Snelheid, waarom lukt het nu nog steeds niet ????

[davidof]

Hey lieve vrienden

Ik laat mij even gaan door een klein momentje van frustratie, ik ben de solo Manhattan van Eric Johnson aan het instuderen, alles lukt behalve 1 snelle uithaal.

Ik heb echt al uren uren uren uren uren uren geoefend, met Transcribe! van 50% begonne, en % per % gestegen, maar nu gaat het echt niet meer sneller. Ik zit vast op 75%, men zegt altijd, practice makes perfect. Maar ik heb er echt al ongelofelijk veel tijd in gestoken. Het gaat gewoon niet, is het iets mentaal? Voel ik te weinig? Moet ik meer loslaten, minder 'beredeneerde' controle proberen hebben over mijn handen? Ik wil het echt gewoon graag kunnen, ookal is er meer dan snelheid, ik voel dat ik dit wil beheersen.

Ik speel met Jazz III picks, voelt voor mij wel goed aan.

Thanks

[barno]

ik denk dat snelheid in principe iedereen kan aanleren, anders bv dan goede timing, da's een pak lastiger te leren.

my 2 cents:
- eric johnson heeft waarschijnlijk veeel meer geoefend dan jij. Dat soort gitaristen hebben vaak jaren aan een stuk 7 a 8 uur per dag gespeeld om op dat niveau te komen.

- af en toe even laten rusten zodat je spiergeheugen zich stapsgewijs kan aanpassen

- er 100 procent zeker van zijn dat het kàn

- metronoomtruuk: zet het een tijdje veel te snel en probeer te volgen, ga dan later terug wat trager maar hoger dan wat je eerst aankon.

[Harald]

Ik ken het nummer verder niet, en weet dus ook niet hoe snel, en hoe generiek, of juist idiosyncratisch die lick is. Kan iets heel normaals zijn, maar het kan ook iets zijn wat voor die gitarist gewoon makkelijk uit de vingers komt. En in dat laatste geval zou het ook kunnen dat het voor iemand anders juist heel lastig is.

Ooit stond in het duitse muziektijdschrift Fachblatt een column van een duitse gitarist die wat technische eisen voor de gemiddelde gitarist had uitgezocht, maar ook een aantal virtuozen onder de loep had genomen. En de eisen voor een goede, goed inzetbare allround-gitarist zijn toch echt wat anders dan de topprestaties van de gemiddelde virtuoos. Curse of the times we live in... vroeger kende ik eigenlijk niemand die redelijk vergelijkbare dingen deed op gitaar als ik. Tegenwoordig maakt het niet uit hoe vaag je bezig bent, 5 minuten op youtube, en je hebt er een paar te pakken. En dan blijkt gelijk dat er heel veel goede, ja zelfs, erg goede gitaristen zijn. (en doordat tegenwoordig zoveel makkelijk te vinden is op youtube leert de jonge generatie ook nog eens heel snel) Datzelfde geldt voor mensen waarvan blijkt dat ze zo'n stuk van Eric Johnson 'perfect' kunnen naspelen. Kortom de spiegel die je jezelf gaat voorhouden wordt al vrij snel onrealistisch. Tenslotte vind jij dan ook dat je dat moet kunnen. Dat vergelijken kan ertoe leiden dat je je grenzen steeds wat oprekt, wat een goede zaak kan zijn. Leidt het vooral tot frustratie na frustatie, doe jezelf dan een groot plezier en stop met dat vergelijken. Dan is het nl. schadelijk.

Dat even algemeen.

Specifiek, het kan dus simpelweg zo zijn dat wat je probeert voor Johnson appeltje eitje is, maar zo apart is dat het voor veel andere mensen bijna onmogelijk is, of iig een behoorlijk stukje oefenen nodig maakt. Leo Kottke's tokkeltechniek, en vooral de manier waarop hij zijn wijsvinger soms gebruikt is daar een mooi voorbeeld van. Helemaal niet zo moeilijk, maar zo ongebruikelijk dat het ook voor gevorderde gitaristen even is als toen ze hun eerste lastige tokkel moeten leren. Voor Kottke zal het waarschijnlijk volledig onbewust zo erin geslopen zijn.

Verder even, ervan uitgaand, dat de vingerzettingen, aanslagen en techniek kloppen:

Wat die snelheid betreft, geef het tijd. Laat het stuk eens een paar weken liggen, en pak het dan weer op. Snelheid heeft accurate herhaling nodig. Snel leren spelen moet je dus langzaam doen. Je hoeft die lick niet eens op snelheid te herhalen, maar juist langzaam en nauwkeurig. Met elke herhaling gaat je snelheid dan een fractie (maar wel een kleine!) omhoog.

