View Full Version : Pink Floyd - Depressiviteit
JimiDylan
16 juli 2009, 12:27
Ik word bijna depressief van Pink Floyd, niet omdat het zo droevige muziek is, on the contrary. Pink Floyd is een van mijn favoriete bands, maar elke keer als ik er tegenwoordig naar luister besef ik me dat het beste nummer wat ik schrijf never nooit niet zo goed zal zijn als hun slechtste nummers. Damn, die gasten waren zo geniaal. Iemand hier nog meer last van? (desnoods met een andere band?)
Ik heb het heel vaak, dat ik denk, had ik die song maar geschreven. Maar stiekem denk ik dat elke schrijver daar wel last van heeft.
ellisvertellis
16 juli 2009, 12:59
Een kunstvorm als hobby (of het nu om muziek gaat of schrijven of dansen,...) gaat volgens mij ALTIJD gepaard met enige vorm van frustratie. Dat maakt het juist zo intens!
En ja, ik heb dat inderdaad met bv. Pink Floyd. De groep waar ik mijn tanden op stuk bijt van frustratie moet toch echt Radiohead zijn: Hoe dat allemaal in elkaar kan vloeien alsof het door een bovennatuurlijke kracht verzonnen wordt, daar word ik echt gek van!
zoon van Piet
16 juli 2009, 14:17
ik dacht dat het meer de bedoeling was dat we gewoon leuk muziek maakten.. en als het kan op zoek gaan naar het uiten van iets van onszelf, iets unieks en eigens.
Want ja, jouw muziek wordt nevernooitnogniet half zo goed, om hetmaar effe hard te stellen. maar is dat dan de bedoeling?
en willen we daarnaast ook nog de Tour winnen, benden als beckham, de nobelprijs voor literatuur en wellicht een Olympische medaille?
Wat ik zeggen wil: is het nodig de standaard van je wensen zo hoog te stellen?
Fistfunk
16 juli 2009, 14:55
Ja, voor sommigen wel.
Er is een verschil tussen voor je hobby spelen en zo'n dingen nastreven.
Ik durf trouwens te wedden dat Pink Floyd zich precies hetzelfde voelt/voelde. Het resultaat dat je uiteindelijk wil behalen ga je toch nooit bereiken, omdat je je standaard altijd omhoog blijft opschroeven naar je eigen kunnen.
Uiteindelijk zit je misschien op Pink Floyd niveau en vind je het nog niet goed..
Wat ik wil zeggen is: volgens mij is geen enkele artiest ooit helemaal tevreden met zijn werk, terwijl toehoorders het helemaal geweldig kunnen vinden.
ellisvertellis
16 juli 2009, 15:12
Voor mij is dat de helft van de fun. Dat streven naar hoger en beter maakt het spelen spannender. Ik zou ook kunnen berusten in hetgeen ik al kan en de rest van mijn leven dezelfde "zinnetjes" spelen op een of andere backingtrack, maar ik wil verder!
Inderdaad, je legt de lat dus altijd hoger dan je kan bereiken. De dag dat je daar mee stopt, is de helft van de passie er af. Niet dat dat slecht is ofzo, gewoon (nog) nix voor mij.
Je moet eens voor de gein de documentaire The Pink Floyd Story: Which One's Pink? prberen te achterhalen. Daar vertellen de heren dat ze eigenlijk helemaal niks konden. Roger Waters die zijn bas laat stemmen door Syd Barrett :). Maar door veel pielen en het talent van Syd werd het wat. Boodschap is als zovaak: 90% zweet en 10% talent. Doe je ding en laat je niet intimideren door 'grootheden' die hebben ook allemaal blaren gehad!
marc_o
16 juli 2009, 15:31
Ik word bijna depressief van Pink Floyd, niet omdat het zo droevige muziek is, on the contrary. Pink Floyd is een van mijn favoriete bands, maar elke keer als ik er tegenwoordig naar luister besef ik me dat het beste nummer wat ik schrijf never nooit niet zo goed zal zijn als hun slechtste nummers. Damn, die gasten waren zo geniaal. Iemand hier nog meer last van? (desnoods met een andere band?)
Tja jongen....dat wordt dus helemaal niks met je carriere....geef je spullen weg en stop er gewoon mee, want wie de lat maar hoog genoeg legt, blijft voor altijd ontevreden...
:(
Je moet eens voor de gein de documentaire The Pink Floyd Story: Which One's Pink? prberen te achterhalen. Daar vertellen de heren dat ze eigenlijk helemaal niks konden. Roger Waters die zijn bas laat stemmen door Syd Barrett :). Maar door veel pielen en het talent van Syd werd het wat. Boodschap is als zovaak: 90% zweet en 10% talent. Doe je ding en laat je niet intimideren door 'grootheden' die hebben ook allemaal blaren gehad!
ik heb heel even in een bandje gespeeld met de toetsenist van the Dream, die ooit door Europa toerde met Pink floyd in het voorprogramma. In eerste instantie was het inderdaad een slechte band, maar gaandeweg de tour werd Pink floyd zo goed dat ze gaandeweg de rollen hebben omgedraaid.
