anayse jazzstandard #2 - Stela by Starlicht [Archief]

gitaarmeneer

13 mei 2009, 15:53

Part two of the series :ok: Het idee is dus om verschillende visies qua omspeling en trappenanalyse uit te wisselen.

UPDATE 1:
In de analyse in de bovenste post heb ik targetnotes toegevoegd uit het thema.
UPDATE 2 (22-5-2009):
- Akkoorden meer vanuit hoofdtoonsoort Bb benoemd.
- 'Easy Scales' toegevoegt gedacht vanuit Bb majeur.

Hoofdtoonsoort: Bb (en Dm (tertsverwantschap))

Dm:II V Bb:II V
|E-7b5 |A7b9 |C-7 |F7 |
11 11
Bb lydisch(=D mineur) , Bb majeur

Eb:II V Bb:IV bVII
|F-7 |Bb7 |Ebmaj7 |Ab7 |
9 = 13 5
Bb mixolydisch (= Eb majeur) , Bb majeur

I Dm:II V Bb:III F:IVm bVII
|Bbmaj7 |E-7b5 A7b9 |D-7 |Bb-7 Eb7 |
7 (=Bbmaj7:3) 11 5(=D-7:11)
Bb lydisch Bbmajeur met b3

F:I Dm:II V Gm:II V
|Fmaj7 |E-7b5 A7b9 |A-7b5 |D7b9 ||
3 11
Bb lydisch Bb majeur

Cm: Valt Bb:II
|G+7 |% |C-7 |% |
#5 11
Bb majeur Met #1 Bb majeur

bVII I
|Ab7 |% |Bbmaj7 | ||
#4 9
Bb majeur Met b6 en b7 Bb majeur

Dm:II V Cm:II V
|E-7b5 |A7b9 |D-7b5 |G7b9 |
11 3 (=C-7:11)
Bb lydisch(=D mineur) C harmonisch mineur/ G alt

Bm:II V Bb:I
|C-7b5 |F7b9 |Bbmaj7 |% ||
b5
B harmonisch mineur / F alt B majeur

Het thema van de standard is vrijwel geheel in Bb majeur. De (soms vrij) gewaagde changes klinken mooi omdat ze (gedeeltelijk) gebouwd zijn op de thematische noten in Bb. Bb majeur is dus de leiddraad die deze standard bijeen houdt.

Uitleg bij de transcriptie:

Targetnotes/toevoegingen : bij het eerste akkoord E-7b5 is de eerste en belangrijkste noot uit de melodie een A. A is een 11 ten opzichte van E-7b5. Dus heb ik onder het akkoord een 11 gezet. Dus alle opmerkelijke noten genoteerd uit het thema die niet in het standaard aperggio van het akkoord zitten. Zo studeer ik de standards ook: speel thema en akkoorden tegelijk en relateer ze aan elkaar.

Tweede regel zie je staan: 9 = 13 . Dat '=' teken heb ik er bij gezet om te laten zie dat 9 van het 1e akkoord (IIe trap majeur) gelijk is aan 13 van het 2e akkoord (Ve trap majeur).
Derde regel zie je onder E-7b5 akkoord staan : " 7 (=Bbmaj7:3) ". Daarmee geef ik aan de belangrijkste noot uit de melodie daar een 7 is ten opzichte van E-7b5 akkoord en een 3 ten opzichte van Bbmaj7 akkoord. Dit zet ik er bij omdat Bbmaj7 het voorgaande akkoord was. In deze standaard zitten namelijk nog best wat gewaagde modulaties, alleen de truuk is dat de akkoorden minimaal een belangrijke melodie noot overeenkomstig hebben die tijdens de modulatie de twee toonsoorten als het ware aan elkaar lijmt.

Easy Scales: Scales gedacht vanuit Bbmajeur of modificaties van Bb majeur.

Little Jay

13 mei 2009, 16:13

even snel:

het Ab7 akkoord dat twee keer voorbij komt speel ik als Ab7b5 (Ab7#11 eigenlijk) en dan kun je er een Eb melodisch mineur over spelen, gealtereerd dus.

gitaarmeneer

14 mei 2009, 01:17

even snel:

het Ab7 akkoord dat twee keer voorbij komt speel ik als Ab7b5 (Ab7#11 eigenlijk) en dan kun je er een Eb melodisch mineur over spelen, gealtereerd dus.

De #11/#4 vind ik wel leuk. Zit ook in het thema (op het tweede Ab7 akkoord), dus dat dig ik wel. Alleen is het niet logischer om lyd. dom. te spelen? Die twee Ab7 akkoorden zijn namelijk geen vijfde trap (die Ab7b9's natuurlijk wel, alleen neem aan dat je die 'gewone' Ab7's bedoelt).

