dml
17 oktober 2006, 12:10
Via GtrGear kon ik weer eens een stel aardige pedalen proberen die zich mogen scharen in de categorie “Boutique”, wat zoveel betekent als handgebouwd, met de best verkrijgbare componenten, incl. bijbehorend prijskaartje. Dit keer gaat het om een drietal pedalen van het Amerikaanse FX-engineering, specifiek om de RAF Muther of all Boosts (afgekort tot MoaB, een booster dus), RAF Spitfire Overdrive en de RAF Mirage Compressor. De MoaB krijg je voor € 159,- , de andere twee voor € 199,- per stuk.
CONSTRUCTIE
Alle drie pedalen vallen op door hun Spartaanse uiterlijk. De elektronica is gehuisvest in een spuitgiet-aluminium box, formaatje MXR Phase 90. De pedalen zijn voorzien van een hamerslag-achtige, matte lak, de MoaB is zwart, de Spitfire is donkerblauw en de Mirage is rood. De belettering doet denken aan een simpele lettermal welke gebruikt werd en wordt bij bijv. militair materieel, denk daarbij aan de leader van “The A-team”. Dit doet vermoeden dat de gezamenlijke titel “RAF” hieruit is voortgekomen. De potmeterknoppen komen direct bekend voor, deze zijn dezelfde als die Boss gebruikt bij bijv. de DS-1. Verder natuurlijk een ledje die verraadt of het pedaal aan of uit staat. De Mirage heeft een extra rode led welke de mate van compressie aangeeft. Aan de achterzijde ook weer de bekende adapter-ingang, 9V – negative ground, tegenwoordig is dat de standaard. Het Spartaanse gaat verder: de MoaB heeft (maar) één potmeter, een Boost-knop waarmee je de mate van boosten bepaalt; de Spitfire heeft twee potmeters, een Drive-knop en een Level-knop, de functie laat zich natuurlijk raden; de Mirage heeft ook twee potmeters, te weten een Comp-knop (mate van compressie) en een Level-knop.
Intern ziet het er allemaal erg netjes uit. De elektronica is compleet ingegoten in een soort epoxyhars wat bij overmatig misbruik niet tot storingen zal leiden. Overigens zal de concurrentie een harde dobber hebben om de boel te ontleden.
Verder natuurlijk de blauwe 3PDT-switch welke zorgt voor “True Bypass”.
Alle pedalen worden geleverd in een kartonnen doosje, voorzien van gebruiksaanwijzing en rubber voetjes die je naar wens zelf kan aanbrengen. Elk pedaal zit keurig in een zwart fluwelen juwelenzakje – hoezo Boutique??
Voor een beoordeling van het geluid en de functies zijn de volgende slachtoffers ingezet:
-Koch Powertone II 2x12 combo
-Fender Stratocaster std. Hard Tail waarvan het brugelement is vervangen door een Dimarzio ToneZone-S
-Musicman Silhouette HSS Hard Tail
-Spectraflex Fatsoflex kabels
MIRAGE COMPRESSOR
FX-engineering houdt bij de pedalen steeds één ding duidelijk: Keep it simple!! Wat betreft het uiterlijk zijn ze met vlag en wimpel geslaagd. Als uitgangspunt wordt opgegeven de knoppen op 12 uur te zetten, wat ik dan ook gedaan heb.
Mijn eerste reactie: vreemd. In positieve zin. Bij de compressors die ik tot dusver getest en/ of gehoord heb valt meestal op dat je ze hoort pompen, dit natuurlijk afhankelijk van de instelling, maar dat pompende of zuigende geluid is veelal karakteristiek voor een compressor. Maar bij de Mirage is dat niet het geval. Bepaalde termen dekken in het Engels soms beter de lading dan een vertaling in het Nederlands. “Smooth” is hierbij het woord waar het om gaat, de compressie van de Mirage is zo smooth dat het bijna niet hoorbaar is, a-sociaal muzikaal. Om bevestiging te krijgen of het pedaal wel aan staat, trap ik ‘m snel weer uit. Bijna ontgoocheld trap ik ‘m snel weer aan!! Wauw!! Het rode, aanzwellende ledje geeft aan dat hij daadwerkelijk comprest, maar het is nauwelijks hoorbaar.
De attack-tijd van de Mirage staat vast op een zeer snelle waarde waardoor je aanslag niet verloren gaat in het pompen. Slim!! Bij langzaam uitstervende noten “leest” de Mirage het signaalverloop en past dit nagenoeg onhoorbaar aan waardoor een natuurlijke sustain ontstaat, iets waar andere compressors tekort schieten.
