Docu: It might get loud

[Joost de Ruig]

Op een of ander manier is deze docu tot nu toe aan mij voorbij gegaan. Het betreft een drieluik over drie generaties gitaristen: Jack White, the Edge en Jimmy Page. Echt een enorme aanrader. Ga er dus eens rustig 1.5 uur voor zitten!


http://youtu.be/hNqu4_pG44M

[telerocker]

Ik heb hem toen gezien. Ik vind het drie keer niks, met alle égards voor Jimmy Page. Dat trio past van geen meter bij elkaar. Dat gepiel af en toe. En wat doet Jack White aan tafel bij mr. Page... Een gotspe.

[Joost de Ruig]

Ik snap die reactie wel, maar ik keek er naar als docu, niet specifiek als gitaardocu. Zo heb ik niets met Metalica, maar die film over hen vond ik om te smullen. Niet om de muziek, maar om de interactie, de absurditeit, de ego's.

[Gert2015]

Ik heb er ook van genoten, en natuurlijk zijn het controverse.
Maar de uitleg van Jimmy Page over Kashmir en de rest als gebiologeerde schooljongens kijkend naar de meester is fenomenaal en vol respect! En zo heurt het!

[NLF]

Vond er ook niet zo heel veel aan. Jack White vind ik nou niet zo speciaal, en die vent van U2 ... nou nee. Leuke band hoor, en sfeervolle gitaargeluiden die hij maakt, maar het is toch heel erg veel met heel veel effecten pielen om uiteindelijk iedere keer weer ongeveer hetzelfde te klinken: iets met een delaytje. Jimmy Page is een andere zaak.

[beruk]

Ik heb hem in de kast. Al een paar keer gekeken. Alle drie héél verschillend en interessant.

[NLF]

Tsja ... om heel eerlijk te zijn ben ik vaak meer geinteresseerd in drummers dan in gitaristen. Als ik een plaat draai luister ik meestal meer naar de rhythm sectie (en dan vooral de drummer) dan naar de gitarist. Maar ja ... daar zijn dan ook weer aparte video's voor :-)


https://www.youtube.com/watch?v=nKBLiw8sANE

[Joost de Ruig]

Er is ook een mooie Uur van de Wolf over Ginger Baker. Terwijl iedereen om hem heen het beste met hem voor heeft, weet hij het iedere keer volkomen te verpesten. Groot talent, maar wat een fuckup.....

[beruk]

Heb ik gezien. Rare snuiter. Meeste kunstenaars hebben een tic maar hij is écht raar.
In session met Albert King en SRV kijk/luister ik ook regelmatig, als masterclass zeg maar. Met de nadruk op class, ik ben bepaald geen master.

[barno]

ik vind Jack White toch wel een fenomeen hoor. Ik heb het sowieso voor gitaristen die in de eerste plaats muzikant zijn ipv enkel gitaar spelen. okee, er zijn veel gitaristen die wat kunnen drummen, maar wsch niet zoals J White


https://www.youtube.com/watch?v=MVL5ylN3ffY

[NLF]

mmmh ..... hij kan beter gaan drummen i.p.v. gitaar spelen zo te horen :-)

die drummer met wie ik destijds speelde was zo'n figuur voor wie het drummen niet moeilijk genoeg was, dus ging ie maar alles zelf doen (gitaar, toetsen, trompet, bas, you name it: het maakte 'm niet uit). vaak was het te gek, maar soms klonk het nergens naar (en daar mocht je dan weer niks van zeggen .... zucht).

[NLF]

Heb ik gezien. Rare snuiter.

Er is iets met het slaan van die ritmes. Als je dat maar lang genoeg doet word je steeds "primitiever". Al die lui (Bonham, Moon, Baker) vertonen min of meer hetzelfde gedrag, zeker als ze dan ook nog eens een keer flink aan de dope zitten.

[telerocker]

Er is iets met het slaan van die ritmes. Als je dat maar lang genoeg doet word je steeds "primitiever". Al die lui (Bonham, Moon, Baker) vertonen min of meer hetzelfde gedrag, zeker als ze dan ook nog eens een keer flink aan de dope zitten.

Het zijn allemaal drummers van de generatie 'drugs and liquor a plenty'. Dat doet op den duur iets met je brains, maar Ginger was volgens mij al zo toen ie nog melk dronk.

[beruk]

Het zijn allemaal drummers van de generatie 'drugs and liquor a plenty'.
Dat is precies mijn bezwaar tegen The Who en Led zeppelin. Die drummers, altijd rammen. Dieptepunt: Going mobile, The Who en D'yer Mak'er van Led zeppelin

[jplm]

Die drummers, altijd rammen.

