PDA

View Full Version : Koopadvies voor gitaren in alle prijsklassen : Volg je hart !



Wizz
24 februari 2006, 13:06
Echt waar, als ik ìets geleerd heb in de vijfentwintig jaar dat ik nu bezig ben met het bespelen, inkopen, verkopen en repareren van gitaren -en niet te vergeten : Ouwehoeren over gitaren is dit het wel :

De kwaliteit van een gitaar zit voor minstens de helft tussen de oren van de gitarist ! :o

Voor de één moet 'ie vooral een bepaalde kleur hebben, de ander gaat vooral hard op een bepaald merk; sommige mensen hebben alleen vertrouwen in een gitaar als het dezelfde is als waar Jimi, Eric, Kirk, Stevie, enzovoort op speelt/speelde... Ik ken mensen die alleen van een aanbieding of tweedehands instrument kunnen genieten, maar even zovelen die juist een nieuw ding willen en haast meer met poetsen dan met spelen bezig zijn...

:) Het goede nieuws is dat er bijna geen slechte gitaren meer zijn. Met een Squier Bullet Stratje van pakweg honderd pleuro stap ik met alle plezier een groot podium op, of de studio in.
Natuurlijk, het is ontzettend leuk om over houtsoorten, elementjes, snaren, konstrukties, merken en wat dies meer zij te ouwehoeren, maar laten we nooit vergeten, vooral niet als we als expert om advies gevraagd worden :

Het gaat vooral om de "vibe" , het huwelijk tussen een muzikant en zijn instrument zal altijd iets magisch blijven.

8-) Wizz 8-)

Harry
24 februari 2006, 13:12
ben ik het wel mee eens. Ik ging een keer voor een gretsch naar de winkel, en kwam thuis met een DeArmond omdat ik een goed gevoel bij die gitaar had. En dat heb ik nog steeds.... Merken en modellen zeggen me minder dan mijn gevoel.

idno
24 februari 2006, 13:27
volkomen waar. misschien een kromme vergelijking: ik werk als automonteur als bijbaantje en dan vragen mensen wel eens of een bepaalt type band wel goed is. mn antwoord is dan standaard dat er geen slechte banden meer bestaan, je hebt alleen goede en betere.
ik denk dat dit ook op gaat voor gitaren.

Jax
24 februari 2006, 13:35
volkomen waar. misschien een kromme vergelijking: ik werk als automonteur als bijbaantje en dan vragen mensen wel eens of een bepaalt type band wel goed is. mn antwoord is dan standaard dat er geen slechte banden meer bestaan, je hebt alleen goede en betere.
ik denk dat dit ook op gaat voor gitaren.

Nou, laten we niet gaan overdrijven. Er wordt nog een hoop troep verkocht onder de naam "electrische gitaar", waar ik toch niet helemaal blij van wordt.

Anyway, het is wel zo dat een groot deel van hoe je een gitaar ervaart al voordat je erop speelt bepaald is. Het model, de kleur, de image van de gitaar. Allemaal belangrijk.

guhlenn
24 februari 2006, 14:21
welke kwalificaties je eraan geeft doet toch niet terzake, sommige zijn gewoon beter dan anderen. En dat heeft onder andere met elementen , houtsoort en andere te maken. De generalisatie dat alles toch wel goed is gaat er bij mij niet in.

Dat muziek maken uiteindelijk belangrijker is dan je gitaar merk of zelfs klank is altijd al waar geweest, heeft niks met "deze tijd" te maken.

Maw; hoe hard trapte je net tegen die open deur?

Anavrin
24 februari 2006, 14:26
er bestaan inderdaad zgn budget-uitzonderingen, die toch goed klinken...

De Epiphone van m'n neef vind ik bijvoorbeeld volledig kut spelen en klinken, maar m'n eigen Epiphone is dan weer wel goed...

Hij heeft een Epiphone Les Paul Junior (zo'n platte), en ik heb een Epiphone Les Paul Studio Standard. Toen m'n neef op mijn Epi speelde zei hij zelfs (terwijl hij ook een Gibson Les Paul heeft), dat ie toch wel heel lekker speelde (bijna net zo goed als z'n Gibson.

Nou heb ik m'n Epi wel enigszins aangepast naar m'n eigen wensen:
http://members.home.nl/100procentmafkees/IMAG0879.JPG
Luxere output erop, ipv plastic prul..., en verder de schakeling enigszins aangepast, zodat de klankmogelijkheden uitgebreider zijn.

Anders Destium
24 februari 2006, 14:39
Waar hebben we eigenlijk nog gitaarverkopers voor nodig als alle gitaren tegenwoordig zo goed zijn?

Philippe
24 februari 2006, 14:40
ff offtopic:

Heeft die Epi nou een teringhoge actie of lijkt dat maar?

Anders Destium
24 februari 2006, 14:51
Hij heeft wel hoge actie, maar veel mensen spelen op die manier fijn. Of ze weten niet beter doordat ze hebben geluisterd naar een verkoper die zei: "het gaat om de vibe, de rest is flauwekul. Moet je deze Stagg horen, geweldige plank"!

Wizz
24 februari 2006, 14:52
Waar hebben we eigenlijk nog gitaarverkopers voor nodig als alle gitaren tegenwoordig zo goed zijn?

:satisfie: Hebben we hem ook weer... wat is eigenlijk een "Destium" , het klinkt als een aandoening aan je scrotum !

:cooler: Wizz :cooler:

Anders Destium
24 februari 2006, 14:58
Hoe sta je tegenover Richwood, prima kwaliteit voor het geld toch?


prive strijdjes via email graag, niet op dit forum

Wizz
24 februari 2006, 15:01
De Epiphone van m'n neef vind ik bijvoorbeeld volledig kut spelen en klinken, maar m'n eigen Epiphone is dan weer wel goed....

Een verklaring kan zijn dat Epiphone, net als de meeste "merken" eigenlijk geen merk meer is :satisfie: .
Een Epiphone LP Studio kan uit een aantal Chinese-, Koreaanse- en zelfs een Tsjechische fabriek komen, met grote prijs- en kwaliteitsverschillen als gevolg. Je zou ze de kost moeten geven, de sukkels die de afgelopen jaren naar Duisland renden omdat "daar een Epi LP Standard goedkoper was dan in Nederland" , volledig voorbijgaand aan het feit dat de Nederlandse Koreanen voor die paar tientjes stùkken beter waren dan de Duitse Chinezen. Ik vind het nog steeds doodzonde dat de Nederlandse importeur onder deze prijzendruk bezweken is en nu ook Chinezen laat bouwen. De Tsjechen (serienummer begint met een C) zijn het best, en we zien in Nederland relatief veel Tsjechen onder de LP Studio's...

:cooler: Wizz :cooler:

Anavrin
24 februari 2006, 15:12
ff offtopic:

Heeft die Epi nou een teringhoge actie of lijkt dat maar?

Dat lijkt maar hoor... Ik hoor iig niet bij die grote groep onwetenden (zoals Anders Destium ze noemt), ik heb 'm zelf afgesteld en de actie naar eigen smaak aangepast. Bij de 22e fret is de actie ongeveer 5 mm, dus dat valt best mee. Daarbij gerekend dat ik altijd als een lompe boer sta te raggen, heb ik dat ook wel nodig, en ik heb er (waarschijnlijk omdat ik ook bas speel) totaal geen last van dat ik wat harder zou moeten duwen op die snaren.

Anders Destium
24 februari 2006, 15:15
>Wizz

Je zegt eerst dat er bijna geen slechte gitaren meer zijn en dat het verschil tussen gitaren vooral bij gitaristen tussen de oren zit. En dan zeg je erna dat er tussen Epi's van hetzelfde model grote kwaliteitsverschillen kunnen zitten. Dat is niet echt consequent, of wel? Bij welke gitaren spelen dit soort verschillen, dan kunnen wij er ook wat aan hebben. Of laat je die wetenschap liever aan jezelf?


prive strijdjes via email graag, niet op dit forum

Scali
24 februari 2006, 15:21
Waar hebben we eigenlijk nog gitaarverkopers voor nodig als alle gitaren tegenwoordig zo goed zijn?

Hebben we die ooit nodig gehad dan? Veel verkopers zijn er vooral voor zichzelf (provisie), en niet voor jou.

Daarom vraag ik me af of ze bij Rock Palace ook op provisie-basis werken... Ik ging daar een drumcomputer kopen, en twijfelde tussen de Zoom RhythmTrak 223, van 175e en de Boss DR-3 van 199e.
Hij raadde me zowaar de Zoom aan, ondanks dat deze dus goedkoper was, en niet de reputatie van een Boss heeft. Was dit een zeer integere verkoper?

Satriani
24 februari 2006, 15:27
Ik denk als het verschil bijv 100 euro was geweest dat die je anders had geadviseerd ;)

no 1 hops
24 februari 2006, 15:40
wat voor nut heeft een verkoper nog?

voor hen die niet weten wat er nodig is om een bepaalde sound te krijgen kan een verkoper veel betekenen want het is niet alleen de gitaar die het geluid maakt.
hoevele gitaar vips hebben niet bepaalde aanpassingen, effectpedalen en noem maar op.
maar de beginnende gitaar vip ziet eigenlijk vaak alleen de man en zijn stagg ;-)

heb dat zelf ook gehad dus schaam mij daar niet voor.

verder zou, als het goed is een goede verkoper ervoor zorgen dat wat bij hem te koop staat iedergeval goed afgesteld is.

merkgeilheid is een centen kwestie, dat wil je of niet, zo ja dan moet je zwaar betalen.
er worden leuke goedkope gitaren gemaakt, dan heb je nog wat over om met elementen of andere zaken om van de gitaar jouw gitaar te maken.

ook fenders krijgen soms na de aankoop problemen (hoorde dat in een muziek winkel over een fender van zo'n € 800 )
het blijft een natuurproduct en dat laat zich niet altijd dwingen.
het klickt of het klickt niet, en dan doet de prijs er niet toe

gitaarnet
24 februari 2006, 15:50
prive strijdjes via email graag, niet op dit forum

Quink
24 februari 2006, 15:58
De kwaliteit van een gitaar zit voor minstens de helft tussen de oren van de gitarist ! :o

Ik vraag me ook wel eens af, hebben mensen tegenwoordig haast niet té veel keuze, waardoor je te lang blijft "aanklooien". Je Strat klinkt niet helemaal lekker, dus andere elementen erin. Van standaard naar Fender Custom Shop, is het niet helemaal, setje Fralin's erin, mwoah, missen een bepaalde sprankel, dan maar Lollars, mm, beetje pinnig tophoog. Mmm, zou het wellicht aan de tremolo liggen. Callaham erin dan maar. Tsjah, had me dat toch anders voorgesteld. Andere versterker dan maar? Nou, qua crunch, neuh. Ben ik eigenlijk wel een Strat speler? Een Les Paul, dat is het! Maar welke?

Scali
24 februari 2006, 16:15
Ik vraag me ook wel eens af, hebben mensen tegenwoordig haast niet té veel keuze, waardoor je te lang blijft "aanklooien".

Ja ach, op een gegeven moment moet je gewoon kunnen zeggen: "het ligt aan mij, niet zeuren maar spelen", denk ik. Zo heel belangrijk is apparatuur nou ook weer niet. Goed is goed. Ik denk dat apparatuur vaak belangrijk wordt gemaakt door fans van een bepaalde artiest. Die heeft zelf soms helemaal niet zo bewust gekozen voor z'n apparatuur. Kan ook best een toevalstreffer zijn. Wat te denken van Gary Moore z'n Les Paul, waarbij de halshumbucker verkeerd-om gemonteerd bleek, en omdat het een model was van voordat er tellers op de wind-apparatuur zaten, waren de spoelen dus redelijk ongelijk gewonden, waardoor er een heel helder geluid ontstond...