En realiseer je dat je nooit alles zult kunnen op gitaar. Daar is het instrument te veelzijdig voor. Uiteindelijk wil ik Bach net zo makkelijk en snel spelen als John Williams, de huzarenstukjes van Tommy Emmanuel net zo kunnen spelen, en het stuntwerk van Vai kunnen kopiëren. Een aantal van de lastigere Zappa nummers kunnen spelen staat ook op de lijst. Oh, en dan ook nog een eigen stijl ontwikkelen. Uiteraard een zeer haalbare en realistische kaart toch ;)

Zolang ik maar steeds een stukje beter wordt zou het dom zijn om me te laten frustreren dat ik van bovenstaand lijstje nog niet alles heb afgevinkt. En ooit speel ik de Black Page helemaal op snelheid mee. Inclusief die ene 11-olen lick die zo belachelijk snel gaat... De rest van het nummer lukt inmiddels, dat is al niet gek!

Die, op 2'32'' De laatste keer dat ik het serieus probeerde had ik hem netjes op 90%, terwijl ik eerder ook al vastliep bij 75, en dan slordig. Blijven volhouden dus! Maar laat het je niet te veel frustreren! Dit soort uitdagingsprojectjes laat ik overigens vaak ook gewoon maanden los, om ze dan weer eens op te pakken. De luitstukken van Bach horen daar ook bij. Elke keer dat ik ze oppak gaat het weer makkelijker en beter.

Anyway, die lick vanaf pakweg 2'31'' dus. Die 22 noten zijn voorbij voordat je er erg in hebt.


https://www.youtube.com/watch?v=8yI5ZoFO94s

[Bazzey]

Gebruik je wel PRECIES dezelfde techniek als Eric Johnson op dat stukje waar je niet snel genoeg bent?

[Brad]

Langzaam beginnen te oefenen dat stukje met metronoom en wanneer je het op een bepaald tempo werkelijk goed kan spelen het tempo opvoeren

[Erik de Perik]

ik denk dat snelheid in principe iedereen kan aanleren, anders bv dan goede timing, da's een pak lastiger te leren.

my 2 cents:
- eric johnson heeft waarschijnlijk veeel meer geoefend dan jij. Dat soort gitaristen hebben vaak jaren aan een stuk 7 a 8 uur per dag gespeeld om op dat niveau te komen.

- af en toe even laten rusten zodat je spiergeheugen zich stapsgewijs kan aanpassen

- er 100 procent zeker van zijn dat het kàn

- metronoomtruuk: zet het een tijdje veel te snel en probeer te volgen, ga dan later terug wat trager maar hoger dan wat je eerst aankon.

Ik denk dat een goed timing véél belangrijker is dan snelheid.

[davidof]

Ik heb de indruk dat het probleem zich op een ander niveau bevindt. Ik voel dat ik de controle moet loslaten, en de licks niet 'proberen' spelen, maar laten vloeien. Hal Galper heeft daar een interessante masterclass over op YouTube. Wel al interessante reacties!

[barno]

Ik denk dat een goed timing véél belangrijker is dan snelheid.
uiteraard, voor mij valt zowat alles terug te voeren op timing. Ik ken een gitarist die niet de helft kan van wat ik kan, hij speelt zelfs niet eens zo lang gitaar, maar zijn timing is zo superb, dat ik weet: dat kan ik nooit leren.

maar soit, in sommige genres gaat het ook om snelheid waarbij gek genoeg de timing vaak (niet altijd, black page...) gemakkelijker is.

[Pepe]

Ik heb ook al lang geleden opgegeven om alles te moeten kunnen spelen en de boel omgedraaid. Ipv je bezig te houden met wat je niet kan focus je op wat je wel kan en dat bouw je losjes uit. Het is de enige juiste manier om je instrument te benaderen, je kracht zit in je beperking.

Een mooi voorbeeld is Marc Ribot. De waarheid is dat hij juist niet al die Page en Hendrix lickjes kon spelen en dus iets anders moest verzinnen. Als hij nog steeds Jeff Beck onder de knie probeerde te krijgen had ie nooit die 50 albums gemaakt.

[Brad]

Een plectrum zoeken die goed bij je techniek past en experimenteren met de manier waarop je je plectrum vasthoud kan ook helpen

[guitarkid2]

ga een tijdje serieus bass spelen................. en qua pick zou ik de jazz III ultex aanraden(niet voor bass Hoor)

[The Lo Lands]

Juist de muziek die ik niet kan spelen heb ik vaak de grootste respect voor, maar ik heb inmiddels geleerd dat ik niet alle muziek moet kunnen of willen spelen die ik zelf tof vind om naar te luisteren. Ik hou ook van kunst, maar dat betekend niet dat ik dat wil gaan namaken. In mijn beginjaren als gitarist wilde ik vooral muziek van Satriani en Vai spelen en kwam een heel eind maar op een gegeven moment liep ik ook vast. Ik kreeg die snelle licks niet in mijn vingers. Uiteindelijk heb ik bewust besloten hier mee te stoppen omdat het me ging frustreren. Ik ging minder instrumentale gitaarmuziek spelen en kwam terecht bij uitdagende bands uit mijn tijd als Incubus, RHCP, The Mars Volta maar ook Pink Floyd en Led Zeppelin. Muziek die mijn eigen stijl aanvulde en waarin het veel minder pijn doet :-)

Focus een tijdje op heel andere muziek waarbij misschien snelheid minder van belang is maar het meer aankomt op timing en gevoel. Pak het over een jaar weer eens op en je zult merken dat het misschien dan al veel makkelijker gaat. Je hebt zonder het misschien te beseffen al een hoop geleerd en je bent tot 75% van de snelheid gekomen. En ga misschien eens eigen nummers componeren waarbij je zelf de regie en moeilijkheidsgraad bepaald. En als je wel doorzet blijf dan positief en accepteer dat je op dit moment nog niet helemaal zo ver bent als de meester zelf.

