Les paul uit de 70ies

[Sinner1980]

Hey allen,

Momenteel druk in onderhandeling voor een les paul uit '76. Ik sta op het pint om een afspraak te maken en deze eens vrijblijvend te gaan proberen. Toch heb ik nog wat vragen, waarvoor ik mij graag wend tot de almachtige Gibson kenners op dit forum.

Na wat desk research heb ik aardig wat info kunnen vinden betreffende les pauls uit deze periode. De meningen verschillen nogal; er wordt gesuggereerd dat dit draken van gitaren zijn en anderzijds wordt het tegenovergestelde beweerd. Nu is mijn ervaring dat gitaren nu eenmaal verschillen onderling en dat een uitgebreide test de verheldering gaat bieden.

Nu vraag ik mij af wat jullie kunnen zeggen over les pauls uit deze periode. Daarnaast ben ik nieuwsgierig wat een realistische prijs is voor een dergelijke gitaar; uiteraard afhankelijk va de staat en de originaliteit.
De verkoper geeft aan dat de gitaar eruit ziet als een gitaar die al bijna 40 jaar bespeelt wordt, geen grove beschadigingen, geen neck- of headcrack. Wel zijn sommige inlays versleten/uitgedroogd en vertonen scheurtjes/losse puntjes{?).

Iemand nog tips waar ik op moet letten verder? Ik ben zeer benieuwd naar jullie input.
Alvast bedankt!

Oh ja, dit is de gitaar in kwestie:

http://link.marktplaats.nl/734082801

Waarom ik dit eventueel zou willen? Tja, ik heb altijd al een oudere les paul willen bezitten en daarnaast vind ik het idee om een gitaar te hebben die ouder is dan ik ik wel 'charmant'. Is vintage cool? Ik vind van wel.:cooler:

[heavy-metal-thunder]

Een 76 lp standard kom je maar zelden tegen, maar vraagprijs lijkt me nogal hoog. En zoals voor alle decennia geldt, je hebt altijd goeie en mindere exemplaren. Heb zelf een begin 81 lp custom. de beste lp die ik al gehad heb (en dat moeten er toch al een stuk of 30 geweest zijn)

[kwispelhond]

Ik heb zelf een '78er, die heb ik toen nieuw gekocht. Heel lang mijn enige elektrische gitaar geweest, gewoon geen andere hier naast nodig gehad. De enige reden dat ik deze tegenwoordig minder gebruik is het gewicht, ze kunnen behoorlijk zwaar zijn en ik wordt ook ouder dus ik heb nu liever iets lichters voor de lange avonden maar verder speel ik er nog steeds zeer graag op.

Ik heb ook best mindere gitaren uit die periode in m'n handen gehad maar de meeste zijn goed tot uitstekend. Laat het internet maar l*ll*n dat het een slechte periode zou zijn en bepaal zelf lekker of wat je in je handen krijgt goed genoeg voor je is.

[lespaulnmarshall]

De Norlin perliode. Beetje vergelijkbaar met de CBS periode van fender. Sommigen zullen ze echt geweldig vinden anderen vinden dit de mindere periode.
Persoonlijk heb ik niet zo veel ervaring met LP's uit die periode. Maar ik zou zeggen, als je dat bedrag eraan bereid bent uit te geven, koop dan een R8, de Custom Shop is tegenwoordig heel erg goed, misschien kwalitatief zelfs vergelijkbaar met gibson in de late jaren 50. Misschien zijn de custom shoppers over een X aantal jaren wel net zo goed als de late jaren 50 LP's nu zijn.
De prijs voor de 76 ligt inderdaad behoorlijk aan de hoge kant.

[Hotpepper01]

Vintage is idd cool. Stevige prijs vind ik dat. Daar kocht ik een een jaar of 2 geleden een 3PU Les Paul Custom Black Beauty uit 1980 voor. Deze ziet er op de plaatjes wel goed uit, hoor. Mooie kleur ook. Ik zou letten op fretwear en of alles functioneert en origineel is. Ik denk dat een prijs ergens tussen de 1750 en 200 realistischer is.

