slechte jaren van fender

[max2]

hoi
ik wil graag weten wat de slechte jaren waren van fender en zit er dan veel verschil tussen mexicaans en usa?
wil het graag weten.
hoor het wel
alvast bedankt.
gr max :rockon: :gitarist:

[Wimvdb]

:satisfie: Ze zitten in ieder geval nu in eentje

[G.G.]

Voor de stratocaster wordt vaak gezegd dat de CBS tiltneckperiode de slechte periode was. De tiltneck was niet echt super, ook de 3punts bevestiging was niet super en de afwerking liet veel te wensen over (1971-1981).

maar ook dat is weer een mening en die is natuurlijk subjectief.

Wat voor ieder instrument uit iedere periode geld: Goed inspecteren en bespelen. In zo'n fabriek werken zo vele mensen en de ene neemt zijn werk serieuzer dan de ander (ook aan het eind van het productieproces bij de kwaliteitscontrole).

Fender heeft altijd schitterende instrumenten gemaakt, maar incidenteel (en in sommige periodes wat vaker) zitten er gewoon mindere instrumenten tussen.

[BLOK182]

Slechte jaren van Fender? Vanaf de fifties, toch? (sorry das flauw:p) Wat me wel opvalt is dat een jaar of 5-6 terug de 70s fenders (met de driepuntsverbinding vd hals) als de gemeden werden als je een leuke vintage strat zocht, en je ze voor een euro of 8-900 kon kopen. Tegenwoordig zijn ze helemaal hot en super en geweldig en betaal je er 1500+ voor.

[Tristan]

Die 70's Fenders hebben gewoon een eigen sound en karakter, daar zitten hele vette gitaren tussen hoor...
Tegenwoordig maakt Fender ook goede instrumenten, de Custom Shop is helemaal super...
De slechte periode is volgens mij vanaf eind jaren '70 (1978, 1979) tot en met begin of midden jaren '90, maar ook in die periode zijn niet alleen maar slechte gitaren gemaakt, de kans om een slechte te treffen is denk ik wel groter...

[Stratman70]

De slechte periode is volgens mij vanaf eind jaren '70 (1978, 1979) tot en met begin of midden jaren '90, maar ook in die periode zijn niet alleen maar slechte gitaren gemaakt, de kans om een slechte te treffen is denk ik wel groter...
Weet je dat zeker??? Na alle negativiteit rond de seventies Strat, deed Fender o.l.v. Dhr. Smith er alles aan om weer goede producten te leveren. Er kan gerust gezegd worden dat er in deze periode goede Strats gebouwd werden. (a.k.a. "Smith"-Stratocaster)

De slechte periode was toch echt in de jaren 70. Veel voorkomende problemen waren toen:
- het gewicht: "hoe zwaarder, hoe meer sustain", wat achteraf onzin bleek: het maakte namelijk niks uit.
- de lak die bij een aantal (zoals de 25th Anniversary) modellen er spontaan afbrokkelde, nog IN de winkel.
- De iets te grote neckpocket, waardoor de hals niet stabiel in de pocket lag, dit gecombineerd met de driepuntsbevestiging, wat op zich helemaal niet zo'n slecht idee was, mits die pockets wel goed gefreesd waren.
- De 'bullit' trussrod, die veel mensen cosmetisch gezien, niet mooi vonden.
- De telkens minder wordende bodycontour, zodat de body van een eind jaren 70 strat totaal qua vorm (contour) verschilde van de originele strat.
- De slecht gewaxte elementen, die ook nog eens niet goed gewikkeld werden, zorgden soms voor microfonische elementen met een heel dun geluid.

Dit zijn zo ongeveer de issues van de seventies Strats, die daarna echt niet meer voorkwamen en al zeker niet meer op die grote schaal.

