Orpheo
29 november 2010, 14:33
Sinds een jaar of 2 ben ik helemaal verslingerd aan Hardcore superstar. het begon met hun selftitled album, met we don't celebrate sundays anymore, met daarna dreamin in a casket in 2007, en vorig jaar Beg for It. Hun gitarist hebben ze vlak voor beg for it uit de band getrapt, en met de nieuwe gitarist zijn ze verder gegaan. zijn invloed is ENORM. de band is veel strakker, muzikaler, diverser, meer focus. beg for it was een van mijn favo albums van 2009 (met feel the steel, als de meer tongue in cheek-variant van HCSS).
Tijdens hun meest recente tour liep het allemaal blijkbaar zo lekker, dat ze zo, hoppa, een schijffie vol hadden geschreven. In 5 (!!!) dagen tijd is ie ingeblikt, zonder dikke overdubs, gewoon knallen met die handel. het resultaat?
beste album van 2010 (voor mij), en beste album van HCSS tot nu toe. period!
Het begint al gelijk met sadistic girls. motley zou willen dat ze nog zo konden schrijven (hoewel saints of los angeles echt enorm strak is, hun laatste plaat).
guestlists had zo door steel panther geschreven kunnen zijn, dat ie een baggervette solo 'mist' (maar wel een briljante riff en fills heeft), is zonde, maar niet kwalijk.
Last call for alcohol is gewoon een hitmonster. dat nummer dendert je hersenschors in (ik luister altijd met oordoppen in :P ) als die trein uit Unstoppable met denzel washington. lekkere solo, lekkere 80ies uithalen, maar nergens gedateerd.
Split your lip; tja, die begint soft, bouwt het strak op, met een knallende solo op 't eind. damn, damn, een van mijn favorieten. kan 'm herhalen tot ik erbij neerval.
Moonshine, tja. een van de toppers van dit album, net als de titeltrack.
Here comes that sick bitch again is even een adempauze, met alleen vocals en een akoestisch gitaartje, en daarna knalt de plaat weer keihard door naar het eind met what did I do, bully, won't go to heaven, honeymoon en run to your mama, waarbij dat laatste nummer een mooie, 'emo' afsluiter, waarbij ik 'emo' bedoel, emotioneel, maar niet gevijnsd, zoals tokyo hotel ofzo. het werkt, het is 'puur'. het album dendert voorbij, en voor je er erg in hebt, is ie alweer afgelopen, ondanks dat ie toch wel weer 40minuten duurt.
als je het vergelijkt met hun eerste 2 albums, bad sneakers and pina colada's, no regrets en thank you (for letting us be ourselves), is dit veel harder, strakker, alle bullshit weggesneden, geen overbodige koortjes, veel minder afgeproduceerd, zoals je wel hebt bij steel panther (maar ik vind t bij steel panther perfect passen, juist omdat zij zo over de top zijn, en het komt hun werk ten goede).
HCSS noemde hun muziek eerst glam metal, maar het is geschoven naar 'a marriage between trash metal en glamrock; street metal!". Die beschrijving is wel het meest accuraat denk ik. het is gewoon geen bullshit, en lekker rocken anno 2010.
Voor de mensen die motley net wat te verwijfd vonden/vinden, maar het eigenlijk wel ok vonden, de hele stijl enzo, Hardcore superstar zal je zeker niet teleurstellen.
Tijdens hun meest recente tour liep het allemaal blijkbaar zo lekker, dat ze zo, hoppa, een schijffie vol hadden geschreven. In 5 (!!!) dagen tijd is ie ingeblikt, zonder dikke overdubs, gewoon knallen met die handel. het resultaat?
beste album van 2010 (voor mij), en beste album van HCSS tot nu toe. period!
Het begint al gelijk met sadistic girls. motley zou willen dat ze nog zo konden schrijven (hoewel saints of los angeles echt enorm strak is, hun laatste plaat).
guestlists had zo door steel panther geschreven kunnen zijn, dat ie een baggervette solo 'mist' (maar wel een briljante riff en fills heeft), is zonde, maar niet kwalijk.
Last call for alcohol is gewoon een hitmonster. dat nummer dendert je hersenschors in (ik luister altijd met oordoppen in :P ) als die trein uit Unstoppable met denzel washington. lekkere solo, lekkere 80ies uithalen, maar nergens gedateerd.
Split your lip; tja, die begint soft, bouwt het strak op, met een knallende solo op 't eind. damn, damn, een van mijn favorieten. kan 'm herhalen tot ik erbij neerval.
Moonshine, tja. een van de toppers van dit album, net als de titeltrack.
Here comes that sick bitch again is even een adempauze, met alleen vocals en een akoestisch gitaartje, en daarna knalt de plaat weer keihard door naar het eind met what did I do, bully, won't go to heaven, honeymoon en run to your mama, waarbij dat laatste nummer een mooie, 'emo' afsluiter, waarbij ik 'emo' bedoel, emotioneel, maar niet gevijnsd, zoals tokyo hotel ofzo. het werkt, het is 'puur'. het album dendert voorbij, en voor je er erg in hebt, is ie alweer afgelopen, ondanks dat ie toch wel weer 40minuten duurt.
als je het vergelijkt met hun eerste 2 albums, bad sneakers and pina colada's, no regrets en thank you (for letting us be ourselves), is dit veel harder, strakker, alle bullshit weggesneden, geen overbodige koortjes, veel minder afgeproduceerd, zoals je wel hebt bij steel panther (maar ik vind t bij steel panther perfect passen, juist omdat zij zo over de top zijn, en het komt hun werk ten goede).
HCSS noemde hun muziek eerst glam metal, maar het is geschoven naar 'a marriage between trash metal en glamrock; street metal!". Die beschrijving is wel het meest accuraat denk ik. het is gewoon geen bullshit, en lekker rocken anno 2010.
Voor de mensen die motley net wat te verwijfd vonden/vinden, maar het eigenlijk wel ok vonden, de hele stijl enzo, Hardcore superstar zal je zeker niet teleurstellen.