srv-man
30 december 2005, 01:31
Op verzoek hierbij wat info over mn Tylers. Inmiddels heb ik er nu dus 2, een Classic en een Studio Elite, die je hier gebroederlijk naast een Luke ziet.
http://home.casema.nl/kroon/Tylers%20en%20Luke
Qua opbouw zijn het eigenlijk gewoon strats met wat wijzigingen, zoals
- een verbeterde hals/body overgang:
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%202
- de toets is afgerond, voor een lekker ingespeeld gevoel
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%205
- bijzondere finishes, zoals de Burning Water die ik zelf helemaal te gek vind.
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%201
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%204
De afwerking is fenomenaal en kun je gerust vergelijken met Anderson en Suhr en is echt vele malen beter dan het gebruikelijke werk. De feel is echter totaal anders dan Anderson of Suhr. Het '59 halsprofiel is behoorlijk stevig, maar ligt toch uitstekend in de hand (en ik heb kleine handen). Als ik het moet omschrijven is een Anderson meer een moderne gelikte superstrat en een Tyler een wat ruwere bolster, zowel qua feel als qua klank. Door de andere toetsradius kun je Andersons (vlakkere toets) wat lager afstellen dan Tylers en hebben Tylers wat meer een vintage feel.
Onversterkt hoor je al dat ze erg strak klinken, een levendige toon met veel punch. Versterkt komt dat nog meer naar voren. Een Tyler heeft veel mojo om het zo maar te zeggen, je blijft hem beetpakken. Maar dat is natuurlijk persoonlijk en zal voor eenieder verschillen.
Als je de Luke bespeelt, klinkt dat best erg lekker, ook met veel effecten. Pak daarna een Tyler en je hoort toch wat extra: transparantie, toon, het spectrum loopt verder door in het laag, etc. Ik heb Brian Moores (MC1, C90), Zions, PRS-en etc gehad, allemaal mooi, maar het was het net niet voor mij. Tylers bieden naar mijn smaak toch wat extra: mojo.
De SE heeft overigens een (Demeter) midboost/buffer aan boord en heeft daardoor meer output en klinkt wat meer hifi.
Tot slot: diverse onbevooroordeelde gitaristen die nooit van Tyler hadden gehoord en de mijne in handen hebben gehad vonden hem onmiddellijk te gek en levendig/strak klinken. Dus kom je er één tegen, probeer hem eens. Het kost wat, maar dan heb je ook wat :wink:
http://home.casema.nl/kroon/Tylers%20en%20Luke
Qua opbouw zijn het eigenlijk gewoon strats met wat wijzigingen, zoals
- een verbeterde hals/body overgang:
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%202
- de toets is afgerond, voor een lekker ingespeeld gevoel
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%205
- bijzondere finishes, zoals de Burning Water die ik zelf helemaal te gek vind.
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%201
http://home.casema.nl/kroon/Tyler%20Classic%20BW%204
De afwerking is fenomenaal en kun je gerust vergelijken met Anderson en Suhr en is echt vele malen beter dan het gebruikelijke werk. De feel is echter totaal anders dan Anderson of Suhr. Het '59 halsprofiel is behoorlijk stevig, maar ligt toch uitstekend in de hand (en ik heb kleine handen). Als ik het moet omschrijven is een Anderson meer een moderne gelikte superstrat en een Tyler een wat ruwere bolster, zowel qua feel als qua klank. Door de andere toetsradius kun je Andersons (vlakkere toets) wat lager afstellen dan Tylers en hebben Tylers wat meer een vintage feel.
Onversterkt hoor je al dat ze erg strak klinken, een levendige toon met veel punch. Versterkt komt dat nog meer naar voren. Een Tyler heeft veel mojo om het zo maar te zeggen, je blijft hem beetpakken. Maar dat is natuurlijk persoonlijk en zal voor eenieder verschillen.
Als je de Luke bespeelt, klinkt dat best erg lekker, ook met veel effecten. Pak daarna een Tyler en je hoort toch wat extra: transparantie, toon, het spectrum loopt verder door in het laag, etc. Ik heb Brian Moores (MC1, C90), Zions, PRS-en etc gehad, allemaal mooi, maar het was het net niet voor mij. Tylers bieden naar mijn smaak toch wat extra: mojo.
De SE heeft overigens een (Demeter) midboost/buffer aan boord en heeft daardoor meer output en klinkt wat meer hifi.
Tot slot: diverse onbevooroordeelde gitaristen die nooit van Tyler hadden gehoord en de mijne in handen hebben gehad vonden hem onmiddellijk te gek en levendig/strak klinken. Dus kom je er één tegen, probeer hem eens. Het kost wat, maar dan heb je ook wat :wink: