Gevoel vs. Strakheid

[Jyuuga]

Naar aanleiding van een versie van All Along the Watchtower van John Mayer was ik teleurgesteld.

Dit
https://www.youtube.com/watch?v=NHBSvpzI7Tw

versus

Dit
https://www.youtube.com/watch?v=fJlkkRub6MU

Wat vinden jullie beter en waarom? Graag met argumentatie...

My humble 2 c's:
Eddie's versie vind ik beter omdat hij tien keer meer gevoel in het nummer legt en overbrengt naar het publiek. En dat komt denk ik vooral door het samenspel tussen hem en die drummer. Je voelt dat ze gewoon lol aan het hebben en vormen zo als het ware, een front om het publiek mee te bedienen met hun muzikale liefdeszaad. En bij John's versie is het meer hem en zijn gitaar en een knap kunstje, in plaats van dat hij en zijn band echt een zijn met wat ze doen, en hij zichzelf laat gaan (!) wat Eddie dus wel doet. Ik denk ook dat het onkunnen van jezelf kwetsbaar opstellen ervoor zorgt dat niemand echt ooit jou zal herinneren.. En helaas heb ik het idee dat tegenwoordig veel bandjes wel meer denken in succes/strakheid in plaats van, het belangrijkste, het gevoel.

Als in, om een metafoor te gebruiken, Eddie's versie is als een groepsorgie en John's versie is meer als iemand die bij die groepsorgie in een hoekje zit af te trekken (wat natuurlijk ook het eeuwige soloinstrumentalisten-dillemma is).

Wat vinden jullie?

[duckman]

gevoel en strakheid zijn niet elkaars tegenpolen. Beide versies hebben wel wat. Qua smaak kies ik Eddie, maar dat staat voor mij los van dit nummer.
Ik denk ook niet dat je JM kan beoordelen op een optreden, ik vind zijn versie van Axid bold as love wel cool.
Om dan toch een eerbetoon te doen aan een geweldige cover versie: https://www.youtube.com/watch?v=fOaMQ-R9YGM
En natuurlijk is de Hendrix versie ook briljant.

[FrankC]

De ontstemde gitaar van Vedder zorgde ervoor dat ik na 20 seconden afhaakte.

[barno]

ik heb John Mayer afgezet zodra ik die hoornen bril zag

[Pepe]

Beide versies doen me niks. Mayer doet een 13 in een dozijntje maar voor een Mayer fan zal dat precies zijn wat het moet zijn. En Vedder doet zijn windkracht 13 is maar dat is Vedder nou eenmaal en daarom hou ik ook niet van Vedder.

Ik ken zo een handvol versies opnoemen die ik beter vind maar van artiesten waar ik liever naar luister en dat is een beetje de grap, iets beter vinden omdat je de artiest leuker vindt.
Dan kan je wel met argumenten aankomen maar dat kan iedereen voor zijn favoriete artiest en dat levelt het weer naar nul.

[jutter]

Beide kut, kon ze beide niet uitluisteren.

[Jyuuga]

Beide versies doen me niks. Mayer doet een 13 in een dozijntje maar voor een Mayer fan zal dat precies zijn wat het moet zijn. En Vedder doet zijn windkracht 13 is maar dat is Vedder nou eenmaal en daarom hou ik ook niet van Vedder.

Ik ken zo een handvol versies opnoemen die ik beter vind maar van artiesten waar ik liever naar luister en dat is een beetje de grap, iets beter vinden omdat je de artiest leuker vindt.
Dan kan je wel met argumenten aankomen maar dat kan iedereen voor zijn favoriete artiest en dat levelt het weer naar nul.

Nou ben ik wel benieuwd naar wat jij een leuke versie vind van het nummer!

Los van smaak heb ik verder het idee dat Vedder gewoon zich laat gaan, en dat Mayer het wel soort van probeert.. maar niet helemaal doet. En daarom vind ik hem beter, omdat het voor mij eerlijker overkomt en daarom beter is.

