Speeddemon
11 februari 2015, 21:08
Sinds 2,5 week een 'nieuwe' amp erbij (wel geruild tegen een andere...'t is niet elke week kerst hè? :hide:;) )
de Fryette Sig:X
http://www.barryrudolph.com/newtoys/toys6/graphics/fryette.gif
Run-down:
-100W full-size head, 2x KT88 eindtrap, met tube rectifier
-3 kanaals: Clean/Rhythm/Lead
-Clean heeft GEEN Master volume, wel eigen Presence/Depth regelaars; Drive kanalen delen een set Presence/Depth Regelaars
-100W/40W per kanaal schakelbaar. 100W met SS rectifier, 40W met tube rectifier.
-footswitchable fx loop, serial/parallel switchable met level control (die ook BOVEN unity gain gaat :ok: en dus zelfstandig als een pseudo 2e master te gebruiken is)
-per kanaal 3 voicings
-fooswitchable Gain-boost per kanaal; bij de 2 Drive-kanalen is deze instelbaar (Saturation, of Gain II)
-Scooped/Wood switchable bij Drive kanalen; bij Clean=Fat/Open.
-Schakelbare extra tube drive stage (Less/More) bij de 2 Drive kanalen
Al met al, SUPER-veelzijdig en niet het 'van alles wel een beetje aardig, maar niks top' type. Barst juist van de goede sounds en vooral de in-between sounds (medium gain/lichte crunch) zijn zeer goed.
Ik wilde pas na enig tweaken en spelen een HNAD topic openen, ipv een 1e dags-'honeymoon' review.
Het vroegere VHT is door een bepaalde constructie hun naam kwijt geraakt en is verder gegaan onder de naam Fryette. Zodoende zul je misschien nog wel eens een VHT Sig:X tegen komen. Het huidige VHT grosseert echter vooral in low-budget Chinese amps, terwijl Fryette Made in USA 'Handbuilt by Rockers' is. :cheerup:
Als je veel recensies/ervaringen leest van VHT/Fryette, komt vaak naar voren dat ze zo onvergevingsgezind, ontieglijk strak en droog klinken. Dat was mijn ervaring jaren geleden, toen ik bij Guitarking eens een oude Pittbull CLX aan de tand heb gevoeld, maar een Sig:X is lang niet zo 'klinisch'. Tuurlijk, hij klinkt veel strakker dan zo'n beetje ELKE Marshall en de meeste Mesa's en Bogners, maar het gaat niet ten koste van tone/dynamiek en 'organisch-heid' (i know, geen Groene Boekje-woord).
Dankzij de Gain II/Saturation controls bij de Drive kanalen is ook goed te regelen hoe droog of juist smeuïg je drive klinkt. En wat bijna uniek is, hoe ook de drive kanalen nagenoeg volledig CLEAN te krijgen zijn.
Kanalen close-up:
http://www.volumen11.com/images/stories/news/2010-05-23/fryette/fryettesigx_big1.jpg
Clean:
Dit kanaal blijft gruwelijk lang clean en is effectief een NMV-amp op zichzelf. De footswitchable Boost is helaas nogal extreem; dus naast een klankkarakter-verandering met een licht randje drive, schiet je volume ook gruwelijk omhoog. Live niet echt bruikbaar. Niettemin, het cleane kanaal an sich is erg fijn.
Voicings zijn Bloom, Bright en Spank; het Fat/Open schakelaartje kun je met name met humbuckers beter op Open laten staan. Niet echt volledig Fender-achtig, meer Hiwatt/Matchless met een vleugje Fender.
Rhythm:
Many tones to be had! Kan echt van clean tot hotrodded 80's rock/metal. Clean, The Who, AC/DC, Chuck Berry, Deep Purple, Bonamassa, is er allemaal wel uit te halen.
Voicings:
Vintage=minste gain, meeste sprankel. Blues, classic rock, etc. Prachtig complexe tones hier. Richting classic Marshall (denk JTM45/Plexi), zonder overdreven die Marshall-sound te kopieren.
Live=aardig wat meer gain en mid-push. Klinkt ook gelijk meer EL34 achtig. Hotrodded JCM800 zit hier goed.
Burn=dikker in het laag-mid dan Live, en nog iets meer gain.
De wisselwerking tussen de Gain knop (laag = meer highmid-focused, hoog=meer laag mid erbij, iets donkerder) en de Saturation knop zorgt voor veel variatie. De Saturation control behelst dus de footswitchable Boost-functie. Boost uit=geen extra gain/Saturation.
Ik stel 'm nu vaak op Live of Burn, Gain 50%, Saturation 70-75% en zonder Boost aan heb je een mooie 70's classic hardrock tone en met de Boost aan spring je de 80's in voor wat heavy metal en hairmetal.
Lead:
Iets moderner gevoiced dan het Rhythm kanaal en heeft ook totaal meer Gain 'on tap'. Toch is dit ook nog behoorlijk clean te krijgen.
Uit de manual:
VOICING SWITCH
BROWN - A smooth and balanced voice - perfect for strats or maple top humbucker equipped guitars. Excellent for medium gain solo work with killer sustain.
