=Akoestisch= Name this song

[Harald]

De titel 'Peeping Tom' is nog steeds een werktitel. Als dit je doet denken aan Sanitarium Shuffle van Tommy Emmanuel dan is dat niet helemaal toevallig. Ik wilde dat op zich graag spelen maar aangezien gezegd werd dat het officiele tabboek snel uit zou komen (not!) besloot ik dat het geen zin had het zelf uit te zoeken. Heb toen dit nummer zelf geschreven.

Trouwens hier eens in de lage stemming van Mountains of Illinois geprobeerd...

http://home.tiscali.nl/haraldkoll/peepingtom.mp3

[chris c]

Omdat niemand hier al gereageerd heeft, doe ik het maar. 'tis zo zielig, een postje zonder reacties...
Jij bent echt goed bezig, zeg ! Lekkere groove in dit nummer, mijn voet kan niet stilzitten ! Misschien de improvisaties wat meer uitwerken ? "The Water is Wide" vind ik het mooiste geloof ik, daar gaat echt veel gevoel van uit. "Before" heeft dan weer de mooiste klank, door dat dik plectrum waarschijnlijk. "Breeze" is een beetje te zweverig, te new age-achtig naar mijn smaak. Blijkbaar heb jij wel een goede kennis van harmonie.
Een minpuntje vind ik de klank, te veel reverb en te veel compressie. Zou het ene met het andere te maken kunnen hebben ?

[Harald]

Bedankt. Improvisaties beter uitwerken, misschien wel, maar ook dit nummer was eigenlijk nog niet af. Heb het idee dat het nu qua structuur wel lekker zit.

Galm is afhankelijk van nummer, wilde dat in ieder geval bij The Water Is Wide en Mountains of Illinois wel ruim doen.

Compressie is verder nergens gebruikt. Is op de Roland wel niet op master stand maar op MT1 opgenomen (gecompressed formaat) maar ik neem aan dat je hier niet datacompressie bedoeld maar een compressor/limiter. Vraag me dan af of dat niet ook met de omzetting naar mp3 te maken heeft. Zat er ook al eens aan te denken de opnames misschien eens door een kennis te laten mixen. Dit zijn allemaal nog erg ruwe mixen. Is verder weinig aan gerommeld.

[Picker]

Hoi Harald,

Jongen, jij post de laatste tijd zo veel hier, ga alsjeblieft niet verwachten dat ik overal reacties op plaats! Zeker met dit gammele forum (waar ik alle posts tegenwoordig in MSWord schrijf en dan 29387 keer moet cutten-and-pasten voor hij er eindelijk opstaat) kost me dat een hele week!

Enniehou, je hebt duidelijk de smaak te pakken! "Ga zo door mijn zoon!" :razz:

Het valt me overigens op dat het geluid per opname erg verschilt. Sommige opnames klinken beter dan anderen, die (ik zei het al eerder) iets piezo-achtigs hebben (heel lage bassen, heel scherp hoog).

Kun je iets meer vertellen over de geluidstechniek?

Goed, nu op 'OK' klikken, op hoop van zegen...

Oja, en "Peeping Tom" vond ik eigenlijk wel een leuke titel! gewoon houden zou ik zeggen, titels moeten niet te gekunsteld zijn.

Eltjo.

[Harald]

Opnames zijn heel rechttoe rechtaan, twee microfoons, een bij de hals een pak em beet bij de brug. Microfoons rechtstreeks in Roland VS880. Processing is galm, soms een beetje delay en heel soms beetje EQ. Qua mix is er eigenlijk dan ook nog praktisch niets aan gedaan.

Wat wel veel verschil uitmaakt zijn de gebruikte gitaren denk ik. En dan ook vooral de stemmingen. Een gitaar in Nashville tuning. Een 12 string in drop D, een gitaar in standaard of drop D en een in standaard, twee hele tonen lager. Met name bij die gitaar heb ik 012 gebruikt terwijl dat zeker 013 had moeten zijn (peeping tom en Mountains of Illinois) Oja, vergeetik mijn klassieke nog, met snaren waar Napoleon blij mee geweest zou zijn. Toen waren ze nog nieuw :razz: Maar dat ga ik nog eens opnieuw opnemen met nieuwe snaren. Mood For a Day van Steve Howe. Vroeger jarenlang elke dag gespeeld. nu een hele tijd niet meer. Verbluffend hoe veel fouten je in 2 minuten kunt maken, en dan is het eigenlijk niet eens een moeilijk nummer. En met die oude snaren klinkt het precies als het origineel uit 73 of zo, van langspeelplaat. Dat moet eigenlijk mooier kunnen met de gebruikte gitaar. Dus heb ik de snaren alvast vervangen. Kan ik gelijk weer eens opnieuw dat stuk inspelen, mijn vingers waren wat stroef voor de single line riedeltjes die erin zitten.

