consequent gitaarspelen voor opnames

[FruscianteFan]

(Ik weet niet of dat beter in 'speeltechnieken' kan of of in 'recording')

Ik speel nu een kleine 7 jaar gitaar, zonder gitaarles te hebben gehad. Ik speel best goed, kan live aardig mijn mannetje staan, kan redelijk partijen schrijven en ik begrijp wat ik speel, etc. Ik ben absoluut geen virtuoos, maar dat wil ik ook niet.

Sinds ik, ergens in 2006, heb uitgevonden hoe ik mijn gitaarspel (en dus wat ik schrijf) kan opnemen, neem ik mezelf al op en ik merk dat ik na tal van opnames aardig op dreef begin te raken. Echter, vanmiddag heb ik voor de tweede keer wat gitaarpartijen opgenomen voor mijn band. Mijn band, dus het is menens. Waar ik voor mezelf 1 foutje makkelijk nog steeds op myspace zet, daar wordt in mijn band gekeken of dat ene foutje storend is of niet. Als het wel storend is, moet het gewoon opnieuw. En zo kan het, dat ik vanmiddag 4,5 uur bezig geweest ben met opnemen, zonder ook maar één keer echt goed te hebben opgenomen.

Het vervelende is wel dat de gitaarpartijen voor het betreffende nummer erg simpel zijn: op 115 bpm enkele noten, hele partijen op dezelfde snaar, achtsten spelen en dat ongeveer een minuut achter elkaar. En ik heb de grootste moeite om dat strak te doen. Gewoon, het is zo simpel dat ik op de kleinste dingen ga letten, waardoor juist vooral in dynamiek (da's ok) grote verschillen krijg, maar ook in strakheid (minder fijn). Wel grappig dat ik me ineens bewust wordt van hoeveel kleine dingen kunnen meetellen, maar het is erg irritant dat ik niet een beetje consistent speel. En daarnaast blijft het natuurlijk zo dat als je 10 keer dezelfde partij heb gespeeld, dat frustrerend is waardoor je niet meer relaxt speelt.

Ik word daar een beetje moedeloos van, zeker omdat het best simpele partijen zijn. Ook met een partij waarbij ik fingerpick: simpel, 4 noten per akkoord met 4 verschillende vingers aanslaan, waarbij de akkoorden zelf voor mijn doen niet vreemd zijn (goed, ik speel een F#sus2 als x-9-6-6-7-x), en het lukt me maar niet om dat 42 maten lang goed te spelen.

Zijn er goede oefeningen te bedenken om dit wel goed te doen? Gewoon, precies tot in de details weten wat je speelt (tot aan hoe stevig je je plectrum vasthoudt aan toe) en relaxt blijven?

[aaronstonebeat]

Veel oefenen met een metronoom, zonodig eerst op een lager tempo. Ik begin zelf de waarde daarvan steeds meer te ontdekken. Hoe langer ik speel, hoe meer dat ik dat doe; regelmatig ook allerlei gedempte chops in verschillende tempo's en grooves.

Stoppen als de frustratie toeslaat (liefst nog iets eerder), of met een ander nummer of een andere partij bezig gaan.

Kijk eens of iemand anders de opname-apparatuur kan bedienen. Tegelijk bezig zijn met opname-techniek en spelen is bij mij nooit een favoriete combinatie geworden.

Het zijn vast open deuren.
Ik herken het wel. Best moeilijk om goed te krijgen; ook nog eens als jij op dat moment de enige bent om het te beoordelen.

[Terminus]

Als het echt om één foutje gaat dan kan je het net zo goed fixen met je opnameapparatuur. Met de technologie van tegenwoordig hoef je het meestal niet eens opnieuw op te nemen (maar dat is wel het makkelijkst)

Als je daarentegen, ook live, consistent niet strak speelt (beetje tegenstrijdig maar goed) zal je gewoon met een metronoom moeten oefenen.

[FruscianteFan]

Als het echt om één foutje gaat dan kan je het net zo goed fixen met je opnameapparatuur. Met de technologie van tegenwoordig hoef je het meestal niet eens opnieuw op te nemen (maar dat is wel het makkelijkst)

Als je daarentegen, ook live, consistent niet strak speelt (beetje tegenstrijdig maar goed) zal je gewoon met een metronoom moeten oefenen.
We zijn uiteindelijk wel de partijen in kleinere stukken gaan verdelen. Dat scheelt wel, en we merkten dat die overgangen nog best natuurlijk klonken (sowieso speel ik met veel pauzes en is die gitaar niet zo opvallend in het nummer). Live heb ik er trouwens veel minder last van. Ik ben dan toch relaxter omdat een enkel foutje niet uitmaakt, je moet toch door. Bovendien komt het niet zo nou wat betreft nuances. Ik merkte gister echt ineens hoeveel het uitmaakt of je (bij tremolopicking op 1 snaar) meteen teruggaat met het plectrum en hem wat langer achter de snaar laat haken, of dat je de snaar langer laat uitklinken.

