan alleen zijn harmonische mineur in sneltreinvaart met zijn (overigens prachtige) vibrato in de strijd gooien, maar dat is als luisteraar/kijker geen bal aan. Na één nummer heb je het al wel gezien. En dan maakt hij er een gigantisch over-the-top show van... Twintig keer de gitaar om zichzelf laten draaien, gitaar in de lucht gooien, en zelfs een gitaar afbreken. Allemaal leuk en aardig, maar ik vind dat hartstikke overbodig bij een show waar niet maar een klein deel van het publiek speciaal voor jou komt, en als je maar een half uurtje speelt. Maar, buiten zijn irritante en altijd dezelfde solo's vind ik wel dat Malmsteen het grootste aantal goede nummers heeft gemaakt (vooral in zijn beginjaren). Van Satriani vind ik Ceremony heel mooi, en nog zo'n ander (ben even de naam kwijt), verder is het allemaal niet slecht of zo, maar het is niet pakkend en niet bijzonder. Van Vai vind ik Principessa (heeft hij die alleen live gedaan btw?) en Tender Surrender prachtig. Voor de rest is het allemaal surrealistisch gedoe. Erg "grappig" en indrukwekkend, maar als muziek vind ik het niet wat. Overigens heeft hij wel een mooi concert gegeven met ons Metropool orkest. Malmsteen en orkest vind ik niet wat. Staat ie daar gekleed als Paganini (hij vind zichzelf een soort nieuwe virtuose geniale Paganini... :roll: ), en speelt gewoon zoals hij altijd 2000 noten/min. speelt. Dat orkest is er wel leuk bij, maar maakt er niks anders van.

Over Petrucci heb je inderdaad gelijk, hij kijkt steeds naar Vai en snapt niet wat die kerel aan het doen is. Zelf staat hij er heel verlegen bij (zo is hij meestal op het podium), en zijn spel vind ik al helemaal dramatisch. Misschien speelt hij wel met gevoel, maar het komt allemaal zo simpel en clinisch over... Alsof hij willekeurig wat noten uit de toonladder speelt, en af en toe wat sneller met het plectrum heen en weer gaat voor meer variatie. Overigens wel respect voor zijn Dream Theater- en solo-creaties, maar warm of koud wordt ik er niet van. Trouwens wel een verschrikkelijke Made In Japan cover! Nou ben ik zelf Blackmore en Deep Purple fan to the bone, maar wat DT met het geniale album had gedaan was gewoon beschamend. Maargoed, daar heb ik al vaker over gepredikt.

Verder, Johnsson is een prettige gitarist om naar te luisteren. Ook hij heeft enorm veel in huis. Maar inderdaad een beetje saai na een tijdje, en ook van hem krijg ik geen kippevel. Gilbert was zoals ik al zei verassend goed. Hij hoeft niet elke keer zijn skills te tonen, en hij maakt er een leuke show van. Wat Satriani betreft, ik vind dat als hij "geen trucjes" uithaalt en "mooi en rustig" te spelen, te cliché doet, maar dat ervaar ik niet als een probleem. Vai is natuurlijk gigantisch emotioneel en expressief, naast zijn verbluffende techniek. Maar zoals ik al zei is het teveel surrealisme en te weinig muziek voor mij...

Zo, genoeg voor mijn forum-activiteiten van vandaag... :hippie:

EDIT: Kan iemand mij btw vertellen wat Satriani precies doet als hij zo'n hoge toon speelt? Hij pakt op dat moment zijn tremolo-arm met de linkerhand vast, en haalt iets met zijn rechtehand dicht bij de brug uit. Misschien een veredelde pinch harmonic? Alleen pak ik ze nooit zo dicht bij de brug... Ik vind het er in ieder geval erg cool uitzien... :)

[minoin]

Interessant het eens zo te horen, want ik kan het er niet mee eens zijn hehe
Hebben jullie wel eens een Liquid Tension Experiment-cd gehoord, vast wel. Nou, dat vind ik het toppunt van muziek.
En Vai staat er vaak zo krampachtig bij, met zijn schouders in zijn nek getrokken. En op een zeker moment (wat ik nu niet kan aangeven, aangezien YouTube-filmpje op de universiteit verboden zijn) krijgt hij er geen halve toon uit, mooi om te zien :P

[E-J]