[Tristan]

Ik geloof gelijk dat ze er alles aan deden om weer betere instrumenten te gaan leveren, alleen vind ik de jaren '80 en veel jaren '90 gitaren van Fender te kort komen wat betreft karakter...
In de jaren '80 werd er behoorlijk geexperimenteerd met de gitaren, ook veel gitaren met actieve electronica en met rare hardware enzo, dat kwam de sound absoluut niet ten goede...
Een goede 70's Fender heeft gewoon karakter en klinkt vet, goede jaren '80 Fenders ken ik eigenlijk niet en een goede 90's Fender is misschien wel goed, maar heeft minder karakter...
Dat geldt overigens ook voor de nieuwere instrumenten hoor, maar begin jaren '90 werd er een hoop rommel gemaakt, tegenwoordig heb je meer kans een goede gitaar te treffen...

[Stratman70]

Dat 'karakter' verhaal, daar ben ik het inderdaad wel mee eens.

[Tristan]

Sommige Fender Custom Shops hebben wel karakter en als je goed zoekt dan kan je wel een fabrieksmodel (van nu of uit de jaren '90) vinden die karakter heeft en vet klinkt, maar de Custom Shops zijn voor mij momenteel toch wel favoriet...
Overigens vind ik de meeste Fenders (zelfs fabrieksgitaren) toch nog meer karakter hebben dan veel van de vergelijkbare boutique gitaren, dus...
Ik ben zelf erg blij met mijn linkshandige 50th anniversary Strat en dat is eigenlijk ook maar een fabrieksmodel...

[Lucluc]

Een jazzmaster uit 1978 die ik eens bespeeld heb is waarschijnlijk de beste gitaar die ik ooit in mijn handen heb gehad. Ik had mijn jazz uit 1962 mee om te vergelijken en ik werd toen ineens niet zo goed.... Die 78iger was zwaar, met dikke lak, een dikke hals, zwarte slagplaats en alle andere zeventigerjaren kenmerken. Eind van het liedje was dat qua bespeelbaarheid de 78iger echt veel fijner was en dat de klank hetzelfde was. Echt exact hetzelfde. Alleen de prijs en waarde is dus anders.

Dus als een gitaar uit de slechte periode exact hetzelfde klinkt als een fender uit de hele hele hele goede periode, waar hebben we het dan over? Uiteraard zijn de verschillen over het geheel wel te zien, maar er zijn beslist hele goede gitaren in de late jaren 70 en begin 80 gemaakt.

[Tristan]

Veel van de jaren '80 Fenders zijn wat betreft electronica in ieder geval compleet waardeloos hoor, vaak is de hardware en het gebruikte hout ook kut...
Het hout is vaak te hard en niet resonant genoeg, zodat de gitaren heel kil klinken...
Over het algemeen zijn de vroegere jaren '70 Fenders vaak beter dan de latere jaren '70 Fenders, maar dat hoeft natuurlijk niet altijd zo te zijn, de kans dat je een goede gitaar treft is alleen groter...

[moos]

En voor wat betreft Mexicaanse exemplaren: ik heb een gewone standaart Mex. strat. Klinkt goed, speelt lekker. Voor mij geen of nauwelijks verschil met hun Amerikaanse standaart neefjes, behalve de prijs.....

[Hector_Tsolodimos]

mijn Fender USA(strat) komt uit 2005 (Z5 ...), en ik vind em super, geweldig gewoon, geen minpunten tegengekomen..

[vulvasonic]

Weet je dat zeker??? Na alle negativiteit rond de seventies Strat, deed Fender o.l.v. Dhr. Smith er alles aan om weer goede producten te leveren. Er kan gerust gezegd worden dat er in deze periode goede Strats gebouwd werden. (a.k.a. "Smith"-Stratocaster)

De slechte periode was toch echt in de jaren 70. Veel voorkomende problemen waren toen:
- het gewicht: "hoe zwaarder, hoe meer sustain", wat achteraf onzin bleek: het maakte namelijk niks uit.
- de lak die bij een aantal (zoals de 25th Anniversary) modellen er spontaan afbrokkelde, nog IN de winkel.
- De iets te grote neckpocket, waardoor de hals niet stabiel in de pocket lag, dit gecombineerd met de driepuntsbevestiging, wat op zich helemaal niet zo'n slecht idee was, mits die pockets wel goed gefreesd waren.
- De 'bullit' trussrod, die veel mensen cosmetisch gezien, niet mooi vonden.
- De telkens minder wordende bodycontour, zodat de body van een eind jaren 70 strat totaal qua vorm (contour) verschilde van de originele strat.
- De slecht gewaxte elementen, die ook nog eens niet goed gewikkeld werden, zorgden soms voor microfonische elementen met een heel dun geluid.

