vidar
9 september 2007, 14:56
Ik ben al een tijdje opzoek naar een nieuwe versterker. Vorige week had ik bij feedback al de Mesa/Boogie Stiletto Deuce, Lonestar special en Marshall V/M Getest waarbij ik de stiletto absoluut de beste vond. Gister weer teruggegaan om nog wat meer toppen in die prijsklasse uit te proberen.
Geteste versterkers:
Engl Invader 150
Brunetti XLR-EVO
Mesa/Boogie Stiletto Deuce
Hook Captain (niet echt dezelfde prijsklasse maar wel leuk om ff te proberen)
Cabinet:
Mesa Recto 212 (V30)
Gitaar:
Gibson LP Custom
Ik zal proberen mijn indrukken van deze versterkers hier te verwoorden. Proberen want het is altijd lastig om tone in woorden te vatten, maar oké.
De Engl Invader 150:
Deze versterker heeft niet een, niet twee, geen drie maar 4 volledig gescheiden kanalen.
Verder 2 FX loops, Hi gain switch, master A/B, noise gate, presets per voor alle schakelbare functies:
Hi/Lo Gain, bright on/off, FX loop I of II master A/B
Kortom: een zeer complete versterker.
Echter, hij ademt Metal en dat doet ie goed. Maar dat is niet echt wat ik zoek: ik kan niet eens echt goed ‘metallen’ . Het 1e en 2e kanaal klonken wel goed maar een beetje.. eh.. vlak.. geen echte diepte of warmte. Waarschijnlijk ook omdat je met deze amp (150 watt) ook als je heel hard speelt nog niet begint het enorme vermogen wat hij in huis heeft aan te spreken.
Kanaal 3 en 4 waren Heel vet en heftig. Te vet en heftig voor mijn smaak. Ik weet wel welke amp ik zou nemen als ik Metal zou spelen want dat kan dit monster geweldig goed aan. Flinke oompfh en attack. Voor mij dus niet echt super bruikbaar.
Kortom: het was al vrij snel duidelijk dat deze het niet ging worden.
De Brunetti XLR-EVO
De door mij geteste versie was de 60 Watt versie.
Deze versterker heeft drie volledig gescheiden kanalen: Clean, Boost en Xlead met allemaal, behalve de standaard Gain, bass, middle, treble en master (ja, ook op de clean, en dat vindt ik een grote plus omdat je dan ook op een normaal kanaalvolume bluesy sounds kan indraaien) ook een extra tonecontrol hebben: Bright voor het clean kanaal en Focus voor de twee drive kanalen. Bright maakte een erg subtiel verschil en is IMO niet echt een noodzakelijke toevoeging. De Focus controls doen echter wel echt hun werk en maken de sound eh.. meer gefocussed. Wat meer compressie en een lichte mid-scoop zeg maar. Nuttige feature.
Sound:
Clean:
Goed, minder warm dan de stiletto maar wel beter dan dat van de invader. Ook minder attack dan de stiletto maar al met al zeker niet slecht
Boost:
Het lekkerste kanaal van deze versterker. Lekkere crunch en feel. Maar ook lekker voor wat meer low-gain solowerk. Gaat van bijnaclean naar een stevige rock crunch. Dit kanaal is een waardige tegenhanger van de crunchmodus van de stiletto maar haalt het net niet wat betreft sustain en warmte. Moet wel zeggen dat ik bij dit kanaal heel even een twijfelmomentje had.
Xlead: Maakte niet zoveel indruk op me, vooral niet na dat lekker Boost kanaal. Beetje compressed, vlak geluid. Niet echt levendig of dynamisch. Wel lekkere rythm sound met mid wat omlaag en focus omhoog.
Haalde de vergelijking met de stiletto niet, ondanks dat het een 3 kanaals top is, wat mij in principe wel aanspreekt. Maar vooral clean en lead waren, mijns inziens toch minder dan die van de Stiletto.
De M/B Stiletto:
Features:
Was mij, zoals gezegd de vorige keer al heel erg bevallen en ook nu klonk het meteen zeer lekker. Ziet er ook erg mooi uit met z’n chromen controlpanel en imitatiekrokodillenleren front.