En het is inderdaad allemaal best makkelijk te fixen, maar het gaat me er nu vooral om dat ik het frustrerend vind dat ik het niet gewoon meteen goed kan spelen (en daarmee bedoel ik dat ik er best nog 5 keer over mag doen), want het zijn echt heel makkelijke partijen.

@ Aaronstonebeat: metronoom en pre-frustratie-pauze zijn wellicht goede dingen, maar in dit geval bediende ik zelf de apparatuur al niet. De toetsenist van mijn band, een goede vriend van me, deed dat. Daar kwam de frustratie niet vandaan, denk ik. Sterker nog, ik denk dat ik hooguit beter kan werken als ik het zelf opneem. Misschien dat ik dat vanavond wel probeer, als het niet goed gaat.

[EuroCinema]

Voor dit soort dingen heb je ook een producer nodig eigenlijk. Iemand die je uitdaagt om het beter te doen, maar ook voorkomt dat je jezelf verliest in details en gefrustreerd raakt. Hoe wij (met producer) werken: de feel van het nummer is het belangrijkste. Liever hier en daar wat slordig maar vol plezier en energie, dan perfect maar stijf en angstig gespeeld. Daarom nemen we in principe ook alles tegelijk op, niet laag voor laag. 1 of 2 missers in een take willen we nog wel corrigeren, maar meer dan dat niet. Voor je het weet ben je alles tien keer over aan het doen.

Ook kun je je afvragen of jullie muziek het wel nodig heeft dat je hele partij loeiconsistent is. Een beetje leven en variatie kan juist mooi zijn, er is al zoveel zouteloze muziek met herhalende loops en perfecte partijtjes uit de computer.

En kijk eens naar de set-up van je gitaar. Ik meen me te herinneren dat je net als ik een voorkeur hebt voor een stevig setje snaren. Misschien zou je met 1 maatje dunnere dan je gewend bent net even makkelijker presteren? 4,5 uur spelen is ook gewoon vermoeiend voor je vingers.

[FruscianteFan]

Het hoeft ook niet perfect, daar zijn we het al over eens. Qua sound die ik wel neerzetten ben ik heel erg beïnvloed door de Canadese (Constellation/Montreal) scene, en daar hoor je heel duidelijk terug dat er een perfecte (of juist niet!) balans is tussen het creëren van een goede sfeer, maar het allemaal wel relaxt en losjes inspelen. Dus je mag best horen dat ik soms veel harder aansla, en me soms meer inhoud. Dat klinkt juist heel mooi.

Echter, ik heb het nu over dat ik soms best wel ernaast zit qua timing, noten niet helemaal goed aansla of fret, dat soort dingen. Een enkele keer mag dat er wel inzitten, maar ik mag toch van mezelf verwachten dat als ik een E speel als x-7-6-4-5-x, ik gewoon die vier noten laat klinken?

We zijn denk ik 4,5 uur bezig geweest met opnemen, maar als ik in feite 2 uur heb gespeeld, is het veel. Dat ben ik wel gewend: voor ik last kreeg van mijn rechterpols (die gister prima meewerkte), speelde ik zonder probleem 8 uur op een dag als ik daar zin in en tijd voor had. Ik denk daarnaast ook dat als ik op dunnere snaren zou spelen, dat juist moeilijker is: dikke snaren, zo merk ik, laten mijn lompheid toe. Ze corrigeren mij als ik te hard druk, of als ik harder aansla dan nodig. Ik weet zeker dat als ik dunner ga spelen, dat ik nog veel meer problemen krijg met nuances.

Overigens, dat ik meteen de bezwaren tegen suggesties noem, wil zeker niet zeggen dat ik het niet in overweging neem, ik waardeer de suggesties dan ook ontzettend.

[-=JEROEN=-]

Zo simpel zijn die partijen dus niet ;)

[FruscianteFan]

Zo simpel zijn die partijen dus niet ;)
Die conclusie kan ik, denk ik, ook trekken. Wel ging het vanavond sowieso een stuk relaxter. Ik heb bijna alleen maar staand gespeeld, de partijen waarvoor ik maar één snaar gebruik heb ik zittend gespeeld - zittend achter de computer, terwijl m'n vriend even iets anders ging doen.

Maar dat staand spelen heeft wel geholpen: ik stond echt heel erg relaxed te spelen, en zat er goed in. Ik voelde het gewoon, en dat heeft geresulteerd in een paar mooie opnames.

Neemt niet weg dat ik met sommige partijen moeite had, en dat ik in totaal een kleine 8 uur bezig ben geweest om in een stuk of 100 takes de 5 gitaarpartijen van een nummer van 5 minuten ofzo op te nemen. Maar het ging in elk geval beter dan de verwoede pogingen om het er goed op te krijgen. En het grappige is dat, hoewel ik gister alle partijen heb opgenomen, ik vandaag alle partijen heb vervangen.

