Niet zo 'spontaan' als gitarist

[davidof]

Hallo!

Dit kan heel psychologisch gaan .. Maar we zien wel

Ik speel zo'n 10 jaar gitaar, ik studeer nu ook gitaar dus ik zal er wel iets van kunnen. Maar toch zit ik met iets vervelend, namelijk het feit dat ik niet zo een 'spontane' gitarist ben, hopelijk kunnen jullie die term plaatsen.

Als voorbeeld, vroeger op kamp met een jeugdbeweging of dergelijke nam er al eens iemand een gitaar mee, die er sporadisch op speelt. En meteen als die een gitaar vastneemt en een akkoord speelt komt daar iets van muziek uit en zong die daar meteen ook leuke deuntjes bij. Terwijl ik met mijn lange ervaring niet zo 'spontaan' ben, ik ken wel heel veel van toonladders/akkoorden/improvisatie/... en dat lukt mij allemaal aardig goed. Maar zo 'spontaan' on the spot iets uitvinden (songwriting) lukt mij echt niet zoals ik zou willen.

Ook zag ik onlangs iemand die zang volgt op mijn school (en een beetje gitaar speelt) meteen nummers die hij hoorde naspelen met simpele kampvuurakkoorden, terwijl ik echt al goed zou moeten luisteren naar de toonaard en de graden etc..

Hebben die personen dan gewoon meer talent? Ik zou niet weten hoe ik het anders kan verklaren.

Thanks!
Grts

David

[Harry]

misschien hebben ze een andere benadering, zij spelen gitaar om mensen te vermaken en dan heb je aan een paar akkoorden genoeg. Ik ben er zelf ook niet zo goed in, ik kan niet zo veel liedjes onthouden, buiten het repertoire van mijn band.

[Harald]

Talent is overrated, maar wel fijn als je het hebt. Een liedje op gehoor zo meespelen kun je leren. De een leert dan sneller dan een ander, maar de meeste mensen kunnen het gewoon leren. Dat doe je door liedjes op gehoor uit te zoeken. Speel je altijd van tabs dan leer je het nooit. Gewoon opzetten, luisteren en uitvogelen. In het begin lastig, maar het gaat steeds sneller. De wat oudere generatie spelers kunnen meestal goed mee op gehoor. Ze hadden geen keuze. Geen internet. En sterker nog, vrijwel geen fatsoenlijke transcripties voor gitaar. Misschien kende je een paar gitaristen in de buurt, maar netwerken zoals nu via internet had je niet. Als je iets wilde spelen moest je het wel zelf uitzoeken. En de nog oudere generatie kon ook nog eens niets opnemen. Als je een plaatje wilde uitzoeken wachtte je tot dat liedje weer op de radio was. Dan kwam je weer een paar noten verder.

Iemand die een gitaar oppakt bij een kampvuur speelt waarschijnlijk een liedje dat hij al kent. En er is genoeg repertoire dat je met een handvol akkoorden af kunt. Sterker nog, jij kunt wel een vreselijk ingewikkelde prelude van Bach spelen, maar als iemand anders vervolgens iets speelt wat iedereen kent, en een beetje kan zingen is hij al snel de betere gitarist... ook al rammelt het aan alle kanten.

En nog één belangrijk punt over muziek maken... dat doe je niet met je handen, maar met je hoofd en je hart (even plat gezegd). Die sturen je handen aan. En daar kan een verschil zitten tussen die sporadisch gitaarspelende gast bij het kampvuur en de toegewijde gitarist. Gast wil gewoon een liedje spelen voor iedereen. Dat is een heel andere intentie dan iemand die wil laten horen wat hij op gitaar kan.

Je zult voor jezelf moeten zien te ontdekken wat voor soort gitarist/muzikant je bent. Als het niet in je zit om de nieuwste kraker van Nick en Simon bij het kampvuur te spelen moet je het ook zeker niet doen. Ben je een shredder pur sang, word je helemaal opgewonden van Michael Angelo diBatio, dan is kampvuurgitaar niet jouw ding. Zappa hoef je ook niet bij het kampvuur te spelen. Vind je het leuk om covers te spelen, gewoon doen dan. Wil je alleen eigen werk doen, moet je dat doen. Je speelt allereerst gitaar voor jezelf. Worden anderen daar ook blij van, helemaal mooi! Ga je voor een publiek spelen is het natuurlijk wel handig om aan te voelen wat voor dat publiek werkt. Zolang je jezelf niet hoeft te verloochenen, en het publiek mee kunt krijgen, doen!

En ja, die kampvuurgitarist heeft het in veel opzichten makkelijker. Het is niet anders.

En als je gitaar studeert om daar je beroep van te maken, mag ik hopen dat er ergens naar je geluisterd is om te kijken of dat erin zit. Dan neem ik aan dat enige aanleg aanwezig is. Tenzij je bedoelt dat je lessen volgt, privé of bij een muziekschool. Dan is dat feitelijk niet aan de leraar. In beide gevallen lijkt me essentieel dat je plezier aan het spelen ontleent. Het heet tenslotte niet voor niets spelen, en dat in elke taal. Er is geen enkele taal waarin je een liedje werkt.

[barno]

je zou het begrip gitaar mss iets meer als muziek toutcourt kunnen benaderen. Ik bekijk mezelf eerder als gewoon muzikant dan als gitarist. De gitaar gebruik ik per toeval vaker dan andere instrumenten om muziek mee te maken die ik zelf (of anderen) wil horen.

[davidof]

Thanks so far :) Ik ben al eens aan de slag gegaan om de zanglijn van nummers, zoals van Red Hot Chili Peppers te zingen over kampvuurakkoorden ipv de funky stuff, best wel interessant!

@harald: was inderdaad met toelatingsproeven

[Harald]

Thanks so far :) Ik ben al eens aan de slag gegaan om de zanglijn van nummers, zoals van Red Hot Chili Peppers te zingen over kampvuurakkoorden ipv de funky stuff, best wel interessant!


"best wel interressant" ai! Spoken like a guitar player... Hoop dat dat gewoon liedjes zijn die je mooi vindt, die jouw inspireren! Je moet de muziek voelen/zijn, niet de gitaarpartij. Maar goed, gewoon doorgaan. Als je kunt genieten van wat je zelf speelt, zouden er meer mensen moeten zijn die dat ook kunnen. Maar interressant, dat zijn alleen een paar muzieknerds, die je dan miscchien mee hebt.

[Rizz]

Of zoek een zangeres, die je kan begeleiden op een akoest, dat kan best interessant zijn en bij een kampvuur maak je een goeie beurt! :D

[davidof]

"best wel interressant" ai! Spoken like a guitar player... Hoop dat dat gewoon liedjes zijn die je mooi vindt, die jouw inspireren! Je moet de muziek voelen/zijn, niet de gitaarpartij. Maar goed, gewoon doorgaan. Als je kunt genieten van wat je zelf speelt, zouden er meer mensen moeten zijn die dat ook kunnen. Maar interressant, dat zijn alleen een paar muzieknerds, die je dan miscchien mee hebt.