Ik weet niet of dit ergens een beetje op slaat, maar dit is de reden dat bands als Led Zeppelin, en Jimi denk ik veel mensen hebben bereikt. Voor een gitarist als Jimmy Page heb je makkelijk 10 anderen... Maar wat zij met elkaar samen naar boven brachten was van een immens hoog groepsgevoel, en hetzelfde geld voor Jimi, dat hij juist met Mitch Mitchell speelde etc.. En dan heb je iemand als SRV die naar mijn oren klinkt als iemand die zijn band als backing track gebruikt, echt walgelijk vind ik die versie van Little Wing van hem (ok, ook weer niet zo, maar je snapt wat ik bedoel).

Zit ik nou te graaien naar lucht? :???:

[Pepe]

Nou doe je net alsof iemand een keuze heeft om het zus of zo te doen. Je staat daar op een podium je stinkende best te doen en meer is het toch niet. En het een spreekt je aan en het ander niet. Of minder.

Ik hou wel van wat drama hoor maar niet op de Vedder/Bono/Hazes manier, er moet wel wat relativering inzitten. Maar wat ik leuk vind is zo persoonlijk, daar heb je niks aan.

Ik ben fan van Spirit dus dat maakt hun versie gelijk een favoriet. En XTC blijft leuk.


https://www.youtube.com/watch?v=6qXxOSYZi7U



https://www.youtube.com/watch?v=iqadp948R7c

[Jyuuga]

Nou doe je net alsof iemand een keuze heeft om het zus of zo te doen. Je staat daar op een podium je stinkende best te doen en meer is het toch niet. En het een spreekt je aan en het ander niet. Of minder.

Ik hou wel van wat drama hoor maar niet op de Vedder/Bono/Hazes manier, er moet wel wat relativering inzitten. Maar wat ik leuk vind is zo persoonlijk, daar heb je niks aan.

Ik ben fan van Spirit dus dat maakt hun versie gelijk een favoriet. En XTC blijft leuk.


https://www.youtube.com/watch?v=6qXxOSYZi7U



https://www.youtube.com/watch?v=iqadp948R7c

Dat klopt, dat doe ik inderdaad. Deze ideeen komen voort uit mijn drang naar kennis over puurheid en waarheid en zo had ik het nog niet gezien, dus dank voor deze insteek. Het helpt mij in ieder geval weer meer met mijn relativeringsvermogen :).

Vind het altijd interessant om nieuwe opvattingen te horen over nummers. Bijzonder.

[Harald]

Altijd weer de gevoel vs. techniek discussie... alsof John Mayer dat nummer staat te spelen voor de centjes. Vermoed dat hij drommels goed weet dat hij op een avond maar een paar van dit soort nummers kan doen, voordat de meiskes die voor romantische liedjes komen, wegblijven.

En ja, John Mayer is de baas, doordat zijn naam op de posters staat hebben die muzikanten een leuk betaald tourtje erbij waar alles tiptop verzorgd is. Maar als je niet zo vooringenomen zou luisteren hoor je wel degelijk de nodige interactie tussen Mayer en de begeleiders. Let maar eens op de drummer als Mayer gas terugneemt. Maar daarvoor hoor je de drummer ook inspelen op Mayer. Het is gewoon wat subtieler dan wat voor interactie bij punkgeorienteerde bandjes moet doorgaan. Die 12 string en dat achtergrondkoortje hadden van mij even van het podium gemogen, maar goed, die moeten ook wat te doen hebben.

Vergis je niet, Vedder is ook gewoon de baas. Hoor nergens dat de drummer Vedder een andere kant op drijft door een beat om te draaien of zo...