De Stiletto is een tweekanaals top met onder elkaar de controls voor de afzonderlijke kanalen: (vrnl) Gain-Treble-Mid-Bass-Presence-Master en Output-Solo. Output en Solo zijn twee volwaardige mastervolumes waartussen je kunt schakelen. Vooraan elk kanaal zit een switch om te schakelen tussen de verschillende modi:Fat Clean- Tite Clean en Crunch op het Rhy. kanaal en Crunch- Tite Gain en Fluid Drive op het Lead kanaal (deze modi zijn niet voetschakelbaar).
Verder heeft elk kanaal een power select switch (50 of 100 watt) en is er op het front een globale Bold/Spongy schakelaar (volgens mesa een ingebouwde variac die, in de ‘Spongy’stand het voltage wat omlaagbrengt).
Ten slotte zitten op het achterpaneel nog de switches voor Tube/Diode rectifier (per kanaal schakelbaar) en FX-Loop in/Hard Bypass. Die laatste switch is vooral leuk voor de mensen die altijd alleen Gitaar-Kabel-Amp spelen: Deze schakelaar haalt de fx loop en de solo/output masters namelijk helemaal uit het circuit.
Op het eerste gezicht heel veel features voor een 2 kanaals amp maar gelukkig is de lay out zeer doelmatig en overzichtelijk. En niet onbelangrijk, alle schakelaars doen ook echt wat (sommigen subtieler dan de anderen) en alle settings zijn ook bruikbaar.
De sound:
Kanaal1:
Fat Clean: Heerlijk kanaal, LP op nekhum, Volume en Tone wat terug, bas flink omlaag en hoppa, heerlijke warme jazz/bues sound en vooral voor dat genre absoluut het lekkerste clean kanaal van de geteste versterkers. Schakelen tussen Bold en Spongy power veranderd de attack van dit kanaal behoorlijk. Van een warme, volle toon met een lekkere attack/punch (Bold) naar een wat meer compressed clean met minder attack en vollere bas (Spongy).
Is ook geweldig met gain op max, bas weer flink omlaag en mid en treble flink omhoog. SUSTAINNNN!
Tite Clean: Ook lekker. Wat meer in your face en iets minder warm en vol. Lekker met funky slagjes. Met gain omhoog ook lekker voor blues.
Crunch1: De 1e van de twee Crunch Modi. In mijn oren wat minder lekker dan de crunch op kanaal 2 want iets scheller en minder warm. Vrij felle rhythm sound. Enige modus waar ik niet zo heel veel mee kan.
Kanaal 2:
Crunch2: Dit kanaal is eigenlijk mijn favoriet. Superdynamisch en warm, vooral met de nekpup van mn lp. Sustaind ook heerlijk en is zeer geschikt voor blues en clean-met-een-randje solo’s. Op de brugpup een lekkere crunch. Ik vind dit kanaal het lekkerst klinken met bold power en Tube rectification waar ik bij de rest van de kanalen bold power en diodes het lekkerst vindt klinken. Denk ZZ-top
Tite Gain: Scheuren! Lekkere rock sound. Wel even zoeken naar de juiste treble/presence stand want deze modus is voorzien van een flinke portie hoog. Maar na even tweaken een dijk van een lead sound: gedefinieerd, met Bold Power en Diode rectification geselecteerd een heerlijke attack en geweldige sustain, speelt heel soepel, reageert ook lekker op volume pot van de gitaar, vooral bij de ‘net niet maximaal’ stand van de gainpot.
Fluid Drive: nog weer een stapje verder dan tite gain. Doet wat ie zegt: heel vloeiende distortion, zeer geschikt voor het snellere solo werk.
Wordt wel wat moderig op de neckpup van m’n gitaar maar op de brug klinkt ie heerlijk.
Overal kan ik nog zeggen dat de versterker heel stil is, weinig ruis, ook op de lead kanalen met de gain op max. Dit was de op een na beste amp van de dag…
De Hook Captain:
Features:
Van buiten een behoorlijke rechttoe rechtaan versterker, erg basic en toch (of daardoor) ook erg stijlvol.