[FruscianteFan]

Ik heb de indruk dat het probleem zich op een ander niveau bevindt. Ik voel dat ik de controle moet loslaten, en de licks niet 'proberen' spelen, maar laten vloeien. Hal Galper heeft daar een interessante masterclass over op YouTube. Wel al interessante reacties!

Misschien, maar dan moet je wel eerst de techniek beheersen. Je kunt het niet laten vloeien uit je spel als je er geen controle over hebt, ongeacht wat de feel is.

Ik had het een tijdje terug toen ik 'I Need My Girl' van The National probeerde te spelen. Arpeggio met twee pull-offs kort achter elkaar. Ik leerde het in eerste instantie met een foutje in de timing, door het recht te spelen ipv te hangen. Maar voor ik doorhad wat ik mis deed, dat onderscheid kon maken en vooral het in de vingers had, moest ik wel de basishandeling beheersen. Je moet de handeling wel in je spiergeheugen hebben, anders kun je er geen nuances in aanbrengen - laat staan 'de controle loslaten'.


Hoe dan ook, neem de tijd ervoor. Liever 4x een half uur in 2 weken, dan 2 uur achter elkaar. Oefen ook andere dingen. En schrik niet als het je een maand kost om het in de vingers te krijgen. Dan kun je ook nog eens achteraf zeggen dat je daadwerkelijk iets hebt geleerd ;)

[Erik de Perik]

Een plectrum zoeken die goed bij je techniek past en experimenteren met de manier waarop je je plectrum vasthoud kan ook helpen

En de snaardikte, actie, stand van je hand, uit de pols of uit de arm, etc. natuurlijk ook. Da's voor een behoorlijk deel gewoon gelul. Als je een gast als Pat Metheny ziet spelen..... ziet er niet uit...!! Doet (uitgaande van de 'regels') vrijwel alles verkeerd, maar speelt wel fantastisch.

[Brad]

Precies hij speelt op zijn eigen manier , de manier die het best bij hem past , met een zacht plectrum waarvan ik me niet kan voorstellen dat iemand daar mee uit de voeten kan

En daarom zeg ik ook , experimenteren , misschien is de plectrum waar je nu mee speelt jouw plectrum helemaal niet

[KoenB]

Ik speel nu zo'n 13 jaar gitaar, en de eerste 9 jaar had ik ook altijd de wens om sneller en sneller te kunnen spelen, maar niet echt de discipline om daar ook echt gestructureerd voor te oefenen. Altijd vol gas met het nummer meespelen en hopen dat het uiteindelijk wel ergens op ging lijken. Uiteindelijk kwam ik wel een soort van in de buurt, qua snelheid dan, maar het was altijd sloppy en vooral inconsistent: sommige pogingen gingen aardig, andere zaten er volledig naast. Natuurlijk werd ik door de jaren heen wel wat sneller, maar echt enorme vooruitgang was het ook weer niet.

Op een gegeven moment had ik het ook wel een beetje gehad met dat shredden en sweeppicken, voor zover ik dat ook daadwerkelijk kon, en ik kreeg langzaam een ander doel: retestrak spelen. Mijn doel was om van die simpele (of minder simpele) riffs knetterstrak neer te kunnen zetten, zodat je de hoofdjes in het publiek allemaal ziet meebewegen. Op een gegeven moment stapte ik over naar Elixir light top / heavy bottom snaren, min of meer per ongeluk... verkeerd setje gepakt in de winkel. Bij die set is effectief je hoge E alsof ie uit een .010 setje komt, en de lage E meer als uit een .012-.013 set (de andere snaren zitten hier lineair tussenin). In het begin kostte het iets meer kracht en ik moest daar uiteraard aan wennen, maar door die dikkere lage snaren kon ik ineens een stuk strakker riffjes spelen, terwijl solo's op de hoge snaren ook nog prima weg te spelen zijn. Sindsdien wil ik niet anders meer. Later stopte ik een Bare Knuckle Painkiller humbucker in mijn tele, een erg strak klinkende maar ook genadeloze pickup: je hoort elk foutje. Dit dwong mij om nog beter te letten op mijn aanslag en timing, en ja hoor, ik ging steeds strakker spelen. Ik kreeg ook complimenten van andere gitaristen, en dat motiveerde me alleen nog maar meer. Ik ben heel anders gaan spelen, en geniet er ook veel meer van.