Dit zijn zo ongeveer de issues van de seventies Strats, die daarna echt niet meer voorkwamen en al zeker niet meer op die grote schaal.

Dit verhaal klopt helemaal. Nog een belangrijk punt:
- De brug werd voorzien van gegoten zadels, niet meer de gebogen stalen zadels van weleer (mensen als David Gilmour zweren dat ze het verschil horen).
- Het tremolosysteem werd uit één stuk gegoten, ipv de geschroefde harde stalen balk onder de brug.
- Het 3 puntssysteem was op zich niet verkeerd, maar in die tijd boorden ze vaak doodleuk te grote gaten, waardoor het zaakje instabiel werd.

Verder vind ik het pijnlijk te moeten constateren dat er hier iemand glashard op mijn leuter gaat staan door te beweren dat Fenders uit de jaren 80 niks waren. Ik heb een Smith strat die echt om te smullen is! :sneaky:

[FruscianteFan]

Vulv, jouw punt 3 is Stratmans punt 5 ;)

Wel interessante informatie :). Zeker omdat ik afgelopen jaren regelmatig op een 1975 Strat heb gespeeld.

[Tristan]

Dit verhaal klopt helemaal. Nog een belangrijk punt:
- De brug werd voorzien van gegoten zadels, niet meer de gebogen stalen zadels van weleer (mensen als David Gilmour zweren dat ze het verschil horen).
- Het tremolosysteem werd uit één stuk gegoten, ipv de geschroefde harde stalen balk onder de brug.
- Het 3 puntssysteem was op zich niet verkeerd, maar in die tijd boorden ze vaak doodleuk te grote gaten, waardoor het zaakje instabiel werd.

Verder vind ik het pijnlijk te moeten constateren dat er hier iemand glashard op mijn leuter gaat staan door te beweren dat Fenders uit de jaren 80 niks waren. Ik heb een Smith strat die echt om te smullen is! :sneaky:

Tsja tulmeester, dan weet u ook eens hoe een blauwpurperen plasser aanvoelt... :D
Even serieus, ik heb nergens beweerd dat alle jaren '80 Fenders slecht zijn, maar de kans om een slechte te treffen is waarschijnlijk groter...
Er zijn altijd veel experimenten gedaan met de electronica, de hardware en het hout, maar volgens mij was dat in de jaren '80 nog erger dan in de jaren '70...
De hardware van jaren '70 Fenders is zeker niet slechter dan die van de jaren '80 Fenders, eerder andersom met die koperen bruggen enz. die ze erop gingen zetten...
De electronica van de jaren '80 gitaren is vaak ook slechter, met actieve electronica en overwound pickups enzo...
Een gitaar blijft altijd een combinatie van factoren die toevallig maar goed moet uitpakken en dat blijft altijd een zeldzaamheid, ongeacht de specificaties, vandaar ook dat je veel gitaren moet proberen alvorens je er een koopt...

[dickie]

Zijn er ook goeie?

Nou ja, kwa service zijn we in ieder geval aan een dieptepunt beland...

[Tristan]

Natuurlijk zijn er in alle decennia goede Fenders gebouwd, net zo als dat er in alle decennia waardeloze Fenders zijn gebouwd...

De service is toch altijd ruk geweest???
Trouwens, een goede gitaar heeft geen service nodig...

[vulvasonic]

Vulv, jouw punt 3 is Stratmans punt 5 ;)

Wel interessante informatie :). Zeker omdat ik afgelopen jaren regelmatig op een 1975 Strat heb gespeeld.