[artnaz]

Ik heb er ook nog steeds last van eigenlijk. Nou ja, het is allemaal wel logisch. Alle kleine dingetjes hoor je, het moet gewoon perfect. Als je live speelt valt dat veel minder op.

Wat in de maat spelen betreft: wat ik wel eens doe is eerst heel simpel alleen de hoofdlijn (baslijn bijv.) goed inspelen. Als dan daarop de echte partij speelt, gaat het veel makkelijker, heb je meer houvast.

[-=JEROEN=-]

Zou het kunnen dat het perfect willen spelen invloed heeft op je ontspannenheid?

Maak je dezelfde soort fouten als je gewoon speelt, zonder opname?

[FruscianteFan]

Zou het kunnen dat het perfect willen spelen invloed heeft op je ontspannenheid?

Maak je dezelfde soort fouten als je gewoon speelt, zonder opname?
Denk het wel ja, volgens mij heb ik mijn gitaarpartij voor dit nummer nog nooit helemaal vlekkeloos gespeeld. Nooit zo op gelet eigenlijk, want dat simpele tremolopicking is niet iets waarvan je denkt dat het problemen gaat opleveren.

[Harald]

Zoiets als een SIMPELE gitaarpartij bestaat niet als je opneemt. De strakheid die je nodig hebt luistert echt veel nauwer dan bij live spelen. Daarom is het groepje gevraagde studiogitaristen ook zo klein.

Je partijen goed kennen helpt. Wat ook kan helpen is vooraf al eens de boel op te nemen als testrecording. Je weet dan waar je tegenaanloopt.

Groot nadeel bij opnemen (en bij multitracking kom je daar nauwelijks onderuit, al kan het wel) is dat je met een hoofdtelefoon op speelt. Persoonlijk heb ik daar een hekel aan. Elk kleinigheidje valt dan nog eens extra op, en je bent al snel geneigd te stoppen voor dingen die je zonder hoofdtelefoon makkelijk zou laten gaan, en die ook eigenlijk helemaal niet storen. Maar goed, er zijn ook mensen die zo'n hoofdtelefoon juist fijn vinden. Wat iig dan goed is, is om van te voren ook met hoofdtelefoon te oefenen.

Concentratie is ook een groot probleem. Een stuk van 4 of 5 minuten echt foutloos spelen vereist een behoorlijk stuk concentratie. Stukken in partjes opdelen kan daarbij helpen.

Je zegt trouwens dat je het al live speelt, maar wel 5 partijen inspeelt voor de opname? Ik neem dan aan dat de live partij die je speelt anders is dan de studiopartijen?

[-=JEROEN=-]

Denk het wel ja, volgens mij heb ik mijn gitaarpartij voor dit nummer nog nooit helemaal vlekkeloos gespeeld. Nooit zo op gelet eigenlijk, want dat simpele tremolopicking is niet iets waarvan je denkt dat het problemen gaat opleveren.
Juist, dus nu wordt van je verwacht dat je het ineens anders speelt en dat lukt niet zo maar? Vind ik wel begrijpelijk, je bent dit niet gewend.

Mijn tip is om te beginnen met het stuk heel wat trager te spelen, en zodra dat echt vlekkeloos gaat, pas dan het tempo langzaam op te bouwen naar het normale tempo.

Of genoegen nemen met de kleine foutjes en het met een 'live sound' op te nemen (zo deden wij dat meestal, want niemand was echt heel erg strak bij ons).

[FruscianteFan]

Het moeilijkste stuk was mijn eigen partij en de tegenpartij van de 2e gitarist: allebei 16 maten lang in 8en dezelfde noot spelen. In mijn partij is dat met tremolopicking, in zijn partij sla ik alleen naar beneden aan. Het was dus niet zo dat ik het ineens anders moet spelen: mijn partij speel ik altijd zo, alleen valt nu inderdaad ineens elk klein foutje op. Ook merkte ik op een gegeven moment dat ik een stuk zachter speelde dan normaal, wellicht vanwege het gebrek aan drums (die er nog op komen, het is een erg piano-based nummer).

Wat betreft de 5 gitaarpartijen: normaal speel ik door het hele nummer, eerst dus die tremolopicking en daarna met fingerpicking de akkoorden. De tweede gitarist speelt in de eerste sectie een tegenpartij, dan een tijdje niets, vervolgens een soort van gitaarsolo. Die solo heb ik tweemaal opgenomen, één keer clean en één keer op een andere gitaar met phaser. Overigens, ik neem alle gitaren zelf op omdat ik beduidend beter speel dan de tweede gitarist (die vooral zingt en bast). Dus, mijn partij heb ik uiteindelijk in 3 keer opgenomen, de partij van de andere gitarist heb ik in 2 keer opgenomen en 1 keer gedubd (6 dus in totaal). In dit geval deden we dat meer om de sound per sectie helemaal goed te krijgen, niet omdat we live iets anders spelen dan wat we opnemen.