Beide versies hebben interactie, en beiden op een vrij eenvoudig, beschaafd nivo. Als interactie tussen muzikanten is wat je zoekt kan het veel, en veel spannender...


https://www.youtube.com/watch?v=0Js4aQH7VUs

[Jyuuga]

*lang citaat*

Beide versies hebben interactie, en beiden op een vrij eenvoudig, beschaafd nivo. Als interactie tussen muzikanten is wat je zoekt kan het veel, en veel spannender...


https://www.youtube.com/watch?v=0Js4aQH7VUs

Vooringenomen? Dan ken je mij beter dan mijzelf :p! Begrijp me niet verkeerd, ik vind John Mayer op veel vlakken echt een held, maar, en dat komt misschien doordat ik hem zo veel heb geluisterd, hoor ik nu bij hem in elkaar zit. En dat is dan voor mij de net-niet factor dan, want inderdaad er is wel degelijk interactie maar op het moment dat hij gas terugneemt, voelt het voor mij aan alsof het gewoon heel erg is bedacht. Een trucje uit de trukendoos die hij even op dat moment toepast, en heeft dan niet het rauwe, pure gevoel wat Eddie dan denk ik weer wel heeft.

Maar goed, dat zal ergens dan maar een mening blijven (thanks again Pepe :) ), maar waar ik op doel staat trouwens in je signature. Dat is precies wat ik bedoel en ook waar: https://www.youtube.com/watch?v=GOiI5SnSE9Q hij het over heeft. Wat hij bedoelt met collective improvisation slaat net zo goed op alle andere stijlen van muziek.

[Pepe]

Als puur en waarheid voor je min of meer gelijkstaat aan 'er helemaal in opgaan' dan zal Neil je ook wel aanspreken?


https://www.youtube.com/watch?v=6cusVoNKZF8

[Jannnus]

vedder gevoel ???
gitaar maybe
maar zang ??? puur techniek
ze moeten het samen eens doen dan krijg je een heerlijk gelikte versie die niemand pijn zal doen

[Harald]

Als ik soleer improviseer ik bij de meeste nummers. Moet ik me gewoon concentreren. Ik heb het wel eens geprobeerd, ipv op mijn gitaar te kijken, allemaal bekken trekken. Voor de rest speel ik dan gewoon op dezelfde manier. Ja hoor, je krijg gewoon meer applaus, terwijl die bekken een en al act zijn...

Santana over het bekken trekken op Woodstock, dat kwam gewoon door de hoeveelheid cocaïne die ze gesnoven hadden voor het optreden.

Maar het ziet er uit alsof je helemaal loos gaat natuurlijk...

Beauty is in the eye of the beholder. Omdat de muzikanten bij John Mayer geen bekken trekken, denk je dat ze er niet vol in gaan. Trust me, er zijn zo ontzettend veel goede muzikanten, die staan te trappelen om een goede gig, als dit puur routinewerk zou zijn hadden ze de auditie niet gehaald. Hij kan gewoon een drummer en een bassist uitzoeken die dit ook leuk vinden om te doen.

En improvisatie met de hele band, in de meeste popmuziek is dat dus echt niet de bedoeling. SRV & Double Trouble prima donna met slaafjes, niet echt. Gewoon een heel goede combinatie. De ritmesectie doet precies wat SRV nodig heeft om tot zijn recht te komen. En ze doen dat ontzettend strak. Zowel die bassist als die drummer lijken me niet het type dat überhaupt wil soleren. Die vinden het het fijnste om een goede groove neer te zetten en daarin te gaan hangen. Dat kan ook met slaggitaar soms heel lekker zijn. En SRV kwam ineens goed eruit. Luister maar eens naar opnames van oudere bandjes van SRV, bv. met die zangeres. Dat is leuk tot goed, maar zeker niet bijzonder. Exact hetzelfde zie je bij ZZ Top, en AC DC. Die ritmesecties doen precies dat, ritme sectie spelen. Alleen wel ontzettend goed. En daarom klinkt een nummer van ZZ Top of AC DC, of SRV op een sessie zelden echt geweldig, hoe goed de gitarist die het doet ook is.

