Theorie; het geheim van killer tone

[SaferSephy]

In mijn speurtocht naar super tone liep ik tegen de volgende gedachte aan;

Als men het heeft over tone, heeft men het meestal óf over de gitaar/pickups, óf over een amp. En zelden worden deze expliciet gepaired. (uiteraard wel om een bepaalde stijl te benaderen maar zelden op conceptueel niveau).

Voorbeeld 1. John Mayer

Buiten wat je van deze jongeman mag vinden, is het over het algemeen zo dat z'n electrische gitaar geluid als geweldig wordt bestempeld. Vele mensen gaan dan ook op zoek naar z'n tone, en kopen een signature strat, of klonen van z'n pickups omdat gezegd wordt dat zijn specifieke "scooped mid" geluid daar in zit. Wat mensen echter vergeten is dat Mijnheer Mayer erg veel centjes bezit en voornamelijk over Dumble en Two Rock amps speelt. Beiden amps die als "middy" bestempeld kunnen worden. Deze combinatie blijkt dan ook een super balans.

Mijn idee is dan ook dat als je diezelfde signature strat in een Fender Blackface type amp prikt, bijvoorbeeld een Super Reverb, je de plank volledig mis gaat slaan. Immers hebben deze Fenders van zichzelf al een "scooped mid" karakter, waardoor je scooped op scooped krijgt en dus een tone die te ver uit balans komt te liggen.

Andersom werkt het ook;

Voorbeeld 2. Stevie Ray Vaughan

Volgens mij 1 van de meest genoemde gitaristen als het gaat om tone. SRV draait eigenlijk bovengenoemde principe om (hoewel hij er om bekend stond op alles te spelen wat bestond aan amps, Fender en Marshall, was hij toch het vaakst op een Blackface te betrappen).

SRV speelde voornamelijk op blackface circuit amps met dus een scooped mid geluid. Toendertijd waren er natuurlijk geen Texas Specials, en buiten de vraag of z'n strat pickups wel of niet overwound waren voor dat extra mid, boost hij z'n gitaar output enorm met Tubescreamers (pedalen met een uitgesproken "punt" in de equalizer, met dus veel mid), en z'n pick attack deed ook een flinke duit in het zakje. Dit resulteert in een balans precies andersom; scooped mid amp, middy gitaar/signal chain.


Mijn theorie is dus: Pas het tonale karakter van je gitaar aan aan je amp en andersom op bovenstaande wijze, want juist die balans is de sleutelfactor in net díe vettere tone die je zocht (ongeacht muziekstijl)

Hoe denken jullie hierover?


Disclaimer: Ja, de belangrijkste factor, vingers, zijn uit de vergelijking gelaten. Het is ook niet de bedoeling om als bovengenoemde (of welke dan ook) gitaristen te klinken.

[B~Rock]

Ik mis sowieso nog fx, snaren en de wijze waarop een gitaar is afgesteld. Verder snijdt je theorie wat mij betreft absoluut hout (en een reden om amps, fx en gitaren bij voorkeur te testen in dezelfde combinatie die je thuis gebruikt).

[Sinner1980]

Mijn theorie: tone haal je met name uit je vingers/aanslag/manier van dempen en verfijn je met je gear.

[Pepe]

Ik hou wel ongeveer dezelfde theorieën er op na, dingen die elkaar versterken of in de weg zitten. De TS vs Fender dip is een voor de hand liggende hoewel het een totaal andere ding wordt als je gitaar geen tele maar een junior is. Er zijn veel meer grove parameters. Je gitaar en speakers bijvoorbeeld. Je afstelling, je pedalen, je frasering.. enz enz.

Als je een deconstructie loslaat dan kom je in percentage en curves terecht. Bijvoorbeeld. Een gitaar is 30% van je totaal geluid. De neck is 50% van je gitaar, de body is 20, pickups 20 en 10% hardware....
Je kan de rest van de parameters ook deconstrueren, uiteindelijk zijn de inbreng van je pickups gereduceerd tot 3% of zoiets. Maar het is gelijk ook weer grote onzin.
Ik hou me doorgaans aan het adagium van Keith Richards: You got your ass, a guitar and an amp. That's it.

