FNaRK
14 maart 2011, 19:59
IN MOURNING :blast:
In Mourning - Monolith
Pulverised Recordings, 2009
De melodieuze death metal-band In Mourning was twee jaar geleden een veelbelovende debutant. De combinatie van melodieuze en atmosferische death/doom metal met progressieve trekjes voelde echter nog niet helemaal volgroeid aan. Monolith zou dus een goede graadmeter worden voor de absolute kwaliteit van deze jonge Zweden.
Monolith is objectief bekeken op de meeste fronten gelijkwaardig aan zijn voorganger. Pakkende melodieën zijn aanwezig, maar wederom blijven niet alle nummers hun gehele speelduur spannend. Progressieve invloeden zijn ook nog steeds aanwezig, maar niet zozeer dat de band op zichzelf progressief genoemd kan gaan worden. Dynamisch is in dit geval een term die beter op zijn plaats is. Men maakt mooie bruggen tussen Ghost Brigade-achtige doom en vlotte Dark Tranquillity-melothrash, om het een naam te geven. Melancholische stukjes (Debris heeft een hele mooie) contrasteren mooi bij dreunende passages, door het melodieuze gitaarwerk toch voorzien van een licht karakter.
Concluderend zou ik dus kunnen zeggen dat Monolith evenzeer ‘prima’ is als Shrouded Divine, en door de verbeterde opnamekwaliteit dus misschien wel ‘beter’. Dat doe ik alleen niet. Ik ga niet zeggen dat er minder sfeer of minder goede nummers aanwezig zijn op deze schijf, maar de sfeer proef ik minder en de nummers lijken allemaal net iets teveel op elkaar. De plaat vangt interessant aan en zet dit enkele nummers voort maar ongeveer vanaf de helft (na The Smoke) begint de band een beetje in zijn eigen aanpak te verzanden, mogelijk verslapping van de aandacht tot gevolg hebbend. Grotendeels komt dit door de nummers die regelmatig gewoon een minuut of twee te lang duren. Een prima plaat zeker, maar dus geen groeier. Derhalve geen stap achter-, maar ook geen stap vooruit voor deze band.
In Mourning - Monolith
Pulverised Recordings, 2009
De melodieuze death metal-band In Mourning was twee jaar geleden een veelbelovende debutant. De combinatie van melodieuze en atmosferische death/doom metal met progressieve trekjes voelde echter nog niet helemaal volgroeid aan. Monolith zou dus een goede graadmeter worden voor de absolute kwaliteit van deze jonge Zweden.
Monolith is objectief bekeken op de meeste fronten gelijkwaardig aan zijn voorganger. Pakkende melodieën zijn aanwezig, maar wederom blijven niet alle nummers hun gehele speelduur spannend. Progressieve invloeden zijn ook nog steeds aanwezig, maar niet zozeer dat de band op zichzelf progressief genoemd kan gaan worden. Dynamisch is in dit geval een term die beter op zijn plaats is. Men maakt mooie bruggen tussen Ghost Brigade-achtige doom en vlotte Dark Tranquillity-melothrash, om het een naam te geven. Melancholische stukjes (Debris heeft een hele mooie) contrasteren mooi bij dreunende passages, door het melodieuze gitaarwerk toch voorzien van een licht karakter.
Concluderend zou ik dus kunnen zeggen dat Monolith evenzeer ‘prima’ is als Shrouded Divine, en door de verbeterde opnamekwaliteit dus misschien wel ‘beter’. Dat doe ik alleen niet. Ik ga niet zeggen dat er minder sfeer of minder goede nummers aanwezig zijn op deze schijf, maar de sfeer proef ik minder en de nummers lijken allemaal net iets teveel op elkaar. De plaat vangt interessant aan en zet dit enkele nummers voort maar ongeveer vanaf de helft (na The Smoke) begint de band een beetje in zijn eigen aanpak te verzanden, mogelijk verslapping van de aandacht tot gevolg hebbend. Grotendeels komt dit door de nummers die regelmatig gewoon een minuut of twee te lang duren. Een prima plaat zeker, maar dus geen groeier. Derhalve geen stap achter-, maar ook geen stap vooruit voor deze band.