Spelen met koptelefoon vind ik niet eens zo vervelend. Sterker nog, als ik wil, kan het mijn eigen gitaarpartij makkelijk verhullen. We hebben namelijk gewoon met m'n versterker en een microfoon opgenomen, en in feite zou ik mezelf nog aardig kunnen horen als die partij zelf niet eens in de mix zit (en ik dus alleen direct via de versterker en de gitaar zelf hoor wat ik speel). Wel is het inderdaad zo dat je die kleine details die je met koptelefoon supergoed hoort, op speaker in de mix nauwelijks terughoort. Op een klein foutje na, dat we digitaal gecorrigeerd hebben.

[FruscianteFan]

Voor de geïnteresseerden: ik heb nu beschikking over de versie met alleen piano en gitaren. Het is uiteraard trouwens niet echt de bedoeling dat ik die op internet gooi, maar toch. Als je het heel graag wilt horen, kan ik hem wel sturen...

[RB-1]

Voor dit soort dingen heb je ook een producer nodig eigenlijk. Iemand die je uitdaagt om het beter te doen, maar ook voorkomt dat je jezelf verliest in details en gefrustreerd raakt. Hoe wij (met producer) werken: de feel van het nummer is het belangrijkste. Liever hier en daar wat slordig maar vol plezier en energie, dan perfect maar stijf en angstig gespeeld. Daarom nemen we in principe ook alles tegelijk op, niet laag voor laag. 1 of 2 missers in een take willen we nog wel corrigeren, maar meer dan dat niet. Voor je het weet ben je alles tien keer over aan het doen.Dat hebben wij voor onze laatste CD ook zo gedaan, met als resultaat dat iedereen erg tevreden was behalve ik. Dat doe ik dus NOOIT weer.
Gewoon laag voor laag, desnoods iets 50 x inspelen en me kleurenblind editen, totdat ik een versie heb die wel goed is.
Alleen voor iets met meerstemmige zang maak ik een uitzondering, dat moet in 1 keer. Maar dat komt doordat ik met een koptelefoon op niet goed kan intoneren.

[FruscianteFan]

Dat hebben wij voor onze laatste CD ook zo gedaan, met als resultaat dat iedereen erg tevreden was behalve ik. Dat doe ik dus NOOIT weer.
Gewoon laag voor laag, desnoods iets 50 x inspelen en me kleurenblind editen, totdat ik een versie heb die wel goed is.
Alleen voor iets met meerstemmige zang maak ik een uitzondering, dat moet in 1 keer. Maar dat komt doordat ik met een koptelefoon op niet goed kan intoneren.
Tsjah, het hangt er gewoon helemaal van af. Ik ben een stuk eerder tevreden dan de helft van mijn band. Niet omdat ik het me er makkelijk van af wil maken, maar omdat ik niet wil dat de muziek perfect is. Sowieso was het trouwens misschien makkelijker geweest als ik iets van een compressor had gebruikt.

[EuroCinema]

Dat hebben wij voor onze laatste CD ook zo gedaan, met als resultaat dat iedereen erg tevreden was behalve ik. Dat doe ik dus NOOIT weer.
Gewoon laag voor laag, desnoods iets 50 x inspelen en me kleurenblind editen, totdat ik een versie heb die wel goed is.
Alleen voor iets met meerstemmige zang maak ik een uitzondering, dat moet in 1 keer. Maar dat komt doordat ik met een koptelefoon op niet goed kan intoneren.

Ik denk dat het ook veel uitmaakt of je arrangement helemaal vaststaat. Wij spelen veel nummers geen 2 keer precies hetzelfde, onze bassist reageert bijvoorbeeld heel sterk op wat de solist speelt, en hammondsolo's nemen in intensiteit toe waarbij wij allemaal de toetsenist volgen. Die dingen ben je kwijt als je laag-voor-laag gaat. Keerzijde is inderdaad dat er weleens een dingetje in zit waarvan je zelf denkt: die had ik anders willen spelen. We zijn daarin elkaars klankbord: klinkt het - ondanks dat ik iets anders in m'n hoofd had - goed of niet? Moet er wel bijzeggen: slechte timing (of wat in onze oren zo klinkt) accepteren we nooit, dat moet over. Maar een bijgeluidje of onbedoeld nootje in een solo, dat geeft soms ook charme en authenticiteit.