[Sinner1980]

Bedankt voor de reacties tot dusver. De prijs zoals gesteld op MP is even niet relevant en volgens mij ook behoorlijk ambitieus.

In dit geval zou het om een ruildeal gaan. Fretwear en elektronica ga ik uiteraard checken. Hopelijk is alles volledig origineel. Mochten we eruit komen dan gaan er wel pickups in met covers; net wat chiquer.

Dat verhaal van die inlays; scheurtjes/losse puntjes. Klinkt dat bekend of is dat verontrustend?

[arjanb01]

Forse prijs, en inderdaad gaan voor een customshopper als je het geld hebt. Zeventiger jaren LPs hadden vaak die pancake bodies en zaten echt draken van gitaren tussen. Ik zou goed nadenken of dit hem waard is, maar misschien dat als je hem in de handen hebt je helemaal verkocht bent !

[kwispelhond]

In de jaren '70 vroegen de klanten om zware gitaren, de klant was toen van mening dat zwaar beter was en de fabrikanten maakte ze dus zo zwaar mogelijk, die pancake body's waren dus vooral om ze zwaarder te maken en sommige kan je dus als anker gebruiken. Dit verhaal gaat overigens op voor alle merken, ook bv. Fender's waren in die periode op z'n zwaarst.

Wat mij betreft hoeven bv. de fret's niet origineel te zijn, een instrument van deze leeftijd heeft als hij veel gebruikt is niet meer z'n originele fret's en die gitaren die veel gebruikt zijn blijken toch wel vaak de betere. Ik heb zelf zelfs de hals over laten spuiten (uiteraard in de goede nitro-lak) gewoon omdat hij kaalgespeeld was en ik een gelakte hals plezieriger spelen vind. Persoonlijk vind ik de bruikbaarheid belangrijker dan het origineel zijn.

Die slijtage aan de inlay's verbaast me, heeft die van mij "0" en geen last van.

[heavy-metal-thunder]

Bedankt voor de reacties tot dusver. De prijs zoals gesteld op MP is even niet relevant en volgens mij ook behoorlijk ambitieus.

In dit geval zou het om een ruildeal gaan. Fretwear en elektronica ga ik uiteraard checken. Hopelijk is alles volledig origineel. Mochten we eruit komen dan gaan er wel pickups in met covers; net wat chiquer.

Dat verhaal van die inlays; scheurtjes/losse puntjes. Klinkt dat bekend of is dat verontrustend?

mijn 81 LPC heeft dat ook allemaal en op sommige plaatsen lijkt het hout er door te komen. Maar de gitaar is dan ook erruggg veel bespeeld geweest

[heavy-metal-thunder]

In de jaren '70 vroegen de klanten om zware gitaren, de klant was toen van mening dat zwaar beter was en de fabrikanten maakte ze dus zo zwaar mogelijk, die pancake body's waren dus vooral om ze zwaarder te maken en sommige kan je dus als anker gebruiken. Dit verhaal gaat overigens op voor alle merken, ook bv. Fender's waren in die periode op z'n zwaarst.

Wat mij betreft hoeven bv. de fret's niet origineel te zijn, een instrument van deze leeftijd heeft als hij veel gebruikt is niet meer z'n originele fret's en die gitaren die veel gebruikt zijn blijken toch wel vaak de betere. Ik heb zelf zelfs de hals over laten spuiten (uiteraard in de goede nitro-lak) gewoon omdat hij kaalgespeeld was en ik een gelakte hals plezieriger spelen vind. Persoonlijk vind ik de bruikbaarheid belangrijker dan het origineel zijn.

Die slijtage aan de inlay's verbaast me, heeft die van mij "0" en geen last van.

ik denk dat het vooral uit besparingen was EN omdat er maar heel weinig lichte mahonie is/was. De verschillen tussen de CS R7, R8, R9 zit hem vooral in het gewicht. Hout wordt getrieerd volgens gewicht, de duurste (R9) krijgen de lichtste body.