Kom overigens met plezier eens wat opnames bij je maken om de kunst van je af te kijken. Er staan een paar stukken op je cd die qua opname wel ERG goed klinken. En als het inderdaad zo is dat je uiteindelijk de beste opnames thuis hebt gemaakt, word ik erg nieuwsgierig over de gebruikte setup :wink:

[Harald]

Lukt het editen weer niet... :evil: Gelukkig heb ik dit forum niet geprogrammeerd en ingesteld. Zou ik met toch :oops: voelen geloof ik.

Wie weet besluit ik nog wel eens ook eens een echte cd te maken... Dan zal ik denk ik toch ergens de studio in duiken, of in ieder geval ergens met iemand samenwerken. Steeds moeten opstaan om de recorder aan en uit te zetten is ook niet alles. Je gaat dan ook niet steeds precies hetzelfde voor de microfoons zitten. Dat maakt bij close miking ook nogal uit. Maar dan wil ik de stukken zover voorbereid hebben dat het op 1 dag in te spelen zou moeten zijn. Moest nu ter plekke nummers afmaken. Ook een paar eigen arrangementen opgenomen die ik eigenlijk zelden of nooit gespeeld heb. Moest ik van blad spelen. (Julia en Old Friends) Ga die ook eens serieus oefenen, helemaal niet gek eigenlijk. Ben nu voor zo'n 45 minuten muziek een dag of twee bezig geweest bij elkaar, en dan nog wat tijd om het over te jassen naar de pc.

[Picker]

Opnames zijn heel rechttoe rechtaan, twee microfoons, een bij de hals een pak em beet bij de brug. Microfoons rechtstreeks in Roland VS880...

(blablablah...)

...Er staan een paar stukken op je cd die qua opname wel ERG goed klinken. En als het inderdaad zo is dat je uiteindelijk de beste opnames thuis hebt gemaakt, word ik erg nieuwsgierig over de gebruikte setup :wink:

O dat is geen geheim. Twee heel goede groot- dan wel kleinmembraancondensatormicrofoons (wat een woord), in xy opstelling. Dus de koppen tegen elkaar, en ongeveer 90 graden gespreid. Positie pakweg 60 cm voor het klankgat, maar vanwege de spreiding luistert de ene microfoon dus halverwege de nek en de andere naar de brug. De brugmicrofoon werd soms ook wat omlaag gericht. Keuze tussen groot (2.5 cm) en klein (1 cm) membraan werd steeds ter plekke gemaakt. Beide microfoons zijn even goed, maar de grootmembraan heeft een grotere luisterhoek (minder richtingsgevoelig). Dat geeft een warmer, voller geluid, maar een minder goed stereobeeld en meer problemen met (de altijd "niet goed genoege" studio akoestiek).

Maarrrr... de hele studio stond vol met geluidsabsorbers en -diffusors. Speciaal akoestisch schuim (geen eierdozen ;-)). Dat lost alle hoogfrequent (>500 Hz) problemen helemaal op. Maar de lage frequenties (onder pakweg 300 Hz wordt het echt problematisch) zijn een wanhoop. Zelfs op een halve meter schuim reflecteren die nog grotendeels, en zodoende ontstaan staande golven. Dat betekent dat sommige frequenties tien keer harder klinken dan frequenties net daarnaast, en dat effect hangt ook nog eens af van waar de microfoon staat, en ook hoe de gitaar gericht staat. De resulterende frequentiemodulatie geeft een raar geluid aan de lage tonen, verandert de klankkleur (wordt er niet mooier van), en leidt vaak tot dreunerige bassen. Met EQ los je dat achteraf niet op, want dan draai weer teveel bassen weg.

Om dat op te lossen heb ik eerst een numerieke simulatie van de akoestiek in de studioruimtes gemaakt om te kijken hoe staande golven zich zouden richten. Vervolgens een locatie opgezocht waar die het minst problematisch waren, en daar de microfoons neergezet. Ook hierom gebruikten we altijd XY, omdat beide microfoons dan op 1 punt in de ruimte staan en dus lokale verschillen in staande golfdichtheid minimaal zijn. (Een paar cm verderop is de situatie al weer heel anders!)

Vóór de studiosessies maakte ik testopnames buiten, in een open veld. Prachtige akoestiek, geen echo's, schitterende opnames maar wel met windgeruis, vogelgetjilp, straaljagertje of twee...

De buitenopnames werden dan bekeken met een spectrum analyzer, en vervolgens draaide ik de knoppen en parametrische EQ van mijn gitaar net zolang tot het spectrum van het piezo signaal ruwweg overeenkwam met dat van de buitenopnames (zonder straaljagers dan). Je krijgt het nooit gelijk natuurlijk, maar zo ongeveer.

Vervolgens pakten we hetzelfde piezo signaal van de gitaar, dat nagenoeg onafhankelijk is van de studioakoestiek, en gebruikten dat voor de automatische (computergestuurde) calibratie van een 64 bands EQ, tussen de microfoons en de hard disk! De opnames zijn dus vóór de registratie al ge-EQd! (In principe zou dat ook achteraf bij mastering kunnen gebeuren, maar we hadden maar 16 bits tot onze beschikking dus die wilde ik maximaal vullen). Met deze high-tech aanpak konden we alle akoestiek problemen voor de lage frquenties ook de kop indrukken.