[-=JEROEN=-]

al doende leert men

en zo te horen heb je heel wat bijgeleerd nu

:ok:

ben wel benieuwd naar het eind resultaat ;)

[FruscianteFan]

Ik denk dat het ook veel uitmaakt of je arrangement helemaal vaststaat. Wij spelen veel nummers geen 2 keer precies hetzelfde, onze bassist reageert bijvoorbeeld heel sterk op wat de solist speelt, en hammondsolo's nemen in intensiteit toe waarbij wij allemaal de toetsenist volgen. Die dingen ben je kwijt als je laag-voor-laag gaat. Keerzijde is inderdaad dat er weleens een dingetje in zit waarvan je zelf denkt: die had ik anders willen spelen. We zijn daarin elkaars klankbord: klinkt het - ondanks dat ik iets anders in m'n hoofd had - goed of niet? Moet er wel bijzeggen: slechte timing (of wat in onze oren zo klinkt) accepteren we nooit, dat moet over. Maar een bijgeluidje of onbedoeld nootje in een solo, dat geeft soms ook charme en authenticiteit.
Ik ben het er niet helemaal mee eens dat je met laag-voor-laag de spontaniteit per se kwijtraakt. De interactie werkt alleen nog maar één kant op. Maar toen ik er zaterdag eenmaal goed inzat, voelde ik het wel ook echt. Ik begon te zweven, en da's precies de bedoeling van het nummer.

[Pepe]

Er is een levensgroot verschil tussen live en studio spelen. Als het eerste een schilderij is wat je ter plekke maakt dan is de tweede een ministek waar alle kleurtjes in de juiste vakken gezet moeten worden.

Ik speel graag met alleen de drumtrack op de koptelefoon, de basis van het ritme. De andere instrumenten zijn daar ook op gebasseerd maar ieder heeft zijn eigen afwijking dus dat zit alleen maar in de weg.
Consistente appergio's zijn de lastigste dingen om strak in te spelen, het helpt om je te focussen op de 1 en de andere noten in een flow te krijgen. Je moet je concentreren op de flow maar niet op de noten afzonderlijk, dan bouw je overconcentratie op dat halverwege je uit de bocht doet vliegen.

[Terminus]

Er is een levensgroot verschil tussen live en studio spelen. Als het eerste een schilderij is wat je ter plekke maakt dan is de tweede een ministek waar alle kleurtjes in de juiste vakken gezet moeten worden.

Ik speel graag met alleen de drumtrack op de koptelefoon, de basis van het ritme. De andere instrumenten zijn daar ook op gebasseerd maar ieder heeft zijn eigen afwijking dus dat zit alleen maar in de weg.
Consistente appergio's zijn de lastigste dingen om strak in te spelen, het helpt om je te focussen op de 1 en de andere noten in een flow te krijgen. Je moet je concentreren op de flow maar niet op de noten afzonderlijk, dan bouw je overconcentratie op dat halverwege je uit de bocht doet vliegen.

Overconcentratie is inderdaad al snel een probleem, maar als je alleen stukje van 2 maten moet fixen is het geen probleem en levert het soms zelfs betere takes op. Dan moet je wel geduld hebben en van je fouten leren.

[RB-1]

Consistente appergio's zijn de lastigste dingen om strak in te spelen, het helpt om je te focussen op de 1 en de andere noten in een flow te krijgen. Je moet je concentreren op de flow maar niet op de noten afzonderlijk, dan bouw je overconcentratie op dat halverwege je uit de bocht doet vliegen.Goh, wat klinkt dat bekend... Ik speel (o.a.) bluegrass banjo.

[Pepe]

Goh, wat klinkt dat bekend... Ik speel (o.a.) bluegrass banjo.
.. en hoe langzamer de appergio's, hoe moeilijker he?
Sowieso zijn langzame dingen lastiger dan de snelle om goed op tape te krijgen.
Soms wordt er aan je gevraagd om die snelle lick langzaam te spelen en als ineens timing om de hoek komt kijken... ongelukken komen er van.

[EuroCinema]

Ik ben het er niet helemaal mee eens dat je met laag-voor-laag de spontaniteit per se kwijtraakt. De interactie werkt alleen nog maar één kant op. Maar toen ik er zaterdag eenmaal goed inzat, voelde ik het wel ook echt. Ik begon te zweven, en da's precies de bedoeling van het nummer.

Eens, (ook met wat Pepe zegt over ministeck en zo). ik denk dat dit bij een mooi uitgearrangeerd pop/rocknummer ook gewoon anders werkt dan in ons genre. Ons type bands komt sowieso vaak live het best tot z'n recht, en die sound en feel wil je dan in de studio zo goed mogelijk benaderen. Terwijl veel pop/rockbands juist voor het omgekeerde dillemma staan. Ik ben wel benieuwd naar jullie opnamen nu!

[Harald]

.. en hoe langzamer de appergio's, hoe moeilijker he?
Sowieso zijn langzame dingen lastiger dan de snelle om goed op tape te krijgen.
Soms wordt er aan je gevraagd om die snelle lick langzaam te spelen en als ineens timing om de hoek komt kijken... ongelukken komen er van.