[heavy-metal-thunder]

prijs is fors, maar kan ook zijn dat topic starter een forse inruilprijs krijgt. Dat compenseert.

ik heb zelf een 81 LP Custom, dit is een volledige mahonie body (dus geen pancake), met 4,8 kg niet extreem zwaar. Maar ik heb nog geen enkele LP gehad die in de buurt van deze gitaar komt, daaronder veel jaren 90 Standards en enkele CS'en zoals R9. Dus bij voorbaat afschrijven vind ik te kort door de bocht.

[stijnkenens]

De celluloid inlays op de hals krimpen door de jaren, en komen daardoor los aan de tipjes.
Een goede gitaarhersteller fixed dat op een propere en normaal gezien niet te dure manier !


s.

[Sinner1980]

Ik ga zondag een testrit maken. Ik ben erg benieuwd!

De gitaar is vrijwel origineel; refret gehad, logisch. De huidige eigenaar heeft de covers verwijderd van de pickups; eeuwig zonde maar ook het einde vd wereld niet.

[Powderfinger]

Ik denk dat een prijs ergens tussen de 1750 en 200 realistischer is.

Volgens mij zag ik laatst bij Pawn Stars een LP uit 1976 (of begin jaren 70?). Ik dacht dat ze het toen over een waarde van 2000 dollar hadden, dus dat zou wel onderschrijven wat jij schrijft.

[Henri H]

Gaaf, ik heb ook overwogen een 70's LP te scoren, maar toch voor een R9 gegaan. Klik voor topic (http://www.gitaarnet.nl/forum/showthread.php?157210)
Af en toe kriebelt het nog wel 's, maar ik ben uitermate tevreden met de R9, en zoals Gelling al zei in dat ene programma van Vrienten: "Één gitaar is voldoende". Ik doe er alles mee, ja behalve akoestisch, pannenkoeken bakken etc. ;)

Succes met deze. Ik hoop voor je dat ie bevalt, ben benieuwd.

[Sinner1980]

Zondagochtend gaan we het meemaken. Ik ben ook razend benieuwd!

[Sinner1980]

Zo, dat was een aardig ritje richting Heerenveen!

Aardige gast en op zich een mooie gitaar gezien de leeftijd. Uiteraard de nodige butsen en krassen maar die had ik voor lief genomen.
De inlays waren aardig op en deels afgebladderd, elektronica ook niet meer je van het; allemaal zaken die je kunt oplossen natuurlijk.
Lang verhaal kort had ik geen klik met de gitaar; speelde gewoon niet zo lekker als dat ik had gehoopt.
Na een speelrondje heb ik aldaar de strat weer opgepakt, die overigens ter ruil had aangeboden, en deze speelt aanzienlijk lekkerder (voor mij persoonlijk). daarnaast klonk ze ook gewoon heerlijk. Zodoende heb ik de ruil niet door laten gaan en ben ik weer huiswaarts gekeerd met mijn strat op de achterbank.
Ik heb op de terugreis besloten om de brugpup van mijn stratje te veranderen (iets meer ballen, noiseless, etc).
Eenmaal thuis weer een rondje op mijn cs stratje gespeeld en met mezelf afgesproken deze gewoon te houden; wereldgitaar.

Al met al een leuk dagje uit; aardige gast, lekkere koffie, speelsessie op een oude les paul over een briljante Fuchs combo en besloten mijn strat gewoon te houden.

[arjanb01]

Mooi verhaal! Ik heb datzelfde ook. Als je veel ervaring met gitaren hebt weet je meestal binnen 1 minuut of je een klik met een gitaar hebt. Bij mij moet het speelgevoel echt wauw zijn wil ik voor een gitaar gaan. En daarbij, of je bent stratman of les paulman, in mijn geval is dat zo. Heel apart fenomeen.
Super dat je er zo'n lange rit ervoor over had, want een Les Paul blijft een aantrekkelijke gitaar me een wereld geluid, alleen de bespeelbaarheid moet je bevallen of niet.

