Depressief

[Don Capo]

Mag ik hier even opmerken dat naast de vele positieve kanten deze site toch ook wel een erg negatieve invloed heeft. Filmpjes van Tommy Emmanuel, Justin King, Doyle Dykes.... Zit ineens met veel minder plezier mijn klassieke stukken te spelen. Wilde eigenlijk eindelijk eens op gaan treden op jam sessies krijg je dit te zien, nog maar ff doorstuderen dus........

[Janne]

Nee man natuurlijk niet!!! (niet negatief bedoelt :)).
Als je die mensen ziet spelen is dat (voor mij) juist een extra motivatie om extra te gaan oefenen, om eens te laten zien dat jij dat ook kan.
Als ik naar Tommy Emmanuel ben geweest (nou ja is al 1 keer gebeurd) dan heb ik als ik thuis kom meteen zin om gitaar te spelen, heb ik toen niet gedaan want mijn ouders en broertje waren ook meegeweest en ik wilde het voor hen niet verpesten :P .
En dat vinden zij zelf denk ik ook, er is toch niks mooiers dan andere mensen te motiveren.

Janne

[Azrael]

Ik vind het super om naar filmpjes te kijken van geweldige gitaristen. Ik wordt juist depri als ik het niet doe......

[Lennard]

Als ik naar de dvd van simom & garfunkel kijk, het concert in central park
of ik kijk naar een dvd van the eagles, hell freezes over, krijg ik daar ontzettend veel inspiratie door, ikzelf zit nog maar een half jaartje op gitaarles en besef mezelf op dat niveau zal ik nooit meer komen, ben nl. al 44 jaar, maar het geeft me wel de aanzet om te oefenen en.............
te oefenen, en als ik het niet meer zie zitten kijk ik gewoon weer naar de
dvd's.

[dejohan]

Waarom draait het bij zoveel gitaristen toch rond 'dit en dat al kunnen'. Het is geen behendigheidswedstrijd hoor. Acrobaten horen thuis is het circus.

Het gaat om de MUZIEK jongens, niet om de kunstjes.

Ik ben zelf technisch een kutgitarist, maar ik weet wel een publiek te pakken met m'n simpele nummertjes. Daar gaat het om. Als je gitaar wil spelen om indruk te maken op andere gitaristen ben je imho verkeerd bezig, en kan je beter een andere hobby kiezen. Bodybuilding ofzo.

[Buzz]

Inderdaad! zo is het.
Toen ik zo'n twee jaar geleden in Panama, Amsterdam voor het eerst Tommy Emmanuel zag en hoorde spelen, was ik na 3 nummers psychisch geknakt.
Daarna werd ik vooral geïnspireerd door het enorme speelplezier wat deze man uitstraalde. Dat werkte voor mij echt aanstekelijk.
Ach, ik heb een rijbewijs, maar formule I coureur zal ik wel nooit worden.
Ik laat me door dit soort muzikanten niet meer ontmoedigen maar aanmoedigen!

[CGCGCE]

Het gaat om de MUZIEK jongens, niet om de kunstjes

Dat vind ik het "deprimerende" aan sommige gitaristen : niet dat ik nooit zo zal kunnen spelen, maar dat zij op alle manieren proberen het publiek te overdonderen met acrobatische kunstgrepen. Ook Tommy Emmanuel ontsnapt daar volgens mij niet aan. Ik vind zijn stijl ook aanstekelijk op het moment dat ik hem hoor, maar na een tijdje blijft er een gevoel van leegte over.

[rienvan]

Het gaat om de MUZIEK jongens, niet om de kunstjes

maar na een tijdje blijft er een gevoel van leegte over.

ahum... heb je wel eens een live optreden van TE meegemaakt ?
leegte ...??
rien

[CGCGCE]

Ja, ik vind ook dat TE als geen ander een feest kan maken van een solo gitaaroptreden, en daardoor een van de weinigen is die ook niet-gitaristen kan boeien, maar het boeiende zit wat mij betreft niet in de nummers zelf. Die vind ik te zeer op Chet Atkins geïnspireerd. Marcel Dadi heeft het 20 jaar geleden al eens overgedaan, nu hij... En ik ben al geen grote fan van Chet Atkins. Kwestie van smaak...
Maar verder mag hij er wel zijn natuurlijk. Technisch is hij verbluffend, en dat hij gitaristen inspireert en niet-gitaristen kan aanzetten om ook te gaan spelen vind ik een hele prestatie.