Little Jay

14 mei 2009, 11:39

Ik bedoel inderdaad die "gewone" Ab7's.

Nou moet ik even hard denken, heb hier geen gitaar bij de hand (zit op kantoor.. foei :-).
In Ab Lydisch zit geen F# en dat is nu net de 7 van Ab. Maar wacht, je zegt Lydisch dominant, dus met een verlaagde 7? Zitten daar dan niet precies dezelfde noten in als in de Eb melodisch mineur?

Ik wist eigenlijk niet van het bestaan van een Lydisch dominante ladder, het is in ieder geval niet een modus toch? Dan zou 't òf Lydisch òf Mixolydisch (dominant) zijn? maar goed, what's in a name.

Ik altereer altijd met de meldisch mineur ladder: voor oplossende akkoorden de melodisch mineur een halve toon hoger en voor "staande akkoorden", zoals de Ab7#11 hier, de melodisch mineur van de V.

Maar ik vind 't concept om in Lydisch Dominant te denken wel een goede, want dan blijft 't gewoon Ab en hoe minder denkstappen hoe beter natuurlijk!

Ik moet dit eerst eens even spelen en op de hals zien trouwens...

Voidhead

14 mei 2009, 11:42

Ab Lydisch dominant is inderdaad hetzelfde als Eb melodisch mineur. Lydisch dominant is de 4e mode uit de melodisch mineur ladder.

Little Jay

14 mei 2009, 11:51

Voor de -7b5 akkoorden aan het eind speel ik ook wel de majeur ladder een halfje hoger, maar beginnend op de akkoord toon:

dus voor E-7b7 speel je F majeur, maar beginnend op E, voor D-7b5 dus Eb majeur beginnen op D, etc.

Maar eigenlijk doet gitaarmeneer dat ook, want hij speelt daar de paralelle mineur: Dm over E-7b5, waarin Dm dan natuurlijk gelijk is aan F (als je tenminste D dorisch speelt). Voordeel van "mijn" benadering is dat je wel vanuit de grondtoon van het akkoord kan denken en niet eerst hoeft te vertalen naar Dm.

Wat ik eigenlijk doe is alles terugbrengen tot maar 2 toonladers: majeur en melodisch mineur en daar kan ik dan alles mee (in de praktijk gebruik ik ook veel de Lydische ladder en de pentatonisch mineur)

gitaarmeneer

14 mei 2009, 12:25

@ little jay:

Lyd dom is inderdaad lyd b7 , maar ik zie het (zeker in dit geval) liever als mixo#4. Mixo is namelijk eigenlijk een uitgebreide aperggio van op zichzelf staand een dom7 akkoord (zoals die Ab7). M.a.w.: Als je 1,3,5 en b7 (normaal dom7 aperggio) aanvult met 9 (2), 11 (4) en 13(6) dan heb je mixo.

Door Lydian Dominant te spelen voeg je alleen een #4 toe, net als dat je op een gewoon maj7 akkoord dikwijls prima een #4 kan toevoegen. Je speelt dus niet 'totaal gealtereerd', maar gewoon 1 weird nootje en verder rein aan het akkoord.

Terwijl als je Ab gealtereerd speelt, dan impliceer je al gauw een gealtereerde dominant werking, dus dat die Ab5 een Ve trap is en gaat oplossen naar Dbmaj7 of Db-7. Hier is het dom7 akkoord geen Ve trap maar een bVII. Volgens jimi hendrix (cva achtergrond) is dit functioneel gezien een subdominantvervanger en geen dominant.
ter vergelijking op een rij:

dom7 aperg: 1, 3, 5, b7, 9(2), 11(4), 13(6)
Mixo: 1, 2, 3, 4, 5, 6,b7
Lyddom: 1, 2, 3,#4, 5, 6,b7
Alt.: 1,b2,b3,3,#4, #5, b7

Lydian dominant is dus trouwens geen 'gewone' modus (als in: kerktoonladder), maar wel, zoals voidhead terecht opmerkt, de 4e modus van mel.min. (dus mel.min. beginnend en eindigend vanaf de 4e noot). Net zo als de alt.ladder de 7e modus is van mel.min. (daarom speel je op Valt ook mel.min. van 1 vakje verder). Als het je interesseert: Ik heb tijdje terug een topic gestart over de verschillende modi van mel.min. (http://www.gitaarnet.nl/forum/showthread.php?t=120724)

gitaarmeneer

14 mei 2009, 12:52

Voor de -7b5 akkoorden aan het eind speel ik ook wel de majeur ladder een halfje hoger, maar beginnend op de akkoord toon:

[snap]

Voordeel van "mijn" benadering is dat je wel vanuit de grondtoon van het akkoord kan denken en niet eerst hoeft te vertalen naar Dm.