[Sinner1980]

Mooi verhaal! Ik heb datzelfde ook. Als je veel ervaring met gitaren hebt weet je meestal binnen 1 minuut of je een klik met een gitaar hebt. Bij mij moet het speelgevoel echt wauw zijn wil ik voor een gitaar gaan. En daarbij, of je bent stratman of les paulman, in mijn geval is dat zo. Heel apart fenomeen.
Super dat je er zo'n lange rit ervoor over had, want een Les Paul blijft een aantrekkelijke gitaar me een wereld geluid, alleen de bespeelbaarheid moet je bevallen of niet.

Tja, zo'n rit kost tijd, benzine van de zaak dus dat scheelt.

De ellende met mij is dat ik qua speelcomfort echt een Fender man ben. Qua geluid neig ik dan weer meer naar een les paul; lastig om daar een middenweg in te vinden!
Ik denk dan ook dat de oplossing in het midden ligt en dat ik naast mijn strat en tele gewoon een keer een goede les paul op de kop moet tikken.

[arjanb01]

Herkenbaar dit! Ik neig ook naar een voorkeur voor het lp geluid, alleen is het speelcomfort altijd weer een struikelblok. Maar ooit ga ik ook voor een goeie lp!

[kwispelhond]

Volgens mij hebben jullie ze gewoon allebei nodig, ik gebruik ze ook alle twee en zou geen van beide willen missen.

[arjanb01]

Inderdaad, maar nog ff sparen en dan komt die les Paul er. Tot die tijd moet ik me behelpen met musicmans 😉

[Pepe]

Die klik kan ook groeien hoor en een verliefdheid op het eerste gezicht kan ook zo weer overwaaien.

[vulvasonic]

Gitaristen die een middenweg zoeken tussen een strat en een Les Paul hebben in het verleden regelmatig een grijns op het smoelwerk gekregen nadat ze kennis maakten met de gitaren van Paul Reed Smith. :D

[arjanb01]

Fout, ik knap af op prssen, vanwege de wijde nek. Niks voor mij en ronduit irritante neck shapes. Mooi gebouwd, stuk voor stuk kunstwerkjes maar ik kan niet wennen aan die halzen. En daarbij vind ik het geluid te wollig, er zit een hinderlijke wollige en bassige deken in de sound die ik niet trek.

[Brum]

Door mijn haat-liefde verhouding met Les Pauls, ben ik tot een Warmoth tele gekomen. Mahonie body, esdoorn nek, ebben toets, boomstam hals, maar wel meer des Fender en humbuckers. Ik zou niet zeggen best of both worlds, maar best of all worlds. Miin gitaar klinkt met gain zo dik als een Les Paul, maar met de bite van een SG, ook door het iets wat rauwere geluid dan een Les Paul en toch zit er nog iets van een tele twang in, vooral clean. Misschien voor de topicstarter ook wel wat.;) Hetzelfde truukje is vast ook wel uit te halen met een strat, met eventueel splitbare humbuckers.

[Powderfinger]

Inderdaad herkenbaar. Ik krijg last van m'n rug als ik te lang met een Les Paul om mijn nek sta. De hals is mij ook te breed en ik vind de hoge frets niet prettig te bespelen. Maar dat ze heel goed klinken zal ik niet ontkennen.

[vulvasonic]

Fout, ik knap af op prssen, vanwege de wijde nek. Niks voor mij en ronduit irritante neck shapes. Mooi gebouwd, stuk voor stuk kunstwerkjes maar ik kan niet wennen aan die halzen. En daarbij vind ik het geluid te wollig, er zit een hinderlijke wollige en bassige deken in de sound die ik niet trek.
Was ook niet bijzonder serieus bedoeld hoor. Maar het is wel zo dat Paul Reed Smith groot is geworden doordat zijn gitaren het midden hielden tussen een Fender en een Gibson, gekoppeld aan een enorme kwaliteit en aantrekkingskracht. Maar het is logisch dat niet iedereen zich gelukkig voelt met een PRS. Ik heb er zelf ook niks mee. Ik vind ze mooi om te zien, maar that's it. Als ik een lijstje moest maken van gitaren die ik heeeeeel graag nog eens zou willen hebben, dan zou ik zo een stuk of 30 modellen van diverse merken op kunnen noemen voordat ik bij de eerste PRS aankwam. :D

[Sinner1980]

Die klik kan ook groeien hoor en een verliefdheid op het eerste gezicht kan ook zo weer overwaaien.

