verantwoord snelheid vergroten

[SaferSephy]

Ik speel nu al een aantal jaar gitaar en merk dat ik, waarschijnlijk door andere oefenrituelen, minder snelheid in mijn spel kan maken. Vooral tijdens solo's voel ik me onzekerder om snelle frases te spelen. Het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat deze beperking me nu meer gaat opvallen...iemand ervaring met bovenstaande?

Anyway ik wil hier iets aan gaan doen, nu hoef ik geen shredgod te worden maar mijn blues en jazz solo mogen wel wat meer snelheidsdynamiek bevatten. Hoe oefenen jullie dit en waar moet ik op letten om te zorgen dat ik het verantwoord doe zonder kans op kramp rsi of andere dingen, als ITer ben ik,daar al gevoelig genoeg voor ;-)

[aaronstonebeat]

Gebruik een metronoom. Eerst je dingen op een laag tempo goed instuderen totdat je ze goed beheerst en dan stapsgewijs het tempo opvoeren. Niet te snel snel willen gaan en steeds de accuratesse in je techniek in de gaten blijven houden.

[Mr.Bluesbreaker]

Het zou het mooiste zijn als je een kort filmpje van jezelf online zou kunnen zetten, dan kun je vaak meer zeggen. Er is namelijk niet 1 manier: de een heeft moeite met het synchroniseren van de beide handen, de andere met bepaalde combinaties van vingers of technieken, aanslaan, kennis van je hals, etc. "Snelheid" is naar mijn idee vaak meerdere dingen dan met je plectrum op een X aantal bpm de snaar afbeulen.

[aaronstonebeat]

Ik heb een aantal jaren als systeembeheerder gewerkt en werd in die tijd regelmatig geconfronteerd met mensen die te kampen kregen met de beruchte 'muisarm'. Ondanks dat ik zelf al intensief met de computer bezig ben sinds ongeveer 1990 ben ik daar nooit aan ten prooi gevallen. Wat me in die jaren opviel, was dat er slechts weinig mensen zijn die geleerd hebben te zitten of staan met een goede houding. De meesten 'hangen in hun skelet', gebruiken niet de meest belangrijke houdingsspieren om zich overeind te houden: de 'onderbroek' rond de onderbuik. Leunend op hun onderarmen, hangend tussen hun schouders, spieren ongemerkt tot achter de oren aangespannen, zaten ze de hele dag te muizen. En daardoor komt het, naar mijn idee: langdurig arbeid, hoe licht ook, verrichten met spieren en pezen die niet tussendoor de kans krijgen om echt te ontspannen. Er is maar één groep spieren die gebaat is bij voortdurend aanspannen en dat is die 'broek' rond je buik en door je kruis; de groep waarmee je ademt (als het goed is) en waarmee je jezelf overeind houdt (als het goed is).

Als je gitaar speelt, geldt precies hetzelfde: je moet allereerst zorgen dat je op een gezonde manier recht zit of staat en alle onnodige spanning uit alle spieren behalve de houdingsspieren weg laten vloeien; arbeid verrichten alleen waar en wanneer het nodig is. Het is als het doen van een breektest als je een vechtsport beoefent: je slaat je plankje alleen door als je zo los mogelijk bent en met je vuist snelheid kunt ontwikkelen. De kracht, het aanspannen, is alleen maar nodig op het moment van daadwerkelijke impact.

Ik geef veel gitaarles en zie steeds weer mensen die de neiging hebben om vanuit hun handen naar boven te verstijven als ze dingen doen die ze moeilijk vinden, zoals bijvoorbeeld snel spelen. Tot in de schouders, tot achter de oren. De meeste pubers die bij me op les komen zitten aanvankelijk niet op hun zitbeenderen maar eerder op hun onderrug. Dat is vragen om problemen op termijn.
Als je iets goed beheerst, ziet het er makkelijk uit. Sterker nog: dat is het dan ook; omdat je het heel ontspannen kunt doen.

