PDA

View Full Version : Robert Johnson (Love in Vain)



hendrix2
27 februari 2011, 23:04
Mijn poging om een nummer van Robert Johnson te coveren...

Geluid is niet schitterend (ingebouwde mic en camera...) en ik speel wel wat fouten en zingen doe ik niet echt goed...

Geen idee waarom ik het post eigenlijk, misschien omdat ik het wel fantastisch vind om zulke muziek te spelen :)

gitaar: Republic resolian style 316 (2010).
Nummer is in open G# gespeeld (eigenlijk staat mijn gitaar in open G, vandaar de capo op de eerste fret), zoals Robert Johnson het zelf speelde...


http://www.youtube.com/watch?v=nKb5TodxblE

Paulio
28 februari 2011, 22:45
Cool! klinkt zeker wel goed, de niet optimale geluidskwaliteit draagt juist bij aan de sfeer die hoort bij zo'n oud nummer:)

robertarth
28 februari 2011, 23:07
Je levert zoveel commentaar op jezelf, maar dat is niet nodig want ik vond het overtuigend klinken. Ik waande mezelf even in het Mississippi van 1928 (take or leave a year).

hendrix2
28 februari 2011, 23:12
Je levert zoveel commentaar op jezelf

Da's vaak het gemakkelijkste ;) je indekken voor de mogelijke kritiek.

Bedankt voor de reacties :)

arnoldtims
1 maart 2011, 00:41
Ik vind dit ook erg leuk, lekker oude blues.
klein puntje van kritiek, ik vond dat je de zang wat teveel een popsound geeft en niet altijd een bluesy timing hebt.
Maar leuk gedaan en overall klinkt het goed.

hendrix2
1 maart 2011, 00:54
I
klein puntje van kritiek, ik vond dat je de zang wat teveel een popsound geeft en niet altijd een bluesy timing hebt.
Maar leuk gedaan en overall klinkt het goed.

terechte kritiek. Ben niet erg goed vertrouwd met de blues, zeker niet zulke oude blues. Die fascinatie is er nog maar een paar maand en zo leer ik geleidelijk aan de blues kennen.

Dit is een 2de poging om een bluesnummer te zingen, er is nog heel wat werk aan. Maar ik zal vooral veel moeten luisteren en oefenen :)

arnoldtims
1 maart 2011, 01:05
Voor de duidelijk ik doe je het niet na hoor.
Maar je moet eens naar eric clapton luisteren als hij het werk van robert johnson speelt op akoestisch gitaar.
Hij zingt er ook erg goed bij vind ik hij benaderd het heel traditioneel maar het is toch wat moderner.

http://www.youtube.com/watch?v=OZCREueK6OI
denk trouwens dat je dit vast al kent

hendrix2
1 maart 2011, 10:39
Ik ben in omgekeerde richting gegaan. Ik ben bij Clapton begonnen :). Bij gevolg probeer ik meestal zijn versies te spelen, maar voor Love in Vain tipt geen enkele versie aan het originele van R. Johnson :). Clapton speelt het in standaard tuning en ik vind dit in open G juist mooier.

Het was niet mijn bedoeling om er iets modern in te leggen, maar onvermijdelijk doe ik dat toch. Ik blijf oefenen :)

Overigens is het album Me and Mr. Johnson van E.Clapton een echte aanrader. Leuke toegankelijke introductie van R. Johnson!

Duhsjaak
1 maart 2011, 13:50
Hi heer H.
Petje af voor je waarachtig zuivere benadering van dit idioom. De oude bluesnegers hadden soms de neiging om met heel weinig heel veel te doen of, andersom, waanzinnig eenvoudig klinkende dingen te spelen die je vrijwel nooit uit je vingers krijgt.

Laten we het noemen voor wat het is: Het is een andere taal. Eric Clapton heeft diverse interviews gegeven rond de release van Me and Mr. J. (het was betamelijk geweest als ie zichzelf niet als eerste had genoemd) waarin hij ruiterlijk erkende dat hij bijna zijn tanden op het J. repertoire heeft stukgebeten. Een ander die vrijwel niet na te spelen is, is Skip James.

Vroeger (soms nu nog) hadden gitaren een topfret in plaats van een topkam. Ik heb mij laten vertellen dat J. relatief veel een capo op de eerste fret had, omdat zijn topkam te hopog was en (???) hij geen geld zou hebben gehad om dat euvel te laten verhelpen.

Ik vind je benadering op die resonator puur en mooi. Als je een paar keer luistert, en meestal doe ik dat voor ik reageer, vallen wel een paar kale plekken op. Misschien heb je erg moeten concentreren op je gitaar (zou mij niks verbazen) want je stem gaat je vingers een beetje achterna hier en daar.
But who cares? Clapton oefent al vanaf 1960 of zo. En ik vind jouw uitvoering daar errug prettig bij afsteken. Ik weet wel waarnaar ik liever luister.

Mischien is het een tip om eens naar Jo-Ann Kelly te luisteren. Een dame die ik in London heb 'ontmoet' en die helemaal maf was van Memphis Milly.

