Verschillende gitaren beter voor techniek

[stratestic]

Rare vraag misschien maar; ik las in een interview met Joe Bonamassa het advies om eens in de zoveel tijd
een andere gitaar te kopen omdat het een andere manier van gitaarspelen is en je daarmee een andere kijk op gitaren krijgt.
Je zou je techniek breder ontwikkelen. Klopt dit? Een Les Pauls klinkt natuurlijk heel anders als een tele en
of een Gibson ES335 maar ga je daar ook anders op/door spelen?

[Brewskie]

Ik heb zelf altijd gedacht dat het de ontwikkeling in het begin wat afremt, als je veel wisselt van gitaar.

Ik pak zelf soms de strat, dan weer de les paul, dan weer de eastman akoestisch en dan weer de basgitaar. Elke keer weer andere stringbreedte, andere mensuur, waardoor zowel je linker als rechter hand zich weer moet aanpassen. Over het aanpassen van de hersenen nog maar te zwijgen.

Dus ik vind het een interessante vraag. Ben benieuwd wat de andere forumleden er van vinden.

[johanb]

bij mij is zelfs de kleur van de toets van invloed,maple of rosewood .Veel verschillende gitaren bespelen is niet verkeerd volgens mij.Je kunt het vanaf nu ook als argument gebruiken om je collectie uit te breiden

[gorgasm]

volgens mij bouw je een grotere "ervaring" op. Vooral accoustisch/electrisch vind ik een must. Maar ik DENK als je altijd op dezelfde gaat spelen, dat je die uiteraard beter gaat kennen en moeilijkere dingen(technisch en frasering)erop zal kunnen brengen.

[Thundermane]

Ik zou hooguit zeggen dat bepaalde gitaren meer geschikt zijn voor bepaalde technieken... Voor de rest: Same difference.

[Rinze]

Daarom heb ik zoveel gitaren, omdat het goed is voor mijn techniek.












:soinnocent:

[-=JEROEN=-]

Ik ben het met Joe eens. Heb dezelfde ervaring. Op een Gibson speel ik anders dan op een Fender. Ook omdat ze anders klinken. Pak ook eens een akoestische gitaar beet en ervaar het enorme verschil!

[Butcher]

Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat dit absoluut waar is.

Een van m'n idolen is Edie Shaver, die country speelde op een Strat door een 200Watt Mesa Boogie, dus ik dacht, ik hoef geen Telecaster te hebben. Het punt was alleen dat Chicken picking voor geen meter lukte. Maar ik had het idee dat ik 'gewoon' meer moest oefenen.
Uiteindelijk heb ik een Telecaster met een B-bender gekocht, puur en alleen vanwege die bender. Ik plug in, en wis en warempel, chicken picking was geen probleem meer, en sindsdien speel ik chicken picking zowel op Teles als Strats. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat vanwege de constructie verschillen een Strat en en Tele (contoured body vs plank, ashtray bridge vs tremelo bar, etc) je hand verschillend op de gitaar ligt, waardoor je anders gaat spelen, en de manier waarop je hand op een Tele ligt geeft je het groene licht voor chicken picking.

Verder denk ik dat je anders speelt op verschillende instrumenten omdat ieder gitaar type (Les Paul, Hollowbody, Tele, Strat, Floyd Rose) distinctief verschillend klinkt, en je past je techniek aan om die karakteristieken naar voren te brengen. Daarbij komt dat er dingen zijn die je op bepaalde gitaren niet kunt doen (unison bends op een Ibanez JEM, bijvoorbeeld.)

[RB-1]

Ach, ik switch continue tussen mijn verschillende snaarinstrumenten (gitaar, mandoline, banjo & dobro) en nu ik ook sinds 37 jaar weer eens elektrisch speel, pak ik ook van tijd tot tijd m'n LP-kloon...

Van de mandoline krijg ik, behalve plectrumtechniek, de kracht en de snelheid op de vierkante millimeter.
De banjo levert het spelen over het hele fingerboard en de beheersing van de rechterhand, de dobro het onconventioneel en 'vocaal' denken, zodat ik met voldoende technische bagage op de gitaar aan het werk kan.
Gek genoeg lijkt het LH gevoel op de LP meer op de banjo dan op de gitaar.

Ik raad dan ook iedere gitarist aan om er minstens 1 ander snaarinstrument bij te nemen.....

[Tankman]

Een nieuwe gitaar werkt meestal zeker wel inspirerend. Ik ben dan meestal het meest creatief bezig en schrijf het ene nummer na het andere.