[Janne]

Het mooie van TE is dat hij technische kunstjes met muziek kan combineren. En dat niet-gitaristen niet alleen denken van "wat speelt die knap en snel", maar dat ze ook het gevoel erin horen of dat als hij een nummer dat eerst met zang was speelt op gitaar dat het dan klinkt alsof er iemand zingt.

[AcousticFreak]

Ik vind het stukken mooier als je een simpel stuk gevoelig speelt dan dat je zo'n virtuoze circusact neerzet, hoewel ik er best respect voor heb :roll: Ik zie die posts alleen maar als verrijking van hoe je het gitaarspelen kan benaderen!

'De beste worden' heb ik al tijden geleden opgegeven. :razz:

[Don Capo]

Speel nou een jaar of vijf en zou wel eens willen weten wat mijn niveau is ten opzichte van mensen die ook pas 5 jaar spelen. Heb, als verzachtende omstandigheid, maar een half jaartje les gehad. Weet iemand in Amsterdam een kroegje waar ze dit soort jam sessies organiseren?

[dejohan]

en toch zijn er mensen die het als een soort wedstrijd blijven zien.

[Don Capo]

Dat ik, als iemand die vijf jaar speelt, nog nooit meegedaan heb aan een jamsessie zegt toch eigenlijk al dat ik totaal niet competatief bezig ben met gitaarspelen. Ik ben gewoon benieuwd hoe mijn ontwikkeling is ten opzichte van anderen. Vind het vreemd dat ik dan gelijk zo'n opmerking naar mijn hoofd krijg. Je zal er wel je redenen voor hebben....

[Don Capo]

Dat ik, als iemand die vijf jaar speelt, nog nooit meegedaan heb aan een jamsessie zegt toch eigenlijk al dat ik totaal niet competatief bezig ben met gitaarspelen. Ik ben gewoon benieuwd hoe mijn ontwikkeling is ten opzichte van anderen. Vind het vreemd dat ik dan gelijk zo'n opmerking naar mijn hoofd krijg. Je zal er wel je redenen voor hebben....

[Buzz]

Of de wens is de vader van de gedachte.... :D

[dejohan]

Dat ik, als iemand die vijf jaar speelt, nog nooit meegedaan heb aan een jamsessie zegt toch eigenlijk al dat ik totaal niet competatief bezig ben met gitaarspelen. Ik ben gewoon benieuwd hoe mijn ontwikkeling is ten opzichte van anderen. Vind het vreemd dat ik dan gelijk zo'n opmerking naar mijn hoofd krijg. Je zal er wel je redenen voor hebben....

Sorry Don, het was niet echt zo bedoeld.

[alfarinn]

Tja ,wat wil je bereiken met je gitaarspel? spelen in een band? beroemd worden? of gewoon plezier hebben.

Tommy speelt geweldig een genot om te zien en te horen.
Maar ikzelf heb niet het doel om bekend te worden.Ik speel voor de lol.
Met wat vrienden zingen en gezellig muziek maken.
Tuurlijk zou ik graag technisch goed willen gitaar spelen,maar dan gaan er heel wat uren oefenen per dag in gaan.En dat heb ik er niet voor over,het moet leuk blijven.

Sommige laten me weleens wat horen,een stukje van 15 seconden wat moeilijk te spelen is."Heel leuk,knap dat je het gevonden hebt,maar het is nog steeds een stukje van 15 seconden waar je niks mee kan.
Ik speel hele nummers,technisch eenvoudig en maar wat gepingel van akkoorden maar wel gezellig.
En dat vind ik het belangrijkst.

gr Bianca

[Picker]

...Ook Tommy Emmanuel ontsnapt daar volgens mij niet aan. Ik vind zijn stijl ook aanstekelijk op het moment dat ik hem hoor, maar na een tijdje blijft er een gevoel van leegte over.