En nu komt het stomme: doordat ik veel meer ben gaan letten op strak spelen, ben ik ineens sneller geworden. Dingen die vroeger net aan sloppy gingen gaan nu strak, met veel minder moeite, en ook een stuk consistenter... toch best handig in de studio ;) . Het gebeurde natuurlijk niet in een maand tijd, maar ik ben van mening dat snelheid op deze manier ook een soort van vanzelf komt. Als je het langzamere werk zo goed als foutloos kan spelen, dan verlies je ook minder precisie op hogere snelheid.

En dan nog een muziektip om het verhaal compleet te maken: het album Pornografitti van Extreme zit bomvol met allerlei te gekke riffjes die idioot strak zijn ingespeeld. Heeft die Nuno Bettencourt niet slecht gedaan. Ik weet niet of het je smaak is of niet, maar voor de riffs alleen al de moeite waard om eens aan te zetten. Linkje: https://www.youtube.com/watch?v=C6Bj0kFWe3I

[Brad]

Er zijn ook mensen die bewust voor de Peter Green filosofie kiezen , niets mis mee

[Fusion]

Mooi verhaal KoenB! Ook gedeeltelijk herkenbaar.

[Duhsjaak]

Wij hadden hier tot 2013 Peer, aka Zoon van Piet.
Op het oog hadden wij redelijk spaarzaam contact. Dat kwam omdat het meeste contact buiten GN om liep.

Wat er al niet aan gekkigheid de revue passeerde? Negerinnetjes, gemengde roots, gemengde kindertjes, lekker (heet) eten, noem het maar op.

Maar voor alles onze gemeenschappelijk passie: Spaarzaam spelen.
Ik erken dat ik ooit ook naar Alvin Lee heb geluisterd, maar al rap daarna viel het me op, dat de solo's die ik er echt uit vind steken toch de solo's zijn waarin heel spaarzaam wordt gespeeld.

Of die zo vernuftig in elkaar steken, dat je denkt dat je dat ook easy kunt, totdat je ze gaat proberen.

Need your love so bad/Black magic woman
het complete Impulse + Skye oeuvre van Gabor Szabo
Chris Spedding
Link Ray
Randy California op zijn mooiste momenten
idem voor Michael Bloomfield

dat zijn een paar voorbeelden van wat ik bedoel.

Gisteren of eergisteren heb ik in een Zoon van Piet draadje het volgende gepost om een uur of 3 's nachts (stone cold sober), ten teken dat ik nog steeds aan hem denk:

Vanavond, eigenlijk gisteravond dus, viel zijn naam weer.
Uiteraard in positieve zin.

Onze laatste uitwisseling/discussie ging er over, dat hij probeerde tijdens de opnamen van een familie ding, zo weinig mogelijk noten te spelen.
Exact dezelfde opvatting over soleren waar het gesprek gisteravond over ging.

En ontkleven of niet, ik heb aan hem gedacht en zijn naam genoemd. Tussen de schaarse maar mooie noten door die hij speelde, heeft ie dat gehoord.
Weet ik zeker, denk ik.

En je bent pas echt dood, als niemand meer aan je denkt.

Het leidt mij tot de vraag: Waarom zou je snel willen spelen? Je bent verhalenverteller. Raffel het niet af.
Mijn mening maar.
Vriendelijke groet, Gus

[Duhsjaak]

Bewust een tweede post, om de scheiding tussen de boodschappen te benadrukken. Beetje pompeus?
Zeker!

Mijn idee verder:
- zoek een noot die je heel mooi vindt klinken
- ga proberen de andere noten net zo mooi te laten klinken
- ga op zoek naar je sterke punten
- stop met het steken van tijd in dingen die je niet liggen
- ga tijd steken in dingen waarin je goed bent
- zorg dat je plezier houdt in wat je doet
- want alleen als je je gitaar (of honkbal knuppel of wat dan ook) met plezier oppakt wordt het een succes
- zorg dat het licht blijft en niet verbeten kantjes krijgt
- zorg dat het echt is, als in real, en geen foefje of trucje want daar wordt zo doorheen geprikt en plan B ontbreekt dan

Als je een opname wilt maken en snel wilt spelen, neem het dan op halve snelheid op en speel het op de normale snelheid af.
En zolang je dan om jezelf kunt lachen komt het helemaal goed met jou.
Vriendelijke groet, Gus

[FruscianteFan]

Focus een tijdje op heel andere muziek waarbij misschien snelheid minder van belang is maar het meer aankomt op timing en gevoel. Pak het over een jaar weer eens op en je zult merken dat het misschien dan al veel makkelijker gaat. Je hebt zonder het misschien te beseffen al een hoop geleerd en je bent tot 75% van de snelheid gekomen. En ga misschien eens eigen nummers componeren waarbij je zelf de regie en moeilijkheidsgraad bepaald. En als je wel doorzet blijf dan positief en accepteer dat je op dit moment nog niet helemaal zo ver bent als de meester zelf.

