Die obsessie met de laagste toon: drop dead

[aaronstonebeat]

Meer en meer kom ik in de lespraktijk jonge garde tegen die naar mijn idee geen idee meer heeft van het verschil tussen de toonaard van een muziekstuk en de stemming van de gitaar. Laatst vroeg ik iemand of hij weet had van de toonaard van het muziekstuk dat hij wilde leren en ik kreeg als antwoordt 'Drop D'. Waarop ik weer: 'Nee, ik vraag niet hoe je gitaar is gestemd, ik vraag of je weet in welke toonaard dat stuk staat'.

Het lijkt, binnen bepaalde genres, synoniem te worden. Men speelt in 'drop', want dan heb je stoere lage tonen; en je kunt ook nog eens powerchords met één vinger spelen, althans op de laagste twee of drie snaren.

Tot mijn leedwezen stel ik aldus vast dat er daar nog maar muziek gemaakt wordt in vier toonaarden: van B t/m D. Hoger dan D is kennelijk niet meer van deze tijd en lager dan B 'kan niet, want je kunt de gitaar niet zo laag stemmen'. En al die stukken worden met dezelfde vingerzettingen gespeeld; in het merendeel van de gevallen bepaalt de 'drop-toon' een aeolische ladder waarmee steeds weer hetzelfde soort liedjes wordt gespeeld, compleet met gespierde teksten over onheil en verderf en poses, kapsel en wat al niet om het geheel te onderstrepen.

Ik heb geen zin om per les mijn gitaren om te moeten stemmen en ook niet om twaalf (gelukkig zijn het er in de praktijk maar vier) gitaren klaar te hebben staan om elk voorkomend liedje te kunnen uitleggen.

Vandaag had ik een helder idee bij een leerling: neem heel dikke snaren, stem je gitaar in drop B en gebruik een capo voor de andere drie toonaarden :cooler:

Alle gekheid op een stokje, ik vind het een verschraling. Ik leg dan uit dat ik op mijn gewoon gestemde gitaar in elke toonaard kan spelen en dat ik het helemaal niet erg vind dat de 'laagste toon van die toonaard' meestal niet de laagste toon op mijn gitaar is (vroeger hadden we daar een bassist voor). Ik speelde in mijn goede dagen nog stukken van bijvoorbeeld AC/DC in A zonder dat mijn gitaar in drop A te hoefde zijn gestemd; en dan had ik nog geluk, dan was de laagste toon op mijn gitaar de grondtoon van het dominant-akkoord. Maar als ik dat soort dingen zeg, zijn vooral vacante blikken mijn deel :(
Ik zal de dag prijzen dat er een jongeling binnenkomt die een stuk in G of A speelt op zijn in drop-D gestemde gitaar.

[Pepe]

Je kan ook zeggen dat maar weer eens blijkt hoe flexibel het concept snaarinstrument is. Ik zou het meer zien als een variant zoals een township gitaar ook een pragmatische variant is. Nieuwe klanken maken de muzieksoort breder. Wat mogelijkheden betreft is een 6 snarige gitaar met zijn hele en halve tonen maar een beperkt ding vergeleken een sitar.

Als je te ver van het rock'n roll concept afwijkt maak je iets waar een ander labeltje wel op past. Hoewel ik wel heel raar stond te kijken toen ik een babbeltje maakte met een puber die in een muziekwinkel zomaar Eruption feilloos wegtapte maar geen akkoord kon spelen. Misschien heeft ie veel lol op zijn zolderkamer maar een bandje is dan niet weggelegd, dat weer wel.

[aaronstonebeat]

Ha, da's snel! Dank voor het lezen en reageren.

Flexibel zijn snaarinstrumenten zeker, mede door de vrijheid die je hebt om ze te stemmen. Maar ik krijg bij de alternatieve stemmers bij mij niet bepaald het gevoel dat ze hun vrijheid grijpen, eerder dat ze in een keurslijf zitten dat voorschrijft te stemmen in drop B t/m D (er zal ook nooit iemand eens alle snaren een toon hoger draaien behalve de lage E).

Die onbekendheid met akkoorden is misschien een ander maar volgens mij wel een aanpalend terrein; ik kom ze ook wel tegen, van die gastjes die de sterren van de hemel soleren maar het eerste akkoord niet kunnen benoemen omdat ze zich nu eenmaal op weg achten om sologitarist te worden en nog niet dood met een akkoord willen worden aangetroffen.

Het kan een enorme vrijheid betekenen maar op het moment zit ik beetje met de indruk van een stel apen die elkaar via het internet leren welke 'knoppen' ze moeten indrukken (om uiteindelijk zoveel mogelijk te kunnen neuken); anders dan dat ik het gevoel heb dat die jongelui bezig zijn nieuwe muzikale mogelijkheden te exploreren :makeup:

[Arvoitus]

Ha, da's snel! Dank voor het lezen en reageren.

Flexibel zijn snaarinstrumenten zeker, mede door de vrijheid die je hebt om ze te stemmen. Maar ik krijg bij de alternatieve stemmers bij mij niet bepaald het gevoel dat ze hun vrijheid grijpen, eerder dat ze in een keurslijf zitten dat voorschrijft te stemmen in drop B t/m D (er zal ook nooit iemand eens alle snaren een toon hoger draaien behalve de lage E).

Die onbekendheid met akkoorden is misschien een ander maar volgens mij wel een aanpalend terrein; ik kom ze ook wel tegen, van die gastjes die de sterren van de hemel soleren maar het eerste akkoord niet kunnen benoemen omdat ze zich nu eenmaal op weg achten om sologitarist te worden en nog niet dood met een akkoord willen worden aangetroffen.

Het kan een enorme vrijheid betekenen maar op het moment zit ik beetje met de indruk van een stel apen die elkaar via het internet leren welke 'knoppen' ze moeten indrukken (om uiteindelijk zoveel mogelijk te kunnen neuken); anders dan dat ik het gevoel heb dat die jongelui bezig zijn nieuwe muzikale mogelijkheden te exploreren :makeup:
Solo's klinken veel leuker interessanter dan een aantal akkoorden die goed gepakt zijn. Ik denk dat heel veel gitaristen zijn begonnen met spelen door een super gave solo die ze gehoord hebben.
Ik hoor ontzettend vaak dat mensen begonnen zijn met spelen omdat ze zwaar onder de indruk zijn van een gitarist als Van Halen/Slash/Hendrix/Knopfler/Clapton en voor het jongere volk Zakk Wylde/Dimebag/Alexi Laiho/Petrucci.
Voor een ongeoefend oor komt een snelle solo veel gaver/cooler over dan een strak/doorgedacht/gaaf klinkend slagspel.

Als je pas gitaar bent gaan spelen dan wil je die flitsende solos/nummers/riffs spelen, dan boeien die akkoordjes/toonladders/stemmingen niet. Tot dat ...

Enja, het tuning verschijnsel. Dat komt volgensmij omdat de behoefte anders is. Jonge muzikanten (de internet generatie) willen vaak de nummers van hun favoriete bands spelen en ze komen dan al heel vlug op website's met gitaar-tabs uit. Voordeel: Geen noten kennis nodig. Daarnaast missen vele van hun de theorie/akkoorden kennis waardoor ze uberhaupt niet weten hoe je het op een normale stemming kan spelen.

[terrasbeest]

Ach,....

http://www.youtube.com/watch?v=ntf75csds6k&feature=related

[Comfortably Daniel]

Ik begin me er zelf ook steeds meer aan te "storen".
Ik kom vaak jonge gitaristjes tegen die eigenlijk alleen maar power chords in drop-D kennen en vreselijk snel (proberen) te soleren....omdat dat stoer is.
Als ik dan vraag hoelang ze spelen en wat ze allemaal "geleerd" hebben zeggen ze vaak...;"Al anderhalf jaar en ik kan alles wel spelen, zo'n beetje!"
Maar dan...een simpele blues uit een A of zo...no way...kan die niet. Kijkt vragen naar mij of de bassist en heeft geen idee waar hij de akkoorden moet pakken. A...D, D9, E, E9....zeg zo maar de wat meer standaard akkoordjes.
In het begin denk ik dan nog, hij ziet het zo vanzelf wel en zo niet vraagt het wel...maar nee.

Ik vind het gewoon erg jammer dat de meesten van de "nieuwe generatie" niet de intentie hebben om "echt" gitaar te leren spelen. :(

[Terminus]

Dus wat jullie willen zeggen is sommige jongeren kennen weinig theorie > de 'oude/juiste manier van spelen' is in gevaar

De kennis van een E9 is compleet overbodig als je hem nooit speelt, als iemand nooit blues speelt maakt het toch niet uit dat hij het niet kan? Ik speel veel metal en ik ken mijn toonladders en akkoorden wel aardig. Ik gebruik de kennis met grote regelmaat en ben blij dat ik de kennis heb, maar dat omdat mensen op een andere manier een instrument leren ze gelijk fout zitten vind ik een beetje een rare conclusie.

Het idee van 'lage tonen heb je een bassist voor' is al jaren achterhaald, een gitaar kan prima tonen lagere tonen dan E reproduceren zonder de bass in de weg te zitten. Een B5 klinkt nou eenmaal vetter als je het met zowel de bassist als gitarist een octaaf lager speelt.