Als je een half uur met een gitaar op schoot zit die je niet echt iets doet, niet goed voelt en ook nog eens een hoop opknap werk met zich mee brengt, dan neem je die niet mee lijkt mij.

[Sinner1980]

Gitaristen die een middenweg zoeken tussen een strat en een Les Paul hebben in het verleden regelmatig een grijns op het smoelwerk gekregen nadat ze kennis maakten met de gitaren van Paul Reed Smith. :D

PRS... Tja, wel mooi natuurlijk maar ik vind ze net te chique en daarnaast missen ze naar mijn mening karakter, ook wel mojo genoemd.

[Henri H]

Ik ging bij mijn R9 bijna alleen op uiterlijk af, hij riep me gewoon.... :lovelove:
....natuurlijk wel op gespeeld, maar ik was direct verkocht.

[Pepe]

Nee, als het niet goed voelt begin je al met een valse start, tis niet dat je ervoor betaald wordt he ;)

[Henri H]

.... tis niet dat je ervoor betaald wordt he ;)Dat ik verkocht zou zijn is spreekwoordelijk Pepe, SNAP DAT DAN!!! :D

[Henri H]

Dat stamt ook nog uit de slavernij-tijd vermoed ik? Niet dat ik een discussie op gang wil helpen hoor, heb ik genoeg over gehoord. :stop:

[Pepe]

ohhh.... die fiets...

http://img534.imageshack.us/img534/1043/q55.gif

[Henri H]

Haha, sorry. Soms sla ik door. :makeup:

[Speeddemon]

Dat stamt ook nog uit de slavernij-tijd vermoed ik? Niet dat ik een discussie op gang wil helpen hoor, heb ik genoeg over gehoord. :stop:
Subtle...



as a flying brick. :seriousf:

Mooi gifje trouwens. :ok:

[guitarkid]

Beetje mosterd na de maaltijd, maar wil toch die Norlin-mythe een beetje doorbreken. Ik heb al een beste tijd een Les Paul Standard uit 1978 en dat is veruit de beste LP die ik in handen heb gehad. En ik heb er echt heel veel geprobeerd en bespeeld. De mijne is vorig jaar uitgebreid bekeken door een Gibson productspecialist en die was ook erg verrast door de feel en sound van de gitaar. Ik vind de maple hals dus erg lekker, iets dat je niet al te vaak aantreft bij LP's! En de Natural top is ook erg mooi!

[Eko]

Ik heb al jaren een haat liefde verhouding met de Les Pauls. Ik vind ze mooi , maar speel liever op een strat. Inmiddels heb ik een tussenweg gevonden in een Nitrobird van Dick Dijkman. Chambered, Pearly Gates, Strat mensuur, traploze regeling van HB naar singlecoil, misschien ook een optie?

[soundbound]

Die heb ik ook, maar dan met four seasons. Heerlijke gitaar die door de chambers iets semi-akoestisch heeft. En weegt de helft van een Les Paul, wat voor mij een overweging was over te stappen.

[kwispelhond]

Beetje mosterd na de maaltijd, maar wil toch die Norlin-mythe een beetje doorbreken. Ik heb al een beste tijd een Les Paul Standard uit 1978 en dat is veruit de beste LP die ik in handen heb gehad. En ik heb er echt heel veel geprobeerd en bespeeld. De mijne is vorig jaar uitgebreid bekeken door een Gibson productspecialist en die was ook erg verrast door de feel en sound van de gitaar. Ik vind de maple hals dus erg lekker, iets dat je niet al te vaak aantreft bij LP's! En de Natural top is ook erg mooi!

Er is best wel meer positiefs te zeggen over de Norlin periode, zo zijn head-crack's bij Les Pauls uit die periode zeer zeldzaam maar wat wil je met een gelamineerde Maple hals met een volute, dat ze vooral die laatste hebben laten vallen zal ik echt nooit begrijpen......., als je ziet hoe weinig hout er nu in de overgang van hals naar kop zit is het niet vreemd dat het zo vaak fout gaat.