PDA

View Full Version : Ritme Robert Cray Band - Right Next Door



guitarnick
29 maart 2012, 20:37
Beste mensen,

Ik ben op zoek naar het ritme/strum patroon van het nummer Right Next Door van The Robert Cray Band. Ik ben sinds kort die patronen en akkoorden een beetje op gehoor met af en toe wat beeldmateriaal uit te zoeken en ben dus nog niet zo ervaren. Bij nummers als Sultans Of Swing van de Dire Straits lukt het me wel, ik denk dat het te maken heeft met het feit dat dat soort nummers heel duidelijk en karakteristiek zijn. Bij Right Next Door is het strun geluid vrij zacht en clean, maar wel heel karakteristiek waardoor je wel het juiste ritme moet spelen, anders klinkt het nummer niet zoals het moet.

Om een lang verhaal kort te maken kan iemand mij helpen aan dit ritme, anders ben ik bang dat ik niet kan slapen vannacht en ik heb morgen tentamen dus ik kan wel wat nachtrust gebruiken.

Mijn dank is groot.

barno
29 maart 2012, 20:43
tja, kwestie van funky te spelen met de juiste demping. vind het wel duidelijk te horen/zien in de officiele video

guitarnick
30 maart 2012, 08:29
Thanks voor de tip van dat funky spelen dat helpt wel. Wat ik nu speel lijkt er wel een beetje op door dat dempen(mijn moeder herkende het nummer gisteren:P). Alleen ben ik niet tevreden tot ik echt het juiste strumming pattern heb, en die videoclip is voor jullie misschien vrij duidelijk, maar ik kan het ritme er niet uit halen, het gaat me iets te snel. Zou iemand me toch aan dat ritme kunnen helpen?

Thanks

Pepe
30 maart 2012, 12:48
Gewoon, deconstructie. Als je hand meetelt met de maat ga je onderverdelen in kwarten, achtsten en zestiende met up en downstrokes en de groove bepaalt welke je daarvan speelt terwijl je het accent op de hele tel houd.

Harald
31 maart 2012, 22:23
slaggitaar, zwaar onderschat. De basisprincipes zijn simpel. Maar als je echt gaat uitleggen wat je doet, schrik je je rot. En dan is het al snel veel te complex voor degene aan wie je het moet uitleggen.

Strak zestiende of achtste noten (onbewust) door laten gaan in de slaghand... dat is al moeilijk genoeg. Maar zonder de juiste demptruukjes lijkt het nog niet. En dan moet je slaghand nog weten welke snaren te raken.

Pak een simpele partij als Wish you were here. Als je die slag van tab moet lezen wordt je helemaal gek. Heb je ervaring met slaggitaar speel je het zonder denken gelijk na.

rvorkink
3 april 2012, 11:18
Zoals Tom Petty al zei:

Rhythm guitar is a very important trip,
and a lot of people miss it.

René

ERK
22 augustus 2016, 20:51
Cray is absoluut een geweldige gitarist,
https://www.youtube.com/watch?v=OUoCHHfkpUs

arjanb01
24 augustus 2016, 10:15
Absoluut. Qua gitaarspel vind ik z'n sound en techniek een beetje hakkelig en houterig. Maar hij maakt echt sterke songs en die stem is waanzinnig diep en soulful!

Tabula Rasa
24 augustus 2016, 17:44
Hier is het heel duidelijk te horen

https://youtu.be/XdvPdb71AaQ


Status is ook een prikkel. Zo is de bullshit geboren :D.

Pepe
24 augustus 2016, 18:31
Ik dacht al, houterig? Cray?
Dat heet funky. :D
Zie post 2.

arjanb01
24 augustus 2016, 18:58
Nou als dat funky is, die gitarist van tower of power speelt pas funky:

https://youtu.be/P9x5yntJub8

Of Nile Rodgers:
https://youtu.be/VIpd35yWDqk
Goeie versie trouwens van dit nummer👍

barno
24 augustus 2016, 19:20
Cray : gevalletje Jimmie Vaughan. 't lijkt eenvoudig maar ga der maar aanstaan: die timing, die phrasering: volstrekt uniek. Btw een blues soul stringer gaan vergelijken met funkmachines als Nile, da's een beetje raar hé. Cray speelt geen funk, hij speelt funky

Joost de Ruig
24 augustus 2016, 19:30
Goede omschrijving Barno. Ik heb ook zeker hoofd- en vingerbrekers gehad toen ik in de hoogtijdagen van Strong Persuader, wat Cray rythmpartijtjes in mocht studeren.

