Moduleren met blues

[Guitarmania]

Mn schemaatje-post had al een hoop goede reacties opgeleverd. De reactie kwam er in feite op neer dat je over de 3 modulerende akkoorden Em - C7 - B7 gewoon met een Em-pentaatje moet gaan. Hier even de b5 benadrukken en daar weer even aan die b3 trekken, etc..

Maar ik wil in die koppies duiken; weten wat jullie denken als jullie het doen. Dus ik til het even naar een ander level.

Ik heb les van een gitaarmeester, maar krijg nooit een goed antwoord. Die vent krijgt "All the things you are" voor zijn kiezen en maakt er een hardrock-spectakel van waarbij hij volledig loss gaat over een schema dat behoorlijk moduleert. Ik zie hem spelen en optreden, en denk: "Hij gaat loss, totaal, en lijkt totaal niet na te denken over wat ie doet, maar je hoort dat ie met elke modulatie meegaat."

Als ik aan hem vraag hoe ie het doet, begint ie de theorie uit te leggen. Maar de theorie ken ik wel. Ik wil weten hoe ie het zo snel kan inweven in zijn spel. Want hij improviseert alleen maar.

Hoe kan hij in godesnaam door zo'n mijnenveld lopen en bij iedere stap die hij vooraf niet heeft berekend, een goede keuze maken?

Ik begrijp er niks van. Is het gehoor?

O, blues heeft er niks mee te maken. Maar ik kon de titel van de post niet wijzigen...

[MeneerJelle]

Het is vaak ook zo volgens mij dat al die "ouwe rotten" die conservatorium hebben gedaan enzo, al die changes van die standards door en door uit hun hoofd kennen. Dus daarom kunnen ze ook zo goed anticiperen in hun solo's. Een getrained oor hoort vaak ook wel waar zon stuk heengaat denk ik.

[Harald]

Hoe vaak heeft hij All the things you are al gespeeld?

Maar het is maar net hoe je het benaderd. Als iemand je een schema voor de neus zet van een nummer dat je niet kent, zul je wel vanuit je theoriekennis moeten spelen. Of dat een geweldige solo oplevert is nog maar de vraag, maar je kunt je dan iig even redden.

Heb je een nummer vaker gehoord, dan kun je er veel meer mee. Ik denk dan zelf eigenlijk zelden in toonladders. Eén van de dingen die vaak een leuke solo opleveren is als je de originele zanglijn in je achterhoofd houdt en daar omheen speelt, waarbij je de 'landmarks' van de melodielijn enigzins terug laat komen, en je improviseert tussen de echt markante melodiemomenten. Dat kan ook met markante akkoorden in het schema. Ik speelde in Duitsland op een akoestisch festival waar ook Gareth Pearson en Andreas Öberg speelden. Ik was er vrij vroeg omdat ik niet in files wilde vast komen te zitten, en toen ik aankwam zaten Andreas en Gareth te kletsen en te spelen. Andreas speelde regelmatig vreselijk gave akkoordpassages in zijn impro. Hij zij daarover dat het belangrijk was dat je wist waar je begon, waar je ging eindigen, en dat wat hij daartussen speelde veel minder kritisch kwam.

In je hoofd een solo zingen, en die dan spelen kan ook erg goed werken. Of je solo meezingen.

Wat gebeurt er als je je gitaar wegzet. Kun je dan in je hoofd of hardop een impro zingen over het schema dat je hoort? Denk je dan in toonladders? En als je het daar zonder in toonladders te denken kan en doet, wat zegt dat?