Interessant is maar een woord hoor .. natuurlijk ga ik alleen voor dingen die mij persoonlijk raken. Ik bedoelde gewoon dat het interessant is om nummers (zoals RHCP) eens te begeleiden met kampvuurakkoorden, ik vind muziek(theorie) trouwen héél interessant. Hoe alle dingen die wij mooi vinden klinken zo theoretisch te verklaren zijn vind ik uitermate interessant! ;) Omgekeerd is het natuurlijk niet de bedoeling om vanuit theorie mooie nummers te maken, dat is iets anders. (alhoewel het wel soms kan helpen)

[jutter]

Of zoek een zangeres, die je kan begeleiden op een akoest, dat kan best interessant zijn en bij een kampvuur maak je een goeie beurt! :D

Nou nou nou.......

[Rizz]

Nou nou nou.......

Ja nou, hij was echt wel serieus bedoeld, maar toen hij op het scherm stond moest de smiley erachter.. :D

Ik heb samengewerkt met een geweldige virtuoos op gitaar en bovenstaand verhaal doet me een beetje aan hem denken. Zijn toenmalige vriendin kon geweldig zingen en ze waren een ongelooflijke goed combinatie. Hij bracht het begeleiden naar een hoger niveau. Hij kon niet echt zingen, maar speule!!! Punt is dat wat Harald eigenlijk ook zegt, werk binnen je mogelijkheden en dat kan ook met een akoestische gitaar en iemand anders die zingt. Als dat dan toevallig iemand is die je goed kent en tot je vriendengroep behoort en je met die vriendengroep dan ook nog wel eens rond het kampvuur zit...

[Harry]

Interessant is maar een woord hoor .. natuurlijk ga ik alleen voor dingen die mij persoonlijk raken. Ik bedoelde gewoon dat het interessant is om nummers (zoals RHCP) eens te begeleiden met kampvuurakkoorden, ik vind muziek(theorie) trouwen héél interessant. Hoe alle dingen die wij mooi vinden klinken zo theoretisch te verklaren zijn vind ik uitermate interessant! ;) Omgekeerd is het natuurlijk niet de bedoeling om vanuit theorie mooie nummers te maken, dat is iets anders. (alhoewel het wel soms kan helpen)

en dat kan de kracht van die kampvuurgitarist zijn, dat hij niet alles beredeneert, maar gewoon speelt. Ik zat nog wel eens mee te jammen met zo'n gozer die wel allerlei liedjes kon onthouden, en dan kan ik inderdaad door luisteren met hem meespelen. Theorie kan daarin helpen, maar aangezien ik die niet beheers (zacht uitgedrukt) moet ik het daar niet van hebben.
Dus ga meer van je gevoel uit dan van je theoretische kennis.

[showband]

kampvuurliedjes beginnen bij liefde voor toegankelijke liedjes.

als je met vrienden graag hases meezingt, of bob dylan, of kauwgompop dan is je gitaar en spel daar aan ondergeschikt.
En best snel aan te leren.

Je zingt nu eenmaal al jaren met de radio mee en weet dus ongeveer hoe al die populaire deuntjes moeten klinken.

toch?

akkoorden eronder cheaten is daarbij goed te oefenen. Maar "om het gitaarspelen" ineens kampvuurliedjes te gaan doen is een heilloos pad. cheaten bij je eigen rare interpretatie is stukken makkelijker dan een cheatende zingende groep te begeleiden. die volgen de regels niet en jij moet dat on de spot weg-cheaten.

Kampvuurcheaten moet je sturend doen. Dat vinden de meezingers ook prettig. Want die weten ook hele stukken niet.
je weet wel:

"let me take you down [iedereen valt in] cause I'm going to, strawberryfields [publiek wordt al zachter] nothing is.... [aha momentje] real/vies [verkeerd woord door elkaar].
[stilte van meezingers] and noting to get [jij alleen]weetikniet. [allemaal] strawberry fiels forever"
enz enz

als jij niet stug doorspeelt en sleutelwoorden aangeeft loopt het in no time vast.
JIJ moet dus de muziekdatabase zijn. En de dirigent, en de MC, en de boel ongemerkt leiden. Onspeelbare dingen vermijdend met een kwinkslag. Alternatieve stukken tekst verzinnen als je vastloopt. Mantel der liefde en humor gebruiken voor de rest.
Na een tijdje raak je er helemaal in. Dan voel je jezelf net als de rattenvanger van hamelen en vloeien de songs zo uit je hand.

dit is iets totaal anders dan gitaarspelen en zeer waardevol.
Goede sessieleiders zijn ook zo een zeldzame groep.

[Powderfinger]

Spelen en creatief zijn (componeren wil ik het in dit geval niet noemen) zijn twee verschillende dingen. Een stem als primair instrument is bovendien vaak makkelijker, dat komt in gevallen als deze toch allemaal wat natuurlijker en intuïtiever naar buiten. Zeker voor ongetrainde muzikanten is een melodie met je stem maken veel eenvoudiger dan die melodie op gitaar spelen.

Ik ben ook niet zo'n schrijver. Laat mij maar lekker spelen/jammen. Interesseert me niet als ik de show niet steel bij het kampvuur. :P

[Kefding]

Ik ben iemand die graag abstracte geluiden uit zijn gitaar haalt. Dat is een prima lulsmoes voor gewoon niet goed kunnen spelen. Echter, voor de zekerheid heb ik een vijftal kampvuurliedjes geleerd die ik redelijk uit mijn hoofd ken. Als er weer eens een verjaardag is en mijn naam komt weer ter sprake 'Oi, knakker, jij speelt toch gitaar? Hier!' en ik krijg een krom Kijkshop-gitaartje in mijn handen gedrukt kan ik tenminste Wonderwall spelen. Misschien een tweede liedje, meejammerende soppende wijven, 'oh hij kan het écht!' om vervolgens de gitaar door te geven of weg te doen. Gegarandeerd vrouwelijke aandacht, dat wel, maakt niet uit hoe slecht je het doet.

[Harald]

Als er weer eens een verjaardag is en mijn naam komt weer ter sprake 'Oi, knakker, jij speelt toch gitaar? Hier!' en ik krijg een krom Kijkshop-gitaartje in mijn handen gedrukt kan ik tenminste Wonderwall spelen. Misschien een tweede liedje, meejammerende soppende wijven, 'oh hij kan het écht!' om vervolgens de gitaar door te geven of weg te doen. Gegarandeerd vrouwelijke aandacht, dat wel, maakt niet uit hoe slecht je het doet.


's my f*cking point... en ik maar Zappa en Bach leuk vinden... bummer! ;) Inmiddels ken ik genoeg liedjes, ook van die soort. Maar dan ben je ineens geen 20 meer, en getrouwd :hide:

[Rizz]

's my f*cking point... en ik maar Zappa en Bach leuk vinden... bummer! ;) Inmiddels ken ik genoeg liedjes, ook van die soort. Maar dan ben je ineens geen 20 meer, en getrouwd :hide:

Ook jou doet het goed als de meisjes om je zwijmelen, Harald, geef maar toe! Die aandacht is best welkom.. ;)

[terrasbeest]

Dit herken ik, ik ben dan ook al oud, he....