Leegte? TOMMY? Als er iemand is die niet 'leeg' is dan is het Tommy Emmanuel wel! Vreemd dat je dat zo ervaart.

Misschien bevestigt dit mijn gevoel dat Tommy in het algemeen enorm ondergewaardeerd wordt. Ook al is iedereen altijd superlatief over wat hij doet, dan nog. Luister maar eens goed naar Tommy's composities. Die zijn zo enorm goed, dat is met geen pen te beschrijven. Niveau Beethoven, Mozart whatever. En dan heb ik het niet over zijn virtuositeit, maar puur en alleen over de muziek. Composities als The Robin, Those Who Wait, Questions, man, die zijn zo onvoorstelbaar goed en doordacht, dat is gewoon niet van deze wereld.

Met alle respect, als je dat niet voelt heb je naar mijn bescheiden mening weinig van Tommy Emmanuel begrepen! Dus: CD opzetten en LUISTEREN jij!! :wink:

Picker.

[krizz]

Haha, ik kan wel een filmpje maken van m'n oma die probeert akoestische gitaar te spelen? Misschien wordt je daar beter van? :D

Ik spaar filmpjes van acrobaten op de gitaar en wordt er ONTZETTEND door gemotiveerd. Ik zal nooit zo goed worden als zij, maja, ik kan het op z'n minst proberen! Ik denk altijd maar gewoon zo van `ach, zij hebben ook uuuuuren moeten oefenen en zijn meestal ontzettend geroutineerd en getalenteerd; dus kun ik ze helemaal niet met mezelf vergelijken!'. :wink:

Misschien houdt ik mezelf dan wel voor de gek; maar ik wordt er in ieder geval niet depressief van en kan toch van de virtuosen genieten! 8-)

[dejohan]

Don, misschien moet eens met mij spelen: ik ben redelijk zeker dat ik stukken slechter dan jij speel, en ik speel al tien jaar! Ik kan bijvoorbeeld al niet soleren (of enkel basic pentatonic stuff).

[Picker]

Don, misschien moet eens met mij spelen: ik ben redelijk zeker dat ik stukken slechter dan jij speel, en ik speel al tien jaar! Ik kan bijvoorbeeld al niet soleren (of enkel basic pentatonic stuff).

Hmm. Neem dan mij. Ik speel al maar dan dertig jaar en weet nog niet eens wat 'pentatonic' betekent!

Vijftonig? Dat lukt me nog wel op gitaar. Kan het zelfs zestonig, maar dan houdt het wel op. :wink:

[CGCGCE]

Leegte? TOMMY? Als er iemand is die niet 'leeg' is dan is het Tommy Emmanuel wel! Vreemd dat je dat zo ervaart.

Misschien bevestigt dit mijn gevoel dat Tommy in het algemeen enorm ondergewaardeerd wordt. Ook al is iedereen altijd superlatief over wat hij doet, dan nog. Luister maar eens goed naar Tommy's composities. Die zijn zo enorm goed, dat is met geen pen te beschrijven. Niveau Beethoven, Mozart whatever. En dan heb ik het niet over zijn virtuositeit, maar puur en alleen over de muziek. Composities als The Robin, Those Who Wait, Questions, man, die zijn zo onvoorstelbaar goed en doordacht, dat is gewoon niet van deze wereld.

Met alle respect, als je dat niet voelt heb je naar mijn bescheiden mening weinig van Tommy Emmanuel begrepen! Dus: CD opzetten en LUISTEREN jij!!