Dat die mensen geen theorie kunnen is natuurlijk jammer als ze zelf tabs moeten maken, solo's moeten spelen of nummers moeten schrijven. Er is ook zat metal met ingewikkelde akkoorden maar dat is vaak minder toegankelijk. Op YouTube zijn filmpjes waarin een van de gitaristen van Textures uitlegt hoe hun nummers gespeeld worden, daar komen redelijk ingewikkelde akkoorden in voor en passeert het concept 'polyritme' ook de revue.
Maar ook in de wat populairdere hoek is er een filmpje waarin de mannen van Killswitch Engage uitleggen hoe 'My Curse' gespeeld wordt, compleet met 7 en sus 4 akkoorden. Werk daar aan met een paar leerlingen en vroeg of laat zullen ze zich toch afvragen waarom nou net daar voor dat akkoord is gekozen.

(dat lager dan B: onder B raak je definitie in powerchords kwijt (een lage A powerchord klinkt niet als een powerchord).)

[Eric van Esch]

Ieder doet het toch op zijn manier? Daar is toch niets mis mee? De echte geïnteresseerde gitaristen komen vanzelf toch wel zover dat ze hun blik openen. Muziek maken gaat toch om plezier hebben in het maken? Ik verbaas me een beetje over de reacties hier. Neemt niet weg dat het (imo) leuker is om heel breed te leren, maar als anderen alleen een bepaald gerne/bepaalde manier willen leren, dan is daar niets mis mee volgens mij. Dwingen tot iets anders zal alleen maar leiden tot verminderen van plezier en afhaken. In tijd zullen mensen echt wel een keer verder kijken dan hun neus lang is. Leren vanuit interesse levert veel meer resultaat dan leren vanuit dwang;)

Mijn 2 centen........

[iWishmaster]

Tja, ik speel meestal in E of drop D, maar liefst speel ik zelf in drop C# of C. Terug naar D omdat ik een lage stem heb en de bovenste snaar 'gedropped' omdat ik barré power chords makkelijk vind. Daarbij kan ik dan ook meer 'dissonante' akkoorden pakken, bijv.:
5/6
3
3

Geen idee hoe het heet trouwens. Ik kan me ook niet zo druk maken om toonladders uit mijn hoofd te leren: ik prut net zo lang tot het goed klinkt en als een noot niet past hoor ik het wel. Meer dan een handjevol standaard akkoorden ken ik ook niet: die zoek ik wel op als ik ze nodig heb. Ik ben meer voor een pragmatische aanpak qua muziektheorie.

[terrasbeest]

Hebben die gasten eigenlijk interesse in 'andere muziek', of muziek tout court ?
Zonder als betweterige ouwe zak te willen overkomen, of un-coole schoolmeester,zou het misschien nuttig zijn om dié dingen eerst op een rijtje te zetten.

Ik zou m'n tijd niet verprutsen met gasten die niet luisteren naar wat jij te vertellen hebt,anders kan je beter hèn de leiding geven.
Als ze niet gekomen zijn om 'akkoorden' te leren,dan leer je het ze niet.Ze zullen zelf wel ondervinden dat er ' iets' ontbreekt,indien niet zijn het hopeloos ' dove' gasten, en dan hebben je lessen ook geen zin.

[terrasbeest]

Ieder doet het toch op zijn manier? Daar is toch niets mis mee? De echte geïnteresseerde gitaristen komen vanzelf toch wel zover dat ze hun blik openen. Muziek maken gaat toch om plezier hebben in het maken? Ik verbaas me een beetje over de reacties hier. Neemt niet weg dat het (imo) leuker is om heel breed te leren, maar als anderen alleen een bepaald gerne/bepaalde manier willen leren, dan is daar niets mis mee volgens mij. Dwingen tot iets anders zal alleen maar leiden tot verminderen van plezier en afhaken. In tijd zullen mensen echt wel een keer verder kijken dan hun neus lang is. Leren vanuit interesse levert veel meer resultaat dan leren vanuit dwang;)

Mijn 2 centen........

Dan hebben we nu 4 centen.

[Harald]

Het is net wat de leerling wil. Maar iemand die alleen Rampstein wil spelen moet niet bij mij zijn. En als dat bij de kennismakingsles gelijk duidelijk is zeg ik dat ook gewoon. Iemand die alleen puur klassiek wil spelen moet ook niet bij mij zijn. Willen ze fingerstyle, en af en toe ook wat klassiek, dan ben ik je man. Les in fingerstyle moet je weer niet aan de echte pure klassieke gitarist overlaten. No offence intended, maar dat gebruikt echt een andere techniek.

Het grote probleem zit niet in de alternatieve of open stemmingen an sich, maar in de situatie dat vrijwel alles zonder al te veel problemen in een zeg ong. 80% accurate versie. En 100% halen zelfs de meeste officiele boeken niet eens, incl. uitgaves van klassieke muziek. De uitgever van de muziek van Villa Lobos verdient een portie billenkoek ( ik wilde zeggen de doodstraf, maar het is woensdag ;) ) voor de notatie van flageoletten in die muziek.

Alleen de echte talenten hebben op een gegeven moment door dat ze het veel sneller leren als ze het zelf uitzoeken, dan door tabs door te spitten totdat je een goede gevonden hebt. En sommige dingen, zoals slaggitaar zijn van tab eigenlijk zelfs belachelijk ingewikkeld, vergeleken met gewoon luisteren en een feel voor hoe je moet slaan ontwikkelen. Vroeger moest je het wel zelf uitzoeken, of je nu veel talent had of niet.

Mensen denken te vaak dat je gitaar met je handen speelt. Dat is alleen maar een klein deel van het hele verhaal.

[JTB]

Ik moet zeggen dat ik al mijn gitaren anders gestemd heb sinds kort:
De Jackson in drop C (dit bevalt me niet zo best, D of drop D klinkt beter op deze plank)
De RG 7420 in B
De RG 7421 in A (dit kan prima met een amp die veel defenitie laat horen, ik was verbaasd hoe lekker dit klonk)

Ik heb nog op de oude manier les gehad van een jazz/blues gitarist en daar heb ik veel aan gehad. Het heeft me gestimuleerd zelf creatief te zijn met akkoorden en andere dingen te proberen. Maar ik heb hierdoor eigenlijk nooit moderne muziek gespeeld in de tijd dat ik gitaarles heb gehad.

Ik begrijp de discussie aan de ene kant wel, maar aan de andere kant is het ook wel een beetje de tendens van deze tijd. En je kunt ervoor kiezen om er tegenaan te schoppen of meegaan. Ieder zijn ding.

[Liquid_Metal]

Ik vind drop-tunings ook nogal ongeinspireerd en zeker het gemak om een powerchord met 1 vinger spelen druist tegen mijn principes van muziek maken in (ik speel prog, dus hoe ingewikkelder hoe beter :P). Maar lage tonen klinken voor ritme-stukken, zeker in zware muziek, heel erg tof, dus het is erg begrijpelijk dat gitaristen steeds lager gingen spelen. Kijk naar Korn en alle bands die Korn imiteren.
Daarbij komt ook dat riffs over het algemeen soepeler spelen als je een losse snaar gebruikt. Met een gitaar in standaardtuning speel je dan standaard in E, af en toe in A en zelden in D. Ik betrap mijzelf er ook op dat ik riffs vaak schrijf vanuit een losse snaar. Doordat ik gitaren in E, D, C en B (sevenstring) gebruik klinken de songs al anders, maar het blijft beperkt.

Ik denk dat je de essentie van deze muziek mist: zware shit die bedoeld is om zwaar en log te klinken. Dan speel je dus laag. Dat veel gitaristen het verschil tussen stemming en toonaard niet weten is misschien een gebrek aan theoretische kennis, maar die is niet noodzakelijk om gitaar te kunnen spelen. Bovendien komen ze naar jou toe voor les dus is het toch aan jou om ze die dingen bij te brengen?
Ik heb zelf een aantal jaar gitaarles gegeven en veel mensen zijn niet of nauwelijks geïnteresseerd in theorie. Ze willen lekker spelen. Dan is het verschil tussen stemming en toonaard misschien minder relevant.

[showband]

ach, ik heb twee leuke muizen in huis die bezig zijn DJ te worden. tussen het leegeten van de koelkast en het kijken naar stomme programma's op tv in.

Als je echt jezelf oud wil voelen als muzikant en het idee hebben dat er weinig energie in beheersen van muziek gaat zitten moet je eens kijken hoe een DJ set voor house met een tweetal pioneer CDJ's in elkaar gezet kan worden...

*zucht*

[pimmetje]

Ha lekker! Een beetje een ouwe-lullen-klaag-topic :D

Veel van ons zijn toch ook op een niet klassieke manier aan gitaar begonnen? Gewoon wat nummertjes naspelen op de meest eenvoudige manier... niet meteen tellings-oefeningen, toonladders, theorie en zo...? Vereenvoudigde akkoorden tov origineel...?