Dit. Zelfde als KoenB zegt.

Ik weet nog dat ik 10 jaar terug - ja, Stadium Arcadium van RHCP is 10 jaar oud. Ik voel me zo ontzettend oud!) - Readymade ging leren. Was hoog gegrepen, maar een prima ding om te leren. Toen zag ik dat John bij vlagen alleen maar downstrokes speelde!

Lukte me echt nog niet. Nu doe ik dat nog steeds niet voor mijn lol, maar ik merkte een jaartje terug wel dat ik dat nu inmiddels wel kan. Denk dat het laten rusten soms een goede methode is. Lukt het 2 jaar later nog steeds niet, ga je dan nog eens verdiepen. Misschien heb je al zoveel meer inzicht dat je het een en ander een stuk makkelijker kunt uitvogelen.

[Fusion]

Snelheid? Dan moet je oefenen. Niet luilen maar spelen dus. Je spiergeheugen en zo. Gewoon:

* goede techniek (kan verschillen per persoon, maar gemiddeld zijn er wel n aantal gemene delers aan te wijzen)

* goede gear (zie commentaar hierboven)

* metronoom

* goede oefeningen

* frequent oefenen

[The Lo Lands]

Ik weet nog dat ik 10 jaar terug - ja, Stadium Arcadium van RHCP is 10 jaar oud. Ik voel me zo ontzettend oud!) - Readymade ging leren. Was hoog gegrepen, maar een prima ding om te leren. Toen zag ik dat John bij vlagen alleen maar downstrokes speelde!

Lukte me echt nog niet. Nu doe ik dat nog steeds niet voor mijn lol, maar ik merkte een jaartje terug wel dat ik dat nu inmiddels wel kan. Denk dat het laten rusten soms een goede methode is. Lukt het 2 jaar later nog steeds niet, ga je dan nog eens verdiepen. Misschien heb je al zoveel meer inzicht dat je het een en ander een stuk makkelijker kunt uitvogelen.
Ik ben dan pas echt oud haha, ik speelde half jaren negentig met mijn bandje onder andere diverse nummers van Blood Sugar Sex Magik en One Hot Minute en later ook enkele nummers van Califonication. Bepaalde tracks die ik toen niet helemaal goed aanvoelde en dus niet goed kon spelen kan ik nu wel spelen! Ik heb ook altijd geroepen dat ik geen Hendrix kon spelen omdat ik zijn stijl niet goed aanvoelde, de laatste tijd speel ik voor de lol weer meer covers thuis, waaronder van de Peppers en Hendrix, en dat gaat me eigelijk best goed af. Peppers met Frusciante blijft gewoon tof, zeker gezien zijn bijzondere timing en Hendrix/Captain Beefheart achtige licks. Zeer leerzaam en tof om te spelen. Stadium Arcadium trekt me nog niet zo maar wie weet komt dat nog...

[Luca P]

Om een kort verhaal nog korter te maken.
Ik zeg altijd maar, Brian Setzer kan niet spelen wat ik speel.
Of je daar beter van wordt weet ik niet, maar het is wel zo.

[D3nnis]

Jimi hendrix speelt ook niet al te best meer tegenwoordig.

[Erik de Perik]

Het eerste wat ik zo ongeveer kon was (razend)snel spelen...... daarna is het alleen maar beter geworden en langzamer :)

[Fusion]

Gimme some of dat!

[NLF]

Ik heb ook al lang geleden opgegeven om alles te moeten kunnen spelen en de boel omgedraaid. Ipv je bezig te houden met wat je niet kan focus je op wat je wel kan en dat bouw je losjes uit. Het is de enige juiste manier om je instrument te benaderen, je kracht zit in je beperking.

Een mooi voorbeeld is Marc Ribot. De waarheid is dat hij juist niet al die Page en Hendrix lickjes kon spelen en dus iets anders moest verzinnen. Als hij nog steeds Jeff Beck onder de knie probeerde te krijgen had ie nooit die 50 albums gemaakt.

Dit dus. Dit is precies waar het om draait. Het probleem is alleen dat het mij niet lukt: ik blijf me altijd maar spiegelen aan al die andere gitaristen en ga dan altijd maar weer opnieuw zitten kijken of ik het kan nadoen (en dat lukt me dus niet). De truc van al die lui is dat ze op een bepaald moment hebben gezegd: fuck it. Ik doe het gewoon maar op mijn eigen manier.

Ik had het laatst ook weer toen ik een Robben Ford cd zat te luisteren. Ik word gewoon omver geblazen door alles (timing, frazing, whatever). Maar ja, als ik op de tennisbaan sta moet ik ook niet proberen om ballen te slaan zoals Djokovic en Federer.