Ik wil hier geen welles-nietes spelletje beginnen over iets wat nogal subjectief is, maar ik heb het zelf uitgelokt, dus toch een antwoord. Ik heb wel degelijk goed naar zijn CDs geluisterd, sinds zijn CD met Chet Atkins uitgekomen is. Wat ik hoor in de nummers van TE zijn pop-melodieën met jazzy harmonieën en wat softe blues en country, en dat is een stijl die mij gewoon niet erg aanspreekt. En die metronomische boom-chick, vibrerende arpeggio's, overvloedige harmonieken enz., ik krijg daar een wee gevoel bij. Opgewarmde kost, en daar heb ik vroeger in het leger genoeg van gehad :-( . Het kan wel zijn dat ik er niets van begrepen heb, of dat mijn oren verkeerd staan. Wat ik wel zeker weet is dat ik de gitarist nog moet horen die een compositie als de 9de symfonie maakt :wink:. Dit gezegd zijnde, ik zou maar wat graag tot het niveau van het eerste kootje van de kleine teen van TE geraken hoor... jij bent al een eind verder, alle respect daarvoor...

[Picker]

Zie mijn opmerking vooral niet als een aanmerking, want zo was het zeker niet bedoeld! In het kort denk ik bedoeld te hebben: boeiend hoe anders wij allemaal bepaalde muziek ervaren.

Maar ik ben wel blij dat ik Tommy niet zo 'voel' als jij, want dat zou voor mij een enorm gemis zijn! 'Leegte' is iets wat ik bij Tommy geen inhoud kan geven (let op de beeldspraak! ;)).

Zijn melodieën, harmonieën en vooral zijn timing en intonatie zijn wat mij bereft tot nog onovertroffen door welke muzikant dan ook. Die man is gewoon niet van deze planeet!

[Picker]

Wat ik hoor in de nummers van TE zijn pop-melodieën met jazzy harmonieën en wat softe blues en country, en dat is een stijl die mij gewoon niet erg aanspreekt.

Toch nog even dit (het zit me kennelijk wel hoog zeg :wink:):

Bovenstaande gaat 100% op voor The Day Fingerpickers Took Over The World (wat ik ook een fanastastische CD vind, maar niet vanwege de muzikaliteit of overweldigende techniek). Maar de composites op bijvoorbeeld Only kun je toch niet afdoen als ""pop-melodieën met jazzy harmonieën en wat softe blues en country". Heb je al Tommy's CD's wel?

[Buzz]

Heren, heren, over smaak valt gewoon niet te twisten.












Woorden maken van feiten meningen.

[CGCGCE]

Misschien is mijn algemene beoordeling van TE wel voorgoed verpest door de eerste CD die ik van hem hoorde (The day fingerpickers...), die ik dus pure kitsch vind. "Only" heb ik ook, en is inderdaad anders (en beter), maar niet wezenlijk anders vind ik.
Maar zoals Buzz zegt, over smaak valt niet te twisten. Ik heb er overigens ook geen enkel probleem mee dat iemand een andere mening heeft, dus van twisten is hier eigenlijk zelfs geen sprake. 't gaat tenslotte over gitaarmuziek, iets wat ons allemaal hier boeit. Picker, pak je gitaar en speel je favoriete TE-nummers tot het je wat lager komt te zitten :wink:

[Picker]

Ik kan nog wel begrijpen dat je The Day Fingerpickers... wat 'kitsch' vindt. Ikzelf vind het desondanks een pracht CD. Te vergelijken met Neck & Neck (Chet en Mark K). Het zal dus wel aan Chet Atkins liggen?

Ik denk dat je die CD niet moet beoordelen op arrangementen en muzikaal niveau, maar als het resultaat van een weekje jammen van twee supergitaristen. Wat ik leuk vind aan het album is dat het zo enorm vrolijk is. De lol spat eraf. Zo'n nummetje als 'Ode to Mel Bay', man, ik hoorde dat voor het eerst in de auto, en ik moest (zonder gekheid) op een gegeven moment met alarmlichten aan op de vluchtstrook gaan staan omdat ik door het lachen zoveel tranen in mijn ogen had dat ik niet meer goed kon zien!

Kijk, dat vind ik nou knap. Des te meer omdat tijdens die opnamen Chet Atkins al amper overeind kon staan en al zo ongeveer met één been in het graf stond (dat hoor je overigens ook wel aan zijn spel - het kostte hem soms duidelijk moeite).

Verder vind ik klassiekers als Waltzing Mathilda toch ronduit fantastisch in boom-chick stijl, en nummertjes als To B or Not To B, nou, ga er maar aan staan! Knap gemaakt, en verd@##! lastig om te spelen, al klinkt het simpel.