Dat is onjuist. Ik heb het over te ruim geboorde schroefgaten, Stratman heeft het over te ruim uitgefreesde neckpockets. :D

@ Tristan; jouw verhaal klopt ten dele. Fender was gedwongen op te boksen tegen de populariteit van de Japanse kopieën. De middelen daartoe waren beperkt en de nood hoog. De Smith strat was een goede stap in de juiste richting. Die strat lijkt in veel opzichten op een vintage strat, maar heeft nog wel een paar kenmerken van de 'mindere periode' (voornamelijk waar het de hardware betreft). Ze introduceerden wel het X1-element, die lang in productie gebleven is en waarmee zelfs de eerste American Standards werden voorzien. De American Standard was, zoals je weet, een groot succes. Maar voor die er kwam heeft Fender een aantal jaren lang helemaal niets meer gemaakt en steunde men volledig op Fender Japan.

De Smith strat was eigenlijk de eerste standaard strat, want er werd ook geëxperimenteerd met exotische modellen. En DAT zijn waarschijnlijk de modellen waar jij aan refereert. Toch waren die ZEER ZEKER geen slechte gitaren. De Elite serie is nooit aangeslagen, maar bezat wel een aantal unieke kenmerken en verbeteringen dat later is doorgezet naar de huidige productiemodellen (nu nog steeds).

De Gold on Gold strat was mooi, maar had een mislukte kop en was bovendien te duur omdat het goud namelijk echt goud bevatte (!).
De walnut strat was nog zo'n voorbeeld. Mooi om te zien, maar te duur en te zwaar.

Na de Smith strat kwam er een goedkopere versie van de standaard uit (de tweede standaard). Ook dit was een mislukking, omdat Fender gedwongen was kostenbesparend te werken. Dit is de gitaar die zich kenmerkt door de slagplaat met slechts 2 knoppen en de input daarop gemonteerd. Slechte hap.

Het was een moeilijke periode voor Fender, maar het is JUIST DEZE periode geweest waarin de basis is gelegd voor het succes van nu. Met dank aan meneer Schultz en meneer Smith (van Yamaha, maar dat terzijde...).

En mijn gitaar is TOP! :D

[zoon van Piet]

generaliserend kun je zeggen dat de 70's vaak slecht waren, om de door stratman en vulva genoemde punten. en die van de vroege 80's waren absoluut eh.. anders, vanwege de rare hardware en zo.
Ik voeg dus eigenlijk niks toe aan de discussie. Maar ik wil dan ook alleen maar even kwijt dat ik als jong talentje in 77 na heeeeeel lang sparen een spikspliternwe strat kocht, die helemaal kut bleek te zijn!!!

En dat trauma maakt dat ik alle 70's strats verafschuw. Ik weet het, het is mijn ding.... maar ik zit er nog steeds mee ( niet met die strat, maar met het trauma...)

[Stratman70]

Ik heb het ook al zo vaak verteld: ik had een ECHTE (..jaja!..) AMERIKÁÁNSE S T R A T !!! uit 1979. DIT ZOU MIJN ULTIEME GITAAR MOETEN ZIJN.

Ik heb er nog geen twee jaar op gespeeld, totdat ik 'm in kon ruilen tegen een Japanse '72 RI. Ik heb er geen seconde spijt van gehad. Die RI is nu nog steeds mijn nummer 1. (tot grote ontevredenheid van mijn vriendin.;))

[Tristan]

Dat is onjuist. Ik heb het over te ruim geboorde schroefgaten, Stratman heeft het over te ruim uitgefreesde neckpockets. :D

@ Tristan; jouw verhaal klopt ten dele. Fender was gedwongen op te boksen tegen de populariteit van de Japanse kopieën. De middelen daartoe waren beperkt en de nood hoog. De Smith strat was een goede stap in de juiste richting. Die strat lijkt in veel opzichten op een vintage strat, maar heeft nog wel een paar kenmerken van de 'mindere periode' (voornamelijk waar het de hardware betreft). Ze introduceerden wel het X1-element, die lang in productie gebleven is en waarmee zelfs de eerste American Standards werden voorzien. De American Standard was, zoals je weet, een groot succes. Maar voor die er kwam heeft Fender een aantal jaren lang helemaal niets meer gemaakt en steunde men volledig op Fender Japan.