Ok. Ik volg je:F is enharmonisch gelijk aan Dm. Je vertaalt het niet naar de hoofdtoonsoort van de progressie (Dm), maar wel naar de majeurladder van een vakje hoger?! Daarvan snap ik de logica niet.

Wat ik eigenlijk doe is alles terugbrengen tot maar 2 toonladers: majeur en melodisch mineur en daar kan ik dan alles mee (in de praktijk gebruik ik ook veel de Lydische ladder en de pentatonisch mineur)

Als ik een II V I in Dm geheel benader vanaf Dm ipv per akkoord te kijken, dan breng ik het geheel toch juist terug tot minder ladders, of begrijp ik je nou verkeerd? Als ik het goed begrijp, omspeel jij die E-7b5 (IIe trap van Dm), als F majeur (= E locrisch = D aeolisch).

Nee wacht ik snap je volgens mij wel. Je denkt alle (kerk)modi vanuit 1 majeurscale. Dus ipv Dm denk je Fmajeur. Ipv E locrisch denk je Fmajeur etc?

Gr, Karst

gitaarmeneer

14 mei 2009, 13:10

UPDATE: In de analyse in de bovenste post heb ik targetnotes toegevoegd uit het thema.

Little Jay

14 mei 2009, 15:10

Nee wacht ik snap je volgens mij wel. Je denkt alle (kerk)modi vanuit 1 majeurscale. Dus ipv Dm denk je Fmajeur. Ipv E locrisch denk je Fmajeur etc?

Yep, dat is 't. De shapes van de akkoorden gebruik ik dan "visueel" om target-notes te hebben. Overigens studeer ik zo ook thema's in tegenwoordig, ik maak een soort chord-melody zodat je inderdaad ziet waar de noot uit het thema in het akkoord ligt.

Overigens vind ik Stella en erg lastig nummer om zonder bladmuziek over te improviseren. Het is erg verbrokkeld n bepaalde stukjes, je vervalt al snel in licks in plaats van een mooie vloeiende lijn over de hele progressie..... :-(

gitaarmeneer

15 mei 2009, 00:42

Yep, dat is 't. De shapes van de akkoorden gebruik ik dan "visueel" om target-notes te hebben.

Ja dat doe ik ook. Alleen ik probeer die dus aan te vullen met targetnotes die ik uit het thema haal. Zo is een 11 op een halfverminderd akkoord, zoals bij Stela en andere mooie ballads, gewoon erg mooi (vind ik) :D In mijn mening zeker een goede targetnote. Zo ook 6 en 9's.

Overigens studeer ik zo ook thema's in tegenwoordig, ik maak een soort chord-melody zodat je inderdaad ziet waar de noot uit het thema in het akkoord ligt.

En voor de duidelijkheid: met chord-melody bedoel je gewoon tegelijk thema en akkoorden spelen toch? Of is dat een speciale betekenis? Ik ben niet zo goed thuis in die engelse termen. Zo heb je bijvoorbeeld ook 'comping', maar weet nog steeds niet precies wat dat is. Anybody help me out?

Overigens vind ik Stella en erg lastig nummer om zonder bladmuziek over te improviseren. Het is erg verbrokkeld n bepaalde stukjes, je vervalt al snel in licks in plaats van een mooie vloeiende lijn over de hele progressie..... :-(

Ik vind het juist wel leuk om standards als deze diepgaand uit te pluizen, zowel in theorie als praktijk. Je bouwt op die manier echt een band op met zo'n standard en verwerft op den duur steeds meer vrijheid in je spel.

Little Jay

15 mei 2009, 09:08

En voor de duidelijkheid: met chord-melody bedoel je gewoon tegelijk thema en akkoorden spelen toch? Of is dat een speciale betekenis? Ik ben niet zo goed thuis in die engelse termen. Zo heb je bijvoorbeeld ook 'comping', maar weet nog steeds niet precies wat dat is. Anybody help me out?

Chord-melody: inderdaad de melodie spelen, maar elke noot zoveel mogelijk aanvullen met noten uit het akkoord. Je kan daarin zover gaan als je wil, tot hele lopende bassen en allerlei mooie aanvullingen (ritmisch/melodisch/harmonisch/subsituties), maar ik hou het meestal bij een simpele ondersteuning van de melodie, enkele om deze goed te kunnen onthouden gerelateerd aan het thema.