Picker.

[Picker]

ikzelf zit nog maar een half jaartje op gitaarles en besef mezelf op dat niveau zal ik nooit meer komen...


Zeg makker, moet jij eens even naar mij luisteren.

Toen ik net veertien was, leerde ik veel fingerstyle gitaar van LPs van Simon & Garfunkel. Ik had ook al lange tijd de LP Sounds of Silence en het laatste nummer op kant 2 was Anji van Davey Graham, gespeeld door Paul Simon. Ik speelde bijna alle liedjes van die LP wel, maar Anji niet. "Dat hoef ik niet eens te proberen," dacht ik altijd bij mezelf, "zoals Paul Simon speelt, dat doe ik hem toch nooit na".

Op een dag kreeg ik echter een *Levensles* waar ik tot op de dag van vandaag plezier van heb. Ik herinner me het als de dag van gisteren dat ik plots bij mezelf dacht: "Hoezo, dat hoef ik niet eens te proberen? Het zal me een worst wezen hoe moeilijk het is, ik begin er gewoon mee."

En guess what? Twee weken later speelde ik Anji bijna foutloos!

Sinds die dag heb ik nooit meer gedacht: "dat kan ik toch nooit." Als je voor jezelf namelijk die psychologische barrière bij voorbaat al neerzet, creëer je een self-fulfilling prophecy: dan zal het je inderdaad ook nooit lukken. Je mikt dan altijd op een punt onder de lat, dus kom je nooit over de lat heen.

Doe dat dus nooit! Leg je zelf nooit vooraf een limiet op als je vooruit wilt komen. Als jij 44 bent, denk dan dus niet dat je nooit zo kunt leren spelen als Tommy Emmanuel, om maar iemand te noemen. Kijk niet altijd naar hoe ver de horizon nog verwijderd is en vergelijk jezelf niet voortdurend met anderen - trap gewoon vol op het gaspedaal en ga er voor. Zonder vooraf opgelegde limiet, want dat remt je alleen maar af.

Ik kreeg afgelopen zomer overigens weer een vervolg op mijn levensles, toen ik drie dagen tegenover een spelende Tommy heb gezeten. (Ik kon daarna overigens drie dagen niet meer praten - begreep toen ook waar de term 'sprakeloos' vandaan komt).

Ik was dus al zo ver dat ik nooit dacht: "Dat lukt me nooit". Zelfs niet toen ik Tommy zag. (Let op - ik zeg dus niet: dat lukt mij op een dag ook wel, maar ik weiger te denken "dat lukt mij nooit". Subtiel verschil!)

Maar ik realiseerde me toen ineens dat ik me - onbewust - nog wel degelijk limieten oplegde als ik zelf dingen uitprobeerde op gitaar. "Dat kan niet op die manier", dacht ik dan, of "dat nummer is gewoon niet geschikt voor gitaar". Maar toen ik zag wat Tommy allemaal uitvrat op zijn gitaar, begreep ik dat ook die mentaliteit van mij nog steeds fout was.

Wat deed ik dus? Toen ik thuis kwam, zei ik tegen mezelf: "Het eerste lied wat ik hoor ga ik arrangeren voor gitaar, in boom-chick stijl". Een half uurtje later klonk er een ringtone uit een mobieltje: het 11e pianoconcert van Mozart (K331). :nervous:

Dus ik pakte mijn gitaar en ging aan het werk. Volstrekt onmogelijk! Totaal ongeschikt! Ik hoorde het mezelf bijna weer denken. Kein keloel, spelen dus, en guess what (nog een keer): een dag later had ik een prachtarrangement! Ik speel het vandaag nog steeds niet vlekkeloos (het is gewoon go*&#^! moeilijk en ik heb de laatste tijd ook veel andere nummers moeten leren) maar ik weet zeker dat het lukken gaat . En het swingt als een tiet, enorm jazzy, beetje Jango-achtig, maar toch alle harmonieën van Mozart erin gehouden. Ooit gedacht dat Mozart gipsy muziek componeerde?

