Yes

[Han S]

De meest positieve bandnaam ooit bedacht.

Mijn eerste album van deze band was 'The Yes Album' en dat was een totale ommekeer in mijn muziekbeleving. Dit was een ondekkingsreis waar ik nog altijd mee bezig ben en die waarschijnlijk nooit zal eindigen.

Het bijbehorende concert in het Concertgebouw heb ik meegemaakt, een van de beste concerten ooit wat mij betreft. De meesten van jullie waren nog niet geboren.

Neem een nummer als Perpetual change (http://www.youtube.com/watch?v=AHi_2pkNZWI), waar op 5:12 een neiuw gedeelte begint dat langzaam wordt ingehaald door een totaal andere structuur, dat is buitengewoon goed gevonden.

Of een nummer als Starship Trooper (http://www.youtube.com/watch?v=lTjbWL6XYoU&feature=related) en luister naar de baslijn rond 4:44 en de voor YES zo kenmerkende verandering rond 5:36.

Chris Squire (de bassist) zorgde wel voor een ommekeer in de benadering van het basspel bijvoorbeeld.

En de reis ging verder, Fragile, Close to the Edge, Tales from Topographic Oceans, ik kocht alles van ze inclusief de nu zeldzame singles. Maar het hoogtepunt is voor mij 'The Gates of Delirium' op het album Relayer. Ik heb dat aan mensen laten horen nadat ik ze eerst had aangeraden hoe je daar het beste naar kunt luisteren: zorg dat je goed zit zodat je door niets wordt afgeleid, ontspan je, zet je gedachten even helemaal opzij en laat de muziek als water over je heen stromen en zorg dat je met niets anders bezig bent dan deze muziek.

En meestal zaten ze dan tegen het eind helemaal in tranen. Dat is toch wel ff heel bizonder.

Heb je ook wat met deze muziek, laat het weten, vind je het afgrijslijke herrie, ook prima. Is het geniaal? of vind je het volkomen bagger en nodeloos gefreak? Er is geen tussenweg namelijk.

[RUIS]

Nodeloos gefreak, muziek die ik graag uit zet. Allemaal goeie muzikanten, maar in sommige gevallen ook erg inwisselbaar. De stem van Jon Anderson vind ik erg vervelend om naar te luisteren. Howe weet op zich best wel raad met een gitaar, maar hij speelt vaak een ander liedje dan de rest van de band.
Squire is natuurlijk een meer dan capabele bassist, maar hij deed niet meer dan gluren door de brievenbus in de deur die McCartney en Entwistle al hadden opengetrapt.

The Beatles daarentegen, geniaal :ok:

[Han S]

Smaken verschillen behoorlijk, maar ik vrees toch dat je het te vaak te snel hebt uitgezet, Squire heeft helemaal niet naar MacCartney gekeken en mogelijk wel naar Entwistle. Maar zijn baspartijen behoren tot de meest inventieve die ik ken en hij kwam met een nieuw geluid.

Luister nog eens goed naar die verandering in Starship Trooper die op 5:36 begint en ervaar hoe je ritmisch op het verkeerde spoor wordt gezet. Dat is heel typisch.

[Van Dattum]

Ik vond Yes pas goed toen Trevor Rabin erbij kwam. Maar da's een soort blasfemie in de ogen van de die hard fan geloof ik...
Daarvoor was het in mijn ogen vooral ingewikkeld doen om het ingewikkeld doen.
Met Rabin kwamen er goeie composities en gitaarwerk met ballen.

[apekop]

Yes is een van mijn jeugd-liefdes, tot en met Going For the One vind ik bijna alles schitterend. 'Gates of Delirium' is ook mijn favoriete tracks en Relayer mijn favoriete Yes CD samen met Tales from....

Mijn eerste Yes LP was Fragile, daarna heb ik alles gekocht of opgenomen.
Steve Howe is super. Wellicht dat Trevor Rabin technisch beter was, maar hij heeft me nooit kunnen boeien. Creatief gezien is Steve Howe stukken beter. Die hele Rabin periode vind ik niet interessant en alle reünies die volgenden hoeven voor mij ook niet. Niks kan voor mij tippen aan de klassieke Yes-periode, het hoogtepunt van hun creativiteit.

Chris Squire is ook een geweldige bassist en heeft een zeer unieke speelstijl.

[Han S]

Okay, maar ik kan me de mening van Ruis ook goed voorstellen. Steve Howe vind ik bij tijden ook gewoon irritant met zijn vaak overbodige gepiel en ik kan me goed voorstellen dan mensen helemaal niet goed worden van het gepiep van Jon Anderson.

Maar veel producten van de band zijn weergaloos en dan neem je die dingen op de koop toe. Chris Squire vind ik geweldig, Rick Wakeman is subliem en Bill Bruford paste perfect in het geheel. Vandaar de mooiste albums in die samenstelling.

Maar een album als Drama vind ik ook prima, hoewel het door de pers de grond in werd geschreven.

Het gitaarwerk van Steve in 'Soon' is dan weer van een zeer grote klasse.

[Mitch]

Ik heb beide nummers een paar keer goed beluisterd en ik moet zeggen: het staat me niet tegen! Had wel eens vaker half wat van Yes meegekregen en toen werd het wat irritant, maar er zit duidelijk veel in. Het is wel muziek die veel van de luisteraar vraagt, maar dat is prima. Écht raken, hmmm... bij vlagen kan ik me voorstellen dat het meeslepend is. Sommige gitaarpassages prachtig, sommige zitten over de rand wat betreft gepiel.
Wisselingen in nummers kan ik zéér goed waarderen, de manier waarop het hier wordt uitgevoerd vind ik dan weer niet zo geweldig moet ik bekennen :(
Maar het is duidelijk muziek van grote klasse Han, dat is duidelijk. Mijn hart wordt toch echter een andere kant opgetrokken, even kijken of dáár al eens een serieus topic aan is gewijd :D

[Pepe]

Ik kocht op mijn veertiende Relayer en dat draaide ik grijs. Dat was een goeie opvoeding kwa smaak, de lat lag ineens een kilometer hoger, in 1 keer alle bubblegum uit het systeem.
Relayer vind ik nog steeds een waar huzarenstukje, dat veroudert niet echt.