[NLF]

Nog ter aanvulling: het probleem is oneindig. Er is altijd wel weer iets wat je absoluut niet kunt. Als ik Duane Allman hoor dan denk ik: ja, slide spelen. Moet ik ook kunnen, net zo goed als hij. Als ik gypsy jazz hoor dan denk ik: daar moet ik me ook maar eens mee bezig houden. Hoe lang zou het duren voordat ik dat onder de nkie heb? Hoor ik snelle gitaristen (Randy Rhoads enzo) dan moet ik van mezelf met mijn techniek aan de bak, hoor ik Albert King of Freddie King dan blijkt er een ander probleem te zijn (timing, vibrato, bending, groove, en met een paar noten op de goede plaats - dus niet op de foute, maar precies op de goede - echt alles kunnen doen). Als ik Van Halen hoor dan denk ik: ja die had eigenlijk wel een eigen stijl, ik moet ook een eigen stijl hebben. Als ik funk hoor dan moet ik het kunnen, hoor ik Wes Montgomery dan denk ik dat ik het moet kunnen, hoor ik The Beatles dan denk ik dat ik songs moet kunnen schrijven. Het schiet gewoon niet op.

[Harald]

Zoiets, maar ondertussen wel gewoon je eigen ding blijven doen. Pepe probeert ook nog altijd Danny Gatton te worden, als hij het even zat is zichzelf te zijn.

En van Halen zegt zelf dat die eigen stijl vanzelf kwam omdat hij anderen probeerde na te spelen, maar het altijd verkeerd deed.

Het is een beetje een spagaat. Aan de ene kant moet je niet alleen maar bezig zijn met wat je niet kunt. Maar als je steeds alleen doet wat je makkelijk af gaat ga je ook niet vooruit.

[Pepe]

Achja, zo begint het, net zo goed worden als en bovendien, ik moet alles kunnen. Het is een goed startpunt. Vervolgens ga je langzaam over in ik hoef niet alles goed te kunnen en het eindigt met, als ik maar goed ben in wat ik speel. Rond die tijd realiseer je je ook dat je oude helden dat ook maar enkel doen. Het klinkt voor de hand liggend maar dat is het niet als je jong en ambitieus bent.

De grap is, hoe goed je ook in iets wordt, je houd altijd het idee dat je bigtime sucked want je kijkt naar boven ipv naar beneden. Zelfs Danny Gatton had zijn helden waar hij zich nederig bij voelde.
Malmsteen... ik vermoed dat die nergens last van heeft. :D

[NLF]

Ik denk dat TS gewoon tegen Eric Johnson moet zeggen dat hij de pot op kan met zijn snelle loopjes.

[Erik de Perik]

Of gewoon een Eric Johnson Strat kopen (als die bestaan).

[NLF]

Ja, op zo'n ding, dan lukt het vanzelf natuurlijk.

[Pepe]

Nee, je hebt nog een echoplex, een butler tubedriver en een jmp nodig... tsssk... http://forum.nolatac.com/images/smilies/duh_smiley.gif

[Erik de Perik]

Nee, je hebt nog een echoplex, een butler tubedriver en een jmp nodig... tsssk... http://forum.nolatac.com/images/smilies/duh_smiley.gif

Spreekt voor zich ja.... en een attitude...!!

[NLF]

Moest even zoeken, maar heb het weer gevonden. Vanaf 21.20 minuten


https://www.youtube.com/watch?v=ap71zeqE8tE

[Pepe]

Ja, zo werkt dat. Ik heb dozijnen filmpjes in mijn Youtube profile opgeslagen van gitaardingen waar ik eens goed voor moet zitten om dat uit te vogelen. Maar dat doe je in het geniep he, daar rep je niet over.
Als je dan voor publiek speelt val je terug op wat je kan en met wat geluk zitten daar dan een paar lickjes tussen waar je weken op hebt zitten kloten. Zo ploeg je verder.

[Harry]

Om een kort verhaal nog korter te maken.
Ik zeg altijd maar, Brian Setzer kan niet spelen wat ik speel.
Of je daar beter van wordt weet ik niet, maar het is wel zo.

Brian Setzer kan alles!

Verder sluit ik me bij Gus (Duhsjaak) aan. Je techniek perfectioneren is helemaal niks mis mee, maar daar moet je niet in blijven hangen.

[Fusion]

Als je daar in wilt blijven hangen is dat prima :p doe wat je zelf leuk vindt :)

[Pepe]

Tuurlijk, doen wat je zelf leuk vindt. Maar techniek staat voor mij in dienst van. Misschien kan je alle naamvallen met een bloedvaart vlekkeloos opdreunen maar daar bestel je geen brood mee. Als dat de bedoeling is, laten zien hoe geweldig je techniek is dan zegt de luisteraar, nou knap hoor, maar emotioneel zal het weinig potten breken, dan is het een kunstje.
Is op zich ook niks mis mee maar bij mij gaat het dan ene oor in andere uit.

[Fusion]

Ik ben t met je eens hoor. Bij mij staat techniek ook in dienst van. Maar een strakke techniek kan voor mij persoonlijk wel degelijk een (mede!) factor zijn waarom ik een uitvoering mooi vind.