Inmiddels heb ik geen horizon meer en geen limieten als ik gitaar speel. Ik ben waar ik ben, en als ik denk aan mijn toekomstige composities en toekomstige muziek, zie ik zoiets als het heelal voor me - een ruimte zonder grenzen en zonder einde.

Voelt lekker hoor! :)

Picker.

[Buzz]

Gitaarspelen als het ultieme antidepressivum!

Daar voel ik wel wat voor!

[Lennard]

Inderdaad Picker je hebt gelijk, het is maar hoe jezelf psychologisch de hoogte van de lat legt, als ik denk aan mijn eerste lessen, dacht ik, dit gaat me nooit lukken, na een half jaartje les lukt me al iets, het is maar net hoeveel tijd je in je gitaarspel investeert, als je een keer je dag niet hebt, probeer je het een dag later en dan lukt het meestal beter.
Tenslotte denk ik, voor ieder die een instrument bespeelt, dat het een continue leerproces is zelfs de meest virtuoze speler leert nog dagelijks bij
en zal waarschijnlijk ook wel zijn momenten hebben dat iets niet direct lukt.

[Picker]

Wat erg belangrijk is als je iets wilt leren spelen is dat je NIET OPGEEFT. Je moet net doen of je gek bent. Stel, je leert een bar van 15 noten. Na vijf noten gaat het fout. Begin dan opnieuw, en speel alleen die 5 noten. Niet tien keer, niet twintig maar honderden keren achter elkaar. Je gaat dan door een aantal fases:

1. Het lukt niet (begin)
2. Het gaat beter
3. Hee! Het lukt!
4. Oeps, het gaat ineens slechter
5. Het gaat weer beter
6. Sh*t - het lukt helemaal niet meer.
7. Het gaat weer wat beter

(Je bent nu een uur verder en je vrouw is inmiddels naar bed - jij gaat ook maar .)

Volgende dag:

8. Oeps... hoe ging het ook alweer?
9. Sh*t
10. Oja, gaat best wel goed
11. *@#! het lukt helemaal niet meer!!!
12. Het gaat beter
13. Nog beter
14. HET LUKT!
15. HET LUKT ECHT!!!!

Die 'hobbels' in het leren zijn normaal, en duiden op voortgang! Nu pak je de volgende vijf noten. Je doorloopt weer dezelfde fases.

Dan speel je inmiddels twee stukjes van vijf noten. Nu wil je alle tien de noten achter elkaar spelen. DAT LUKT DUS TOTAAL NIET! Dan merk je dus iets grappigs: technisch kun je het al spelen, maar in de praktijk nog niet. Je vingers kunnen het wel, maar... 90% van het gitaarspelen zit in je kop en niet in de vingers. Je moet alle vingerbewegingen feilloos uit je hoofd kennen, en die informatie moet zonder haperen naar voren springen een split second voor je die posities spelen moet. Vaak helpt het hier om goed te kijken naar je vingers en de visualisaties te onthouden (de vormen die je vingers maken, de stipjes langs de nek, probeer de figuren uit je hoofd te leren).

Wat je dan kunt doen, als je dus wel noot 1-5 en 6-10 kunt spelen maar niet 1-10: leer noot 4-8 of zo. Leer alleen de overlap. Daarna is het puur een kwestie van psychologie: bij de overgang van noot 1-5 naar noot 6-10 hou je jezelf voor dat je de overlap aan het spelen bent. Grappig genoeg blijft dit moeilijk - maar het is puur een kwestie van psychologie, een soort zelfhypnose. Je weet dat je het spelen kan, en toch lukt het niet. Geef daar niet aan toe. Blijf proberen, oefen noot 1-5 apart, noot 5-10 apart, noot 4-8 apart en speel dan 1-10 terwijl je jezelf voor de geest houdt dat noot 4-8 'alleen maar' de overlap is.

Je zult merken dat gitaarspelen vol zit met dit soort psychologische ezelsbruggetjes. Maar het belangrijkste is: DOORGAAN en blijven oefenen tot je er bij neer valt. Allen diegenen die weigeren op te geven komen boven in de boom (quote van Tommy Emmanuel). En dat is het precies: weigeren op te geven.