[terrasbeest]

Ben wel vertrouwd met het fenomeen : gitaar spelen is ' multi-tasken'.
Snelheid die minder wordt kan ook te maken hebben met het tegelijk moeten verwerken van een heleboel 'muzikale' informatie( wàt speel ik ) en wat je vingers/handen moeten doen.
Ik heb het hier al een paar keer beschreven : het oefenen van toonladders/modes enz ( dingen die je nodig hebt om je gitaar te kennen ) op een niet muzikale manier, kan een negatieve invloed hebben op je gevoel voor ritme en frasering, en tegelijk ook op de snelheid dat je het zou moeten kunnen.
Naast de al genoemde ' fysische' zaken, is zorgen dat je een heel goed inzicht hebt in WAT je aan het doen bent.
Kijk wat er gebeurt bij sommige sporters, bvb hoogspringers, die voor ze gaan springen,zich concentreren en een ' voorstelling' maken van elk onderdeel van hun sprong : de aanloop, het afzetten vanop de juiste plek, de torsie van hun lichaam enz.

Gitaar spelen/ oefenen moet je ook 'met je geest' doen.

[SaferSephy]

Ik heb een aantal jaren als systeembeheerder gewerkt en werd in die tijd regelmatig geconfronteerd met mensen die te kampen kregen met de beruchte 'muisarm'. Ondanks dat ik zelf al intensief met de computer bezig ben sinds ongeveer 1990 ben ik daar nooit aan ten prooi gevallen. Wat me in die jaren opviel, was dat er slechts weinig mensen zijn die geleerd hebben te zitten of staan met een goede houding. De meesten 'hangen in hun skelet', gebruiken niet de meest belangrijke houdingsspieren om zich overeind te houden: de 'onderbroek' rond de onderbuik. Leunend op hun onderarmen, hangend tussen hun schouders, spieren ongemerkt tot achter de oren aangespannen, zaten ze de hele dag te muizen. En daardoor komt het, naar mijn idee: langdurig arbeid, hoe licht ook, verrichten met spieren en pezen die niet tussendoor de kans krijgen om echt te ontspannen. Er is maar één groep spieren die gebaat is bij voortdurend aanspannen en dat is die 'broek' rond je buik en door je kruis; de groep waarmee je ademt (als het goed is) en waarmee je jezelf overeind houdt (als het goed is).

Als je gitaar speelt, geldt precies hetzelfde: je moet allereerst zorgen dat je op een gezonde manier recht zit of staat en alle onnodige spanning uit alle spieren behalve de houdingsspieren weg laten vloeien; arbeid verrichten alleen waar en wanneer het nodig is. Het is als het doen van een breektest als je een vechtsport beoefent: je slaat je plankje alleen door als je zo los mogelijk bent en met je vuist snelheid kunt ontwikkelen. De kracht, het aanspannen, is alleen maar nodig op het moment van daadwerkelijke impact.

Ik geef veel gitaarles en zie steeds weer mensen die de neiging hebben om vanuit hun handen naar boven te verstijven als ze dingen doen die ze moeilijk vinden, zoals bijvoorbeeld snel spelen. Tot in de schouders, tot achter de oren. De meeste pubers die bij me op les komen zitten aanvankelijk niet op hun zitbeenderen maar eerder op hun onderrug. Dat is vragen om problemen op termijn.
Als je iets goed beheerst, ziet het er makkelijk uit. Sterker nog: dat is het dan ook; omdat je het heel ontspannen kunt doen.

Bedankt voor je reactie, ook ik heb regelmatig pijntjes aan schouder arm en pols, ook door incorrect zitten en de duivelse touchpad van m'n laptop (serieus die dingen moeten ze echt verbieden!). Ik zal bij m'n volgende oefensessie ook mijn houding zo eens benaderen.