Talent is overrated, maar wel fijn als je het hebt. Een liedje op gehoor zo meespelen kun je leren. De een leert dan sneller dan een ander, maar de meeste mensen kunnen het gewoon leren. Dat doe je door liedjes op gehoor uit te zoeken. Speel je altijd van tabs dan leer je het nooit. Gewoon opzetten, luisteren en uitvogelen. In het begin lastig, maar het gaat steeds sneller. De wat oudere generatie spelers kunnen meestal goed mee op gehoor. Ze hadden geen keuze. Geen internet. En sterker nog, vrijwel geen fatsoenlijke transcripties voor gitaar. Misschien kende je een paar gitaristen in de buurt, maar netwerken zoals nu via internet had je niet. Als je iets wilde spelen moest je het wel zelf uitzoeken. En de nog oudere generatie kon ook nog eens niets opnemen. Als je een plaatje wilde uitzoeken wachtte je tot dat liedje weer op de radio was. Dan kwam je weer een paar noten verder.

Dit is interessante lectuur, Davidof....( vervang realbook door tabs ).
http://jazzadvice.com/why-you-shouldnt-be-a-real-book-player/

en :

http://jazzadvice.com/how-to-be-mediocre/

[davidof]

Dit herken ik, ik ben dan ook al oud, he....


Dit is interessante lectuur, Davidof....( vervang realbook door tabs ).
http://jazzadvice.com/why-you-shouldnt-be-a-real-book-player/

en :

http://jazzadvice.com/how-to-be-mediocre/

Wauw, heb net de eerste link uitgelezen, zeeeer interessant en herkenbaar!

Ik heb nog niet veel Jazz gespeeld, maar sinds ik wat beter ben geworden in akkoorden & noten lezen ben ik regelmatig naar een 'jamsessie' gegaan. En inderdaad, ze speelden daar alleen uit de Realbook, klopt de term 'jamsessie' dan nog wel in feite.

Straffer nog vond ik, de pianist, speelde echt als een virtuoos alle mogelijke nummers uit die realbook, ik dacht dus echt dat hij ongewoon goed was. Enkele 'jam'sessies later bracht ik eens een leadsheet mee van 'Me And Mrs. Jones' (er was een zangeres). Tot mijn stomme verbazing leek dat nergens op? De akkoorden zijn zo simpel, dus het lezen kon geen probleem geweest zijn, er kwam gewoon totaal geen muziek uit zijn piano, dat vond ik heel raar, hoe kan je virtuoos zijn met de gekste akkoordenschema's en vastlopen bij drieklanken?

[10us]

kampvuurliedjes beginnen bij liefde voor toegankelijke liedjes.

als je met vrienden graag hases meezingt, of bob dylan, of kauwgompop dan is je gitaar en spel daar aan ondergeschikt.
En best snel aan te leren.

Je zingt nu eenmaal al jaren met de radio mee en weet dus ongeveer hoe al die populaire deuntjes moeten klinken.

toch?

akkoorden eronder cheaten is daarbij goed te oefenen. Maar "om het gitaarspelen" ineens kampvuurliedjes te gaan doen is een heilloos pad. cheaten bij je eigen rare interpretatie is stukken makkelijker dan een cheatende zingende groep te begeleiden. die volgen de regels niet en jij moet dat on de spot weg-cheaten.

Kampvuurcheaten moet je sturend doen. Dat vinden de meezingers ook prettig. Want die weten ook hele stukken niet.
je weet wel:

"let me take you down [iedereen valt in] cause I'm going to, strawberryfields [publiek wordt al zachter] nothing is.... [aha momentje] real/vies [verkeerd woord door elkaar].
[stilte van meezingers] and noting to get [jij alleen]weetikniet. [allemaal] strawberry fiels forever"
enz enz

als jij niet stug doorspeelt en sleutelwoorden aangeeft loopt het in no time vast.
JIJ moet dus de muziekdatabase zijn. En de dirigent, en de MC, en de boel ongemerkt leiden. Onspeelbare dingen vermijdend met een kwinkslag. Alternatieve stukken tekst verzinnen als je vastloopt. Mantel der liefde en humor gebruiken voor de rest.
Na een tijdje raak je er helemaal in. Dan voel je jezelf net als de rattenvanger van hamelen en vloeien de songs zo uit je hand.

dit is iets totaal anders dan gitaarspelen en zeer waardevol.
Goede sessieleiders zijn ook zo een zeldzame groep.

Spijker -> kop

[Kim Wilson]

Er is een verschil tussen een onderdeel zijn binnen de band (sologitarist) en gitarist tijdens kampvuurfeestjes. Ik ben meer van de laatste soort. Solo's liggen me voor geen meter, maar ik kan wel een hele avond volspelen met de gitaar op schoot en lekker allemaal meelallen.

[Dutch66]

Tja je hebt mensen die gitaar spelen en je hebt gitaristen...

Ik denk dat Harald in z'n eerste post helemaal gelijk heeft, hoe meer je ZELF uitzoekt,
hoe beter het gaat. En de tip van Rizz is ook een hele bekende, zorg in ieder geval
dat je een aantal van die dijenkletsers paraat hebt, of...... hou het hele gitaarspelen
angstvallig voor jezelf....

Want er komt een keer een onverwacht moment dat je met half krat bier in je mik,
zo'n stuk brandhout in je klauwen gedrukt krijgt..

:seriousf:

[terrasbeest]

Straffer nog vond ik, de pianist, speelde echt als een virtuoos alle mogelijke nummers uit die realbook, ik dacht dus echt dat hij ongewoon goed was. Enkele 'jam'sessies later bracht ik eens een leadsheet mee van 'Me And Mrs. Jones' (er was een zangeres). Tot mijn stomme verbazing leek dat nergens op? De akkoorden zijn zo simpel, dus het lezen kon geen probleem geweest zijn, er kwam gewoon totaal geen muziek uit zijn piano, dat vond ik heel raar, hoe kan je virtuoos zijn met de gekste akkoordenschema's en vastlopen bij drieklanken?

Hij ' kende' het nummer niet door en door, dus hij werd de realbookplayer die in dat artikel beschreven werd. Mocht je vooraf gezegd hebben dat je dit nummer wou spelen dan had hij de pannen van het dak kunnen spelen EN improviseren.
Waarom denk je dat klassieke muzikanten een stuk door en door bestuderen ( denk aan de Koningin Elizabeth wedstrijd ...),met dat verschil dat zij de mogelijkheid niet hebben om het origineel te beluisteren en dus aangewezen zijn op de ( zeer gedetailleerde ) partituur.
En toch brengt elke deelnemer aan dat concours een erg persoonlijke versie van die opgelegde ' nummers'.