Comping: betekent niets meer en niets minder dan gewoon begeleiden! Akkoorden en eventueel bassen spelen op een mooie ritmische en harmonische manier ter ondersteuning van de solist.

Maarre, gitaarmeneer, merci voor de inzichten, leuke discussie! Ik zag dat je voor 'Round Midnight ook zo'n topic had gestart, maar dat nummer heb ik me nog niet aan gewaagd, wel erg mooi!

terrasbeest

15 mei 2009, 10:47

Goeie voorbeelden voor chord melody ( check op Youtube bvb) Joe Pass, Martin Taylor...en zeker de moeite om te checken : Ted Greene. Als je naar zijn site gaat is er genoeg te vinden. Greene was een kei met akkoorden : voor wie hem niet kent, hij heeft slechts één album op zijn naam ( lesgever aan het GIT ), maar was bij de insiders wel een grote autoriteit op dat vlak.
Twee schitterende boeken op zijn naam.

gitaarmeneer

16 mei 2009, 01:19

Goeie voorbeelden voor chord melody ..Ted Greene was een kei met akkoorden ..
Twee schitterende boeken op zijn naam.

Ik zit wat ted greene te checken op youtube: is wel vet idd. thanks for the tip.

gitaarmeneer

16 mei 2009, 01:34

Chord-melody...
Comping: betekent niets meer en niets minder dan gewoon begeleiden! Akkoorden en eventueel bassen spelen op een mooie ritmische en harmonische manier ter ondersteuning van de solist.

Aha :) thanks.

Maarre, gitaarmeneer, merci voor de inzichten, leuke discussie!

De discussie wordt leuk als mensen zoals jij meedoen. Wat is jouw achtergrond trouwens? jazzgitaar consevatorium?

Ik zag dat je voor 'Round Midnight ook zo'n topic had gestart, maar dat nummer heb ik me nog niet aan gewaagd, wel erg mooi!

Roundabout midnight is minder ingewikkeld dan stela, speelt zich grotendeels rond Eb mineur/dorisch af. Ik speel hem zelf graag in E mineur (1 vakje hoger). Dan kan ik met opensnaren en flageolets werken zodat ik hem lekker bluesy kan spelen met een hendrix/SRV vibe.

Zo heb ik nog een lijstje met standards en die werk ik na elkaar af.

Ik kom trouwens gedeeltelijk trug op mijn opmerking om op Ab7 lyd.dom te spelen in plaats van alt. Want in de melodie zit daar niet alleen een #4(b5) maar ook een b9 dus dat wijst juist weer op alt.

terrasbeest

16 mei 2009, 08:31

@ gitaarmeneer : Ik weet niet of je analyse methode wel goed is voor iedereen die dit topic leest.

Het is niet zeker dat je op die manier ook ' echt Jazz' gaat spelen. Jazz is méér dan met toonladders/modi te spelen, want dat doe je ook in andere muziekgenres.De ' feel' van de Jazz vatten lijkt mij belangrijker.En dat kan in een eerste fase met de majeur toonladder, hoor.

Zelf heb ik me suf ' gestudeerd' op melodisch mineur, maar het resultaat is dat ik mijn 'swing' kwijt ben : dat krijg je als je met ' noten' bezig bent ipv met muziek.Ik heb de raad van echt grote jazzmuzikanten genegeerd : speel mee met met opnames, het is bovendien in deze tijd eenvoudig omdat je een CD op je computer kan overzetten, dat is handiger dan ( zoals het vroeger gebeurde ) steeds de naald van een pickup te verplaatsen.Ik heb mij ' verdiept' in de leerprocessen van die ' groten', en allemaal zeggen ze dat : van Joe Pass tot Bireli Lagrene......

Bedoeling is dat je copieert, van anderen steelt. Speel mee met blazers : Clifford Brown, Sonny Rollins...Bird als je durft...
Koop ' Kind of Blue' van Miles Davis : je hoort hoe Miles het doet, en Trane, en Cannonball, en je hoort de prachtige piano van Bill Evans en Wynton Kelly plus een fantastische ritme sectie.

Akkoorden zijn belangrijk ( zie idd de meesters van de Chord Melody ).

En ( Jazz- ) Blues spelen.
Compen.

gitaarmeneer

16 mei 2009, 11:54

@ terrasbeest: Deze topic gaat over analyse van jazzstandards. Ik ben het met je eens dat je uiteindelijk gewoon lekker muziek moet maken (een kwestie van gevoel). Echter studie van changes, scales, appergio's, standards en thema's zijn als je jazz wilt spelen toch ook erg belangrijk. Jazz is een muziekstijl waarbij niet zonder techniek, (ontwikkelde) muzikaliteit en inzicht in changes kunt. Dat kun je trainen. Dat vind ik leuk om te doen. Daarom heb ik deze topics.