Ik had ooit les van Willem Hendrik Zwart, een autoriteit. Die vertelde, mensen zeggen wel eens tegen mij, zo'n concert.. heerlijk.. achterover en genieten. Maar Driewerf NEE. Je moet actief luisteren. Volg die violen.. zie wat ze doen met de blazers.. hoe het contrapunt alles verbindt.. Dat is pas genieten!

Ik bedoel maar, Gates gaat pas leven met die instelling anders mis je de schoonheid die daar in verborgen ligt.

Voor de rest heb ik precies hetzelfde als Apekop, de dingen van na 75 boeien me niet echt meer. Uitzondering is Olias of Sunhillow.

[.slash.]

coole band mooie sound!

mooie toetsen, bas, gitaar en zang!

Owner of a lonely heart:hippie:

[Basvarken]

Ik kan gewoon niet tegen dat afgrijselijke stemgeluid en manier van zingen van Jon Anderson. Ongelofelijk hoe iemand met zo'n stemgeluid ooit kan hebben besloten om zanger te worden. :dontgeti:

Verder sluit ik me graag bij Ruis aan mbt zijn opmerking over het basspel van Chris Squier...

[apekop]

Dat snap ik dan weer niet. Jon Anderson heeft een stem als een engel. Hij zingt ook bijna altijd zuiver, hele mooie stemklank.

Dat Chris Squier een soort aftreksel is van McCartney en Entwistle zie ook niet.
Iedereen heeft zijn inspiratiebronnen maar het lijkt er totaal niet op.

Gelukkig verschillen smaken

[Triggy]

Wat mij betreft een van de topbands uit de jaren zeventig.
Elke keer als ik Roundabout hoor denk ik, Yes! dit is de ultieme seventiessound met die hammond erin.

[Henri H]

...
Mijn eerste album van deze band was 'The Yes Album' .....De mijne ook! Al was dat ergens midden jaren '80, toen ik een jaar of 19 was.
Vlak daarvoor had ik Rush al ontdekt, dus toen Yes erbij kwam, was dat alleen maar meer van het goede, en ja ik weet het, ik was laat met het ontdekken van goeie muziek, maar beter laat dan nooit. :)

Je moet wel van die typische zang houden, zoals bij elke band erg bepalend is, maar het neemt niet weg dat het stuk voor stuk goede muzikanten zijn, en bijna alles wat ze gemaakt hebben is wel goed.
Ik heb ook het album "Can't Look Away" van Trevor Rabin, erg mooi, maar wel wat minder "tijdloos".
Hoewel, of Yes nu zo tijdloos is....'t waren toch een stel hippies bij elkaar hoor, vooral in de '60's/'70's, maar ik vind ze nog steeds erg goed, en vooral "The Yes Album".

[beruk]

Heb je ook wat met deze muziek, laat het weten, vind je het afgrijslijke herrie, ook prima. Is het geniaal? of vind je het volkomen bagger en nodeloos gefreak? Er is geen tussenweg namelijk.
Going for the one (http://www.youtube.com/watch?v=oexc4IroQ0U) was de eerste Yes plaat die ik kocht. Lang niet hun beste maar vanwege
Awaken (http://www.youtube.com/watch?v=qfK9F3als1k) toch een blijvertje. Man wat was ik blij dat ik een paar maanden later voor weinig tweedehands Yessongs in de Grammofoon winkel (in de kelder voor al uw bootlegs) kon kopen.
Steve Howe is een van mijn gitaar helden. Ik moet niks hebben van die new age mumbo jumbo. Bovendien ook nog eens de interesse voor klassieke muziek aangewakkerd. Draai Close to the edge maandelijks, iedere keer weer een belevenis!

[Han S]

Slipperman is een bekende vent op de recording forums. Zijn echte naam is Tim Gilles en hij is de eigenaar van de Big Blue Meenie studio's in New York. Een legendarische vent en hij postte op gearslutz het volgende, wat ik jullie niet wil onthouden:


Xmas party in 1974 at Mike Chamberlains house.

Relayer is 2 weeks old.

Yes fans abound at the party. Much controversy over "new record" and the still wildly divisive "Tales" record.

First time hearing it. High out of my mind on Cannabis and Mescaline.

I sat absolutely motionless in a big overstuffed red and white striped chair right in front of Mike's fairly massive stereo.

It was like a Tsunami of sound and emotion.

I was flabbergasted.

F*cking DESTROYED me.

Listened to it at a party at my place off CD on the "bigs" in Studio B here about a month ago.

Kids in a band from Cork, Ireland brought it with them.

I probably haven't heard it in 3 decades plus.

Habana Montecristo #2 and a glass of Lagavulin 21yr. reserve.

Big overstuffed leather seat.

Pretty much the same outcome.

THAT, gentlemen... 36 years later... is a distinct indicator that GREAT ART has been made in my humble estimation.

SM.

Link: http://www.gearslutz.com/board/so-much-gear-so-little-time/18269-recording-yess-classic-albums-like-fragile-relayer-6.html

[Han S]

En dan moet je ook zeker even de post van Spiritworks lezen:


In the mid-70s, when Yes were in New York touring the Relayer album, my friend Brett and I were juniors or seniors in high school. Yes had been our favorite band since Fragile; Close To The Edge & Tales were like religious experiences. ( I still get goose bumps even today, at 50 )
Anyway, Brett's father Gerry, who turned us on to all the great bands - Yes, Genesis, Gentle Giant, ELP, Nektor, et al , held a Doctorate in electrical engineering and was hired as a consultant by (Walter Sear)? who was developing one of the first guitar synths, which Steve Howe was very much interested in. I get a call from Brett, who tells me " we're going to meet Yes". We drive down to the city in Gerry's car to Searsound, pick the machine up and head over to whatever Hotel Yes were staying at, which overlooked Central Park. We have the thing in the elevator, riding up to whatever floor Steve was staying on -( He and Jon were on one floor, Chris and Patrick Moraz were on another floor, Alan White was in between ) all the while wide-eyed, in total silence. Gerry was so cool, he let us go first. Shaking, we knocked on the door together, the machine between us. The door opened slowly, slightly, and Steve popped his head around the opening. When he realized who/what/why we were there, a big smile appeared on his face, like a kid seeing the Christmas gifts under the tree on Christmas morning. He swung the door wide and beckoned us in, as if we were old friends. We introduced ourselves and he actually spent time getting to know us, rather than just diving in to seeing the machine. It was, and still is, unbelievable to me that he was so nice and warm to us, genuinely friendly. We were waiting for others to show up - I think even Eddie Offord was coming to check out the machine. I, being a keyboardist, wanted to meet Patrick, but he didn't show. Jon was the only other member of the band to come in, and he was grumpy because he had a sore throat. While we were waiting, Brett mentioned that he played guitar, and really loved a certain solo on the album. Would you believe that Steve pulled out a guitar and actually gave Brett a lesson ??? It was incredible - I remember Steve placing Brett's fingers on the fretboard to show him the positions. My eyes are tearing up now, thinking about that time in my life, all the magic of the era and the potential we all held, the dreams we had. We did bring a camara, an instamatic 110, remember those? Gerry was happily snapping away, and Steve even posed with us a few times, but the pictures will have to remain in my mind's eye, as Gerry neglected to make sure that the little sliding lens cover was opened. We did get some autographs though, which I keep in my High School yearbook. I always wish that someday I'd meet Steve again, just to thank him for the way his kindness had such an impact on two kids from the USA.

