Mitch
26 juli 2013, 21:24
Inmiddels 9 jaar een veelgebruiktluxe- én werkpaard, dus ik dacht: laat ik er maar eens een multi-review van maken. De pickups historie van mijn De Gier custom.
http://i246.photobucket.com/albums/gg117/mitch_tripper/guitars/DSCN5147.jpg
Pittige mahonie hals met ebben toets, licht mahonie body met esdoorn top. Qua sound en strakheid eerder iets richting PRS dan Les Paul, om 't maar even heel kort samen te vatten.
Hij begon zijn leven met een Seymour Duncan P90-1 (Vintage) bij de hals en een Custom 5 bij de brug. Dat rockte als een malle maar liet weinig ruimte voor subtiliteit. Vrij harsh ook op de brug, maar scheelt ook dat de gitaar van zichzelf redelijk wat top-end heeft.
Op zoek naar net iets subtielers zonder 't laf te maken ging ik, na een uitermate geslaagd experiment met een Nordstrand setje in een Telecaster, voor een Nordstrand set: P90 en humbucker. De humbucker was qua output precies mooi, maar was wel knap middy, waardoor -ie eigenlijk alleen goed was om te rocken. De hals P90 echter was fantastisch. Een ongelofelijk mooi rond laag met prima detail. En grappig genoeg met de humbucker samen gaf het een middenstand die ongelofelijk bruikbaar was. Clean, drive, 't maakte niks uit, alles klonk er goed mee.
Komt echter het moment dat ik een low headroom ampje heb en door de band waar ik toen in zat juist behoefte aan wat meer clean headroom. Na erg lang twijfelen (die middenstand was toch wel extreem lekker) overgegaan naar een set van TV Jones na deze te hebben gehoord in een vergelijkbare gitaar. Powertron hals, P'tron Plus brug. Heel aparte sound, prachtig clean, mooi knauwerig in 't mid zonder veelzijdigheid te verliezen. Maar de middenstand klonk ruk. Nou ja, je kan niet alles hebben.
Afijn, komt het moment dat er inmiddels een heftigere versterker in huis is waarvan zeker is dat daar niet veel meer van gaat worden afgeweken (AC30...) en een band waar meer in gerockt kan worden. Dus tóch maar terug naar de oude setup: P90 hals, humbucker bij de brug. Voor 't experiment een set Gibsons gescoord, (70s) T-top bij de brug. Daar kan ik kort over zijn: die past gewoon perfect bij deze gitaar en gaat niet meer weg. Ik kan me voorstellen dat mensen 'm in andere gitaren wat kleurloos vinden, maar deze gitaar heeft ook geen gekleurd pickup nodig. Met dit element kan ik met een beetje terudraaien prima funken terwijl hij voluit ook uitstekend kan rocken. Purrrrrfect, niks meer aan doen. Hals P90 wordt een langer verhaal...
De Gibson P90 had maar één stand: modder. Door de brug dogear op mijn Junior had ik wat meer vertrouwen gekregen in Gibson P90s maar hier werd ik bevestigd in eerdere ervaringen met Gibson P90s bij de hals: écht te weinig definitie. Exit.
Bareknuckle had me nooit in de steek gelaten met hun humbuckers en na een setje Blue Note P90s in een De Gier Authority te hebben gehoord durfde ik ook dit experiment wel aan. Eerste foute keus: de Blue Note matchte voor geen meter met deze gitaar. Waar hij in de Authority fantastisch dynamisch klonk met een diep laag en plenty hoog (zoals hij ook omschreven wordt bij BKP)... die kwaliteiten bezit mijn gitaar al in overvloed. Dat werd dus teveel van het goede, vooral in het laag. Ik had me teveel laten leiden door de output, ik had beter naar het klankspectrum kunnen kijken.
Uit een andere gitaar kon ik 'm omwisselen met een BKP Nantucket. Iets meer output, maar meer hoog. Helaas, ook deze was niet in balans met de T Top bij de brug. Als ik voor de T Top de toonpot wat dicht moest draaien om te matchen met de versterker (en andere gitaren) dan was het Mud City op de hals P90. En om nou elke keer bij pickup switchen verplicht aan de toonpot te moeten draaien... da's niet zo handig. Diezelfde Nantucket klonk daarvoor in mijn Epi P93 Riviera juist prima helder. Zo zie je maar, het draait uiteindelijk om de combinatie met de gitaar. Beginnersfout :D
Dus toen kwam het moment om tegen mijn gewoonte in iets terug te kopen dat ik eerder had verkocht. En is vandaag de definitieve, "niks meer aan doen" setup: een Nordstrand P9.0 bij de hals en een Gibson T Top bij de brug. Van diep laag naar perfect gebalanceerd naar typische brug 'bite', het kan nu allemaal.
