Fingerpicking style van Daniel Norgren

[muffstuff]

Kan iemand mij vertellen wat voor fingerpicking style hier gebruikt wordt? En wellicht welke oefeningen mij hierbij zullen helpen?

http://www.youtube.com/watch?v=DomcsSKtXnA

[peter_heijnen]

Is niet echt een stijl in die video als je het mij vraagt. Zo leren spelen kun je oefenen door eerst die doorgaande bas te spelen met je duim, gewoon op een basnoot met een losse snaar, en daarbij in bijv de bijbehorende pentatonische ladder gaan freewheelen. Het gevoel van de groove daarbij komt dan vanzelf wel op een gegeven moment. Vanaf daar kun je geheel naar eigen inzicht gaan varieren met basnoten/ritmes/toonsoorten/ladders.

[Harald]

Stijl? Grofweg verwant aan de oude countryblues. Mensen als Mance Lipscomb bv.

De duim slaat de hele tijd in één ritme door, en zo te zien ook steeds alleen de zelfde snaar. Verder gebruikt hij zo te zien alleen de wijsvinger. Valt niet zoveel aan te oefenen. Wat je moet zien te krijgen is het automatisme in de duim. Dan de vinger, of tegelijk, of tussen de duimslagen in. Meer smaakjes zitten hier niet echt in. Heel misschien dat hij heel af en toe de middelvinger nog bijschakelt, ik zit hier te tikken terwijl het nummer verder hobbelt.

Kortom, pompen met de duim, en dan de wijsvinger tegelijk met de duim, of er tussenin. En dat net zolang oefenen totdat je met je vinger kan spelen wat je wilt. Zeer beperkte versie van fingerpicken overigens. Ik zou iig ook de middelvinger trainen (daar geldt eigenlijk dezelfde oefening voor) Maar beter nog ook de ringvinger. Met 3 vingers kun je meer dan met 1.

[muffstuff]

Sorry als ik dit ten onrechte als een style aanmerkte haha. De laatste tijd luister ik veel naar dit soort muziek, blues/country. Als ik dan op youtube een filmpje ervan bekijk zie ik dat de gitaristen met meerdere vingers de aanslag doen. Ik tracht dit wel na te doen maar raak al snel verstrikt in mijn vinger. Ik vroeg me daarom af of dit een bepaalde naam heeft zodat ik specifieke oefeningen kan uitvogelen.

Nog even een vraagje, is het aan te raden hiervoor je nagel te gebruiken zoals bij flamenco gitaar of wordt hier bij de vingertop gebruikt?

[muffstuff]

ps deze vent is 26 april te aanschouwen in paradiso voor 8,50 euro!

[Harald]

Voor flamenco en klassiek heb je toch echt wat nagel nodig. Voor sommige dingen op 12 string is het ook wel handig. Maar als je alleen steelstring speelt, niet aan nagels beginnen, maar eelt kweken. Nagels is een hoop gedoe. Nagels en steelstring is een ramp ;)


http://www.youtube.com/watch?v=dgnEsptipOw

Wil je serieus leren fingerpicken, begin dan eens met nummers als Dust in the wind, dingen van Simon and Garfunkel, James Taylor. Het gros van de blues gitaristen was technisch niet zo geavanceerd. Maar er zijn ontzettend leuke rags. Stefan Grossman heeft verschillende boeken daarover uitgegeven. Als je rechtstreeks in die stijl wilt duiken, is dat een mooi begin. Van wat je hier in dat filmpje hoort zul je niet heel erg veel leren.

[witterwit]

Stijl? Grofweg verwant aan de oude countryblues. Mensen als Mance Lipscomb bv.

De duim slaat de hele tijd in één ritme door, en zo te zien ook steeds alleen de zelfde snaar. Verder gebruikt hij zo te zien alleen de wijsvinger. Valt niet zoveel aan te oefenen. Wat je moet zien te krijgen is het automatisme in de duim. Dan de vinger, of tegelijk, of tussen de duimslagen in. Meer smaakjes zitten hier niet echt in. Heel misschien dat hij heel af en toe de middelvinger nog bijschakelt, ik zit hier te tikken terwijl het nummer verder hobbelt.