Volledige bandimprovisatie, Zappa tijdens sommige gedeeltes van de show. Allman Brothers Band, Deep Purple, Cream, in veel mindere mate misschien de Gratefull Dead, eind 60er tot midden 70er jaren kon het even.

[barno]

Als ik soleer improviseer ik bij de meeste nummers. Moet ik me gewoon concentreren. Ik heb het wel eens geprobeerd, ipv op mijn gitaar te kijken, allemaal bekken trekken. Voor de rest speel ik dan gewoon op dezelfde manier. Ja hoor, je krijg gewoon meer applaus, terwijl die bekken een en al act zijn...

Santana over het bekken trekken op Woodstock, dat kwam gewoon door de hoeveelheid cocaïne die ze gesnoven hadden voor het optreden.

Maar het ziet er uit alsof je helemaal loos gaat natuurlijk...

Beauty is in the eye of the beholder. Omdat de muzikanten bij John Mayer geen bekken trekken, denk je dat ze er niet vol in gaan. Trust me, er zijn zo ontzettend veel goede muzikanten, die staan te trappelen om een goede gig, als dit puur routinewerk zou zijn hadden ze de auditie niet gehaald. Hij kan gewoon een drummer en een bassist uitzoeken die dit ook leuk vinden om te doen.

En improvisatie met de hele band, in de meeste popmuziek is dat dus echt niet de bedoeling. SRV & Double Trouble prima donna met slaafjes, niet echt. Gewoon een heel goede combinatie. De ritmesectie doet precies wat SRV nodig heeft om tot zijn recht te komen. En ze doen dat ontzettend strak. Zowel die bassist als die drummer lijken me niet het type dat überhaupt wil soleren. Die vinden het het fijnste om een goede groove neer te zetten en daarin te gaan hangen. Dat kan ook met slaggitaar soms heel lekker zijn. En SRV kwam ineens goed eruit. Luister maar eens naar opnames van oudere bandjes van SRV, bv. met die zangeres. Dat is leuk tot goed, maar zeker niet bijzonder. Exact hetzelfde zie je bij ZZ Top, en AC DC. Die ritmesecties doen precies dat, ritme sectie spelen. Alleen wel ontzettend goed. En daarom klinkt een nummer van ZZ Top of AC DC, of SRV op een sessie zelden echt geweldig, hoe goed de gitarist die het doet ook is.

Volledige bandimprovisatie, Zappa tijdens sommige gedeeltes van de show. Allman Brothers Band, Deep Purple, Cream, in veel mindere mate misschien de Gratefull Dead, eind 60er tot midden 70er jaren kon het even.

eens met het stuk over de rhythm secties. Niet eens over het bekken trekken. Iedereen trekt de bekken die hij wil trekken en nogal wat gitaristen verliezen als het ware de controle over al de rest als ze spelen, zeker bij relatief eenvoudig muziek. SRV gaat helemaal loss en dat hoor je ook in zijn spel: flashy, exuberant, passie. zijn broer jimmie is mister Cool himself en ook dat hoor je: understated, subtiel, groovy. totaal verschillend en allebei fantasisch. Drummer van double trouble is ook zo iemand, zit er steeds bijna apatisch bij maar ondertussen groovt hij wel als fuck.

[Jyuuga]

Als puur en waarheid voor je min of meer gelijkstaat aan 'er helemaal in opgaan' dan zal Neil je ook wel aanspreken?


https://www.youtube.com/watch?v=6cusVoNKZF8

Nee, hoe ik het zie gebeurt er dit: Neil neemt de leiding, maar de voornamelijk de drummer gaat er niet in mee en een groot gedeelte van de rest van de band gaat ook niet mee. Hij staat helemaal los te gaan waar die drummer dat ook zou moeten doen, en niet als backing track moet fungeren. Dit is zo cruciaal omdat in een band spelen precies dat is; je speelt met een band, een groep mensen, er hoort een camarederie te zijn (naar mijn insziens dan allemaal he).

