Picker
12 januari 2005, 20:50
(Ik plaatste dit ontroerende monoloog indertijd op nl.muziekinstrument.gitaar. Wil het jullie niet onthouden...)
Ik ben (600 jaar geleden of zo) begonnen met open stemmingen in navolging van Harry Sacksioni. In die prehistorische tijden moest je echt nog ALLES zelf uitzoeken want informatie was er niet, nergens. Ik leerde dus "Muggendans" na te spelen in standaard stemming. Na een jaar ploeteren ging het redelijk, maar toch niet zo gladjes als Harry babe het deed. Om gek van te worden!
Tot ik op een dag bij een ander nummer van Harry hoorde dat hij eerste harmonischen aansloeg, en daar harmonischen bijzaten die niet in standaardstemming voorkomen. Ahaaaaa....! Met wat geprobeer, gedraai aan de mechanieken en een of twee gesprongen snaren ontdekte ik toen even later de open G stemming. En toen rolde ook Muggendans er ineens helemaal vanzelf uit - hooguit twee vingertjes tegelijk met de linkerhand - een beginnersnummer!!! Had ik me daar een jaar voor in het zweet gewerkt!
Sindsdien speel ik in elke open stemming die je maar bedenken kan. Meestal om nieuwe inspiratie op te doen door onverwachte effecten die dan ineens opduiken. Ik verander dus vaak, en speel daardoor ongeveer evenveel liedjes in alternatieve stemmingen als het aantal alternatieve stemmingen dat ik ken. :-)
Gevaar van open tuning is wel dat je in herhalingen vervalt. Je hebt weliswaar nieuwe mogelijkheden, maar bent ook binnen die mogelijkheden vaak heel beperkt. (Een uitzondering is wellicht Orkney tuning). Veel gitaristen trappen m.i. in die val en produceren dan een hele verzameling nietszeggende, op elkaar lijkende pingelnummertjes met povere melodielijn. Je muziek wordt gemakklijk heel monotoon en herhalerig. Mede daardoor speel ik de laatste jaren steeds minder in alternate tunings. Het is ook wel handig als je direct een verzoeknummer kunt spelen zonder steeds je gitaar om te moeten stemmen (of voortdurend 16 gitaren mee moet slepen).
E.
Ik ben (600 jaar geleden of zo) begonnen met open stemmingen in navolging van Harry Sacksioni. In die prehistorische tijden moest je echt nog ALLES zelf uitzoeken want informatie was er niet, nergens. Ik leerde dus "Muggendans" na te spelen in standaard stemming. Na een jaar ploeteren ging het redelijk, maar toch niet zo gladjes als Harry babe het deed. Om gek van te worden!
Tot ik op een dag bij een ander nummer van Harry hoorde dat hij eerste harmonischen aansloeg, en daar harmonischen bijzaten die niet in standaardstemming voorkomen. Ahaaaaa....! Met wat geprobeer, gedraai aan de mechanieken en een of twee gesprongen snaren ontdekte ik toen even later de open G stemming. En toen rolde ook Muggendans er ineens helemaal vanzelf uit - hooguit twee vingertjes tegelijk met de linkerhand - een beginnersnummer!!! Had ik me daar een jaar voor in het zweet gewerkt!
Sindsdien speel ik in elke open stemming die je maar bedenken kan. Meestal om nieuwe inspiratie op te doen door onverwachte effecten die dan ineens opduiken. Ik verander dus vaak, en speel daardoor ongeveer evenveel liedjes in alternatieve stemmingen als het aantal alternatieve stemmingen dat ik ken. :-)
Gevaar van open tuning is wel dat je in herhalingen vervalt. Je hebt weliswaar nieuwe mogelijkheden, maar bent ook binnen die mogelijkheden vaak heel beperkt. (Een uitzondering is wellicht Orkney tuning). Veel gitaristen trappen m.i. in die val en produceren dan een hele verzameling nietszeggende, op elkaar lijkende pingelnummertjes met povere melodielijn. Je muziek wordt gemakklijk heel monotoon en herhalerig. Mede daardoor speel ik de laatste jaren steeds minder in alternate tunings. Het is ook wel handig als je direct een verzoeknummer kunt spelen zonder steeds je gitaar om te moeten stemmen (of voortdurend 16 gitaren mee moet slepen).
E.