Verschil Blues-solo en Rock 'n roll-solo?

[HenkieKnip]

Hey allemaal,

Zoals de topictitel al vermeldt is mijn vraag wat het verschil is tussen een solo in de blues en in rock 'n roll.

Ik heb veel geoefend op solootjes met blues-backingtracks, waarbij ik vooral de pentatonische ladder gebruik. Dit gaat vrij aardig vind ik, dus wou een stapje vooruit gaan maken. Omdat in de rock 'n roll (dus echt het Elvis, Chuck Berry-genre) meestal dezelfde akkoorden worden gebruikt (en ik de muziek sowieso leuk vind..) leek me dat een logische stap.

Alleen lijkt het of ik nu vast blijf zitten in mijn bluesachtige solootjes. Het klinkt niet echt rock 'n roll zeg maar. Is er een ander verschil tussen die muziekstijlen dan alleen de snelheid? Zowel qua sound als speelstijl bedoel ik dan.

[Maleco]

Hier heb ik zelf ook last van, verval bij het improviseren in de bluesiere loopjes..
Ga dit ook even volgen :)

[pimmetje]

Poeh... lastige... ik denk idd dat ik bij een rock 'n rolletje ook al snel in dezelfde bluesval trap :D.

Maar volgens mij ligt een verschil meer in het riff per akkoord werken bij RnR tegenover iets "losser over de hele zooi heen" fraseren bij blues... om het zeer oneerbiedig te zeggen :D.
Bij RnR de solo iets sterker thematisch beperken en herhalen (met kleine variaties), zeg maar.

[Harald]

Rock & roll en blues zijn wel verwant, en gebruiken dezelfde harmonische basisstructuur, maar er zijn ook grote verschillen. De gemiddelde rock & roll solo is eigenlijk vrij jazzy vergeleken bij de wat oudere blues. Uiteraard zijn er ook wel weer voorbeelden te bedenken die daar dan weer tussen zitten.

Daarnaast vind je in de rock & roll stiekem ook wel wat country achtige invloeden terug... meen ooit gelezen te hebben dat Chet Atkins ook wel wat oude plaatjes van Elvis heeft ingespeeld. Als je naar de oude opnames van Just because luistert klinkt dat igg wel geloofwaardig.

Chuck Berry is weer wat bluesier, maar gebruikt eigenlijk vooral heel veel variaties op een klein aantal rifjes, vaak deels vanuit akkoordvormen, en deels variaties op pentatoniek gecombineerd.

Wat je zou kunnen doen is gewoon eens een paar liedjes van Chuck Berry en wat oude dingen van Elvis letterlijk leren na spelen. (en doe jezelf een plezier, probeer het gewoon op gehoor uit te zoeken, ipv gelijk de tabs te zoeken) Je zult dan zien dat dat veel minder strikt op de pentatonische ladder gebaseerd is dan het gros van de recht toe recht aan oude blues. Als je dat gedaan hebt weer gaan improviseren met de nieuwe ideeen.

En last but not least, zorg dat je genoeg muziek in de stijl die je jezelf wilt aanleren hebt, en luister eens een paar weken alleen daarnaar. Je zult zien dat zelfs dat je al op weg helpt.

[EuroCinema]

+1 voor de reactie van Harald. Rock n roll heeft inderdaad veel meer raakvlakken met (swing)jazz en country, waarbij de akkoordtonen een grotere rol spelen dan (pentatonische) toonladders. Het kan helpen om een naar Charlie Christian te luisteren, voor mij was dat een eye-opener voor waar bepaalde dingen van Chuck Berry vandaan komen bijvoorbeeld.

[HenkieKnip]

Ok, bedankt voor de antwoorden!

Klopt het dan dat het eigenlijk zo is dat de bluessolo een verhaal op zich is wat zich meestal wat langer laat duren, en de RnR-solo meer een aantal herhalingen is van oftewel de akkoordenlicks die meestal toch al in de songs zitten en/of het volgen van de zanglijn?

Bij RnR hoor ik in ieder geval vaak/vaker dat de solo 'onderbroken' wordt door 1 noot die misschien wel 2 maten achter elkaar ritmisch wordt gespeeld.

[terrasbeest]

even goed luisteren naar Chuck Berry. Nummers als Route66, O Carol, Memphis Tennessee zijn niet moeilijk na te spelen. De Stones hebben bvb een paar van die Berry nummers gecovered.