Picker.

[CGCGCE]

Ben het volledig met je eens, picker, en ook met de quote van TE :wink: . In je "methode" ontbreekt misschien één element : je moet ook proberen te begrijpen wat je speelt. Dus weten welke noten je speelt, en waarom die noten gespeeld worden. Dat vergt enige kennis van harmonie, toonladders enz., maar daardoor ga je het stuk minder "van buiten" leren en gaat het ook sneller. Zoals je zegt, 90 % van het gitaarspelen zit in je hoofd.

[Picker]

Ben het volledig met je eens, picker, en ook met de quote van TE :wink: . In je "methode" ontbreekt misschien één element : je moet ook proberen te begrijpen wat je speelt. Dus weten welke noten je speelt, en waarom die noten gespeeld worden. Dat vergt enige kennis van harmonie, toonladders enz., maar daardoor ga je het stuk minder "van buiten" leren en gaat het ook sneller. Zoals je zegt, 90 % van het gitaarspelen zit in je hoofd.

Ja, dat ben ik helemaal met je eens. Bij mij ging dat echter vanzelf - dat was het enige makkelijke aan gitaarspelen. (De rest was ploeteren!)

[AcousticFreak]

Het ergste dat je kan overkomen is een stuk als 1 geheel kennen en klakkenloos kunnen spelen.. en dan ergens een blackout krijgen en gewoon niet op een bepaalde plek kunnen BEGINNEN.

Tja, gitaarspelen blijft een kunst..

Geweldige psycho les trouwens Picker :-D

[Picker]

Het ergste dat je kan overkomen is een stuk als 1 geheel kennen en klakkenloos kunnen spelen.. en dan ergens een blackout krijgen en gewoon niet op een bepaalde plek kunnen BEGINNEN.

Tja, gitaarspelen blijft een kunst..

Geweldige psycho les trouwens Picker :-D

Oja, dat is een hele goeie! Je kent een nummer pas ECHT helemaal goed als je het op ieder willekeurige plek kunt beginnen te spelen. Dat gebeurt bijna nooit. Bijna altijd is iedere noot die je speelt alleen maar beschikbaar als je de vorige nooit gespeeld hebt, dus ken je het nummer als een soort 'lawine'. De tweede noot volgt uit de eerste, de derde uit de tweede enzovoort. Je hebt dan maar een beperkt anntal posities in het nummer waar je beginnen kunt. Zeer vreemd is dat, maar zo werkt het.

Zelfs Tommy Emmanuel heeft hier nog last van! Als je hem vraagt: "Hoe speel je dit of dat", dan moet hij even 'terugspoelen' en begint dan op een eerdere positie te spelen, of speelt het niet relevente stuk even heel snel van te voren. Kun je nagaan!

[JanB]

Laten we iets kleins, lijkt miniscuul, niet vergeten: talent. Niet iedereen heeft het in zich. Met hard werken kom je een eind, tuurlijk. Maar toch, het eind punt het maximum ligt niet voor iedereen op dezlelfde plaats.

Afgelopen week had mijn zoontje van 10 gitaarvoorspeelavond van les. Altijd leuk om naar te kijken. Maar ook de 16 jarigen, die al zeker 8 jaar op les zitten, spelen nog op een zeer laag niveau. Mijn dochter zit onderhand 4 jaar op piano les, en speelt leuk weg. Is gitaarspelen nou zo moeilijk? Ik denk het wel. Ik denk dat ik/wij dat erg onderschatten. En daarbij dan nog die factor talent. Mijn ervaring is dat m.n. linker hand snelheid en accuratesse voor een deel ook gewoon aanleg bevatten. Maar laat dat geen excuus zijn om niet hard aan het werk te gaan, zoals TE terecht zegt aan het eind van het video interview wat ik net heb zitten bekijken. Wat een sympathieke man is het toch! En het live stukje met zijn clasical gas, waar hij zijn intro lardeert met andere/echter klassiekers, erg sterk. Als showman op de gitaar is hij onovertroffen.

