FNaRK
8 oktober 2015, 13:08
Zin om op een muzikaal avontuur te gaan? Zie je het zitten om een opwindende rit van 78 minuten te maken waarin je van de ene verbazing in de andere zal vallen? Wil je een band horen die je alle hoeken van de kamer laat zien om je daarna versuft achter te laten? Ja? Welkom bij het vierde album van Seven Steps To The Green Door.
Ik had de eerdere recensies van mijn collega Erik Groeneweg van deze band al gelezen en was al tot de conclusie gekomen dat dit bijzondere muziek moet zijn. In zijn recensie van hun laatste album schrijft hij “The?Book” is een uur ronduit prachtige muziek die je heel veel gaat draaien. Wereldklasse!”. Nou als Erik dit schrijft, dan moet het écht bijzonder zijn. Toen de nieuwe cd op de deurmat viel besloot ik hem dan ook meteen achterover te drukken (sorry Erik!).
Seven Steps To The Green Door (SSTTGD) is de band van Marek Arnold (Toxic Smile, Flaming Row) en Ulf Reinhardt. Verder bestaat de band uit zanger Lars Köhler, zangeres Anne Trautmann en nieuwkomer Martin Schnella op gitaar en basgitaar. Daarnaast werden er voor dit album maar liefst acht gastzangers en zangeressen opgetrommeld, waarvan Arno Menses (Subsignal) de bekendste is.
Het is echt ongelofelijk tot waar deze band toe in staat is. Negen nummers met een duidelijke kop en staart, boordevol verbazingwekkende en razendknappe uitstapjes. Waanzinnige tempowisselingen, gierende solo’s en indrukwekkende instrumentale passages en dat allemaal in een productie om U tegen te zeggen. En dat zonder echt complex te worden. Het blijft toegankelijk. Het album heeft als centraal thema: ‘Elementen uit de menselijke psyche’. Zo komen onder andere verslaving aan porno, de invloed van de media en omgaan met leed uit je verleden aan de orde. Geen lichte kost, maar het komt allerminst zwaar op de maag over. Na vele luisterbeurten hoor je ook muzikale thema’s razend knap terugkomen. Dit is een behoorlijk gelaagd werkje.
Qua stijl moet je denken aan een energieke mix van Spock’s Beard, Neal Morse, Phideaux, Magenta en Glass Hammer. Terwijl een nummer als Imprisoned door de vette synths ook aan Ayreon doet denken. Een bijzonder aspect van de muziek van SSTTGD is het gebruik van koortjes. Dat levert prachtige en energieke samenzang op, maar soms ook van die schitterende tegendraadse zangstukken zoals ook te horen in Uncle Jack van Big Big Train of Author Of Confusion van Neil Morse. Luister maar eens naar het heerlijke Still Searching, dat ook nog eens uitblinkt met een aantal uitstekende gitaar- en toetsensolo’s.
Inferior Is een mooi tegendraads nummer met lekkere jazzy elementen. De band gooit er een paar verrassende breaks in die je op zijn minst laten glimlachen. Dat de band ook breekbaar kan klinken bewijst het in Last Lullaby met een mooie hoofdrol voor de piano, maar ook hier gaan af en toe de registers open. Dit nummer had zo op een Phideaux album kunnen staan. Het beste is tot het laatst bewaard. In Ordinary Maniac demonstreert de band nog één keer zijn kwaliteiten. Het heeft een magistrale opbouw en laat je aan het einde versuft achter. Wat een trip! Zonder twijfel een van de beste albums van 2015.
Ik had de eerdere recensies van mijn collega Erik Groeneweg van deze band al gelezen en was al tot de conclusie gekomen dat dit bijzondere muziek moet zijn. In zijn recensie van hun laatste album schrijft hij “The?Book” is een uur ronduit prachtige muziek die je heel veel gaat draaien. Wereldklasse!”. Nou als Erik dit schrijft, dan moet het écht bijzonder zijn. Toen de nieuwe cd op de deurmat viel besloot ik hem dan ook meteen achterover te drukken (sorry Erik!).
Seven Steps To The Green Door (SSTTGD) is de band van Marek Arnold (Toxic Smile, Flaming Row) en Ulf Reinhardt. Verder bestaat de band uit zanger Lars Köhler, zangeres Anne Trautmann en nieuwkomer Martin Schnella op gitaar en basgitaar. Daarnaast werden er voor dit album maar liefst acht gastzangers en zangeressen opgetrommeld, waarvan Arno Menses (Subsignal) de bekendste is.
Het is echt ongelofelijk tot waar deze band toe in staat is. Negen nummers met een duidelijke kop en staart, boordevol verbazingwekkende en razendknappe uitstapjes. Waanzinnige tempowisselingen, gierende solo’s en indrukwekkende instrumentale passages en dat allemaal in een productie om U tegen te zeggen. En dat zonder echt complex te worden. Het blijft toegankelijk. Het album heeft als centraal thema: ‘Elementen uit de menselijke psyche’. Zo komen onder andere verslaving aan porno, de invloed van de media en omgaan met leed uit je verleden aan de orde. Geen lichte kost, maar het komt allerminst zwaar op de maag over. Na vele luisterbeurten hoor je ook muzikale thema’s razend knap terugkomen. Dit is een behoorlijk gelaagd werkje.
Qua stijl moet je denken aan een energieke mix van Spock’s Beard, Neal Morse, Phideaux, Magenta en Glass Hammer. Terwijl een nummer als Imprisoned door de vette synths ook aan Ayreon doet denken. Een bijzonder aspect van de muziek van SSTTGD is het gebruik van koortjes. Dat levert prachtige en energieke samenzang op, maar soms ook van die schitterende tegendraadse zangstukken zoals ook te horen in Uncle Jack van Big Big Train of Author Of Confusion van Neil Morse. Luister maar eens naar het heerlijke Still Searching, dat ook nog eens uitblinkt met een aantal uitstekende gitaar- en toetsensolo’s.
Inferior Is een mooi tegendraads nummer met lekkere jazzy elementen. De band gooit er een paar verrassende breaks in die je op zijn minst laten glimlachen. Dat de band ook breekbaar kan klinken bewijst het in Last Lullaby met een mooie hoofdrol voor de piano, maar ook hier gaan af en toe de registers open. Dit nummer had zo op een Phideaux album kunnen staan. Het beste is tot het laatst bewaard. In Ordinary Maniac demonstreert de band nog één keer zijn kwaliteiten. Het heeft een magistrale opbouw en laat je aan het einde versuft achter. Wat een trip! Zonder twijfel een van de beste albums van 2015.