En dit natuurlijk :

http://www.youtube.com/watch?v=AEq62iQo0eU

[terrasbeest]

even goed luisteren naar Chuck Berry. Nummers als Route66, O Carol, Memphis Tennessee zijn niet moeilijk na te spelen. De Stones hebben bvb een paar van die Berry nummers gecovered.

En dit natuurlijk :

http://www.youtube.com/watch?v=AEq62iQo0eU

Djiezes,wat was die kerel Live slecht.Heb 'm ooit één keer gezien, net zo....

[Pepe]

Ok, bedankt voor de antwoorden!

Klopt het dan dat het eigenlijk zo is dat de bluessolo een verhaal op zich is wat zich meestal wat langer laat duren, en de RnR-solo meer een aantal herhalingen is van oftewel de akkoordenlicks die meestal toch al in de songs zitten en/of het volgen van de zanglijn?

Ja, grofweg wel.
In rock'n roll is de phrasing anders, big difference, en wordt er doorlopend geswitched tussen majeur en mineur ladders of verhoogde en verlaagde tersten en zevens in dezelfde ladder. Maar het loopt in elkaar over, een BB King shuffle doet beide om het ingewikkeld te maken.

Toen ik in een Rock'billy bandje ging spelen moest ik tons of standard classic licks leren, die moet je uit je mouw kunnen schudden. Dan kom je al snel terecht bij de country voor de chickenpickin'en double bends en voor je het weet zit je in Louis Jordan.
De phrasing is in shuffle, die komt uit de jazz dus je moet huppelen inplaats van recht op en neer.

Als je een pentatonische ladder kan spelen dan kan je ook in majeur uit de voeten, alles drie vakjes naar links, een em en G delen dezelfde noten.

Wat MIJ in ieder geval enorm geholpen heeft is het gitaarwerk van Cliff Gallup uitpluizen, gitarist op de eerste twee albums van Gene Vincent. Awsome stuff.

[EuroCinema]

Ok, bedankt voor de antwoorden!

Klopt het dan dat het eigenlijk zo is dat de bluessolo een verhaal op zich is wat zich meestal wat langer laat duren, en de RnR-solo meer een aantal herhalingen is van oftewel de akkoordenlicks die meestal toch al in de songs zitten en/of het volgen van de zanglijn?

Bij RnR hoor ik in ieder geval vaak/vaker dat de solo 'onderbroken' wordt door 1 noot die misschien wel 2 maten achter elkaar ritmisch wordt gespeeld.

Hmm... bij rock n roll is de solo meer gebaseerd op de akkoorden. Een typische bluesmuzikant zal in een bluesschema in A over de A en de D vaak allebei A penta mineur spelen. Chuck Berry speelt vaak wel echt dingen uit A over de A en uit D over de D. Heeft-ie trouwens een leuk simpel jazztrucje voor: denk A7 over de A7 en Am7 over de D7. (intro lick van Carol bijvoorbeeld volgens mij). Die licks leren heeft dus weinig zin als je hun relatie tot de akkoorden niet ziet. De denkwijze is namelijk echt anders: toonaard-toonladder versus akkoorden-arpeggio's.

Loopt in praktijk overigens allemaal erg door elkaar. Zo speelt Hendrix in Red House soms dingen die heel jazz-achtig de akkoorden aftekenen, en kan een jazzer als Burrell soms even lekker pentatonisch de akkoorden negeren. Het verbreedt sowieso je horizon om beide denkwijzen te gaan beheersen.

['66 special]

Wat MIJ in ieder geval enorm geholpen heeft is het gitaarwerk van Cliff Gallup uitpluizen, gitarist op de eerste twee albums van Gene Vincent. Awsome stuff.

Inclusief het gebruik van thumb en fingerpicks van metaal :o ?

Scotty Moore en Cliff Gallup zijn wel wezenlijk anders dan Chuck Berry, zij baseren zich inderdaad voor een groot deel op akkoord fragmenten.

Ook leuk om uit te zoeken zijn de dingen die Grady Martin (bv Johnny Burnette/R 'n R trio en Johnny Horton) en Hank Garland (ook bij Elvis, bv Little Sister) als sessie gitarist hebben gedaan.

Op Just Because (Gibson ES-295 en een tweed Fendertje) is overigens Scotty Moore te horen, net zoals op My Baby Left Me (Gibson L5 en EchoSonic versterker) (mijn favoriet van de heren Presley, Moore, Black en Fontana).
http://www.youtube.com/watch?v=WR8sxX0GoFo

En als je ver genoeg spit kom je inderdaad bij Charlie Christian en T-Bone Walker uit. Hoewel het fingerpicking gedeelte bij Merle Travis vandaan komt.