Niet alleen de timing, maar bij langzame partijen luistert alles gewoon veel nauwer. Speel je live een up tempo stuk met snel gepingel dan kom je met wat foutjes nog wel weg. Maar een ballad die het van een goede 'delivery' moet hebben met een simpele melodie, dan is elke aarzeling en elk foutje fnuikend. Qua dynamiek is stevig spelen ook nooit een probleem, maar als je een paar nootjes echt heel subtiel moet inzetten mag je hopen dat je niet net de bibbers hebt... of zonder volume pedaal op een akoestische gitaar een mooie fadeout maken. Zo effectief als het lukt, maar makkelijk is anders!

Snel spelen is voor watjes :seriousf: ;)

Ministeck, is wel mooi gezegd. In de studio is de kunst idd. om het punt te vinden waarbij je niet nog meer op perfectie kunt letten zonder aan feel in te boeten. Live gaat feel en uitstraling boven alles. Op een cd is het lullige dat als je dat foutje éénmaal gehoord hebt, je het altijd gaat horen :( Tegelijkertijd mag een perfecte opname zonder feel en emotie ook zo de prullebak in...

[FruscianteFan]

Eens, (ook met wat Pepe zegt over ministeck en zo). ik denk dat dit bij een mooi uitgearrangeerd pop/rocknummer ook gewoon anders werkt dan in ons genre. Ons type bands komt sowieso vaak live het best tot z'n recht, en die sound en feel wil je dan in de studio zo goed mogelijk benaderen. Terwijl veel pop/rockbands juist voor het omgekeerde dillemma staan. Ik ben wel benieuwd naar jullie opnamen nu!
Echt een dilemma is het niet, maar we proberen het opnemen en het live spelen wel op hun eigen manier te benaderen. We schrijven de nummers in principe zo dat we ze met z'n vieren (of binnenkort waarschijnlijk vijven) goed kunnen uitvoeren, maar als we dan toch laag voor laag opnemen, kunnen we maar beter voor elk onderdeel in elke sectie het beste kiezen. Dat resulteert dus ook in dingen als dat ik in principe alle gitaren opneem, ook al speelt iemand anders live mee. Zo ook zingen we live met z'n drieën, bij opnames zingt de beste zanger gewoon alles in (al wordt ermee geëxperimenteerd).

@ Harald: ook leuk: vertragingen strak inspelen!

[Harald]

Niets zo leuk als een rubato partij moeten dubbelen of multitracken :stop: Maar als het een bewuste vertraging is lukt het meestal nog wel, vooropgesteld dat de eerste track gewoon goed gedaan is.

Trouwens wat betreft de verschillende partijen in de studio en live neig ik zelf toch sterk naar de aanpak van bands als Queen en ZZ Top, die live gewoon een heel andere sound hebben dan studio. Op een studioopname kun je ideëen uitwerken die live niet praktisch zijn als je niet met 10 man op het podium wilt staan. Maar soms kan een nummer daar wel juist leuker van worden. Live moet je het dan gewoon net wat anders spelen. Bij House on the hill heb ik 3 rhytm tracks ingespeeld en de solo apart gedaan. In het refrein is het ook van dat dubbelloops gitaarwerk. Live speel ik die twee stemmen gewoon tegelijk, klinkt net wat minder. Waarom zou je dat in de studio niet doen! Mariëlla heeft later nog wat backingvocals ingezongen. Live speel ik gewoon 1 partij die dan tijdens de solo wegvalt. Ook geen backing vocals, maar het komt even goed over. Studioopname daarvan klinkt wel te gek.

[Pepe]

Wat lastig kan zijn is wanneer je partij haken en ogen heeft en er achter dat glas een dozijn ogen je aanstaren, je gemompel hoort in je koptelefoon (eerst misschien maar de toetsen...) en na 12 takes de producer in de microfoon galmt..."okee, en DIT WORDT "M! IK VOEL HET!"
Het overkomt iedere gitarist wel eens.

Nog lastiger wordt het wanneer je opgeroepen wordt om wat kantjes in te spelen en je ineens een A4tje met noten onder je neus gedrukt krijgt en de producer in de microfoon galmt "OKEE, EERSTE TAKE.. DIT WORDT "M! IK VOEL HET!"

[FruscianteFan]

Wat lastig kan zijn is wanneer je partij haken en ogen heeft en er achter dat glas een dozijn ogen je aanstaren, je gemompel hoort in je koptelefoon (eerst misschien maar de toetsen...) en na 12 takes de producer in de microfoon galmt..."okee, en DIT WORDT "M! IK VOEL HET!"
Het overkomt iedere gitarist wel eens.

Nog lastiger wordt het wanneer je opgeroepen wordt om wat kantjes in te spelen en je ineens een A4tje met noten onder je neus gedrukt krijgt en de producer in de microfoon galmt "OKEE, EERSTE TAKE.. DIT WORDT "M! IK VOEL HET!"
Tsjah, dan was dit toch een stuk relaxter. Gewoon op de slaapkamer van de toetsenist, die op mijn verzoek even wegging. Toen heb ik de betreffende partij gewoon 3 keer ingespeeld (naast nog een stuk of 5 halverwege afgebroken pogingen), en hem erbij gehaald om ze terug te luisteren. Sowieso vind ik het erg fijn werken om gewoon een sessie van 4 uur te maken en als het er dan niet op staat, doen we het gewoon een andere keer. Kost verder toch geen tijd als je niet in een studio zit.