Een belangrijk onderdeel van het muzikant worden is zoals Harald zegt het ontwikkelen van je muzikaal gehoor.
Toen ik begon hadden we gewoon geen andere keuze.Elke dag tussen 5 en 7 was er de Top 40 op de radio - dezelfde nummers kwamen dus vaak terug-en dat was dè kans om die nummers uit te vogelen.
Weet je : de pentatonische toonladder : ik heb die niet geleerd volgens het ' patroontje' dat je nu overal ziet. Als je mij een penta zou zien spelen zonder het geluid te horen, zou je niet weten wat ik aan het spelen ben.Ik heb dat gewoon op gehoor geleerd door Clapton en Eelco Gelling na te spelen.

[peter_heijnen]

Niet wetende hoe het werkt kun je heel erg onder de indruk raken van mensen die het hele realbook lijken te kunnen spelen, maar het zit vaak net anders. ;) 'Je' speelt vaak in een bepaalde kliek en die kliek heeft dan zijn min of meer vaste lijstje met stukken of soort stukken die ze graag/vaak spelen.

Spelers die gefocust zijn op 4 en meer klanken kunnen met de mond vol tanden komen te staan bij 3 klanken omdat ze denken dat dat geen volwaardige muziek kan opleveren. Is puur een gebrek maar dat krijg je zo iemand niet aan het verstand gebracht, 3 klanken zijn volgens hem/haar minderwaardig.

Bruggetje naar ts die alle toonladders heeft bestudeerd maar geen kampvuur kan spelen: je hebt de basis wellicht onbewust overgeslagen? De docent in mijn tijd op het conservatorium die over de meest ingewikkelde harmonieen ging, kon niet vaak genoeg benadrukken dat je het liedje niet kent als je het niet eerst hebt teruggebracht tot zijn meest simpele vorm: kampvuuraccoorden dus. Hoe moeilijk je het verder ook probeert aan te kleden, als je de simpelste basis van het liedje niet snapt, snap je het liedje nooit echt.

[terrasbeest]

+1 voor wat peter zegt.
Davidof, als je nog eens een stapje in de wereld van de jazz zet : er is iets dat ' the Vanilla Changes' heet.Dat zijn de akkoorden van Jazznummers in hun meest rudimentaire vorm, en die zijn bruikbaar.
Kijk hier eens :

http://www.ralphpatt.com/Song.html

De toevoegingen aan die akkoorden noemt men ' embellishments' ( versieringen ). Let wel op als je er een pianist bijneemt, want die neemt die embellsihments maar wat te graag voor zijn rekening, hij moet toch iets doen met die twee handen en die 88 toetsen:) . Eén hand achter op zijn rug binden is dan een mogelijkheid, maar dan riskeer je dat hij je hulp inroept als hij moet gaan plassen...

[Pepe]

Ja, ik heb dat een tijdje gedaan, realbook gigs. je krijgt de paginanummers door en dan speel je met nog een paar sukkels de ballen uit de tomatensoep. Het is een dik boek maar het zijn vaak dezelfde pagina's... oh, daar heb je Stella by Starlight weer... daar komt Body & Soul, heee hallo Girl from Ipanema.. een.. twee...ta-tadada tata-tadada...
twee keer thema, iedereen een rondje soleren, weer het thema.. .next page....

De klassieke jongens zijn nog erger. Vraag aan een pianist een deuntje te spelen en hij zal aan je vragen waar de bladmuziek is. De klassiek gitarist zal wel iets op kunnen lepelen van Harry Sacksioni of hij perst Blackbird er uit want stiekem houd ie best wel van popmuziek. Ik bedoel maar, je bent niet alleen.

Ik kocht, om gitaar te leren spelen het Beatles Complete songbook. Toen ik dat uit kon ik vrijwel elk pop nummer op gehoor meespelen en nog steeds zie ik akkoorden verschijnen als ik de radio aanzet. Zo werkt dat dus. Ga dingen uitzoeken van een artiest die typisch liedjes maakt voor gitaar, Dylan, Kinks, Beatles, Boudewijn de Groot.. dat werk. Die progressies herken je daarna in elk nummer.
Het onthouden van de teksten is vaak het probleem.

[davidof]

Leuk om de reacties hier te lezen! Op zich weet ik natuurlijk de kampvuurakkoorden wel, ik moet gewoon meer nummers op het gehoor uitzoeken ipv meteen de chords/tabs te googlen. En zelfzeker zijn, ik durf meestal vrienden niet uitnodigen voor een optreden. Of als ze zeggen 'neem uwe gitaar mee' ofzo krijg ik het ook lastig. Terwijl anderen die 2 akkoorden kunnen spelen met veel plezier zonder twijfelen zich amuseren (en anderen dus ook). Pijnlijk om te zien dat mij dat da niet lukt..

[Powderfinger]

Always look on the bright side of life. Die kun je ook vast spelen, succes gegarandeerd! ;)

[Harald]

Leuk om de reacties hier te lezen! Op zich weet ik natuurlijk de kampvuurakkoorden wel, ik moet gewoon meer nummers op het gehoor uitzoeken ipv meteen de chords/tabs te googlen. En zelfzeker zijn, ik durf meestal vrienden niet uitnodigen voor een optreden. Of als ze zeggen 'neem uwe gitaar mee' ofzo krijg ik het ook lastig. Terwijl anderen die 2 akkoorden kunnen spelen met veel plezier zonder twijfelen zich amuseren (en anderen dus ook). Pijnlijk om te zien dat mij dat da niet lukt..


Zit er ook een stuk plankenkoorts aan dan? Dat is een stuk lastiger om vanaf te komen.

[Rutger]

Ja ik meen ook zoiets te bespeuren. Ben je uberhaupt iemand die het initiatief neemt en de rest erin meeneemt? Of ben je meer iemand die liever wat op de achtergrond blijft en de 'wingman' speelt? Het moet toch ook 'in je zitten' om de show te maken rond het kampvuur. Als dat niet zo is kun je misschien beter een zanger(es) in de hand nemen en de begeleidende gitarist zijn.

[FruscianteFan]

Afgelopen keer met oud en nieuw had ik mijn akoestische gitaar bij me. We zaten bij onze toetsenist, met m'n band en wat aanhang. Vind het bij zulke gelegenheden altijd wel fijn om een gitaar bij me te hebben.

Máár: ook op zulke momenten speel ik eigenlijk alleen voor mezelf. Ik kan niet op verzoek ineens liedjes uitpoepen. Ik kan niet tegen het verzoek "speel eens wat!", al helemaal niet als ik op dat moment al speel. Bij deze laatste keer bleek zelfs dat ik grote moeite heb om onze zanger te begeleiden.

De rol die ik in mijn band heb is ideaal: onze zanger of bassist schrijft de nummers, die meestal zonder mij ook gewoon staan. Ik heb dan de taak om er iets origineels mee te doen, en dat lukt meestal aardig. Als ik alleen ben kan ik ook prima hele liedjes zelf spelen, maar in gezelschap niet (grotendeels omdat ik totaal geen zanger ben). Is weleens confronterend, maar ik ben gewoon niet zo'n sociale gitarist. Dan geef ik de gitaar liever door aan iemand die dat wel durft. En als er meer gitaren zijn, ben ik niet te beroerd om mee te spelen, maar in mijn eentje in gezelschap ben ik vrij waardeloos als gitarist.