[Mitch]

Ja, het is zeker altijd de hele optelsom. Waarbij een populaire stelling is: een matige gitaar klinkt beter op een goeie amp, dan een goeie gitaar op een matige amp. Dat snijdt ook wel hout, maar... eerlijk is eerlijk: ik heb mijn Gretsch nu thuis staan, die een onwaarschijnlijk mooi diep geluid heeft op het halselement. Zelfs op mijn transistor DA5je met 6,5" speaker, hoor je dat terug. Mijn idee is dus dat je begint met de gitaar, dat de amp, speakers en soort kast ook een niet te onderschatten invloed hebben, maar dat het toch secundair is. Effecten kunnen dominant zijn of aanvullend, dat kies je uit. Een hele milde drive kan heel natuurlijk klinken, maar een mid heavy dikke sustain drive kan een keuze zijn en op dat moment meer bepalend voor de sound. 't Is en blijft relatief hè.

[Mr.Fingers]

"Hoe je het draait of keert... Ik klinkt op alles kut"...

[Pepe]

Ja, zeker waar. Een belabberde gitarist klinkt nog steeds kut op een goeie gitaar en goeie amp.

Er zijn een paar gouden regels die telkens weer opgaan. Een daarvan is Less is more. Maar dat is weer typisch zo'n regel die je pas gaat aannemen als je er zelf achter komt.

En Fingers klinkt natuurlijk helemaal niet kut... op zijn bassen that is.

[jutter]

Interessant onderwerp! Als je op zoek bent naar een leuke set (gitaar+amp) die goed met elkaar zullen gaan matchen kun je dan bepaalde vuistregels in acht nemen? Zo hoor je weleens dat Gibson goed matcht met Marshall en Fender met Fender.......Of past een Fender gitaar beter bij een 6L6-amp en Gibson meer bij een EL-34?

[mesaman]

tja, en dan zit je nog met het menselijk gehoor, hoort het publiek wat jij hoort? En wat je opneemt is dat ook jou geluid wat je ervaart tijdens het inspelen zelf?

Oja, is je smaak/voorkeur van de sound ook altijd het zelfde? Het brein blijft een bijzonder iets als het gaat om ervaren.

[Eko]

Onzinnige discussie , volgens mij. SRV klonk als SRV terwijl hij op een 12 snarige acoustische speelde. Brian May klinkt als Brian op een strat en Setzer klinkt net zo goed via een tele. Het zijn de spelers die het spel maken. Als je je alleen maar focust op de laatste paar procenten heb je het niet helemaal begrepen. Just my 2 cents.

[macwilliams]

Ja, het is zeker altijd de hele optelsom. Waarbij een populaire stelling is: een matige gitaar klinkt beter op een goeie amp, dan een goeie gitaar op een matige amp. Dat snijdt ook wel hout, maar... eerlijk is eerlijk: ik heb mijn Gretsch nu thuis staan, die een onwaarschijnlijk mooi diep geluid heeft op het halselement. Zelfs op mijn transistor DA5je met 6,5" speaker, hoor je dat terug. Mijn idee is dus dat je begint met de gitaar, dat de amp, speakers en soort kast ook een niet te onderschatten invloed hebben, maar dat het toch secundair is. Effecten kunnen dominant zijn of aanvullend, dat kies je uit. Een hele milde drive kan heel natuurlijk klinken, maar een mid heavy dikke sustain drive kan een keuze zijn en op dat moment meer bepalend voor de sound. 't Is en blijft relatief hè.
Daar ben ik het wel mee eens. Alleen ipv gretsch = m'n ubergoldtop en de da5 is bij mij mini3.

[macwilliams]

Onzinnige discussie , volgens mij. SRV klonk als SRV terwijl hij op een 12 snarige acoustische speelde. Brian May klinkt als Brian op een strat en Setzer klinkt net zo goed via een tele. Het zijn de spelers die het spel maken. Als je je alleen maar focust op de laatste paar procenten heb je het niet helemaal begrepen. Just my 2 cents.

Mwoah.......

[B-stone]

Onzinnige discussie , volgens mij. SRV klonk als SRV terwijl hij op een 12 snarige acoustische speelde. Brian May klinkt als Brian op een strat en Setzer klinkt net zo goed via een tele. Het zijn de spelers die het spel maken. Als je je alleen maar focust op de laatste paar procenten heb je het niet helemaal begrepen. Just my 2 cents.