[beruk]

Mooi verhaal, Han. Dank!

[Pepe]

Het is een intens dingetje, dat Gates.
Het heeft iets van opstapelende regenwolken, een storm en ineens de zon die doorbreekt. Of een goeie vrijpartij met aanloop en een sigaret na afloop.

[FNaRK]

één van de eerste CD's die ik (bij toeval) kocht:

http://relayer35.com/Yescography/abwh.gif

ben daarna toch wel erg grote fan geworden !

Mooie opnames:
http://www.youtube.com/watch?v=J2Kcs4Xmb8k&feature=related

[Dreverhaven]

http://www.youtube.com/watch?v=gOHPD8oKtCU

Heb dit net even zitten luisteren. Tja, ik kan er heeeeeelemaaal niets mee. Valt bij mij in de categorie moeilijk doen om het moeilijk doen. Ik vind het niet mooi klinken, wel behoorlijk cheesy, het bouwt niet lekker op naar een bepaald punt (in mijn optiek). Heel vervelend om naar te luisteren. Sorry.

[arjanb01]

+1 mee eens, datzelfde heb ik met van de graaf generator... heel knap, technisch perfecte muziek, ook qua samenspel en contrapunten etc....
Dan luister ik liever naar Steely Dan... smaken... ik weet het...

[toneblo]

ik vindt het cocktail trio anders ook behoorlijk positief klinken!

[Han S]

http://www.youtube.com/watch?v=gOHPD8oKtCU

Heb dit net even zitten luisteren. Tja, ik kan er heeeeeelemaaal niets mee. Valt bij mij in de categorie moeilijk doen om het moeilijk doen. Ik vind het niet mooi klinken, wel behoorlijk cheesy, het bouwt niet lekker op naar een bepaald punt (in mijn optiek). Heel vervelend om naar te luisteren. Sorry.

Je hebt het niet begrepen en dit is geen YES, meer een karaokeversie op de Casio. Het origineel is overigens bijna 22 minuten lang en een ultieme beleving.

[Han S]

ik vindt het cocktail trio anders ook behoorlijk positief klinken!

Laten we het even over YES hebben aub, dank u.

[Dreverhaven]

Je hebt het niet begrepen en dit is geen YES, meer een karaokeversie op de Casio. Het origineel is overigens bijna 22 minuten lang en een ultieme beleving.

Tja, je tikt wat in op youtube en je luistert wat...
Wat moet ik dan luisteren om het te begrijpen m'n beste? De linkjes in je openingspost doen het namelijk niet meer.


Dit?:


http://www.youtube.com/watch?v=2384ayqnAho

[Han S]

http://www.youtube.com/watch?v=fdZ06R9he0w

Dit is YES met het slot van Gates of Delirium tijdens de Symphonic tour. Dat vind je hopelijk beter.

[Han S]

Tja, je tikt wat in op youtube en je luistert wat...
Wat moet ik dan luisteren om het te begrijpen m'n beste? De linkjes in je openingspost doen het namelijk niet meer.


Dit?:


http://www.youtube.com/watch?v=2384ayqnAho

Ja, dat is ook YES, maar een hele tijd later, met een andere gitarist en andere stijl.

Het is een band waar je helemaal voor gaat, of helemaal geen reet mee hebt. Het is moeilijke muziek en je moet er echt naar luisteren wil je het kunnen waarderen. Zet je het aan en gaat er niet voor zitten, dan is het zelfs irritant, dus je moet je echt nergens anders mee bezighouden. Maar als je het dan wel weet te pakken dan is de beloning ook enorm en heb je er een dimensie bij in muziekland.

Overigens staan die nummers (Perpetual Change en Starship Trooper) van de openingspost nog steeds op de jijpijp, maar onder een ander account. Ook The Gates staat in zijn geheel op de pijp, wel in delen en live en persoonlijk vind de originele plaatversie veel beter.

Kijk ook eens naar Close to the Edge als je toch bezig bent.

[beruk]

Ik ben meer van de rockende Yes:

http://www.youtube.com/watch?v=Xql99I1VSdI
:cheerup::cheerup:
Relayer was me al veel te zweverig. Betekent, kom ik achter, dat ik de periode tot 1972 het aardigst vind.

[Dreverhaven]

Ik begrijp wel wat je bedoelt. Vind wat die live versie al een stuk beter, al is het toch een beetje teveel sprookjesland voor me. Ik kan het niet helpen. Niet mijn smaak. Snap wel dat de wat hogere moeilijkheidsgraad wat luisteren betreft (zeker op de lange termijn) voor veel voldoening kan zorgen.

[Han S]

Ik begrijp wel wat je bedoelt. Vind wat die live versie al een stuk beter, al is het toch een beetje teveel sprookjesland voor me. Ik kan het niet helpen. Niet mijn smaak. Snap wel dat de wat hogere moeilijkheidsgraad wat luisteren betreft (zeker op de lange termijn) voor veel voldoening kan zorgen.

Het blijft smaak en dat kan zeer verschillen. Maar als je de tijd hebt en je kunt het origineel een keer beluisteren, doe dat dan eens. Het is een hele zit, maar zeer de moeite waard. Als je het de hele 22 minuten over je heen laat komen en je niet laat afleiden, ga je het waarschijnlijk totaal anders zien en beleven.