Clean kanaal met boost en bright switches en gain,bass,mid,treble,master
Lead 1 en 2 met afzonderlijke Gain en Master controls en gedeelde toonregeling.
Verder een master presence control op de achterkant en seriele effectsloop.
Sound:
Clean:
Vooral heel anders dan de Mesa niet zozeer mooier of minder mooi. Niet zo warm en vet als dat van de Mesa maar wel weer meer sprankel, wat helderder. Vooral lekker voor funky loopjes en slagjes. Gain verder open gaf meer sustain en en lekker randje. Heerlijk kanaal!
LD1 en LD2
LD1 is in feite een opgevoerde versie van het Clean kanaal. Meer gain natuurlijk. Gaat van een lichte, bluesy overdrive naar lekkere solo sound. Supergeluid. Gedefinieerd! heel open (meer dan de mesa) en speelt toch heel makkelijk. Echt lekker voor blues en rock.
LD2 gaat nog een stapje verder. Dit is echt heel goed. Nodigt echt uit om te soleren want het is een heel vloeiend geluid. Je hoort het wel als je fouten maakt maar daardoor ga je alleen maar beter spelen. Ook nog eens erg dynamisch, gitaarvolume terug en je hebt een lichte break up en naarmate je het volume op je gitaar omhoog rolt veranderd dat in een dikke leadsound. Ook strak genoeg voor rhytm dingen. Ik denk wat minder geschikt voor Metal maar eerlijk gezegd heb ik die sound er niet mee geprobeerd te bereiken dus dat weet ik niet zeker.
Kortom: Eigenlijk was de hook toch een beetje mijn favoriet. Maar ik vindt hem zijn 1000 euro meer niet waard tov de Stiletto Deuce.
En daarmee dus de uitslag van dit middagje testen: binnenkort ga ik een deuce halen
Enige minpuntje: ik had de Stiletto graag nog over wat andere cabs willen testen maar… dat ben ik vergeten maar dat komt de volgende keer wel!
Ik hoop dat jullie wat hebben aan mijn verhaal en ik zou zeggen: ga de hook en de Stiletto een testen als je de kans krijgt!
Groeten
Vidar
Geteste versterkers:
Engl Invader 150
Brunetti XLR-EVO
Mesa/Boogie Stiletto Deuce
Hook Captain (niet echt dezelfde prijsklasse maar wel leuk om ff te proberen)
Cabinet:
Mesa Recto 212 (V30)
Gitaar:
Gibson LP Custom
Ik zal proberen mijn indrukken van deze versterkers hier te verwoorden. Proberen want het is altijd lastig om tone in woorden te vatten, maar oké.
De Engl Invader 150:
Deze versterker heeft niet een, niet twee, geen drie maar 4 volledig gescheiden kanalen.
Verder 2 FX loops, Hi gain switch, master A/B, noise gate, presets per voor alle schakelbare functies:
Hi/Lo Gain, bright on/off, FX loop I of II master A/B
Kortom: een zeer complete versterker.
Echter, hij ademt Metal en dat doet ie goed. Maar dat is niet echt wat ik zoek: ik kan niet eens echt goed ‘metallen’ . Het 1e en 2e kanaal klonken wel goed maar een beetje.. eh.. vlak.. geen echte diepte of warmte. Waarschijnlijk ook omdat je met deze amp (150 watt) ook als je heel hard speelt nog niet begint het enorme vermogen wat hij in huis heeft aan te spreken.
Kanaal 3 en 4 waren Heel vet en heftig. Te vet en heftig voor mijn smaak. Ik weet wel welke amp ik zou nemen als ik Metal zou spelen want dat kan dit monster geweldig goed aan. Flinke oompfh en attack. Voor mij dus niet echt super bruikbaar.
Kortom: het was al vrij snel duidelijk dat deze het niet ging worden.
De Brunetti XLR-EVO
De door mij geteste versie was de 60 Watt versie.
