ArnoldRG
14 december 2011, 23:29
Op mijn 54e begonnen met akoestisch gitaarspelen. Nu 57. Vooropgesteld; ik vind het fantastisch. Volledig onbekend in de muziekwereld leek het alsof ik een nieuwe taal ging leren. De taal der muziek. Nu na ruim 3 jaar les en spelen, komt het besef dat akkoorden spelen niet alles is. Als je ook al niet behebt bent met een goede stem, wordt dat al gauw saai. Dus dit seizoen met het tokkelwerk begonnen. (FIngerstyle zou ik het niet durven noemen). Dat geeft weer een nieuwe impuls. (niet dat ik die echt nodig had).
De vaardigheden ontplooien zich maar langzaam; niet iedereen luistert een keer naar een liedje en kan het dan 'naspelen' . Geeft niet de Heineken Music Hall staat er nog wel een tijdje...
Daarnaast vind ik het instrument 'akoestische gitaar' zo verdraaid leuk dat ik deze op de marktplaatsen koop, een tijdje in huis heb en bespeel en meestal weer verkoop. Soms blijft er één hangen en inmiddels is er een kleine 'collectie' ontstaan. Blijvertjes zijn (voorlopig?) twee Ibanaez Artwood gitaren uit de jaren 70 + een Artist, een Blueridge 180 (dat moet je eens horen!)en een Eastman cutaway voor de les. Inmiddels een heel aardige Sigma weer te koop. En er is iets moois onderweg.
Je komt op die manier prachtige mensen tegen; top-muzikanten en beginners. In die drie jaar zijn er zo'n 70 gitaren de voordeur gepasseerd!
Dan doe je ook weer ervaring op; in ieder geval kun je zeggen wat je mooi vindt. Subjectief blijft het. Waar ik onder de indruk van was gezien de prijs was een Washburn D10SDL (de luxe uitvoering!), een Aria D-28 en een Yamaha FG700. De gitaar die mij het best in de hand ligt is een Eastman AC122. Heerlijke hals. (45mm) en dito bespeelbaarheid. De Blueridge 180A is van een buitencategorie. Ik ga geen vergelijking maken met Martin, maar deze gitaar heeft een geluid (projectie noemen we dat dacht ik) waar elk merk toch even naar zal kijken. En mooi, wat mij betreft. Schitterend!
Okay, genoeg voor het moment.
Arnold
De vaardigheden ontplooien zich maar langzaam; niet iedereen luistert een keer naar een liedje en kan het dan 'naspelen' . Geeft niet de Heineken Music Hall staat er nog wel een tijdje...
Daarnaast vind ik het instrument 'akoestische gitaar' zo verdraaid leuk dat ik deze op de marktplaatsen koop, een tijdje in huis heb en bespeel en meestal weer verkoop. Soms blijft er één hangen en inmiddels is er een kleine 'collectie' ontstaan. Blijvertjes zijn (voorlopig?) twee Ibanaez Artwood gitaren uit de jaren 70 + een Artist, een Blueridge 180 (dat moet je eens horen!)en een Eastman cutaway voor de les. Inmiddels een heel aardige Sigma weer te koop. En er is iets moois onderweg.
Je komt op die manier prachtige mensen tegen; top-muzikanten en beginners. In die drie jaar zijn er zo'n 70 gitaren de voordeur gepasseerd!
Dan doe je ook weer ervaring op; in ieder geval kun je zeggen wat je mooi vindt. Subjectief blijft het. Waar ik onder de indruk van was gezien de prijs was een Washburn D10SDL (de luxe uitvoering!), een Aria D-28 en een Yamaha FG700. De gitaar die mij het best in de hand ligt is een Eastman AC122. Heerlijke hals. (45mm) en dito bespeelbaarheid. De Blueridge 180A is van een buitencategorie. Ik ga geen vergelijking maken met Martin, maar deze gitaar heeft een geluid (projectie noemen we dat dacht ik) waar elk merk toch even naar zal kijken. En mooi, wat mij betreft. Schitterend!
Okay, genoeg voor het moment.
Arnold