Natuuurlijk moet je niet te veel verdwalen in techniek en de essentie niet vergeten. Zo heeft ieder zijn eigenlijk weg te gaan. Daarom zijn er ook verschillende auteurs en topics hier, en verschillende leerstijlen.

Dan de discussie of je wel of niet in termen van toonladders moet denken of juist in aperggio's. Eigenlijk is dat beetje een vreemde discussie. Een toonladder is namelijk in feite hetzelfde als een aperggio. Gewoon een zeven-klank: 1,3,5,7,9,11,13. want 9,11 en 13 = 2,4,6. Trek je het binnen 1 octaaf dan krijg je 1,2,3,4,5,6,7. Voila: Toonladder XD. Uiteindelijk gaat het allemaal om patronen. Hoe verder ik kom hoe minder verschil ik zie tussen scales, appergio's en akkoorden. Je ziet de patronen op de hals liggen. Scales zijn prima, zolang je de melodien, appergio's en akkoordgrepen er aan kunt relateren.

terrasbeest

16 mei 2009, 13:23

Ik heb mijn post aangepast.Geen reden tot wrevel.

gitaarmeneer

16 mei 2009, 14:18

Ik heb mijn post aangepast.Geen reden tot wrevel.

Ik heb mn post ook aangepast :)

Trouwens wat je zegt over 'de echte jazz feel'. Ik weet eigenlijk niet zeker of dat mijn doel is. Mijn achtergrond ligt meer bij Hendrix, Robbie Krieger, Zappa, Vai. Typpische "jazzgitaar feel" vind ik meestal vrij saai. De doorsnee jazzgitaar feel heeft weinig expressie of dynamiek. Bovendien gaat het vaak om lange slierten van noten. Terwijl ik hou van bended notes, blue notes, vibrato, slurrs.

Terwijl als je kijkt bijvoorbeeld naar een gitarist als John Scofield die heeft eigenlijk helemaal niet echt een typische jazzfeel, juist meer bluesy feel. Veel expressiever.

Toch studeer ik graag jazzmuzikanten zelfs Joe pass voor het hele chord-melody ding. Maar hoe zeer je joe pass ook kunt bewonderen kwa kennis van zijn instrument en harmonische vrijheid, ik vind zijn frasering, expressie en dynamiek niet echt mijn ding. Hij speelt de gitaar beetje alsof het een honkytonk piano is. Terwijl het mooie aan een gitaar is juist de mogelijkheden tot expressief spel: vibrato, bending, dynamiek. Je kunt een gitaar laten praten, huilen en bulderen, net als een sax.

Charlie parker hou zeer van. Ik hou van zijn baroque versieringen en expressieve spel. Ik weet nog dat ik nog niet zo lang gitaar speelde en ik moest en zou het thema van Donna Lee kunnen spelen :D Parker was dan echter ook een revolutionair die bereid was om de regels (van zijn tijd) op te rekken. Hij brak juist met jazzclichees van zijn tijd. Zeker een van mijn helden.

De vraag is of het een hoog doel moet zijn om die standard (cliche) jazzfeel te leren masteren. Ik speel liever jazzstandards met mn eigen sound gebasseerd op mijn roots En je kunt jazzstandards of jazzgeinspireerde changes ook prima met een bossa, rock of funk feel spelen.

Het heeft denk ik niet zo'n zin om heel hard je best te doen om een feel te masteren die niet authentiek is. Iedereen heeft zn eigen feel. Als jouw feel meer rock of funky is, waarom zou je dan je zelf zo'n 10-in-een-dozijn jazzfeel gaan opleggen? Do what comes naturally. Blijf bij je eigen kracht.

terrasbeest

16 mei 2009, 17:57

@gitaarmeneer ( @ is makkelijker dan een lange post te quoten.)

Dit is over hoe het er voor mezelf voorstaat, je hoeft je dus niet aangesproken te voelen.....

Waar het mij om gaat met die Jazz feel ( ik noem dit zo ), is dat je met een beperkt aantal noten, maar met de juiste frasering, het juiste ritme heel aardig Jazz kan spelen.
Jazz is Jazz omdat er ' swing' in zit.Syncopatie heet dat geloof ik.(Correct me if I'm wrong.)