[terrasbeest]

"speel eens wat!"....:stop:

Oh, ben jij bakker ! Bak eens een taart!
Oh kijk, potten en pannen ! Kook eens wat lekkers !

[barno]

"speel eens wat!"....:stop:

Oh, ben jij bakker ! Bak eens een taart!
Oh kijk, potten en pannen ! Kook eens wat lekkers !

nochtans, daarvoor doen we 't toch ook een beetje... om dan idd gewoon wat te kunnen spelen. Las laatst een interessant boek waarin werd gesteld dat muziek zo oud is als de mensheid zelve en dat vroeger gewoon iedereen ongeneerd muziek speelde, zong enz... Muziek spelen als een bijzondere vaardigheid die slechts enkelen hebben, dat concept is nog maar enkele millennia oud. Daarvoor was muziek mss niet zo gesofisticeerd maar wel net zo gewoon als eten en drinken.

Gewoon out of the blue iets kunnen spelen is iets waar anderen veel bewondering voor hebben, als dat bij toeval een geweldig sexuele deerne is, is dat mooi meegenomen! :)

[FruscianteFan]

nochtans, daarvoor doen we 't toch ook een beetje... om dan idd gewoon wat te kunnen spelen. Las laatst een interessant boek waarin werd gesteld dat muziek zo oud is als de mensheid zelve en dat vroeger gewoon iedereen ongeneerd muziek speelde, zong enz... Muziek spelen als een bijzondere vaardigheid die slechts enkelen hebben, dat concept is nog maar enkele millennia oud. Daarvoor was muziek mss niet zo gesofisticeerd maar wel net zo gewoon als eten en drinken.

Gewoon out of the blue iets kunnen spelen is iets waar anderen veel bewondering voor hebben, als dat bij toeval een geweldig sexuele deerne is, is dat mooi meegenomen! :)
herinnert me aan een zomervakantie, waar ik een maatje had. Hij speelde al wat langer dan ik, was hartstikke leuk. Tot op een avond bij het strand hij uiteindelijk meer interesse had in een meisje dan in gitaarspelen. Ik voelde me zowaar in de steek gelaten :p

[Powderfinger]

nochtans, daarvoor doen we 't toch ook een beetje... om dan idd gewoon wat te kunnen spelen. Las laatst een interessant boek waarin werd gesteld dat muziek zo oud is als de mensheid zelve en dat vroeger gewoon iedereen ongeneerd muziek speelde, zong enz... Muziek spelen als een bijzondere vaardigheid die slechts enkelen hebben, dat concept is nog maar enkele millennia oud. Daarvoor was muziek mss niet zo gesofisticeerd maar wel net zo gewoon als eten en drinken.

Twee generaties terug zongen hele huishoudens nog volksliedjes. Die stonden dan in boekjes die iedereen thuis had. Where did we go wrong?

[Pepe]

Twee generaties terug zongen hele huishoudens nog volksliedjes. Die stonden dan in boekjes die iedereen thuis had. Where did we go wrong?

Sja.. je bent commericeel, je hebt kijk & luister cijfers, sponsors en dus doelgroepen. Gewoon veel ouwe lulle cd's kopen, moet je opletten wat er met 3FM gebeurt... :D

[davidof]

Zit er ook een stuk plankenkoorts aan dan? Dat is een stuk lastiger om vanaf te komen.

Ik weet niet goed, echt plankenkoorts is het ook niet want ik vind het heerlijk om voor een publiek solo's te improviseren.. zowel in bigband- als in rockformatie. Ik ben er gewoon niet zo fier op als ik zou moeten zijn. Er zijn mensen met een 'dikke nek' en ik ben een beetje het omgekeerde denk ik.

[beruk]

Ik ben er gewoon niet zo fier op als ik zou moeten zijn. Er zijn mensen met een 'dikke nek' en ik ben een beetje het omgekeerde denk ik.
Dat denk ik ook. Uiteindelijk gaat het erom of jij er tevreden mee bent. Maar musici en andere beoefenaars van de muzen zijn zelden tevreden met wat ze doen. Meestal is het kut, soms iets minder en een keer per jaar ben je niet ontevreden. Je wil altijd beter. Heel gezond, dat heet ambitie.
Geloof mij, bij die dikkenekken zitten een hoop acteurs die uiteindelijk net zo onzeker zijn als wij.

[kwispelhond]

Ik ben zelf jaren lang vooral "elektrische gitaar in een band spelende" gitarist en bassist geweest. Dat houd in dat ik ontelbare loopjes, riff's, solo's en invullende akkoorden kon spelen en dat was het wel, als ik een akoestische gitaar in m'n handen gedrukt kreeg speelde ik dat gewoon op dat ding en iedereen vond het heel knap maar was er ook snel klaar mee want niet-muzikanten horen nou eenmaal graag een nummer helemaal.

Op een gegeven moment vond ik dat het eigenlijk zonde was dat ik niet in staat was om alleen iets wat niet-muzikanten als leuk ervaren ten gehore kon brengen want da's toch eigenlijk wel waarvoor we het allemaal doen. Dat begon bij mij al met zingen en spelen op hetzelfde moment, ik kan best zingen maar heb dat jaren lang niet met een instrument in m'n handen voor elkaar gekregen en zang is op dat moment eigenlijk wel het belangrijkste. Lang verhaal kort: ik ben gaan oefenen met zingen en spelen tegelijk en heb een map gemaakt met nummers die ik leuk vind om alleen ten gehore te brengen en ben bewust gaan oefenen om dat op een niveau te krijgen waar ik tevreden mee ben want ik blijf voor mezelf echt niet alleen op de basis "kampvuur-akkoorden" hangen. Tegenwoordig ben ik nu dus een graag geziene gast aan het kampvuur en ik ben er ook nog een betere en meer complete muzikant van geworden.

[Harald]

Dat denk ik ook. Uiteindelijk gaat het erom of jij er tevreden mee bent. Maar musici en andere beoefenaars van de muzen zijn zelden tevreden met wat ze doen. Meestal is het kut, soms iets minder en een keer per jaar ben je niet ontevreden. Je wil altijd beter. Heel gezond, dat heet ambitie

Breek me de bek niet open. Als ik tijdens een gig ergens er in slaag mezelf een minuut of misschien wel meer aangenaam te verrassen ben ik blij :) Voor de rest kun je je partijen dan best goed gespeeld hebben, maar de momenten dat je jezelf overtreft zijn schaars. Niet eens zo onlogisch. Het lullige is alleen dat al die momenten dat dat niet gebeurt voor jezelf al snel maar zozo zijn... Jaren geleden een klein concertje gedaan met een dichter. Improviserend, geen setlijst. Hij leest een gedicht, ik speel wat, kan bestaand stuk zijn, of improvisatie. Daarop kiest hij weer een gedicht en zo ga je verder. Na afloop was ik zelf niet tevreden. Hard gewerkt, en niet echt iets bijzonders gebeurd. Blijkt een dame in het publiek nog bij van Morrisson gespeeld te hebben, en zij vond het erg mooi. Afijn, dan zeg je dank je, en je denkt er het jouwe van. Maanden later de opnames beluisterd, blijken er toch echt een paar heel leuke stukken bij te zitten. Sindsdien geloof ik mensen maar, als ze zeggen dat ze het leuk/mooi/knap of whatever vonden. Blijkt toch makkelijker te zijn. En voor die mensen is het ook nog zo.