Les Paul
24 februari 2006, 16:15
Ik vraag me ook wel eens af, hebben mensen tegenwoordig haast niet té veel keuze, waardoor je te lang blijft "aanklooien". Je Strat klinkt niet helemaal lekker, dus andere elementen erin. Van standaard naar Fender Custom Shop, is het niet helemaal, setje Fralin's erin, mwoah, missen een bepaalde sprankel, dan maar Lollars, mm, beetje pinnig tophoog. Mmm, zou het wellicht aan de tremolo liggen. Callaham erin dan maar. Tsjah, had me dat toch anders voorgesteld. Andere versterker dan maar? Nou, qua crunch, neuh. Ben ik eigenlijk wel een Strat speler? Een Les Paul, dat is het! Maar welke?

Klopt. En zeker als je regelmatig op een forum als dit komt, borrelt het GAS elke keer weer op.
De zoektocht naar de beste tone zou moeten beginnen met veel oefenen.

Aan de andere kant is het geklooi met gear ook een beetje een hobby op zich.

Anders Destium
24 februari 2006, 16:23
Dat de kwaliteit tussen de oren zit werkt twee kanten op:

Mensen met een goedkope gitaar zijn er over te spreken en merken niet veel verschil met een gitaar die veel duurder is.
Mensen met een dure gitaar zijn daar erg over te spreken en merken een wereld van verschil met een gitaar die veel goedkoper is.

Op je gitaar speel je bijna elke dag, ik ben dan zo'n snob die gaat voor de masterbuilt strat ipv de Squier affinity (waar ik net als velen ooit op ben begonnen). Als je die twee vergelijkt is alleen de vorm hetzelfde, maar voor een beginner is er met zo'n Squier niets mis. Op een bepaald moment merk je dat andere gitaren beter zijn, en dat je daar aan toe bent. Tegelijkertijd ontwikkel je hoe langer je speelt steeds meer gevoel voor het geluid dat je zoekt, wat je prettig vindt spelen en waar je mee gezien wil worden (dat blijft belangrijk voor een gitarist ;) ). Zo blijf je bezig met de zoektocht naar "de ultieme gitaar". Maar mijn ultieme gitaar is een andere dan die van andere mensen, en dan is het wel zo prettig als je zoveel keus hebt als mensen nu!

De zoektocht alleen al is geweldig vind ik. "Real tone is in the fingers, I'm still searching". Of een andere: "I'm a lousy guitar player, and I compensate by buying expensive guitars. They don't make me play any better" :)

Scali
24 februari 2006, 16:39
Zo blijf je bezig met de zoektocht naar "de ultieme gitaar".

Ik herken die zoektocht eigenlijk helemaal niet.
Toen ik een jaar of 2-3 speelde, heb ik een Ibanez RG570CT gekocht (m'n tweede gitaar, eerste was een Epiphone Les Paul Standard), en daar speel ik nu alweer bijna 10 jaar op, zonder modificaties. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik nog moest gaan zoeken naar een gitaar, eigenlijk.
Zou ik zo snel m'n ultieme gitaar gevonden hebben, of is niet iedereen zo naarstig op zoek?
Natuurlijk weet ik wel dat de RG570CT niet de beste RG is, laat staan de beste Ibanez of gitaar in het algemeen, maar zelfs een RG Prestige hoef ik niet zo nodig... Leuk om te hebben, want ze zijn mooi, en goed. Maar niet iets waar ik echt mee bezig ben.

Anders Destium
24 februari 2006, 16:50
Misschien had ik niet moeten zeggen "de zoektocht naar de ultieme gitaar" maar
"de zoektocht naar de ultieme tone". Maar die heb je ook al gevonden toch?

Wees blij, GAS is duur!

Quink
24 februari 2006, 17:17
prive strijdjes via email graag, niet op dit forum

Prima dat je die posts van Anders aanpast, maar waarom blijft dit dan staan:


:satisfie: Hebben we hem ook weer... wat is eigenlijk een "Destium" , het klinkt als een aandoening aan je scrotum !

All animals are equal, but some animals....

Quink
24 februari 2006, 17:22
Aan de andere kant is het geklooi met gear ook een beetje een hobby op zich.

Voor mij iig wel. GAS als hobby :cheerup:

Maar ik vind het altijd wel grappig als je leest over een of andere bekende gitarist die bijv. wegens geldgebrek (drank, drugs, whatever) alleen maar een standaard gitaartje heeft, maar toch een wereldgeluid heeft.
En als je dan ziet hoeveel tijd "hobby gitaristen" (met alle respect verder) er in steken om schroefjes te laten verouderen, elementen veranderen, etc. etc.

Scali
24 februari 2006, 17:35
Misschien had ik niet moeten zeggen "de zoektocht naar de ultieme gitaar" maar
"de zoektocht naar de ultieme tone". Maar die heb je ook al gevonden toch?

Mwoh, ik ben meer een soort verzamelaar van tones. Ik speel allerlei stijlen, dus wil ik voor iedere stijl een goede tone.
Als ik echt de 'ultieme tone' moest hebben voor iedere stijl, dan zou ik net als bv Line6 een verzameling klassieke versterkers moeten opbouwen, en dat misschien zelfs gecombineerd met een verzameling klassieke gitaren. Dat gaat dus niet, dus moet ik het zoeken in veelzijdige versterkers en effecten. De RG is al een veelzijdige gitaar, dus die zoektocht is al een jaar of 10 voorbij.
Het zijn vooral geluiden die 'goed genoeg' zijn, en niet zozeer moeten lijken op een bekende gitarist of wat dan ook. Als ik er maar lekker mee kan spelen, en als het maar goed tot z'n recht komt in de muziek.

Negative K3 fan
24 februari 2006, 17:37
helemaal mee eens en bedankt voor dit enigzins relativerende topic in de brei van gewouehoer in dit forum :)

Negative K3 fan
24 februari 2006, 17:38
Aan de andere kant is het geklooi met gear ook een beetje een hobby op zich.

So true... maar het heeft ook geen nut om het te ontkennen :)

Wizz
24 februari 2006, 19:32
Je zegt eerst dat er bijna geen slechte gitaren meer zijn en dat het verschil tussen gitaren vooral bij gitaristen tussen de oren zit. En dan zeg je erna dat er tussen Epi's van hetzelfde model grote kwaliteitsverschillen kunnen zitten. Dat is niet echt consequent, of wel? Bij welke gitaren spelen dit soort verschillen, dan kunnen wij er ook wat aan hebben. Of laat je die wetenschap liever aan jezelf?

Bij alle gitaren spelen dit soort verschillen. Bij een stofzuiger kun je nog stellen dat 1500 Watt "beter" is dan 500 Watt (Hoewel ze me bij de Handyman uitlegden dat dit toch ook van meer faktoren afhankelijk is), bij gitaren heb je nou eenmaal met de smaak van de meester te maken. Een goed geluid is al iets heel subjectiefs, vervolgens is er nog de "bespeelbaarheid" waar we ook allemaal verschillend over denken. Ik zelf wissel moeiteloos een Mosrite (Half bezemsteeltje) af met een Les Paul (Halve boomstam) omdat ik ze allebei spannend vind klinken -wat dan weer mijn smaak is ; een ander vindt bespeelbaarheid zwaarder wegen en zal eerder al zijn energie gaan steken in het "pimpen" van een Ibanez, ik noem maar wat.

Als ik gitaren koop, zijn het er altijd veel (beroepshalve). Dus tien Paul Reed Smith's in mijn handen, drie kopen, waarbij ik zoek naar een compromis in klank, bespeelbaarheid en uiterlijk : Die groene met gouden hardware mag nòg zo goed klinken, de markt is te klein.
Ik denk dat je eens op zou moeten houden gitaarverkopers gelijk te stellen aan verzekeringsadviseurs. De goede daargelaten proberen zij je iets "aan te smeren" waarvan je je af kan vragen of je er wijzer van wordt, armer word je zeker en hij heeft zijn provisie weer verdiend. Gitaarverkopers werken zelden of nooit op provisie (in Nederland dan). Het maakt me dus echt geen zak uit of je een gitaar van honderd Euro of één van vijftienduizend Euro koopt, de enige kick die ik kan krijgen is de tevreden klant, de zekerheid dat ik de goede gitaar (of versterker, snaren, effekten) bij de goede man/vrouw heb gebracht.
Het nut van gitaarverkopers is dus dat ik zo gek ben om heel hard te willen werken om al die mooie spulletjes in de winkel te krijgen, zodat jij als je bij ons binnenstapt altijd iets zou moeten kunnen vinden wat op je lijf geschreven is. Ik ben nooit te beroerd om even naar Düsseldorf te rijden om een paar mooie Custom Shop Fenders in te kopen, om zestig Chinese gitaren uit te pakken, te testen, zo nodig af te stellen, er zes uit te zoeken die ik goed genoeg voor mijn klanten vind, en ze dan ook nog voor een schijtprijs te verkopen omdat "iedereen dat doet" en dankzij internet iedereen dat ook weet. Ik heb dus véél meer werk aan de inkoop, het onderhoud, de inventaris, dan aan de verkoop. Da's een kwestie van afrekenen, het prijsje staat erop, kan iedereen.
Ik denk dat ik inderdaad niet eens konsekwent kàn zijn als het over gitaren gaat. Als ik zeg dat een Tsjechische Epi beter is dan een Chinese bedoel ik dat hij beter fretwerk heeft, beter toonhout, betere elementen, maar misschien vind jij die Chinees "cooler" omdat 'ie er mooier uitziet, en dan heb jij gewoon gelijk. Mijn taak is dus niet om jou te vertellen welke gitaar het beste is, maar om ze als het even kan allebei in huis te hebben, zodat je zelf kunt kiezen. Als je daar niet uitkomt zal ik je de voor- èn de nadelen van allebei vertellen om je keuze beter te kunnen gronden.
In de praktijk zou je dan kunnen besluiten dat je de Chinees het mooist vindt om te zien, de Koreaan het lekkerst vindt om te bespelen, en de Tsjech het beste vindt klinken; ik kan je dan vertellen wat de mogelijkheden zijn om de Chinees beter te laten klinken en beter bespeelbaar te maken.
"Ik ken geen problemen, ik ken alleen oplossingen" is wat dat betreft mijn motto.
De beste hulp kunnen uiteraard mijn vaste klanten verwachten. Omdat ik ze wat beter heb leren kennen, inklusief hun specifieke eisen, zou het zo kunnen zijn dat ik dan in Düsseldorf sta, en ineens denk : Hee, deze Tele is precies wat "Henkie" zoekt... weet je wat, ik neem hem mee. Maar al te vaak blijkt dat Henkie intussen allang een te gekke Tele gekocht heeft, ergens anders. Pech. Ben ik gewoon blij voor Henkie, en ook niet te beroerd om het ding nog even een beetje beter af te stellen.
Waar ik dus gewoon wel pissed over word, en ik begrijp niet dat jij dat niet wil begrijpen, is "kennisdiefstal". Dat iemand een gitaar ergens anders koopt interesseert me niet, ik krijg mijn loon wel. Wat me irriteert is dat zo iemand me een hele middag aan het werk zet, terwijl ik altijd genoeg te doen heb, en dan uiteindelijk zichzelf nog het hardste naait : Hij wint misschien een paar tientjes, maar koopt een ander exemplaar, wat uiteindelijk dus absoluut niet aan zijn eisen blijkt te voldoen. Dan hebben twee mensen, hij en ik, alleen maar veel tijd en geld verloren.
Ik hoop dat je me wilt en kunt vergeven dat ik uit mijn slof schoot tegen je, maar ik hoop ook vooral dat je een wat genuanceerdere kijk op mijn ambacht krijgt, en op de komplexe materie die het kopen van gitaren is : Het is geen broodje haring wat je koopt, en ik krijg misschien wel een grotere kick als iemand zijn/haar zuurverdiende, hard-voor-gespaarde tweehonderd euro uitgeeft aan iets waar hij/zij ook ècht blij mee is, dan als iemand een tien keer zo duur ding koopt alsof het een broodje haring is, een tijdelijke gril. Aan de andere kant, die komt dan wel over een jaar weer tweedehands op de markt !
Groetjes,

:cooler: Wizz :cooler:

d'oh
24 februari 2006, 19:36
Jo Wizz, goed bezig

je moet gewoon een gevoel bij je gitaar hebben en een soort band met het ding, daarvoor hoeft hij niet 2000 euro eerst geweest te zijn

@Anders Destium: Ik ben blij dat je genoeg verdiend om dure gear te kunnen kopen, en dan mensen met goedkope gear af te gaan zeiken, op je mooie politiek correcte manier. Maar ik ben je zo langzamerhand wel een beetje zat aan het worden. En dat komt niet omdat ik een squier heb en jij PRS(en) en ik daarom jaloers op je zou kunnen zijn, maar omdat ik denk dat je nooit gelukkig zal worden met wat je hebt.