EuroCinema is een pleitbezorger van Pentatonische ' toonladders ', hij kan er dus van 'verdacht' worden dat veel te gebruiken. Die gast speelt aardig gitaar.
Niks verkeerd met ' een beperkt aantal noten / eenvoudig spelen, zie wat Jerry Bergonzi (ts) er in zijn boeken van maakt.

Het lukt mij niet altijd even goed om duidelijk te maken wat ik bedoel, maar dit was een poging om uit te leggen waarom ik het ' diep 'analyseren van een nummer liefst achterwege laat, het heeft mij tot nog toe meer slecht dan goed gedaan. Het ' naspelen' van anderen is een beproefde methode om in een eerste fase ( en daar zitten jij en ik toch ? ) aan een jazz vocabularium te werken. Het is daarop dat ik wil terugvallen, omdat mijn eigen creaties ( licks ) mij hebben afgehouden van het werkelijk spelen van ' Muziek'.

Ik heb dus eerst zoals ongeveer iedereen toonladders/ modi/arpeggios zitten studeren, maar daarmee maak je geen muziek.Het heeft bovendien ( ik spreek voor mezelf ) mijn gevoel voor ritme op zeer korte tijd naar de kloten gedaan. Ik heb dus verkeerd gewerkt. Het was mijn bedoeling straight jazz te spelen, dus voor mezelf : als ik zou terugvallen op hoe ik vroeger rock, blues, whatever speelde omdat dit voor mij mijn natuurlijke manier van spelen zou zijn, dan ben ik excuses aan het zoeken, en dan doe ik er wat aan, of dan staak ik mijn pogingen om te jazzen.

Voilà, mijn situatie.

BTW 1-sinds je hem ter sprake bracht : ZAPPA:ok:.
Ik draai al 2 maanden niks anders meer, ik heb zo'n 40 CD's van die man , ik heb ze alle naar iTunes gecopieerd en ga er een compilatie van maken ( de 'cabaret' nummers er tussen uit ).
2- Thumbs up : Donna Lee is geen kattepis.

gitaarmeneer

16 mei 2009, 21:36

Het lukt mij niet altijd even goed om duidelijk te maken wat ik bedoel, maar dit was een poging om uit te leggen waarom ik het ' diep 'analyseren van een nummer liefst achterwege laat, het heeft mij tot nog toe meer slecht dan goed gedaan.

Als jij geen jazzstandards wil analyseren, dan raad ik je af om aan deze topic verder deel te nemen over jazzstandards analyseren. Doe gezellig mee, of open je eigen topic waarin je betoogt waarom jazzstandards analyseren slecht is, maar respecteer het aub als mensen andere visies of behoeften hebben dan jij.

Als je zelf aangeeft dat je een beginner bent, vraag ik me trouwens af hoe waardevol je advies is. Alhoewel ik een allround gitarist en componist ben, en mezelf niet als jazzspecialist zie, denk ik dat "de eerste fase" met jazz ondertussen wel ontstegen ben. En neem van mij aan dat het goed en leerzaam is om changes (en bijbehorende scales/aperggio's) van standards te analyseren, en dan natuurlijk ook solo's en thema aan die changes te spiegelen.

eerste fase ( en daar zitten jij en ik toch ? )

Hoe kom je er bij? :D Mijn topics hier zijn doorgaans niet op beginners gericht. En als je wat van mijn topics hebt begrepen dan was dat denk ik wel duidelijk. Ik ben in mijn formuleringen wel vaak bescheiden juist omdat ik me niet authoritair wil opstellen of de 'expert' wil uithangen. (dat is namelijk irritant). Je hebt op forums zoals deze namelijk altijd mensen (ik zal geen namen noemen), die nooit vragen stellen, maar alleen antwoorden geven, over alle onderwerpen doen alsof ze alles al weten en geen oog hebben voor de visies/inzichten/benaderingswijzen van collega's. Waarschijnlijk is dat een kwestie van ego ofzo. Maar het draagt niet altijd bij aan een fijne sfeer en constructieve discussie.

Er is in muziek niet één weg naar rome leidt en niet één waarheid is. Misschien denk jij dat een 'gevorderde' muzikant nooit vragen stelt en zich niet bescheiden opstelt en continu doet alsof ie alles al weet. Maar dat zijn (in mijn ervaring) meestal juist niet de beste muzikanten. Muziek is geen exacte wetenschap/rakettechnologie. Er is geen absolute waarheid.

aan een jazz vocabularium te werken. Het is daarop dat ik wil terugvallen, omdat mijn eigen creaties ( licks ) mij hebben afgehouden van het werkelijk spelen van ' Muziek'.