Bv. Slash op een strat en een twin reverb --> klinkt als slash. Nope, dus is je gear toch ook een erg belangrijke factor, je sound zit echt niet alleen in je vingers. Tuurlijk grotendeels wel maar zelf vind ik gear toch ook een groot deel van een sound bepalen. Daar kunnen geen vingers tegen op. Akoestisch daarentegen is setzer gewoon setzer en mr may natuurlijk gewoon mr may.

[Gearjunkie]

Natuurlijk herken je bekende gitaristen aan speelstijl en vooral duhh... de nummers die ze spelen.
Ik denk dat de ts hier ook niet op doelt: het gaat hem puur om de tone die uit de amp komt. Ik denk overigens niet dat een een eq die helemaal in balans is een perfect geluid maakt, het is veel complexer dan dat.

[Buzzel]

Toch een beetje een open deur in trappen.

En sound creëer je met je complete setup en spel. Dus hoe je speelt, wat voor gitaar, kabels, pedalen, speakers, amps, buizen enz enz...
SRV en John mayer hadden/hebben gewoon de cash om goed te experimenteren om tot Het geluid te komen.



@eko Je hebt klinken als SRV en spelen als SRV. Tuurlijk hoor je dat SRV speelt op een 12snarige akoestische dat omdat hij een stijl heeft. Hoe hij de solo's opbouwt hoe hij akkoorden gebruikt enz....

De klank is dan wel anders (dus niet de melodie) en niet de typische SRV klank.

[Solist]

Nou volgens Joe Bonamassa is het 90% de gitarist en de voor rest je spullen:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=nTima9QLKj8
dus gewoon dooroefenen.....

[muziekschuur]

Ik wil hier op reageren als geluidstechnicus. Met een paar saaie opmerkingen. Maar mensen zoeken in geluid "patronen". En onze hersenen herkennen bepaalde hits als "goed". In die hits kunnen ze makkelijk details onderscheiden. En heb je thuis altijd op een zakradio naar muziek geluisterd, dan zijn veel van die mensen met die ervaring "niet geinteresseerd in muziek". Het tegengestelde is ook waar. Heb je thuis een redelijk goede geluidsinstallatie, en dus een positieve ervaring met muziek, dan kan een zeer goede installatie in een goede ruimte, jouw favoriete muziek spelend, een euforie staat brengen. Iets wat je als goed bestempelde is blijkbaar nog beter.

Dat is een ding. Nu is het dus zo, als je geest iets als goed heeft bestempeld, gitarist X, dan is die geluidssignature (herkenning van de gitarist) belangrijker dan de kwaliteit van die toon. Maar is een band onbekend, de muziek onbemind, dan is de geluidskwaliteit van die gitarist binnen die band juist wel van belang.

Het is voor een gemiddelde band dus makkelijker te scoren met een cover dan met een origineel nummer. En veel bands die covers en origineel werk combineren kunnen een gemiddeld succes realiseren. Het is slechts wanneer het volledige package compleet is dat een nieuw nummer, met perfecte uitvoering, stage presence, goede mix etc etc indruk maakt op een grote groep mensen die die muziek nog nooit heeft gehoord.

Een gemiddelde gitaarheld komt dus makkelijker weg met een slecht gitaargeluid(skwaliteit) dan met een slecht gespeelde solo. Terwijl een slecht gitaargeluid bij een goed spelend kind eerder afstoot...

Een kind op een mooie Fender twin die "happy birthday" speelt zal op een beurs een zacht geklap veroorzaken. Als we de gitarist vervolgens een pignose geven zal het geklap afnemen. Komt vervolgens Eric Clapton langs en die speelt 5 minuten dan zie je van uit alle plaatsen van die beurs mensen teruglopen naar die plaats waar Clapton speelt. Want ze komen checken of wat ze horen klopt. De geluidshandtekening van Clapton speelt. En dat is belangrijker dan de geluidskwaliteit. Want die "kwaliteit" maken de hersenen van mensen erbij..