Ik beleefde het ongeveer als Slipperman zei, je moet er echt voor gaan zitten in een goede stoel, je door niets laten storen of afleiden, deur op slot, telefoon er naast en de muziek als een rivier over je heen laten spoelen en luister ook hoe de tekst met de muziek samenvalt. 'Listen, should we fight forever, knowing as we do know, fear destroyes'. 'Listen, should we leave our children'.

En daarna breekt de hel los, totale oorlog in muzikale genialiteit uitgedrukt. En na die bittere strijd komt het prachtige 'Soon'. Na 34 jaar houd ik het dan nog steeds niet meer droog.

Maar het blijft smaak.

[Pepe]

Dit is de originele versie, in twee delen.
Een fragment luisteren is ongeveer hetzelfde als een stukje van de Nachtwacht bekijken he. Je krijgt een idee maar meer ook niet.
Het helpt ook om de goeie mindset te hebben, het zou een goeie soundtrack geweest zijn voor de film 300.

http://www.youtube.com/watch?v=nGZ4K-_nRSs

http://www.youtube.com/watch?v=R4eSbge6UN4&feature=related

[Han S]

Dat is hem, bedankt daarvoor, ik ga het morgen helemaal beluisteren en vannacht ga ik in de studio naar de plaat luisteren, over een hi end hifi installatie uit eind jaren 70 met twee TDL transmissielijn luidsprekers. Ik heb een bank op wielen, sfeerverlichting en kan zo hard gaan als ik nodig vind, genieten in het kwadraat.

En als ik er dan nog geen genoeg van krijg zet de Synphonic DVD aan, met drie hi end hi fi setups en een 600 watt subwoofer met 15"en 4*10". Het beeld gaat via een kleine TV monitor en is verder onbelangrijk.

Met deze muziek wordt het leven toch echt aangenamer. :D

[apekop]

Heb dit net even zitten luisteren. Tja, ik kan er heeeeeelemaaal niets mee. Valt bij mij in de categorie moeilijk doen om het moeilijk doen. Ik vind het niet mooi klinken, wel behoorlijk cheesy, het bouwt niet lekker op naar een bepaald punt (in mijn optiek). Heel vervelend om naar te luisteren. Sorry.

:???: Ik vind Gates of Delirium juist een van meest geniale nummers uit de hele geschiedenis van de symfonische rock!

(oude zak modus) De jeugd van tegenwoordig zal wel geen aandachtspanne meer hebben om zo lang achter elkaar geconcentreerd te luisteren

[Han S]

Ik heb ze net allebei weer helemaal geluisterd en de beelden erbij bekeken, heel goed gedaan. Deze muziek is tijdloos en na 34 jaar nog immer actueel.
Ik werd er weer buitengewoon emotioneel van en daar schaam ik me beslist niet voor, geniale band.

De tekst:

Stand and fight we do consider
Reminded of an inner pact between us
That's seen as we go
And ride there
In motion
To fields in debts of honor
Defending

Stand the marchers soaring talons,
Peaceful lives will not deliver freedom,
Fighting we know,
Destroy oppression
The point to reaction
As leaders look to you
Attacking

Choose and renounce throwing chains to the floor.
Kill or be killing faster sins correct the flow.
Casting giant shadows off vast penetrating force
To alter via the war that seen
As friction spans the spirits wrath ascending to redeem.

Wars that shout in screams of anguish,
Power spent passion bespoils our soul receiver,
Surely we know.
In glory
We rise to offer,
Create our freedom,
A word we utter,
A word.

Words cause our banner, victorious our day.
Will silence be promised as violence display?
The curse increased we fight the pow'r
And live by it by day.
Our gods awake in thunderous roars,
And guide the leaders hand in paths of glory to the cause.

Listen, should we fight forever
Knowing as we do know fear destroys?
Listen, should we leave our children?
Listen, our lives stare in silence;
Help us now.

Listen, your friends have been broken,
They tell us of your poison; now we know.
Kill them, give them as they give us.
Slay them, burn their children's laughter
On to hell.

The fist will run, grasp metal to gun.
The spirit sings in crashing tones,
We gain the battle drum.
Our cries will shrill, the air will moan and crash into the dawn.
The pen won't stay the demon's wings,
The hour approaches pounding out the Devil's sermon.

Soon, oh soon the light,
Pass within and soothe this endless night
And wait here for you,
Our reason to be here.

Soon, oh soon the time,
All we move to gain will reach and calm;
Our heart is open,
Our reason to be here.

Long ago, set into rhyme.
Soon, oh soon the light,
Ours to shape for all time,
Ours the right;
The sun will lead us,
Our reason to be here.

Soon, oh soon the light,
Ours to shape for all time,
Ours the right;
The sun will lead us,
Our reason to be here.

[Orgasmocaster]

http://www.youtube.com/watch?v=gohpd8oktcu

heb dit net even zitten luisteren. Tja, ik kan er heeeeeelemaaal niets mee. Valt bij mij in de categorie moeilijk doen om het moeilijk doen. Ik vind het niet mooi klinken, wel behoorlijk cheesy, het bouwt niet lekker op naar een bepaald punt (in mijn optiek). Heel vervelend om naar te luisteren. Sorry.

neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!!! Schandalig!!

[Orgasmocaster]

Naast Close to the Edge en Gates of Delirium zijn "the revealing science of God" en "Awaken" mijn favoriete nummers
Geniaal!!! (ja Han, Geniaal!!)


http://www.youtube.com/watch?v=qKpiLNyXz0c


http://www.youtube.com/watch?v=eWEgeg38WR8


http://www.youtube.com/watch?v=QdmIVxQpuLo

[Orgasmocaster]

http://www.youtube.com/watch?v=WJ7c69ydu50


http://www.youtube.com/watch?v=9ut-xzVSbHg

[Orgasmocaster]

Ik sla trouwens deze week voor het eerst in Jaaaaaren een concert van Yes over... ik ben nl een beetje bitter over het hele Jon Anderson gebeuren.

ik heb ze vorig jaar met de nep Jon gezien en behalve dat ik 3 van de beste muzikanten evah op een podium zag spelen was ik toch een beetje teleurgesteld.

[Han S]

Hoe zit dat eigenlijk precies met Jon? Ik heb er wel het een en ander over gehoord en gelezen, maar het fijne weet ik er niet van.