Misschien veel te lang en sterk op slechts A- en E-barré's leunend zonder te kijken welke tonen (en volgorde) je daarmee precies pakt (blind schuiven).
Da's niet per se zo héél veel anders dan blind drop-D knallen :D.

De geinteresseerden gaan vanzelf verder kijken. De niet-geinteresseerden niet. Da's volgens mij niet anders dan de horde aan oudere gitaristen die niet verder komen dan de twee kutnummertjes met drie open akkoordjes die ze ooit hebben geleerd.

[Comfortably Daniel]

Ik bedoel uiteraard niet te zeggen dat metal en alle aanhangselen ***muziek is of dat dropped tunings niet goed zijn. Ook bedoel ik niet te zeggen dat gitaristen die alléén maar deze muziek spelen het niet goed doen. Ook bedoel ik niet dat het slecht is om geen theorie te kennen.

Ik ben zelf iemand die begonnen is uit een boekje wat nummers spelen en daarna met cd's meedoen...etc. Wat blues bandjes gehad...ook de simpele drie akkoorden blues inderdaad. Ik ben dus ook niet iemand die veel theorie kent.

Wat mij alleen "stoort" zijn de types die vinden dat ze alles weten. Komen op een jamsessie...gaan op het podium staan, bij wat andere muzikanten. Er gaat blues, rock, funk of enig andere muziekstijl gespeeld worden en het gitaristje weet niet wat ie moet doen, omdat ie alléén powerchords in drop-D kent. Hij wil wel laten zien wat ie kan en spelen en is dan verbaasd dat "zijn" muziek niet word gespeeld...Wat tjah...de zo gezegde "ouwelullen" gaan aan de blues.:soinnocent:

Ik vind het gewoon jammer dat er zoveel jongeren tegenwoordig, inderdaad niet verder kijken dan hun neus lang is en eigenlijk gewon blijven hangen in iets waar ze later tegenaan gaan lopen.

Verder dus geen afbreuk aan metal gitaristen of tunings...;)

[Harald]

Wat betreft de mensen die denken dat een stuk in de toonsoort drop D staat... heb met een zangeres gewerkt die als toonsoort steevast het eerste akkoord gaf. 'Deze wil in C7 doen' :seriousf: Heb het maar opgegeven om te proberen uit te leggen dat het zo niet werkt ;)

[The Miracle]

Ik zal eerlijk bekennen dat ik ook regelmatig in een drop-D stemming speel, maar ik snap nou eigenlijk niet wat het probleem ervan is. Wat is er mis met het idee dat je een powerchord met 1 vinger kan pakken ipv 2 of 3? Doordat je met 1 vinger te werk gaat kan je soms snellere en mooiere overgangen pakken naar andere akkoorden. Ik zou het dus zeker geen luiheid willen noemen.

Een ander voordeel van drop tunings is dat ik riffjes kan spelen die ik normaal nooit zou kunnen spelen in E. En dat zijn dan riffjes die ook niet op een 7-snaar gespeeld kunnen worden.

[aaronstonebeat]

Ik heb helemaal niets tegen alternatieve stemmingen; Keith Richards speelt al ruim 40 jaar zowat alles in open G, zonder dikke E-snaar en met een capo als het in een andere toonaard moet.
Misschien is het dat ik de laatste tijd een aantal leerlingen heb dat graag zulke dingen speelt; ze hebben ook allemaal hetzelfde haar en dezelfde kleren. Ik geloof dat men zich 'emo' noemt.

Praktisch gezien vind ik het voornamelijk een beetje lastig; ik heb weinig zin om de hele tijd mijn gitaar om te stemmen. Maar als mensen iets willen leren op de gitaar, zijn ze bij mij van harte welkom (de klant is koning). Ik zoek zo'n liedje op op youtube en zit meestal binnen een halve minuut mee te spelen, ze lijken allemaal hetzelfde te gaan; ritmisch is er vaak nog wel enige uitdaging.
In enkele gevallen zal het 'aanvankelijk gewoon lekker spelen' leiden tot een bredere interesse; in de meeste waarschijnlijk niet.

En toch krijg ik plaatselijk een beetje de indruk van tunnelvisie in dat segment.
Maar ik zal zeker ook een ouwe lul zijn wat dat betreft; ik herinner me liedjes als Easy Living van Uriah Heep en Neon Knights van Black Sabbath die prima in D konden zonder drop-stemming ;)

[Fucko]

Ik heb sinds kort 1 gitaar in C-standaard staan en 1 die ik wissel tussen E-standaard en Drop-D. Niet omdat drop opeens veel dikker klinkt maar omdat ik gewoon van wat modder in mijn riff houd. Verder heb ik tegenwoordig het gevoel dat er nauwelijks gitaristen zijn die het stuk/liedje boven de solo preferen. Ikzelf vind namelijk een vette riff een goed samenspel en leuke veranderingen zoals tempowisselingen veel leuker dan zo'n afschuwelijk macho solo.

Ben ik hierin de enige dan? die eerder naar de akkoorden luisterd die eronder liggen dan de solo?:???:

[The Miracle]

Je zal vast niet de enige zijn ;)
Punten die je aangeeft zoals een vette riff, samenspel en tempowisselingen ben ik zelf ook erg weg van. En een solo die erbij past maakt het voor mij nog verder af.

[terrasbeest]

Betekent wss dat jullie ' oren' aan het krijgen zijn, of hebben.Muzikanten-oren dus:ok:

[johanh]

Lekkere riffs of die nu in drop D zijn of gewoon in standaard tuning vind ik persoonlijk ook erg lekker.
Zo zijn er van die riffjes en loopjes waar automatisch het hoofd van heen en weer gaat.
Daar kun je niks aan doen maar dat is erg lekker.
Dan nog een heerlijke (gepaste) solo erbij en voor mij kan een nummer niet meer stuk.
En een heel mooi voorbeeld van een perfecte solo en een lekkere riff vind ik het nummer The Escape artist van OSI.
Solo duurt 12 seconden, maar hakt er zo lekker door dat je eigenlijk wilt dat ie 3 minuten duurt.
Maar dat zou het juist weer verpesten.

Ga gelijk weer eens dat cdtje opzetten en genieten...

Gr
Johan

[budje]

Ik vind het gewoon jammer dat er zoveel jongeren tegenwoordig, inderdaad niet verder kijken dan hun neus lang is en eigenlijk gewon blijven hangen in iets waar ze later tegenaan gaan lopen.



Spijker op de kop! Niet alleen in muziek, maar in alles. Veel (niet alle!) jongeren kijken niet verder dan hun neus lang is, de eerste artiest die ze tegenkomen is de beste en al zijn/haar cd's moeten geprezen en verder kijken ze niet (ik ken momenteel behoorlijk wat anoukvereerders, maar iedere willekeurige artiest is ook goed) en ze verdiepen zich niet eens in de roots van deze persoon. Dit zie je overal, Ken ook veel comedy fans die alleen Hans Teeuwen kennen, Boekengekken die alleen alles van Kluun hebben of voetballers die alleen hun eigen team goed vinden.

Deze mensen snappen er vaak ook niets van (of vinden het geniaal vernieuwend!) als hun idool ineens vanuit het niets iets nieuws invoerd, waarvan wij "ouwe lullen" allang weten bij wie ze het gejat hebben.

afijn, ouwe lul modus off, ik ben wieberen!

[budje]

en ff ontopic nog: ik gebruik bijna alleen standaardstemming, met heel af en toe een drop d op de 12 snaar, en soms tijdens jamsessies met een (electrisch versterkte) mondharpist wil ik weleens op de gok aan mn stemmechanieken gaan draaien totdat mn gitaar goed bij dat ding klinkt. Tot zo laag mn lage E tegen de hals klettert! (en dan klinkt dat juist wel koel!)

[jannest]

ach wees blij dat er nog jongeren gitaar spelen

toch ? niet dan?

[Eric van Esch]

Spijker op de kop! Niet alleen in muziek, maar in alles. Veel (niet alle!) jongeren kijken niet verder dan hun neus lang is, de eerste artiest die ze tegenkomen is de beste en al zijn/haar cd's moeten geprezen en verder kijken ze niet (ik ken momenteel behoorlijk wat anoukvereerders, maar iedere willekeurige artiest is ook goed) en ze verdiepen zich niet eens in de roots van deze persoon. Dit zie je overal, Ken ook veel comedy fans die alleen Hans Teeuwen kennen, Boekengekken die alleen alles van Kluun hebben of voetballers die alleen hun eigen team goed vinden.

Deze mensen snappen er vaak ook niets van (of vinden het geniaal vernieuwend!) als hun idool ineens vanuit het niets iets nieuws invoerd, waarvan wij "ouwe lullen" allang weten bij wie ze het gejat hebben.

afijn, ouwe lul modus off, ik ben wieberen!

Lekker he, generaliseren:soinnocent:

Maar ondanks het feit dat bovenstaande echt wel voorkomt, zijn er genoeg die anders zijn hoor. Maar ja, ouwe lullen houden nu eenmaal graag vast aan hun eigen denkbeelden. Kijk ook eens verder dan je neus lang is en scheer niet iedereen over een kam jongens.......