Megadeth22
16 juli 2009, 15:44
Een van mijn favoriete bands, Roger Waters drie keer live gezien ongeveer 2 a 3 jaar geleden.
Verder zijn Wish you were here en Comfortably numb de twee beste nummers ooit.
undertaker321
16 juli 2009, 15:46
het enige waar ik altijd jaloers op ben is de "speciale" perfecte noot keuze van slash in zijn solo's
EuroCinema
16 juli 2009, 16:20
ik dacht dat het meer de bedoeling was dat we gewoon leuk muziek maakten.. en als het kan op zoek gaan naar het uiten van iets van onszelf, iets unieks en eigens.
Want ja, jouw muziek wordt nevernooitnogniet half zo goed, om hetmaar effe hard te stellen. maar is dat dan de bedoeling?
en willen we daarnaast ook nog de Tour winnen, benden als beckham, de nobelprijs voor literatuur en wellicht een Olympische medaille?
Wat ik zeggen wil: is het nodig de standaard van je wensen zo hoog te stellen?
Ja, voor sommigen wel.
Er is een verschil tussen voor je hobby spelen en zo'n dingen nastreven.
Juist in je werk moet je realistische doelen stellen, lijkt me. In je hobby kun je blijven dromen. En die droom of dat zogenaamde perfectionisme is ook een mooie uitvlucht om het bij dromen te laten. Er zijn er zat die thuis jarenlang in de homestudio blijven werken aan dingen die perfect moeten worden - maar uiteindelijk nooit afkomen. Of die jarenlang aan een boek blijven schaven dat nooit uitgegeven wordt.
Als het serieuzer wordt, moet je op een bepaald moment gewoon een optreden of opname zo goed als je kan neerzetten en dan weer verder. Ik ken bijvoorbeeld iemand die vijf boeken in de winkel heeft liggen, en iemand die een paar keer per jaar een plaat uitbrengt. Die laten zich wel inspireren door de grote schrijvers en muzikanten, maar zitten echt niet te balen dat ze Mulisch of James Brown niet zijn. Je moet gewoon proberen om binnen jouw huidige mogelijkheden iets zo goed mogelijks neer te zetten, denk ik.
Los daarvan vind ik de muziek van de halfvergeten muzikanten die het net niet gemaakt hebben vaak veel mooier en verrassender dan de grote successen van de beroemde genieen. Dus ik ben heel blij dat die het toch geprobeerd hebben!
ik heb heel even in een bandje gespeeld met de toetsenist van the Dream, die ooit door Europa toerde met Pink floyd in het voorprogramma. In eerste instantie was het inderdaad een slechte band, maar gaandeweg de tour werd Pink floyd zo goed dat ze gaandeweg de rollen hebben omgedraaid.
Dit verhaal vind ik eigenlijk niet eens zo raar. Ik heb het vaker gezien, matige bands, die opeens hun draai vinden.
ellisvertellis
16 juli 2009, 20:29
Tja jongen....dat wordt dus helemaal niks met je carriere....geef je spullen weg en stop er gewoon mee, want wie de lat maar hoog genoeg legt, blijft voor altijd ontevreden...
:(
Triestige raad hoor...
whammy67
16 juli 2009, 21:43
Ik herken het gevoel van de topicstarter en ook nog met de bewuste band, maar niet alleen dat..... Als ik hier sommige lui over hun hals zie vliegen (of die gassies op youtube) dan heb ik het zelfde gevoel ook. Maar dat motiveert mij nog meer om maar weer eens zinvol te oefenen.
En als het dan meer niets wordt, dan troost ik mij met dezelfde gedachte als Eurocinema......
of denk aan die gitaarwizzards die een vette platendeal krijgen/hebben (of beroemd) zijn ondanks hun gaven.
En ik denk ook wel eens "zouden waters/gilmour/wright/mason het tijdens een tour ook niet eens helemaal zat geweest zijn om dag na dag weer money te spelen"
bastiaanvanbeek
17 juli 2009, 08:25
Ik word bijna depressief van Pink Floyd, niet omdat het zo droevige muziek is, on the contrary. Pink Floyd is een van mijn favoriete bands, maar elke keer als ik er tegenwoordig naar luister besef ik me dat het beste nummer wat ik schrijf never nooit niet zo goed zal zijn als hun slechtste nummers. Damn, die gasten waren zo geniaal. Iemand hier nog meer last van? (desnoods met een andere band?)
ik denk dat als je je eigen stijl creeërd en niet zo bezig bent met of het wel goed genoeg is of niet, komen er vanzelf wel goede dingen uit. ik heb ook wel eens gedacht als ik een hele goede band hoorde, dat mijn muziek niet zo goed is als die van hun. maar uiteindelijk moet je toch leren om je eigen muziek te gaan waarderen zoals het is. david gilmour zei ooit in een interview dat bepaalde riffs/ideeën zomaar bij m naar boven komen. bij de Floyd werk het net zo, zij deden hun eigen ding en waren denk ik niet zo bezig met of hun muziek wel even goed was als die van HUN grote voorbeelden. toen ik nog niet zo lang bezig was met muziek maken, probeerde ik zo veel mogelijk mijn voorbeelden te evenaren, maar dat werk gewoon niet. probeer zo creatief mogenlijk om te gaan met je eigen werk, dan ga je het vanzelf waarderen.