Ben wel vertrouwd met het fenomeen : gitaar spelen is ' multi-tasken'.
Snelheid die minder wordt kan ook te maken hebben met het tegelijk moeten verwerken van een heleboel 'muzikale' informatie( wàt speel ik ) en wat je vingers/handen moeten doen.
Ik heb het hier al een paar keer beschreven : het oefenen van toonladders/modes enz ( dingen die je nodig hebt om je gitaar te kennen ) op een niet muzikale manier, kan een negatieve invloed hebben op je gevoel voor ritme en frasering, en tegelijk ook op de snelheid dat je het zou moeten kunnen.
Naast de al genoemde ' fysische' zaken, is zorgen dat je een heel goed inzicht hebt in WAT je aan het doen bent.
Kijk wat er gebeurt bij sommige sporters, bvb hoogspringers, die voor ze gaan springen,zich concentreren en een ' voorstelling' maken van elk onderdeel van hun sprong : de aanloop, het afzetten vanop de juiste plek, de torsie van hun lichaam enz.

Gitaar spelen/ oefenen moet je ook 'met je geest' doen.

Ik denk dat dit er ook mee te maken heeft. Tot ongeveer een half jaar terug speelde ik als ik soleerde een brei van SRV licks achter elkaar. dat ging zo'n 70% van de tijd goed maar dit was meer geluk dan wijsheid.

Sinds kort ben ik me gaan verdiepen in het wat en ook vooral waarom iets wel of niet klinkt op een bepaald moment, en een aantal blues solo's van Robben Ford en Larry Carlton als voorbeeld genomen. Sindsdien is mijn "raak" percentage met 10% gestegen, echter ben ik sindsdien ook gaan inboeten op snelheid.

Begrijp me dan ook niet verkeerd. Snel spelen interesseert me ook helemaal geen hol, als in, net als Walter Trout als een dolle zoveel mogelijk noten in een maat proberen te poepen zonder dat dit een toegevoegde waarde heeft in je "verhaal". Maar met m'n recente interesse in jazz waaronder mr. Django, Wes en Charlie Christian, merk ik dat een goede snelheidsdynamiek (waar dus ook af en te retesnelle phrases tussen zitten) wel belangrijk kunnen zijn.

Zijn er oefeningen die vanuit deze context de factor snelheid benaderen en het "muzikale" niet uit het oog verliezen. Of moet ik toch gewoon metronoompje aan en sequences poepen (niet dat ik daar te beroerd voor ben, maar ik heb daar nooit echt direct effect van ondervonden in m'n solo's) ?

[terrasbeest]

@ SaferSephy.

Kijk,één van m'n favoriete jazzgitaristen is Bireli Lagrène : speelt supersnel, laat een brandend spoor na....
Een andere van m'n favorieten is Jim Hall : die speelt mogelijk nog trager dan ikzelf:).

Snelheid is iets dat ' in jou' zit of niet, het is je eigen stijl. Je kan aan je techniek gaan schaven, maar van een 2PK maak je geen Ferarri.....

Over oefenen : scales/modes oefenen, dat heb je nodig om je fretboard te kennen of die kennis te onderhouden. Het enige voordeel dat je hebt om dan snel te spelen , is dat je gauw klaar bent.
Maar wat ben je daarmee ????

Ik ben een absoluut tegenstander van het oefenen van toonladders/modes zonder dat er iets 'muzikaals' aan toegevoegd wordt, wat voor zin heeft het om een reeks noten in chronologische volgorde razendsnel te gaan spelen?
Het lijkt wel op het afdreunen van de tafels van vermenigvuldiging: je leert er geen wiskunde door.
Speel ' celletjes' van noten na elkaar, combineer 2 verschillende arpeggio's, whatever. Breng wat creativiteit in je oefeningen.Je timing, ritme, frasering zullen er wel bij varen.

Gebruik een metronoom enkel waarvoor hij bedoeld is : het tempo aangeven.

[EuroCinema]

Maar met m'n recente interesse in jazz waaronder mr. Django, Wes en Charlie Christian, merk ik dat een goede snelheidsdynamiek (waar dus ook af en te retesnelle phrases tussen zitten) wel belangrijk kunnen zijn.