Nemen we een uur later in een andere hal dezelfde proef op de som en eerst de kleine jongen op de Fender. Daarna de Pignose. Hierna laten we een cum laude afgestudeerde gitarist van de Rock academie spelen. De kwaliteit van het spel zal significant meer bezoekers trekken. Maar toch significant minder mensen dan bij Clapton. Met name vanwege de geluidssignature van Clapton....

[vpilot]

Dit is toch ook precies de reden dat je het liefst je eigen gitaar meeneemt als je in een winkel amps gaat uitproberen?

[Mitch]

Ja hé niet te simpel hè? :seriousf:

[FruscianteFan]

Ik vind John Frusciante een heel mooi voorbeeld hier.

In de loop van zijn carrière, zeker vanaf zijn comeback in 1998, heeft hij veel geëxperimenteerd met zowel speelstijl als gear. Of hij nou op een Fender Mustang direct in een analoge 8-track opneemt, of op een Gretsch White Falcon uit de jaren '50 door een Marshall stack speelt, het is herkenbaar John Frusciante. Op de meeste van zijn soloplaten heeft hij ineens een heel andere aanpak van gear en tone. Fender Bassmans, AC30s, AC15s, Marshalls; oude Strats, een Tele, Gretsch, Les Paul, ES-335, ES-175, White Falcon. Op één plaat speelt hij zelfs alleen maar op spullen die niet van hem zijn (weet zo snel niet wat dat was, maar is te horen op DC EP). Op één plaat, The Empyrean, besluit hij ineens de gear te gebruiken die hij bij RHCP ook gebruikt.

En dat is ineens heel herkenbaar: dezelfde tone als bij RHCP. Maar nog veel belangrijker: hoeveel hij ook experimenteert, hij klinkt altijd als zichzelf en altijd goed. Dat komt, denk ik, doordat hij zich de beste spullen kan veroorloven en doordat hij steeds weet hoe hij met die spullen moet omgaan. Kwestie van de boel een beetje afstellen en je speelstijl erop aanpassen, gok ik.

Nu is het leuke dat hij de afgelopen 5 jaar blijkbaar heeft gewijd aan het zich aanleren van een compleet nieuwe muziekstijl. Niet meer uitgaan van pop en rock, maar uitgaan van Acid House. En zo klinkt het ook. Andere gitaar, dus andere aanpak, maar toch is het gewoon weer herkenbaar.

Hoe dan ook: killer tone krijg je, denk ik, door ervaring, door te weten wat je wilt en hoe je ergens mee om moet gaan. Door goede spullen te hebben - of in elk geval spullen die bij je doel aansluiten - en goed te luisteren hoe je alle factoren op elkaar afstelt. Daarbij is een heel belangrijke factor hoe je zelf speelt, maar ook of je jezelf kunt aanpassen aan je gear (en daarmee hoe flexibel je zelf bent).

ofzo.

[Pepe]

die man past werkelijk in ELK voorbeeld he, Frusci
:D

[Buzzel]

Nou volgens Joe Bonamassa is het 90% de gitarist en de voor rest je spullen:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=nTima9QLKj8
dus gewoon dooroefenen.....

Daarom speelt hij ook op een 4amp setup....

[Dimitri92]

Bonamassa doet dit puur omdat die amps allemaal anders op zijn spel reageren... En, omdat hij bij de een het laag mooi vind, ander het midhoog bijwijze van.

[FruscianteFan]

die man past werkelijk in ELK voorbeeld he, Frusci
:D
achja...

ik zat er nog over te denken om David Gilmour aan te halen. Die man is een held, en de solo in Comfortably Numb is formidabel. Echter, als hij die solo speelt op een Gretch Duo Jet (volgens mij door een fender tweed), klinkt het imo nergens meer naar. Gilmour moet gewoon op een Strat spelen door een Hiwatt ;)

[Braindead]

@ts Met andere woorden: een killer gitaarsound ligt volgens jou eraan dat je gitaar en amp elkaar aanvullen?

Volgens mij heeft het ook erg te maken met de rest van de band. Het gitaargeluid moet er lekker in passen en dat ligt ook aan het geluid van de andere bandleden en hoe ze spelen. Dit zorgt er namelijk ook voor dat je wel of niet gehoord wordt. Ik kan me ook voorstellen dat een bepaald gitaargeluid in een andere band helemaal niet zou passen. Dan is het ineens niet zo killer meer. En wat je speelt is volgens mij vooral de bepalende factor in je geluid, samen met je techniek.