[Orgasmocaster]

Long story short:

Een jaartje of 3 geleden was er een grote tour gepland, originele bezetting, behalve Rick Wakeman's zoon was in plaats van Rick.
Jon werd ziek (achteraf was het een bijna dodelijke asthma attack) dus werd de tour afgelast (ik had tickets...grrr)
Jon werd volgens de rest van de Band (Chris Squier) niet snel genoeg beter, en ze wilden weer touren, begrijpelijk, want dat is hoe bands uit die tijd alleen nog maar hun geld kunnen verdienen. dus werd er voor een tijdelijke oplossing, een Yes tribute zanger uit Canada ingehuurd (Benoit David).

daar had ik op zich geen problemen mee, maar een jaar later voelt Jon zich weer helemaal de oude, maar kiest Yes ervoor om door te gaan met Benoit en Adam Wakeman als vaste leden.. niet goed dus..
Met adam heb ik niet zoveel problemen, maar een tribute zanger..... ok, als tijdelijke oplossing (alhoewel het dan voor mij wel een karaoke versie wordt) maar niet als vast lid, terwijl Jon klaar is om terug te gaan!

Er is gelukkig een Zilveren randje hier, want er zijn plannen voor Jon Anderson, Rick Wakeman en Trevor Rabin om dit jaar een LP op te nemen en misschien te touren! dat zou echt Faaaaanfuckingtastic zijn!!

[Orgasmocaster]

Oops. het is natuurlijk Oliver Wakemen. Adam Wakeman, Rick's andere zoon Adam speelt momenteel gitaar en toetsen in Ozzy's band.

[Han S]

Okay, ik vat hem en ik kan me geen YES voorstellen zonder Jon. Je moet van dat geluid houden, maar hij is een wezenlijk onderdeel en stond aan het begin van de succesvolle band YES en zal er tot het bittere einde deel van moeten zijn IMHO.

Ze zijn wel vaker van toetsenist gewisseld, van drummer en ik vond Tom Brislin op toetsen buitengewoon goed bezig. Maar ik kan me geen vervanger voorstellen voor Chris of voor Jon, die twee zijn volstrekt uniek.

[ShredTallicA]

:???: Ik vind Gates of Delirium juist een van meest geniale nummers uit de hele geschiedenis van de symfonische rock!

(oude zak modus) De jeugd van tegenwoordig zal wel geen aandachtspanne meer hebben om zo lang achter elkaar geconcentreerd te luisteren

We zullen morgen zien of deze jongeman ook een te korte aandachtspanne heeft. Hij staat nu in ieder geval in de download :ok:

[Pepe]

:???: Ik vind Gates of Delirium juist een van meest geniale nummers uit de hele geschiedenis van de symfonische rock!


Er zijn nog een paar pareltjes right up there.


http://www.youtube.com/watch?v=Z9IQnDRYIYU

maar ook Transatlantic's rendention van Abbey Road draai ik nog met veel plezier hoewel het duidelijk is dat er een hoop lol was en weinig pretenties.

http://www.youtube.com/watch?v=PCPG6ENYDWg

[Han S]

Ik heb zojuist de MFSL versie gekregen van The Yes Album welke een stuk beter schijnt te klinken. Vanavond op mijn gemak luisteren naar deze grandioze klassieker.

[Mitch]

Poeh zeg. Ik kende de naam wel maar had me nooit in de muziek verdiept van King Crimson maar dit is wel geweldig zeg. Als die Fripp dit eind tachtiger jaren nou lekker live was gaan doen met Sting, dat moet te gek hebben geklonken. :crazyhappy:
Wel meteen duidelijk waar Radiohead een hoop inspiratie vandaan heeft gehaald trouwens...

[apekop]

Sting en Robert Fripp lijkt me geen goede combinatie.


Er zijn nog een paar pareltjes right up there.

Ja, hier ook een Crimson fan. Ik moet zeggen dat geen van die nieuwe symfo bands in de buurt komen van de oude meesters naar mijn idee. Transatlantic vind ik echt van een heel ander niveau dan bijvoorbeeld Yes of King Crimson. Ik vind eigenlijk alleen die oude 70's symfo bands nog boeiend, die nieuwere bands vind ik vaak vreselijk en niks toevoegen

[Mitch]

Ghehe, qua karakters ongetwijfeld als ik het zo lees over Fripp :D Maar de karakteristieke stem van Sting zou wel héél prettig passen in deze muziek. Gebeurt eignelijk nooit dat ik dergelijke associaties heb, maar hier was het vrijwel onmiddellijk.

[Dreverhaven]

Fripp & Eno
Fripp & Sylvian
Fripp & Bowie

Beter dan dat kan het echt niet worden.

[Orgasmocaster]

maar ook Transatlantic's rendention van Abbey Road draai ik nog met veel plezier
v=PCPG6ENYDWg[/video]

Yellow Matter Custard (de helft van Transatlantic + Paul Gilbert) heeft net weer een mini tour gedaan in de US, en er komt weer een dvd van uit!!

Ik vind Transatlantic trouwens een van de beste bands sinds Yes... 'all of the above, stranger in your soul, etc. zijn bijna net zo goed als sommige Yes epics

[Pepe]

Fripp & Eno
Fripp & Sylvian
Fripp & Bowie

Beter dan dat kan het echt niet worden.

Fripp & Zappa.

I am sure dat ze elkaar de tent zouden uitvechten maar oei, dat had interessant kunnen zijn.

[Pepe]

Ja, hier ook een Crimson fan. Ik moet zeggen dat geen van die nieuwe symfo bands in de buurt komen van de oude meesters naar mijn idee. Transatlantic vind ik echt van een heel ander niveau dan bijvoorbeeld Yes of King Crimson. Ik vind eigenlijk alleen die oude 70's symfo bands nog boeiend, die nieuwere bands vind ik vaak vreselijk en niks toevoegen

True, het is minder ambitieus maar de tijdgeest is anders, het ligt niet aan het technisch niveau lijkt me.
King Crimson maakt nog steeds muziek natuurlijk, Thrak en The Power to Believe, dat zijn nog steeds, mag ik het zo noemen? ja ik mag het zo noemen, luisteravonturen.


http://www.youtube.com/watch?v=8p0girH_qVc

[budje]

Alhoewel ik een enorme fan ben van Rick Wakeman en Steve Howe, hoor ik toch wel graag het Yes van toen zij er nog niet bij waren...
http://www.youtube.com/watch?v=bM5NK73G0Jg&feature=related

[apekop]

wat een lekker ranzig Rickenbacker geluid van Chris S. op dat filmpje hierboven!

