Lotgenoten

[Ron Valeri]

**********

[Vonk]

Nou ben ik nooit in een situatie geweest dat ik liedjes moest schrijven (lijkt me erg moeilijk, om pakkende melodieen te verzinnen), maar moet je ook niet wat talent hebben? En misschien moet je andere mensen ernaar laten luisteren, samenwerken kan mooie(ere) dingen opleveren.

verder hoort dit toch niet echt thuis bij de afdeling akoestische gitaren...

[Vonk]

Nou ben ik nooit in een situatie geweest dat ik liedjes moest schrijven (lijkt me erg moeilijk, om pakkende melodieen te verzinnen), maar moet je ook niet wat talent hebben? En misschien moet je andere mensen ernaar laten luisteren, samenwerken kan mooie(ere) dingen opleveren.

verder hoort dit toch niet echt thuis bij de afdeling akoestische gitaren...

[gertdm]

Laat je niet gek maken! Ik heb over de cd die nu net uit is 2,5 jaar gedaan. Gewoon geen inspiratie, twijfels etc etc. En ik kan over het algemeen best aardig spelen. Maar daar gaat het dus niet om.

Ik heb maar 1 advies voor je: loslaten en accepteren dat het er nu niet is.
Je bent er immers toch wel mee bezig? Ook als je het even laat liggen...en geloof me...ineens pats boem...is HET er weer...en dan ben je blij dat je het tijd gaf.

Ik heb in ieder geval mijn beste cd ooit gemaakt, juist door al die frustraties en twijfels en het dan maar weer maanden laten rusten....

cheers! :)

[gertdm]

Verder Ron, adviseer ik je ook om eens contact op te nemen met Sjak Zwier van Zwier gitaarbouw in Vlissingen.
Sjak heeft n kleine studio waar je alleen maar geinspireerd zult zijn. Blof neemt er al haar basismateriaal op. Het is er heel klein en knus.
Perfekt ook om eens met die 8 songs aan de slag te gaan....lekker opnemen wat je al hebt en vandaaruit gaan werken.

Gert

[Vonk]

Aha ik heb spaceball geluisterd, erg mooi.

Dit is gewoon een tijd dat het even minder gaat... zal wel weer voorbij gaan

[gertdm]

Erg mooi Ron dat nummer! Zit veel rust en ruimte in.
Complimenten.

En ieder zijn kwaliteiten he...een goed liedje maken is een kunst op zich.
En de een doet dat met woorden en muziek en een ander zonder woorden maar met gitaarkunst.

Er zijn maar weinig goeie liedjesmakers die ook goeie gitaristen zijn: Bruce Cockburn, Richard Thompson. Dave Matthews...:)

[chris c]

Echt een mooi nummer, Ron ! Ik kan me niet voorstellen dat er geen andere van dat niveau zullen volgen.


de cd die nu net uit is

De samples zijn veelbelovend ... Wilde net de cd bestellen met een paar andere (Acoustic Music Records is een goudmijn !), maar is nog niet opgenomen in de online catalogus. Zal nog even moeten wachten.
"Spirit of the turtle" verwijst naar John Fahey zeker ? Die man heeft me jarenlang gefascineerd. Beperkte techniek naar hedendaagse normen, maar in zijn goede momenten enorm expressief.

[chris c]

Echt een mooi nummer, Ron ! Ik kan me niet voorstellen dat er geen andere van dat niveau zullen volgen.


de cd die nu net uit is

De samples zijn veelbelovend ... Wilde net de cd bestellen met een paar andere (Acoustic Music Records is een goudmijn !), maar is nog niet opgenomen in de online catalogus. Zal nog even moeten wachten.
"Spirit of the turtle" verwijst naar John Fahey zeker ? Die man heeft me jarenlang gefascineerd. Beperkte techniek naar hedendaagse normen, maar in zijn goede momenten enorm expressief.

[gertdm]

Chris

Mijn cd is bij mij te bestellen. Ik doe hem op dit moment nog in eigen beheer, maar ben wel met wat labels bezig.
AMR brengt zoveel gitaar-cd's uit dat ik, na twee cd's daar, even mijn eigen richting op wil.

the Turtle verwijst naar drie dingen: Fahey inderdaad :) en ook de turtle als symbool bij sommige indianenstammen en de Turtle als symbool van de cirkelgang in het leven en de natuur.