En sowieso is iedere gitaar gewoon anders, dus ik kan me ook vinden in die theorie. Zelf vind ik het prettig om af en toe de electrische neer te zetter, allemaal, en de Spaanse even op te pakken. Dat is toch een wereld van verschil, en het is ook wat lastiger om knap geluid uit te krijgen. Het is ook nog eens goed voor de kracht in je handen.

[Arjan12]

(unison bends op een Ibanez JEM, bijvoorbeeld.)

Waarom zou dan niet kunnen?

[Butcher]

Vanwege de Floyd. Bend een snaar, en alle andere gaan in pitch omlaag omdat je de brug nar voren trekt.

[Tankman]

Vanwege de Floyd. Bend een snaar, en alle andere gaan in pitch omlaag omdat je de brug nar voren trekt.

Right...nooit last van gehad hoor...

[Harald]

nooit last van gehad kan, maar het is wel waar, fixed bridge is voor dat soort bends toch wel anders.

Houd er wel van te wisselen van instrument. Elke gitaar heeft zijn eigen karakter, en nodigt tot andere dingen uit. Zowel elektrisch als akoestisch. Elektrisch en akoestisch spelen is wat mij betreft trouwens net zo verschillend als orgel of piano spelen. Er zijn relatief weinig gitaristen die beide echt goed in de vingers hebben. Vaak hoor je dat het een elektrische gitarist is die wat akoestisch doet, of dat het een akoestische gitarist is die ook eens een elektrische gitaar op pakt.

Bij akoestische gitaren is het soms trouwens echt even zoeken naar de beste techniek voor die gitaar. Dat is per instrument toch wel anders, wat dat betreft is het soms wat langer op één instrument spelen ook goed. Om over nylon en staal snarig nog maar te zwijgen... Ook weer totaal verschillend. Als ik weer een bui heb dat ik wat klassieke dingen wil spelen kost het meestal een paar dagen voordat mijn nylonspel weer een beetje naar mijn zin klinkt.

[Eric van Esch]

Ik merk bij mijzelf dat ik bij het akoestisch spelen mijn fouten eerder hoor dan bij het elektrisch spelen. Door allerlei effecten in het elektrisch spelen kan je kleine fouten makkelijker maskeren. Ik probeer bij oefeningen met de elektrische gitaar zoveel moogelijk clean te spelen zonder effecten om fouten goed te kunnen horen. Later komen de effecten er wel bij.

Ik wissel zelf vaak van gitaar, soms tijdens het spelen al om dingen te kunnen proberen. Ik heb staan: Spaans klassiek, Western en elektrisch (semi-hollowbody) en ik speel eigenlijk even veel op alle gitaren. Heb niet het idee dat het me belemmerd, maar eerder het idee dat het mijn spel verbetert op deze manier.

[ErikE]

Vanwege de Floyd. Bend een snaar, en alle andere gaan in pitch omlaag omdat je de brug nar voren trekt.


Klopt, maar dat compenseer ik altijd door de andere snaar iets verder te benden.

Ik ben het trouwens eens met dat het goed is af en toe ook akoestisch te spelen. Als ik een paar weken op vakantie ben geweest met alleen een akoestische gitaar en ik pak thuis m'n electrische weer voel ik me net zo'n Duracell konijntje... alles gaat vanzelf.

[Terminus]

Je kan op een gitaar met een zwevende brug wel unison bends, je moet alleen meer kracht zetten of eigenlijk vooral verder benden omdat je tremolo je snaarspanning gelijk wil houden. Probeer maar eens een losse lage E aan te slaan en dan de B snaar flink te benden (dit gaat het makkelijkst rond de 12e fret). Je zult bij een zwevende brug merken dat de E snaar lager wordt hoe meer je bendt.

Maar goed ik dwaal van het onderwerp af.

[Harald]

Ik merk bij mijzelf dat ik bij het akoestisch spelen mijn fouten eerder hoor dan bij het elektrisch spelen. Door allerlei effecten in het elektrisch spelen kan je kleine fouten makkelijker maskeren.

Snaren die onbedoeld mee en/of door klinken zijn juist met wat distortion al snel veel storender. Soms valt dat juist extra op met wat meer scheur. Hangt een beetje van de soort partij af wat beter werkt. Sustain werkt met scheur ook heel anders dan clean, en je kunt de reactie van je versterker (feedback) juist heel goed in je spel betrekken als je improviseert. Dat kun je clean dan weer niet oefenen.