(ps, ik hoor ook tot de ouwelullenbrigade, maar heb graag een open mind in alles)

[EuroCinema]

Toen ik 15 was (1988 dus) vonden we het heel cool om Keith Richard z'n open G en open D tunings te kopieren, dus zoveel is er niet veranderd. Volgens mij hangt om "harde" muziek al sinds mensheugenis een sfeertje van jongens die elkaar continu moeten bevestigen in hoe heavy, hard en extreem hun muziek wel niet is. Terwijl laten we eerlijk zijn: het blijft in 99% van de gevallen relatief gepolijste, harmonisch en ritmisch weinig avontuurlijke popmuziek met een kop, staart en middenstuk. En de teksten kunnen nog zo anti-establishment zijn, ondertussen zit er wel een heel grote platenmaatschappij vol juristen, marketeers en accountants zijn zakken mee te vullen. Geeft allemaal niks, iedereen heeft er recht op om door zo'n fase te gaan. Pop/rockmuziek is nou eenmaal voor veel pubers onderdeel van de zoektocht naar een eigen identiteit. Het is alleen inderdaad jammer als mensen zulke oog/oorkleppen opzetten dat ze nooit hun horizon verbreden. Op platenbeurzen zie je wel kerels van 60 in een anti-Beatles shirt, want ze zijn "voor" de Stones. Tsja.

Verder: je kán ervoor kiezen om maar 1 gitaarstijl te spelen. Ik heb zelf ook op een gegeven moment alle andere projecten en aanbiedingen gestopt om me puur op een bepaald soort jazz/funk te focussen. Je beperkt je mogelijkheden, maar je wordt ook beter doordat je heel gericht bezig kan zijn, en je krijgt waardering van andere mensen die helemaal voor die stijl gaan. Dit zie je ook bij rockabilly, ska, shred etc. Dan geldt wel: geen half werk! Als je voor 1 stijl gaat, moet je ook elke vage band en plaat daarbinnen kennen en heel stijlvast spelen. Niet breed, dan wel diep!

[terrasbeest]

Jullie zijn geen ouwe lullen, jullie zijn sociologen.:stop:

[budje]

Lekker he, generaliseren:soinnocent:

Maar ondanks het feit dat bovenstaande echt wel voorkomt, zijn er genoeg die anders zijn hoor. Maar ja, ouwe lullen houden nu eenmaal graag vast aan hun eigen denkbeelden. Kijk ook eens verder dan je neus lang is en scheer niet iedereen over een kam jongens.......

(ps, ik hoor ook tot de ouwelullenbrigade, maar heb graag een open mind in alles)

zeik eens niet zo, ik doe meerdere malen zeggen dat ik het vaak zie, en bij veel mensen, ik zeg niet dat het altijd zo is

jezus zeg, ik zal de volgende keer mn post maar laten controleren door de zeikgestapo zeker?

[Pepe]

Ach Bud, iemand die zijn post begint met een sneer naar generaliseren en de volgende zin begint met "Maar ja, ouwe lullen houden nu eenmaal.." die geeft blijk van ironie of een enorme plaat.
In beide gevallen lijkt het me niet dat je hem serieus moet nemen.

Dat "open mind" zal ook wel ironie zijn dan..

[Eric van Esch]

Budje, je lijkt wel een jongere zoals je reageert;););)

Het is niet zeiken, het gaat erom dat in de hele discussie hier jongeren als lui en ongeïnteresseerd worden afgezet. Als je echt jezelf verdiept in de huidige jongeren zal je merken dat het echt veel genuanceerder in elkaar steekt. Maar ja, die hint schijnt niet begrepen te worden.

Blijft voor de rest over, plezier hebben in muziek maken welke stijl/gerne dan ook. Plezier hebben is toch het belangrijkste? De een haalt het uit technisch ingewikkelde stukken te spelen en de andere een beetje pingelen bij het kampvuur en lekker met zijn allen blêren. Allemaal niets mis mee. Leven en laten leven denk ik dan.

Pepe, jij begrijpt het tenminste ;)

[Pepe]

Achja, iedereen is jong geweest, iedereen wordt oud. Open mind is niet leeftijd gebonden. Je hebt zoiets als tijdsgeest maar het is wel verfrissend als er een groepje een haakse afslag neemt. Het komt wel weer terug of er komt iets moois van. Zo gaan die dingen doorgaans.

[EuroCinema]

Jullie zijn geen ouwe lullen, jullie zijn sociologen.:stop:

Haha klopt een beetje. Ik heb tijdens mijn studie als pretkeuzevak "sociologie van de popmuziek" gedaan voor 4 studiepunten, aan de faculteit psychologie. Was interessant! Hele onderzoeken over waarom jongens in kleinere dorpen naar hardere muziek luisteren en dat soort dingen!

[terrasbeest]

Haha klopt een beetje. Ik heb tijdens mijn studie als pretkeuzevak "sociologie van de popmuziek" gedaan voor 4 studiepunten, aan de faculteit psychologie. Was interessant! Hele onderzoeken over waarom jongens in kleinere dorpen naar hardere muziek luisteren en dat soort dingen!

Off-Topic : Ken je Fareed Haque ? Anders check even uit, ik denk wel dat het interessant is voor jou.( Hij is nogal ' veelzijdig', mogelijk kom je bij dingen uit die niet helemaal bevallen-hij heeft Paki roots, doet soms van die Hindu/Raga stuff ook, maar eigenlijk is hij Jazz/ Funk ).

[Madcow]

Iemand die 2 jaar speelt zonder al te veel les kent eerder powercords dan andere. Niet iedereen is zo groot en alwetend zoals jou. En daarbij komt, ik kom ook van die powercord generatie maar ik zit nu meer in blues en gypsy jazz maar ik zit in alleen maar metal bandjes. Ontwikkelen kost tijd.

[Arvoitus]

Jongeren zoeken vaak op die leeftijd nog hun identiteit in muziek. Ze zullen niet eeuwig met zwarte kleding + haren voor hun ogen blijven rondlopen en ze zullen ook niet eeuwig naar dat soort muziek blijven luisteren en het proberen te spelen.

[Liquid_Metal]

Jongeren zoeken vaak op die leeftijd nog hun identiteit in muziek. Ze zullen niet eeuwig met zwarte kleding + haren voor hun ogen blijven rondlopen en ze zullen ook niet eeuwig naar dat soort muziek blijven luisteren en het proberen te spelen.

Hiermee impliceer je dat alleen jongeren naar 'simpele' metal luisteren.

[EuroCinema]

Hiermee impliceer je dat alleen jongeren naar 'simpele' metal luisteren.

En dat is natuurlijk niet helemaal juist. Aan de andere kant, dat imago van boze tienermuziek (of zoals een jazzblazer die ik ken zegt:"muziek om je speelgoed bij kapot te schoppen") komt niet bepaald uit de lucht vallen natuurlijk. Net zoals jazz ook niet "toevallig" met elitaire zeikerds wordt geassocieerd, die zijn er gewoon diezelfde blazer bijvoorbeeld).
Metalheads scheppen zelf het hardst op over heftige volumes, verknipte frontmannen, zieke teksten, moshpits en walls of death. Dan moet je niet lichtgeraakt zijn als buitenstaanders het muzikaal wat minder serieus nemen (hoe onterecht dat ook is).

[Liquid_Metal]

En dat is natuurlijk niet helemaal juist. Aan de andere kant, dat imago van boze tienermuziek (of zoals een jazzblazer die ik ken zegt:"muziek om je speelgoed bij kapot te schoppen") komt niet bepaald uit de lucht vallen natuurlijk. Net zoals jazz ook niet "toevallig" met elitaire zeikerds wordt geassocieerd, die zijn er gewoon diezelfde blazer bijvoorbeeld).
Metalheads scheppen zelf het hardst op over heftige volumes, verknipte frontmannen, zieke teksten, moshpits en walls of death. Dan moet je niet lichtgeraakt zijn als buitenstaanders het muzikaal wat minder serieus nemen (hoe onterecht dat ook is).

Beukmuziek wordt inderdaad niet gemaakt om artistiek te zijn. Daarom is het ook beukmuziek. Ik heb er soms geen problemen mee, maar als ik beukmuziek wil luisteren ga ik toch liever richting Meshuggah, Becoming the Archetype en Nevermore. Voor mijn gevoel is dat behalve beuken ook diepgang.
Maar ik ben het met je eens de muziek waar we het in dit topic over hebben niet bedoeld is om ingewikkeld te doen. En hoewel het helemaal tegen mijn beleving van muziek ingaat, is het gebruik van droptunings dan heel erg voor de hand liggend.

[Snijdie]

Leeftijd: volgens mij speelt een stukje erkenning ook mee. Op een jongere leeftijd wil je eerder 'snel scoren' met een pakkende riff. Een br4t0000l drop D nummer beukt gewoon meer dan een klein liedje met ingewikkelde akkoordenschema's.


Ik denk dat je als leraar ook een bepaalde voorkeurstemming mag aangeven. Het vereist niet veel denkwerk om te snappen dat iedereen omstemmen irritant is. Ik zou eerder zeggen standaard E of drop C. Moet er iets met alle geweld daarbuiten worden gespeeld, dan Guitar Pro :). Dat is in mijn opinie niets meer dan redelijk.