Statement gemaakt.

(dit is geen prive-oorlog voor mij, dus ik post dit gewoon hier maar)

goeroezeboe
24 februari 2006, 20:15
Ik ben het grotendeels me je eens.

Mijn eerste gitaar was een squiertje en hoewel ik nu een 'betere' gitaar heb, pak ik hem nog zeer regelmatig is vast. Gewoon omdat die lekkere dikke nek zo leuk in de hand ligt en stratocasters voor mij nog altijd de ultieme gitaren zijn. MAAR er versterkt op spelen doe ik echt bijna nooit meer! Hij klinkt gewoon niet goed genoeg en dan valt het ook enorm snel op hoe snel hij ontstemt.

Ik wil maar zeggen dat hoewel ik akkoord ben dat een gitaar kiezen vooral een persoonlijke keuze is en dus afhankelijk van de smaak. Er toch nog steeds redelijk veel kwaliteitsverschil tussen gitaren zit.

Wizz
24 februari 2006, 20:24
:) Ik zal niet opnoemen wat ik allemaal heb, maar 't is niet mis, meer dan menig winkel zeg maar, en toch : Als ik thuis lekker wil klooien pak ik op dit moment het liefst de Squier. Het is een oude Japanse, en ik heb een kompleet slagplaatje met Duncans klaarliggen om hem te "pimpen" , maar ik heb tot nu toe het hart niet gehad : Die ouwe rommel is na vijfentwintig jaar best lekker gaan klinken, nu het hoog er een beetje uitgesleten is.
Zo zie je maar...

:cooler: Wizz :cooler:

Anders Destium
24 februari 2006, 22:20
>Wizz

Met deze laatste posts geef je aan dat je echt liefde voor je vak hebt, ik hoop dat je me wilt excuseren voor mijn gedrag :) De manier waarop je aan het uithalen was naar mensen die via internet kennis opdoen (iedereen hier zo'n beetje) schoot mij echt in het verkeerde keelgat. Die liefde voor je vak is iets wat mensen toch misten in een aantal van je eerdere posts. Vooral toen je bijvoorbeeld je frustratie uitte over het oppoetsen van gitaren en over klanten. Dat soort dingen horen er als verkoper ook bij.

Ik heb jaren in een winkel gestaan en die "kennis-diefstal" daar heb ik zelf ook altijd een hekel aan gehad, maar je voorkomt het zo moeilijk. Op een gegeven moment heb ik toen besloten om me daar niet meer door te laten raken en beïnvloeden. Je wilt toch kunnen uitgaan van de goede wil van klanten, dat soort ervaringen verpesten het voor de 98% die wel positief zijn.

Ik kan net als jij slecht tegen Pennywise denken, maar die strijd ga je echt niet winnen hoor van veel mensen! Het valt hier op het forum ook op (dat topic over de SG waar de poster bang is dat hij teveel betaalt). Als een gitaar je droomgitaar is dan koop je hem toch?

Ik vind dat je de kennis die mensen op internet opdoen niet moet onderschatten. Internet is een enorm krachtig medium, als je het goed kunt gebruiken dan is het alleen maar in jouw eigen voordeel als winkelier. Op dit forum zeggen de goede ervaringen van je klanten daarbij genoeg. Anderen op gitaarnet horen dat en denken: hé daar ga ik eens kijken. Alleen persoonlijk reclame maken daar is dit forum niet voor! Ik hoop dat je je kennis hier op het forum wil blijven delen, het is inderdaad erg leuk om andere mensen iets te kunnen bijbrengen.

Fora zoals gitaarnet (er zijn ook andere) helpen veel mensen om een beeld te krijgen van gitaren die ze vaak anders niet eens zouden kennen. Elke reactie moet je nemen met een korrel zout (ook die van mij ;) ) maar het internet zorgt ervoor dat mensen bijvoorbeeld leren wat voor gitaren zijn die ze nooit moeten kopen (Stagg) of welke gitaren een positieve verrassing kunnen opleveren (Richwood hype vorig jaar).

Een goed voorbeeld van een merk dat echt top is maar wat nog (te) weinig mensen kennen is Godin, met die gitaren is het eigenlijk altijd raak. Via de continue positieve ervaringen van anderen en de veelzijdigheid van de gitaren (wat ik hier op gitaarnet leerde) raakte ik erin geïnteresseerd. En de LGX die ik van iemand (van gitaarnet) heb kunnen overnemen is ook echt super.

Ik vind het jammer dat je je steeds zo negatief uitliet over internet als kennisbron, ik ben niet de enige die er heel veel aan heeft gehad. En mooie plaatjes van gitaren op internet en jubelverhalen over gitaar zus en zo zijn een geweldige opwekker van GAS, dat kan voor een winkel nooit verkeerd zijn!

Je hebt gelijk dat het ware plezier van gitaarspelen in het spelen zelf zit en niet in de spullen waarop je speelt. Ik heb niet meer plezier in gitaarspelen dan toen ik nog op Squiers en goedkope Ibanezen speelde. Maar nu kan ik niet meer terugm en gitaren verzamelen is ook een leuke hobby :hippie:

Wizz
24 februari 2006, 23:45
>Wizz

Met deze laatste posts geef je aan dat je echt liefde voor je vak hebt, ik hoop dat je me wilt excuseren voor mijn gedrag

:) Vriend ! Iedereen met liefde voor gitaren is een vriend.
Je heb gelijk wat de kracht van internet betreft : Zonder onze site was mijn winkeltje nooit in staat geweest in drie jaar uit te groeien van een Epiphone-dump tot wat het nu is.
Met jouw laatste post laat je zien dat je ballen hebt. Jammer dat we een nogal moeizame start hadden, ik wil het gewoon als een ontgroening zien, ik ben nieuw hier -maar mede door ons gebekvecht al geen "junior" meer, waarvoor dank :D

:cooler: Wizz :cooler:

Wizz
24 februari 2006, 23:57
Maar ik vind het altijd wel grappig als je leest over een of andere bekende gitarist die bijv. wegens geldgebrek (drank, drugs, whatever) alleen maar een standaard gitaartje heeft, maar toch een wereldgeluid heeft.
En als je dan ziet hoeveel tijd "hobby gitaristen" (met alle respect verder) er in steken om schroefjes te laten verouderen, elementen veranderen, etc. etc.

Beroemde gitaristen komen bij mij pas langs als er helemaal geen geluid meer uit hun gitaar komt : Effe draadje solderen, graag gedaan. Vraag je zo'n gast vervolgens of je de gitaar ook nog even een beetje moet afstellen, want de hals staat bol, je kunt je vinger tussen de snaren en de fretten kwijt, en intonatie is al helemaal ver te zoeken : (enigzins geïrriteerd)"Nee alsjeblieft zeg, ik heb hem zelf zo afgesteld, ùren mee bezig geweest !" Een uur later staat er dan weer zo'n drie-akkoorden-ridder te jammeren dat als 'ie met zijn duim aan de lage e-snaar van zijn peperdure Gibbo trekt, spelend in de achttiende positie, de snaar tegen de negentiende fret klettert...
Dat hoef je toch niet te accepteren van zo'n duur ding !
I love my job !

:cooler: Wizz :cooler:

waayer
25 februari 2006, 00:03
Beroemde gitaristen komen bij mij pas langs als er helemaal geen geluid meer uit hun gitaar komt : Effe draadje solderen, graag gedaan. Vraag je zo'n gast vervolgens of je de gitaar ook nog even een beetje moet afstellen, want de hals staat bol, je kunt je vinger tussen de snaren en de fretten kwijt, en intonatie is al helemaal ver te zoeken : (enigzins geïrriteerd)"Nee alsjeblieft zeg, ik heb hem zelf zo afgesteld, ùren mee bezig geweest !" Een uur later staat er dan weer zo'n drie-akkoorden-ridder te jammeren dat als 'ie met zijn duim aan de lage e-snaar van zijn peperdure Gibbo trekt, spelend in de achttiende positie, de snaar tegen de negentiende fret klettert...
Dat hoef je toch niet te accepteren van zo'n duur ding !
I love my job !

:cooler: Wizz :cooler:

Rock 'n Roll ,dat eerste voorbeeld dan he dat tweede is inderdaad zielig.

Anders Destium
25 februari 2006, 00:11
Vriend ! Iedereen met liefde voor gitaren is een vriend.
Je heb gelijk wat de kracht van internet betreft : Zonder onze site was mijn winkeltje nooit in staat geweest in drie jaar uit te groeien van een Epiphone-dump tot wat het nu is.
Met jouw laatste post laat je zien dat je ballen hebt. Jammer dat we een nogal moeizame start hadden, ik wil het gewoon als een ontgroening zien, ik ben nieuw hier -maar mede door ons gebekvecht al geen "junior" meer, waarvoor dank

Wizz

Ik denk dat we nog veel kunnen hebben aan je kennis, zolang je dat maar gratis ter beschikking wilt stellen hier ;) Het gaat er hier op het forum vaak wat ruig aan toe, maar wat je hebt kunnen merken op meetings is dat het in het echt allemaal ontzettend meevalt. Gitaarnerds onder elkaar, altijd gezellig :)

Ik denk alleen dat ik niet de enige ben die wel is geïnteresserd in het spul dat een gitaarverkoper met zoveel ervaring nu eigenlijk gebruikt!

waayer
25 februari 2006, 00:20
Ja ik ben ook benieuwd naar de versterkers die hij gebruikt onder andere bij zijn contrabas.

bert k
25 februari 2006, 00:38
Gitaristen kunnen inderdaad vreselijk zeuren over de afstelling, het lijkt wel een soort religie te worden. Mooi verhaal van Les Paul, in de jaren '80. Hij toerde toen nog over de wereld als endorser van Gibson, en gaf veel clinics op beurzen. De goeie man nam nooit een gitaar mee, hij pakte op zo'n beurs gewoon de eerste de beste Gibson van de muur met de woorden 'Ze zijn allemaal goed, het zijn Gibsons.' Vervolgens kwam er een briljante clinic. En dat in de beruchte 'slechte' tijd van Gibson...

Quink
25 februari 2006, 00:53
:) Vriend ! Iedereen met liefde voor gitaren is een vriend.



Ik denk dat we nog veel kunnen hebben aan je kennis,

Tjesus, slijmjurken. Als jullie ook nog gaan zoenen ga ik even op de gang staan... :roll:


:D

waayer
25 februari 2006, 00:57
Te laat je hoort ze niet meer dus waarschijnlijk is het al aan de gang:):)

Scali
25 februari 2006, 01:04
De goeie man nam nooit een gitaar mee, hij pakte op zo'n beurs gewoon de eerste de beste Gibson van de muur met de woorden 'Ze zijn allemaal goed, het zijn Gibsons.'

Dat is de beste reclame die er is. Daarmee geef je het idee dat er geen verschil is tussen de gemiddelde gitaar die in de winkel hangt, en de gitaar waar de naamgever zelf op speelt.
Steve Vai vond dat zelf ook een voorwaarde voor zijn Jem.