[hessepes]

Ik lees hier veel herkenbare dingen. Spontaan een riedeltje spelen, tja, ik ben niet van de improvisatie dus dat moet dan wel een nummer zijn die ik eerder heb gespeeld. Helaas verdwijnen nummers die ik een tijdlang kon dromen op den duur in een groot zwart gat. Dus dan loop ik in gedachten maar een recente setlist bijlangs en dan borrelt er wel wat omhoog dat ik daadwerkelijk kan spelen.

[Duhsjaak]

Breek me de bek niet open. Als ik tijdens een gig ergens er in slaag mezelf een minuut of misschien wel meer aangenaam te verrassen ben ik blij :) Voor de rest kun je je partijen dan best goed gespeeld hebben, maar de momenten dat je jezelf overtreft zijn schaars. Niet eens zo onlogisch. Het lullige is alleen dat al die momenten dat dat niet gebeurt voor jezelf al snel maar zozo zijn... Jaren geleden een klein concertje gedaan met een dichter. Improviserend, geen setlijst. Hij leest een gedicht, ik speel wat, kan bestaand stuk zijn, of improvisatie. Daarop kiest hij weer een gedicht en zo ga je verder. Na afloop was ik zelf niet tevreden. Hard gewerkt, en niet echt iets bijzonders gebeurd. Blijkt een dame in het publiek nog bij van Morrisson gespeeld te hebben, en zij vond het erg mooi. Afijn, dan zeg je dank je, en je denkt er het jouwe van. Maanden later de opnames beluisterd, blijken er toch echt een paar heel leuke stukken bij te zitten. Sindsdien geloof ik mensen maar, als ze zeggen dat ze het leuk/mooi/knap of whatever vonden. Blijkt toch makkelijker te zijn. En voor die mensen is het ook nog zo.

Ben Webster haalde nog wel eens iemand aan die daar helemaal senang mee was. Ook een toeteraar. Die was er helemaal van overtuigd, dat jouw waarneming/perceptie van je eigen muziek er niet veel toe deed. Als je dat wilt, je eigen kick centraal stellen, dan moet je lekker voor jezelf blijven spelen, was de leidende gedachte.

Als je op een podium klimt kun je niet veel meer doen dan de emoties van je publiek organiseren. Je kunt het dus nooit iedereen naar de zin maken.

Hij vond zijn solo's niet zo bijzonder; hij vond het bijzonder dat anderen het bijzonder vonden. En laten we niet vergeten dat de man o.a. met Duke Ellington heeft gespeeld en met helden als Billy Holiday, DuhSjaak en zo nog wat geniale musici.

Hij vond zijn avond de moeite waard als hij één (voor hem) geslaagde solo had gespeeld en als ie, met een duwtje in de rug van God,
er twee had gespeeld was ie weer een maand religieus.

Ik heb altijd veel steun en inspiratie gevonden in die gedachte. Het maakt het stukken beter verklaarbaar, waarom je nooit op het moment zelf kunt beoordelen wat nou wel of niet precies is geslaagd van je muziek. Achteraf terugluisterend blijken heel andere dingen ineens beter dan je had gedacht etc.

Verder vermoed ik dat de beroemde 20/80 regel hier ook op van toepassing is. Of je nou hard loopt, of muziek maakt:
Als je twee van de tien dingen echt goed vind, is het allemaal de moeite waard.

Mijn mening alleen maar: We hoeven niet alleen maar goddelijke dingen te maken. En als iemand in het publiek je minder geslaagde dingen top vindt, waarom dan protesteren?

Als iemand tegen Steve Marriott zei: I like your music.
Dan was het antwoord altijd: I like your taste.
Geniaal in zijn eenvoud.

Een goede gitaarsolo is een kunst. Een compliment er over in ontvangst nemen ook. Maar goed, ik dwaal af.
Vriendelijke groet, Gus

[Rizz]

Hij vond zijn solo's niet zo bijzonder; hij vond het bijzonder dat anderen het bijzonder vonden. En laten we niet vergeten dat de man o.a. met Duke Ellington heeft gespeeld en met helden als Billy Holiday, DuhSjaak en zo nog wat geniale musici.



:seriousf: weer fris als altijd, Gus? Leuke binnenkomer weer! :D

[Martijn-w]

Ik heb het juist andersom. Geef me het akkoordenschema van een nummer en ik kan het nummer wel volspelen met een slag die bij het nummer past.
Maar als ik dan goed naar een nummer ga luisteren is dat totaal niet wat de slaggitarist speelt. Om over solo's maar niet te spreken. Partijen precies naspelen ben ik slecht in. Maar de feeling van een nummer met "kampvuurakkoorden" spelen gaat prima.
Kan lastig zijn in een band met 2 gitaristen en een toetsenist.

[Kim Wilson]

Ik heb het juist andersom. Geef me het akkoordenschema van een nummer en ik kan het nummer wel volspelen met een slag die bij het nummer past.
Maar als ik dan goed naar een nummer ga luisteren is dat totaal niet wat de slaggitarist speelt. Om over solo's maar niet te spreken. Partijen precies naspelen ben ik slecht in. Maar de feeling van een nummer met "kampvuurakkoorden" spelen gaat prima.
Kan lastig zijn in een band met 2 gitaristen en een toetsenist.
Weet ik niet. Als jij de man bent die de basis legt met akkoorden, laat dan de andere gitarist en de toetsenman daar maar lekker overheen freewheelen. Dat is jarenlang mijn rol geweest in de William E Street Bluesband. Ik kan heel goed in dienst staan van de band en een solide slagpartij spelen. En als het moet kan ik ook nog iets meer, zodat ik in mijn eentje een nummer kan spelen. Daar poog ik zelfs ook nog bij te zingen, en vooral vreemden zijn daar nogal van onder de indruk en zitten zichtbaar te genieten.

Zelf vind ik het niet bijzonder wat ik doe. Als ik mezelf terug hoor, denk ik altijd: "nou, dat kan ik ook."

[Rizz]

Ik vind dat ook lastig.. Omdat ik zelden in een band heb gespeeld, maak ik nummers vaak wat mooier (daar valt over te twisten), om het wat interessanter te maken. Maakt het vaak lastig om met anderen te spelen. Soms matcht het, soms niet..