Over stemmingen en complexiteit kan veel gezegd worden, maar het is maar net wat je zoekt. Een ieder kan zijn gelijk bewijzen. Het is peanuts om te bewijzen dat veel metal wat snelle mineur loopjes zijn. Anderzijds kunnen er legio nummers worden opgenoemd die wel wat complexer in elkaar zitten.
Ieder zijn ding, het is maar net waar je lol in heb. De ene jongere zit op school, en de stof op school vraagt al meer dan genoeg. De andere zit op school, en verveelt zich de pleuris, en wilt graag extra theorie leren. Laten we voorzichtig zijn met te hard over die eerste jongere te oordelen. Sowieso vraagt het herkennen van klankkleuren om training, dus daarvoor moet je eerst een tijdje gitaar spelen.

Niet dat ik meteen zeg dat elke jongere het meteen zo zwaar heeft dat het luisteren van zwarte-haren-muziek een selffulfilling prophecy is, maar ik hoop dat mijn punt duidelijk is.

[Pepe]

Ja, maar toch zou ik denken, als de factor chick magnet een rol speelt in het oppakken van een gitaar, dan werkt dat doffe gebeuk averechts. Meisje schrikken, rennen weg. Helpie.
Je zou verwachten dat den potente latente gitaarheld zich massaal op een John Mayer liedje stort.
Maar misschien heb ik het mis. Heb ik met dat chick magnet het altijd verkeerd gezien.

[Snijdie]

Ik bedoelde meer in het algemeen een indruk achterlaten. Het is lastiger om met John Mayer een zelfverzekerder stuk neer te zetten dan met wat lekker rockende powerchords.
Overigens heb ik sterk het idee dat mensen het leuker vinden om me ontspannen pleurisherrie te zien maken, dan geforceerd wat moois te spelen. Meestal begin ik onwennig aan wat moois, en eindig ik ontspannen met de herrie.

[Arvoitus]

Hiermee impliceer je dat alleen jongeren naar 'simpele' metal luisteren.
Just for the record: ik ben zelf ook nog maar 20 en (nog/steeds) metalhead.
Nee, helemaal niet. Maar de periode waarin ze echt helemaal gek zijn van een band zullen ze juist de nummers van die band willen spelen.
Als je 16 bent en net die mooie BC Rich hebt gekocht van je krantenbaantje dan wil je natuurlijk meteen je gitaar in Drop-C zetten en je favo nummers van Bullet for my valentine of slipknot meespelen. Dan wil je niet eerst een hoop maanden bezig zijn met verschillende akkoorden te leren.

Gitaar spelen is een enorm leuke hobby, en iedereen doet dat op zijn eigen manier. Sommige nemen een leraar,zijn theoretisch bezig met akkoorden of joinen een band en de andere blijft op zijn slaapkamer maar tabs spelen.
Er is geen foute manier, zolang het maar leuk blijft voor diegene :)

[EuroCinema]

Ja, maar toch zou ik denken, als de factor chick magnet een rol speelt in het oppakken van een gitaar, dan werkt dat doffe gebeuk averechts. Meisje schrikken, rennen weg. Helpie.
Je zou verwachten dat den potente latente gitaarheld zich massaal op een John Mayer liedje stort.
Maar misschien heb ik het mis. Heb ik met dat chick magnet het altijd verkeerd gezien.

Nee hoor, alleen zien jongens van 16 dat massaal verkeerd. :seriousf:
Bovendien ben je zo kwetsbaar als je een mooi liedje speelt voor een ijskoninginnetje van 15. Als ze je metalriff niet kan waarderen, kun je je altijd nog verstoppen achter "ja maar ze snapt er niks van want mijn muziek is HEEL EXTREEM".

[Harald]

School, krantenwijk, sport, huiswerk, meiden, en dan moet je zeker ook nog eens tijd over hebben om echt GOED te worden op gitaar... :chicken:

laten we eerlijk zijn, met een half uurtje oefenen per dag ga je net geleidelijk aan iets vooruit. Als je op je 14e of 15e begint met spelen moet je toch wel wat uurtjes per dag spelen wil je echt snel vooruitgang boeken.

Dan houdt drop D en geen smaak :hide: het wel lekker simpel :D

[marc_o]

Ik vind het helemaal niet belangrijk of men nu "normaal' stemt of drop D C# B A, whatever.
Toen ik les gaf (begin 90-er jaren) wilde iedereen echt alleen maar grunge-liedjes van 4 akkoorden. Prima hoor, solo's waren uit, ook prima. Het ging mij er vooral om dat die gastjes enthousiast werden en bleven en ik moet zeggen dat ik nog regelmatig oud-leerlingen tegenkom die nog altijd lekker spelen en ondertussen hebben ze ook gewoon bijgeleerd.
Ik denk dat zich iedere paar jaar hetzelfde voordoet, toen de rock opkwam zullen mensen ook hebben gedacht dat men alleen nog maar kon en wilde spelen met overdrive, dat de akkoordenkennis volledig overboord werd gegooid nadat Pete townsend het powerakkoord over de wereld uitbeukte...
Ik vind een drop-stemming eigenlijk wel inspirerend....op mijn acoustische gitaar speel ik meer drop D dan "normaal".....en dat op mijn 42e hahahaha

[Rinze]

Ik vind het helemaal niet belangrijk of men nu "normaal' stemt of drop D C# B A, whatever.
Toen ik les gaf (begin 90-er jaren) wilde iedereen echt alleen maar grunge-liedjes van 4 akkoorden. Prima hoor, solo's waren uit, ook prima. Het ging mij er vooral om dat die gastjes enthousiast werden en bleven en ik moet zeggen dat ik nog regelmatig oud-leerlingen tegenkom die nog altijd lekker spelen en ondertussen hebben ze ook gewoon bijgeleerd.
Ik denk dat zich iedere paar jaar hetzelfde voordoet, toen de rock opkwam zullen mensen ook hebben gedacht dat men alleen nog maar kon en wilde spelen met overdrive, dat de akkoordenkennis volledig overboord werd gegooid nadat Pete townsend het powerakkoord over de wereld uitbeukte...
Ik vind een drop-stemming eigenlijk wel inspirerend....op mijn acoustische gitaar speel ik meer drop D dan "normaal".....en dat op mijn 42e hahahaha

Inderdaad, who cares. Het publiek zal het worst wezen. Behalve misschien de "echte muziekliefhebbers" die op feestjes de hele avond gaan discussiëren over muziek (wegwezen, boring)..

Muziek moet je gewoon raken, hoe dan ook. Of dat nu met een verantwoorde opbouw of in anderhalf akkoord en wat geschuif in drop D gebeurt is mijns inziens niet van belang. Elke nieuwe mode duurt maar zolang als ie duurt en wordt als de nieuwigheid er af is opgenomen in het totale vocabulaire, naast wat er al was.

[The Miracle]

Misschien dat het aan mij ligt maar bestaat de drop D tuning niet al heel lang. En zijn de oudjes er zelf niet mee begonnen :sssh:

[showband]

[SIZE="1"][COLOR="silver"]Gitaar spelen is een enorm leuke hobby, en iedereen doet dat op zijn eigen manier. Sommige nemen een leraar,zijn theoretisch bezig met akkoorden of joinen een band en de andere blijft op zijn slaapkamer maar tabs spelen.
Er is geen foute manier, zolang het maar leuk blijft voor diegene :)

+1
gimme an amen!

[TimoSomers]

Leuk topic.

Alle generalisaties en dergelijke lees ik nu, en echt ALLES slaat op hoe ik ben begonnen en lang gespeeld heb.

Dus het kan toch nog goedkomen?

Het hoort gewoon bij deze tijd, op den duur ontwikkelen 'ze' (/we/ik?) zichzelf echt wel.

[Nielsje]

Best een leuke discussie. Ik weet nog wat dat ik begon met gitaarspelen, en alles wilde spelen van Metallica, Guns 'n Roses, dat spul. Veel powerchords, pentatonische ladders en klaar!

Pas met de tijd kwam de interesse voor theorie. De akkoordenleer, het complementaire spelen samen met je bassist en toetsenist. Tegenwoordig speel ik veelal m'n akkoorden van uit de hoge e snaar. dwz dat ik niet meer de bassnaren gebruik op m'n akkoord uit op te bouwen. Laat die bas maar lekker spelen door m'n bassist, dan gebruik ik m'n vingers wel voor de rest van het akkoord.

Ik ga best vaak bandjes kijken, en bijna altijd zie je wel weer een paar jonge honden met teveel gain powerchords rammen in een lage stemming. Ik vind het niet zo erg, het is wel leuk zelfs! Zij hebben hun nieuwe helden waar zij hun inspiratie vandaan halen. Ik vind dat wel mooi. Wie weet wat eruit voort vloeit!