De Smith strat was eigenlijk de eerste standaard strat, want er werd ook geëxperimenteerd met exotische modellen. En DAT zijn waarschijnlijk de modellen waar jij aan refereert. Toch waren die ZEER ZEKER geen slechte gitaren. De Elite serie is nooit aangeslagen, maar bezat wel een aantal unieke kenmerken en verbeteringen dat later is doorgezet naar de huidige productiemodellen (nu nog steeds).

De Gold on Gold strat was mooi, maar had een mislukte kop en was bovendien te duur omdat het goud namelijk echt goud bevatte (!).
De walnut strat was nog zo'n voorbeeld. Mooi om te zien, maar te duur en te zwaar.

Na de Smith strat kwam er een goedkopere versie van de standaard uit (de tweede standaard). Ook dit was een mislukking, omdat Fender gedwongen was kostenbesparend te werken. Dit is de gitaar die zich kenmerkt door de slagplaat met slechts 2 knoppen en de input daarop gemonteerd. Slechte hap.

Het was een moeilijke periode voor Fender, maar het is JUIST DEZE periode geweest waarin de basis is gelegd voor het succes van nu. Met dank aan meneer Schultz en meneer Smith (van Yamaha, maar dat terzijde...).

En mijn gitaar is TOP! :D

Ik begrijp wat je bedoelt en waarschijnlijk heb je ook gelijk in het feit dat de voorlopers van de American Standard modellen (80's - 90's) eigenlijk in consistentere kwaliteit gebouwd werden dan de 70's gitaren, maar ik ben zelf eigenlijk zowiezo geen fan van de American Standard serie...
De verbeteringen die jij noemt zijn mijns inziens geen verbeteringen, maar ze geven de gitaren juist minder het echte Fender karakter, vandaar ook dat ik de jaren '70 Fenders wat hoger aansla dan wat daarna kwam...
Verder moet ik bekennen dat mijn Stratje eigenlijk ook een soort luxe uitvoering van de American Series is, met ander hout (essen) en andere (betere) pickups...
Ze heeft wel de staggered tuners en de American Standard brug die mijns inziens de sound eigenlijk nadelig beinvloeden, maar bij mijn gitaar klopt het gewoon, ze heeft een heel apart karakter dat ik nog niet in een andere Strat gehoord heb...
Heel duidelijk aanwezig, maar niet dwingend en heel gebalanceerd, heel mooi voor akkoorden en tokkeltjes, maar je kan er ook een lekkere Blues op spelen...
Ik wil maar zeggen, er zijn altijd uitzonderingen en die zijn voor veel mensen ook vaak weer anders, dat is het mooie ervan...

[vulvasonic]

Ik begrijp wat je bedoelt en waarschijnlijk heb je ook gelijk in het feit dat de voorlopers van de American Standard modellen (80's - 90's) eigenlijk in consistentere kwaliteit gebouwd werden dan de 70's gitaren, maar ik ben zelf eigenlijk zowiezo geen fan van de American Standard serie...
De verbeteringen die jij noemt zijn mijns inziens geen verbeteringen, maar ze geven de gitaren juist minder het echte Fender karakter, vandaar ook dat ik de jaren '70 Fenders wat hoger aansla dan wat daarna kwam...
Verder moet ik bekennen dat mijn Stratje eigenlijk ook een soort luxe uitvoering van de American Series is, met ander hout (essen) en andere (betere) pickups...
Ze heeft wel de staggered tuners en de American Standard brug die mijns inziens de sound eigenlijk nadelig beinvloeden, maar bij mijn gitaar klopt het gewoon, ze heeft een heel apart karakter dat ik nog niet in een andere Strat gehoord heb...
Heel duidelijk aanwezig, maar niet dwingend en heel gebalanceerd, heel mooi voor akkoorden en tokkeltjes, maar je kan er ook een lekkere Blues op spelen...
Ik wil maar zeggen, er zijn altijd uitzonderingen en die zijn voor veel mensen ook vaak weer anders, dat is het mooie ervan...