Mocht je een exemplaar willen dan kun je via mijn website een bericht achterlaten.

hoi
Gert

[gertdm]

Inspiratie opdoen is iets wat naar mijn gevoel aan moet komen waaien. Net als schaduw niet is zonder licht, kan ook inspiratie niet zonder een periode van ongeinspireerd zijn.

Persoonlijk luister ik weinig naar gitaristen (behalve Metheny en Lee Ritenour) maar des te meer naar singer songwriters als Cockburn , Anna Brunn etc
En verder heel divers, van Joss Stone, Nils Lofgren tot sommige hiphop.

Inspiratie....ik weet niet, het is iets ongrijpbaars...
Kan er zo ineens weer zijn...en dan rolt het weer de vingers uit.

:)

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachte: het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenten met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere numemrs schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachte: het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenten met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere numemrs schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachte: het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenten met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere numemrs schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachte: het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenten met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere numemrs schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachte: het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenten met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere numemrs schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Maak je geen zorgen Ron, je gevoel is heel gewoon. De enigen die dat gevoel niet kennen zijn de commerciële 'plaatjesmakers'.

Ik heb een jaar gedaan over mijn CD. Niks dan ellende, ik vond alles even waardeloos en het werd alleen maar slechter. Het geluid van mijn gitaren was k*t, ondanks alle superlatieven van de studio-engineers, de composities vond ik steeds zwakker, mijn gitaar klonk vals, en hoe meer ik luisterde des te slechter het allemaal klonk. Ik heb diverse keren met zo'n huilerig wanhoopsgevoel op het punt gestaan om het bijltje erbij neer te gooien.

Ik kreeg zelfs moeite met de getemperde stemming. Ik vond het vals klinken, ook al speelde ik op topklasse gitaren met gloednieuwe snaren en een gitaar die electronisch was gestemd tot drie nullen achter de komma. Hoe langer ik luisterde, hoe valser het klonk, totdat het leek of ik er wel een halve toon naast zat!

Na maanden ellende, weken van computersimulaties en akoestische metingen in de studio heb ik toen eindelijk een methode ontwikkeld om het geluid acceptabel te krijgen (computergestuurde 64 bands EQ die het spectrum in de studio omvormde tot de akoestiek van een open veld, van een eerdere referentieopname). Ik was er nog steeds niet kapot van, maar voor het eerst ging het een beetje beter, en had ik het gevoel dat ik ergens mijn vinger onder kreeg. Door de engineers was ik toen al lang verguisd, die wilden niet eens meer met me praten na al mijn gemopper op hun expertise.

Ik had inmiddels al mijn nummers al tien keer opgenomen, maar toen ik eindelijk de geluidstechniek in de gaten had, heb ik toen in de laatste twee weken de hele CD opnieuw ingespeeld. Ik was toen nog lang niet tevreden, maar het geluid was tenminste acceptabel. Ik heb toen op een gegeven moment de knoop doorgehakt, met de gedachten: Het is een illusie dat ik het beter kan. Ik zou wel beter willen, maar ik heb hier al een jaar op lopen ploeteren dus kennelijk ligt hier mijn grens. Als ik het beter wil hebben moet ik maar verder experimenteren met geluidsopnames en beter gitaar leren spelen en betere nummers schrijven, maar dat doen we wel op de volgende CD. Deze CD geeft het beeld van nu weer en meer kan ik niet van mezelf verwachten.

We hebben de boel toen gemasterd, gedrukt, en daarna heb ik zeker twee maanden niet meer naar de CD geluisterd. Had er zwaar de balen van en wilde het liefst alles zo snel mogelijk vergeten. Intussen kwamen er wel lovende kritieken binnen (met name over de sound engineering). Ik heb toen de CD weer eens gedraaid in de auto, en toen klonk het eigenlijk prima allemaal!

De take home mesagges:

1. Zorg dat je geluid goed is zodat je niet voor niks opneemt.

2. Jijzelf bent een slechte jury. Blijf kritisch, maar laat je niet ontmoedigen door je eigen zwarte kijk op de zaken.

Als je een beetje gevoel hebt voor goede muziek is er geen strengere en onverbiddelijker jury dan jijzelf. Hoe langer je luistert, des te slechter het allemaal klinkt. Geef dus alles wat je hebt, en knip op een gegeven moment de draden door. Je CD moet ook niet té goed worden, want dan is nummer twee, over een jaar of zo, straks niet beter meer. Er moet wel evolutie in zitten!