JimiDylan
17 juli 2009, 10:59
Zoiezo al het spul wat ik schrijf, vloeit er in een keer uit, als ik iets wil schrijven dan lukt het zoiezo niet. En idd, waarschijnlijk zal ik zoiezo nooit tevreden zijn met wat ik schrijf, het kan namelijk ook altijd beter.
Volgens mij zijn er bij een hobby twee factoren van belang. In volgorde van belangrijkheid:
1) heb je er passie voor?
2) heb je er talent voor?
Waarom passie op 1? Wel, het is belangrijker dan wat dan ook. Als je dat al niet hebt, pak je die gitaar sowieso niet in je handen, doe je geen pogingen beter te worden, schrijf je geen nummers en teksten, ben je er niet in je hoofd eigenlijk iedere minuut mee bezig.
Natuurlijk is het leuk als je er talent voor hebt. Maar stel je dit eens voor: je hebt er wel talent voor, maar haalt er totaal geen voldoening uit. Dan zit er maar weinig rek in en zul je op den duur stranden.
Daarnaast is denk ik de factor contact ook een belangrijke. Roger Scruton noemt het zingen/onderling musiceren en cruciaal onderdeel in de menselijke communicatie. Het is tevens een onderdeel dat we aan het verliezen zijn.
Zoek daarom je voldoening niet in wat de ander maakt, maar haal het uit het hetgene van je maakt, al dan niet met anderen.
FruscianteFan
17 juli 2009, 13:36
ik dacht dat het meer de bedoeling was dat we gewoon leuk muziek maakten.. en als het kan op zoek gaan naar het uiten van iets van onszelf, iets unieks en eigens.
Want ja, jouw muziek wordt nevernooitnogniet half zo goed, om hetmaar effe hard te stellen. maar is dat dan de bedoeling?
en willen we daarnaast ook nog de Tour winnen, benden als beckham, de nobelprijs voor literatuur en wellicht een Olympische medaille?
Wat ik zeggen wil: is het nodig de standaard van je wensen zo hoog te stellen?
Wat is dat nou weer voor mentaliteit? Met mijn band maak ik muziek die ik prachtig vind, waarvan ik vind dat het goed in elkaar zit. We doen waar wij goed in zijn, en hopelijk kunnen we na verloop van tijd gewoon echt goed zijn. We zien wel waar het schip strandt, maar ik ga niet bij voorbaat zeggen dat Gilmour en Frusciante beter zijn dan ik ooit zal zijn. Zij zijn ook maar mensen.
Ik luister in elk geval liever naar muziek van mijn eigen band (grappig detail in dit topic? we heten Echoes) dan naar de enkele minder interessante nummers van Pink Floyd.
Goed, ik wil niet zeggen dat we ooit op dat niveau komen, maar ik ga niet bij voorbaat zeggen dat het niet uitmaakt dát het niet lukt. Een toetsenist die prachtige muziek schrijft, een drummer die enorm hard ramt waardoor ik ook weer helemaal losga, en een bassist/zanger met een geweldige stem.
EuroCinema
17 juli 2009, 15:08
Daarnaast is denk ik de factor contact ook een belangrijke. Roger Scruton noemt het zingen/onderling musiceren en cruciaal onderdeel in de menselijke communicatie. Het is tevens een onderdeel dat we aan het verliezen zijn.
Heel erg waar. Het lijkt wel alsof muziek maken onlosmakelijk verbonden is met het streven om een grote ster te worden. Dat het gewoon leuk en waardevol is om samen van muziek te genieten, wordt vergeten.
JimiDylan
17 juli 2009, 15:32
Tja, ik heb zoiezo het probleem dat ik altijd de beste ergens in wil zijn. Of ik moet het iig kunnen worden, en dat wil ik dus ook altijd.
belfrink
17 juli 2009, 15:46
Tja, ik heb zoiezo het probleem dat ik altijd de beste ergens in wil zijn. Of ik moet het iig kunnen worden, en dat wil ik dus ook altijd.
Niks mis mee ;)
Zolang je blijft relativeren en niet in een droomwereld gaat leven ...
Powered by vBulletin® Version 4.1.10 Copyright © 2024 vBulletin Solutions, Inc. All rights reserved.