[Harald]

Ontspanning is sowieso superbelangrijk bij opnemen. Op mijn solocd staat één first take. Dat was een nummer wat ik min of meer als 'spare' achter de hand had. Op een gegeven moment had ik even behoefte aan iets lichts en stelde voor om even een kwartiertje gewoon wat te proberen. Ik speelde Armchair Hero gewoon voor de lol, wat toch al voor zo'n 50 % improvisatie is, en daar hebben we achteraf alleen een klein foutje uitge-edit. De feel was daarvan zo goed dat het gelijk duidelijk was dat het op de cd zou komen. Als je dan niet iig wilt dat het goed gaat speel je weer anders lijkt het toch.

Ben sowieso wat vrijer bij de geïmproviseerde stukken. Vind dat om op te nemen eigenlijk nog makkelijker dan vaststaande arrangementen. Zo zitten er wel meer stukken op mijn eerste cd. Zal voor de volgende wel niet anders zijn.

[Chocola]

Ik heb alleen de begin-post gelezen, dus daar reageer ik dan ook op.

Ik speel altijd digitaal en neem erg vaak op, is een goede manier om je fouten te ontdekken. Het stomme is alleen dat als ik het gewoon voor de lol een keer opneem zonder erbij na te denken ik vrijwel geen fouten maak en alles lekker strak is, meer feeling als het ware. Als ik daarna een take perfect probeer te spelen omdat het "moet" voor de opname moet ik het soms 30 keer opnieuw doen omdat het gewoon niet gaat. Ik ga dan opeens uit de maat spelen omdat ik zo precies in het ritme probeer te spelen, maak rare fouten die ik normaal nooit maak e.d.

Ik speel nu 2.5 jaar gitaar ongeveer, ook nooit les gehad. Maar ik denk ook niet dat het hier iets mee te maken heeft, al ben ik er wel van overtuigt dat ik een stuk beter had kunnen spelen als ik 2.5 jaar les zou hebben gehad, toch speel ik vergeleken met anderen die wel les hebben absoluut niet slecht naar mijn mening.

Voor mij geldt dat ik een opname het beste maak als ik me vrij voel, niet gedwongen om het goed te doen, en als ik lekker mag improviseren. Ik nam bijvoorbeeld laatst het nummer Sweet Child O'Mine op en ik verneukte het steeds omdat ik exact wilde doen wat Slash deed (en nu zul je denken: "maar dat is uber simpel toch?", dat is ook zo, maar toch lukte het niet :() tot dat ik het had opgegeven en nog één keer ging proberen om even lekker te jammen op mijn backingtrack. En je raad het al, het is een leuke opname geworden die meer "my-style" is, en minder "slash", maar als nog wel gepast. Vrijwel geen fouten, perfect in de maat (aan de andere kant, hoe kan je fouten maken als je maar wat speelt en niet vast zit aan bepaalde noten? :D).

Dus, wellicht moet je gewoon relaxt spelen en niet per se alle noten exact willen pakken die je hebt afgesproken met jezelf en de muzieknoten :D.

Er ontstaat een vreemd soort spanning waardoor ik fouten ga maken als ik iets moet denk ik dan maar...

Hebben meer-ervaren gitaristen hier ook nog last van? Zo nee, wat doe ik fout? Hoe kan ik het (makkelijker) "onder druk" ook goed spelen?

[FruscianteFan]

Dank je Resonare, maar je kunt van mij (zelfs van mij ja) aannemen dat het wel went. Eerst werd ik strontzenuwachtig voor de opnames die ik zelf op myspace gooi, nu valt dat wel weer mee. Maar goed, het is pas de tweede keer dat ik mijn partijen inspeel voor de band (afgezien van de opnames tijdens repetities), en dan is het toch wel erg fijn als ik geen foutjes maak.

De toetsenist wil dit nummer gebruiken voor toelating op het conservatorium (compositie), en sowieso willen we gewoon onze nummers goed opnemen, ook al is het geen topkwaliteit qua opnemen. Met andere woorden, we leggen de lat nu best hoog en dat is ook wat ik wil. Alle reden om de partijen die gewoon helemaal vaststaan, zo goed en strak mogelijk in te spelen!

[Klopgeest]

Heel eerlijk gezegd denk ik toch dat het voor 't grootste gedeelte met techniek te maken heeft. Als je moeite hebt om een bepaald muziekstuk te spelen, dan beheers je de techniek gewoon nog niet.