[Kim Wilson]

Ja, als je in een band speelt, moet je het laten bij je eigen partijtje. Natuurlijk mag je daarin ook creatief zijn, maar wel binnen bepaalde grenzen, want anders ga je elkaar in de weg zitten. Als je met anderen speelt, moet je er vooral rekening mee houden dat je niet alles dicht hoeft te spelen, want daar zijn de andere muzikanten voor.

[FruscianteFan]

Ik vind dat ook lastig.. Omdat ik zelden in een band heb gespeeld, maak ik nummers vaak wat mooier (daar valt over te twisten), om het wat interessanter te maken. Maakt het vaak lastig om met anderen te spelen. Soms matcht het, soms niet..
Dat is vaak een knop die je moet omzetten. Speel je voor je eigen lol, dan speel je lekker naar eigen inzicht. Maar als je in een band speelt, is het veel mooier om je partij aan te passen aan wat anderen spelen. Tijdens het schrijven soms wat moeilijker, maar het resultaat beloont!

[Rizz]

Dat is vaak een knop die je moet omzetten. Speel je voor je eigen lol, dan speel je lekker naar eigen inzicht. Maar als je in een band speelt, is het veel mooier om je partij aan te passen aan wat anderen spelen. Tijdens het schrijven soms wat moeilijker, maar het resultaat beloont!

De zogeheten kunst van het weglaten.. Het lukt me soms, maar ik merk wel dat ik erg dominant ben als ik samen speel. Het is meer dat ik dat moet aanpassen, samen met weglaten. Ook een resultaat van te lang alleen spelen. Wil het wel graag leren en had wat dingetjes lopen, maar dat is weer doodgebloed..

Het is ook denk ik daarom dat ik bij akoestisch gebleven ben en nooit ben overgestapt op electrisch. De laatste tijd doe ik niet eens meer moeite om rock/popnummers in te studeren, ik speel nu fingerstyle en dat is natuurlijk bij uitstek een sologenre.

[Duhsjaak]

Dat is vaak een knop die je moet omzetten. Speel je voor je eigen lol, dan speel je lekker naar eigen inzicht. Maar als je in een band speelt, is het veel mooier om je partij aan te passen aan wat anderen spelen. Tijdens het schrijven soms wat moeilijker, maar het resultaat beloont!

Helemaal mee eens.
Je weet hoe ik (niet) gitaarspeel, maar door zijn eenvoud was ik (ahum) behoorlijk effectief in een band.

Ik geloof echt dat je het mooiste resultaat krijgt als je een ander de kans geeft een basis te geven waarop ie loos kan gaan. Ga je daar tussendoor fröbelen en tierelantijnen maken, dan schiet je als begeleider jezelf in de voet. Goed begeleiden is echt onderschat. Je toeleggen op eenvoud is belangrijk voor GROEPSgeluid. Bij het componeren van liedjes is het ook over het algemeen een pluspunt.

Tenzij je vindt dat je de reïncarnatie van Zappa bent. Dan zeg ik, ga je gang. Zoiets missen we wel een beetje.
Vriendelijke groet, Gus

[Harald]

zelfs de geïmproviseerde stukken bij Zappa, zoals de gitaarsolo's zijn gedisciplineerder dan je denkt. De vrijheid zit bij de solist, en bas en drums. En die laatste twee sterk afhankelijk van wie het zijn, en volgen de solist. Naar elkaar luisteren is de sleutel. Dan gebeuren de mooie dingen. Het is een kwestie van je plek weten te vinden. Een partij net niet helemaal dubbelen werkt niet in begeleiding. Dan moet je de gaten opzoeken, ritmisch, of qua bereik.

[Martijn-w]

Weet ik niet. Als jij de man bent die de basis legt met akkoorden, laat dan de andere gitarist en de toetsenman daar maar lekker overheen freewheelen. Dat is jarenlang mijn rol geweest in de William E Street Bluesband. Ik kan heel goed in dienst staan van de band en een solide slagpartij spelen. En als het moet kan ik ook nog iets meer, zodat ik in mijn eentje een nummer kan spelen. Daar poog ik zelfs ook nog bij te zingen, en vooral vreemden zijn daar nogal van onder de indruk en zitten zichtbaar te genieten.

Zelf vind ik het niet bijzonder wat ik doe. Als ik mezelf terug hoor, denk ik altijd: "nou, dat kan ik ook."

Helaas was het zo dat de andere gitarist eenzelfde type als ik was, die ook graag de boel vol speelt. Hij is ook een typische kampvuurgitarist die dus gewend is om in zijn eentje een nummer te moeten dragen. En de toetsenist hield er ook wel van om lekker veel te spelen, dus dan wordt het wel een lastig verhaal.

[Eko]

Het spelen op je gitaar met van alles en nog wat is minder ingewikkeld dan je denkt. Het zit hem in je geheugen qua schema`s. Als je veel speelt zul je merken dat ongelofelijk veel nummers zijn geschreven op dezelfde soort schema`s. Een schema van G / C en D kun je uitbreiden met een verhoging , na de G , met een A of Am. Verlagen na de G met een Em. Ineens een reeks accoorden met heel veel mogelijkheden. Stel je dit schema op je hals voor met een verhoging met 2 frets en het staat in A.
Als je uren speelt zul je er achter komen dat het eigenlijk niet uitmaakt in welke toonsoort iemand begint met zingen. Zoek je fret op waar het accoord past en pas je schema aan.
Het helpt enorm als je zelf een hele set aan nummers kunt spelen , zo ben je al snel diegene die zomaar alles speelt terwijl je zelf aan het roer staat.
Heb trouwens ooit eens met een band in een kroeg gestaan en alleen het intro gespeeld van een Hazes nummer ( ze bleven maar zeike.....) en daarna de kroeg het werk laten doen. Na afloop beweerde meer dan de helft dat ik het hele nummer fantastisch had gespeeld......... beetje bluf kan dus geen kwaad.

[vulvasonic]

Interessant topic. Vooral ook daar iedereen z'n eigen definitie blijkt te hebben van wat 'muzikale spontaniteit' nu eigenlijk is. Zo lees ik net nog iets over het improvisatietalent van Zappa en zijn bandleden. En natuurlijk, ook dáár kun je héél spontaan in zijn, maar er zijn hele volkstammen gitaristen die waanzinnig knap kunnen improviseren en toch weinig spontaan zijn. De manier van improviseren zou mogelijk iets kunnen verraden over de muzikale spontaniteit van de improviserende knaap, maar het zegt vooral iets over zijn 'vakmanschap als technisch onderlegd muzikant'.


Ik denk dat de hele discussie over 'de spontane gitarist', althans, zoals ik dat begrepen denk te hebben uit de openingspost, op te delen valt uit twee stukken:
1- Als mensen je vragen een mupke te spelen, dan sta je met je bek vol tanden, terwijl anderen daar met speels gemak een heel repertoire aan lekkere meedeiners tegenover weet te zetten.
2- Je bent niet in staat om 'spontaan' bekende liedjes, die iedereen mee kan zingen mee te spelen op je gitaar en het lukt je ook niet ter plekke een geinig deuntje te verzinnen.