[Harald]

Gitaar spelen is een enorm leuke hobby, en iedereen doet dat op zijn eigen manier. Sommige nemen een leraar,zijn theoretisch bezig met akkoorden of joinen een band en de andere blijft op zijn slaapkamer maar tabs spelen.
Er is geen foute manier, zolang het maar leuk blijft voor diegene :)

Absoluut, en als leraar zoek ik naar wat een leerling inspireert, wat ze leuk vinden om te doen. Uren maken is toch essentieel, en als je wat je speelt leuk vindt gebeurt dat vanzelf. En als iemand helemaal happy is met twee powerchords en wat gebeuk zijn we met les ook snel klaar eigenlijk, problem solved ;) Misschien moet TS die mensen gewoon eens vragen waarom ze eigenlijk nog les willen. Je moet toch ook een beetje kijken of leraar en leerling wel matchen.Blijven nog genoeg mensen over die toch steeds weer wat willen leren.

Een echte punk-diehard-anarchist, die zou helemaal geen les moeten nemen, of uren achter de kaptafel doorbrengen om een 'just out of bed' look te bewerkstelligen :) ) Gewoon gaan met die banaan.

[onrust nv]

Een echte punk-diehard-anarchist, die zou helemaal geen les moeten nemen, of uren achter de kaptafel doorbrengen om een 'just out of bed' look te bewerkstelligen :) ) Gewoon gaan met die banaan.

Yep, inprikken en spelen. Soundchecks zijn voor watjes. Bison kit in je haar kam overeind of FF wild met je hand door't haar(wel snel anders zit je hand vast). Ik heb jaren geleden ook wel eens een punkband opgericht 3 dagen voor een festival en dan opgetreden. En na't festival weer uitelkaar.

[aaronstonebeat]

Er is geen foute manier, zolang het maar leuk blijft voor diegene :)

Ik heb een jongen op basles die ook een beetje in die hoek zit, is pas een paar maanden bezig; van de week bleek dat hij al een tijdje last heeft van een ontsteking in zijn rechter schouder.

Ik hamer altijd op een goede houding en ontspannenheid bij wat je ook speelt en ik sprak mijn vermoeden uit dat het te maken zou kunnen hebben met zijn techniek van aanslaan. Nee, nee, dat leek hem toch niet.
Tot ik op een gegeven moment achter de pc dook om een liedje op te zoeken dat hij had voorgesteld en hij even een snelle riff speelde waarmee hij op het moment bezig is. Ik gluur om mijn monitor heen en ja hoor: de pols strak in lijn met de onderarm en de mitrallieur-achtige aanslag komt uit de elleboog met de rest van de arm, tot in de kruin, tot het uiterste aangespannen.

Ik denk dat er wel foute manieren zijn; manieren waarbij je jezelf blesseert. Als je pech hebt, leidt het tot langdurige complicaties. Eest lopen, dan pas rennen.
Natuurlijk doe ik mijn best hem te motiveren dat soort dingen ook met de vingers te leren aanslaan; en als met plectrum, dan vanuit de pols, zo los mogelijk.

Een beetje bezijden het punt dat ik hier zelf heb aangedragen, maar wel heel belangrijk; niet in het minst voor dat o zo belangrijke plezier in het spelen.

[Harald]

Tja, dat is idd. weer een heel ander punt. Maar dat heeft met goede techniek te maken. Ontspannen spelen is een must, of je nu klassiek speelt, aan het shredden bent, of oude Johnny Cash uit een akoestische gitaar ramt. En dan blijkt dat simpele slagpartijtje ineens veel trickier om goed uit te leggen, en goed te spelen, dan die snelle solo :sssh:

Maar zeg eens eerlijk, wie heeft er hier een gitarist in zijn lijst van favoriete muzikanten staan vanwege zijn kwaliteiten als begeleider?

[aaronstonebeat]

Maar zeg eens eerlijk, wie heeft er hier een gitarist in zijn lijst van favoriete muzikanten staan vanwege zijn kwaliteiten als begeleider?

Malcolm Young springt onmiddellijk voor mijn geestesoog :rockon:

[EuroCinema]

Ook Catfish Collins en Steve Cropper en Dennis Coffey vallen bijvoorbeeld in die categorie, en in een heel andere hoek: Johnny Marr. Ja hoor, ik heb best begeleidende helden!

[TimoSomers]

Tja, dat is idd. weer een heel ander punt. Maar dat heeft met goede techniek te maken. Ontspannen spelen is een must, of je nu klassiek speelt, aan het shredden bent, of oude Johnny Cash uit een akoestische gitaar ramt. En dan blijkt dat simpele slagpartijtje ineens veel trickier om goed uit te leggen, en goed te spelen, dan die snelle solo :sssh:

Maar zeg eens eerlijk, wie heeft er hier een gitarist in zijn lijst van favoriete muzikanten staan vanwege zijn kwaliteiten als begeleider?

Wes Borland!!

[ShredTallicA]

Bill Kelliher! :rockon:

[marc_o]

James Hettfield!!!

[aaronstonebeat]

Een begeleider en een solist tegelijk, een muzikant die zowel in stoner als vele andere soorten muziek thuis is; hij gebruikt ook wel drop-stemmingen maar maakt daar in mijn ogen zeer creatief gebruik van: Ruben Block.

[terrasbeest]

Bestaat dat dan nog die 'rolverdeling' ?

http://www.youtube.com/watch?v=IgVhdBfKano
;);)

[Harald]

Yes, er is hoop! Naarmate de gages voor bands steeds kleiner worden zal de rolverdeling slag en sologitarist idd. op een gegeven moment wel verdwijnen ;) Maar van de bands die twee gitaristen hebben zijn er niet zo heel veel waar die twee gitaristen echt gelijkwaardig zijn in functie. Metallica zou trouwens wel eens één van de weinige bands kunnen zijn waar de slaggitarist eigenlijk interressanter en beter is dan de lead gitarist :hippie:

[Liquid_Metal]

Yes, er is hoop! Naarmate de gages voor bands steeds kleiner worden zal de rolverdeling slag en sologitarist idd. op een gegeven moment wel verdwijnen ;) Maar van de bands die twee gitaristen hebben zijn er niet zo heel veel waar die twee gitaristen echt gelijkwaardig zijn in functie. Metallica zou trouwens wel eens één van de weinige bands kunnen zijn waar de slaggitarist eigenlijk interressanter en beter is dan de lead gitarist :hippie:

Volgens mij kiezen veel ritmegitaristen voor slaggitaar 'omdat ze niet zo goed zijn voor solo's'.
Veel van mijn favoriete bands hebben echter maar 1 gitarist (Rush, Toto, Dream Theater, Nevermore, Symphony X). Dat zijn vaak wel enorm getalenteerde jongens.

[SEAL]

Volgens mij kiezen veel ritmegitaristen voor slaggitaar 'omdat ze niet zo goed zijn voor solo's'.


ik in ieder geval niet, ik vind solo's voor egotrippers. als ik een solo speel, moet de rest van de band dat ook mogen en willen doen. wat is er nou vetter dan een basssolo, of een drummer die losgaat, terwijl de rest van de band ijzersterk doorspeelt?
ander criterium voor een solo is dat-ie in het liedje moet passen, echt honderd procent. dat is puur gevoelsmatig, en heeft in principe niets met de toonsoort te maken, maar met het gevoel dat je uitdraagt als je soleert.

zelf speel ik wel eens in drop D, maar lager dan dat ga ik zelden. mijn grote held (Tom Morello, Rage against the Machine, Audioslave), speelt daar half-om-half in, andere helft standaardstemming. Ik vrees dat de drop-stemmingen verder een beetje aan mij voorbijgegaan zijn.

aan de andere kant, Aaronstonebeat, trek anders uit al die dropX lering, en kijk eens wat er interessant is aan die songs/artiesten. Je kunt veel zeggen van bijvoorbeeld Alexi Laiho, maar niet dat-ie geen virtuoos gitarist is. ook is screamo/emo melodisch gezien vaak erg interessant :)

:hippie:

[aaronstonebeat]

...aan de andere kant, Aaronstonebeat, trek anders uit al die dropX lering, en kijk eens wat er interessant is aan die songs/artiesten. Je kunt veel zeggen van bijvoorbeeld Alexi Laiho, maar niet dat-ie geen virtuoos gitarist is. ook is screamo/emo melodisch gezien vaak erg interessant :)

:hippie:

Dat probeer ik ook te doen met alles dat me voor de voeten komt. Ik wil mensen zoveel mogelijk laten leren aan de hand van wat ze zelf leuk vinden; dat varieert van bijvoorbeeld Nick & Simon tot Willie Nelson tot Slipknot tot Brian Setzer (laatst kwam iemand met Alain Clark aanzetten; ik ben toch voorwaar even moeten gaan zitten om sommige van die liedjes uit te pluizen ;)). Ik luister alles en zoek het voor iemand uit als ik denk dat het op dat moment zinvol/haalbaar is.
Al is het van Andy Bierzak :sssh:

Ik haal er altijd wel iets uit waar ik vroeger of later zelf iets aan heb (al is het maar dat ik van het bestaan van iets of iemand weet).

Ik speel zelf trouwens graag solo's (speel graag alles en ben het liefst de enige gitarist/zanger) maar ben het helemaal met je eens dat het stuk of liedje voorop staat; geen solo slechts om de solo.