Och ja, ik heb op geweldige gitaren uit de jaren 70 gespeeld (en ook over gedrochten). Ik heb zelf een American Standard gehad, bloedmooi dat ding, maar het ding klonk gewoon alsof er een wollen deken over de versterker gegooid was. Altijd. Aan de andere kant, ik heb die strat weggedaan en daarvoor in de plaats een tele gekocht, ook een American Standard, en dat ding klinkt helemaal perfect!

De zoon van Piet heeft wel gelijk. Mindere of betere periodes...., uit iedere periode kom je zowel geweldige als kolere gitaren tegen. Maar generaliserend zou je de jaren van '71 tot '81 tot de minste moeten rekenen.

[BamBuFan1]

Wat voor ieder instrument uit iedere periode geld: Goed inspecteren en bespelen. In zo'n fabriek werken zo vele mensen en de ene neemt zijn werk serieuzer dan de ander (ook aan het eind van het productieproces bij de kwaliteitscontrole).


Hear hear. Er bestaan geweldige Staggs en kl*te-Gibsons. Dus altijd je gezonde verstand gebruiken en bekijken of het instrument dat je wilt ook echt dat biedt dat je ervan verwacht en niet alleen GASsen...

Ik heb zelf bv een Fresher (Fujigen) Strat uit de jaren '70 met zo'n gevreesde driepuntshals en dat ding speelt en klinkt absoluut geweldig. Terwijl het dus zelfs om een (goedkope) kopie van een 'slechte' strat gaat...

Zelf zou ik altijd voor een Japanse Fender gaan omdat ik sterk het idee heb dat de kwaliteitscontrole op die dingen een stuk beter is dan die van de Amerikaanse. En zeker als je ziet wat voor juweeltjes er tegenwoordig als Japanse re-issue te krijgen zijn... Mjammie!

[drap]

Zelf zou ik altijd voor een Japanse Fender gaan omdat ik sterk het idee heb dat de kwaliteitscontrole op die dingen een stuk beter is dan die van de Amerikaanse. En zeker als je ziet wat voor juweeltjes er tegenwoordig als Japanse re-issue te krijgen zijn... Mjammie!

Tot op zekere hoogte mee eens. De elementen op een Japanse Fender zijn bij lange na niet zo goed als die van z'n Amerikaanse broeder. Tenzij je geluk hebt en tegen een gelimiteerde versie aanloopt met Amerikaanse custom shop elementen, maar die gitaren zijn officieel nooit op de Europese en Amerikaanse markt uitgebracht.

[max2]

Bedankt
hier kan ik zeker wel wat mee.
bedankt :)
gr max

[BamBuFan1]

Tot op zekere hoogte mee eens. De elementen op een Japanse Fender zijn bij lange na niet zo goed als die van z'n Amerikaanse broeder. Tenzij je geluk hebt en tegen een gelimiteerde versie aanloopt met Amerikaanse custom shop elementen, maar die gitaren zijn officieel nooit op de Europese en Amerikaanse markt uitgebracht.

Japanse gitaren rulen gewoon :o)
En sommige Koreanen ook.

!!!!Maar niet verder vertellen voordat ik ze allemaal voor een prikkie heb!!!!

[Tupelo]

Ze geloven je toch niet en gaan vrolijk door met teveel betalen voor een made in usa tekentje.

[tmcm]

ja, grappig, in de 70's waren de fenders kut of je moest van dat chique le freak soundje houden, ik weet dat wij gitaristen en masse begin 80 ons stortten op de JV's en Tokai's die lekker licht en klein waren -diepere contouren- en ook veel voller klonken. De strats tussen 86 en 90 zijn goed gebouwde gitaren, klinken niet dun maar iets donkerder en missen de sprankle, minder karakteristiek. De strats uit de ninetees ken ik niet maar die hebben allemaal een boot freezing en dat staat me op de een of andere manier tegen.
Ik heb nog een paar seventies strats, lichte exemplaren. De non staggerd pickups klinken dun maar eigenzinnig (vind ik nu met terugwerkende kracht) maar hebben fantastische halzen, de strats met staggerd pickups klinken gewoon super (maar daar zitten vaak weer onmogelijke halzen aan vast.
Over het 83 model, die klinkt, ondanks de onhandige hardware, budget electronica en blaarverwekkende neck, wel weer goed.
Mijn minst favoriete strat period is tussen 78 en 81 (met de opgepimpte intern. colors serie als dieptepunt)