BRIT - Exactly what it implies - a crisp spanking upper mid emphasis. Especially good with a dark mahogany guitar like a Les Paul Jr, or guitars equipped with EMG pickups.
BLOW - Like BRIT with added low mid emphasis. In low gain modes this adds a bit of punch. On extreme high-gain settings it adds a decisive growl.
Hier is de combi "Blow" voicing +"More Gain" (switch) + Scooped (switch) en dan Gain en Saturation beide op 3/4e genoeg voor bruut-strakke metal-leads, die qua sound ergens tussen een 5150 en de Engl sound zitten; droger en rauwer dan Engl, maar toch ook verfijnder en gepolijster dan een oude 5150.
Maar Brit (of Brown), Less Gain, Wood en Gain en Saturation beide rond de helft gaat juist meer richting een open, maar dik-klinkende Plexi met een vleugje Amerikaans 6L6 sausje.
Tja, het blijft moeilijk, sounds beschrijven, maar 'hearing is believing' zullen we maar zeggen. Jammer dat de amp alleen zo slecht verkrijgbaar is; zeker in Europa.
Footswitch:
Schakelaars voor Clean, Rhythm, Lead, Boost en Effects. Dus gewoon eigenlijk een global true bypass-loop.
Paar hele coole pluspunten:
-De footswitch heeft een micro-controller aan boord, die PER KANAAL de Boost/Effects setting onthoudt!
-De fx-loop in Series mode is qua volume te boosten met de de Level control. Unity Gain zit rond de '3 uur', maar dan heb je dus nog over. Als je alleen een delay voor leads zou gebruiken, maar het wel iets harder wilt qua volume, kan dat dus.
Minpunten:
-door het NMV design van het cleane kanaal, ruist dit een beetje op een vast niveau. Live ga je er geen last van hebben, maar in de studio zou dit net storend genoeg kunnen zijn.
Al met al, heerlijke versterker, lekker veelzijdig, eigenlijk geen onbruikbare sounds (geen bright-switches die te ice-picky worden) en ik denk dat helaas door het uiterlijk van de amp, een meer 'vintage georiënteerde groep' deze links laat liggen, terwijl er dus geweldige in-between sounds uit te halen zijn.
Bij m'n Engl Invader vind ik soms het 4e kanaal eigenlijk overbodig; te los, te middy, te Mesa (en dan niet de goeie Mark IV-lead sound...) en dacht ik aan 'wat is dan een goede, zeer veelzijdige 3 kanaals amp, die dingen kan die de Invader niet kan...
Vooralsnog een blijvertje, maar ja...ge wit oit nie, eej. :soinnocent::cooler:
de Fryette Sig:X
http://www.barryrudolph.com/newtoys/toys6/graphics/fryette.gif
Run-down:
-100W full-size head, 2x KT88 eindtrap, met tube rectifier
-3 kanaals: Clean/Rhythm/Lead
-Clean heeft GEEN Master volume, wel eigen Presence/Depth regelaars; Drive kanalen delen een set Presence/Depth Regelaars
-100W/40W per kanaal schakelbaar. 100W met SS rectifier, 40W met tube rectifier.
-footswitchable fx loop, serial/parallel switchable met level control (die ook BOVEN unity gain gaat :ok: en dus zelfstandig als een pseudo 2e master te gebruiken is)
-per kanaal 3 voicings
-fooswitchable Gain-boost per kanaal; bij de 2 Drive-kanalen is deze instelbaar (Saturation, of Gain II)
-Scooped/Wood switchable bij Drive kanalen; bij Clean=Fat/Open.
-Schakelbare extra tube drive stage (Less/More) bij de 2 Drive kanalen
Al met al, SUPER-veelzijdig en niet het 'van alles wel een beetje aardig, maar niks top' type. Barst juist van de goede sounds en vooral de in-between sounds (medium gain/lichte crunch) zijn zeer goed.
Ik wilde pas na enig tweaken en spelen een HNAD topic openen, ipv een 1e dags-'honeymoon' review.
Het vroegere VHT is door een bepaalde constructie hun naam kwijt geraakt en is verder gegaan onder de naam Fryette. Zodoende zul je misschien nog wel eens een VHT Sig:X tegen komen. Het huidige VHT grosseert echter vooral in low-budget Chinese amps, terwijl Fryette Made in USA 'Handbuilt by Rockers' is. :cheerup:
Als je veel recensies/ervaringen leest van VHT/Fryette, komt vaak naar voren dat ze zo onvergevingsgezind, ontieglijk strak en droog klinken. Dat was mijn ervaring jaren geleden, toen ik bij Guitarking eens een oude Pittbull CLX aan de tand heb gevoeld, maar een Sig:X is lang niet zo 'klinisch'. Tuurlijk, hij klinkt veel strakker dan zo'n beetje ELKE Marshall en de meeste Mesa's en Bogners, maar het gaat niet ten koste van tone/dynamiek en 'organisch-heid' (i know, geen Groene Boekje-woord).