[Han S]

Er komt een nieuw album, link: http://www.awenwoods.com/yes-new-album-fly-from-here/

[Liquid_Metal]

Toch snap ik niet helemaal dat jij hier zo op kickt, Han. Ik hoor je altijd praten over gevoel in muziek en 'de gevoelige snaar raken' en zo, maar Yes is voor mij een band die op een intelligent niveau muziek produceert. Bij jazz fusion heb ik het nog extremer: het luistert lekker vanuit het hoofd, maar vanuit het hart is het voor bij te extreem/wisselend/inconsistent/flauw.
Dat nieuwe album gaan we natuurlijk halen!!

[Pepe]

De witte tandartsjassen van Mahavishnu Orchestra zijn technisch. Je hebt de clevere wizzardy van Gentle Giant of de afstandelijke Harry Potter fantasieen van Genesis. Maar King Crimson en Yes maken emotionele muziek. Misschien omdat hun teksten over menselijke thema's gaan. En hun muziek drijft ook op grooves ipv ingewikkelde patroontjes.
Althans, zo zie ik dat.

[Han S]

Je ziet dat volgens mij helemaal goed en ik vrees dat vloeibaar metaal dat niet helemaal kan volgen. Het is gewoon wat moeilijke muziek. Ik vond een mooi verhaal van een zekere Slipperman, een soort forumlegende en eigenaar van een grote studio in New York:


Originally Posted by Slipperman http://www.gearslutz.com/board/images/buttons/viewpost.gif (http://www.gearslutz.com/board/so-much-gear-so-little-time/18269-recording-yess-classic-albums-like-fragile-relayer-6.html#post6385101)
Xmas party in 1974 at Mike Chamberlains house.

Relayer is 2 weeks old.

Yes fans abound at the party. Much controversy over "new record" and the still wildly divisive "Tales" record.

First time hearing it. High out of my mind on Cannabis and Mescaline.

I sat absolutely motionless in a big overstuffed red and white striped chair right in front of Mike's fairly massive stereo.

It was like a Tsunami of sound and emotion.

I was flabbergasted.

F*cking DESTROYED me.

Listened to it at a party at my place off CD on the "bigs" in Studio B here about a month ago.

Kids in a band from Cork, Ireland brought it with them.

I probably haven't heard it in 3 decades plus.

Habana Montecristo #2 and a glass of Lagavulin 21yr. reserve.

Big overstuffed leather seat.

Pretty much the same outcome.

THAT, gentlemen... 36 years later... is a distinct indicator that GREAT ART has been made in my humble estimation.

SM.

Mischien heb ik dat al eens gepost trouwens.

[apekop]

Er komt een nieuw album, link: http://www.awenwoods.com/yes-new-album-fly-from-here/

mwah, zonder Jon anderson hoeft het voor mij niet.
Voor mij het laatste goede album is toch Going For the One uit 1977. daarvoor vind ik alles schitterend, wat daarna komt kan er niet aan tippen vind ik.

Gisteren trouwens de dvd Symphonic Yes gekeken, ook een leuke dvd

[Han S]

Dat snap ik nou niet, Jon Anderson is een geniale schrijver, maar dat zingen van hem krijg ik geen stijve van.

[Liquid_Metal]

Je ziet dat volgens mij helemaal goed en ik vrees dat vloeibaar metaal dat niet helemaal kan volgen. Het is gewoon wat moeilijke muziek. Ik vond een mooi verhaal van een zekere Slipperman, een soort forumlegende en eigenaar van een grote studio in New York:

Moeilijke muziek luister ik vanuit mijn hoofd, niet vanuit gevoel. Begrijp me niet verkeerd, ik luister ontzettend graag naar Yes, maar het mist voor mij wat warmte.
Misschien is het qua gevoel gewoon niet mijn ding en luister ik naar Yes omdat ik vind dat het goed in elkaar zit.

Daar moet ik wel aan toevoegen dat veel nummers ontzettend veel flow hebben en daardoor toegankelijk zijn. Da's idd bij veel fusion-bands anders.

[Han S]

Ik luister er niet naar, ik beleef het en dat gaat veel verder dan luisteren. Je moet daar echt voor gaan zitten en ik wil er ook niemand bij hebben, want als je afgeleid wordt werkt het niet.

Jon Anderson vind ik als zanger geen helder licht, maar op de een of andere manier past hij perfect in het geheel en ik kan me eigenlijk geen andere zanger voorstellen. Maar de zang op het Drama album is ook helemaal niet verkeerd.

[Orgasmocaster]

eindelijk wat fragmenten van de nieuwe CD..

wat ik heb gehoord klinkt erg als Drama, wat natuurlijk komt doordat Trevor Horn (die op Drama zong) de productie weer eens doet..


http://www.amazon.com/Fly-From-Here/dp/B0053YEM7U/ref=sr_shvl_album_1?ie=UTF8&qid=1307050344&sr=301-1

[apekop]

hmm...ik ben niet onder de indruk. Het niet slecht maar, maar het klinkt als veel andere zogenaamde progressieve bands van tegenwoordig.
De zanger vind ik ook niet geweldig, een te typische prog zanger.
Ik mis de magie van de oude Yes. Maar dat heb ik bij alle platen die ze na 1978 hebben uitgebracht, het is het net (of soms helemaal) niet.

[Albert H]

De meest positieve bandnaam ooit bedacht.

Mijn eerste album van deze band was 'The Yes Album' en dat was een totale ommekeer in mijn muziekbeleving. Dit was een ondekkingsreis waar ik nog altijd mee bezig ben en die waarschijnlijk nooit zal eindigen.

Het bijbehorende concert in het Concertgebouw heb ik meegemaakt, een van de beste concerten ooit wat mij betreft. De meesten van jullie waren nog niet geboren.

Neem een nummer als Perpetual change (http://www.youtube.com/watch?v=AHi_2pkNZWI), waar op 5:12 een neiuw gedeelte begint dat langzaam wordt ingehaald door een totaal andere structuur, dat is buitengewoon goed gevonden.

