Han S
14 december 2006, 21:57
Op woensdag 24 augustus 1960 is het warm en vochtig in Chicago. De bigband van Count Basie met zanger Joe Williams speelt zoals bijna elke avond in een club, tot een uur 's nachts.
Om half twee in de nacht gaan ze naar studio A van de Universal Recording Studio's, een ruimte van 24 meter lang, 15 meter breed en 7.5 meter hoog, een van de best klinkende studio's van de hele planeet en helaas nu al lang gesloopt.
Een hoeveelheid mensen van hun vaste publiek gaat mee en zit op klapstoelen aan de zijkant. Midden in de nacht gaan ze de song 'Night time is the right time' opnemen en in die jaren eisten de platenmaatschappijen een opname in mono, omdat ze stereo helemaal niet zagen zitten.
Bruce Swedien is een uiterst getalenteerde en inventieve jonge vent van 21 jaar in 1960 en hij neemt het stiekum in stereo op, met zijn eigen Neumann U47 buizenmicrofoons en hij betaalt zelf de tapes, welke hij nu 46 jaar later nog steeds bewaart.
Maar Bruce zoekt naar andere wegen en is een pionier in het gebruiken van stereo microfoonplaatsingen.
De song is een mooi rustig gedragen nummer, gespeeld door een meer dan voortreffelijk orkest met een fantastische zanger. Tijdens de zang is de begeleiding minimaal, drums, bas en piano. Een trombonist speelt een z.g 'tegenmelodie' tijdens de zang en Bruce vraagt hem om als hij daar aan toe is om zo zacht mogelijk weg te lopen naar de verste hoek van de studio en daar met zijn toeter richting muur te blazen.
Het resultaat is uniek, je hoort letterlijk iemand helemaal achterin het stereobeeld op een trombone spelen, alleen reflected sound zoals dat heet.
Midden in de nacht komt een van de studiobazen onverwacht binnen en spat zowat uit elkaar van kwaadheid als hij ziet wat deze jongeman aan het doen is. Met een rood gezicht maakt hij hem duidelijk dat dit niet de wens is van de platenmaatschappij, die waarschijnlijk niet eens voor de tapes zal betalen, laat staan voor deze opnamesessie. En bijna kost het Bruce zijn baan.
Ruim 46 jaar later vertelt Bruce dit verhaal graag, hij heeft een nieuwe hobby, het internet en hij heeft een MP3 gemaakt van deze opname uit 1960. Die stuurt hij via email naar een stuk of wat mensen die hij vertrouwt en vraagt uitdrukkelijk om het niet te copiëren en/of door te sturen.
Ik ben een van de gelukkigen en ik heb dit geweldige stuk muziek nu op mijn computerspeakertjes en ik ben verbouwereerd. Zelfs op deze speakertjes heb ik zelden een orkest gehoord dat zo fantastisch klinkt, zelfs in MP3. I'm flabbergasted.
Als je het wilt horen zul je langs moeten komen om te luisteren, ik ben echt zeer zwaar onder de indruk, 1960 weet je wel? Nog geen 24 sporen, hoogstens drie.
Om half twee in de nacht gaan ze naar studio A van de Universal Recording Studio's, een ruimte van 24 meter lang, 15 meter breed en 7.5 meter hoog, een van de best klinkende studio's van de hele planeet en helaas nu al lang gesloopt.
Een hoeveelheid mensen van hun vaste publiek gaat mee en zit op klapstoelen aan de zijkant. Midden in de nacht gaan ze de song 'Night time is the right time' opnemen en in die jaren eisten de platenmaatschappijen een opname in mono, omdat ze stereo helemaal niet zagen zitten.
Bruce Swedien is een uiterst getalenteerde en inventieve jonge vent van 21 jaar in 1960 en hij neemt het stiekum in stereo op, met zijn eigen Neumann U47 buizenmicrofoons en hij betaalt zelf de tapes, welke hij nu 46 jaar later nog steeds bewaart.
Maar Bruce zoekt naar andere wegen en is een pionier in het gebruiken van stereo microfoonplaatsingen.
De song is een mooi rustig gedragen nummer, gespeeld door een meer dan voortreffelijk orkest met een fantastische zanger. Tijdens de zang is de begeleiding minimaal, drums, bas en piano. Een trombonist speelt een z.g 'tegenmelodie' tijdens de zang en Bruce vraagt hem om als hij daar aan toe is om zo zacht mogelijk weg te lopen naar de verste hoek van de studio en daar met zijn toeter richting muur te blazen.
Het resultaat is uniek, je hoort letterlijk iemand helemaal achterin het stereobeeld op een trombone spelen, alleen reflected sound zoals dat heet.
Midden in de nacht komt een van de studiobazen onverwacht binnen en spat zowat uit elkaar van kwaadheid als hij ziet wat deze jongeman aan het doen is. Met een rood gezicht maakt hij hem duidelijk dat dit niet de wens is van de platenmaatschappij, die waarschijnlijk niet eens voor de tapes zal betalen, laat staan voor deze opnamesessie. En bijna kost het Bruce zijn baan.
Ruim 46 jaar later vertelt Bruce dit verhaal graag, hij heeft een nieuwe hobby, het internet en hij heeft een MP3 gemaakt van deze opname uit 1960. Die stuurt hij via email naar een stuk of wat mensen die hij vertrouwt en vraagt uitdrukkelijk om het niet te copiëren en/of door te sturen.
Ik ben een van de gelukkigen en ik heb dit geweldige stuk muziek nu op mijn computerspeakertjes en ik ben verbouwereerd. Zelfs op deze speakertjes heb ik zelden een orkest gehoord dat zo fantastisch klinkt, zelfs in MP3. I'm flabbergasted.
Als je het wilt horen zul je langs moeten komen om te luisteren, ik ben echt zeer zwaar onder de indruk, 1960 weet je wel? Nog geen 24 sporen, hoogstens drie.