Picker: grappig dat je over Simon en Garfunkel begint, ook ik ben mijn gitaar carriere met hem (Paul) begonnen. En anji was altijd een ver en bijna onbereikbaar doel. Ik heb de tabs van zijn arrangement trouwens nooit gevonden, maar hij speelt dicht bij het origineel.

Jan

[Picker]

Jan,

Ik zou die tab zo kunnen uitschrijven als ik die CD te pakken krijg. Heb in de loop van (25) jaren vast wel het een en ander ver-eltjo-t maar ik speelde indertijd de Paul Simon versie noot voor noot, zonder er eentje te missen.

Dus als je echt omhoog zit, laat even weten dan zet ik het op mijn (zeer lange, let wel) to-do lijst.

[Buzz]

@ JanB:

Talent! daar heb je zeker een punt, Jan. Talent blijkt vaak toch de uiteindelijke muzikale smaakmaker. Is het stuk alleen maar mooi of raakt het je ook echt.
Je stelt terecht dat gitaarspelen moeilijk is. De gitaar staat te boek als een makkelijk bespeelbaar instrument, maar dat imago is alleen te danken aan het akkoorden rammen met kampvuur-liedjes. Op het moment dat je écht muziek gaat maken, met alle nuances van dien, wordt heel andere koek. Dan vraagt het veel oefenen en een verfijnde motoriek.
Ik heb gitaarspelen altijd ervaren als het beklimmen van een ladder waarvan de sporten steeds verder uitelkaar gaan liggen. Dat maakt het voor mij ook weer leuk.
Als voorbeeld van mijn betoog verwijs ik even naar Silent Night van Picker. Technisch niet zo heel moeilijk, maar als je het echt mooi muzikaal wil laten klinken, ben je toch nog wel even bezig.
Prachtig arrangement trouwens. Hoe meer ik het hoor, des te meer spreekt het aan.

[JanB]

picker: vriendelijk aangeboden, maar bedankt. Later stond de versie van Harry Sacksioni in de Musicmaker, en vond ik het origineel van Graham. Wel knap dat je dat toentertijd op het gehoor kon spelen, ik had dat in mijn begintijd, toen ik leerde van Paul's gitaarspel, niet gekund.

Jan

[Br@mbo]

wat een prachtig topic dit :D
heb er al veel uit geleerd :)

ik ben zelf 14 jaar, heb dus nog heel veel tijd om alles te leren :)
wat ik jammer vind is dat er zoveel mensen zijn die (claimen dat ze)
gitaar spelen (powerchords speel je ook op een gitaar)

om echt aanzien te krijgen als gitarist moet je al heel erg goed zijn.
vb, gisteren heb ik voor de familie Eltjo's versie van Silent Night gespeeld,
tja, droog applausje, maar zoiets zie je op tv ook he

dan speelde mijn zus stille nacht op haar sax, dus gewoon de platte noten versie, sol la sol mi enzo, u kent het wel

iedereen wild enthousiast daarover, zo van waaw, dat is waarschijnlijk moeilijk ( want niemand op tv kan het spelen)

nuja, dat vind ik dus frustrerend, boeiend niewaar ? :p

[JanB]

Eltjo versie van Stille Nacht heb ik geloof niet op TV gezien, dus of je redenering klopt? Ik denk het niet. Gitaarspelen voor leken/niet spelers kan een zeer frusterende bezigheid zijn omdat ze het niveau van de prestatie niet inzien. Dat drukt je wel met de neus op de feiten, dat het uiteindelijk gaat om hoe het klinkt, en of je lekker hoog op de hals zit, met allerhande lastige hammer-ons etc. doet niet ter zake. Dat laatste leidt een leek eerder af. Mooie open akkorden zijn nou één keer veel mooier. Niet de prestatie telt (voor de leek luisteraar) maar hoe het klinkt. (Volgens mij is dit topic aardig rond gebreit zo)
Dus schaam je niet als je stille nacht in gewone stemming in C speelt, vindt men misschien wel veel mooier. (En je kunt ondertussen romantisch naar de kerstboom kijken ipv naar je hals)

Jan