Een heel goed punt! Als je ze goed doseert, hebben die snelle frases ook absoluut entertainmentwaarde voor een publiek van niet-gitaristen. Je loopt echter nog al snel in de val dat als je eenmaal zestienden speelt, je voor je gevoel niet meer terug kan. Dan krijg je zo'n 80s metalopbouw: melodietje hier, melodietje daar en dan pielepiepvroem omhoog. Benson kan dat geweldig vermijden: hij speelt de melodische frasen heel nadrukkelijk, en gooit er vervolgens een godsonmogelijk snelle beboplick tussen door, die hij nonchalant fraseert, bijna alsof het een grapje tussendoor is. Cool.




Snelheid is iets dat ' in jou' zit of niet, het is je eigen stijl. Je kan aan je techniek gaan schaven, maar van een 2PK maak je geen Ferarri.....

Zit ook zeker wat in. Zo kan ik behoorlijk snel legato spelen, met hammer-ons etc. Maar mijn rechterhand blijft ondanks alle oefeningen (jaartje of 25 dagelijks spelen) achter bij m'n linker. Daar moet je dan dus als je snel wilt spelen, je setup op aanpassen. Luister eens naar Scofield: die speelt de snelle frasen ook altijd legato, en gebruikt dus ook meer overdrive in z'n sound dan de gemiddelde jazzer. Of als je toch alles wilt picken, speel gewoon wat langzamer.

[terrasbeest]

@ Eurocinema: hammer-ons, pull-offs zijn 'helemaal' uit m'n spel verdwenen, ik geef het afdreunen van ladders en modes de schuld hiervan.

Vergeet ook niet : ' bends'. Eén keer aanslaan voor twee noten.
( heeft lang geduurd eer ik die had afgeleerd )

[SaferSephy]

@ SaferSephy.

Kijk,één van m'n favoriete jazzgitaristen is Bireli Lagrène : speelt supersnel, laat een brandend spoor na....
Een andere van m'n favorieten is Jim Hall : die speelt mogelijk nog trager dan ikzelf:).

Snelheid is iets dat ' in jou' zit of niet, het is je eigen stijl. Je kan aan je techniek gaan schaven, maar van een 2PK maak je geen Ferarri.....

Over oefenen : scales/modes oefenen, dat heb je nodig om je fretboard te kennen of die kennis te onderhouden. Het enige voordeel dat je hebt om dan snel te spelen , is dat je gauw klaar bent.
Maar wat ben je daarmee ????

Ik ben een absoluut tegenstander van het oefenen van toonladders/modes zonder dat er iets 'muzikaals' aan toegevoegd wordt, wat voor zin heeft het om een reeks noten in chronologische volgorde razendsnel te gaan spelen?
Het lijkt wel op het afdreunen van de tafels van vermenigvuldiging: je leert er geen wiskunde door.
Speel ' celletjes' van noten na elkaar, combineer 2 verschillende arpeggio's, whatever. Breng wat creativiteit in je oefeningen.Je timing, ritme, frasering zullen er wel bij varen.

Gebruik een metronoom enkel waarvoor hij bedoeld is : het tempo aangeven.

Ok! mooie metafoor! Een idee zou dus kunnen zijn;

2-5-1 Maj in arpeggio. En dan bijvoorbeeld zo te doen dat je elke 8 tellen wisselt en dan de dichtsbijzijnde toon in dezelfde richting als startpunt. Dit met metronoom. Zo leer je ook in elke situatie soepel tussen ladders/arpeggio's te switchen, en doordat je het doet op één van de meest voorkomende jazz progressies ook nog in een waardevolle muzikale context.