Zoiets heb ik als ik naar het nummer "One" van U2 luister, maar dan in de versie van Mary J Blige. Als zij namelijk aan het eind van die song begint te zingen op een manier waar Bono alleen maar van kan dromen dan begint precies op dat moment de drummer met een soort "tussenslag" of zoiets waardoor ik de sterke neiging krijg om 'm de keel dicht te knijpen, mocht ik op dat moment in z'n buurt zijn.

Groet, Jan.

[NLF]

Dat is precies mijn bezwaar tegen The Who en Led zeppelin. Die drummers, altijd rammen.

Maar Ginger is een heel ander verhaal. Dat was een swinger, eigenlijk een jazz drummer.

[NLF]

Het zijn allemaal drummers van de generatie 'drugs and liquor a plenty'. Dat doet op den duur iets met je brains, maar Ginger was volgens mij al zo toen ie nog melk dronk.

Misschien heb je wel gelijk. Maar die ritmes ... De mensen in Afrika leven ook anders, meer bij de dag.

[Pepe]

Dat zijn gewoon muzikanten die verder kijken dan hun neus lang is. Cooder doet hetzelfde, Ribot ook. En Page zakte ook af met zijn gitaar naar Marokko voor wat muzikaal avontuur & verrijking. Ik denk dat Baker een heel ander probleem had. Ego, drank & talent en een vorm van autisme zou me ook niet verbazen.

[BassAgent]

Dat is precies mijn bezwaar tegen The Who en Led zeppelin. Die drummers, altijd rammen. Dieptepunt: Going mobile, The Who en D'yer Mak'er van Led zeppelin
Dan heb je echt met wortels in je oren naar Zeppelin geluisterd. Ja, Bonham was een beukdrummer, maar als je zegt dat hij alleen maar ongecontroleerd ramt heb je het echt niet begrepen. De stijl van Bonham is dynamisch (luister bijvoorbeeld Dazed & Confused), gecontroleerd en past precies in de stijl van Zep. Als je als een soort gemankeerde jazzdrummer die partijtjes gaat lopen aaien slaat dat helemaal nérgens op. Ik snap niet wat mensen hebben tegen drummers die hard spelen. Dat is net zoiets als tegen een gitarist zeggen "nou, die buizenbak klinkt op 1,5 hetzelfde als op 7, het is toch gewoon gitaar?". Rock is harde muziek, dan moet je hard drummen.

[arjanb01]

Niks tegen beuk drummers. Integendeel, als ze maar groove hebben zoals Jeff porcaro, vinnie colaouta of cozy powell, die hard beukt maar echt een lekkere rock groove heeft!

[Pepe]

Bonham is natuurlijk geen rammer, hij heeft gewoon een knallende sound, een stampende olifant met razendsnelle triplet on top. Bij de drummers zelf (en bij Page) staat hij op een voetstuk.
Een muzikant die je gelijk aan zijn sound & stijl herkent is sowieso al bijzonder, laat staan als ie ook nog een hoop heeft betekent voor andere drummers.

[beruk]

Dan heb je echt met wortels in je oren naar Zeppelin geluisterd. Ja, Bonham was een beukdrummer, maar als je zegt dat hij alleen maar ongecontroleerd ramt heb je het echt niet begrepen. De stijl van Bonham is dynamisch (luister bijvoorbeeld Dazed & Confused), gecontroleerd en past precies in de stijl van Zep. Als je als een soort gemankeerde jazzdrummer die partijtjes gaat lopen aaien slaat dat helemaal nérgens op. Ik snap niet wat mensen hebben tegen drummers die hard spelen. Dat is net zoiets als tegen een gitarist zeggen "nou, die buizenbak klinkt op 1,5 hetzelfde als op 7, het is toch gewoon gitaar?". Rock is harde muziek, dan moet je hard drummen.
Zal dan meer een smaak ding zijn. Het stoort me gewoon, my bad. Ongenuanceerd, niet ongecontroleerd. The Who en Led Zeppelin zijn niet de bands die als eerste in mijn platenkast terecht zijn gekomen. Mijn oren zijn dan blijkbaar meer gewend aan Bill Bruford, Phil Collins en Ian Pace.

[BassAgent]

Ik schaar Paice toch wel echt onder hetzelfde kaliber rockdrummers als Bonham en Moon hoor. Lekker lomp en hard. Goeie zaak.

[NLF]

Zal dan meer een smaak ding zijn. Het stoort me gewoon, my bad. Ongenuanceerd, niet ongecontroleerd. The Who en Led Zeppelin zijn niet de bands die als eerste in mijn platenkast terecht zijn gekomen. Mijn oren zijn dan blijkbaar meer gewend aan Bill Bruford, Phil Collins en Ian Pace.

Bruford en Ian Paice heb ik niks op aan te merken. Phil Collins ... goeie drummer, maar ik kan echt niet tegen Genesis. Zowel de oude symfonische dingen als het latere meer commerciele werk. Ik heb het meerdere malen geprobeerd, maar het lukt niet.