Dankzij de Gain II/Saturation controls bij de Drive kanalen is ook goed te regelen hoe droog of juist smeuïg je drive klinkt. En wat bijna uniek is, hoe ook de drive kanalen nagenoeg volledig CLEAN te krijgen zijn.
Kanalen close-up:
http://www.volumen11.com/images/stories/news/2010-05-23/fryette/fryettesigx_big1.jpg
Clean:
Dit kanaal blijft gruwelijk lang clean en is effectief een NMV-amp op zichzelf. De footswitchable Boost is helaas nogal extreem; dus naast een klankkarakter-verandering met een licht randje drive, schiet je volume ook gruwelijk omhoog. Live niet echt bruikbaar. Niettemin, het cleane kanaal an sich is erg fijn.
Voicings zijn Bloom, Bright en Spank; het Fat/Open schakelaartje kun je met name met humbuckers beter op Open laten staan. Niet echt volledig Fender-achtig, meer Hiwatt/Matchless met een vleugje Fender.
Rhythm:
Many tones to be had! Kan echt van clean tot hotrodded 80's rock/metal. Clean, The Who, AC/DC, Chuck Berry, Deep Purple, Bonamassa, is er allemaal wel uit te halen.
Voicings:
Vintage=minste gain, meeste sprankel. Blues, classic rock, etc. Prachtig complexe tones hier. Richting classic Marshall (denk JTM45/Plexi), zonder overdreven die Marshall-sound te kopieren.
Live=aardig wat meer gain en mid-push. Klinkt ook gelijk meer EL34 achtig. Hotrodded JCM800 zit hier goed.
Burn=dikker in het laag-mid dan Live, en nog iets meer gain.
De wisselwerking tussen de Gain knop (laag = meer highmid-focused, hoog=meer laag mid erbij, iets donkerder) en de Saturation knop zorgt voor veel variatie. De Saturation control behelst dus de footswitchable Boost-functie. Boost uit=geen extra gain/Saturation.
Ik stel 'm nu vaak op Live of Burn, Gain 50%, Saturation 70-75% en zonder Boost aan heb je een mooie 70's classic hardrock tone en met de Boost aan spring je de 80's in voor wat heavy metal en hairmetal.
Lead:
Iets moderner gevoiced dan het Rhythm kanaal en heeft ook totaal meer Gain 'on tap'. Toch is dit ook nog behoorlijk clean te krijgen.
Uit de manual:
VOICING SWITCH
BROWN - A smooth and balanced voice - perfect for strats or maple top humbucker equipped guitars. Excellent for medium gain solo work with killer sustain.
BRIT - Exactly what it implies - a crisp spanking upper mid emphasis. Especially good with a dark mahogany guitar like a Les Paul Jr, or guitars equipped with EMG pickups.
BLOW - Like BRIT with added low mid emphasis. In low gain modes this adds a bit of punch. On extreme high-gain settings it adds a decisive growl.
Hier is de combi "Blow" voicing +"More Gain" (switch) + Scooped (switch) en dan Gain en Saturation beide op 3/4e genoeg voor bruut-strakke metal-leads, die qua sound ergens tussen een 5150 en de Engl sound zitten; droger en rauwer dan Engl, maar toch ook verfijnder en gepolijster dan een oude 5150.
Maar Brit (of Brown), Less Gain, Wood en Gain en Saturation beide rond de helft gaat juist meer richting een open, maar dik-klinkende Plexi met een vleugje Amerikaans 6L6 sausje.
Tja, het blijft moeilijk, sounds beschrijven, maar 'hearing is believing' zullen we maar zeggen. Jammer dat de amp alleen zo slecht verkrijgbaar is; zeker in Europa.
Footswitch:
Schakelaars voor Clean, Rhythm, Lead, Boost en Effects. Dus gewoon eigenlijk een global true bypass-loop.
Paar hele coole pluspunten:
-De footswitch heeft een micro-controller aan boord, die PER KANAAL de Boost/Effects setting onthoudt!
-De fx-loop in Series mode is qua volume te boosten met de de Level control. Unity Gain zit rond de '3 uur', maar dan heb je dus nog over. Als je alleen een delay voor leads zou gebruiken, maar het wel iets harder wilt qua volume, kan dat dus.
Minpunten:
-door het NMV design van het cleane kanaal, ruist dit een beetje op een vast niveau. Live ga je er geen last van hebben, maar in de studio zou dit net storend genoeg kunnen zijn.
Al met al, heerlijke versterker, lekker veelzijdig, eigenlijk geen onbruikbare sounds (geen bright-switches die te ice-picky worden) en ik denk dat helaas door het uiterlijk van de amp, een meer 'vintage georiënteerde groep' deze links laat liggen, terwijl er dus geweldige in-between sounds uit te halen zijn.
Bij m'n Engl Invader vind ik soms het 4e kanaal eigenlijk overbodig; te los, te middy, te Mesa (en dan niet de goeie Mark IV-lead sound...) en dacht ik aan 'wat is dan een goede, zeer veelzijdige 3 kanaals amp, die dingen kan die de Invader niet kan...
Vooralsnog een blijvertje, maar ja...ge wit oit nie, eej. :soinnocent::cooler: