zoon van Piet
1 augustus 2009, 12:03
EH noemt zn kekke kleine boostertje LPB-1 en omschrijft het ding als een reissue. Dat is onjuist, omdat de LPB-1 nooit een pedaal was, maar een in- of doorplugdoosje ( hoe noem je zoiets?). De pedaalversie heette van origine LPB-2:
http://img148.imageshack.us/img148/7110/afbeelding095.jpg
Keileuk spul, vooral dat kleintje: ze gaan bloedhard en hoewel LPB eigenlijk staat voor Linear Power Booster moet je dat linear niet al te linear zien. Maar ze klinken lekker, met sprankelend hoog en een dot stevig midlaag. En de woordne Power en Boost worden absoluut geheel waargemaakt door deze kleine herrieschoppers!
Ik heb geen idee hoe de huidige LPB zich verhoudt tot deze illustere voorganger(s), maar ik betwijfel of het nanootje intern veelgelijkenis vertoont met de oude moeder van alle fullrange boosts. Want hoewel onbedoeld, werden de originelen gemaakt met een van de hipste boutiquetechnieken van het moment: hartstikke point to point!
Het is het miniemste schakelingetje dat ik ken: vier weerstandjes, twee condensatortjes en een transistortje, voor het gemak zonder print als een zootje losse aan elkaar gebraadde rotzooi.
http://img148.imageshack.us/img148/6682/afbeelding093c.jpg
( sorry voor de slechte plaatjes..)
En naar goede EH-traditie werd daarbij niet al te nauw gekeken met de klodders soldeer, of herkomst danwel type van de onderdelen. Deze 1 lijkt me ouder dan mn 2. niet alleen vanwege de oudere graphics, hij bevat ook de ronde amerikaanse condensatoren en een ouder uitziende transistor. het is trouwens een zeldzame uitvoering, omgekeerd tov de meeste LPB-1's: deze plug je niet in je gitaar, maar je amp.
De LPB-2 is eh 'moderner':
http://img220.imageshack.us/img220/6402/afbeelding089.jpg
Met van die Japanse groene snoepkes en een normaal uitziende tranny..
maar over deze wilde ik het hier even hebben. Want heel dat bovenstaande verhaal is er alleen voor de leuk.
Afgelopen week liet ik deze ouwe lul uit mn handen glippen. Hij belandde hard op de vloer met een droog geluid. Ik wist meteen dat er iets mis was - en laat maar even in het midden of dit te danken is aan mediamieke gaven danwel een lange ervaring met de originele producten van de originele firma. Aansluiten maakte mijn voorgevoel tot diagnose: kapot.
Het is niet goed te zien op de foto, maar alle aansluitingen zijn nog gewoon intact. Dat leidt tot de verdenking dat het transisterke wel eens kapot zou kunne wezen? Vraag is: zijn die krengetjes de zwakste schakel in dit geluidsketentje? Kunnen ze kapot van een keer (hard) vallen?
http://img148.imageshack.us/img148/7110/afbeelding095.jpg
Keileuk spul, vooral dat kleintje: ze gaan bloedhard en hoewel LPB eigenlijk staat voor Linear Power Booster moet je dat linear niet al te linear zien. Maar ze klinken lekker, met sprankelend hoog en een dot stevig midlaag. En de woordne Power en Boost worden absoluut geheel waargemaakt door deze kleine herrieschoppers!
Ik heb geen idee hoe de huidige LPB zich verhoudt tot deze illustere voorganger(s), maar ik betwijfel of het nanootje intern veelgelijkenis vertoont met de oude moeder van alle fullrange boosts. Want hoewel onbedoeld, werden de originelen gemaakt met een van de hipste boutiquetechnieken van het moment: hartstikke point to point!
Het is het miniemste schakelingetje dat ik ken: vier weerstandjes, twee condensatortjes en een transistortje, voor het gemak zonder print als een zootje losse aan elkaar gebraadde rotzooi.
http://img148.imageshack.us/img148/6682/afbeelding093c.jpg
( sorry voor de slechte plaatjes..)
En naar goede EH-traditie werd daarbij niet al te nauw gekeken met de klodders soldeer, of herkomst danwel type van de onderdelen. Deze 1 lijkt me ouder dan mn 2. niet alleen vanwege de oudere graphics, hij bevat ook de ronde amerikaanse condensatoren en een ouder uitziende transistor. het is trouwens een zeldzame uitvoering, omgekeerd tov de meeste LPB-1's: deze plug je niet in je gitaar, maar je amp.
De LPB-2 is eh 'moderner':
http://img220.imageshack.us/img220/6402/afbeelding089.jpg
Met van die Japanse groene snoepkes en een normaal uitziende tranny..
maar over deze wilde ik het hier even hebben. Want heel dat bovenstaande verhaal is er alleen voor de leuk.
Afgelopen week liet ik deze ouwe lul uit mn handen glippen. Hij belandde hard op de vloer met een droog geluid. Ik wist meteen dat er iets mis was - en laat maar even in het midden of dit te danken is aan mediamieke gaven danwel een lange ervaring met de originele producten van de originele firma. Aansluiten maakte mijn voorgevoel tot diagnose: kapot.
Het is niet goed te zien op de foto, maar alle aansluitingen zijn nog gewoon intact. Dat leidt tot de verdenking dat het transisterke wel eens kapot zou kunne wezen? Vraag is: zijn die krengetjes de zwakste schakel in dit geluidsketentje? Kunnen ze kapot van een keer (hard) vallen?