[Bazzey]

Ik kan me herineren van opname sessies in verschillende studio´s dat ik het enkele gitaargeluid (geisoleerde gitaar track dus) helemaal ruk vond klinken.
Als dan de andere instrumenten erbij kwamen was het wel een super mooi geluid.
Dus wat is killer tone dan?
Een geluid wat van zichzelf al mooi is of een geluid wat pas mooi word in de combinatie met andere geluiden...............

nou heren vertel het me maar :D

[FruscianteFan]

nou, daar moet je ook mee oppassen. Bij het mixen van onze EP is mijn gitaar goed ge-EQ'd, zeker in het nummer waar ik fingerpick. Maar de intro van dat nummer doe ik in m'n eentje. Achteraf had ik het fijn gevonden als ik mijn sound zo had gekozen dat het solo wat mooier is, maar vooral ook goed in de mix past.

...en nu ik er zo over nadenk, iets om in de gaten te houden, want voor optredens is het natuurlijk geen goed teken dat mijn gitaar niet lekker in de mix ligt ;)

[De V]

Ik denk dat alles met elkaar samenhangt en dat het moeilijk los van elkaar te zien is.
Aan geneuzel over welke percentage van je geluid van iets afhangt ga ik me dan ook niet wagen.

Blijft er nog maar één ding over: :punk:

[Pepe]

Echter, als hij die solo speelt op een Gretch Duo Jet (volgens mij door een fender tweed), klinkt het imo nergens meer naar. Gilmour moet gewoon op een Strat spelen door een Hiwatt ;)

Zo zie je maar weer, ik ben geen fan van die eeuwige lange strat delays van hem. Van zijn droge Duo Jet werd ik een stuk vrolijker en al helemaal van zijn Goldtop sound. Hij heeft een mooie frasering maar die delays... gruwel...

[Duhsjaak]

Zo zie je maar weer, ik ben geen fan van die eeuwige lange strat delays van hem. Van zijn droge Duo Jet werd ik een stuk vrolijker en al helemaal van zijn Goldtop sound. Hij heeft een mooie frasering maar die delays... gruwel...

Hi
Ben hier nog maar een week of twee geleden net niet gelyncht toen ik iets dergelijks meldde.

Ik ben niet direct een fan van de zelfbevlekkings solo's van de heren van PF en heb een volmaakt gave dubbel LP ter beschikking van de wetenschap gesteld. Iedere GN'er mag ze zo komen halen. The Wall bedoel ik dan.

Ik heb het altijd een diep getroebleerde/gespannen sound gevonden. En er komen nu ook steeds meer verhalen naar buiten die die visie/die manier van luisteren lijken te onderschrijven.

Een aantal in NL opererende mensen in bands en op GN en daarbuiten (ook een aantal mensen die gitaren bouwen) kunnen nauwelijks onderscheiden op welke gitaar ik mijn rudimentaire techniek loslaat.

Eigenlijk moet ik zeggen dat vrijwel iedere gitaar in mijn handen een surfgitaar wordt. En de enige pedalen die ik gebruik zitten in mijn auto.

De eeuwige queeste naar het ideale geluid zal altijd door blijven gaan The Gods and the economy willing.

Dat de heer Gildingest een mooi geluid uit een Gretsch haalt...... het zij hem vergeven.
Dat vind ik namelijk ook. Zeker een talent, maar de mythe is 1000 maal groter dan de man.
Vriendleijke groet, Gus

[Braindead]

En het omgekeerde komt ook voor. Een supergeluid als je de gitaar alleen hoort en vervolgens verdwijnt het in de mix. Het is me sowieso opgevallen dat sommige platen waarvan ik dacht dat ze een behoorlijk vet gitaargeluid hadden eigenlijk bij objectief luisteren een behoorlijk iel geluidje hebben met weinig gain. Toch klinkt het dan met de rest van de band ineens vet. Tja, imagination?