[terrasbeest]

Ok! mooie metafoor! Een idee zou dus kunnen zijn;

2-5-1 Maj in arpeggio. En dan bijvoorbeeld zo te doen dat je elke 8 tellen wisselt en dan de dichtsbijzijnde toon in dezelfde richting als startpunt. Dit met metronoom. Zo leer je ook in elke situatie soepel tussen ladders/arpeggio's te switchen, en doordat je het doet op één van de meest voorkomende jazz progressies ook nog in een waardevolle muzikale context.

Zo doe ik het dus NIET ( meer).Maar dan wijken we af van het oefenen op zich.
Wat ik wel doe : leer alle arpeggio's van een toonladder = alle akkoorden dus,( makkelijk dus), maar ook alle omkeringen van die akkoorden/arpeggio's in alle posities, op verschillende snaren:crazyhappy::crazyhappy:. Ga aan de slag met twee arpeggio's ( drieklanken bvb ) die geen gemeenschappelijke tonen hebben; F en G, C en Dmin, enz .Gebruik ook 2-klanken....

En vergeet het 'waanidee' dat je over elk akkoord een andere set noten moet gebruiken.( Welke trouwens? Dezelfde als die van het akkoord heeft weinig zin, he )Maar dat is weer een ander onderwerp.

[EuroCinema]

@ Eurocinema: hammer-ons, pull-offs zijn 'helemaal' uit m'n spel verdwenen, ik geef het afdreunen van ladders en modes de schuld hiervan.

Vergeet ook niet : ' bends'. Eén keer aanslaan voor twee noten.
( heeft lang geduurd eer ik die had afgeleerd )

Herkenbaar, ik heb ook zo'n periode gehad. Was voor mij ook overcompensatie: ik wilde als rocker-van-huis-uit die jazz ging spelen, alle sporen van rock en blues uit m'n spel weren. Zo clean mogelijk, dikke flatwounds en geen bends of andere rock/blues technieken. Inmiddels is me wel duidelijk dat er nergens een jazz-agent staat die je beboet als je dat wel doet. Sterker nog, de jazzliefhebbers horen al 50 jaar diezelfde sound/stijl en vinden het verfrissend als er wat andere invloeden bijkomen. Als Goudsmit met zijn surfinvloeden en tubescreamer-bluesuitbarstingen de Boy Edgar prijs kan winnen, zegt dat wel at over de acceptatie van "andere" invloeden in jazzgitaar. Sowieso: je stijl wordt nu eenmaal erg gevormd in de eerste jaren dat je speelt. Ik heb die doorgebracht met Hendrix, SRV en Prince-platen uitvogelen en dat zul je altijd wel blijven horen. Ik kan dat wel vermijden, maar dan wordt mijn spel minder authentiek omdat ik m'n instinct niet volg.

[SaferSephy]

Zo doe ik het dus NIET ( meer).Maar dan wijken we af van het oefenen op zich.
Wat ik wel doe : leer alle arpeggio's van een toonladder = alle akkoorden dus,( makkelijk dus), maar ook alle omkeringen van die akkoorden/arpeggio's in alle posities, op verschillende snaren:crazyhappy::crazyhappy:. Ga aan de slag met twee arpeggio's ( drieklanken bvb ) die geen gemeenschappelijke tonen hebben; F en G, C en Dmin, enz .Gebruik ook 2-klanken....



Klinkt lekker xD ga vanavond eens aan de pruts


En vergeet het 'waanidee' dat je over elk akkoord een andere set noten moet gebruiken.( Welke trouwens? Dezelfde als die van het akkoord heeft weinig zin, he )Maar dat is weer een ander onderwerp.

true hoewel ik die overtuiging niet direct heb, is het wel een drang dit te beheersen. Dit komt meer uit het feit dat ik mezelf enorm beperkt voel doordat ik altijd in m'n blues solo's op wat maj en mixo uitstapjes na toch in de minPenta blijf hangen van de grondtoon en daar wil ik mezelf graag uit bevrijden.