[Pun]

Tot op zekere hoogte mee eens. De elementen op een Japanse Fender zijn bij lange na niet zo goed als die van z'n Amerikaanse broeder. Tenzij je geluk hebt en tegen een gelimiteerde versie aanloopt met Amerikaanse custom shop elementen, maar die gitaren zijn officieel nooit op de Europese en Amerikaanse markt uitgebracht.

Ja, dat verschil was duidelijk te merken toen ik laast in FB Eindhoven een Amerikaanse Jaguar uitprobeerde.
Ik had al eerder in FB Utrecht een Japanse Jaguar uitgeprobeerd, en wat en verschil in klank, joh. Die amerikaanse klonk echt een stuk dieper, voller, ronder, en gewoon mooier. Eén min-puntje had die Amerikaan wel, wanneer je de on/off switch voor het brug-element aanzette, wilde hij niet altijd werken, en stoorde hij ook vaak wel een beetje. Dat is toch niet echt iets wat je wilt hebben als je 2000 euro voor een gitaar neertelt.
So-wie-so kun je volgens mij gewoon beter voor een Japanse Jag gaan en dan de elementen upgraden met Seymour Duncan Jaguar elementen. Gewoon omdat het prijsverschil zo ongelooflijk groot is dat het niet valt goed te praten, of je moet echt geld te veel hebben.

[drap]

Japanse gitaren rulen gewoon :o)
En sommige Koreanen ook.

!!!!Maar niet verder vertellen voordat ik ze allemaal voor een prikkie heb!!!!

Pssst... m'n tele is ook een Jap... ;) Maar de elementen ga ik dus echt wel laten vervangen. Die zijn nou niet je van het. Normaal gesproken zou een tele behoorlijk een strat moeten wegblazen. Bij mij is het andersom. En dat is niet de eerste Jap waar ik dat bij hoor.

@Pun: Exactly my point :)

[BamBuFan1]

Pssst... m'n tele is ook een Jap... ;)

Dan wordt het hoog tijd voor zo'n made in usa decal en het respect dat daarbij hoort!

[jerome]

Tot op zekere hoogte mee eens. De elementen op een Japanse Fender zijn bij lange na niet zo goed als die van z'n Amerikaanse broeder. Tenzij je geluk hebt en tegen een gelimiteerde versie aanloopt met Amerikaanse custom shop elementen, maar die gitaren zijn officieel nooit op de Europese en Amerikaanse markt uitgebracht.

Beetje zwart-wit!
Ik heb een Japanse Strat uit de jaren 80 en ik vind die (standaard) elementen véééél beter klinken dan de elementen van mijn Amerikaanse Strat.(ze zijn overigens dezelfde uitvoering qua houtsoorten)
Veel dynamischer, harder, dieper en rauwer!!
De combinatie met het merk/type versterker, cab en randapparatuur speelt natuurlijk ook flink mee.
En het is natuurlijk vooral een kwestie van smaak!

[Tristan]

Misschien hebben sommige Japanse gitaren uit de vroege jaren '80 wel goede pickups...
Dat de American Standard en de American Series gitaren meestal klote pickups hebben weet ook iedereen...

[turboblues]

Voor mij is het pas weer goed beginnen gaan (na de mid/late seventies ramp) met de invoering van de American Standard in 1987. Dus eigenlijk heeft CBS niks anders gedaan dan de kwaliteit van Fender langzaam aan de diepte in geholpen. Van '65 tot begin jaren zeventig was het gelukkig nog niet zo meteen te merken..Gewoon mijn opinie ((en ja ik heb ooit een '74 Strat gehad, een '82 (deze viel wel mee), een Jap '86)). Nu heb ik enkel een '95 American Standard(mijn all-time favoriet), een 2001 American Series en een 2003 Highway 1.