Ik kan me herineren van opname sessies in verschillende studio´s dat ik het enkele gitaargeluid (geisoleerde gitaar track dus) helemaal ruk vond klinken.
Als dan de andere instrumenten erbij kwamen was het wel een super mooi geluid.
Dus wat is killer tone dan?
Een geluid wat van zichzelf al mooi is of een geluid wat pas mooi word in de combinatie met andere geluiden...............

nou heren vertel het me maar :D

[FruscianteFan]

En het omgekeerde komt ook voor. Een supergeluid als je de gitaar alleen hoort en vervolgens verdwijnt het in de mix. Het is me sowieso opgevallen dat sommige platen waarvan ik dacht dat ze een behoorlijk vet gitaargeluid hadden eigenlijk bij objectief luisteren een behoorlijk iel geluidje hebben met weinig gain. Toch klinkt het dan met de rest van de band ineens vet. Tja, imagination?
Ik denk eigenlijk dat dat zo evident is dat het hier nauwelijks meer aan bod komt. De fout die iedere beginner maakt: mooi gitaargeluid instellen, maar daarbij totaal niet stilstaan bij of dat geluid in een band wel zo handig is.

[jerome]

En het omgekeerde komt ook voor. Een supergeluid als je de gitaar alleen hoort en vervolgens verdwijnt het in de mix. Het is me sowieso opgevallen dat sommige platen waarvan ik dacht dat ze een behoorlijk vet gitaargeluid hadden eigenlijk bij objectief luisteren een behoorlijk iel geluidje hebben met weinig gain. Toch klinkt het dan met de rest van de band ineens vet. Tja, imagination?

Ja dat is me met sommige bands ook al opgevallen!
Ik heb dat overigens in mijn eigen band ook.
Ik vind dat ik zelf niet echt een superlekker gitaargeluid heb maar life met de hele band klinkt het in z'n geheel eigenlijk best wel lekker en krijg ik gek genoeg heel vaak complimenten dat ze m'n gitaargeluid dan zo lekker vinden...
Alleen het is ons nog nooit gelukt om dat lekkere totaal-life geluid echt lekker op CD te krijgen...
Maar dat is sowieso niet makkelijk vind ik, althans in "betaalbare" studio's...

Nog een andere ervaring; ik was laatst bij een band met een gitarist die over 2 versterkers speelde, 1 versterker met een nogal donker, warm maar bijna moderrig en wollig geluid en 1 versterker met een superstrak, helder, maar cleanisch en hifi geluid. Ik vond de versterkers apart eigenlijk maar kut klinken maar samen gaven ze een killer tone! Vet, 3D, dynamisch en het knalde door de mix heen!
Het aparte vond ik dat de plussen van de amps elkaar aanvulden en de minnen gek genoeg niet meer hoorbaar waren...

[Buzzel]

Ja dat is me met sommige bands ook al opgevallen!
Ik heb dat overigens in mijn eigen band ook.
Ik vind dat ik zelf niet echt een superlekker gitaargeluid heb maar life met de hele band klinkt het in z'n geheel eigenlijk best wel lekker en krijg ik gek genoeg heel vaak complimenten dat ze m'n gitaargeluid dan zo lekker vinden...
Alleen het is ons nog nooit gelukt om dat lekkere totaal-life geluid echt lekker op CD te krijgen...
Maar dat is sowieso niet makkelijk vind ik, althans in "betaalbare" studio's...


Merkt zelf ook altijd dat live anders klinkt als in de oefenruimte. Bij ons in de oefenruimte kan je alles opendraaien zonder dat het te hard gaat. Dit lukt nergens anders zonder dat wij en anderen het veel te hard vinden gaan. Heb een tijdje een reverb gehad. IN elke andere ruimte waar je die gebruike moest je hem weer helemaal anders instellen om de natuurlijke reverb (zeg maar) mooi in balans te krijgen.

[Mr. Dynamite]

Merkt zelf ook altijd dat live anders klinkt als in de oefenruimte. Bij ons in de oefenruimte kan je alles opendraaien zonder dat het te hard gaat. Dit lukt nergens anders zonder dat wij en anderen het veel te hard vinden gaan. Heb een tijdje een reverb gehad. IN elke andere ruimte waar je die gebruike moest je hem weer helemaal anders instellen om de natuurlijke reverb (zeg maar) mooi in balans te krijgen.

Ja, viel laatst heel erg op hoeveel de oefenruimte dempt.
Buiten het volume klinkt je amp ook bijna altijd anders in andere ruimtes.
Soms zie je wel dat mensen hun settings markeren, als je via pa speelt ok, maar onversterkt kant dit eigenlijk helemaal niet.