Daarnaast, als ik kijk naar verschillende bebop licks valt het me toch wel op dat bij bijvoorbeeld het bekende 251 verhaal, er toch wel wordt veel wordt gesprongen. van Am met een b5 als passingnote op de II, naar een halve D7 arpeggio of AbMaj triad (voor b9,7 en b5), om vervolgens op de terts van GMaj te eindigen. Als ik dat soort lijnen wil leren spelen en nog belangrijker; wil kunnen improviseren, moet ik toch snel en goed tussen arpeggios/ladders kunnen switchen per akkoord? Of benader ik het dan verkeerd?

[EuroCinema]

Daarnaast, als ik kijk naar verschillende bebop licks valt het me toch wel op dat bij bijvoorbeeld het bekende 251 verhaal, er toch wel wordt veel wordt gesprongen. van Am met een b5 als passingnote op de II, naar een halve D7 arpeggio of AbMaj triad (voor b9,7 en b5), om vervolgens op de terts van GMaj te eindigen. Als ik dat soort lijnen wil leren spelen en nog belangrijker; wil kunnen improviseren, moet ik toch snel en goed tussen arpeggios/ladders kunnen switchen per akkoord? Of benader ik het dan verkeerd?

:sssh: Er wordt altijd verschrikkelijk theoretisch gedaan over die II-V-I's en het is goed om de achtergrond te kennen (tritoonsubs etc). Maar de werkelijkheid is dat de klassieke II-V-I beboplicks enorm formulaisch in elkaar zitten. Als je echt over II-V-I's wilt leren improviseren in de klassieke jazz stijlen, zou ik gewoon eens een stel goeie II-V-I licks van Parker, Miles, Wes Montgomery, Grant Green etc leren en daarmee zelf gaan variëren. :sssh:

[terrasbeest]

Niet te enthousiast : dit ga ik vanavond ' effe' gauw gauw snel proberen....Alle akkoorden, alle omkeringen in elke toonladder : daar ben je wel ' effe' mee bezig.:seriousf:

Wat betreft dat hele theoretische gedoe, lees dit eerst ( het komt trouwens van een ' echt' jazz-forum , er zitten kerels tussen die 's ochtends hun tanden poetsen met toonladders ).

http://forums.allaboutjazz.com/showthread.php?t=44609


Het onderscheid tussen de termen 'horizontaal ' en ' verticaal' in muziek is een 'belangrijk onderscheid'.
Met verticaal wordt bedoeld dat men kijkt hoe noten over een akkoord klinken, in de zin van welke toonladder/modus ' past' over een bepaald akkoord. Verticaal betekent eigenlijk een ' momentopname' van één akkoord, los van z'n context, van het stuk waarin het akkoord voorkomt.In de horizontale benadering heeft men oog voor een akkoordprogressie.

Diegenen die het over verticaal/horizontaal hebben zullen het steeds hebben over het ene versus het andere.
Immers de verticale benadering doet zich niet voor in de ' echte' muziek, muziek is een dynamisch gegeven, het heeft geen beperking van één akkoord, en behalve wie weet op het einde van een stuk, het eindakkoord,wordt de horizontale reeks/progressie afgebroken.
Dat ' switchen' is onzin, wie het niet met me eens is, mag het mij altijd komen demonstreren:Maar IK zal het nummer kiezen.....:soinnocent:

En wat betreft Pentatonische Toonladders, kijk even wat deze kerel daar allemaal mee kan :


http://www.youtube.com/watch?v=Zf0Ks8-g3sU

http://www.youtube.com/watch?v=TelOn9Ya9jE

http://www.youtube.com/watch?v=pi_ohkAWUqA

Breek VOORLOPIG je hoofd NIET over passing tones enz, wees geduldig, het is allemaal véél eenvoudiger dan wat verteld wordt door diegenen die je boeken en methodes en concepten en nog meer van die onzin willen verkopen.

Ik had dit onlangs nog in een ander topic gepost ( = copy+paste) :

Als je voor een piano zit, en je wil de C majeur toonladder, dan speel je gewoon alle witte toetsen, right? De zwarte toetsen zijn dan de toonaardvreemde noten.
Als je de zwarte toetsen speelt creëer je een ' spanning/tension ' , en als je die niet ' oplost' door naar een noot uit de toonaard terug te keren ( release), klinkt het verkeerd. Het draait dus steeds om tension en release.