Bij een hogere compressiewaarde neemt natuurlijk de mate van compressie toe maar het blijft hoe dan ook een genot voor het oor. Ook de werking van de Level-knop is subtiel, de uiterste stand drijft je amp niet over de rooie, het blijft één en al subtiliteit en “smoothy”.
Het pedaal tast in actieve stand ook totaal niet het karakter van de geteste gitaren aan, niet geheel onbelangrijk.
SPITFIRE OVERDRIVE
Ook hier weer: Keep it simple!! Wederom alle (twee) knoppen op 12 uur en gaan met die banaan. FX egnineering geeft aan dat de Spitfire een subtiele Class A-achtige oversturing teweeg moet brengen. En ja, dat doet hij. Smooth is hier ook weer het sleutelwoord. Het pedaal reageert uitmuntend op je aanslag. Zachtjes aanslaan zorgt voor een clean geluid, hard aanslaan voor een zingende, oversuurde toon, denk aan de oversturing bij superamps a la Dumble en Bad Cat (of Matchless), ervan uitgaande dat je deze ooit wel eens gehoord of bespeeld hebt.
Na 12 uur doet de Drive-knop eigenlijk niet zo heel veel meer, er komt wel wat meer gain bij maar de compressie neemt meer toe. Hetzelfde geldt voor de Level-knop, deze doet na 12 uur niet zo veel meer maar hij beïnvloedt de toon wel, in het tophoog lijkt er wat te verschuiven. Ook hier gaat het nooit over de rooie, het blijft één en al subtiliteit. Ook hier valt weer de dynamiek met betrekking tot de gebruikte gitaren op, het karakter van je 6-snaar zal absoluut behouden blijven.
MUTHER OF ALL BOOSTS
Muther of all Boosts. Een dergelijke titel maakt hoog gespannen verwachtingen.
Zoals ik al aangaf is er wel één knop waar je aan kan draaien, de Boost-knop. Tja, laten we wel wezen, meer heb je in feite niet nodig. De MoaB is een zgn. clean booster en voegt alleen maar volume toe aan je signaal, geen oversturing. Zelf heb ik de Fulltone Fat Boost gehad, verder nog de Carl Martin Hydra-boost, zij het in uitgebreide vorm in de Plexitone, de booster hierin komt overeen met het circuit in de Hydra. Vooral die laatste is in mijn beleving kleurloos en doet wat je ervan verwacht, niets meer en niets minder.
Terug naar de MoaB. Het wordt echt een eentonig verhaal…….. smooth, smooth, smooth.
De fabrikant zegt dat dit pedaal voor een extra schakelbare gain-stage in je versterker moet zorgen.
Als ik mijn amp in standje Crunch zet en het pedaal met Boost op 12 uur inschakel, zorgt de MoaB voor een kleine gain-toename. Bij maximale boost, drukt hij mijn amp in standje hi-gain, echter smeert de boel niet dicht, inidividuele noten blijven zeer gedefinieerd. Dus ja, die extra gain-stage krijg je met dit pedaal.
Verder claimt de fabrikant, ik citeer, “Virtually no distortion up to 8 volts peak to peak”. 8 volt, da’s nogal wat. 8 volt en ook nog eens clean, da’s nog meer dan nogal wat. Of het inderdaad 8 volt is weet ik niet maar feit is wel dat het pedaal zelf niet overstuurt.
Qua “karakter” zit hij tussen de Fulltone en de Carl Martin in, de MoaB comprimeert ietwat.
ALL OF THE ABOVE
En nu het leukste. Alle pedalen op een rijtje, van gitaar naar Mirage naar MoaB naar Spitfire naar amp (cleane kanaal). Met alle knoppen op 12 uur en alles geactiveerd tover ik zonder enige moeite een zeer muzikale oversturing tevoorschijn, denk daarbij aan het gitaargeluid van Ilse de Lange’s “The great escape”. Een tikje compressie, een tikje boost, een tikje oversturing. Lekker, hoor!!
CONCLUSIE
Eén ding staat als een paal boven water, deze pedalen zijn absolute topkwaliteit die door een kleine groep gitaristen zeer zeker wordt gewaardeerd en er het geld voor over heeft. Hi-gain bullebakken moeten elders hun genoegdoening zien te vinden, FX engineering is voor toonpuristen die het maximale uit hun spullen willen halen. En zoals bijna altijd kost kwaliteit duur .