[terrasbeest]

Er gaat een wereld voor mij dicht:seriousf:

[aaronstonebeat]

Heb ik iets verkeerds gezegd? Was het 'Nick & Simon'?
Twee meisjes van 10 en 12 die graag 'Rosanne' willen leren?

[terrasbeest]

Heb ik iets verkeerds gezegd? Was het 'Nick & Simon'?
Twee meisjes van 10 en 12 die graag 'Rosanne' willen leren?

( de wereld vd rock/pop/whatever, gaat voor mij dicht : ik ken geen van de in dit hele topic geciteerde namen , ik heb net voor de eerste keer naar Metalica geluisterd ,op YouTube dan nog . :???::???:)

[aaronstonebeat]

( de wereld vd rock/pop/whatever, gaat voor mij dicht : ik ken geen van de in dit hele topic geciteerde namen , ik heb net voor de eerste keer naar Metalica geluisterd ,op YouTube dan nog . :???::???:)

Maar terrasbeest, 'have you been living in a cave'?
Zelfs ik ken de meeste namen nog.

Willie Nelson, Brian Setzer, Malcolm Young?

[Harald]

OP Willie Nelson na zijn die ook allemaal van ver na Hank B. Marvin ;)

[ThaBluesBreaker]

Heel toevallig las ik dit topic de dag voordat ik weer naar mijn gitaar docent ging. Op gegeven moment hadden we het een beetje over wat ik nou eigenlijk thuis vaak luister.

Nou letterlijk dus bijna van alles, van jazz tot pop, fusion tot rock etc. zolang het maar niet harde metal is en greenday gehalte bandjes. Dat rechttoe rechtaan raggen doet me meestal niks en muzikaal vind ik het ook boring.

Daar haakte hij op in en zei dat er vandaag weer een leerling langs kwam met alle snaren in de meest rare stemmingen. En wat hij daar nou mee moest....
Tja...weet ik ook niet.

Als je zulke dingen moet leren moet je denk ik toch een speciale docent vinden en niet een docent met briefje van het conservatorium die voornamelijk toch meer jazz onderbouwt zijn?

[aaronstonebeat]

Heel toevallig las ik dit topic de dag voordat ik weer naar mijn gitaar docent ging. Op gegeven moment hadden we het een beetje over wat ik nou eigenlijk thuis vaak luister.

Nou letterlijk dus bijna van alles, van jazz tot pop, fusion tot rock etc. zolang het maar niet harde metal is en greenday gehalte bandjes. Dat rechttoe rechtaan raggen doet me meestal niks en muzikaal vind ik het ook boring.

Daar haakte hij op in en zei dat er vandaag weer een leerling langs kwam met alle snaren in de meest rare stemmingen. En wat hij daar nou mee moest....
Tja...weet ik ook niet.

Als je zulke dingen moet leren moet je denk ik toch een speciale docent vinden en niet een docent met briefje van het conservatorium die voornamelijk toch meer jazz onderbouwt zijn?

Tegenover één van de jongens uit mijn praktijk noemde ik Max Cavalera ivm het makkelijk kunnen schuiven van één-vinger-akkoorden, een beetje de hedendaagse Keith Richards wat dat betreft.
Maar van hem had hij dan weer nooit gehoord :dontgeti:

[ShredTallicA]

Voor alle mensen die denken dat metal alleen maar rechtoe rechtaan beuken is en muzikaal niets inhoudt:


http://www.youtube.com/watch?v=5_09IAg12q8


Met drop tunings heb ik trouwens niets op, ik word er lui van en dat is niet goed voor me (muzikaal gezien). Het liefst heb ik hem gewoon in E standaard, dit omdat die snaarspanning met een .10 precies goed aanvoelt en omdat de meeste stukken worden gespeeld in die stemming.

Wat die lage tonen betreft, in een bandsetting vind ik het niet heel erg nodig, aangezien ik erop vertrouw dat mijn bassist een behoorlijke partijen kan neerzetten. Laat mij maar lekker in het mid/hoog zitten! Als je solo speelt kan het dan wel weer heel handig zijn, zo krijg je toch meer mogelijkheden om je geluid breder te maken :)

En als laatste even een voorbeeld van een gitarist die 8-strings in drop tuning gebruikt, het hóéft je creatief gezien dus niet lui te maken ;)

http://www.youtube.com/watch?v=NmfzWpp0hMc

[terrasbeest]

Shadows= grapje, hoor.Maar het toont wel aan dat de dingen evolueren,en dat het IMO niet zo vreemd is als je die evolutie niet meer kan/wil volgen. Wel vervelend als je les wil geven aan gastjes die iets willen waar jij niet meer ' mee' bent, en volgens methodes werkt die zij niet zien zitten. Wat ik in een eerdere post zei, en wat anderen hebben bevestigd : als het niet klikt tussen leerling en ' docent', dan klikt het niet, om welke reden ook.

Vier jaar geleden heb ik even in een bandje gezeten - de vader van de drummer was een ouwe maat van mij - tijdens de 2de repetitie ben ik wat gaan drinken,even nagedacht en m'n spullen weer ingepakt.En dan ging het niet eens zozeer over de muziek, maar over de manier van ' werken'.
Beide partijen blij.

Dus Aaronstonebeat : je wordt oud ....:seriousf::seriousf

http://www.youtube.com/watch?v=ODidAgdL40Y

[interessander]

Tegenover één van de jongens uit mijn praktijk noemde ik Max Cavalera ivm het makkelijk kunnen schuiven van één-vinger-akkoorden, een beetje de hedendaagse Keith Richards wat dat betreft.
Maar van hem had hij dan weer nooit gehoord :dontgeti:

Goed voorbeeld, maar dat slaat dan vooral op de Sepultura van Roots en Max als gitarist bij Soulfly. De oudere Sepultura van Beneath the remains en Arise is wel wat meer dan alleen maar akkoorden schuiven.

En met dat in het achterhoofd denk ik dat Liquid metal wat te kort door de bocht gaat met de opmerking over slaggitaristen die zich daar op richten omdat ze geen solo's zouden kunnen.

Kijk bijvoorbeeld naar Dino Cazares als enige gitarist bij Fear Factory, hij was altijd felle tegenstander van solo's en draagt de muziek compleet.
Dino is ook niet vies van downtuning uiteraard, en het bedenken van goede riffs als in Replica doet wat mij betreft ook niet onder voor het bedenken van een goede solo.

[aaronstonebeat]

Dus Aaronstonebeat : je wordt oud ....:seriousf::seriousf

http://www.youtube.com/watch?v=ODidAgdL40Y

Terrasbeest, je had me even te pakken.
Ik moet de tweede nog hierbinnen krijgen die met DADGAD aankomt (en de eerste was geen leerling).
Absoluut gezien word ik inderdaad oud, ouder dan ik soms belief te vermelden. Maar toch nog niet zo oud dat ik met relatief gemak uittel welke toon ik op welke snaar speel afhankelijk van de stemming; meestal tot verbazing van mijn gehoor. In normale stemming staat men doorgaans al te kijken dat ik alle tonen over de hele hals en op elke snaar kan benoemen. In afwijkende stemmingen is het niet zoveel extra werk, soms zitten gewoontes wel een beetje in de weg.

Is die riff niet ook in The Matrix gebruikt?

[terrasbeest]

( Tongue in cheeck, hoor....)

[Terminus]

Goed voorbeeld, maar dat slaat dan vooral op de Sepultura van Roots en Max als gitarist bij Soulfly. De oudere Sepultura van Beneath the remains en Arise is wel wat meer dan alleen maar akkoorden schuiven.

En met dat in het achterhoofd denk ik dat Liquid metal wat te kort door de bocht gaat met de opmerking over slaggitaristen die zich daar op richten omdat ze geen solo's zouden kunnen.

Kijk bijvoorbeeld naar Dino Cazares als enige gitarist bij Fear Factory, hij was altijd felle tegenstander van solo's en draagt de muziek compleet.
Dino is ook niet vies van downtuning uiteraard, en het bedenken van goede riffs als in Replica doet wat mij betreft ook niet onder voor het bedenken van een goede solo.

Fel tegen solo's is hij niet, bij Divine Heresy speelt hij er aardig wat. In een interview legt hij ook uit dat toen Demanufacture uitkwam solo's volledig uit de mode waren en ze dus niet op die plaat stonden.

Wel is Cazares een goed voorbeeld van iemabd die niet alleen in de toonsoort van de laagste noot speelt: er zijn zat nummers waarbij hij in B staat en in een D# mineur toonladder speelt en dergelijke. Bij Divine Heresy is dat ook zo, Failed Creation is in A standard maar de lage A wordt nooit open aangeslagen en de toonsoort varieert met o.a. (geloof ik) C lydisch in het refrein.

[interessander]

Klopt, en als je hem dan wel een keer open pakt in een nummer dan is de impact ook groter dan dat je het gehele nummer op de open A snaar loopt te raggen. Bij het eerste album van Mastodon hoor je dat ook veel.

Divine Heresy liet ik wel even buiten beschouwing, dan vind ik Brujeria eigenlijk nog leuker.