Nordstrand is nog steeds zwaar onder de radar in gitaarland, terwijl ze al tijden lang uitermate populair zijn bij bassisten. Qua helderheid en dynamiek heb ik ze in ieder geval hoog zitten.
http://i246.photobucket.com/albums/gg117/mitch_tripper/guitars/DSCN5147.jpg
Pittige mahonie hals met ebben toets, licht mahonie body met esdoorn top. Qua sound en strakheid eerder iets richting PRS dan Les Paul, om 't maar even heel kort samen te vatten.
Hij begon zijn leven met een Seymour Duncan P90-1 (Vintage) bij de hals en een Custom 5 bij de brug. Dat rockte als een malle maar liet weinig ruimte voor subtiliteit. Vrij harsh ook op de brug, maar scheelt ook dat de gitaar van zichzelf redelijk wat top-end heeft.
Op zoek naar net iets subtielers zonder 't laf te maken ging ik, na een uitermate geslaagd experiment met een Nordstrand setje in een Telecaster, voor een Nordstrand set: P90 en humbucker. De humbucker was qua output precies mooi, maar was wel knap middy, waardoor -ie eigenlijk alleen goed was om te rocken. De hals P90 echter was fantastisch. Een ongelofelijk mooi rond laag met prima detail. En grappig genoeg met de humbucker samen gaf het een middenstand die ongelofelijk bruikbaar was. Clean, drive, 't maakte niks uit, alles klonk er goed mee.
Komt echter het moment dat ik een low headroom ampje heb en door de band waar ik toen in zat juist behoefte aan wat meer clean headroom. Na erg lang twijfelen (die middenstand was toch wel extreem lekker) overgegaan naar een set van TV Jones na deze te hebben gehoord in een vergelijkbare gitaar. Powertron hals, P'tron Plus brug. Heel aparte sound, prachtig clean, mooi knauwerig in 't mid zonder veelzijdigheid te verliezen. Maar de middenstand klonk ruk. Nou ja, je kan niet alles hebben.
Afijn, komt het moment dat er inmiddels een heftigere versterker in huis is waarvan zeker is dat daar niet veel meer van gaat worden afgeweken (AC30...) en een band waar meer in gerockt kan worden. Dus tóch maar terug naar de oude setup: P90 hals, humbucker bij de brug. Voor 't experiment een set Gibsons gescoord, (70s) T-top bij de brug. Daar kan ik kort over zijn: die past gewoon perfect bij deze gitaar en gaat niet meer weg. Ik kan me voorstellen dat mensen 'm in andere gitaren wat kleurloos vinden, maar deze gitaar heeft ook geen gekleurd pickup nodig. Met dit element kan ik met een beetje terudraaien prima funken terwijl hij voluit ook uitstekend kan rocken. Purrrrrfect, niks meer aan doen. Hals P90 wordt een langer verhaal...
De Gibson P90 had maar één stand: modder. Door de brug dogear op mijn Junior had ik wat meer vertrouwen gekregen in Gibson P90s maar hier werd ik bevestigd in eerdere ervaringen met Gibson P90s bij de hals: écht te weinig definitie. Exit.
Bareknuckle had me nooit in de steek gelaten met hun humbuckers en na een setje Blue Note P90s in een De Gier Authority te hebben gehoord durfde ik ook dit experiment wel aan. Eerste foute keus: de Blue Note matchte voor geen meter met deze gitaar. Waar hij in de Authority fantastisch dynamisch klonk met een diep laag en plenty hoog (zoals hij ook omschreven wordt bij BKP)... die kwaliteiten bezit mijn gitaar al in overvloed. Dat werd dus teveel van het goede, vooral in het laag. Ik had me teveel laten leiden door de output, ik had beter naar het klankspectrum kunnen kijken.
Uit een andere gitaar kon ik 'm omwisselen met een BKP Nantucket. Iets meer output, maar meer hoog. Helaas, ook deze was niet in balans met de T Top bij de brug. Als ik voor de T Top de toonpot wat dicht moest draaien om te matchen met de versterker (en andere gitaren) dan was het Mud City op de hals P90. En om nou elke keer bij pickup switchen verplicht aan de toonpot te moeten draaien... da's niet zo handig. Diezelfde Nantucket klonk daarvoor in mijn Epi P93 Riviera juist prima helder. Zo zie je maar, het draait uiteindelijk om de combinatie met de gitaar. Beginnersfout :D
Dus toen kwam het moment om tegen mijn gewoonte in iets terug te kopen dat ik eerder had verkocht. En is vandaag de definitieve, "niks meer aan doen" setup: een Nordstrand P9.0 bij de hals en een Gibson T Top bij de brug. Van diep laag naar perfect gebalanceerd naar typische brug 'bite', het kan nu allemaal.
Nordstrand is nog steeds zwaar onder de radar in gitaarland, terwijl ze al tijden lang uitermate populair zijn bij bassisten. Qua helderheid en dynamiek heb ik ze in ieder geval hoog zitten.