Dat levert net zulke desolate en kale blues op.
http://www.dailymotion.com/video/x4mwzq_memphis-minnie-bumblebee-blues-movi_music

En Jo-Ann Kelly:
http://www.youtube.com/watch?v=qQ-w_0hdZuQ

Als ik haar nu nog terug hoor, snap je niet dat er zo'n kabaal uit zo'n frele dame komt.

Maar goed, als je blues zoekt die te koop is, heb je mij niet nodig. Zoek je iets dat je niet te pakken kunt krijgen, PM mij dan maar eens.

En ga s.v.p. gewoon door. Ik heb de pleuris aan mensen die teveel eigendunk hebben, maar jij perfectioneert het omgekeerde. Iets meer zelfvertrouwen zou wel handig zijn denk ik.
En wie weet hoe het had geklonken als de heer J. nu had geleefd?
Groet Gus

jannest
1 maart 2011, 16:17
knap gespeeld en gezongen maar ut mist "groove" wat het erg saai maakt imho

maar wat weet ik er van................

hendrix2
1 maart 2011, 20:00
Hi heer H.
Petje af voor je waarachtig zuivere benadering van dit idioom. De oude bluesnegers hadden soms de neiging om met heel weinig heel veel te doen of, andersom, waanzinnig eenvoudig klinkende dingen te spelen die je vrijwel nooit uit je vingers krijgt.

Laten we het noemen voor wat het is: Het is een andere taal. Eric Clapton heeft diverse interviews gegeven rond de release van .... (even ingekort)
Groet Gus
Hey, bedankt voor je uitvoerige antwoord, je tips en complimenten. Fijn om je reactie te lezen en ik ga zeker wat doen met de muziek die je mij aanraadt.

knap gespeeld en gezongen maar ut mist "groove" wat het erg saai maakt imho

maar wat weet ik er van................

Ik kan me wel vinden in je reactie. Het gitaarspel is wel getrouw nagespeeld van het origineel, dus vermoedelijk vind je het sowieso geen geweldig nummer. Maar mijn versie mist inderdaad wel wat 'blues' zoals ik het zelf zou noemen. Ik ben een 'verse' blueser en heb er nog niet al te veel verstand van. Ik probeer mijn idolen na te spelen en zelf af en toe wat te componeren, maar ik heb zeker niet de pretentie om mijzelf een bluesmuzikant te noemen. Als ik nog enkele jaren doorga in het genre zal ik de blues misschien ooit nog eens te pakken krijgen... of misschien moet ik gewoon maar eens heel veel ellende meemaken... dan zal ik ook weten waar het over gaat :)

barno
1 maart 2011, 20:27
hey hendrix: way to go
tof dat er nog muzikanten zijn die naar de roots gaan

enneuh geen schande dat je RJ nog niet helemaal kunt treffen. Keith Richards zei ooit dat ie soms moeilijk had om naar RJ te luisteren vanwege die geweldige intensiteit. En technisch is het vaak ook complexer dan het lijkt

van die passie is bv ook totaal niks te horen in de FM versie van clapton. het is een verdienste van eric dat ie die muziek introduceert bij vele mensen, maar het heeft weinig met the real thing te maken.

hendrix2
1 maart 2011, 23:27
hey hendrix: way to go
tof dat er nog muzikanten zijn die naar de roots gaan

enneuh geen schande dat je RJ nog niet helemaal kunt treffen. Keith Richards zei ooit dat ie soms moeilijk had om naar RJ te luisteren vanwege die geweldige intensiteit. En technisch is het vaak ook complexer dan het lijkt

van die passie is bv ook totaal niks te horen in de FM versie van clapton. het is een verdienste van eric dat ie die muziek introduceert bij vele mensen, maar het heeft weinig met the real thing te maken.

Thx man!
De aankoop van die resonator heeft mij helemaal naar die oude blues getrokken :). Het is technisch inderdaad soms erg complex (het nummer dat ik hier speel niet echt)... En vooral ritmisch gebeuren er soms zeer vreemde dingen, dan zingt RJ er nog eens boven ook. Prachtig!

Ik heb Clapton eigenlijk nooit een Robert Johnson nummer horen naspelen, ik meende ergens gelezen te hebben dat hij dat niet wil doen. Het zou afbreuk doen aan het origineel. Bv. Walking Blues is en RJ nummer, maar de muziek die Clapton eronder zet is van I Feel like Going Home van Muddy Waters.

barno
1 maart 2011, 23:41
met alle respect voor clapton, ik ben er bijna zeker van dat hij het niet kan spelen zoals RJ (en dat geeft ie ook wel toe zo). okee "slowhand" staat niet op zijn wat luie techniek, maar die heeft ie wel, terwijl RJ heel percussief speelt van nature.

jannest
2 maart 2011, 00:38
met alle respect voor clapton, ik ben er bijna zeker van dat hij het niet kan spelen zoals RJ (en dat geeft ie ook wel toe zo). okee "slowhand" staat niet op zijn wat luie techniek, maar die heeft ie wel, terwijl RJ heel percussief speelt van nature.

en ?

doen de stones ook niet maar ut klinkt wel lekker net zo als clapton

niemand speelt zo als rj
gelukkig niet grijs, eenheidsworst enzo

btw percussieve van rj komt door dat je um mee hoort stampen op de plaat
houten vloer lekker mee tappen en je hebt een instant ritmesectie