Qua effort en opzichzelf geef ik Neil een A voor effort, alleen jammer van de rest van de band.

https://www.youtube.com/watch?v=9lcjivCDdqs Voorbeeld van wat ik bedoel met een gitarist een drummer die er helemaal in opgaan en iets neerzetten. Natuurlijk is het gepiemeltrekkerij, maar daarom ook een jam, maar het brengt wel het punt naar voren.

@Harald
Ik geef je zeker gelijk op veel punten maar inderdaad, over dat bekken trekken, zoals barno zegt, ben ik het niet eens. Om terug te komen op mijn eigen ervaringen met "bekken trekken" , rondspringen en andere ongein, deed ik nooit iets omdat ik dacht dat het moest of leuk zou zijn of omdat het publiek het tof zou vinden of wat dan ook. Nee, ik deed/doe het alleen als ik me er zo naar voel, anders geef je geen eerlijk plaatje tegenover het publiek en licht je hun op, het is nep, het is cliche en het is te rockstererig willen zijn maar het niet echt zijn.

Als de intentie puur is dan vind ik het wel kunnen en dan heb ik er ook niet zo'n sterke mening over maar ik doel vooral op sommige jonge bandjes waarbij ik heel sterk het idee heb dat ze niet echt in de muziek zitten omdat het in hun zit..

Daarin ben ik dan ook de gitarist die met een band speelt en geen klik voelt, wel echt als houthark blijf staan, dus ik ben dan zeker niet boeiend om naar te kijken. (sterker nog, mensen zeiden laatst dat ik er veelste emotieloos stond)

En tuurlijk, mensen als SRV (en eigenlijk iedereen) moeten natuurlijk hun groep/niche vinden of whatever om tot hun recht te komen en dan is hij ook echt geweldig, maar mist het voor mij wat. Maar goed dat is dan inderdaad een mening zoals Pepe me zei, en zoals jij zei: the beauty is in the eye of the beholder.

[Harald]

Het is bij veel gitaristen inderdaad echt. Als je eruit begreep dat het altijd een act is, dan was ik blijkbaar niet duidelijk. Wat ik bedoel, als iemand geen bekken trekt hoeft het nog niet te betekenen dat er geen gevoel in zit. Clapton is ook meer van het understated. Geen wonder dat hij JJ Cale te gek vond. Maar hij kan behoorlijk intens spelen. Luister maar naar wat hij op the Pro's and Cons of hitchhiking van Roger Waters doet. Staat als een huis. Zelfde voor From the Cradle.

En wat ik ook bedoel, als het niet echt is, het publiek ziet het verschil blijkbaar niet. En dat weet ik uit eigen ervaring...

[Jyuuga]

gevoel en strakheid zijn niet elkaars tegenpolen. Beide versies hebben wel wat. Qua smaak kies ik Eddie, maar dat staat voor mij los van dit nummer.
Ik denk ook niet dat je JM kan beoordelen op een optreden, ik vind zijn versie van Axid bold as love wel cool.
Om dan toch een eerbetoon te doen aan een geweldige cover versie: https://www.youtube.com/watch?v=fOaMQ-R9YGM
En natuurlijk is de Hendrix versie ook briljant.

Trouwens, je hebt gelijk en dat is echt een hele vette cover!

[Jyuuga]

Het is bij veel gitaristen inderdaad echt. Als je eruit begreep dat het altijd een act is, dan was ik blijkbaar niet duidelijk. Wat ik bedoel, als iemand geen bekken trekt hoeft het nog niet te betekenen dat er geen gevoel in zit. Clapton is ook meer van het understated. Geen wonder dat hij JJ Cale te gek vond. Maar hij kan behoorlijk intens spelen. Luister maar naar wat hij op the Pro's and Cons of hitchhiking van Roger Waters doet. Staat als een huis. Zelfde voor From the Cradle.