De vraag blijft natuurlijk wel of die gitaren echt zo goed zijn, of dat het vooral in de vingers van Les Paul zelf zat.
Lijkt me voor een deel wel de klasse van Les Paul, want in een winkel heb je vaak niet de meest verse snaren, en niet de meest geweldige afstelling.
Ik vind ook gitaren meestal tegenvallen in de winkel, minder dan m'n eigen gitaren.

Orpheo
25 februari 2006, 03:01
Beroemde gitaristen komen bij mij pas langs als er helemaal geen geluid meer uit hun gitaar komt : Effe draadje solderen, graag gedaan. Vraag je zo'n gast vervolgens of je de gitaar ook nog even een beetje moet afstellen, want de hals staat bol, je kunt je vinger tussen de snaren en de fretten kwijt, en intonatie is al helemaal ver te zoeken : (enigzins geïrriteerd)"Nee alsjeblieft zeg, ik heb hem zelf zo afgesteld, ùren mee bezig geweest !" Een uur later staat er dan weer zo'n drie-akkoorden-ridder te jammeren dat als 'ie met zijn duim aan de lage e-snaar van zijn peperdure Gibbo trekt, spelend in de achttiende positie, de snaar tegen de negentiende fret klettert...
Dat hoef je toch niet te accepteren van zo'n duur ding !
I love my job !

:cooler: Wizz :cooler:


dat herken ik! ik had eens mijn ouwe les paul weggebracht, voor een een nieuwe pickup. ik vroeg, kan je die brug en hals en intonering PRECIES zo laten? ja hoor, no problem.

haal ik m op. was de afstelling veranderd: actie zo gedaan dat alle ratels eruit waren, intonatie (die bij mij express iets vals is) verbeterd. ik werd GEK! en nee ik ben geen wereldgitarist, maar herken t toch ;)

verder, ik ben t ermee eens dat 'tone' voor 75% tussen de oren zit van de gitarist. ik hoor echt extreem de verschillen van de settings van mn mark, maar mn ma, die echt wel een goed muzikaal gehoor heeft, die merkt er geen ruk van...

grayfink
25 februari 2006, 08:53
Ik denk dat je moeder gelijk heeft.

guhlenn
25 februari 2006, 11:54
hahaha, wat is het idee achter een valse afstelling?

Orpheo
25 februari 2006, 13:49
hahaha, wat is het idee achter een valse afstelling?

het klinkt iets knijpender. om een een of andere reden is het altijd vals wat ik speel als de intonatie 100% goed is. dus door t allemaal iets verkeerd te intoneren klopt t juist goed bij mij. don't ask me why. t werkt.

Rude Perception
25 februari 2006, 14:10
het klinkt iets knijpender. om een een of andere reden is het altijd vals wat ik speel als de intonatie 100% goed is. dus door t allemaal iets verkeerd te intoneren klopt t juist goed bij mij. don't ask me why. t werkt.
komt omdat je harder drukt als je gewoon speelt dan wanneer je heel netjes die fret indrukt als je intoneert.

Orpheo
25 februari 2006, 14:22
komt omdat je harder drukt als je gewoon speelt dan wanneer je heel netjes die fret indrukt als je intoneert.

denk t ook ja. maar t intoneren op deze manier werkt wel.

Wizz
25 februari 2006, 14:27
Rock 'n Roll ,dat eerste voorbeeld dan he dat tweede is inderdaad zielig.

Krijg nou tieten ! Waayer is het ook eens met me eens :o
En om antwoord te geven op je vraag hoe je een honde(n?)hok versterkt :
:satisfie: Dat valt inderdaad niet mee !
Als je wat voor element dan ook -ik heb werkelijk àlles geprobeerd en ben nu weer terug bij af, bij de Underwood waar bijna alle Jazz-bassisten mee spelen- verander je je bas in de grootste microfoon ter wereld ; zelfs als je je eigen amp uit hebt is er dus al last van feedback doordat 'ie de bassdrum, de gitaarversterker, enzovoort opvangt. Ik laat bij grote optredens dus alle monitors en sidefills aan mijn kant van het drumstel uitzetten, heb ik alleen maar last van. En omdat de monitormixer vaak het half debiele neefje van de zaaleigenaar is, wordt die wens nogal eens genegeerd, wat dan weer een mooie show oplevert als ik sidefills omver ga trekken en floormonitors van het podium schop tijdens het optreden !
Gewone basgitaarversterkers en speakerkasten voldoen ook maar matig. Ik gebruik het liefste 8" en 12" speakers (normaal voor basgitaar is 10" en 15") en hoe meer toonregeling, hoe liever ! Een Ampeg SVT met een 8X10" koelkast eronder, de droom van elke basgitarist, is dus een drama ; ik doe het zelf met een Marshall 1960A, de gewone met Celestion G 75T's en een Hartke HA 4000 -voor de meeste basgitaristen "te ingewikkeld" , voor mij is de dubbele parametische equalizer ideaal : Links trek ik de 180 Herz van mijn achterblad messcherp weg, rechts de volgende probleemfrequentie, die vooral zaal-afhankelijk is.
Bij bijvoorbeeld de Ampeg SVT zou je de "bass" op nul moeten zetten om van je 180 Hz probleem af te komen, en dan vervolgens ook nog het "mid" op nul, en dan blijft er niet veel meer over !
Op dit moment speel ik ook veel met een oude Dynacord Reference 1000. Ik ruilde hem in, en viel op het woeste uiterlijk van deze knalrode 4X10" combo, en hij doet z'n ding boven alle verwachting goed. Hij klinkt wat agressiever dan de Hartke/Marshall combi en dat kunnen de Grave Diggers wel gebruiken.
Groetjes,

:cooler: Wizz :cooler:

Scali
25 februari 2006, 14:30
Yup, maar de betere oplossing is natuurlijk om lichter te gaan spelen.
Als je zuiver (en snel) wilt spelen, moet je een goed gevoel ontwikkelen over hoe zacht je kunt indrukken en aanslaan, om toch een goede, volle tone te krijgen. Dat is dus het 'geheim' van het aloude gezegde 'tone zit in de vingers'.
Probeer met minimale inspanning het maximale uit je gitaar te krijgen, dan kun je ook het snelst, soepelst en meest ontspannen spelen, en verminder je de kans op blessures, en slijtage aan je gitaar.

Kaboemba
25 februari 2006, 15:52
Ik ben het er mee eens maar het gaat er dan ook nog wel om of de koper een beginneling of iemand is die al jaren speelt. Voor een beginneling ligt de aankoop toch ook vooral in de naam.

Ik denk dat je later prima je hart/geloof kan volgen maar ook daar zie je dat veel er nog merken geil zijn. Ik ben er van overtuigd dat als mensen blind zouden luisteren en voelen ze nog wel is verbaast zouden kunnen zijn over hun keuze.

hansies
25 februari 2006, 17:01
Echt waar, als ik ìets geleerd heb in de vijfentwintig jaar dat ik nu bezig ben met het bespelen, inkopen, verkopen en repareren van gitaren -en niet te vergeten : Ouwehoeren over gitaren is dit het wel :

De kwaliteit van een gitaar zit voor minstens de helft tussen de oren van de gitarist ! :o

Voor de één moet 'ie vooral een bepaalde kleur hebben, de ander gaat vooral hard op een bepaald merk; sommige mensen hebben alleen vertrouwen in een gitaar als het dezelfde is als waar Jimi, Eric, Kirk, Stevie, enzovoort op speelt/speelde... Ik ken mensen die alleen van een aanbieding of tweedehands instrument kunnen genieten, maar even zovelen die juist een nieuw ding willen en haast meer met poetsen dan met spelen bezig zijn...

:) Het goede nieuws is dat er bijna geen slechte gitaren meer zijn. Met een Squier Bullet Stratje van pakweg honderd pleuro stap ik met alle plezier een groot podium op, of de studio in.
Natuurlijk, het is ontzettend leuk om over houtsoorten, elementjes, snaren, konstrukties, merken en wat dies meer zij te ouwehoeren, maar laten we nooit vergeten, vooral niet als we als expert om advies gevraagd worden :

Het gaat vooral om de "vibe" , het huwelijk tussen een muzikant en zijn instrument zal altijd iets magisch blijven.

8-) Wizz 8-)

Dit doet me plezier om te lezen, eindelijk iemand die zegt waar het om gaat , ben het volledig met je eens.
groeten
Hansies

Wizz
25 februari 2006, 17:22
Ik denk alleen dat ik niet de enige ben die wel is geïnteresserd in het spul dat een gitaarverkoper met zoveel ervaring nu eigenlijk gebruikt!

Okee dan.
Om te beginnen, ik heb veel spullen. Heeft te maken met mijn werk : De meeste gitaristen zullen hun SG inruilen als ze een Les Paul kopen, voor mij is dat nauwelijks mogelijk en dan heb je ze dus allebei...
Verder heb ik Marshalls gespaard, zoals een ander postzegels.
En dan is er nog een raar soort "beroepsmisvorming" : Ik krijg iedere rage natuurlijk wat erg van dichtbij mee. Als iedereen dus op een SG speelt (de rage van het afgelopen jaar) wordt het voor mij een beetje ordinair, zo'n SG, en zal ik dus sneller naar de Strat grijpen. Tot ineens iedereen weer into Strats is, dan moet ik een Jazzmaster. En dan speelt ineens ene Curt Cobain op Jazzmaster, en al zijn adepten dus ook ; exit Jazzmaster voor mij.
Mijn grootste liefde op gitaargebied zijn dus de Mosrite Ventures modellen geweest, de afgelopen jaren, totdat ik ineens het strontvervelende Franz Ferdinand ermee zie... wil er nog iemand een Mosrite kopen ?
Toen ik na bijna dertig jaar mijn jongensdroom, een witte LP Custom, in vervulling liet gaan, en vol trots mijn nieuwe aanwinst aan een vriend liet zien, was zijn eerste reaktie : "Ah, the Darkness" en voor mij was de lol er meteen af.
Zo heb ik erg veel spullen gekocht, vrij snel afgedankt, maar toch gehouden. Ik leen ze dan uit, dus mijn halve vriendenkring speelt op gitaren en versterkers van me. Ten eerste geloof ik dat het voor een gitaar beter is als erop gespeeld wordt, ten tweede : Als iemand ooit mijn hele zolder zou plunderen, ben ik hooguit een derde van mijn bezit kwijt.
En leuke anekdote wat dat betreft gaat over mijn Fender Jazzbass. Daar speelt dus echt iedere bassist op, en wens ik dus niet meer mee gezien te worden, dus ik had hem uitgeleend. Tot ik hem in de studio wou gebruiken. Ik bel dus die "vriend" op, en spreek af dat ik hem drie dagen later kom halen; sta ik daar dus voor een dichte deur. Ik bel hem weer en ja, sorry-sorry, nieuwe afspraak; weer niemand thuis. Een huisgenoot doet open, en ik zeg : Ik kom alleen mijn bas halen. Okee, dus ik naar boven; geen bas te bekennen.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, blijkt die bas dus als onderpand bij een dope-dealer te staan...
Sta ik daar dus bij zo'n Holleeder-type mijn bezit terug te eisen...
Heavy ! Gelukkig bleek hij redelijk, maar ik ben wel wat voorzichtiger geworden, nu.

Mijn favoriete gear :
1.Gibson LP Custom, vanwege de grote indruk die ze op publiek maken -echt fijn spelen ze niet
2.Mosrite Combo, ik denk dat ik de enige in Nederland heb
3.Rickenbacker 4001S bas, klinkt altijd goed op iedere versterker
4.Marshall Silver Jubilee, de beste Marshalls ooit
5.Marshall Studio 15, volgens Jim zelf de beste Marshall ooit

En natuurlijk zijn de laatste aanwinsten ook altijd te gek :
6.Burns Hank Marvin
7.Fender Princeton Amp uit '73

Verder heb ik een soort fetisjisme met overdrives, fuzzen en distortions.
Ik heb er meer dan veertig, maar de favorieten zijn :
1.Mosrite Fuzzrite -In a gadda da vida :hippie:
2.Fulltone Fulldrive 2 -onmisbaar voor Marshall-mannen
3.Ibanez TS 808 -Germanium rules !