Kortom, pompen met de duim, en dan de wijsvinger tegelijk met de duim, of er tussenin. En dat net zolang oefenen totdat je met je vinger kan spelen wat je wilt. Zeer beperkte versie van fingerpicken overigens. Ik zou iig ook de middelvinger trainen (daar geldt eigenlijk dezelfde oefening voor) Maar beter nog ook de ringvinger. Met 3 vingers kun je meer dan met 1.

ik weet niet of iedereen nog weet wie mance lipscomb was. trouwens toch een unieke gitarist/beeldjesmaker.

[muffstuff]

Voor flamenco en klassiek heb je toch echt wat nagel nodig. Voor sommige dingen op 12 string is het ook wel handig. Maar als je alleen steelstring speelt, niet aan nagels beginnen, maar eelt kweken. Nagels is een hoop gedoe. Nagels en steelstring is een ramp ;)


http://www.youtube.com/watch?v=dgnEsptipOw

Wil je serieus leren fingerpicken, begin dan eens met nummers als Dust in the wind, dingen van Simon and Garfunkel, James Taylor. Het gros van de blues gitaristen was technisch niet zo geavanceerd. Maar er zijn ontzettend leuke rags. Stefan Grossman heeft verschillende boeken daarover uitgegeven. Als je rechtstreeks in die stijl wilt duiken, is dat een mooi begin. Van wat je hier in dat filmpje hoort zul je niet heel erg veel leren.
Dank voor de referenties, simon en argfunkel vind ik geen straf om te leren, dust in the wind daarentegen is niet echt mijn ding ;)

[Harald]

April come she will, kathy's song en de S&G versie van Scarborough Fair zijn allemaal vrij simpel. De boxer wordt al wat lastiger Homeward Bound zit er een beetje tussenin als ik het me goed herinner. Makkelijkste begin is Feelin Groovy

Fast Car van Tracey Chapman is ook een goede, lekker simpel en weinig variaties net als Feeling Groovy. Landslide van Fleetwood Mac zou een logisch vervolg zijn op Feeling Groovy. Never Going back again is net wat lastiger. Met name door de barre's. En Lindsey Buckingham speelt dat in drop D. Er zijn ook transcripties te vinden met een lage C en de a omlaag naar G. Voor een deel makkelijker te spelen, voor een deel niet. Maar dat is niet hoe het origineel gespeeld wordt.

Dust in the wind wordt vanzelf leuk als je het speelt ;) Zitten aardig wat nuttige tokkels in.

[Rizz]

Sorry als ik dit ten onrechte als een style aanmerkte haha. De laatste tijd luister ik veel naar dit soort muziek, blues/country. Als ik dan op youtube een filmpje ervan bekijk zie ik dat de gitaristen met meerdere vingers de aanslag doen. Ik tracht dit wel na te doen maar raak al snel verstrikt in mijn vinger. Ik vroeg me daarom af of dit een bepaalde naam heeft zodat ik specifieke oefeningen kan uitvogelen.



Wat ik altijd aangehouden heb en wat ook redeljik makkelijk aan te leren is, is om je duim voor de drie bassnaren aan te houden en respectieveljik je wijs-, ring- en middelvinger voor de GBe snaren.. Er zijn natuurljik altijd uitzonderingen, maar als dit er eenmaal inzit, wordt de rest ook makkelijker.

[jplm]

Hallo.

Dit is volgens mij doodgewoon "monotonic bass", je weet wel, het tegenovergestelde van "alternating bass". Ik heb al jaren het boek "Complete country blues guitar book" van Grossman, en daar worden die stijlen stuk voor stuk behandeld, waarbij bij monotonic bass de lage E vaak omlaag gestemd wordt tot een D, klinkt dan hetzelfde als de gewone D, maar lager, geeft een indruk van dat er "meer geluid" is dan er in werkelijkheid is.
Over je opmerking dat de oude bluesgitaristen "technisch niet zo begaafd waren": misschien halen ze de 2000 aanslagen per seconde niet, maar ze maakten destijds op de plantage muziek, geen diarree :-).

Groet, Jan.

[Harald]

Techniek en muzikaliteit hebben lang niet altijd met elkaar te maken. Belangrijke tip die Ry Cooder ooit gaf over het uitzoeken van die oude bluesplaten "als je op iets moeilijks uitkomt zit je waarschijnlijk verkeerd." (een interview in guitar player waarin hij het o.a. over Robert Johnson, en de duelscene met Steve Vai in Crossroads heeft. Vraag me niet naar het jaar) Als iemand als Ry Cooder het al zegt ;)

Ik ben de laatste om pure techniek boven muzikaliteit te zetten. Mocht je het als dissen van de oude garde begrepen hebben, ben ik niet duidelijk genoeg geweest. Dit ging puur om de technische kant van de zaak.