En wat ik ook bedoel, als het niet echt is, het publiek ziet het verschil blijkbaar niet. En dat weet ik uit eigen ervaring...

Nou das toch te gek? Ieder zijn ding en dat bedoel ik dan ook met passie; iedereen doet het op zijn eigen manier, als het maar echt is.

En, zal ik gaan luisteren, bedankt voor de tips. Ik luister te weinig ouwe muziek.

EDIT: als het niet echt is, dan ziet het publiek het waarschijnlijk niet, maar... ze voelen het wel denk ik.

[danee]

Volgens mij gaat het om het over brengen van "bezieling". En dat is niet een truukje of techniek. Dat is ook niet te faken. Het is er of het is er niet. En als het er is dan is het de kunst om het over te brengen op het publiek. En dat vraagt weer een bepaalde mindset. Dat overbrengen van bezieling kan alleen als je je volledig vrij en op je gemak voelt zodat de muzikant, het gevoel, de muziek en het publiek een worden. Goede muziek maken heeft dan ook niets te maken met techniek of allerlei andere truukjes. En dat is niet een kwestie van mijn smaak...maar observatie. De grootste hits zijn vaak eenvoudige nummers. Grote namen in de muziek zijn vaak niet de beste zangers of muzikanten. Neem nou Dylan, Hendrix, of Neil Young, allemaal technisch niet in orde. Qua zang zouden ze niet eens de voorrondes van idols of iets dergelijks halen. Hendrix kan zich niet meten met Petrucci. En toch worden ze als de grootsten gezien omdat ze bezieling hebben voor hetgeen ze doen en de vrijheid voelen dit over te brengen naar hun publiek.


Verzonden vanaf mijn iPhone met behulp van Tapatalk

[Pepe]

Dylan is op het podium vaak een knorrige chagrijn , staat ie het halve optreden met zijn rug naar het publiek.

Dat verhaal van smaak en observatie kan ik geen chocolade maken. Als ik iets goed vind en jij niet ligt dat niet aan onze smaak maar aan onze observatie?
Wat?

Ik hou van Vanille ijs, Van Gogh en Zappa. Je kan zeggen dat Aardbei, Rembrandt en Dylan bij observatie beter zijn maar ik zeg dat het wel degelijk smaak is.

[FruscianteFan]

vedder gevoel ???
gitaar maybe
maar zang ??? puur techniek
ze moeten het samen eens doen dan krijg je een heerlijk gelikte versie die niemand pijn zal doen
Harald maakt de fout de discussie 'techniek vs gevoel' te associëren met geld.

Jij maakt de fout dat je iets alleen maar met gevoel zou kunnen zingen als je de techniek niet beheerst.

Ik vind de versies niet zo goed te vergelijken. John Mayer staat daar met een horde muzikanten op het podium (met naar mijn mening niet heel mooi gemixt geluid). Eddie Vedder nodigt iemand op het podium uit, aan zijn intro te horen een spontane actie (geen idee of het ook echt zo is), en heeft plezier. Mayer zal het nummer spelen als een crowd-pleaser voor het oudere publiek, Vedder, zo lijkt het, omdat het nou eenmaal een bekend en niet-ingewikkeld nummer is.

Ik ben geen fan van Mayer, wel van Vedder. Maar dat ligt niet aan het feit dat Mayers band iets strakker en tammer speelt.

[Harald]

Harald maakt de fout de discussie 'techniek vs gevoel' te associëren met geld.