En sommigen vinden techniek een van de meest belangrijke dingen. Merk ik erg in de moderne lichting metal gitaristen, je kent ze wel, met n eigen YouTube kanaal, een Fractal Axen Fx II, een 8 snarige gitaar etc. Vaak een bizar imponerende techniek, maar (voor mij persoonlijk) weinig muzikaals te vertellen. Maar goed, in hun taal, hun kijk, spreekt techniek wel heel erg.

[Pepe]

Techniek en songschrijven eisen beiden enorm veel tijd op en ook een soort van state of mind. Er zijn wel uitzonderingen die beide goed beheersen maar dat is toch wel een dingetje hoor, ik snap dat de meeste voor de een of de ander kiezen.

[Fusion]

Ja ik ook wel, eigenlijk. Ach boeit allemaal niet zo, je vindt iets mooi of niet. Kan retesimpel zijn, of rete-technisch, als t je maar raakt :) Toch zou ik graag wel wat meer snelheid ontwikkelen. Vergeleken bij de gemiddelde pop/rock muzikant mag ik niet klagen, maar afgezet tegen de gemiddelde metal muzikant.... :(

[NLF]

Vanaf 4.45 :-)


https://www.youtube.com/watch?v=XJlo79etQcA

[rozh]

ik heb ook dit probleem gehad, mijn oplossing was wat zelfstudie dvd's te downloaden waarin je oefent op snelheid met verschillende pickingstyles.

[ruezzz]

Downward pickslanting jonguh! ;-)

Cracking the Code Episode 11: “Eric the Right” — Eric Johnson & Downward Pickslanting + Pentatonics

https://www.youtube.com/watch?v=fETQ-DecOyM

De hele serie: "Cracking the Code" erg cool...
Het gaat heel ver, maar wel leerzaam

[Erik de Perik]

Beetje zoals het gros van de gypsy gitaristen speelt dus.


Kijk deze Viking gypsy maar (https://youtu.be/nN7UH_cmLtk?t=12m47s)

[ruezzz]

Leipe docu...
Kende dat verhaal helemaal niet.
Vet aan de dope zijn en dan nog zo kunnen spelen...

Anyways: wat betreft dat Cracking The Code gebeuren, de strekking van het verhaal is dat de bottleneck van de snelheid meestal zit in de overgang van de ene naar de andere snaar. En met de hoek waarin je de plektrum vasthoudt kun je daar dus winst boeken.
Daarbij komt nog dat je de ene keer patronen van bijvoorbeeld drie noten per snaar hebt (oneven, dus een wissel van up- en downstrokes bij snaarwissel) en de andere keer weer vier. Best lastig om als je al lang speelt je techniek aan te passen.
Komt er op neer dat je eerst veel moet afleren...

[Harald]

Andreas Öberg :) Ooit mee op een festival gespeeld, ook samen. Echt bizar goed, en niet alleen met dat gipsy gebeuren. Eén van de weinige non-zigeuners die door de zigeuners echt geaccepteerd wordt trouwen. Maar hij doet George Benson ook zowat beter dan George Benson. En dan ook nog eens bij solostukken middenin de bassnaren omlaag zetten.

[Luca P]

Moed in mijn schoenen na dit:
https://www.youtube.com/watch?v=caRQv9DOy4k&list=RDcaRQv9DOy4k#t=5

Ik speel nu 39 jaar gitaar en voel me onderaan de ladder haha!
Wat niet gaat gaat niet. Ik heb me erbij neergelegd.
En op zich, je staat zelf niet echt helemaal onderaan de ladder.

[Erik de Perik]

Leipe docu...
Kende dat verhaal helemaal niet.
Vet aan de dope zijn en dan nog zo kunnen spelen...


Slechts 2 vingers (nahja en een duim) hebben en zo spelen.....


https://www.youtube.com/watch?v=o6jwvS0mHwo


Andreas Öberg :) Ooit mee op een festival gespeeld, ook samen. Echt bizar goed, en niet alleen met dat gipsy gebeuren. Eén van de weinige non-zigeuners die door de zigeuners echt geaccepteerd wordt trouwen. Maar hij doet George Benson ook zowat beter dan George Benson. En dan ook nog eens bij solostukken middenin de bassnaren omlaag zetten.

Fantastische jazzgitarist ja, voor de gypsy muziek heeft hij zijn uiterlijk dan weer niet mee en wordt daar soms nog wel eens op afgerekend. Gaaf hoor om met dat soort muzikanten te mogen spelen!

[Harald]

Dat kun je wel zeggen. Een hele middag rondhangen met dat kaliber muzikanten, lekker eten en drinken, fatsoenlijk hotel op loopafstand. Een setje spelen, wat nummers samen spelen en dan ook nog goed betaald worden. Alsof je naar de hemel mag zonder doodgaan :)

[NLF]

ja, je kunt je natuurlijk je hele leven helemaal gek gaan zitten friemelen op dat ding ...


https://www.youtube.com/watch?v=SGindXdyllI

[Stratkerel]

Het gaat gewoon niet, is het iets mentaal? Voel ik te weinig?
Thanks
Ik heb ook dezelfde obsessie. Voor een periode losgelaten, dan weer opgepikt, dan weer losgelaten....Nu in 2016 weer opgepikt hahah.