En als ik zo die twee punten bekijk (niet geheel toevallig dat ik juist met die twee punten kom waarschijnlijk), dan brengt me dat meteen terug naar de tijd dat ik zelf begon met gitaarspelen en dan kom ik dezelfde dingen tegen die me nu, na 32 jaar, nog steeds met enige regelmaat opbreken.
Want:
A- Ofschoon ik het bijzonder stoer vond om met een gitaar om mijn nek te hangen, vond ik gitaarspelen an sich geen kloten aan.
B- Mijn echte grote passie (nog steeds) was het schrijven van muziek. Mijn EIGEN muziek wel te verstaan.
C- Ik had een grondige hekel aan het bestuderen van andermans werk.

Het gevolg van dit alles was dat ik, zeker in het begin, vele uren per dag gitaar speelde. NIET omdat ik het gitaarspelen zo leuk vond, maar ik wilde eenvoudigweg alles kunnen spelen wat ik schreef. En door dit te doen leerde ik automatisch gitaarspelen. Het schrijven van muziek leerde me trouwens veel meer dan alleen gitaarspelen. Zonder het zelf op dat moment in de gaten te hebben leerde ik de grondbeginselen van de harmonieleer, de muziektheorie en een heleboel trucjes en handigheidjes die te benoemen zijn met allerlei ingewikkelde terminologie, maar feitelijk weinig om het lijf had. Nóg een voordeel was dat ik op die manier 'solfège' leerde. En dat is wel zo verrekte handig!
Let wel, dit is niet de enige manier om het te leren. Sterker, er zijn veeeeeeeel betere en makkelijker manieren om het te leren. Maar ik heb nu eenmaal een aangeboren bloedhekel aan leren. En dít was leuk! Ik heb zelfs nooit het idee gehad dat ik iets aan het leren was. Tot ik een oom van me ooit op zijn Fender Telecaster een kinderlijk eenvoudig liedje zag uitzoeken. En ik keek tegen die man op. Hij had een echte Fender Telecaster en hij was met zijn bandje wel eens op tv geweest en hij had veel singles gemaakt en hij stond in het voorprogramma van The Rolling Stones (ja, één keer - in Den Bosch). Maar even een lullige, simpele deun meespelen of uitzoeken, dát lukte hem slechts met de grootst denkbare moeite, terwijl ik me moest inhouden, met mijn 13 jaartjes, om hem voor te zeggen welke accoorden hij moest spelen.

Dit hield ook in dat ik nooit in staat was om bekende liedjes te spelen. Althans, niet op de manier waarop het zou moeten. Daar stond echter dan ook weer tegenover dat ik vrij eenvoudig een hele avond kon vullen met deuntjes die iedereen kon meezingen. Dan maar een geïmproviseerd intro. Geen hond die het iets interesseerde. En wat ik nóg leuker vond was het feit dat ik ter plekke een goed pakkend liedje kon (en kan) schrijven.

Wat ik maar probeer te zeggen is dat ik denk dat 'talent' om het één of het andere te kunnen voor een heel groot deel te maken heeft met je interesses en hoe je jezelf het één en en ander hebt aangeleerd. :)

[Harry]

mooii verhaal Mario! effe off topic; wie is die oom? Ik moet dat bandje van hem bijna wel kennen. Mag ook per PB eventueel....

[vulvasonic]

mooii verhaal Mario! effe off topic; wie is die oom? Ik moet dat bandje van hem bijna wel kennen. Mag ook per PB eventueel....
Kennen lijkt me wat teveel eer. Het was echt niet goed. :D
Ik moest ook even zoeken trouwens, omdat hij in twee bandjes heeft gezeten waarin hij met 1 band een stuk of 7 singletjes heeft gehad en nog een bandje, maar daarmee heeft hij maar één singletje gemaakt. Eén naam kon ik me herinneren. Dat was 'Grass', of 'The Grass'. Ik ben zelf even op zoek gegaan, maar met die club heeft ie iig nooit het 'voorprogramma' mogen verzorgen van de Stones. Een voorprogramma was in die tijd niet hetzelfde als het nu is. In die tijd speelden er meerdere bands als 'voorprogramma', maar daar zat dan ook doodleuk een Rita Reijs, of Anneke Gröhnloh (weet ik hoe die gasten allemaal heten?) tussen. En dan moest dat ook nog allemaal aan elkaar worden geluld door een Jos Brink, of een Pim Jacobs, of een Mies Bouwman. :D

In ieder geval, ik wist WEL dat ik de naam zou herkennen als ik het zou horen. En ineens kwam ik ze tegen. De band heette 'The Counts', of 'Counts'. Geen van beide bijzondere unieke namen. Van beide bands (Grass als Counts) moeten er minstens 200 geweest zijn.
Ik weet zelfs vrijwel zeker dat ik recentelijk nog een artikel heb gelezen over een super beroemde band die ooit nog een korte tijd The Counts hebben geheten (Status Quo, meen ik me ineens te kunnen herinneren). :D
Zeker weten dat je dat bandje kent? Jij en ik zijn even oud (ongeveer), dus het is geen bandje uit je eigen jeugd. :)

[Harry]

nee, ik ken ze inderdaad niet, maar heb me 'vroeger' redelijk ingelezen in de nederbeat. En ervan uitgaande dat hij misschien uit Nijmegen kwam (niet al te ver van Tiel, cultureel gezien) was ik toch benieuwd. De Bintangs hebben trouwens ook in het voorprogramma van de Stones gestaan, in 1966 als ik me niet vergis.

[FruscianteFan]

Nu heb ik hier eerder betoogd dat ik het wel prima vind niet zo'n spontane gitarist te zijn. Is op zich wel zo, maar afgelopen twee dagen ben ik er wel mee geconfronteerd dat ik moeilijk op commando zomaar iets speel - want dat moet bij soundcheck natuurlijk wel.

[Pepe]

Een line check gaat niet om jou, het gaat om je gitaar. Paar akkoorden voor de eq en de volume verschillen voor de fader. Voor de soundcheck zelf speel je met de band een paar nummers neem ik aan. Of dacht je dat de mixer punten geeft voor line checks?

[FruscianteFan]

Ik heb het idd over de linecheck, in beide gevallen vlak voor de soundcheck. En ik weet het, des te lulliger zijn de partijtjes die er dan uitkomen.

[Pepe]

Ik ken dat, een half uurtje in de kleedkamer inspelen en je stapt als een rockster dat podium op voor een line check.

Ik ben me vaag bewust van het omgekeerde, hoe meer je je uitslooft wanneer het er niet toe doet hoe knulliger dat is.

[FruscianteFan]

Ik ken dat, een half uurtje in de kleedkamer inspelen en je stapt als een rockster dat podium op voor een line check.

Ik ben me vaag bewust van het omgekeerde, hoe meer je je uitslooft wanneer het er niet toe doet hoe knulliger dat is.
Tsjah, het grappige is nog wel dat ik voor de linecheck makkelijk van alles speel, bij het afstellen van mijn versterker en allerlei pedalen.