Ook zo met akkoordprogressies. Ook zo als je akkoorden gaat vervangen.
Een eenvoudig voorbeeld is de ii-V-I progressie.

*Belangrijk : neem je gitaar er even bij.*
Gebruik de volgende voicings, want voicing is zeer belangrijk:
Dmin7 : D-A-C-F
G7 : D-F-B-F
CM7 : C-G-B-E

Kijk naar wat gebeurt op elke individuele snaar :
2desnaar : F F E
3de snaar : C B B
4de snaar : A F G
5de snaar : D D C.

Dat ' vloeit' mooi in elkaar, niet?
Maar er zit geen tension in.

Je zou nu een tritone substitution kunnen doen, één akkoord gaan vervangen, nl het dominant akkoord omdat dat zich het beste leent om alteraties mee te spelen. Je vervangt je dominant door een ander dominant drie hele tonen verder, voor G7 wordt dit Db7.Er gebeurt nu iets eigenaardig : de 3 en de 7 van je G7, worden in het vervangende akkoord respectievelijk de 7 en de 3 van je Db7....

Speel de progressie Dmin7-Db7-Cmaj7.
Gebruik voor Dmi7 en Cmaj7 de voicings van hierboven, en voor Db7: Db Ab B en F.

Kijk weer wat er gebeurt op elke individuele snaar : alles vloeit weer mooi in elkaar, en toch heb je de ' zwarte toesten' gebruikt.

Conclusie : als het goed klinkt, wordt er steeds wel een theoretische verklaring voor gevonden, en als het niet klinkt ook.
Als het goed klinkt : doen. Als het niet klinkt : niet doen.

Ter verduidelijking :

http://www.youtube.com/watch?v=_VinChTbei4



Prettige bezigheid voor de lange winteravonden.......

[SaferSephy]

Niet te enthousiast : dit ga ik vanavond ' effe' gauw gauw snel proberen....Alle akkoorden, alle omkeringen in elke toonladder : daar ben je wel ' effe' mee bezig.:seriousf:



*cough* nee die illusie heb ik niet...sterker nog, met omkeringen heb ik bewust nog nooit heel veel gedaan, onbewust waarschijnlijk wel (immers kan elk akkoord ook weer een omkering van een ander zijn woei :P). Ik moet voor mezelf een lange termijn planning maken want alleen met structuur en regelmaat gaat het ook echt verbeterend werken.



Wat betreft dat hele theoretische gedoe, lees dit eerst ( het komt trouwens van een ' echt' jazz-forum , er zitten kerels tussen die 's ochtends hun tanden poetsen met toonladders ).

http://forums.allaboutjazz.com/showthread.php?t=44609


Het onderscheid tussen de termen 'horizontaal ' en ' verticaal' in muziek is een 'belangrijk onderscheid'.
Met verticaal wordt bedoeld dat men kijkt hoe noten over een akkoord klinken, in de zin van welke toonladder/modus ' past' over een bepaald akkoord. Verticaal betekent eigenlijk een ' momentopname' van één akkoord, los van z'n context, van het stuk waarin het akkoord voorkomt.In de horizontale benadering heeft men oog voor een akkoordprogressie.