Deze versterker heeft drie volledig gescheiden kanalen: Clean, Boost en Xlead met allemaal, behalve de standaard Gain, bass, middle, treble en master (ja, ook op de clean, en dat vindt ik een grote plus omdat je dan ook op een normaal kanaalvolume bluesy sounds kan indraaien) ook een extra tonecontrol hebben: Bright voor het clean kanaal en Focus voor de twee drive kanalen. Bright maakte een erg subtiel verschil en is IMO niet echt een noodzakelijke toevoeging. De Focus controls doen echter wel echt hun werk en maken de sound eh.. meer gefocussed. Wat meer compressie en een lichte mid-scoop zeg maar. Nuttige feature.
Sound:
Clean:
Goed, minder warm dan de stiletto maar wel beter dan dat van de invader. Ook minder attack dan de stiletto maar al met al zeker niet slecht
Boost:
Het lekkerste kanaal van deze versterker. Lekkere crunch en feel. Maar ook lekker voor wat meer low-gain solowerk. Gaat van bijnaclean naar een stevige rock crunch. Dit kanaal is een waardige tegenhanger van de crunchmodus van de stiletto maar haalt het net niet wat betreft sustain en warmte. Moet wel zeggen dat ik bij dit kanaal heel even een twijfelmomentje had.
Xlead: Maakte niet zoveel indruk op me, vooral niet na dat lekker Boost kanaal. Beetje compressed, vlak geluid. Niet echt levendig of dynamisch. Wel lekkere rythm sound met mid wat omlaag en focus omhoog.
Haalde de vergelijking met de stiletto niet, ondanks dat het een 3 kanaals top is, wat mij in principe wel aanspreekt. Maar vooral clean en lead waren, mijns inziens toch minder dan die van de Stiletto.
De M/B Stiletto:
Features:
Was mij, zoals gezegd de vorige keer al heel erg bevallen en ook nu klonk het meteen zeer lekker. Ziet er ook erg mooi uit met z’n chromen controlpanel en imitatiekrokodillenleren front.
De Stiletto is een tweekanaals top met onder elkaar de controls voor de afzonderlijke kanalen: (vrnl) Gain-Treble-Mid-Bass-Presence-Master en Output-Solo. Output en Solo zijn twee volwaardige mastervolumes waartussen je kunt schakelen. Vooraan elk kanaal zit een switch om te schakelen tussen de verschillende modi:Fat Clean- Tite Clean en Crunch op het Rhy. kanaal en Crunch- Tite Gain en Fluid Drive op het Lead kanaal (deze modi zijn niet voetschakelbaar).
Verder heeft elk kanaal een power select switch (50 of 100 watt) en is er op het front een globale Bold/Spongy schakelaar (volgens mesa een ingebouwde variac die, in de ‘Spongy’stand het voltage wat omlaagbrengt).
Ten slotte zitten op het achterpaneel nog de switches voor Tube/Diode rectifier (per kanaal schakelbaar) en FX-Loop in/Hard Bypass. Die laatste switch is vooral leuk voor de mensen die altijd alleen Gitaar-Kabel-Amp spelen: Deze schakelaar haalt de fx loop en de solo/output masters namelijk helemaal uit het circuit.
Op het eerste gezicht heel veel features voor een 2 kanaals amp maar gelukkig is de lay out zeer doelmatig en overzichtelijk. En niet onbelangrijk, alle schakelaars doen ook echt wat (sommigen subtieler dan de anderen) en alle settings zijn ook bruikbaar.
De sound:
Kanaal1:
Fat Clean: Heerlijk kanaal, LP op nekhum, Volume en Tone wat terug, bas flink omlaag en hoppa, heerlijke warme jazz/bues sound en vooral voor dat genre absoluut het lekkerste clean kanaal van de geteste versterkers. Schakelen tussen Bold en Spongy power veranderd de attack van dit kanaal behoorlijk. Van een warme, volle toon met een lekkere attack/punch (Bold) naar een wat meer compressed clean met minder attack en vollere bas (Spongy).
Is ook geweldig met gain op max, bas weer flink omlaag en mid en treble flink omhoog. SUSTAINNNN!