[Shine_On]

over de 70's strat weet ik niet veel.. Maar ik heb een 70's Classic Ri, met de 3punts plaat en ik vind die toch wel stabiel zitten.. het enigste minpunt aan deze gitaar vond ik de pickups.. maar die zijn ondertussen al vervangen..
ook een capacitor (0.001 pf) gesoldeerd aan de volumepot (zo verliest ie de hoge klanken niet als je je volume lager zet)
en ik vind het een prima gitaar met superveel karakter.. de 'U' shape neck vind ik perfect in de hand liggen (is persoonlijk.. dat wel..)
maar echt.. ik vind hem prima klinken.. aansluiten op een Twin Reverb met wat pedaaltjes en hem klinkt prima.. ik moet wel toegeven dat hij net dat IETSJE beter klinkt door middel van een 'buffer' functie in mijn banzai triple booster..
maar wat wel is bij die mexicaanse fenders is dat er heel wat verschil zitten tussen de gitaren.. ik heb op hetzelfde model gespeeld als wat ik heb en die klonk gewoon weg vreselijk!!!

[drap]

Beetje zwart-wit!
Ik heb een Japanse Strat uit de jaren 80 en ik vind die (standaard) elementen véééél beter klinken dan de elementen van mijn Amerikaanse Strat.(ze zijn overigens dezelfde uitvoering qua houtsoorten)
Veel dynamischer, harder, dieper en rauwer!!
De combinatie met het merk/type versterker, cab en randapparatuur speelt natuurlijk ook flink mee.
En het is natuurlijk vooral een kwestie van smaak!

Type versterker heeft er in dit geval niets mee te maken eigenlijk. Dan zou namelijk een element met meer output nog beter moeten gaan klinken als de meeste Japanse elementen. Maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen wat betreft de Jappen. Maar over het algemeen hebben die Amerikaanse elementen net ff wat meer output en klinken beter in vooral het hoog. M'n eigen Japanse tele is daar een heel mooi voorbeeld van. De elementen daarvan klinken niet slecht, maar toch wat doffer en met veel minder output dan wat er over het algemeen in een yank zit.

[tmcm]

hmmm jaaa..
Goed beschouwd zou het raar zijn dat de jappen al 30 jaar uitstekende gitaren kunnen maken maar dat ze de pickups niet voor mekaar kunnen krijgen

de meeste japanse fender kopieen zijn budget gitaren -hun enigste bestaansrecht- wat Fender USA betreft, Fender Japan top modellen zijn alleen voor domestic en daar moeten van Fender USA pickups op. Gewoon een slimme zakelijke business deal van Shultz.
Dat japanners wel goeie pickups kunnen maken is bekend bij de Orville en Bacchus gitaren, ikzelf vind mijn Ibanez super '59 pickups beter -whatever that is- dan de Duncans antiquity en Fralins.
Over het algemeen is mijn ervaring met jap pups dat ze meer gewonden zijn op authenticiteit dus minder output en wat opener en ijler, maar waarschijnlijk willen onze oren nu meer output en mids horen.

[BamBuFan1]

hmmm jaaa..
Goed beschouwd zou het raar zijn dat de jappen al 30 jaar uitstekende gitaren kunnen maken maar dat ze de pickups niet voor mekaar kunnen krijgen

de meeste japanse fender kopieen zijn budget gitaren -hun enigste bestaansrecht- wat Fender USA betreft, Fender Japan top modellen zijn alleen voor domestic en daar moeten van Fender USA pickups op. Gewoon een slimme zakelijke business deal van Shultz.
Dat japanners wel goeie pickups kunnen maken is bekend bij de Orville en Bacchus gitaren, ikzelf vind mijn Ibanez super '59 pickups beter -whatever that is- dan de Duncans antiquity en Fralins.
Over het algemeen is mijn ervaring met jap pups dat ze meer gewonden zijn op authenticiteit dus minder output en wat opener en ijler, maar waarschijnlijk willen onze oren nu meer output en mids horen.

De MMK humbuckers uit veel Matsumoku gitaren zijn trouwens ook niet te versmaden!