PS ik herlees net mijn post. niet zo begaafd zijn jouw woorden. Niet de mijne. Ik zei ´niet zo geavanceerd´

[muffstuff]

Ik wil jullie beiden erg bedanken voor alle referenties die in jullie opkomen, zo ook de vermelding van Complete country blues guitar book. Het geeft me in ieder geval weer extra studiemateriaal.

wat betreft dust in the wind, het is een steengoed nummer maar ik trek het op de een of andere manier gewoon niet, zelfde geldt voor eye of the tiger, hotel california. Ik krijg er gewoon kriebels van haha

[Bassa]

wat betreft dust in the wind, het is een steengoed nummer maar ik trek het op de een of andere manier gewoon niet, zelfde geldt voor eye of the tiger, hotel california. Ik krijg er gewoon kriebels van haha
Dust in the wind vind ik ook niet zo, Eye of the tiger vind ik wel goed, maar Hotel california vind ik echt steengoed haha.

[muffstuff]

Dust in the wind vind ik ook niet zo, Eye of the tiger vind ik wel goed, maar Hotel california vind ik echt steengoed haha.
Het ZIJN ook steengoede nummers, ik durf zelfs te beweren dat blof goede nummers maakt. Alleen krijg ik er ontzettende kriebels van.

[Bassa]

Het ZIJN ook steengoede nummers, ik durf zelfs te beweren dat blof goede nummers maakt. Alleen krijg ik er ontzettende kriebels van.
Tja dat ken he;)

[Antone_Pieter]

Goede tip dat boek van Grossman. Zag het hier in de discussie voorbij komen en heb het meteen besteld. Wel een stuk pittiger dan wat Daniel in het filmpje speelt..

[jplm]

PS ik herlees net mijn post. niet zo begaafd zijn jouw woorden. Niet de mijne. Ik zei ´niet zo geavanceerd´

Hallo Harald.

Mijn reactie was ook geen aanval op jou of zo, maar gewoon, een gedachte. Dat van die uitspraak van Cooder herken ik wel: toen ik nog les had vroeg ik de leraar of ik "Come back baby" kon leren spelen, waarna hij dat ging uitzoeken. Dat deed hij prima, maar naarmate we vorderden (hij met uitzoeken, en ik met het überhaupt kunnen spelen) kreeg ik toch steeds meer het idee van "dat kan nooit helemaal de bedoeling zijn zo". Je weet wel, schuiven over de hele hals, moeilijke grepen, moeilijke overgangen enz. Ik keek destijds al op het forum van Grossman (the Woodshed) en destijds was het nog zo dat als je te kennen gaf dat je naar één specifiek nummer op zoek was, maar daar nou ook weer geen compleet boek of dvd-serie voor wilde aanschaffen, dan reageerde Stefan Grossman meestal persoonlijk, moest je je huisadres via de mail naar hem sturen, en een week of twee later had je een envelopje in de bus met een of twee a-4tjes erin waar het nummer in tab op stond. Gratis. Welnu, ik was inmiddels al een behoorlijk eind op weg met dat nummer, maar toen ik de originele Grossman-tab van dat nummer zag dacht je eerst "dit kan het nummer nóóit zijn", om vervolgens te ondekken dat het nummer 10 keer zo eenvoudig te spelen was als het zich liet aanhoren, maar op die eenvoudige manier gespeeld ook nog eens een keer veel "rijker" klonk. Mijn leraar was er destijds ook verbaasd over.

Ook Gary Davis had die gave; als je uit het boek "complete country blues guitar" bijvoorbeeld het nummer "you got the pocketbook, I got the key" speelt, dan zitten daar een paar (makkelijke) passage's in waarbij je qua geluid onder het spelen verbaasd naar je gitaar kijkt en denkt "zitten er nu zes snaren op of twaalf".

By the way: doe jij dit jaar nog iets op de beurs in Groesbeek?

Groet, Jan.

[Harald]

Hoi Jan, dit jaar niet op Groesbeek. Heb daar geloof ik drie jaar achtereen gespeeld. Wel even goed, wie weet een volgend jaar weer. Wel 9 maart op de Noorder gitaarbeurs een aantal korte optredens :) Maar goed, dat is vanuit Brabant/Noord Limburg een behoorlijk eind rijden!