[Braindead]

@ FruscianteFan: Klopt, maar het is wel goed om het aan bod te laten komen aangezien het niet alleen beginners zijn. Ik hoor nog regelmatig professionele live bands waarbij de gitaristen (mede door veel zompig laag) te weinig te horen zijn. En ja, dat zal ook deels aan de akoustiek van de zaal liggen in combinatie met elke keer een andere zaal tijdens de tour maar toch. En daarnaast is het natuurlijk onwijs lekker om zo'n vette oomph met veel laag uit je 4x12 achter je te voelen.

@Jerome: Dat wordt ook wel door studio's zo gedaan. Gitaarpartij met scheur en daarnaast een cleanere / eentje met een randje zodat je meer definitie en attack krijgt.


Ik denk eigenlijk dat dat zo evident is dat het hier nauwelijks meer aan bod komt. De fout die iedere beginner maakt: mooi gitaargeluid instellen, maar daarbij totaal niet stilstaan bij of dat geluid in een band wel zo handig is.

[FruscianteFan]

heb je gelijk in hoor. Moet zeggen dat ik daar zelf ook weleens last van heb, met name als ik fingerpick. Sterker nog, vaak kies ik uiteindelijk toch voor spelen met plectrum omdat ik dan net dat beetje meer attack en presence heb.

[barno]

Ik merk vaak dat velen zo zelfzeker zijn over wat ze een goed geluid vindeb, daar ook doelgericht naar op zoek gaan, met hoop theorieënter verantwoording enz... Ik zelf denk er eigenlijk niet zo over na. Ik weet dat ik op ongeveer alles toch vooral als mezelf klink (vertelt men mij), dus ik doe maar wat. veel gitaren hier en ik grijp elk optreden aan om weer op andere te spelen. En als er een degelijke buizenamp in de backline ter plaatse is, ben ik happy dat ik geen amp moet meesleuren :) . Ik vind het eigenlijk best leuk om verrast te worden qua geluid en zie het als een uitdaging of kans om nieuwe dingen te ontdekken. Kan wel es tegenvallen natuurlijk maar toen ik vroeger altijd mijn zelfde setup moest hebben, viel het evengoed wel es tegen. locatie is echt een zware parameter.

[Braindead]

Volgens mij zit een groot deel van het gitaargeluid ook tussen de oren. Je merkt dat ook als je verschillende amps uittest. Ja er is een verschil maar dat is niet eens zo heel groot. Zie ook de amp shootout opnames van dit forum. Als gitarist neem je kleine veranderingen (nuances) in het geluid makkelijk waar maar aan de luisteraar (die de feel van gitaar A amp B of Speaker C niet meebeleeft) gaat een groot deel compleet voorbij. En zelfs als je een getraind oor hebt, zet een band achter gesloten gordijnen, dan hoor je in geen 1000 jaar welke gitaar/amp of speaker er gebruikt wordt. Uiteindelijk gaat het er dus vooral om wat je zelf prettig vind om over te spelen. ALs je je live zekerder en prettiger voelt op een fender twin moet je daar lekker op spelen. Als je van afwisseling houdt kan je inderdaad ook gewoon pakken wat er staat, met het gevaar dat je op een avond een Roland cube van 15 watt aantreft :D

Op een cd recording is het natuurlijk andere koek. Daarbij maken kleine verschillen een groot verschil en dus kan je daar eeuwig experimenteren.

[barno]

Volgens mij zit een groot deel van het gitaargeluid ook tussen de oren. Je merkt dat ook als je verschillende amps uittest. Ja er is een verschil maar dat is niet eens zo heel groot. Zie ook de amp shootout opnames van dit forum. Als gitarist neem je kleine veranderingen (nuances) in het geluid makkelijk waar maar aan de luisteraar (die de feel van gitaar A amp B of Speaker C niet meebeleeft) gaat een groot deel compleet voorbij. En zelfs als je een getraind oor hebt, zet een band achter gesloten gordijnen, dan hoor je in geen 1000 jaar welke gitaar/amp of speaker er gebruikt wordt. Uiteindelijk gaat het er dus vooral om wat je zelf prettig vind om over te spelen. ALs je je live zekerder en prettiger voelt op een fender twin moet je daar lekker op spelen. Als je van afwisseling houdt kan je inderdaad ook gewoon pakken wat er staat, met het gevaar dat je op een avond een Roland cube van 15 watt aantreft :D

Op een cd recording is het natuurlijk andere koek. Daarbij maken kleine verschillen een groot verschil en dus kan je daar eeuwig experimenteren.