Tite Clean: Ook lekker. Wat meer in your face en iets minder warm en vol. Lekker met funky slagjes. Met gain omhoog ook lekker voor blues.
Crunch1: De 1e van de twee Crunch Modi. In mijn oren wat minder lekker dan de crunch op kanaal 2 want iets scheller en minder warm. Vrij felle rhythm sound. Enige modus waar ik niet zo heel veel mee kan.
Kanaal 2:
Crunch2: Dit kanaal is eigenlijk mijn favoriet. Superdynamisch en warm, vooral met de nekpup van mn lp. Sustaind ook heerlijk en is zeer geschikt voor blues en clean-met-een-randje solo’s. Op de brugpup een lekkere crunch. Ik vind dit kanaal het lekkerst klinken met bold power en Tube rectification waar ik bij de rest van de kanalen bold power en diodes het lekkerst vindt klinken. Denk ZZ-top
Tite Gain: Scheuren! Lekkere rock sound. Wel even zoeken naar de juiste treble/presence stand want deze modus is voorzien van een flinke portie hoog. Maar na even tweaken een dijk van een lead sound: gedefinieerd, met Bold Power en Diode rectification geselecteerd een heerlijke attack en geweldige sustain, speelt heel soepel, reageert ook lekker op volume pot van de gitaar, vooral bij de ‘net niet maximaal’ stand van de gainpot.
Fluid Drive: nog weer een stapje verder dan tite gain. Doet wat ie zegt: heel vloeiende distortion, zeer geschikt voor het snellere solo werk.
Wordt wel wat moderig op de neckpup van m’n gitaar maar op de brug klinkt ie heerlijk.
Overal kan ik nog zeggen dat de versterker heel stil is, weinig ruis, ook op de lead kanalen met de gain op max. Dit was de op een na beste amp van de dag…
De Hook Captain:
Features:
Van buiten een behoorlijke rechttoe rechtaan versterker, erg basic en toch (of daardoor) ook erg stijlvol.
Clean kanaal met boost en bright switches en gain,bass,mid,treble,master
Lead 1 en 2 met afzonderlijke Gain en Master controls en gedeelde toonregeling.
Verder een master presence control op de achterkant en seriele effectsloop.
Sound:
Clean:
Vooral heel anders dan de Mesa niet zozeer mooier of minder mooi. Niet zo warm en vet als dat van de Mesa maar wel weer meer sprankel, wat helderder. Vooral lekker voor funky loopjes en slagjes. Gain verder open gaf meer sustain en en lekker randje. Heerlijk kanaal!
LD1 en LD2
LD1 is in feite een opgevoerde versie van het Clean kanaal. Meer gain natuurlijk. Gaat van een lichte, bluesy overdrive naar lekkere solo sound. Supergeluid. Gedefinieerd! heel open (meer dan de mesa) en speelt toch heel makkelijk. Echt lekker voor blues en rock.
LD2 gaat nog een stapje verder. Dit is echt heel goed. Nodigt echt uit om te soleren want het is een heel vloeiend geluid. Je hoort het wel als je fouten maakt maar daardoor ga je alleen maar beter spelen. Ook nog eens erg dynamisch, gitaarvolume terug en je hebt een lichte break up en naarmate je het volume op je gitaar omhoog rolt veranderd dat in een dikke leadsound. Ook strak genoeg voor rhytm dingen. Ik denk wat minder geschikt voor Metal maar eerlijk gezegd heb ik die sound er niet mee geprobeerd te bereiken dus dat weet ik niet zeker.
Kortom: Eigenlijk was de hook toch een beetje mijn favoriet. Maar ik vindt hem zijn 1000 euro meer niet waard tov de Stiletto Deuce.
En daarmee dus de uitslag van dit middagje testen: binnenkort ga ik een deuce halen
Enige minpuntje: ik had de Stiletto graag nog over wat andere cabs willen testen maar… dat ben ik vergeten maar dat komt de volgende keer wel!
Ik hoop dat jullie wat hebben aan mijn verhaal en ik zou zeggen: ga de hook en de Stiletto een testen als je de kans krijgt!
Groeten
Vidar