Groetjes,

:cooler: Wizz :cooler:

Wormaap
25 februari 2006, 21:10
Zelf heb ik wat dit betreft ook een 'probleem'
Mijn eerste gitaar was een Epiphone Goth LP. In België gekocht, 2002 model uit Korea. In de 3 jaar dat ik'm heb zijn de fretboardrandjes heerlijk rondgesleten, de pickups heb ik vervangen door een Gibson 498T/490R-setje en ik heb er een setje 11 opgegooid met relatief hoge aktie. Al met al kies ik die gitaar qua sound best wel ver boven m'n Dean USA Professional Hardtail en m'n Charvel Model 6, die allebei kwalitatief stukken beter zijn.

Orpheo
25 februari 2006, 21:19
Yup, maar de betere oplossing is natuurlijk om lichter te gaan spelen.
Als je zuiver (en snel) wilt spelen, moet je een goed gevoel ontwikkelen over hoe zacht je kunt indrukken en aanslaan, om toch een goede, volle tone te krijgen. Dat is dus het 'geheim' van het aloude gezegde 'tone zit in de vingers'.
Probeer met minimale inspanning het maximale uit je gitaar te krijgen, dan kun je ook het snelst, soepelst en meest ontspannen spelen, en verminder je de kans op blessures, en slijtage aan je gitaar.


het probleem met een les paul is dat je op de hoogste frets gewoon nauwelijks lekker meer kan spelen... knijpen is voor mij dan haast onvermijdelijk. komt wel goed, maar nog ff niet :D

Wizz
25 februari 2006, 21:40
Op een gegeven moment kan het gevecht dat je met een moeilijk bespeelbaar instrument moet leveren juist ook de kick zijn. Mijn contrabas is een drama vergeleken bij mijn Rickenbacker, maar het publiek smult ervan. Hetzelfde geldt voor de Strat versus de Les Paul : De LP is wat mensuur en sustain betreft in zijn voordeel, maar met de "Frustratocaster" zoals ik hem liefkozend noem is het knokken juist de grote kick... :rockon:

:cooler: Wizz :cooler:

Rude Perception
26 februari 2006, 00:08
Op een gegeven moment kan het gevecht dat je met een moeilijk bespeelbaar instrument moet leveren juist ook de kick zijn. Mijn contrabas is een drama vergeleken bij mijn Rickenbacker, maar het publiek smult ervan. Hetzelfde geldt voor de Strat versus de Les Paul : De LP is wat mensuur en sustain betreft in zijn voordeel, maar met de "Frustratocaster" zoals ik hem liefkozend noem is het knokken juist de grote kick... :rockon:

:cooler: Wizz :cooler:

Zeg je hiermee dat een stratocaster zwaarder speelt dan een les paul?
Ik zou dat eerder andersom verwachten (voor mij is dat zo)

Orpheo
26 februari 2006, 00:36
Op een gegeven moment kan het gevecht dat je met een moeilijk bespeelbaar instrument moet leveren juist ook de kick zijn. Mijn contrabas is een drama vergeleken bij mijn Rickenbacker, maar het publiek smult ervan. Hetzelfde geldt voor de Strat versus de Les Paul : De LP is wat mensuur en sustain betreft in zijn voordeel, maar met de "Frustratocaster" zoals ik hem liefkozend noem is het knokken juist de grote kick... :rockon:

:cooler: Wizz :cooler:

ik ervaar dat heel anders. de les paul, daarbij moet ik echt zo hard werken voor een lekkere tone. vooral op de hoge frets. op een strat gaat t allemaal vanzelf haast...

Rude Perception
26 februari 2006, 00:42
ik ervaar dat heel anders. de les paul, daarbij moet ik echt zo hard werken voor een lekkere tone. vooral op de hoge frets. op een strat gaat t allemaal vanzelf haast...

whow, dat, uit jou mond....
Ik dacht dat een Les Paul voor jou op elk gebied beter was dan een strat?:satisfie:

bloodboiler
26 februari 2006, 00:49
Zeg je hiermee dat een stratocaster zwaarder speelt dan een les paul?
Ik zou dat eerder andersom verwachten (voor mij is dat zo)

De Lp heeft een kortere mensuur oftewel de hals is korter. Hierdoor is de snaarspanning minder wat het benden van snaren vergemakkelijkt. Echter de 50-ties neck op een Lp is voor veel mensen te dik, de 60-ties neck is dan weer slanker maar niet mijn ding.
Ook het gewicht van een Lp kan voor sommige gitaristen een struikel blok zijn.

Voor mij gaat er niets boven een Lp met 50-ties neck en een setje 11-52 snaren. Heb nu 9 gitaren en heb pas een gitaar verkocht, dat was dus een Fender american standard. Starts zijn gewoon niet mijn dingen.

Ps, weet iemand of mijn voormalige Fender een goed huis gevonden heeft?
Het betrof een American standard in de kleur Inca silver die ik net voor de invoering van de euro bij Conijn in Eindhoven heb ingeruild. Gewoon nieuwschierig...

Orpheo
26 februari 2006, 01:05
De Lp heeft een kortere mensuur oftewel de hals is korter. Hierdoor is de snaarspanning minder wat het benden van snaren vergemakkelijkt. Echter de 50-ties neck op een Lp is voor veel mensen te dik, de 60-ties neck is dan weer slanker maar niet mijn ding.
Ook het gewicht van een Lp kan voor sommige gitaristen een struikel blok zijn.

Voor mij gaat er niets boven een Lp met 50-ties neck en een setje 11-52 snaren. Heb nu 9 gitaren en heb pas een gitaar verkocht, dat was dus een Fender american standard. Starts zijn gewoon niet mijn dingen.




herkenbaar dat laatste. maar wat pas echt bikkelen is is een setje 013-060. heb ik net op de les paul gelegd...poeh, das toch wel weer ff werken na 011-054 gehad te hebben...

Tristan
26 februari 2006, 02:21
Yup, maar de betere oplossing is natuurlijk om lichter te gaan spelen.
Als je zuiver (en snel) wilt spelen, moet je een goed gevoel ontwikkelen over hoe zacht je kunt indrukken en aanslaan, om toch een goede, volle tone te krijgen. Dat is dus het 'geheim' van het aloude gezegde 'tone zit in de vingers'.
Probeer met minimale inspanning het maximale uit je gitaar te krijgen, dan kun je ook het snelst, soepelst en meest ontspannen spelen, en verminder je de kans op blessures, en slijtage aan je gitaar.

Ik weet het niet Scali, ik vind mijn tone meestal juist beter als ik harder duw en meer trek aan de snaren, want dat geeft een smeriger, bluesier klank.
Als je met lichtere snaren gaat spelen dan wordt het duwen en trekken aan de snaren juist moeilijker omdat je minder controle hebt en er zijn heel veel gitaristen die daardoor een probleem met hun vibrato hebben. Je weet wel: zo'n snel trillend geluid als van een grote mug dat echt helemaal nergens naar klinkt.
Ik denk dat je vibrato eerder het karakter geeft aan je sound en niet hoe gemakkelijk je wel niet speelt, ook je aanslaghand is erg bepalend voor de uiteindelijke sound. Ik heb bij mijn gitaren ook altijd twee verschillende sweetspots waar ik de klank het mooiste vind als ik hard of zacht aansla en ik test een versterker meestal ook of hij hierop reageert, want dat hoort een goede versterker naar mijn mening te doen.
Een andere factor is nog de stand van je hand, bij mij staat hij altijd een beetje scheef (omdat ik veel horizontaal speel en weinig met mijn pink) waardoor je ook een andere klank krijgt dan iemand die heel netjes heeft leren spelen en vaak heel verticaal speelt.
Mijn idee is: speel zoals je het van nature doet, wat het lekkerste voelt en probeer het dan aan te passen naar wat je wilt horen. Zo hou je het karakter in je spel en leer je dit op verschillende manieren te gebruiken, inplaats van je hele techniek om te gooien en een "tiptoets" gitarist te worden.
Als je een blues solo speelt gebruik je een andere techniek dan als je een gevoelige solo in een rockballad speelt, maar het wordt pas echt te gek als je die technieken kan afwisselen zodat het past bij wat je op dat moment voelt.
Eigenlijk sluit dit ook heel erg aan bij het kiezen van een gitaar, want daarmee is het precies zo. Op iedere gitaar speel je toch anders, van iedere gitaar leer je ook weer wat anders en je gaat de gitaren ook voor verschillende doeleinden gebruiken, daarom is het zo fijn om als gitarist een paar verschillende gitaren te hebben (b.v. Strat, Superstrat, Tele, Supertele, Les Paul, ES335, PRS achtigen), zodat je leert wat jij er wel en niet mee kan.
Daarom is wat Wizz zegt: volg je hart, ook zo waar. Als je op dat moment dat je daar zit die gitaren te testen er een vindt waarvan je denkt wauw dit is haar, dan zou ik haar gewoon kopen.
Ik heb pas geleden een 50th Anniversary Strat gekocht: dat was echt een van de mooiste tokkelgitaren die ik ooit gehoord had en als ik ranzig ging spelen kwam er nog een portie vette blues uit ook, dus ik ben ook voor de bijl gegaan...

Tristan
26 februari 2006, 02:29
ik ervaar dat heel anders. de les paul, daarbij moet ik echt zo hard werken voor een lekkere tone. vooral op de hoge frets. op een strat gaat t allemaal vanzelf haast...

Ik begrijp jullie allebei wel Orpheo en Wizz, want ikzelf vind een Gibson ook lastiger spelen/intoneren in de hoge posities dan een Fender, want bij de Gibson is de ruimte tussen de frets daar kleiner, maar een Fender speelt weer wat stugger (zeker als je dezelfde snaardikte gebruikt) omdat de mensuur langer is.
Het heeft ook te maken met of je een duwende/trekkende speler bent met een scheve hand of iemand die vrij netjes speelt, want bij het duwen en trekken kan je die tegendruk van een Fender soms wel gebruiken, evenals met je vibrato, zoals ik hiervoor al omschreef.
Daarbij komt nog eens dat de respons van beide gitaren heel anders is, dus ze reageert ook nog eens anders op wat jij doet. Een strat vind het bij mij altijd wel lekker als ik er hard aan trek enzo, maar mijn ES335 vind het op een gegeven moment wel welletjes, ik moet daar toch wat netter op spelen om er een mooie toon uit te halen, want anders zingt ze minder.

Scali
26 februari 2006, 02:39
Als je met lichtere snaren gaat spelen dan wordt het duwen en trekken aan de snaren juist moeilijker omdat je minder controle hebt en er zijn heel veel gitaristen die daardoor een probleem met hun vibrato hebben. Je weet wel: zo'n snel trillend geluid als van een grote mug dat echt helemaal nergens naar klinkt.

Met lichter spelen bedoelde ik niet lichtere snaren, maar meer de gitaar het werk laten doen, en niet krampachtig spelen. Wat dat betreft is het goed om ook veel te oefenen op akoestische gitaren, die belonen je nog meer voor een zuivere en 'efficiente' manier van spelen.
Verder vind ik niet dat vibrato van je snaardikte af moet hangen. Dat moet je op gevoel doen, zowel de frequentie als de amplitude moeten muzikaal verantwoord zijn. Dat je wat problemen hebt met de amplitude, als je van snaardikte wisselt, kan ik nog wel begrijpen, maar dat is een kwestie van wennen (uitzonderingen daargelaten natuurlijk, als je .008 neemt, en in B gaat stemmen ofzo, dan is er natuurlijk niets meer mee te beginnen, maar een setje .008 of .009 in E moet gewoon te doen zijn, legio gitaristen spelen daar zuiver op).
Frequentie mag natuurlijk absoluut niets met de snaardikte te maken hebben. Dat is toch een ritmisch iets, en je beweegt gewoon 4 keer per tel je hand naar boven of naar beneden. Je gaat toch ook niet ineens sneller aanslaan als je dunnere snaren gebruikt, of wel soms?