Geef mij maar een cube boven een of andere Marshall transistor hoor :)

idd, dat vergat ik nog te zeggen: zo nonchalant ik ben qua amps en gitaren voor live, zo kommaneukerig ik ben in de studio, da's idd different ballgame.

[guitarkid]

Bv. Slash op een strat en een twin reverb --> klinkt als slash. Nope,.......

Toch wel. Maar dan als Slash op een Strat en een Twin Reverb...... :soinnocent:

[Braindead]

Ach. Gain helemaal voluit, op de halspickup met de tone bijna helemaal dicht. Wahtje erover. Ik denk dat je Slash wel gaat herkennen :)

[the sure thing]

... Toch blijft hoe je speelt alles of niets. Volgens mij is het onmogelijk een beroerd spelende gitarist met een killer tone tegen te komen...

[Mitch]

Ja, omdat in mijn ervaring slechte gitaristen meestal ook een waardeloze aanslag hebben. Dan maak je met de mooiste spullen nog geen klank. Andersom, ik heb meer dan genoeg prima gitaristen gehoord met een waardeloos geluid. Ik zie meteen een Boss GT5 voor me terwijl ik dit schrijf :D

[FruscianteFan]

... Toch blijft hoe je speelt alles of niets. Volgens mij is het onmogelijk een beroerd spelende gitarist met een killer tone tegen te komen...
Nu ben ik weleens gitaristen tegengekomen die inderdaad met prachtige gear nog steeds een kuttone hebben. Een keer een Sheraton door een Twin Reverb gehoord.. zo vlak en dood als wat. Een keer een Gretsch Country Gentleman door (wederom) een Twin Reverb - je zou magische tone verwachten, het klonk schel en saai.

Maar er zijn ook gevallen waar iemand wel uit een gitaar/amp/pedalen haalt wat erin zit, maar vervolgens er weinig boeiends mee kan. Een beetje wat je krijgt als je mij een ES-335 of Duo Jet over een Bassman geeft in de winkel...

[Mitch]

Nou is een Twin Reverb ook wel een beetje een overschatte versterker in mijn ervaring. Behoorlijk veel verschillende types die echt niet allemaal even fijn klinken of gewoon slecht worden ingeregeld. Treble spike all over the place als je een beetje pech hebt.

[FruscianteFan]

Nou, de band ervoor (vrienden van mij) speelden met twee gitaristen over dezelfde versterker, met een Richwood Les Paul (door een of ander hippe distortion.. satchurator ofzo) en een Stagg Les Paul.

Dat klonk helemaal niet verkeerd, moet ik zeggen (oordeel zelf (http://www.youtube.com/watch?v=O-cv8q8phmY)). Dan zou je toch verwachten dat de eigenaar van die versterker met ook nog eens een dikke Gretsch, helemaal lekker moet klinken.

Overigens: wat mij betreft hoef je helemaal geen slechte gitarist te zijn. Ook goede gitaristen met goede gear kunnen belabberd klinken, als ze niet fatsoenlijk luisteren en de boel daarop afstellen.

[Rutger]

k Vind de discussie eigenlijk steeds minder interessant, omdat ik steeds meer besef dat het alles behalve exacte wetenschap is en van ontzettend veel variabelen afhankelijk is. Voorbeelden te over op deze 3 pagina's. En dan hebben we t nog niet eens gehad over zaken waar je weinig invloed op hebt, zoals weersomstandigheden (luchtvochtigheid), de akoestiek, je gezondheid (verkouden?) en niet te vergeten (vooral) je humeur.

De enige eisen die ik nog stel zijn: zorg dat je (technisch gezien) gewoon degelijke spullen hebt en je je repetoir goed instudeert. Dat zijn de dingen waar je echt invloed op hebt, de rest is variabel en/of gewoon pure hobby (en een leuke, dat wel :) ) .