What's your name Hero.? played by Ben

[benwave]

Dit is mijn versie cq visie op het nummer.
Benieuwd naar de reakties

http://www.soundclick.com/bands/pagemusic.cfm?bandID=239829


groeten Ben

[Stratman70]

Hé Ben,
Prachtig hoor! Het klinkt erg mooi en professioneel, qua productie en je tone. Ik ken het origineel niet, tenminste... ik begrijp dat het een cover is???

Sfeervol, mooi en met gevoel gespeeld, misschien soms een beetje vlak qua spelvariatie, maar dat is echt maar een heel klein, ondergeschikt puntje, omdat het toch een mooi sfeervol nummer in zijn geheel is, om naar te luisteren.

Is dit met een backingtrack, of heb je de rest ook zelf gemaakt?

[Scali]

Het origineel is van Jan Nel en mij.
Paar dagen geleden hier gepost: http://www.gitaarnet.nl/forum/showthread.php?t=71619

Terwijl we bezig waren met het nummer, had iemand 'per ongeluk' de backingtrack ontdekt (stond op soundclick), en was hier zelf op gaan jammen.
Toen bleek dus dat de backingtrack aardig in de smaak viel, en hebben we de latere versies ook op soundclick laten staan, en mensen daarop laten jammen.
Ben heeft dus een soort remake van de backingtrack gemaakt, waar oa ik ook weer op gejamd heb :)

En nu heeft Ben hem dus zelf ook ingespeeld.
Inderdaad sfeervol en rustig. Goed gespeeld. Mooie tone ook. PodXT? :)
Ik vind het inderdaad ook wat weinig variatie, maar als je hoort hoe ik het origineel heb ingevuld, zal dat wel duidelijk zijn :)
Maarja, het is maar net wat je wilt, dit is meer een soort 'soundtrack' voor een film of documentaire, die rustig voortgaat en een 'ondersteunend' sfeertje neerzet, terwijl ik meer een soort 'luisteravontuur' probeer te maken.

[benwave]

Hoi
Stratman de eerste vraag is dus al beantwoord door scali.
Bedankt dat je het mooi vond
Ik speel over een GT-8 en een fender stratocaster.

Ik heb altijd in bands gespeeld waar de basist ,drummer, en toetsenist het op prijs stelden dat die ook gehoord werden.

Vandaar dat ik denk ik nog steeds altijd probeerd ook ruimte voor de andere muzikanten over te laten,........ maar ja ieder op zijn manier zal ik maar zeggen.


groet Ben

[Han S]

Dit vind ik mooi, ik heb het ook even vergeleken met die van Scali en dat is wat drukker maar ook mooi. Bij Ben vind ik de productie persoonlijk mooier al zou de drums een haartje meer kunnen hebben, ook de bas vind ik rustiger, bij Scali staat er een flinke chorus op en dat zal de een mooi vinden maar de ander niet.

De keyboards liggen bij Ben mooier in de mix, eigenlijk zou een middenweg tussen Scali en Ben mooi zijn omdat Ben er een heel rustige melodie van heeft gemaakt, die IMO iets spannender zou kunnen, het gevoel is dik in orde.

Mooie muziek maken blijft toch verdomd leuk niet?

[dodoweirdo]

deze versie trekt hard op een soundtrack van eric serra, kijk maar eens naar le grand bleu! je kan wat eric serra sampletjes horen op: http://www.amazon.com/gp/product/B000000WGK/qid=1143278231/sr=2-3/ref=pd_bbs_b_2_3/102-2206009-9574505?s=music&v=glance&n=5174

[Scali]

Vandaar dat ik denk ik nog steeds altijd probeerd ook ruimte voor de andere muzikanten over te laten,........

Het leuke aan dergelijke solo-projecten is dat je zelf ook 'de andere muzikanten' bent :)
In mijn geval ben ik als gitarist veel beter dan als drummer, bassist of toetsenist, dus die andere instrumenten gebruik ik puur ter ondersteuning van de gitaar. Ik kan wel ruimte voor de andere instrumenten overlaten, maar die kan ik niet op een goede manier benutten.
Wat je in mijn versie wel bv hoort, is dat de slaggitaar wegvalt op het moment dat de scheursolo erin komt, om plaats te maken voor die solo. Dat is dus mijn manier van ruimte maken.

Verder ben ik dus iemand die altijd de gulden snede wil toepassen in z'n muziek. Er wordt dus naar een bepaalde climax gebouwd, rond de 62% van het stuk, en daarna weer afgebouwd. Als gitarist zijnde, is die climax dus bijna altijd de gitaarsolo.

[benwave]

Het leuke van zo`n project is inderdaad dat iedereen het op zijn eigen manier kan doen, en dat maakt het grappig al die uitvoeringen.
Terwijl je toch ook hoort dat bepaalde dingetjes het zelfde wordt gedaan.
Ik vond het in iedergeval leuk om te doen ,en de verschillende uitvoeringen te beluisteren.

groeten aan iedereen.............. Ben.

[the joshua tree]

Het leuke aan dergelijke solo-projecten is dat je zelf ook 'de andere muzikanten' bent :)
In mijn geval ben ik als gitarist veel beter dan als drummer, bassist of toetsenist, dus die andere instrumenten gebruik ik puur ter ondersteuning van de gitaar. Ik kan wel ruimte voor de andere instrumenten overlaten, maar die kan ik niet op een goede manier benutten.
Wat je in mijn versie wel bv hoort, is dat de slaggitaar wegvalt op het moment dat de scheursolo erin komt, om plaats te maken voor die solo. Dat is dus mijn manier van ruimte maken.