:???: Waar lees je dat? Blijkbaar ben ik niet duidelijk, of begrijp jij iets verkeerd... Wat mij betreft zijn techniek en gevoel absoluut geen dingen die elkaar uitsluiten. Ben er wel van overtuigd dat je mensen hebt die allereerst gitarist, drummer, pianist of whatever zijn, en dan pas muzikant. Je hebt ook de mensen die allereerst muzikant zijn. Maar dat betekend nog lang niet dat ze niet ook geweldig kunnen spelen. En soms heb je een goede muzikant, die verder helemaal niet zo veel kan op zijn instrument.

De andere misvatting is dat gevoel alleen maar de snik, het traantje is, en natuurlijk het bosje bloemen, en kom je nog even mee voor een kopje koffie (if you know what I mean) Zappa deed weinig aan romantiek, maar daar lig ik dan weer regelmatig in een deuk. Dat is ook gevoel. En soms, heel soms, geen gevoel, luister dan eens naar Mom and Dad of Watermelon in Easter Hay (studio versie)... Maar de originele versie van More Trouble Everyday komt ook vanuit gevoel.

Overigens heb ik zo'n donkerbruin vermoeden dat het niet zozeer met ouder publiek te maken heeft bij John Mayer, maar meer, dat daar zijn eigen muzikale hart eigenlijk ligt.

[FruscianteFan]

Altijd weer de gevoel vs. techniek discussie... alsof John Mayer dat nummer staat te spelen voor de centjes.
Hier haalde ik dat uit, sorry als ik dat verkeerd interpreteerde.

[danee]

Ik heb nooit gezegt dat technisch goed gespeelde muziek per definitie bezieling mist. Ik zei dat techniek geen absolute voorwaarde is tot het maken van goede muziek.

Dat dit niets te maken heeft met smaak maar observatie lijkt me overduidelijk. Zoals ik zei zijn grote hits bij lange na niet altijd technische hoogstandjes. Dat staat los van jouw of mijn persoonlijke smaak. In die zin is het observatie.


Verzonden vanaf mijn iPhone met behulp van Tapatalk

[Pepe]

Het ging er mij om wat je wel zei, dat goede muziek per definitie met bezieling te maken heeft. Dat betwijfel ik zeer.

[Han S]

Tja, dit zijn interessante discussies, maar je komt zelden tot elkaar. Ik heb ze beiden even bekeken, maar ik vind ze allebei drie keer niks.

Geef me dan maar de Hendrix versies. Maar wat is het nou dat mensen zo wel of niet raakt? Ik heb het in de studio redelijk vaak meegemaakt, dat je beseft dat er iets heel bizonders gebeurt en dat laat zich eigenlijk niet onder woorden vatten.

Ook met Harald heb ik zo'n moment gehad, de beginsolo in het nummer 'Confused woman blues'. Die raakt je per direct in het merg.

Vorige week met de eerste aflevering van 'Holland's got talent', de eerste act is een bandje dat een jive-rockand roll nummer brengt. Drums, gitaar en staande bas plus drie zangeressen. En vanaf de eerste noot hoor je het al, het staat als een huis en de hele zaal gaat als een speer. Wat is daar nou bizonder aan? Niet uit te leggen.

In the voice of holland komt een gozer en die doet het nummer 'zeg me dat het niet zo is' van Frank Boeien en al tijdens de eerste zin draaien de vier juryleden hun stoel om en volkomen terecht, want die jongen raakt ook mij heel diep en heel hard.

Muziek is bizar, een simpel liedje met drie standaard accoorden wordt tweede op het eurovisie song festival en staat in 14 landen nummer 1, hoe werkt dat?

[Harald]

Hier haalde ik dat uit, sorry als ik dat verkeerd interpreteerde.

Volgens mij zou Mayer dat soort nummers beter niet kunnen doen, als het alleen om de commerciele overwegingen gaan. Maar door John Mayer horen jonge romantisch aangelegde meisjes ook eens een nummer van Hendrix, of wat blues. Laat hij die romantische dingen weg houdt hij niet veel publiek over. De hardcore blues en rock fans durven nl. lang niet altijd toe te geven dat John Mayer dit soort dingen ook behoorlijk goed kan.