Interessant het eens zo te horen, want ik kan het er niet mee eens zijn hehe
Hebben jullie wel eens een Liquid Tension Experiment-cd gehoord, vast wel. Nou, dat vind ik het toppunt van muziek.
En Vai staat er vaak zo krampachtig bij, met zijn schouders in zijn nek getrokken. En op een zeker moment (wat ik nu niet kan aangeven, aangezien YouTube-filmpje op de universiteit verboden zijn) krijgt hij er geen halve toon uit, mooi om te zien :P

Hey, het gaat hier enkel om de G3 concerten he ;)

[minoin]

Hey, het gaat hier enkel om de G3 concerten he ;)

Nou, we zijn reeds uitgewijd naar de tone en sound van Petrucci en zijn muzikale kwaliteiten. En ik kan nog steeds maar weinig vinden wat zo boeiend blijft als Liquid Tension Experiment!

[jemke]

Van de moderne mannen vind ik Pat Metheny echt top. Zijn gevoel voor melodie is echt knap en hij heeft een erg intieme stijl zonder enige pretentie. Ik moet toegeven dat ik zijn stijl een paar jaar terug absoluut niet kon smaken, maar dat was omdat ik in mijn 'hardere' periode was en Vai de nummer 1 is.
Vai speelt inderdaad met zo een hoop passie en expressie. Dit is voor mij jaren de maatstaf geweest waarop andere gitaristen werden beoordeeld. Niet zozeer op het technisch aspect, maar op het emotionele aspect, al blijft dit een uiterste persoonlijk criterium. Dat is de reden waarom hij zolang nummer 1 is geweest voor mij maar stilletjes aan, zeker als je hem een paar keer live hebt gezien, hoor ik toch wat beperkingen in hem. Je hoort het vooral in zijn improvisaties. Samengevat houd ik van zijn extreme expressie en buitenaardse muziek.

[universe777]

EDIT: Kan iemand mij btw vertellen wat Satriani precies doet als hij zo'n hoge toon speelt? Hij pakt op dat moment zijn tremolo-arm met de linkerhand vast, en haalt iets met zijn rechtehand dicht bij de brug uit. Misschien een veredelde pinch harmonic? Alleen pak ik ze nooit zo dicht bij de brug... Ik vind het er in ieder geval erg cool uitzien... :)

Las nu deze topic pas:
Hij speelt een pinch harmonic op de open snaar en beweegt de pook met zijn linkerhand. Vaak trapt hij dan ook z'n whammy in om die hele hoge noten te halen.

[artnaz]

Las nu deze topic pas:
Hij speelt een pinch harmonic op de open snaar en beweegt de pook met zijn linkerhand. Vaak trapt hij dan ook z'n whammy in om die hele hoge noten te halen.Cool, bedankt! :) Zoiets had ik ook al bedacht, behalve dat van die whammy.

[JohnLord]

Wat sound betreft vind ik Petrucci een nietszeggende tone hebben. Stel je hebt een multi-effect pedaal, gaat naar de eerste de beste "heavy rock" patch, en voilâ, je hebt de sound van Petrucci. Overdreven natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand ooit zal zeggen "Nee, Petrucci blijft toch de mooiste sound hebben. Zo'n unieke ronde, romige, melodische, en tegelijkertijd zo'n brute en to-the-face tone heeft niemand".



Ik heb nog nooit iemand het Petrucci geluid zien kopiëren, zeker niet met multi-effect.

En wat zijn houding betreft: hij maakt muziek waar anderen show maken. Je moet goed en vaak luisteren om te begrijpen hoe ingenieus het in elkaar steekt.

[artnaz]

Mja, ik heb het natuurlijk wat overdreven, maar met dat multi-effect bedoelde ik de aard van zijn sound, niet zozeer de sound die een multi-effect produceert. Wat dat kopiëren betreft vind ik wel dat er heel wat gitaristen zijn die dat soort geluid hebben. Hij onderscheidt zich wel duidelijk met zijn spel en wat effecten, maar de "sfeer"/"timbre" vind ik vrij standaard en nietzeggend.

Maar over zijn spel ben ik het totaal niet met je eens, ik vind het verre van ingeneus, er zit niks achter, het "vloeit" niet, en het is vrij steriel. En hij hoeft niet per se een dikke show te maken (wat overigens niet onbelangrijk is bij rock), maar hij staat er ook niet heel relaxed en vol overgave aan zijn emoties bij. In plaats daarvan staat hij best krampachtig en zit hij naar zijn vingers te kijken alsof hij geen fouten wil maken als hij dat ene moeilijke stukje wil laten zien/horen.