Verder ben ik dus iemand die altijd de gulden snede wil toepassen in z'n muziek. Er wordt dus naar een bepaalde climax gebouwd, rond de 62% van het stuk, en daarna weer afgebouwd. Als gitarist zijnde, is die climax dus bijna altijd de gitaarsolo.

Waarom doe je dat, met die gulden snede?

[Scali]

Waarom doe je dat, met die gulden snede?

Dat schijnt goed te liggen bij de luisteraar, bij mij zelf iig wel. In veel klassieke muziek kom je die opbouw ook tegen...
En toen er nog gitaarsolo's in muziek zaten, in de jaren 80 vooral, was het recept ook meestal couplet-refrein-couplet-refrein-solo-couplet-refrein.
In feite ook de gulden snede. Dat werkte erg goed.
Je bouwt dus ergens naartoe, je valt niet meteen met de deur in huis, daar gebruik je dus ongeveer 2/3 van je nummer voor, dan de climax, en dan heb je ongeveeer 1/3 om het weer af te bouwen. Als de muziek meteen stopt na de climax, dan is dat ook weer wat onwennig natuurlijk.
Als het beste stuk te ver aan het begin komt, dan lijkt het alsof de rest te lang duurt, en kun je de luisteraar niet boeien. Die gulden snede schijnt een beetje de ideale opbouw van muziek te zijn.

[the joshua tree]

Dat schijnt goed te liggen bij de luisteraar, bij mij zelf iig wel. In veel klassieke muziek kom je die opbouw ook tegen...
En toen er nog gitaarsolo's in muziek zaten, in de jaren 80 vooral, was het recept ook meestal couplet-refrein-couplet-refrein-solo-couplet-refrein.
In feite ook de gulden snede. Dat werkte erg goed.
Je bouwt dus ergens naartoe, je valt niet meteen met de deur in huis, daar gebruik je dus ongeveer 2/3 van je nummer voor, dan de climax, en dan heb je ongeveeer 1/3 om het weer af te bouwen. Als de muziek meteen stopt na de climax, dan is dat ook weer wat onwennig natuurlijk.
Als het beste stuk te ver aan het begin komt, dan lijkt het alsof de rest te lang duurt, en kun je de luisteraar niet boeien. Die gulden snede schijnt een beetje de ideale opbouw van muziek te zijn.

Gebruik je deze aanpak bij elk nummer wat je schrijft, of gebruik je het als een nuttige toevoeging aan je spel?

Het lijkt mij namelijk wat bekrompen om dit als uitganspunt te nemen. Ik ben een groot liefhebber van opbouw, maar ik houd er van als ik verrast wordt, en niet al een heel nummer kan voorspellen. Als muziek mij te voorspelbaar gaat klinken, zoals jij zegt: couplet-refrein... raak ik juist gedesintereseerd.

[Scali]

Ja ach, verrassen kan ook op andere manieren natuurlijk.
En creatief of verrassend is niet altijd mooi. Mooi staat bij mij voorop, de rest komt pas later.
Als ik een nummer maak dat begint met een supersolo, en daarna 3 minuten doorkabbelt, dan is dat vast verrassend, maar niet bijzonder boeiend om naar te luisteren.

Ik probeer wel verrassende elementen toe te voegen, maar ik heb nog geen opbouw gevonden die beter werkt dan het werken naar een climax en weer afbouwen.
Ik denk dat dat vooral komt omdat je de luisteraar als het ware mee moet nemen op een muzikale reis. Je moet hem eerst de gelegenheid geven om 'in te stappen', dan neem je hem ergens mee naartoe, en uiteindelijk schop je hem niet meteen op straat, maar geef je hem rustig de kans om eventueel wat na te genieten, en weer 'uit te stappen'.
Als je te snel vertrekt, denk ik dat je de luisteraar aan het begin al verliest (misschien heb je dat wel eens gemerkt als je de radio aanzet en je zit ineens midden in een nummer... dan is dat soms nogal overweldigend, en volg je het niet echt. Hoor je het nummer later van begin tot eind, dan denk je misschien "Oh, eigenlijk is dit best een goed nummer". Dat heb ik vaak genoeg meegemaakt iig).
Als je nergens 'naartoe gaat', zal de luisteraar zich gaan vervelen, en zal hij niet tot het einde willen wachten.
Het niet afbouwen is waarschijnlijk nog het minst erg. De luisteraar heeft dan 'de beleving' al gehad, en soms kan het best goed zijn om hem in een soort 'schoktoestand' achter te laten, maar dat ligt aan het soort muziek natuurlijk. In een romantische ballad zou ik het niet aanraden.
Ik hou me er zelf ook niet heel strikt aan, en ik ga zeker niet precies uitmeten waar de 62% ergens ligt... maar grofweg zit er wel altijd een bepaalde opbouw, en zit de 'climax' dichter bij het eind dan bij het begin. Mijn versie van Hero is een goed voorbeeld van zo'n opbouw en afbouw.
In bv de Zomerhit is de opbouw een stuk extremer, en is het einde ook abrupter.

Maar dat is dus mijn visie op het geheel.