Ik denk hoe langer hoe meer dat het iets mentaal is. Ik ben wel stilaan door snelheidsbarrières aan het doorbreken en dat is om andere reden dan het doodvervelende 'Traag oefenen!' devies dat we allemaal een miljoen keren hebben gehoord. Of dat techniek maar een middel is en je lijkt je altijd maar te moeten verantwoorden dat hoe je het draait of keert toch kost wat kost snel wil spelen omdat het zoveel fun lijkt nu eenmaal. Niet dat ik niet traag oefen, ik doe het meer dan ooit, maar het draait om de criteria die je hanteert vooraleer je het tempo verhoogt.




Moet ik meer loslaten, minder 'beredeneerde' controle proberen hebben over mijn handen? Ik wil het echt gewoon graag kunnen, ookal is er meer dan snelheid, ik voel dat ik dit wil beheersen.

Ik denk dat beredeneerd snelheid ontwikkelen effectief ook kan. Ik neem als criterium dat ik aan een pijnlijk laag tempo een minuut gigantisch goed moet kunnen uitvoeren; mijn plectrum mag ik niet vastklampen, er mag nog een flam zijn tussen mijn aanslag en plaatsen van linkervinger, de plectrum mag niet te diep in de snaar duiken, etc... Ik begin met kwartnoten aan 60 bpm. Als ik dat gedurende een minuut kan zonder fouten en helemaal ontspannen, ga ik naar kwartnoten aan 61bpm. Tegen dat ik 10 bpm was opgeschoven was mijn spelen rond 110-120 sowieso al een pak beter, dus er is zelfs in het begin al wat onmiddellijke overdraagbaarheid naar hoe je speelt in je grensgebied.

Ik vind dat snelheid willen ontwikkelen zonder meer dik in ok als je er de juiste verwachtingen aan koppelt: zonder andere muzikale skills is het niet meer dan een circusact. Snel spelen lijkt me op zich gewoon fun. En daarom doe ik het niet. Niet om indruk te maken. Maar omdat zoveel coole muziek nu eenmaal tussen de 180 en 200 is vol zestiende note om nog te zwijgen van de sixtolen soms. En daar op mee knallen ook al is het tabs vanbuiten leren en niet weten wat je speelt: who cares!

Mijn theorie waarom mensen zoals Eddie Van Halen en consoorten op een niet-beredeneerde manier snelheid ontwikkelen is dat ze intuïtief deze criteria voor speelkwaliteit beter aanvoelden vooraleer ze gingen versnellen.

[Duhsjaak]

Dear TS
Ik nodig je van harte uit naar al mijn posts (van eigen muziek bedoel ik daarmee) te gaan luisteren op Sounds.
Ik doe nooit meer dan 1, hooguit 2 vingers op een gitaar.
2 vingers op een bas, omdat die vroeger gestemd stond als een celloo en (meer in het algemeen) de afstanden voor 1 vinger te groot werden.

Ik heb een bloedhekel aan snelheid om de snelheid, arpeggio's of zo met quasi klassieke lijntjes en altijd, àltijd dus herhalende loopjes van hoog op de hals naar laag op de hals.

Formeel kan ik er geen tering van maar, in de praktijk, heb ik iedere avond met dat kunstje anderhalf uur veel plezier.
Ik zeg: luister eens naar Phil Manzenera of hoe heet die gast van Roxy Muziek. Die heeft nog nooit een snelle noot gespeeld, maar er is altijd instant herkenbaarheid. En hij komt op mij niet depri over.

Het leggen van de lat (hoog) is úbermodieus, maar in de praktijk niet haalbaar, niet om aan te horen, vul maar wat in.
Een mooie zangerige solo die de tijd neemt het verhaal centraal te stellen en mij niet lastig valt met nodeloos gefröbel, heeft bij mij altijd 100% de voorkeur.

Vriendelijke groet, Gus, die ook met twee vingers typt come to think of it....., en met twee vingers in mijn neus. Er zijn veel situaties te bedenken, waarin twee vingers beter is dan alle tien.

[Gitaar_keizer]

Eens met de vorige poster, mensen verliezen zichnogalsnel in de techniek en luisteren dan niet meer. Ga gewoon lekker mee met het ritme en dan komt de snelheid vanzelf wel. Een plecturm kan al veel verschil maken. Oefening baart kunst!

[Milko]

Oefening baart kunst. Helemaal mee eens. Je zult er toch wat in moeten stoppen wil er wat uitkomen.

Milko sluiten.

[Fusion]

Er is een verschil tussen snelheid en snelheid. Meestal komt een beetje snelheid idd 'vanzelf' oftewel door gewoon 'lekker mee te spelen'. Maar op een gegeven moment is dat niet meer afdoende en loop je tegen een grens aan. En dan zul je toch echt aan de bak moeten met metronomen en dergelijke :)