Maargoed, dat is natuurlijk wat ik er van vind... ;) En de muziek zelf vind ik meestal niet verkeerd ten opzichte van hem als gitarist.

[universe777]

Cool, bedankt! :) Zoiets had ik ook al bedacht, behalve dat van die whammy.
BTW, de plek waar je die harmonic speelt ( boven de brug pup of meer naar de nek) scheelt ook een hoop. Leuk truukje.

[Harm]

Paul Gilbert is een supertoffe gozer, goed gevoel voor humor! Tijdens een nummer van Petrucci flikt hij het volgende met zijn band:

On April 14 2007, during the G3 tour of 2007 at Sayereville, New Jersey, Paul orchestrated a small prank on stage during John Petrucci's song "Glasgow Kiss". He and his entire band dressed up in kilts and came on stage unexpectedly just after the guitar solo, performing a mock Scottish highland dance during the song's main theme melody
(bron wiki).

Dit is wel typisch iets voor Gilbert... Vind ik persoonlijk wel humor.....

Tsja... en snelheid? Ach.... snelheid.... Emotie? Pfff.... hebben ze allemaal.... en Stijl? Ach ja, allemaal een eigen stijl...
Dit blijft een eeuwige discussie bij gitaristen waarbij de voorkeur van de persoon de objectiviteit te niet doet...
Persoonlijk vind ik ze allemaal goed hun eigen ding doen, daar respecteer ik ze voor... Neal Schon en Andy Timmons hebben volgens mij ook wel eens mee gedaan met Satriani (gast optredens)... ook te gek!

Harm

[Undertaker-120306]

Ik stem voor Petrucci.
Natuurlijk vind ik Vai, Satriani, en Gilbert ook wel heel vet maar JP heeft me echt heel erg beinvloed als gitarist. Dus ik ga toch voor Petrucci.

[Undertaker-120306]

Hahaha, leuk dat je het zo stelt, want dan ben ik degene die dat nu zegt. Petrucci heeft verreweg het mooiste, zuiverste en in your face geluid! Het optreden in Ahoy was werkelijk "breathtaking". Zo'n ongelooflijk overtuigende sound, ik kan er niet genoeg van krijgen..
En techniek blijft een tool die je gebruikt om je gevoel te uiten in de muziek. Hoe beter je die beheerst, hoe relatief makkelijker het is om dat gevoel over te brengen.
Zie het maar als een taal die je spreekt, als je de taal perfect beheerst, kun je makkelijk zeggen wat je precies wil.

Ben ik helemaal mee eens man, optreden in Ahoy was inderdaad ZEKER wel overtuigend, JP heeft gewoon een ontsettend vette sound vindik.

[Undertaker-120306]

Maar over zijn spel ben ik het totaal niet met je eens, ik vind het verre van ingeneus, er zit niks achter, het "vloeit" niet, en het is vrij steriel. En hij hoeft niet per se een dikke show te maken (wat overigens niet onbelangrijk is bij rock), maar hij staat er ook niet heel relaxed en vol overgave aan zijn emoties bij. In plaats daarvan staat hij best krampachtig en zit hij naar zijn vingers te kijken alsof hij geen fouten wil maken als hij dat ene moeilijke stukje wil laten zien/horen.

Ben ik niet met je eens. Maar ik kan begrijpen dat dat voor iedereen anders is, ik hoor wel dat het niet zomaar iets is wat hij doet, en dat van dat krampachtige kijken naar z´n vingers valt ook wel mee vindik.

[TimmU]

Ik heb nog nooit iemand het Petrucci geluid zien kopiëren, zeker niet met multi-effect.

En wat zijn houding betreft: hij maakt muziek waar anderen show maken. Je moet goed en vaak luisteren om te begrijpen hoe ingenieus het in elkaar steekt.
Alsjeblieft zeg , de rythm sound in bijvoorbeeld constant motion ,daar kom ik zelfs heeel erg bij in de buurt, met een DC-5 , booster en een ibanez.

Petrucci heeft geen tone ,die heeft geluid.

Verder vind ik hem compositorisch gezien op sommige stukken heel erg goed.