[Harald]

Ook met Harald heb ik zo'n moment gehad, de beginsolo in het nummer 'Confused woman blues'. Die raakt je per direct in het merg.

Dank :) Wat was die sustain heerlijk... zo fijn dat ik die noot veel te lang aanhield. Als Santana liefhebber vind ik het altijd leuk als zo'n noot maar door en door gaat. Dat hebben we nog even aangepast... grappig dat ipv een echte crossfade de sustainende noot nog te horen is onder het stukje wat ik eroverheen heb gespeeld :)

Is inderdaad zo'n stukje waar de eerste noot op één of andere manier precies goed is. En dat zit niet alleen in de keuze van de noot.

[Han S]

Je kunt niet uitleggen waarom iets zo goed is. Neem de eerste solo in het nummer 'Comfort'bly numb, de tweede noot drukt hij omhoog en hoewel er heel veel versies van die solo op youtube staan, door anderen gespeeld, is er niet een die me zo raakt als de versie van David.

Ik nam een demo op voor de CD Mandylion van The Gathering en Anneke van Giersbergen zat net bij de band. Zij stond achter het ruit te zingen, een meter bij me vandaan en ik was compleet gevloerd. Ik heb haar nooit meer zo horen zingen als op die demo, welke voor mij veel mooier is gezongen dan alle CD's die ze later heeft gedaan. Ik zie het dan ook als een groot compliment als iemand zich zo kan manifesteren, want dat heeft alles te maken met een bepaalde sfeer en met vertrouwen.

[danee]

Mandylion vind ik geweldig...draai die nog regelmatig. Nadat ik strange machines hoorde heb ik meteen de cd gescoord.


Verzonden vanaf mijn iPhone met behulp van Tapatalk

[Jyuuga]

Volgens mij gaat het om het over brengen van "bezieling". En dat is niet een truukje of techniek. Dat is ook niet te faken. Het is er of het is er niet. En als het er is dan is het de kunst om het over te brengen op het publiek. En dat vraagt weer een bepaalde mindset. Dat overbrengen van bezieling kan alleen als je je volledig vrij en op je gemak voelt zodat de muzikant, het gevoel, de muziek en het publiek een worden. Goede muziek maken heeft dan ook niets te maken met techniek of allerlei andere truukjes. En dat is niet een kwestie van mijn smaak...maar observatie. De grootste hits zijn vaak eenvoudige nummers. Grote namen in de muziek zijn vaak niet de beste zangers of muzikanten. Neem nou Dylan, Hendrix, of Neil Young, allemaal technisch niet in orde. Qua zang zouden ze niet eens de voorrondes van idols of iets dergelijks halen. Hendrix kan zich niet meten met Petrucci. En toch worden ze als de grootsten gezien omdat ze bezieling hebben voor hetgeen ze doen en de vrijheid voelen dit over te brengen naar hun publiek.


Verzonden vanaf mijn iPhone met behulp van Tapatalk

Dit is precies wat ik bedoel!

En ik denk dat dit vooral te maken heeft met hoe het voor het publiek klinkt vs. hoe het klinkt als je als muzikant luistert.

Zo had ik een tijdje geleden de Band of Gypsys CD op torenhoog volume gedraait, wat ik altijd wel een goede CD vond, en zeker met geniale momenten, maar toen het volume echt hoog stond en ik me voor kon stellen hoe het publiek het toen ongeveer moet hebben gehoord, toen pas raakte de muziek me echt, kippenvel momenten gewoon. En dan zingt ie niet eens altijd strak in de maat of loepzuiver of zit het strak in elkaar, maar gewoon het pure front wat zij naar voren brengen is gewoon... geweldig :O. (naar mijn mening dan)

[driftkop]

Ik word altijd heel onpasselijk van die vibrato in de stem van Vedder.


Sent from my iPhone using Tapatalk