zoon van Piet
28 augustus 2012, 11:53
Na een fikse discussie met een lichtshoweigenaar/verhuurder wil ik effe mn gal spuwen.
Want ik weet welk dat ik een ouwe - nee: vintage- lul ben die vind dat vroeger alles beter was. Maar toch...
Kijk, die lichtjes van nu zijn natuurlijk hartstikke lekker. Milieuvriendelijk ook, al die anderhalfwattledjes die toch met zn allen een boel licht geven. En dat in allerlei kleurtjes: groen rood, geel, blauw en zelfs soms paars.
En als ik sta te spelen kan ik eigenlijk geen bezwaar hebben tegen de hedendaagse lichtshows. Als je vroeger zo'n par op je knar had - jaja, die waren meestal 1000 watt, kinderen!- dan schroeide je haar eraf. En je bleef je gitaar maar bijstemmen. Diverse beroemde kleinere podia (Wilhelmina in Ehv, bijvoorbeeld) waren berucht vanwege hun aquarium-kwaliteiten: je kreeg er geen lucht. De hitte van publiek en een paarduizend watt heet licht maakten dat alle zuurstof verdwenen was.
Maar wat heb ik er heerlijk gespeeld..
En ouderwetse Pars hadden een lichtfilter. Die kon je zelf kopen, zodat je band haar eigen kleuren had. Want je kon kiezen uit duizenden nuances. nu heb je groen rood, geel, blauw en zelfs soms paars.
En okee, met de computergestuurde tafels van nu kunnen ze allerlei dingen die ze vroeger niet konden. Da's knap, al krijg ik dat als muzikant niet mee. Ik zie ik dat alleen als ik sta te kijken vanuit de zaal. Maar dan valt me steeds weer op hoe koud en kil dat licht is. Laboratoriumratten planten zich niet voort onder koud licht, dus is het aannemelijk dat muzikanten minder presteren.
Ik geef die ouderwetse schroeilampen graag de schuld van mijn beginnende kaalheid. Maar eerlijk gezegd zou ik dolgraag weer eens zo'n hete lamp op mijn schedel voelen branden.
Want ik weet welk dat ik een ouwe - nee: vintage- lul ben die vind dat vroeger alles beter was. Maar toch...
Kijk, die lichtjes van nu zijn natuurlijk hartstikke lekker. Milieuvriendelijk ook, al die anderhalfwattledjes die toch met zn allen een boel licht geven. En dat in allerlei kleurtjes: groen rood, geel, blauw en zelfs soms paars.
En als ik sta te spelen kan ik eigenlijk geen bezwaar hebben tegen de hedendaagse lichtshows. Als je vroeger zo'n par op je knar had - jaja, die waren meestal 1000 watt, kinderen!- dan schroeide je haar eraf. En je bleef je gitaar maar bijstemmen. Diverse beroemde kleinere podia (Wilhelmina in Ehv, bijvoorbeeld) waren berucht vanwege hun aquarium-kwaliteiten: je kreeg er geen lucht. De hitte van publiek en een paarduizend watt heet licht maakten dat alle zuurstof verdwenen was.
Maar wat heb ik er heerlijk gespeeld..
En ouderwetse Pars hadden een lichtfilter. Die kon je zelf kopen, zodat je band haar eigen kleuren had. Want je kon kiezen uit duizenden nuances. nu heb je groen rood, geel, blauw en zelfs soms paars.
En okee, met de computergestuurde tafels van nu kunnen ze allerlei dingen die ze vroeger niet konden. Da's knap, al krijg ik dat als muzikant niet mee. Ik zie ik dat alleen als ik sta te kijken vanuit de zaal. Maar dan valt me steeds weer op hoe koud en kil dat licht is. Laboratoriumratten planten zich niet voort onder koud licht, dus is het aannemelijk dat muzikanten minder presteren.
Ik geef die ouderwetse schroeilampen graag de schuld van mijn beginnende kaalheid. Maar eerlijk gezegd zou ik dolgraag weer eens zo'n hete lamp op mijn schedel voelen branden.