Dat je in bepaalde gevallen wat ruiger wil/moet spelen, is logisch natuurlijk, maar dat moet altijd vanuit de controle en vanuit het gevoel gaan. Je moet het natuurlijk ook gewoon zuiver kunnen. Sterker nog, ook als je ruiger speelt, moet je die zuiverheid nog nastreven. Hoewel dat bij blues-achtige solo's soms wat ver te zoeken is... zoals bij dat nummer van De Dijk dat ik toevallig vandaag hoorde toen ik bij Media Markt wat DVDs aan het uitzoeken was. Ik begrijp niet dat mensen dat mooi kunnen vinden, van die solo's waar echt bijna geen enkele noot zuiver is.

Tristan
26 februari 2006, 03:26
Met lichter spelen bedoelde ik niet lichtere snaren, maar meer de gitaar het werk laten doen, en niet krampachtig spelen. Wat dat betreft is het goed om ook veel te oefenen op akoestische gitaren, die belonen je nog meer voor een zuivere en 'efficiente' manier van spelen.
Verder vind ik niet dat vibrato van je snaardikte af moet hangen. Dat moet je op gevoel doen, zowel de frequentie als de amplitude moeten muzikaal verantwoord zijn. Dat je wat problemen hebt met de amplitude, als je van snaardikte wisselt, kan ik nog wel begrijpen, maar dat is een kwestie van wennen (uitzonderingen daargelaten natuurlijk, als je .008 neemt, en in B gaat stemmen ofzo, dan is er natuurlijk niets meer mee te beginnen, maar een setje .008 of .009 in E moet gewoon te doen zijn, legio gitaristen spelen daar zuiver op).
Frequentie mag natuurlijk absoluut niets met de snaardikte te maken hebben. Dat is toch een ritmisch iets, en je beweegt gewoon 4 keer per tel je hand naar boven of naar beneden. Je gaat toch ook niet ineens sneller aanslaan als je dunnere snaren gebruikt, of wel soms?

Dat je in bepaalde gevallen wat ruiger wil/moet spelen, is logisch natuurlijk, maar dat moet altijd vanuit de controle en vanuit het gevoel gaan. Je moet het natuurlijk ook gewoon zuiver kunnen. Sterker nog, ook als je ruiger speelt, moet je die zuiverheid nog nastreven. Hoewel dat bij blues-achtige solo's soms wat ver te zoeken is... zoals bij dat nummer van De Dijk dat ik toevallig vandaag hoorde toen ik bij Media Markt wat DVDs aan het uitzoeken was. Ik begrijp niet dat mensen dat mooi kunnen vinden, van die solo's waar echt bijna geen enkele noot zuiver is.

Ik heb het idee dat we allebei ongeveer hetzelfde bedoelen, maar het vanuit een andere hoek bekijken. Ik ben gewoon niet zo voor het compleet omgooien van je spel. Ik denk gewoon: kies de set snaren bij je manier van spelen en dan speel je ook zuiver, dus waarom zou je dan op lichtere snaren gaan spelen die vaak ook nog eens een minder vette toon produceren? Als je het over een lichtere aanslag hebt, dan zou ik dat gewoon zetten onder het kopje subtiel spelen, wat natuurlijk een adaptatie van je spel is naar hoe jij het wil hebben klinken, zoals ik eerder al omschreef. Ik speel ook behoorlijk zuiver en irriteer me ook dood aan valse gitaarsolo's met mugvibrato's en valse bends, maar ik bereik mijn zuiverheid mede ook door de juiste snaardikte te kiezen en soms mijn gitaar net iets lager te intoneren, omdat ik gewoon met scheve handen speel en als ik dan juist subtiel wil spelen dan zorg ik er gewoon voor dat ik de snaren ietsje opduw als ik in de hogere posities speel, dat lost alles ook weer op en geeft mij juist een mooie karakteristieke sound, waardoor medemuzikanten mij ook herkennen (scheve hand, vibrato, timing).
Het is toch ook logisch dat je een sneller/hoger vibrato maakt als de snaarspanning minder groot is? Je hoeft minder kracht te zetten en als je dus dezelfde kracht die je gewend bent te zetten zet krijg je een ander resultaat.
Mijn slotconclusie is dat hoe je je hand houdt en hoe hard je op de snaren duwt en eraan trekt allemaal individuele karaktereigenschappen zijn die je sound opbouwen tot de verpersoonlijking die hij is en dat jouw manier om hiermee om te gaan en dit tot een multifunctioneel gereedschap te ontwikkelen de basis is van je toon.
Natuurlijk heb je gelijk dat ontspanning belangrijk is voor een goede gitaartoon, maar ik denk gewoon dat verschillende mensen een verschillend niveau van ontspanning kennen, dus de een is al ontspannen als hij duwt en trekt aan de snaren, de ander is pas ontspannen als hij met zo min mogelijk inspanning speelt, feit blijft dat het anders klinkt en daarmee dus al de basis zet voor je toon. Eigenlijk vind ik dat je het allebei moet kunnen (binnen de grenzen van je speelstijl), maar dat was volgens mij dus ook wat jij bedoelde, alleen is jouw manier om dit te bereiken een andere dan de mijne.

Michael AE
26 februari 2006, 05:36
Moeilijk.

Ik weet nog dat Wouter mij een CS Esquire gaf voordat hij me mijn CS strat liet horen, en dat was volgens hem de beste gitaar ooit. Ik vond mijn strat veel beter. Tsja, wie heeft er dan gelijk?

Tristan vind de verschillen tussen mijn strat en zijn strat verwaarloosbaar. Ik hoor meteen het verschil, en vind mijn strat VEEL beter. Die van hem is echter meer ZIJN gitaar, dus uiteraard vind hij die beter. Die van mij is 2000 euro duurder. Heb ik dan een miskoop gedaan? Driewerf neen.

Een gitaar is ZO persoonlijk, dat je er geen pijl op kan trekken. Ik heb op Orpheo's LP gespeeld en vond het helemaal niets. Hij is er echter wild van. Heb ik dan gelijk, of hij?

Mijn CS strat is de beste strat die IK ooit gehoord heb, en geloof me, ik ben wat aan het zoeken geweest. Toch denk ik dat anderen er minder enthousiast over zijn dan ik. Hij heeft me 3300 euro gekost. Ik durf te wedden dat anderen dat er niet voor over zouden hebben gehad.

Ik had ook een Suhr of een Haar of een Poepelejoepie kunnen kopen. Nee, nee, nee.

Ik denk dat als je echt op zoek bent naar een gitaar, dat je prijs en merk aan de kant moet schuiven en echt moet gaan kijken wat je nodig hebt en wat je ECHT goed vind qua feel en sound. Punt uit.

Ik ben nu op het punt dat ik weet wat ik nodig heb (Robbert, LP verkopen? :P ) en dat ik bovendien ook niet meer zo onder de indruk raak van de "looks" en de "hype" van een gitaar. Ik koop nu alleen wat ik ECHT goed vind, of het nu 200 of 20.000 euro kost.

Les Paul
26 februari 2006, 11:27
Moeilijk.

Ik weet nog dat Wouter mij een CS Esquire gaf voordat hij me mijn CS strat liet horen, en dat was volgens hem de beste gitaar ooit. Ik vond mijn strat veel beter. Tsja, wie heeft er dan gelijk?

Tristan vind de verschillen tussen mijn strat en zijn strat verwaarloosbaar. Ik hoor meteen het verschil, en vind mijn strat VEEL beter. Die van hem is echter meer ZIJN gitaar, dus uiteraard vind hij die beter. Die van mij is 2000 euro duurder. Heb ik dan een miskoop gedaan? Driewerf neen.

Een gitaar is ZO persoonlijk, dat je er geen pijl op kan trekken. Ik heb op Orpheo's LP gespeeld en vond het helemaal niets. Hij is er echter wild van. Heb ik dan gelijk, of hij?

Mijn CS strat is de beste strat die IK ooit gehoord heb, en geloof me, ik ben wat aan het zoeken geweest. Toch denk ik dat anderen er minder enthousiast over zijn dan ik. Hij heeft me 3300 euro gekost. Ik durf te wedden dat anderen dat er niet voor over zouden hebben gehad.

Ik had ook een Suhr of een Haar of een Poepelejoepie kunnen kopen. Nee, nee, nee.

Ik denk dat als je echt op zoek bent naar een gitaar, dat je prijs en merk aan de kant moet schuiven en echt moet gaan kijken wat je nodig hebt en wat je ECHT goed vind qua feel en sound. Punt uit.

Ik ben nu op het punt dat ik weet wat ik nodig heb (Robbert, LP verkopen? :P ) en dat ik bovendien ook niet meer zo onder de indruk raak van de "looks" en de "hype" van een gitaar. Ik koop nu alleen wat ik ECHT goed vind, of het nu 200 of 20.000 euro kost.

Die Esquire vond ik ook geweldig. Zoveel veelzijdigheid en tone uit slechts 1 elementje en wat kunstmatig verouderd hout...;)

De Strat van Michael heb ik 2 keer in mijn handen gehad, voordat Michael hem kocht. De tweede keer heb ik hem vergeleken met een stuk of 5 andere Strats en heb uiteindelijk mijn Eric Johnson gekocht. Het verschil in prijs was geen reden om de EJ te kopen. Qua klank vond ik het verschil tussen de CS en EJ klein. Allebei topgitaren. Zo zie je maar....

@Michael: Nee, mijn LP is NIET te koop, ook niet voor 20.000 euro.... :D.

Wizz
26 februari 2006, 11:32
Hee, Ropje !

Goeiemorgen, en ontzettend bedankt voor je leuke e-card !
Groetjes,

Wouter

Anders Destium
26 februari 2006, 12:38
@Michael: Nee, mijn LP is NIET te koop, ook niet voor 20.000 euro.... :D.

Als iemand een van mijn gitaren zou willen overkopen voor zo'n bedrag dan zou ik het ten minste overwegen ;) Alles heeft zijn prijs toch?

drap
26 februari 2006, 12:42
Als ik m'n hart zou volgen, zou ik nou een Les Paul Custom en een jaren 60 strat hebben gehad. Maar ja, dan stond ik waarschijnlijk ook in Tiel geregistreerd... :o

waayer
26 februari 2006, 12:44
Als ik m'n hart zou volgen, zou ik nou een Les Paul Custom en een jaren 60 strat hebben gehad. Maar ja, dan stond ik waarschijnlijk ook in Tiel geregistreerd... :o


Of in de Quote top 100:)

Wizz
26 februari 2006, 13:20
Ach ja, lichter... zwaarder...
Ik ben nog steeds niet uitgeëxperimenteerd met snaardiktes en afstellingen. Je komt gekke dingen tegen : Mijn zwarte Custom speelt en klinkt te gek met een setje Ernie Ball .011-.048, de witte lijkt toch meer baat te hebben bij .010-.052 van hetzelfde (favoriete) merk. Na tientallen jaren .010-.046 op mijn Strat, ben ik nu weer terug naar de "fabrieksdikte" .009-.042 omdat het veel vetter klinkt nu ik na al die jaren eindelijk echt met de tremolopook leer werken. Het vergt nogal wat aanpassing van mijn rechterhand, maar de toon maakt dat de moeite waard.
Ik heb duizenden gitaren afgesteld, en ontdekte dat de standaard calibratie van A=440 Hz bij de meeste gitaren niet optimaal is. Je hebt echter geen ene fluit aan deze kennis, want zodra je in een bandje samenspeelt, zul je toch moeten geloven aan de 440 Hz. Hoewel.... een bekend bandje uit de jaren zestig uit Liverpool experimenteerde er destijds lustig op los met de snelheid van de bandrecorder, vele tientallen hits als gevolg hebbend.

:cooler: Wizz :cooler:

Scali
26 februari 2006, 13:24
kies de set snaren bij je manier van spelen en dan speel je ook zuiver, dus waarom zou je dan op lichtere snaren gaan spelen die vaak ook nog eens een minder vette toon produceren?