[Picker]

Heb ik een prachtig epistel gedicht om Ron een hart onder de riem te
steken... heeft dat kl@#e forum weer kuren!!!

Heb het wel 20 keer geprobeerd en steeds crasht die hap, dus plaats ik mijn reactie maar hier: www.eltjohaselhoff.com/reactie.htm (dat werkt tenminste).

[Picker]

Hee??? Ik heb ontdekt hoe je dit forum kan laten werken. Gewoon hetzelde bericht ergens op het internet zetten. Het forum is eigenlijk een soort Google server... ;-)

Maar hij werkt wel iets te goed. Sorry!

[Picker]

O...Eltjo...de theoretisch perfect gestemde gitaar klinkt altijd vals...ik stem altijd eerst vanuit A (440) alle snaren en speel dan een D akkoord 1e en 5e postite op de G, B en E snaar en stem dan op dat akkoord. Vooraal de hoge moet wel eens 'vals' gezte worden om de akkoorden beter te laten klinken...

Ja, ik weet er alles van. Heb sinds kort een Emulator X synth en daar kun je all mogelijke stemmngen op instellen. Als je in 'Just C' stemt en dan in C speelt, klinkt het echt fantastisch. Schakel je dan na een poosje over naar 'Equal Temperament' dan hoor je direct hoe vals dat eigenlijk klinkt. Maar ja, we zijn er aan gewend. Pak je echter een D-accoord in Just C dan springen de ruiten!

[Picker]

Dat is inderdaad het beste. Eerst met een tuner en dan stemmen op het gehoor op de accoorden die je in dat nummer spelen gaat. En de afwijkingen zoveel mogelijk uitmiddelen.

Maar je kunt daar evengoed gek van woorden als je te precies gaat luisteren!

[gertdm]

ik stem gewoon op oren en gevoel....dat werkt prima....
Zelfs met mijn 12string....

want een valse gitaar kun je beinvloeden maar geen inspiratie hebben niet...

[kornelius]

Als je hele liedjes met zanglijnen en teksten en leuke gitaar enz zelfs nog andere instrumentatie wilt schrijven, kan je ook proberen dat samen met iemand te doen. De wisselwerking en het oppakken van elkaars ideeen kan erg leuk zijn. Ik speel een tijdje samen met een zanger (doe zelf gitaar en 2e stem) en samen maken we sneller en leukere liedjes als apart.

[Flipkoos]

Vanuit mijn achtergrond als organist ben ik heel wat gewend qua stemmingen. Het is inderdaad zo dat we gewend zijn aan de 'wohltemperierte' stemming. Eigenlijk jammer, maar het maakte het rond 1750 ofzo wel ineens mogelijk om in verschillende toonsoorten te spelen.
De echt oude orgels (Zoals bijv. in de St.Pieter in Leiden, Kantens, Midwolda, Krewerd, Zeerijp (ja ik ben Groninger)) staan nog in een middentoonstemming. Enkele tertsen zijn volkomen rein gestemd en niet, zoals later, verdeeld over het octaaf, zodat alles een beetje gestemd is. Op een middentoonorgel kun je dus ook maar in een paar toonsoorten spelen. Zodra je drie mollen of kruisen tegenkomt gaat de boel ontzettend vals worden.
Na de middentoonstemming werden er kleine consessies gedaan en kwamen er orgels met Werkmeister, Kirnberger, Valotti enz. enz stemmingen, waardoor het mogelijk werd in meer toonsoorten te spelen.
De gelijkzwevende stemming, zoals die nu algemeen wordt gebruikt, was een openbaring voor veel componisten. Ze konden ineens in alle toonsoorten componeren. (Zie Bach's 'Wohltemperiertes Clavier', Prelude's en Fuga's in alle mogelijke toonsoorten).
Nadeel was dat tegenwoordig alles een beetje vals is, en vooral, dat toonsoorten en bepaalde akkoorden hun specifieke karakter hebben verloren.
Leuk is als je eerst een CD beluisterd van een middentoon gestemd orgel en daarna van een gelijkzwevend gestemd orgel. Je schrikt je lam! Hoe vals onze 'normale' stemming je dan ineens in de oren klinkt!