[vulvasonic]

Je basistechniek verandert er niet door, maar om het beste te halen uit de mogelijkheden en/of beperkingen van twee 'totaal' verschillende gitaren, zul je vaak voor een andere benadering moeten gaan. En dat kan zeker een bijdrage leveren in het opdoen van nieuwe ideeën en inspiratie.

Als ik een tijd lang voornamelijk op mijn telecaster heb gespeeld en ik besluit om eindelijk weer eens mijn ES 347 op te pakken, verbaas ik me er iedere keer weer over hoe die ES mij weet te inspireren tot het spelen van hele nieuwe dingen. Het levert altijd wel iets op waar ik later profijt van heb, ook als ik weer overstap naar een andere gitaar.

Hetzelfde geldt trouwens ook voor de invloed dat het karakteristieke geluid van een bepaalde versterker heeft op je manier van spelen. En soms heeft het tijd nodig om iets naar je hand te zetten.
Ik kon vroeger niks met het typische, ouderwetse Marshall geluid. Door omstandigheden gedwongen moest ik echter een tijd lang repeteren op een Marshall. In het begin klonk het nergens naar, maar na twee maanden wist ik precies hoe je je spel moest aanpassen om de bijzondere karakteristieken van het authentieke Marshall geluid er uit te wringen. Ook dit soort ervaringen dragen bij tot de ontwikkeling van jezelf als gitarist en de vooruitgang die je daarmee boekt.

[barno]

ik ben ook voorstander van zoveel mogelijk verschillend materiaal: andere gitaar, amp enz.. geeft inderdaad inspiratie tot andere technieken enz... op voorwaarde dat je niet dadelijk begint te vloeken omdat het niet "jouw sound" is enz...
Ik heb ook geen holy grail afstelling van mijn gitaren, op de ene hoge actie, de andere laag, op de ene dikke jumbo's, de andere smalle vintage fretjes enz...

Wat ook heel goed werkt om weer es "anders" te leren spelen, is werken met verschillende tunings: zeer inspirerend. En natuurlijk leren spelen met èn zonder plectrum enz...

niks zo droevig als een muzikant die tijdens een jam zegt dat ie niet kan spelen omdat de beschikbare gitaar hem niet ligt

[soup]

Als ik een tijd lang voornamelijk op mijn telecaster heb gespeeld en ik besluit om eindelijk weer eens mijn ES 347 op te pakken, verbaas ik me er iedere keer weer over hoe die ES mij weet te inspireren tot het spelen van hele nieuwe dingen. Het levert altijd wel iets op waar ik later profijt van heb, ook als ik weer overstap naar een andere gitaar.


Ik ga hier mee akkoord en daarom zou ik als volgende gitaar iets totaal anders willen hebben dan een gibson. Want de keren dat ik op een tele heb gespeeld, speelde ik ook andere dingen, ik paste me aan aan de gitaar.

En daardoor vind ik de keuze van een nieuwe gitaar zo moeilijk. Oftewel neem je eentje die je nieuwe dingen laat zien (en een ander geluid) of neem je een gitaar die al in het rijtje van jouw gitaren past qua klank.

Moeilijke keuze ...

[pkanters]

ik ben ook voorstander van zoveel mogelijk verschillend materiaal: andere gitaar, amp enz.. geeft inderdaad inspiratie tot andere technieken enz... op voorwaarde dat je niet dadelijk begint te vloeken omdat het niet "jouw sound" is enz...
Ik heb ook geen holy grail afstelling van mijn gitaren, op de ene hoge actie, de andere laag, op de ene dikke jumbo's, de andere smalle vintage fretjes enz...


Helemaal mee eens. Wanneer ik mijn akoestische gipsygitaar oppak speel ik daar heel anders op dan wanneer ik mijn Gibson L-12 akoestische jazzgitaar pak.
Tijdens mijn wekelijkse gig vind ik het niet moeilijk om van mijn L-12 (staal, smalle hals) over te stappen naar mijn nylon (klassiek) Ayers voor bossa's, maar terug naar de L-12 is het even wennen aan de smalle hals en dunnere snaren. Toen ik net op mijn ES-347 begon bij mijn andere band (electrisch) was het wennen aan de overstap van een L-5 kopie naar de 347 omdat die 347 een veel groter bereik op de hals heeft. Als ik op het gevoel het octaaf op de 12e fret wilde pakken zat ik meestal al op de 15-16 fret. Maar alles went uiteindelijk.

De lastigste overstap had ik toen ik voor de fun twee nummers op de contrabas van onze bassist had gespeeld en daarna weer terug naar de "dunne" stalen 013-056 snaren op mijn L-12. Het leek net of er geen snaren meer op zaten.