LINKS
http://www.gtrgear.com/FXeng/Mirage-NL.htm
http://www.fxeng.com/products/Index-products-030905d.html
http://www.gitaar.net/forum/download.php/7,1207/RAF%20Small.JPG
CONSTRUCTIE
Alle drie pedalen vallen op door hun Spartaanse uiterlijk. De elektronica is gehuisvest in een spuitgiet-aluminium box, formaatje MXR Phase 90. De pedalen zijn voorzien van een hamerslag-achtige, matte lak, de MoaB is zwart, de Spitfire is donkerblauw en de Mirage is rood. De belettering doet denken aan een simpele lettermal welke gebruikt werd en wordt bij bijv. militair materieel, denk daarbij aan de leader van “The A-team”. Dit doet vermoeden dat de gezamenlijke titel “RAF” hieruit is voortgekomen. De potmeterknoppen komen direct bekend voor, deze zijn dezelfde als die Boss gebruikt bij bijv. de DS-1. Verder natuurlijk een ledje die verraadt of het pedaal aan of uit staat. De Mirage heeft een extra rode led welke de mate van compressie aangeeft. Aan de achterzijde ook weer de bekende adapter-ingang, 9V – negative ground, tegenwoordig is dat de standaard. Het Spartaanse gaat verder: de MoaB heeft (maar) één potmeter, een Boost-knop waarmee je de mate van boosten bepaalt; de Spitfire heeft twee potmeters, een Drive-knop en een Level-knop, de functie laat zich natuurlijk raden; de Mirage heeft ook twee potmeters, te weten een Comp-knop (mate van compressie) en een Level-knop.
Intern ziet het er allemaal erg netjes uit. De elektronica is compleet ingegoten in een soort epoxyhars wat bij overmatig misbruik niet tot storingen zal leiden. Overigens zal de concurrentie een harde dobber hebben om de boel te ontleden.
Verder natuurlijk de blauwe 3PDT-switch welke zorgt voor “True Bypass”.
Alle pedalen worden geleverd in een kartonnen doosje, voorzien van gebruiksaanwijzing en rubber voetjes die je naar wens zelf kan aanbrengen. Elk pedaal zit keurig in een zwart fluwelen juwelenzakje – hoezo Boutique??
Voor een beoordeling van het geluid en de functies zijn de volgende slachtoffers ingezet:
-Koch Powertone II 2x12 combo
-Fender Stratocaster std. Hard Tail waarvan het brugelement is vervangen door een Dimarzio ToneZone-S
-Musicman Silhouette HSS Hard Tail
-Spectraflex Fatsoflex kabels
MIRAGE COMPRESSOR
FX-engineering houdt bij de pedalen steeds één ding duidelijk: Keep it simple!! Wat betreft het uiterlijk zijn ze met vlag en wimpel geslaagd. Als uitgangspunt wordt opgegeven de knoppen op 12 uur te zetten, wat ik dan ook gedaan heb.
Mijn eerste reactie: vreemd. In positieve zin. Bij de compressors die ik tot dusver getest en/ of gehoord heb valt meestal op dat je ze hoort pompen, dit natuurlijk afhankelijk van de instelling, maar dat pompende of zuigende geluid is veelal karakteristiek voor een compressor. Maar bij de Mirage is dat niet het geval. Bepaalde termen dekken in het Engels soms beter de lading dan een vertaling in het Nederlands. “Smooth” is hierbij het woord waar het om gaat, de compressie van de Mirage is zo smooth dat het bijna niet hoorbaar is, a-sociaal muzikaal. Om bevestiging te krijgen of het pedaal wel aan staat, trap ik ‘m snel weer uit. Bijna ontgoocheld trap ik ‘m snel weer aan!! Wauw!! Het rode, aanzwellende ledje geeft aan dat hij daadwerkelijk comprest, maar het is nauwelijks hoorbaar.
De attack-tijd van de Mirage staat vast op een zeer snelle waarde waardoor je aanslag niet verloren gaat in het pompen. Slim!! Bij langzaam uitstervende noten “leest” de Mirage het signaalverloop en past dit nagenoeg onhoorbaar aan waardoor een natuurlijke sustain ontstaat, iets waar andere compressors tekort schieten.
Bij een hogere compressiewaarde neemt natuurlijk de mate van compressie toe maar het blijft hoe dan ook een genot voor het oor. Ook de werking van de Level-knop is subtiel, de uiterste stand drijft je amp niet over de rooie, het blijft één en al subtiliteit en “smoothy”.