Erik de Perik
24 augustus 2016, 19:36
Nou als dat funky is, die gitarist van tower of power speelt pas funky:

https://youtu.be/P9x5yntJub8

Of Nile Rodgers:
https://youtu.be/VIpd35yWDqk
Goeie versie trouwens van dit nummer��

Nogal een verschil tussen die twee......

Nile Rodgers (1952) is natuurlijk wel iemand in de muziekindustrie. Die gast heeft zoveel hits geschreven en gespeeld. En nu nog steeds een gedreven muzikant, kijk hoe hij alle akkoorden vormt bij de intro, terwijl hij dan eigenlijk niet eens speelt.

Maarehhhhh..... lui als Johnny “Guitar” Watson, Paul Jackson Jr. (The Temptations), Phelps “Catfish” Collins (Parliament, Funkadelic), George Johnson (The Brothers Johnson), and Gary Shider (Parliament, Funkadelic) dan....??

Tabula Rasa
24 augustus 2016, 19:38
Cray vergelijk ik altijd met het spel van Clapton op "24 nights".

Alleen heeft Cray alles wat Clapton daar mist. :cool:


Status is ook een prikkel. Zo is de bullshit geboren :D.

arjanb01
24 augustus 2016, 20:17
Nah, ik vind cray en clapton qua spel vergelijkbaar hoor. Cray is de betere zanger. Clapton heeft ietsje meer hits gehad.
Funkadelic en Parliament is ook brute funk. En wat te denken van Grand Funk Railroad. Geweldenaars uit de jaren 70!

Erik de Perik
24 augustus 2016, 20:29
Nah, ik vind cray en clapton qua spel vergelijkbaar hoor. Cray is de betere zanger. Clapton heeft ietsje meer hits gehad.
Funkadelic en Parliament is ook brute funk. En wat te denken van Grand Funk Railroad. Geweldenaars uit de jaren 70!

Je bent geen funkband door "funk" in je bandnaam te zetten..... ;)

Joost de Ruig
24 augustus 2016, 20:33
EC versus Cray? Tja, bijna alles na Derek & Dominos vind ik onvergelijkbaar met van daarvoor. Sinds ik EC 10 jaar geleden in Ahoy heb zien spelen, ben ik afgehaakt. De man keek na 5 kwartier na ieder nummer op zijn horloge en na 1.35 uur was het tijd om te gaan.... Bruce Springsteen is dan net opgewarmd en knoopt er nog minstens dezelfde tijd aan vast.

Cray vind ik stabiel goed. Soms wat saai, maar inderdaad de betere zanger t.o.v. EC en het funky bluesslagje zie ik EC nooit doen. EC van na 1972 zet ik eigenlijk nooit meer op, terwijl ik Cray nog graag zo nu en dan beluister. Voor alle duidelijkheid: in oa zijn Cream tijd en naast Duane Allman in de Dominos vind ik EC wel te gek hoor.

woldhek
24 augustus 2016, 20:36
Geweldig, die Cray, ga ik ook eens mee bezig.
Puur omdat ie hierboven genoemd is een leuke video met analyse van Nile`s gitaar sound en techniek.....

http://youtu.be/uNTRpxltSFY

arjanb01
24 augustus 2016, 20:52
EC versus Cray? Tja, bijna alles na Derek & Dominos vind ik onvergelijkbaar met van daarvoor. Sinds ik EC 10 jaar geleden in Ahoy heb zien spelen, ben ik afgehaakt. De man keek na 5 kwartier na ieder nummer op zijn horloge en na 1.35 uur was het tijd om te gaan.... Bruce Springsteen is dan net opgewarmd en knoopt er nog minstens dezelfde tijd aan vast.

Cray vind ik stabiel goed. Soms wat saai, maar inderdaad de betere zanger t.o.v. EC en het funky bluesslagje zie ik EC nooit doen. EC van na 1972 zet ik eigenlijk nooit meer op, terwijl ik Cray nog graag zo nu en dan beluister. Voor alle duidelijkheid: in oa zijn Cream tijd en naast Duane Allman in de Dominos vind ik EC wel te gek hoor.