Naspelen en uitzoeken van solo's is leuk en nuttig. Alhoewel: als je ze naspeelt zonder te analyseren wat je doet, dat is niet zo nuttig. Je geeft aan dat je een beginner bent, dus neem dit advies van me aan: als je solo's uitzoekt, analyseer die dan aan de hand van de changes, scales en/of aperggio's van de standard.

Little Jay

16 mei 2009, 23:07

Aha :) De discussie wordt leuk als mensen zoals jij meedoen. Wat is jouw achtergrond trouwens? jazzgitaar consevatorium?

:-) thanx!

Conservatorium? Nee joh, uit de hand gelopen hobby, haha!
Wel les van een goede jazzgitarist: Olaf Tarenskeen.
En niet om dit forum tekort te doen, maar www.jazzguitar.be/forum is ook geweldig!

terrasbeest

17 mei 2009, 08:14

Als jij geen jazzstandards wil analyseren, dan raad ik je af om aan deze topic verder deel te nemen, want die topic gaat precies daar over: jazzstandards analyseren. Blijkbaar hebben de auteur en andere deelnemers aan de topic daar behoefte aan. Doe gezellig mee, of open je eigen topic waarin je betoogt waarom jazzstandards analyseren slecht is, maar respecteer het aub als mensen andere visies of behoeften hebben dan jij.

Als je zelf aangeeft dat je een beginner bent, vraag ik me trouwens af hoe waardevol je advies is. Alhoewel ik een allround gitarist en componist ben, en me qua jazz nog zeker verder kan ontwikkelen (wie niet trouwens ;) ?), denk ik dat "de eerste fase" met jazz ondertussen wel ontstegen ben. En volgens mij is het erg goed en leerzaam om changes (en bijbehorende scales/aperggio's) van standards te analyseren, en dan natuurlijk ook solo's en thema aan die changes te spiegelen.

Ik zou mezelf niet echt een beginner willen noemen :P Mijn topics hier zijn doorgaans ook niet op beginners gericht. Ik dacht dat dat wel duidelijk was. Ik ben wel vaak ietwat bescheiden juist omdat er in muziek niet één weg naar rome leidt en niet één waarheid is. Het betreft immers geen rakettechnologie :P Veel muziektheoretische onderwerpen kun je vanuit verschillende hoeken benaderen. (alhoewel bepaalde een zekere cva-meneer soms anders doet vermoeden ;)).

Wel prima als beginners meelezen of vragen stellen trouwens, maar het is mij juist te doen om wat verder te gaan dan de basics. Als ik lesgeef dan ben ik erg geduldig en behandel ik met alle plezier de basics. Maar hier post ik voor mijn eigen plezier en op mijn eigen niveau. Ik denk dat ik in mijn topics vanaf nu maar van het label "niveau: intermediate/advanced" ga voorzien om misverstanden te voorkomen.

Naspelen en uitzoeken van solo's is leuk en nuttig. Alhoewel: als je ze naspeelt zonder te analyseren wat je doet, dat is niet zo nuttig. Je geeft aan dat je een beginner bent, dus neem dit advies van me aan: als je solo's uitzoekt, analyseer die dan aan de hand van de changes, scales en/of aperggio's van de standard.

Je zegt een heleboel dingen waar ik het mee eens ben,en waar ik geen melding maak in mijn posts omdat ze vanzelfsprekend zijn.

Ik ben het er niet mee eens als je jezelf bescheiden noemt:crazyhappy:... heb ik je daar weer verkeerd begrepen toen ik je een beginner noemde?.
Er zijn een paar zaken die mij daar toe deden besluiten.
Je bent een zestal maanden terug op dit forum verschenen met de mededeling dat je met Jazz wou BEGINNEN.Ik vind het sterk dat je jezelf na die korte zes maanden al intermediate /advanced catalogeert.(Blijkbaar kan dit zonder de nodige kennis , je stelt hier toch nog vragen die mij gebrek daaraan doen vermoeden.)

Ik heb je een hint willen geven door te zeggen, (dat wat mezelf betreft) ik m'n gitaar liever aan de wilgen zou hangen, dan uit gemakzucht ( of whatever ) standards zou gaan spelen op de manier die mij is 'aangeboren', of verworven door ' andere' muziek te gaan spelen. Ofwel doe je het zoals het hoort, ofwel doe je het niet. Misschien leg ik de lat wel te hoog, al is dat niet iets wat een beginner doet, die is meestal vlug tevreden.