Ik zei ook dat ik het niet over de snaardikte had.
Maar je moet je wel aan kunnen passen natuurlijk. Ik speel op .009 op m'n RG, .010 op m'n Les Paul en .012 op m'n Ovation, en daar hebben bends of vibrato geen last van.


Het is toch ook logisch dat je een sneller/hoger vibrato maakt als de snaarspanning minder groot is? Je hoeft minder kracht te zetten en als je dus dezelfde kracht die je gewend bent te zetten zet krijg je een ander resultaat.

Nee, dat vind ik niet logisch. Zoals ik al zei, je speelt je vibrato in een bepaald ritme. Dat ritme mag toch niet veranderen door de snaardikte?

Michael AE
26 februari 2006, 14:28
Vibrato in het ritme?

Kirk Hammett Style!

Tristan
26 februari 2006, 14:46
Moeilijk.

Ik weet nog dat Wouter mij een CS Esquire gaf voordat hij me mijn CS strat liet horen, en dat was volgens hem de beste gitaar ooit. Ik vond mijn strat veel beter. Tsja, wie heeft er dan gelijk?

Tristan vind de verschillen tussen mijn strat en zijn strat verwaarloosbaar. Ik hoor meteen het verschil, en vind mijn strat VEEL beter. Die van hem is echter meer ZIJN gitaar, dus uiteraard vind hij die beter. Die van mij is 2000 euro duurder. Heb ik dan een miskoop gedaan? Driewerf neen.

Een gitaar is ZO persoonlijk, dat je er geen pijl op kan trekken. Ik heb op Orpheo's LP gespeeld en vond het helemaal niets. Hij is er echter wild van. Heb ik dan gelijk, of hij?

Mijn CS strat is de beste strat die IK ooit gehoord heb, en geloof me, ik ben wat aan het zoeken geweest. Toch denk ik dat anderen er minder enthousiast over zijn dan ik. Hij heeft me 3300 euro gekost. Ik durf te wedden dat anderen dat er niet voor over zouden hebben gehad.

Ik had ook een Suhr of een Haar of een Poepelejoepie kunnen kopen. Nee, nee, nee.

Ik denk dat als je echt op zoek bent naar een gitaar, dat je prijs en merk aan de kant moet schuiven en echt moet gaan kijken wat je nodig hebt en wat je ECHT goed vind qua feel en sound. Punt uit.

Ik ben nu op het punt dat ik weet wat ik nodig heb (Robbert, LP verkopen? :P ) en dat ik bovendien ook niet meer zo onder de indruk raak van de "looks" en de "hype" van een gitaar. Ik koop nu alleen wat ik ECHT goed vind, of het nu 200 of 20.000 euro kost.

Ik vond jouw strat wel erg goed hoor, Michael. Het is wel echt een andere gitaar dan de mijne, nog veel beter geschikt voor blues, wat ouderwetser en hoe zij door de mix komt is echt ongelooflijk. Alleen vind ik mijn gitaar weer zo te gek omdat ik er fantastische tokkelpartijtjes en akkoordpartijtjes op kan spelen (ze heeft een soort balans een soort rust/compressie in het geluid die ik te gek vind) en als ik heavier ga spelen komt er nog een vuige bluestoon uit ook! Ik denk dat bijna al die '56 Relic Strats te gek zijn, want die bij Sacksioni vond ik ook waanzinnig, die leek heel erg op de jouwe, alleen speelde die neck iets minder lekker, het profiel was net iets anders (iets teveel V voor ons).
Het blijft veel geld voor een gitaar, maar misschien dat ik t.z.t. wel een '56 Relic (erbij) koop. Sacksioni voert overigens een soort modificatie uit op Fender Strats, dan zet hij er een ander condensatortje in (toonknop/volumeknop) die ze vroeger ook gebruikten en dat schijnt nog veel beter te klinken (ook voor CS strats), het kost ook niet zoveel, een paar eurotientjes, dus misschien is dit nog wel een idee? Ik heb daar ook nieuwe snaren gekocht van het merk John Pearce en die moet jij ook eens proberen, vooral op je CS strat, want ik ben erg benieuwd hoe dat zal klinken. Die snaren hebben heel erg veel toon. Je hoort ineens alles, heel erg vreemd, net alsof je een andere kabel hebt! Ik weet nog niet of ik het wel goed vind, maar ik ga ze zeker ook nog op mijn ES335 zetten om te zien wat ze daarop doen, het is in ieder geval een aparte ervaring, ik raad het je ook aan om het eens te proberen!

2muchcoffeeman
26 februari 2006, 14:55
Het is een oude Japanse, en ik heb een kompleet slagplaatje met Duncans klaarliggen om hem te "pimpen" , maar ik heb tot nu toe het hart niet gehad : Die ouwe rommel is na vijfentwintig jaar best lekker gaan klinken, nu het hoog er een beetje uitgesleten is.
Zo zie je maar...

:cooler: Wizz :cooler:[/QUOTE]

Ah Wizzzz

even een terzijde. Op mijn JV heb ik, wegens geen elektronica van zichzelf hebbende, zo'n beetje voor fun al mijn oude losliggende pickupjes op losgelaten (is dit allitererend?)... enniewee, na alle antiquties, Lollars en van Zandts - pindakaas of hagelslag- ben ik een warm voorstander van de Chubtones van Mike Gray. Whoehaa. Die 69's klinken echt fenomenaal in die gitaar. Heb gelijk nog een setje 63's bij hem besteld en jahoor, net zo goed ( maar dan anders he) Point is, ik ben niet echt zo'n endorser van merken maar Mike is een symphatieke knaap (niet onbelangrijk) die kan luisteren en dingen maakt die voor mij de strat (als tele en LPjr fan!) weer bovenaan heeft gezet dus misschien wat voor jou?

Scali
26 februari 2006, 15:01
Vibrato in het ritme?

Kirk Hammett Style!

Ja, niet iedere gitarist is er even goed in :)
Slash is wel een aardig voorbeeld van iemand die z'n vibrato zeer ritmisch en muzikaal gebruikt, denk ik.
Of Joe Satriani. Luister bv eens naar z'n ballad Cryin', en merk op hoe uitgekiend het vibrato gebruikt wordt.

Tristan
26 februari 2006, 15:01
Ik zei ook dat ik het niet over de snaardikte had.
Maar je moet je wel aan kunnen passen natuurlijk. Ik speel op .009 op m'n RG, .010 op m'n Les Paul en .012 op m'n Ovation, en daar hebben bends of vibrato geen last van.

Nee, dat vind ik niet logisch. Zoals ik al zei, je speelt je vibrato in een bepaald ritme. Dat ritme mag toch niet veranderen door de snaardikte?

Ik had ook duidelijk geschreven dat als je het niet over snaardikte had ik het gewoon vat onder het kopje "subtiel spelen" wat dus weer een adaptatie van je spel is naar hoe je wil klinken, zoals ik al eerder heb uitgelegd. Je wil toch niet altijd maar subtiel spelen, of met een subtiele sound, soms moet het ook gewoon knallen en karakter moet het altijd hebben, dus "lichter" spelen is niet altijd een optie, spelen op je eigen manier daarentegen wel.

Ik speel mijn vibrato nooit in het ritme, vibrato gaat volgens mij over sustain en over kleuring, de noot laten zingen en extra karakter meegeven, dat vind ik zelf moeilijker als ik lage snaarspanning heb (dan vlieg je eerder uit de bocht).
Wat betreft de snaardikte bevestig jij ook de regel met .009 voor je RG (25,5 mensuur) en .010 (24,75 mensuur), want dat geeft bij benadering dezelfde snaarspanning (mits je hetzelfde merk snaren gebruikt). Een akoestische gitaar is een heel ander instrument, ik heb nog nooit iemand daar op een smaakvolle manier op horen benden, dus ik ga ervanuit dat men daar heel anders op speelt.

Tristan
26 februari 2006, 15:02
Vibrato in het ritme?

Kirk Hammett Style!

Laat dat nou precies zo'n mugvibratoman zijn waar ik het over had...

Tristan
26 februari 2006, 15:05
Ja, niet iedere gitarist is er even goed in :)
Slash is wel een aardig voorbeeld van iemand die z'n vibrato zeer ritmisch en muzikaal gebruikt, denk ik.
Of Joe Satriani. Luister bv eens naar z'n ballad Cryin', en merk op hoe uitgekiend het vibrato gebruikt wordt.

Joe Satriani en vooral Slash zijn ook gitaristen die bij vibrato denken aan termen als de noot laten zingen/karakter meegeven e.d. Die spelen hun vibrato ook niet in het ritme, mijns inziens.

Scali
26 februari 2006, 15:22
Wat betreft de snaardikte bevestig jij ook de regel met .009 voor je RG (25,5 mensuur) en .010 (24,75 mensuur), want dat geeft bij benadering dezelfde snaarspanning (mits je hetzelfde merk snaren gebruikt).

Zit een aardig verschil in hoor. De LP is wat zwaarder, ook voelt het anders aan als de snaren dikker zijn. Ik heb er ook jaren .009 op gehad, ook geen probleem.

Wormaap
26 februari 2006, 15:24
Mijn Charvel ligt 010 op, en dat voelt toch wel behoorlijk anders dan de 011 op m'n Epiphone. Nu staat die Charvel dan wel weer in D gestemd, dus dat scheelt ook natuurlijk. Bij het benden zijn het net elastiekjes :/

Scali
26 februari 2006, 15:25
Joe Satriani en vooral Slash zijn ook gitaristen die bij vibrato denken aan termen als de noot laten zingen/karakter meegeven e.d. Die spelen hun vibrato ook niet in het ritme, mijns inziens.

Ik zeg ook niet 'in het ritme', maar in 'een ritme'.
Dat ritme is natuurlijk wel op een bepaalde manier gerelateerd aan het ritme van de muziek... net als de noten die je speelt. Je kunt je vibrato ook in zestienden doen, of triolen oid.
Dat bedoel ik dus, als je je vibrato op die manier gebruikt (de enige juiste manier dus, want vibrato op een lukraak tempo werkt natuurlijk meestal niet), dan ga je toch niet ineens sneller? Ik niet, in ieder geval. Ik beweeg m'n hand gewoon op hetzelfde ritme, ongeacht de snaardikte. Natuurlijk moet ik met dikkere snaren meer kracht zetten, maar dat heeft niks met het ritme van het vibrato te maken. Ik duw/trek aan de snaar, en laat hem weer terugkomen, en dat met een bepaald ritme.

Tristan
26 februari 2006, 15:58
Ik zeg ook niet 'in het ritme', maar in 'een ritme'.
Dat ritme is natuurlijk wel op een bepaalde manier gerelateerd aan het ritme van de muziek... net als de noten die je speelt. Je kunt je vibrato ook in zestienden doen, of triolen oid.
Dat bedoel ik dus, als je je vibrato op die manier gebruikt (de enige juiste manier dus, want vibrato op een lukraak tempo werkt natuurlijk meestal niet), dan ga je toch niet ineens sneller? Ik niet, in ieder geval. Ik beweeg m'n hand gewoon op hetzelfde ritme, ongeacht de snaardikte. Natuurlijk moet ik met dikkere snaren meer kracht zetten, maar dat heeft niks met het ritme van het vibrato te maken. Ik duw/trek aan de snaar, en laat hem weer terugkomen, en dat met een bepaald ritme.

