oudjes op ebay

[jpb]

http://cgi.ebay.com/ws/eBayISAPI.dll?ViewItem&item=916454471

http://cgi.ebay.com/ws/eBayISAPI.dll?ViewItem&item=916235962#DESC

De EH-150 was de eerste commeciele versterker, tien jaar voor de eerste Fenders, twintig jaar voor de eerste Marshalls, en is beroemd geworden door Charlie Christian (1916-1942), de eerste (of tweede, na Eddie Durham) electrische gitarist. De EH-100 was het kleinere broertje van de EH-150.
Je ziet ze niet vaak in zo'n mooie staat.

[sash]

Coole bakkies, ben benieuwd wat voor toon eruit komt.

[Dude]

ben benieuwd hoe duur ze zijn

[Bins]

Damn, die amps zien erg vet uit man, vooral die bovenste. Waarom heeft nou niemand zoeits voor mij op zolder staan?

[jpb]

Waarschijnlijk klinken deze versterkers ze na een grote beurt nog behoorlijk goed.

De EH-150 was onwikkeld voor de Hawaii-muzikanten maar Gibson probeerde rond 1936 de net ontwikkelde electromagnetische pickup ook uit op een goedkope archtop (L50). Die werd als ES-150 met een grote, lompe "bar"-pu op de markt gebracht en hoorde bij de EH-150 versterker. Hier ging Charlie Christan mee aan de slag en het succes veel groter dan iedereen gedacht had.

Behalve Christian's talent was nog een reden dat het zo snel ging. In de jaren twintig was de populariteit van de gitaar als ritme-instrument gegroeid (ten koste van de banjo) door de ontwikkeling van de f-hole archtop (ook door gibson). Deze constructie maakte dikke snaren en een hoge action en dus meer volume mogelijk. een van de (acoustische) pioniers was Eddie Land die met .014 (ik geloof zelfs .015) snaren speelde en solo's mogelijk maakten. De populariteit van de f-hole (vooral de gibson L5) was niet beperkt tot jazz, ook country en blues muzikanten gebruikte f-holes.

De opkomst van de big-bands in de jaren dertig stelde nog hogere eisen aan het volume van deze gitaren en vergroting van de klankkast van 16" tot soms 19" was het gevolg. Single string solo's waren echter niet mogelijk omdat ze verdwenen in de band.

Toen Eddie Durham was de eerste die de electrisch archtop oppakte en Christian zag al snel de potenties. Hij riep de gitaristen op om over te schakelen op electrische gitaar om als volwaardige solist mee te kunnen doen met de blazers. De rest is geschiedenis........

Hier is nog een mooi verhaal over: Christian werd door John Hammond ontdekt in Oklahoma en Hammond bedacht om Christian mee naar NY te nemen en te introduceren bij zijn zwager Bennie Goodman, die op dat moment zijn beroemde band had. Tijdens een optreden mocht Christian van Goodman even (onversterkt) spelen maar hij was niet onder de indruk van die lange, zwarte man uit Oklahoma met z'n paarse pak en vreemde gitaar. Hammond liet zich niet afschepen en installeerde Christian, dit keer met versterker, tijdens een pauze op het podium. Toen Goodman terug kwam was 'ie woest en trapte meteen een onbekend nummer (Rose Room)af om Christian weg te krijgen. Het liep echter anders: Christian speelde het nummer niet allen, maar hij soleerde in drie kwartier maar liefst 48 chorussen vol en de zaal was uitzinnig. Goodman besloot direct Christian te contracteren.

Het drukke schema van Goodman's band en de nachtelijke bebop-sessies daarna in 52nd Street waren niet goed voor z'n gezondheid en hij overleed 26 jaar oud in 1942 aan tuberculosis.

Christian kwam uit het niets en het is een raadsel hoe een ongeschoolde jongeman meteen een volgroeide stijl neerzette die de electrisch gitaar definitief op de kaart zette.

Er zijn een viertal LP's van hem, o.a. met Goodman (een beetje oubollig), maar Minton Playhouse sessies zijn een aanrader, ook als je niet specifiek in jazz geinteresseerd bbent.