Resultaat: een prachtig, glad geluid, net of je buiten zit te spelen... Zelfs Tommy complimenteerde me met het goede geluid van de opnames. Dat was voor mij toch wel de lakmoesproef!

Toen ik eenmaal doorhad hoe dit trucje werkte kom ik inderdaad hetzelfde resultaat bereiken bij mij thuis, in elke willekeurige ruimte. De computergestuurde EQ schakelt de akoestiekproblemen gewoon uit!

(Als je wilt dat ik ook vertel wat ik daarvoor allemaal heb geprobeerd wat niet gelukt is, vraag dan eerst de forumbeheerder of hij nog wat harde schijven bij monteert... :D )

That's all!

Ben momenteel bezig met het ontwikkelen van een nog geavanceerdere techniek voor de volgende CD. Heel kort komt het geluid dan van een I-beam, maar het stereobeeld van de microfoons. Het microfoongeluid zelf wordt dus niet gebruikt. Je moduleert dan het (mono) i-beam signaal met de fase-informatie van de microfoons om zo natuurgetrouwe stereo te maken. Het werkt nog voor geen meter! Maar als dat lukken gaat kan ik de volgende CD gewoon in mijn achtertuin opnemen, terwijl mijn vrouw roept of ik een pilsje wil!! :wink:

[Harald]

That's all zegt ie, klinkt nou niet als iets wat me zelf gaat lukken. Wel grappig, dus om een zo natuurgetrouw beeld van je gitaar te maken ben je afhankelijk van een piezo in je gitaar. Maar kun je dan niet net zo goed de digitale opnames die je buiten hebt gemaakt als calibratiemiddel gebruiken?


Ben momenteel bezig met het ontwikkelen van een nog geavanceerdere techniek voor de volgende CD. Heel kort komt het geluid dan van een I-beam, maar het stereobeeld van de microfoons. Het microfoongeluid zelf wordt dus niet gebruikt. Je moduleert dan het (mono) i-beam signaal met de fase-informatie van de microfoons om zo natuurgetrouwe stereo te maken. Het werkt nog voor geen meter! Maar als dat lukken gaat kan ik de volgende CD gewoon in mijn achtertuin opnemen, terwijl mijn vrouw roept of ik een pilsje wil!! :wink:

Niet doen bij opnames, dat pilsje... heeft toch echt invloed op je spel :P Live zou dat effect minder kunnen zijn dan het positieve effect op je plankenkoorts maar in de studio zal dat niet meespelen. Elke take die je eerder klaar bent met een nummer is toch mooi!

Vraag me eerlijk gezegd af of dat echt werkt. Is een gitaar op die afstand gemiket een puntbron of is het signaal toch nog complexer. (bij closer miken (had ze dus blijkbaar erg dichtbij staan. zal het eens proberen. Lost gelijk het ademhalingsprobleem aardig op denk ik) kun je equalizing uitvoeren door de microfoon een cm te verplaatsen. Maar neem aan dat je daarom dat programmaatje voor die trillingen in het bovenblad hebt geschreven. Moet je dan de hals en de kop van de gitaar niet ook meenemen. Zappa had vroeger zelfs een gitaar met een pickup in de hals, en kan me vaag van Acoustic Strings vorig jaar herinneren dat er ook een archtopmaker was die daarmee experimenteerde. Als je van die twee plekken echt een compleet ander signaal krijgt zou je dat lijkt mij maar moeilijk met een faseverschuiving kunnen simuleren.

[Picker]

That's all zegt ie, klinkt nou niet als iets wat me zelf gaat lukken. Wel grappig, dus om een zo natuurgetrouw beeld van je gitaar te maken ben je afhankelijk van een piezo in je gitaar. Maar kun je dan niet net zo goed de digitale opnames die je buiten hebt gemaakt als calibratiemiddel gebruiken?

In principe wel ja. Dat deed ik aanvankelijk ook. Maar dan moet je iedere keer als je aan ander nummer opneemt opnieuw in het weiland gaan zitten, omdat het spectrum niet alleen van je gitaar-EQ afhangt, maar ook van de snaren van dat moment, en vooral van het nummer dat je speelt! Door eenmalig een calibratie te doen en dat dan ruwweg na te bootsen met een EQ van het piezo- (plus interne microfoon-) signaal, creëer je als het ware een blauwdruk, die je daarna in de studio reproduceren kunt voor ieder nummer. Bovendien kun je bij het afstellen van de EQ op je gitaar ook nog wat meeluisteren en persoonlijke voorkeuren mee laten tellen.


Als je van die twee plekken echt een compleet ander signaal krijgt zou je dat lijkt mij maar moeilijk met een faseverschuiving kunnen simuleren.

Zeker lukt dat wel. Alleen moet je dan wel faseverschuivingen toestaan die even hard gaan in de tijd als het signaal zelf. Daarmee ga je dan buiten het gebruikelijke SVEA (Slowly Varying Envelope and Phase) domein, maar dat is allemaal goed op te lossen, met een beetje aandacht.