Diegenen die het over verticaal/horizontaal hebben zullen het steeds hebben over het ene versus het andere.
Immers de verticale benadering doet zich niet voor in de ' echte' muziek, muziek is een dynamisch gegeven, het heeft geen beperking van één akkoord, en behalve wie weet op het einde van een stuk, het eindakkoord,wordt de horizontale reeks/progressie afgebroken.
Dat ' switchen' is onzin, wie het niet met me eens is, mag het mij altijd komen demonstreren:Maar IK zal het nummer kiezen.....:soinnocent:

En wat betreft Pentatonische Toonladders, kijk even wat deze kerel daar allemaal mee kan :


http://www.youtube.com/watch?v=Zf0Ks8-g3sU

http://www.youtube.com/watch?v=TelOn9Ya9jE

http://www.youtube.com/watch?v=pi_ohkAWUqA



ugh, wil ik die linkjes aanklikken? Ik ben een tijdje geleden gestopt naar teveel gitaarfilmpjes te kijken...werkt namelijk nogal deprimerend om iemand die half zo oud is als jezelf je het snot voor de ogen te zien spelen ;)

Zal thuis eens een voorzichtige blik werpen.


Breek VOORLOPIG je hoofd NIET over passing tones enz, wees geduldig, het is allemaal véél eenvoudiger dan wat verteld wordt door diegenen die je boeken en methodes en concepten en nog meer van die onzin willen verkopen.

Ik had dit onlangs nog in een ander topic gepost ( = copy+paste) :

Als je voor een piano zit, en je wil de C majeur toonladder, dan speel je gewoon alle witte toetsen, right? De zwarte toetsen zijn dan de toonaardvreemde noten.
Als je de zwarte toetsen speelt creëer je een ' spanning/tension ' , en als je die niet ' oplost' door naar een noot uit de toonaard terug te keren ( release), klinkt het verkeerd. Het draait dus steeds om tension en release.

Ook zo met akkoordprogressies. Ook zo als je akkoorden gaat vervangen.
Een eenvoudig voorbeeld is de ii-V-I progressie.

*Belangrijk : neem je gitaar er even bij.*
Gebruik de volgende voicings, want voicing is zeer belangrijk:
Dmin7 : D-A-C-F
G7 : D-F-B-F
CM7 : C-G-B-E

Kijk naar wat gebeurt op elke individuele snaar :
2desnaar : F F E
3de snaar : C B B
4de snaar : A F G
5de snaar : D D C.

Dat ' vloeit' mooi in elkaar, niet?
Maar er zit geen tension in.

Je zou nu een tritone substitution kunnen doen, één akkoord gaan vervangen, nl het dominant akkoord omdat dat zich het beste leent om alteraties mee te spelen. Je vervangt je dominant door een ander dominant drie hele tonen verder, voor G7 wordt dit Db7.Er gebeurt nu iets eigenaardig : de 3 en de 7 van je G7, worden in het vervangende akkoord respectievelijk de 7 en de 3 van je Db7....

Speel de progressie Dmin7-Db7-Cmaj7.
Gebruik voor Dmi7 en Cmaj7 de voicings van hierboven, en voor Db7: Db Ab B en F.

Kijk weer wat er gebeurt op elke individuele snaar : alles vloeit weer mooi in elkaar, en toch heb je de ' zwarte toesten' gebruikt.

Conclusie : als het goed klinkt, wordt er steeds wel een theoretische verklaring voor gevonden, en als het niet klinkt ook.
Als het goed klinkt : doen. Als het niet klinkt : niet doen.

Ter verduidelijking :

http://www.youtube.com/watch?v=_VinChTbei4





Prettige bezigheid voor de lange winteravonden.......
Ik lurk hier met vlagen, en ben inmiddels gewend om m'n bril recht op m'n kop te moeten zetten als ik aan het lezen ga, en deze stelling is hierbij dan ook wederom bevestigd.

Moet wel zeggen dat het soms verdomd moeilijk is niet te verzuipen in alles dat er is, wat dat betreft is internet een vloek en een zege tegelijk :P Zeker als je zoals ik alles interessant vindt als het om muziektheorie gaat.

[terrasbeest]

LOL, geen paniek he jongen, al word je 100, dan nog blijf je dingen ontdekken.
Goeie reden om geen overbodig werk te gaan zoeken...

Omkeringen :
http://www.youtube.com/watch?v=3wzh3Dog6b8&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=UJTrAHReZbA&NR=1

Je mag me steeds mailen, hoor....