Of een nummer als Starship Trooper (http://www.youtube.com/watch?v=lTjbWL6XYoU&feature=related) en luister naar de baslijn rond 4:44 en de voor YES zo kenmerkende verandering rond 5:36.

Chris Squire (de bassist) zorgde wel voor een ommekeer in de benadering van het basspel bijvoorbeeld.

En de reis ging verder, Fragile, Close to the Edge, Tales from Topographic Oceans, ik kocht alles van ze inclusief de nu zeldzame singles. Maar het hoogtepunt is voor mij 'The Gates of Delirium' op het album Relayer. Ik heb dat aan mensen laten horen nadat ik ze eerst had aangeraden hoe je daar het beste naar kunt luisteren: zorg dat je goed zit zodat je door niets wordt afgeleid, ontspan je, zet je gedachten even helemaal opzij en laat de muziek als water over je heen stromen en zorg dat je met niets anders bezig bent dan deze muziek.

En meestal zaten ze dan tegen het eind helemaal in tranen. Dat is toch wel ff heel bizonder.

Heb je ook wat met deze muziek, laat het weten, vind je het afgrijslijke herrie, ook prima. Is het geniaal? of vind je het volkomen bagger en nodeloos gefreak? Er is geen tussenweg namelijk.

Een mooi verhaal hoe mensen muziek kunnen beleven. Ik heb een soort gelijke ervaring. Als je nog meer van Yes wilt zien kijk eens op www.yesholland.com

[apekop]

Er staan een hele hoop bootlegs genoemd. Maar zijn deze ook ergens te verkrijgen of te beluisteren?

[FruscianteFan]

Tsjah, Yes.

Twee van mijn bandleden zijn er enorme fan van, mij doet het tot nu toe weinig. Het zit me vaak te ingewikkeld in elkaar, teveel gepiel hier en daar en van de mix/productie op Fragile word ik niet goed - hoe kun je een gitaar zó lelijk laten klinken? Maar goed, ik luister er ook heel kritisch naar, juist omdat mijn bandleden er vaak naar verwijzen.

Zodra ik eens lekker op mijn gemak, niet op aanraden van een bandlid, naar luister, dan vind ik het best vet (dan heb ik het over Fragile, de rest staat niet op m'n pc). Maar da's dus niet zo vaak, tot nu toe. Dan luister ik even niet naar hoe ingewikkeld het allemaal is, en hoe de gitaar er soms buiten lijkt te staan (begin van Close To The Edge bijv.)

Het is best bijzondere muziek, maar niet zozeer bijzonder boeiend. En daar zit hem de haat/liefdeverhouding: als het lijkt alsof je zó je best doet om muziek geniaal te laten zijn, dan moet het resultaat ook wel heel erg goed zijn. Op het moment dat ik veel gepiel hoor en weinig boeiends, faalt dat. Op het moment dat ik niet op het gepiel let (ook al is het er wel) en gewoon een lekker album hoor, dan is het prima.

Meestal helpt een beetje alcohol trouwens prima om het beter te laten klinken.

[apekop]

Tsjah, Yes.
Dan luister ik even niet naar hoe ingewikkeld het allemaal is, en hoe de gitaar er soms buiten lijkt te staan (begin van Close To The Edge bijv.)
als het lijkt alsof je zó je best doet om muziek geniaal te laten zijn, d

Meestal helpt een beetje alcohol trouwens prima om het beter te laten klinken.

Het is maar net wat je referentie kader is. Ik vind Yes dus helemaal niet ingewikkeld. Als je alleen maar gewend bent om naar standaard pop structuren te luisteren kan ik me voorstellen dat je het moeilijk vind. Als je er alcohol bij nodig hebt zegt dat meer iets over jezelf dan over de muziek. Ik luister ook veel naar klassiek en jazz etc. en dan is Yes helemaal niet ingewikkeld. Zie de nummers van Yes als mini-symfonieën. Het is eigenlijk gewoon mooie lyrische sprookjesmuziek. Mij raakt de oude Yes (van voor 1977) me juist wel enorm, maar ieder zijn ding natuurlijk.

En de gitaar in het begin van Close to the Edge is juist geniaal. Het begin van Close to the Edge gaat juist om die schijnbare chaos. Steve Howe is een van mijn grootste gitaar helden.

[FruscianteFan]

Het is maar net wat je referentie kader is. Ik vind Yes dus helemaal niet ingewikkeld. Als je alleen maar gewend bent om naar standaard pop structuren te luisteren kan ik me voorstellen dat je het moeilijk vind. Als je er alcohol bij nodig hebt zegt dat meer iets over jezelf dan over de muziek. Ik luister ook veel naar klassiek en jazz etc. en dan is Yes helemaal niet ingewikkeld. Zie de nummers van Yes als mini-symfonieën. Het is eigenlijk gewoon mooie lyrische sprookjesmuziek. Mij raakt de oude Yes (van voor 1977) me juist wel enorm, maar ieder zijn ding natuurlijk.

En de gitaar in het begin van Close to the Edge is juist geniaal. Het begin van Close to the Edge gaat juist om die schijnbare chaos. Steve Howe is een van mijn grootste gitaar helden.
Ik weet niet zo, met die structuren. Ik luister niet veel naar jazz, wel naar heel gekke (semi-psychedelische) dingen. Gekke structuren vind ik vaak niet zo heel gek.

En ja, over CttE: dat is dus het 'probleem'. Ik vind het ongelofelijk gepriegel dat niet geïntegreerd in de muziek klinkt, mede doordat Howe zo'n schel geluid heeft. Niet dat ik niet inzie dat het klopt zoals het is, maar ik vind het gewoon lelijk. Na 2 minuten ofzo komt er dan wel weer een heel mooi stuk.

