Bob Dylan

[Danielovich]

Wie vind Bob Dylan nog meer geweldig?

Post hier alles over Bob Dylan.

Persoonlijk vind ik de Bob Dylan van halverwege de 60's het beste.

[Van Dattum]

Geweldig mooie nummers, maar de man kan niet zingen.....
Ik hoor zijn muziek het liefste uitgevoerd door anderen.

[Danielovich]

Dat is precies wat Leo Blokhuis volgens mij ook ooit een keer gezegd heeft.
Bob Dylan is de slechtste vertolker van zijn eigen liedjes.

Toch vindt ik dat zijn stem ook wel weer wat heeft. Het is anders dan wat anderen doen en dat maakt hem ook weer uniek.

[blindmouse]

Er is geen andere vertolker dan Dylan voor Dylansongs, enkele interpretaties daargelaten, zoals die van The Band. Luister maar eens naar de covers van de soundtrack van de film I'm not here. Leuk geprobeerd, maar de essentie van de nummers wordt gemist. Vergelijk o.a. het brave 'Going to Acapulco' van Calexico met de hartverscheurende versie op de 'Basement Tapes'. Vocalisten moeten helemaal ver weg blijven van Dylan. Klap op de vuurpijl: The Hollies sing Dylan. (blo-o-o-o-o-owing in the wind). Ooit wel eens de originele versie van 'Make you feel my love' gehoord??
Beste werk: Highway 61 Revisited. Deze LP(+hoes) hangt ingelijst in mijn kamer tezamen met Subteranian Homesick Blues en Music From Big Pink (The Band)

[Pepe]

Bobbie, daar kan je niet omheen dus ik heb heel lang mijn best gedaan om hem te begrijpen. Pas eind tachtig, begin negentig kwam ie met platen waarvan ik dacht.. ja, die kant moet het op Bob. Meer vuige rock'n roll, meer swamp, gooi de vibrato op de amps open. En hij deed het. Bob.

Ik heb al zijn platen van de laatste 20 jaar, een hoop zeventigers en drie uit de sixties. Hij wordt steeds beter.

[Plant]

Veel van zijn nummers zijn grote hits door anderen geworden en die hits kende ik dus in eerste instantie alleen als cover (zonder dat te weten). Het eerste wat ik zon beetje van Dylan zelf hoorde was de LP "Infidels". Tja...

Als je dan de ongepolijste originele versies hoort van die oude hits en hoort dat Dylan die geschreven heeft, luister je wel even met andere oren naar hem en kun je niet anders dan groot ontzag hebben.

[Rutger]

In het kader van muzikale opvoeding heb ik mezelf ns een CDtje aangeschaft met songs uit de 60-er jaren. Ondanks mijn respect voor zijn sterke songwriting kan ik er gewoon niet naar luisteren... het werkt me sterk op de zenuwen.

Als m'n vrouw me wil pesten zet ze die CD op.

[cyntex]

Ik vind Bringing It All Back Home, echt geweldig. Mijn favoriete nummers zijn dan ook Maggie's Farm en Bob Dylans 115 Dream, brengt altijd een glimlach op m'n smoel (:

[JimiDylan]

Hehe, check mn nickname :P
Enorme Dylan fan, ben namelijk begonnen met het spelen van AL zijn werk toen ik net een gitaar had (dankzij mn pa). Heb hier nog volledige mappen tabs liggen tot Slow Train Coming, vanaf daar vind ik het namelijk ontzettend kut worden, het kan alleen nog maar over Jezus gaan, en zijn hele vrije frisse blik is kwijt. Er zitten natuurlijk nog wel wat leuke dingen tussen, vooral Infidels vind ik nog wel een leuke plaat, maar over het algemeen is de Dylan waar ik van houd gestorven na Live @ Budokan (geweldige plaat btw). Beste studio plaat is wat mij betreft Blood on the tracks, met daar snel achter Desire, gevolgd door Blonde on Blonde en Highway 61 Revisited. Favoriete nummer is van Bringing it all back home namelijk It's allright ma, (i''m only bleeding).

[Mr.Fingers]

Dylan, heb er een beetje een haat-liefde verhouding mee. Tegenwoordig klinkt hij live als een snipverkouden ui die zijn nummers afhaspelt als een verroest koffiezetapparaat (hij zou boeiende gesprekken kunnen voeren met Stephen Hawking), en is hij life hit-or-miss. Ben zelf grote fan van al z'n oude platen, tot en met John Wesley Harding, en daarna zo sporadisch een album (Blood on the Tracks, Desire, Before the flood,...). Ook de bootleg-series heb ik integraal in m'n bezit (een aanslag op m'n bankrekening, maar z'n geld dubbel en dik waard, juist de mono-editie heb ik niet, maar die voegt mijns inziens weinig toe). Het befaamde 1966 Manchester Free Trade Hall (foutief als Royal Albert Hall bekend) behoort tot het meest intense van muziek dat ik ooit gehoord heb. Van de eerste basdrumkick van "Tell Momma" tot de laatste harmonicahuil van "Like A Rolling Stone" is het 1 grote adrenalinerush, met Dylan die z'n lyrics uitspuwt over het woeste publiek (die het niet konden verkroppen dat hij zichzelf "prostitueerde" door elektrisch te gaan spelen), en daarachter een loeistrakke band (Rick Danko (b), Robbie Robertson (g), Garth Hudson (o), Richard Manuel (p) en Mickey Jones (dr), waarbij de eerste 4 later "The Band" gingen vormen). Jimi Dylan, dit is een aanrader voor je, koop "Bootleg 4: 1966 Royal Albert Hall", you won't be dissapointed

Tekstueel zijn zijn nummers ook echt van een erg hoog niveau, met een ongeziene beeldspraak en vrijheid.

Jammer dat op youtube alles van Dylan verwijderd wordt, dus dan maar via google video zoeken, zo vind je nog wat.

http://www.123video.nl/playvideos.asp?MovieID=797824

Die solo van Robertson... :supercool:

[Dreverhaven]

Ik vind dat ie later ook nog wel wat moois heeft afgeleverd. Time Out Of Mind is echt zo'n ongelooflijk goede plaat wat mij betreft. Prachtig opgenomen door Daniel Lanois. Heerlijk sfeertje.
Heb zelf een hoop van zijn oude werk op lp liggen. Moet er wel een beetje voor in de stemming zijn, maar als ik dat ben dan geniet ik er ook echt van.

[driftkop]

Ja die laatste paar CDs zijn juweeltjes. En nee het is geen Pavarotti of Mercury, maar zijn stem past precies bij zijn muziek, en daar gaat het toch om.

[aaronstonebeat]

Zie 'Don't look back' van D.A. Pennebaker uit '67 en 'No direction home' van Martin Scorsese uit 2005.
Geweldig hoe hij in zijn jonge jaren die nummers uitkotste! En hoe hij met zijn elektrische muziek en 'Like a rolling stone' het traditionele folk-publiek tegen zich in het harnas wist te jagen; Pete Seeger zou volgens onbevestigde geruchten geprobeerd hebben met een bijl kabels door te hakken om hem het spelen met band onmogelijk te maken.

[budje]

hahaha en ik draai dan weer veel the band en pete seeger...

[barno]

bob dylan, tony joe white, jj cale, nick cave, leonard cohen : allemaal fantastische zangers imo. maar ik heb dan ook schijt aan de whitney houston norm.
momenteel al weer even in een Street Legal mood.