Dan kun je wel zeggen dat het bij Live spelen wel goed gaat, maar omdat er dan veel andere geluiden zijn hoor je de fouten veel minder snel dan wanneer je 'naakt' gaat voor 'n opname en jouw spel opeens geïsoleerd wordt.

[FruscianteFan]

Heel eerlijk gezegd denk ik toch dat het voor 't grootste gedeelte met techniek te maken heeft. Als je moeite hebt om een bepaald muziekstuk te spelen, dan beheers je de techniek gewoon nog niet.

Dan kun je wel zeggen dat het bij Live spelen wel goed gaat, maar omdat er dan veel andere geluiden zijn hoor je de fouten veel minder snel dan wanneer je 'naakt' gaat voor 'n opname en jouw spel opeens geïsoleerd wordt.
Voor een groot deel zul je daar gelijk in hebben, en dat is ook iets waar ik sowieso aan kan werken. Maar dan kun je dit topic beschouwen als een vraag naar hoe ik die bepaalde techniek het beste kan verbeteren.

En toch, ik heb het idee dat als ik er niet mee bezig ben, het automatisch een stuk beter gaat, zeker bij zoiets neurotisch als steeds dezelfde noot aanslaan.

[FruscianteFan]

Nu ik de ongeproduceerde (of iig erg grove) demo heb teruggehoord (dus met alle instrumenten en zang), vind ik mijn gitaarspel eigenlijk helemaal niet meer storend slordig. Er zitten nog wel onvolmaaktheden in, maar het valt zo reuze mee. Vind ik.

(Voor degene die nu echt helemaal benieuwd zijn naar de muziek van mijn band, de demo die al wat meer af is, Reflections, staat op mijn myspace, zie onderschrift. Staat onderaan)

[aaronstonebeat]

Ik zit er nu naar te luisteren en ik vind het behoorlijk te gek klinken :ok: Een nummer om een beetje geduld bij te hebben maar dan heb je ook wat.

Ik kan me voorstellen dat de partij uitdagend is door de mate van herhaling; dat het niet meevalt het de hele tijd goed te blijven doen.
En af en toe ook nog op het juiste moment te stoppen :cooler:

[el loco]

Ik heb nooit zo`n moeite gehad met studio-opnames, ging altijd wel vrij snel. Twee dingen die je moet doen:
- zorg dat je je partijen goed kent (oefenen, oefenen, oefenen)
- concentratie: focus jezelf en zet het op band (of harddrive)

Veel meer is er niet over te zeggen: je moet het gewoon doen!

[FruscianteFan]

De partij kennen is dan weer het probleem niet. Het zou best wel eens kunnen dat het probleem is dat ik niet genoeg oefen. Het is een erg simpele partij, maar die 2 uur die ik per dag speel, besteed ik vaak niet aan het repeteren van mijn eigen partijen. Aan de andere kant, gister heb ik voor een ander project wat gitaren opgenomen waarvan het de tweede keer was dat ik erop zat. Dat was wel wat lastig omdat ik het helemaal niet had geoefend, maar het staat er prima op.

Concentratie is denk ik een veel groter probleem. Afgezien van het niet oefenen op perfectie, is het niet zo dat ik me niet concentreer, integendeel.

Heb trouwens dat nummer weer van m'n myspace gehaald, bedacht dat het niet zo'n goed idee was om dat zonder overleg te doen.

[el loco]

De partij kennen is dan weer het probleem niet. Het zou best wel eens kunnen dat het probleem is dat ik niet genoeg oefen. Het is een erg simpele partij, maar die 2 uur die ik per dag speel, besteed ik vaak niet aan het repeteren van mijn eigen partijen. ...

Tja, als dan blijkt dat je je eigen partijen eigenlijk niet goed (genoeg) kunt spelen zit daar toch wél het probleem? Alleen weten wat je moet spelen is niet genoeg. Of mis ik nu iets?

Buiten dat: als jij je partij door en door kent, ga je ook met meer zelfvertrouwen de studio in, waardoor concentreren makkelijker gaat, etc.

[showband]

Normaliter gebruik ik de regel: "als ik het niet foutloos 10 a 20 BPM sneller kan spelen? Dan is de partij nog niet goed ingestudeerd".

Half tempo studeren totdat het helemaal goed zit en dan opvoeren tot een tempo dat hoger ligt dan wat je bij de opname nodig hebt.

Als je dan op de recordknop drukt weet je gewoon dat je het kan spelen. Scheelt stress en de sound zal sowiso relaxter zijn dan een " kan het net spelen" take.

Er is trouwens niets mis mee om in de studio een ding wat niet werkt te vervangen door een of meer partijen die samen wel werken.

[FruscianteFan]

Ik neem je advies zeker ter harte, maar ik denk wel dat dit niet een geval is van "ik kan het nog maar net spelen".

Al voorzie ik wel problemen, want ik heb ook gitaarpartijen geschreven waar ik flink op heb moeten oefenen voor ze ergens naar klonken.