Kijk, ik doe echt niet mijn best om het lelijk te vinden. Maar als ik zeg dat ik het lelijk vind - en daarbij ook nog eens aangeef wat ik er lelijk aan vind - dan moet je niet aankomen met dat het juist geniaal is. Dan ga ik niet ineens meer openstaan voor die chaos (bij chaos denk ik trouwens aan sommige passages van Godspeed You! Black Emperor en veel van The Mars Volta), maar dan ga ik lekker naar Tegan & Sara of Crowded House luisteren ;)

edit: dit heeft verder niet veel te maken met hoe mijn bandleden en ik met elkaar omgaan. We weten van elkaar welke bands we geweldig vinden en waar onze smaken minder overeenkomen, en soms kom ik ineens aan met dat ik Fragile best gaaf vind, of geeft iemand toe dat-ie een nummer van Tegan & Sara best te pruimen vindt. Maar Yes is dus wel iets wat vaak voorbij komt... zo hebben we een nummer met als werktitel Close To The Yes :D

[apekop]

Kijk, ik doe echt niet mijn best om het lelijk te vinden. Maar als ik zeg dat ik het lelijk vind - en daarbij ook nog eens aangeef wat ik er lelijk aan vind - dan moet je niet aankomen met dat het juist geniaal is. Dan ga ik niet ineens meer openstaan voor die chaos (bij chaos denk ik trouwens aan sommige passages van Godspeed You! Black Emperor en veel van The Mars Volta), maar dan ga ik lekker naar Tegan & Sara of Crowded House luisteren ;)

Jij luistert blijkbaar naar hele andere muziek en dat is je goed recht. Net zo als het mijn recht is dat ik het begin van CTTE geniaal vind, en met mij veel anderen. Jij hebt dus een ander referentie kader en bent deze muziek dus niet gewend en daarom vind je het moeilijk en dan zeg je dat het gepriegel is. Mij boeit het verder ook niet of jij het mooi vindt. Gelukkig vind niet iedereen dezelfde muziek mooi.

[FruscianteFan]

:) even goede vrienden.

En toch, sommige dingen van Yes zijn best gaaf - maar dan vooral riffjes of juist het geheel. Maar is het nou echt zo dat ik het óf geniaal moet vinden, óf lekker naar andere muziek moet luisteren? Voor mij is het namelijk een band waar ik af en toe lekker naar luister, maar niet te vaak.

[apekop]

Tuurlijk goede vrienden, het is gewoon een discussie meer niet.

Ik vind bijvoorbeeld The Mars Volta veel meer gepriegel (als we toch die bewoording gebruiken) en een stuk minder muzikaal en boeiend dan Yes. Voor mij springt The Mars Volta vaak van de hak op de tak en zit er weinig lijn in. Voor mij zijn dat juist allemaal geplakte stukjes achter elkaar.
De (lange) nummers van Yes zijn veel meer echte composities met een grote lijn en hebben bovendien veel meer melodie.

[Han S]

Het begin van Close to the Edge is idd behoorlijke chaos, maar wel gestructueerd en een inleiding naar de rest van het geweldige stuk. Op 'And you and I' heb je ook zo'n geweldig mooi langzaam stuk met de Mellotron, waar dan weer een gortdroge akoestische gitaar achteraan komt, prachtig.

Net als het begin van 'Heart of the Sunrise' , ook behoorlijk heftig, waar dan het langzamere deel achteraan komt met na een paar maten de geniale drumbreak van Bill Bruford die bestaat uit een flamslag op de snare en twee snelle kicks op de bassdrum, geniaal in zijn eenvoud en precies op zijn plek.

En in dat langzame deel komt dan weer dat loopje van het heftige begin langzaam tevoorschijn, dwars door de muziek heen, ik vind het buitengewoon geweldig bedacht en gedaan. En dan weer in het erop volgende hardere deel die belachelijk geweldige basloopjes van Chris, man, het is heaven.

[Henri H]

Ik kan me wel erg goed voorstellen dat je (bepaalde) gitaar-sounds/parts, zoals b.v. bij dat intro van CttE, dan weer absoluut niet mooi vind. Dat heb ik ook wel degelijk, maar vind het geheel dan vaak wel weer erg mooi.
Ik heb ook niet het idee dat het Howe om de sound gaat....

[Orgasmocaster]

Het begin van Close to the Edge is idd behoorlijke chaos, maar wel gestructueerd en een inleiding naar de rest van het geweldige stuk. Op 'And you and I' heb je ook zo'n geweldig mooi langzaam stuk met de Mellotron, waar dan weer een gortdroge akoestische gitaar achteraan komt, prachtig.

Net als het begin van 'Heart of the Sunrise' , ook behoorlijk heftig, waar dan het langzamere deel achteraan komt met na een paar maten de geniale drumbreak van Bill Bruford die bestaat uit een flamslag op de snare en twee snelle kicks op de bassdrum, geniaal in zijn eenvoud en precies op zijn plek.

En in dat langzame deel komt dan weer dat loopje van het heftige begin langzaam tevoorschijn, dwars door de muziek heen, ik vind het buitengewoon geweldig bedacht en gedaan. En dan weer in het erop volgende hardere deel die belachelijk geweldige basloopjes van Chris, man, het is heaven.

het hele close to the edge album is perfectie voor mij..met het titel nummer als hoogtepunt, inclusief intro! and you and I en siberian khatru zijn ook geniaal!

ik heb meer gemixte gevoelens over "tales of topographic oceans". the revealing science of God is een van mijn favorietste nummer ever, maar er staan andere momenten op die ik absoluut niet begrijp (Rick Wakeman blijkbaar ook niet)

Going for the one is ook een aanrader, met Awaken als hoogtepunt.

[budje]

ik vind close to the edge een van de mooiste composities ooit. Het geweldige chaotische intro waar je iets van 4 partijen door elkaar heen hoort, de spannende op en afbouwstukjes tussendoor, de historische orgelpartij van Rick Wakeman die er ineens zeer sereen doorheen blaast om daarna weer in chaos los te barsten.

Ik heb dat ding wel 1000 keer beluisterd loeihard op de koptelefoon toen ik nog bij mn ouders thuis woonde :cheerup:

[apekop]

ik heb meer gemixte gevoelens over "tales of topographic oceans". the revealing science of God is een van mijn favorietste nummer ever, maar er staan andere momenten op die ik absoluut niet begrijp (Rick Wakeman blijkbaar ook niet)


laat dat nu juist een van mijn favoriete Yes albums zijn. The Ancient en The Ritual zijn bijvoorbeeld beregave nummers. Ik vind het album wat onderschat.

[beruk]

Ik vind het album wat onderschat.
Niet door mij, ik moet niet te erg naar de teksten luisteren......
Gaan we nog even voor het slapen:

http://www.youtube.com/watch?v=TrKzfYl3hgI