Je bedoeld dus wel in het ritme, of in ieder geval gerelateerd aan het ritme, maar dat is dus ook precies wat ik vaak niet doe. Vibrato is voor mij gewoon een gevoel, het heeft meer met de trilling van de snaar te maken dan met het ritme van de muziek, dat is weer een extra facet dat je soms gebruikt als je een ander effect wil, maar in basis is mijn vibrato meestal niet in het ritme van de muziek. Je wil met vibrato mijns inziens juist de snaar door laten klinken en laten zingen, dus speel je je vibrato op een puls dat de snaar mooi doorklinkt. Het probleem met minder snaarspanning is niet alleen de puls van je vibrato, maar ook de variatie in toonhoogte, die wordt vaak te groot waardoor je vibrato ook weer lelijk gaat klinken. Satriani speelt zijn vibrato inderdaad weleens in de puls van het nummer, maar dat is gewoon om een bepaald effect te creeeren wat erg mooi is, maar iemand als Slash speelt volgens mij gewoon met zijn signature vibrato, zijn puls, ongeacht het tempo van de song. Iedere gitarist heeft zijn eigen signature vibrato, of dat het een mooi vibrato is of niet is een tweede.

Les Paul
26 februari 2006, 20:03
Als iemand een van mijn gitaren zou willen overkopen voor zo'n bedrag dan zou ik het ten minste overwegen ;) Alles heeft zijn prijs toch?

Alles heeft zijn prijs, dat is waar. Maar de LP waar het hier om gaat heeft een extreem goede klank. Zo vind je ze maar zelden. Ook voor 20000 euro zou ik er over een paar jaar spijt van hebben.

Tupelo
26 februari 2006, 20:07
"Listen to your heart boeeehoeeeee" :listen:

Wizz
27 februari 2006, 15:47
Ah Wizzzz

even een terzijde. Op mijn JV heb ik, wegens geen elektronica van zichzelf hebbende, zo'n beetje voor fun al mijn oude losliggende pickupjes op losgelaten (is dit allitererend?)... enniewee, na alle antiquties, Lollars en van Zandts - pindakaas of hagelslag- ben ik een warm voorstander van de Chubtones van Mike Gray. Whoehaa. Die 69's klinken echt fenomenaal in die gitaar. Heb gelijk nog een setje 63's bij hem besteld en jahoor, net zo goed ( maar dan anders he) Point is, ik ben niet echt zo'n endorser van merken maar Mike is een symphatieke knaap (niet onbelangrijk) die kan luisteren en dingen maakt die voor mij de strat (als tele en LPjr fan!) weer bovenaan heeft gezet dus misschien wat voor jou?

Hee, Koffieman !

Klein wereldje toch...
En bedankt voor de tip maarre... wat ik eigenlijk zei is dat ik de originele elementjes eigenlijk verdomd lekker vind klinken, dus die blijven mooi waar ze zitten ! Maar mocht ik er ooit een minder tevreden Strat-bezitter een plezier mee kunnen doen : Hoe "bekom" ik die elementjes ?
Groetjes,

:cooler: Wizz :cooler:

bloodboiler
28 februari 2006, 00:27
Alles heeft zijn prijs, dat is waar. Maar de LP waar het hier om gaat heeft een extreem goede klank. Zo vind je ze maar zelden. Ook voor 20000 euro zou ik er over een paar jaar spijt van hebben.


Soundfiles!!!!!!

RS-Rik
28 februari 2006, 00:34
Ik kwam een keer thuis met een squier.

wateenbende
28 februari 2006, 00:36
Die je net had gejat om op je grote stapel kapotte squiers te gooien die je ritueel gaat verbranden?

2muchcoffeeman
28 februari 2006, 03:01
Hee, Koffieman !

Klein wereldje toch...
En bedankt voor de tip maarre... wat ik eigenlijk zei is dat ik de originele elementjes eigenlijk verdomd lekker vind klinken, dus die blijven mooi waar ze zitten ! Maar mocht ik er ooit een minder tevreden Strat-bezitter een plezier mee kunnen doen : Hoe "bekom" ik die elementjes ?
Groetjes,

:cooler: Wizz :cooler:

from the man himself ( mgray55@hotmail.com ), zijn setjes zijn aanmerkelijk goedkoper dan de concurentie en ik heb nou voor het eerst sinds 25 jaar die stratsoundjes die je van al die platen kent (the little wing & SRV variant in mijn geval) Heel grappig terwijl ik daar helemaal niet naar op zoek was...
Maar goed, als u gelukkig bent met het standaard... mijn vader zei altijd: nooit sleutelen aan iets wat goed loopt! Hij bedoelde dan mijn brommer maar filosofisch gezien de spijker op zijn kop.

Les Paul
28 februari 2006, 08:41
Soundfiles!!!!!!

Kom maar op de volgende meeting. :lp:

Dick Wolkendeck
28 februari 2006, 11:50
Okee dan.
Om te beginnen, ik heb veel spullen. Heeft te maken met mijn werk : De meeste gitaristen zullen hun SG inruilen als ze een Les Paul kopen, voor mij is dat nauwelijks mogelijk en dan heb je ze dus allebei...
Verder heb ik Marshalls gespaard, zoals een ander postzegels.
En dan is er nog een raar soort "beroepsmisvorming" : Ik krijg iedere rage natuurlijk wat erg van dichtbij mee. Als iedereen dus op een SG speelt (de rage van het afgelopen jaar) wordt het voor mij een beetje ordinair, zo'n SG, en zal ik dus sneller naar de Strat grijpen. Tot ineens iedereen weer into Strats is, dan moet ik een Jazzmaster. En dan speelt ineens ene Curt Cobain op Jazzmaster, en al zijn adepten dus ook ; exit Jazzmaster voor mij.
Mijn grootste liefde op gitaargebied zijn dus de Mosrite Ventures modellen geweest, de afgelopen jaren, totdat ik ineens het strontvervelende Franz Ferdinand ermee zie... wil er nog iemand een Mosrite kopen ?
Toen ik na bijna dertig jaar mijn jongensdroom, een witte LP Custom, in vervulling liet gaan, en vol trots mijn nieuwe aanwinst aan een vriend liet zien, was zijn eerste reaktie : "Ah, the Darkness" en voor mij was de lol er meteen af.
Zo heb ik erg veel spullen gekocht, vrij snel afgedankt, maar toch gehouden. Ik leen ze dan uit, dus mijn halve vriendenkring speelt op gitaren en versterkers van me. Ten eerste geloof ik dat het voor een gitaar beter is als erop gespeeld wordt, ten tweede : Als iemand ooit mijn hele zolder zou plunderen, ben ik hooguit een derde van mijn bezit kwijt.
En leuke anekdote wat dat betreft gaat over mijn Fender Jazzbass. Daar speelt dus echt iedere bassist op, en wens ik dus niet meer mee gezien te worden, dus ik had hem uitgeleend. Tot ik hem in de studio wou gebruiken. Ik bel dus die "vriend" op, en spreek af dat ik hem drie dagen later kom halen; sta ik daar dus voor een dichte deur. Ik bel hem weer en ja, sorry-sorry, nieuwe afspraak; weer niemand thuis. Een huisgenoot doet open, en ik zeg : Ik kom alleen mijn bas halen. Okee, dus ik naar boven; geen bas te bekennen.
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, blijkt die bas dus als onderpand bij een dope-dealer te staan...
Sta ik daar dus bij zo'n Holleeder-type mijn bezit terug te eisen...
Heavy ! Gelukkig bleek hij redelijk, maar ik ben wel wat voorzichtiger geworden, nu.

Mijn favoriete gear :
1.Gibson LP Custom, vanwege de grote indruk die ze op publiek maken -echt fijn spelen ze niet
2.Mosrite Combo, ik denk dat ik de enige in Nederland heb
3.Rickenbacker 4001S bas, klinkt altijd goed op iedere versterker
4.Marshall Silver Jubilee, de beste Marshalls ooit
5.Marshall Studio 15, volgens Jim zelf de beste Marshall ooit

En natuurlijk zijn de laatste aanwinsten ook altijd te gek :
6.Burns Hank Marvin
7.Fender Princeton Amp uit '73

Verder heb ik een soort fetisjisme met overdrives, fuzzen en distortions.
Ik heb er meer dan veertig, maar de favorieten zijn :
1.Mosrite Fuzzrite -In a gadda da vida :hippie:
2.Fulltone Fulldrive 2 -onmisbaar voor Marshall-mannen
3.Ibanez TS 808 -Germanium rules !

Groetjes,

:cooler: Wizz :cooler:

Hiermee onderschrijf je precies je stelling voor wat betreft het gevoel bij een gitaar. Ik zelf interesseer me helemaal niet wie er nog meer op gitaar X of Y spelen. Die insteek delen we dus niet.

Ik ga vooral voor hoe de gitaar klinkt. En of het veel moeite kost om mijn lickjes op de gitaar te spelen. Zo ja, dan laat ik hem links liggen. Dat is dan mijn "gevoel" bij een gitaar.

Ik heb sinds november een Les Paul studio, dat is een uitzondering op mijn regel. Hij klinkt geweldig, daarom heb ik hem. Ik ben enorm aan het oefenen om erop te leren spelen, en dat geeft bemoedigende resultaten. Dus soms moet ik even over mijn gevoel heen stappen om op nieuw terrein te komen.

Orpheo
28 februari 2006, 12:37
Ik heb sinds november een Les Paul studio, dat is een uitzondering op mijn regel. Hij klinkt geweldig, daarom heb ik hem. Ik ben enorm aan het oefenen om erop te leren spelen, en dat geeft bemoedigende resultaten. Dus soms moet ik even over mijn gevoel heen stappen om op nieuw terrein te komen.

hmm... zit wat in! bedoel je eigenlijk met je post dat je eigenlijk geen LP fan was, en dat je over die 'weerstand' van de lp stapte, vanwege de tone?

Kaboemba
28 februari 2006, 12:46
Wizz !!!!!!!


Weet jij misschien meer over mijn versterker, ik kan me zo voorstellen dat jij al heel veel hebt gezien.

Ik heb een BSM Thorax buizen versterker, ooit door BSm in duitsland gemaakt waar men als basis een Mesa mark II nam.
Ik kan er nauwelijks iets over vinden op internet.

Dick Wolkendeck
28 februari 2006, 18:24
hmm... zit wat in! bedoel je eigenlijk met je post dat je eigenlijk geen LP fan was, en dat je over die 'weerstand' van de lp stapte, vanwege de tone?

Ja zoiets. Ik had nooit een hekel aan LP's, maar sinds ik in de band speel met een andere LP speler, is mijn intresse vergroot in LP's. Ik vond een LP altijd wel mooi klinken, maar omdat ik van die strat-handjes heb (had!) koos ik altijd voor een stratmodel. Als Blackmorefan was ik gewoon erg gericht op strats en daarom eigenlijk nooit echt iets anders geprobeerd. En Gibsons zijn duur, dus het was er nooit van gekomen er eentje te kopen. Af en toe eens spelen op een LP van een vriend of af en toe in een winkel, dat is niet genoeg tijd om ermee te leren omgaan. Ik heb er nu één van mijn vrouw gekregen! Blij! en als je goed gelezen hebt, kom je tot de conclusie dat mijn vrouw hem uitgekozen heeft. Zij heeft goede oren. En weet wat goed voor me is, hahaha.

Grappig is, dat nu ik er een beetje aan gewend ben, ik niet slechter ben geworden op mijn strat en Jackson. Het is meer een extra techniek die je aanleert.

Wizz
28 februari 2006, 21:46
Wizz !!!!!!!


Weet jij misschien meer over mijn versterker, ik kan me zo voorstellen dat jij al heel veel hebt gezien.

Ik heb een BSM Thorax buizen versterker, ooit door BSm in duitsland gemaakt waar men als basis een Mesa mark II nam.
Ik kan er nauwelijks iets over vinden op internet.

:( Bedankt voor het in mij gestelde vertrouwen, maar ik heb zelfs van het merk nog nooit gehoord...
Anybody else ? Ik zou er eens een aparte topic van maken in "Vintage Versterkers" als ik jou was.
Groetjes,

:chicken: Wizz :chicken:

Tristan
2 maart 2006, 01:38
BSM maakt volgens mij ook boosters. Die verkopen ze bij
www.muziekhandel-jukebox.nl volgens kan je van daaruit ook doorlinken naar de site van BSM, misschien staat daar meer info op.