[onrust nv]

Als je echt laag wil moet je een lowpass filter(MF-101 2-pole filtering) achter je gitaar hangen en dan een fuzz of distortion.

[TDZH]

Wat grappig allemaal.

Ik ben net zeventien geworden, en ik zou dolgraag slide kunnen spelen zoals Muddy Waters, kunnen tokkelen als Robert Johnson en liedjes kunnen schrijven als Keith Richards. Net zoals ik best wel zou willen kunnen soleren als Eddie van Halen en Jimi Hendrix, riffs kunnen verzinnen als Jimmy Page en Angus & Malcolm Young of zelfs zo relax basgitaar kunnen spelen als Henny Vrienten of Bill Wyman.
En dit allemaal probeer ik ook.

En dan wil ik ook nog wel eens luisteren naar metal, van de moderne soort tot aan Black Sabbath.

Ben begonnen met spelen, een paar jaar terug, als vooral een Nirvana, Metallica, Slipknot en (!) Rolling Stones fan, en speelde vooral metal, veel in Drop-d. Rolling Stones snapte ik gewoon niet, te veel noten, overal maar (zolang je iets meer wilde spelen dan de basic-akkoorden, die ik ook al niet kon), metal was veel simpeler in opbouw, en ik drop-d vaak ook nog vrij simpel te spelen.

Uiteindelijk toch wel uit al die dingen gegroeid, en van die rij van hierboven ben ik alleen nog een Stones fan. Is nu mijn favoriete band en niks vind ik leuker dan het spelen van Honky Tonk Woman, Brown Sugar of welk nummer dan ook. Stones bleken ook een geweldige band te zijn om mij te introduceren aan andere artiesten, zoals bijvoorbeeld Muddy Waters, Howlin' Wolf en Chuck Berry.
Daarnaast ben ik ook groot van van de Foo Fighters, de Red Hot Chili Peppers en vele andere bands, van de jaren twintig tot aan nu.

Om maar even duidelijk te maken dat niet iedereen onder de twintig van maar een enkel soort muziek houd.

[EuroCinema]

Mooie bijdrage, TDZH, en heel herkenbaar voor hoe met mij ging op jouw leeftijd. Van wat er toen "in" was naar Stones, Hendrix, daarvan naar Waters/Wolf/Berry etc. (en daarna 20 jaar lang verder afdalen in blues, soul, jazz en funk!):ok:

[Snijdie]

Zeker het 'alles willen spelen' herken ik. In den beginne had ik twee gitaarleraren. Een leraar voor alles, zo lang het geen metal was. En eentje die alles leerde, zo lang met maar metal was :D. Op een gegeven moment heb ik toch wat veelzijdigheid laten vallen, om te focussen metal.
Het is niet mijn wil om meerdere dingen te lerewn wat me beperkt, maar mijn beperkte hoeveelheid energie/concentratievermogen/tijd om op een dag te spelen. In mijn bandje breidt het nummer voor een setlist gestaag uit, en ik heb even mijn handen vol aan metal. Als ik later groot ben ga ik jazz spelen ;).

[hole]

Al die akkoorden en posities heb je toch niet nodig! :D


http://www.youtube.com/watch?v=K5BBw_Fi5nE

[Acoustic Capo]

Ik verander nooit mijn gitaarstemming, ik speel altijd EADGBE. Int begin toen ik net gitaar speelde speelde ik ook metal, maar na een tijdje kom je erachter dat je gewoon lelijke fuck muziek speelt, tenzij de gasten die echt het metal goed kunnen en de goede versterkers,gitaren ervoor hebben.

Ik speel nu altijd rock,blues en akoestische fingerstyle. Ik denk dat van die muziek je techniek heel goed word op de gitaar.

[ShredTallicA]

Ik verander nooit mijn gitaarstemming, ik speel altijd EADGBE. Int begin toen ik net gitaar speelde speelde ik ook metal, maar na een tijdje kom je erachter dat je gewoon lelijke fuck muziek speelt, tenzij de gasten die echt het metal goed kunnen en de goede versterkers,gitaren ervoor hebben.

Ik speel nu altijd rock,blues en akoestische fingerstyle. Ik denk dat van die muziek je techniek heel goed word op de gitaar.

http://communitiesonline.homestead.com/files/troll_2.jpg


;)

[Tho]

B is voor echte mannen. Geen gay-ass dropshit, gewoon B

[Harald]

Doet me denken aan een punkbandje op een feest ergens...

En ons volgende nummer heet B

B

.
7
7
8
9
9
7

En ons volgende nummer heet A...

Uit de tijd dat een (ander) bandje zich nog gewoon 'de sufgerukte Wallies' durfde te noemen. Hun muziekstijl omschreven ze, ongetwijfeld terecht, als obscene teringherrie :D

[ShredTallicA]

B is voor echte mannen. Geen gay-ass dropshit, gewoon B

Fuck yeah, of E of B. Maar niets anders! :rockon:

[Steven Otto]

B is voor echte mannen. Geen gay-ass dropshit, gewoon B
En open stemmingen, zijn die een beetje 'metal verantwoord' ?

[ShredTallicA]

En open stemmingen, zijn die een beetje 'metal verantwoord' ?

Alleen als je Devin Townsend heet :sssh:

[Steven Otto]

Mikael Åkerfeldt mag er toch ook wel bij? :)

[TimoSomers]

Ik vind eigenlijk alleen Drop C echt vet 6 snarig.
7 Snarig A of B, maar dan wel uiteraard standaard, geen drop shiat.

[ShredTallicA]

Mikael Åkerfeldt mag er toch ook wel bij? :)

Ik kan niet zeggen dat ik veel Opeth geluisterd heb, ik val eigenlijk halverwege de nummers steeds in slaap :dontgeti:

[Steven Otto]

Gauw het album Ghost Reveries luisteren dan! Geniaal album en ik weet zeker dat je die ook vet vindt.

GOAN!! :rockon::rockon:

[showband]

ik speel het liefst in drop-stengel.

[teajay]

Interessante discussie. Ik reken mezelf tot de jongelingen, alhoewel enige jaren een twintiger, Ik begon als 15-jarige met gitaarles de typische rhythm'n'blues riff te spelen om vervolgens te zaniken om slayer en andere metalloopjes. Let wel: loopjes, geen nummers. Elektrische gitaar natuurlijk.

In die tijd luisterde ik wel veel rock en metal, maar ook toen ik een beetje gabber, jazz en andere stijlen ging luisteren beperkte mijn speelstijl zich tot poging tot soleren met pentatonische ladder op drop D en een zelfbedachte ladder (allemaal kleine tertsen op elkaar, geniaal!). Ik had slechts een jaar les doorgeploegd en kon geen reet. Metal is wat je luistert, in tabjes het makkelijkst is (want riffjes die herhaald worden en geen moeilijke zettingen), en met distortion op je gitaar nog okee klinkt. Het is geen wonder dat veel mensen die stijl spelen.

Inmiddels een paar jaar verder brak vorige week mijn klomp tijdens een jamsessie met gitaarnetters in dB's, toen mijn inzet van een bluesje in A door niet iedereen begrepen werd (niet lullig bedoeld, jongens). De overige gitaristen waren slechter en beter dan ik. Ze speelden wel allemaal in EADGBe! Opvallend genoeg kon ieder wel wat nummers, alleen werd er niet in akkoorden gedacht en waren de improvisaties dus heel erg gebaseerd op loopjes die men kende. Zo kon het dus gebeuren dat ik veelal D mineur pentatoniek hoorde over mijn D6/9-Bm7-E7b9-A7 slagje, iets wat mijn majeur-swing-prebop-oortjes op den duur toch iets te gortig vonden. ;)

Ik denk dat ik als muzikant in het voordeel ben, niet omdat ik nu technisch zo'n wonder ben (ooit op een dag...), maar vooral omdat ik theorie ben gaan bestuderen en moeilijkere akkoordenprogressies ben gaan internaliseren en daarmee ook probeer te luisteren naar de klank van bepaalde noten tegen de ritmesectie. Ik ben alleen bang dat ik nu nooit meer metal kan spelen, omdat ik dat zo kut vind klinken op mijn gear, terwijl jazz altijd lekker klinkt, zelfs op mijn 28 euro nylonsnaar.

Onderwijl luister ik nog harstikke graag naar Rammstein bijvoorbeeld. En Paul Elstak, zit nota bene geen gitaar in. Ik denk dus dat er hoop is, zelfs voor de meest hardnekkige metalgitaristen die steevast de lage snaar als de enige toonsoort zien. Beter loopjesgitaristen dan gasten die tijdens het jammen alleen barréakkoorden hakken in hun eigen ritme. Met een metalbasis kun je in ieder geval contrapuntisch denken.

[edje kadetje]

Gauw het album Ghost Reveries luisteren dan! Geniaal album en ik weet zeker dat je die ook vet vindt.

GOAN!! :rockon::rockon:

Grappig. Ik vind ghost reveries hun minste album.

Blackwater Park
Still Life
Deliverance
Watershed

Stuk voor stuk vind ik ze interessanter dan ghost reveries.