Het pedaal tast in actieve stand ook totaal niet het karakter van de geteste gitaren aan, niet geheel onbelangrijk.
SPITFIRE OVERDRIVE
Ook hier weer: Keep it simple!! Wederom alle (twee) knoppen op 12 uur en gaan met die banaan. FX egnineering geeft aan dat de Spitfire een subtiele Class A-achtige oversturing teweeg moet brengen. En ja, dat doet hij. Smooth is hier ook weer het sleutelwoord. Het pedaal reageert uitmuntend op je aanslag. Zachtjes aanslaan zorgt voor een clean geluid, hard aanslaan voor een zingende, oversuurde toon, denk aan de oversturing bij superamps a la Dumble en Bad Cat (of Matchless), ervan uitgaande dat je deze ooit wel eens gehoord of bespeeld hebt.
Na 12 uur doet de Drive-knop eigenlijk niet zo heel veel meer, er komt wel wat meer gain bij maar de compressie neemt meer toe. Hetzelfde geldt voor de Level-knop, deze doet na 12 uur niet zo veel meer maar hij beïnvloedt de toon wel, in het tophoog lijkt er wat te verschuiven. Ook hier gaat het nooit over de rooie, het blijft één en al subtiliteit. Ook hier valt weer de dynamiek met betrekking tot de gebruikte gitaren op, het karakter van je 6-snaar zal absoluut behouden blijven.
MUTHER OF ALL BOOSTS
Muther of all Boosts. Een dergelijke titel maakt hoog gespannen verwachtingen.
Zoals ik al aangaf is er wel één knop waar je aan kan draaien, de Boost-knop. Tja, laten we wel wezen, meer heb je in feite niet nodig. De MoaB is een zgn. clean booster en voegt alleen maar volume toe aan je signaal, geen oversturing. Zelf heb ik de Fulltone Fat Boost gehad, verder nog de Carl Martin Hydra-boost, zij het in uitgebreide vorm in de Plexitone, de booster hierin komt overeen met het circuit in de Hydra. Vooral die laatste is in mijn beleving kleurloos en doet wat je ervan verwacht, niets meer en niets minder.
Terug naar de MoaB. Het wordt echt een eentonig verhaal…….. smooth, smooth, smooth.
De fabrikant zegt dat dit pedaal voor een extra schakelbare gain-stage in je versterker moet zorgen.
Als ik mijn amp in standje Crunch zet en het pedaal met Boost op 12 uur inschakel, zorgt de MoaB voor een kleine gain-toename. Bij maximale boost, drukt hij mijn amp in standje hi-gain, echter smeert de boel niet dicht, inidividuele noten blijven zeer gedefinieerd. Dus ja, die extra gain-stage krijg je met dit pedaal.
Verder claimt de fabrikant, ik citeer, “Virtually no distortion up to 8 volts peak to peak”. 8 volt, da’s nogal wat. 8 volt en ook nog eens clean, da’s nog meer dan nogal wat. Of het inderdaad 8 volt is weet ik niet maar feit is wel dat het pedaal zelf niet overstuurt.
Qua “karakter” zit hij tussen de Fulltone en de Carl Martin in, de MoaB comprimeert ietwat.
ALL OF THE ABOVE
En nu het leukste. Alle pedalen op een rijtje, van gitaar naar Mirage naar MoaB naar Spitfire naar amp (cleane kanaal). Met alle knoppen op 12 uur en alles geactiveerd tover ik zonder enige moeite een zeer muzikale oversturing tevoorschijn, denk daarbij aan het gitaargeluid van Ilse de Lange’s “The great escape”. Een tikje compressie, een tikje boost, een tikje oversturing. Lekker, hoor!!
CONCLUSIE
Eén ding staat als een paal boven water, deze pedalen zijn absolute topkwaliteit die door een kleine groep gitaristen zeer zeker wordt gewaardeerd en er het geld voor over heeft. Hi-gain bullebakken moeten elders hun genoegdoening zien te vinden, FX engineering is voor toonpuristen die het maximale uit hun spullen willen halen. En zoals bijna altijd kost kwaliteit duur .
LINKS
http://www.gtrgear.com/FXeng/Mirage-NL.htm
http://www.fxeng.com/products/Index-products-030905d.html
http://www.gitaar.net/forum/download.php/7,1207/RAF%20Small.JPG