Tsja het 1e concert van iemand waar je idolaat van bent blijft vaak hangen. Is Clapton live echt zo'n eikel ? Terwijl hij in interviews echt sympathiek en relaxt overkomt.
Het beste van clapton was zonder twijfel z'n Cream tijd daarna toch echt slapper en voorspelbaarder geworden. Z'n laatste album vind ik echt ronduit matig. Hij wilde vast een rauwe blues plaat maken, maar verre van gelukt. Saaaaai....
Ik luister liever naar de groovende shuffle blues van Matt schofield, Robben Ford en Larry Carlton op Sapphire Blue, die bluesplaat uit 2003. Meesterlijk...
Cray vind ik echt een sterke stem hebben en goeie songs, luister ik graag.

Pepe
24 augustus 2016, 21:03
EC van na 1972 zet ik eigenlijk nooit meer op, .

461 Ocean Boulevard, een van de beste 70's albums ook nog 's. 2 jaar te vroeg opgehouden.

Cray is, het is gezegd, geen funk gitarist maar speelt funky. Net zoals David Byrne, Andy Gill of Alan Partridge funky spelen.

Joost de Ruig
24 augustus 2016, 21:17
Pepe heeft weer eens gelijk: het 461 Ocean album is zeker te pruimen :)

Erik de Perik
24 augustus 2016, 21:25
Geweldig, die Cray, ga ik ook eens mee bezig.
Puur omdat ie hierboven genoemd is een leuke video met analyse van Nile`s gitaar sound en techniek.....

http://youtu.be/uNTRpxltSFY

Oh Goddank dat er een paar ingenieurs naar gekeken hebben....... :P

arjanb01
25 augustus 2016, 10:34
Vernieuwend is Bonamassa niet. Een extreem talent zeker.
Al moet ik zeggen dat z'n meest recente live plaat sound wise anders is. Hij heeft niet meer die dikke dumble, Marshalls en van Weelden amps maar gewoon tweed fender twins en strats en dat klinkt een stuk opener, rauwer en puurder. Wat dat betreft vernieuwd hij z'n geluid gelukkig wel. En het blijft typisch dat hij zonder hits volle zalen trekt.
Check ook maar eens dat filmpje waar je al z'n personeel en trailers zit, giga... Gewoon een compleet bedrijf met 160 man personeel, niet normaal...

Joost de Ruig
25 augustus 2016, 11:03
Clapton en rauwe blues? 50 jaar geleden zeker, maar de laatste 40 jaar zou ik het niet rauw willen noemen, eerder smooth :)

barno
25 augustus 2016, 11:59
Blues moet helemaal niet vernieuwen voor mij, zolang het maar echt en soulful is. Bonamassa, John Mayer, Gary Moore, zeg maar de power hifi bluesgasten zijn niet echt aan mij besteed. Techniek op overschot en zeker genietbaar bij momenten maar voor mij mist het dat je ne sais quoi authentiek gevoel. zag een clip van bonamassa waarin hij een Albert King tribute deed, Kirk Fletcher die tegenwoordig vaak rhythm speelt bij hem, kreeg ook een solootje en dat merk je dadelijk het verschil tussen een powerhouse als bonamassa en iemand die gaat voor the real stuff. Maar verder geen kwaad woord over Bonamassa: hij kan spelen en goed ook.
Gary Clark Junior is voor mij een van de strafste bluesmuzikanten van het moment. Uiteraard komt ie van Texas, er zit daar iets in het water denk ik.


https://www.youtube.com/watch?v=ukTUVthCSQg

Tabula Rasa
25 augustus 2016, 16:01
Clapton en rauwe blues? 50 jaar geleden zeker, maar de laatste 40 jaar zou ik het niet rauw willen noemen, eerder smooth :)
En daarom begon ik ook de vergelijking met Clapton en het 24 Nights album.

Er smooth, glad, gelikt, bijna Robert Cray achtig, maar het is het net niet. Te glad, niet spannend, inspiratieloos, H&M paskamermuziek.

Vind beiden op elkaar lijken maar Cray kan me ongelooflijk boeien en Clapton op dat moment niet. Oude Cream en Derek and the Dominos juist weer wel.


Status is ook een prikkel. Zo is de bullshit geboren :D.

Erik de Perik
26 augustus 2016, 00:16
De discussie wordt een beetje ridiculoso wanneer Clapton, Mayer en Moore als rauwe bluesmuzikanten worden bestempeld...... the horror...!!!

Pepe
28 augustus 2016, 23:45
fijne rauwe blues (https://www.facebook.com/deltabluestone/videos/306556872817936/)

Joost de Ruig
28 augustus 2016, 23:53
Of iets minder rauw, maar wel fijn. En denk niet dat het makkelijk is om dit 3.5 minuut strak te spelen, want dat zal nog tegenvallen.



https://youtu.be/_fcojmwdw7s