Groetjes, Peter

[gertdm]

de ontwikkelingen gaan nog steeds als een manke schildpad met opstipatie...maar het ontwikkelt...


Toevallig heet mijn nieuwe cd 'Spirit of the Turtle' haha....ook een proces van ruim twee jaar geweest....en inderdaad in het begin was het een manke schildpad....maar tijd...tijd.....dat is het enige ....

De inspiratie is er dan ineens, zoals ik al eerder schreef. Ik zal je de details besparen...maar het was niet simpel.
Opgenomen met de beste en duurste microfoons voor akoesties gitaar, geleend van Blof....geweldig natuurlijk...maar toch...de vingers....
Ik denk dat ik een kwart heb kunnen gebruiken later.

Vervolgens na een jaar stil leggen van het project...ineens boem :) In twee middagen de rest opgenomen.

Met stemmen van een gitaar heb ik geen moeite.Maar dat komt misschien wel omdat ik veel 12string doe en dus voor mij telt dat het klinkt. Ee hoge mate van zuiverheid zonder perfectie, zeg maar. Aangezien ik praktisch alleen in open stemmingen speel op 12 en 6 snarig, biedt ook dat perspectief.
Perfectie is altijd inperfect.
Een valse gitaar is vreselijk. Een op het oor zuivere gitaar is prima.
Juist het zwevende van een 12string biedt ook veel....je moet soms wel eens wat harder werken om de noten er zuiver uit te krijgen...
Dat geeft juist slagroom aan het geheel...Voor 6 string gelden wel andere wetten, maar zuiver is zuiver.

ik geloof dat ik al eens heb geschreven dat ik een tijdje bij een groep zigeuners in Zuid Frankrijk heb gebivakkeerd? Zij speelden op macaferri's die met een hoge actie waren afgesteld. Dat deden ze omdat ze veel effect in de noten konden leggen en door het gebruik van bendings en chokes, tussen de snelle riedels, zo een sfeer van spanning op konden roepen in het spel. :)

[gertdm]

valt me op, dat jij en ook collega pickers zoals eltjo en ook de hier vaak aangehaalde tommy anders met de gitaar bezig zijn...erg boeiend...

hetzelfde...geduld...twijfels...onzekerheid...tijd ...geld...enzovoorts


Ja Ron, in beide gevallen is de gitaar gereedschap. Bij jou ook in combinatie met je stem. T.E. doet dat af en toe. Ikzelf wil ook nog wel eens n zangnummer doen, maar primair geldt denk ik voor zowel Eltjo als mij, dat de gitaar het medium is waarmee je het doet, iets wil zeggen of juist niks zeggen haha . Daarmee is het dan ook een proces van technieken ontwikkelen, meesterschap op de gitaar, stijlontwikkeling etc....waarmee het allemaal begint echter is de feel voor het instrument en het hebben van een goede toon. Let maar eens op bij gitaristen: er zit echt verschil in de manier waarop men een toon maakt.

Wat de creatieve processen betreft is het inderdaad geduld hebben. soms is iets er ineens en soms ben je zelf sneller dan je denkt....en kun je pas na een jaar waarderen wat je indertijd hebt gespeeld.
Dat maakt het ook wel boeiend...zo;n 'gevecht' met jezelf en het instrument en niet te vergeten de juiste composities / opbouw.

Dat is dan weer zo mooi aan mensen als Bruce Cockburn en Richard Thompson...die hebben het allemaal, namelijk goeie zangers, goeie liedjes kunen schrijven, erg goed gitaar kunnen spelen en dan ook nog hier en daar een mooie instrumental afleveren...zucht :)

[gertdm]

Dat is mooi gezegd....nou ja, als je iets van Taoisme afweet....het onbereikbare doel bestaat niet....waarmee ik bedoel dat je de krachten die je in je zelf en in je muzikale zijn hebt, verder ontwikkelt, alleen al door ermee bezig te zijn....dan vallen in de tijd de dingen op hun plaats :)

Of, zoals een zenmeester zei 'zie je die stok, gooi hem weg...'.....

En als ik je zo eens lees in je berichten dan komt het helemaal in orde...

[gertdm]

He Ron, daar hou ik je aan :)
Ik ga trouwens eens luisteren naar jouw inspiratoren....