Je bent niet de enige die dit forum leest, dus is het eigenlijk jouw topic niet.
Maar ik leg er mij bij neer als je liever hebt dat ' jouw topics ' van jou blijven.
Aan anderen zou ik aanraden, als ze iets over standard willen opsteken, het jazzgitaarboek van Wolf Marschall te kopen , het bevat transcripties van een aantal standards in de versie van verschillende gitaristen als Benson , Joe Pass( de Honky Tonk Gitarist zoals jij hem noemt...), Wes, Howard Roberts, Emily Remler ea. De voicings zijn netjes vermeld, en elke versie wordt afzonderlijk geanalyseerd.

-=JEROEN=-

17 mei 2009, 09:37

Aan anderen zou ik aanraden, als ze iets over standard willen opsteken, het jazzgitaarboek van Wolf Marschall te kopen , het bevat transcripties van een aantal standards in de versie van verschillende gitaristen als Benson , Joe Pass( de Honky Tonk Gitarist zoals jij hem noemt...), Wes, Howard Roberts, Emily Remler ea. De voicings zijn netjes vermeld, en elke versie wordt afzonderlijk geanalyseerd.
Misschien kan jij op een soortgelijke manier je bijdrage aan dit onderwerp leveren. Jouw transcriptie van Stella by Starlight, compleet met voicings en jouw persoonlijke analyse. Misschien kan je er ook nog bij vermelden van wie je de gebruikte voicings hebt geleerd/geleend.

Wel grappig trouwens, dat je iemand het analyseren van een standard afraad en vervolgens een boek adviseert dat standards analyseert.

gitaarmeneer

17 mei 2009, 12:05

Je bent een zestal maanden terug op dit forum verschenen met de mededeling dat je met Jazz wou BEGINNEN.

Eigenlijk gaat dit topic niet over mij, maar over de mogelijkheden van St. by Strlight. Ik verbaas me enigzins over de manier waarop je conclusies trekt over mij (en mijn ervaring). Lees mijn voorsteltopic (http://www.gitaarnet.nl/forum/showthread.php?t=120737) anders eens. Ik heb me 17 feb dit jaar geregistreerd op dit forum (kijk maar onder mijn naam links van deze reactie), dat is 3 maanden geleden. In mijn voorsteltopic heb ik aangegeven dat ik ruim 17 jaar gitaar speel. En voor de compleetheid : alhoewel ik allround ben en mezelf niet als jazzspecialist zie, ben ik +/- 15 jaar geleden met jazz begonnen. Daarnaast ben ik ruim 10 jaar professioneel musicus, afgestudeerd componist aan hku, en sinds enige tijd ook gitaar- en muziekleraar. Ik heb muziek gemaakt die te horen is geweest op nationale radio en tv, gespeeld in diverse bands waaronder o.a. jazzfunk orkest o.l.v. allan laurilard (winner boy edgar prijs), etc etc. Ik hoop dat je me niet heel arrogant vindt als ik mezelf in dit licht niet als een beginner zie.

En nu graag weer ontopic:

het jazzgitaarboek van Wolf Marschall te kopen , het bevat transcripties van een aantal standards in de versie van verschillende gitaristen als Benson , Joe Pass( de Honky Tonk Gitarist zoals jij hem noemt...), Wes, Howard Roberts, Emily Remler ea. De voicings zijn netjes vermeld, en elke versie wordt afzonderlijk geanalyseerd.

Ik heb online gekeken en tref verschillende boeken aan van Wolf Marschall. Bedoel je deze (http://www.bol.com/nl/p/boeken-engels/best-of-jazz-guitar/1001004000592759/index.html)?

gitaarmeneer

18 mei 2009, 13:15

even snel:

het Ab7 akkoord dat twee keer voorbij komt speel ik als Ab7b5 (Ab7#11 eigenlijk) en dan kun je er een Eb melodisch mineur over spelen, gealtereerd dus.

Hee Jay (en anderen), ik kom nog even terug op het (tweede) Ab7 akkoord. Eerder pleitte ik voor Ab7 lyd.dom ipv gealtereerd omdat in de melodie op die plek een #4 zit. Echter ik had niet goed geluisterd/gekeken, want in de melodie zit ook nog een b9. En ook een gewone 9 zelfs. #4 + b9 pleit natuurlijk voor gealtereerd of octatonisch. Het klinkt lekker en ik kan er goed mee uit de voeten. Uit ervaring weet ik dat in bepaalde gevallen gealtereerd ook goed klinkt op 7 akkoorden die geen dominant functie hebben. Alleen begrijp ik nog niet echt waarom dat is.

Die Ab7 op die plek (dwz opgevolgd door een Bmaj7) kun je (voor zover ik weet) op twee manieren opvatten:

1. Als een opzichzelf staand dominant akkoord (ala blues) en er dan dus mixolydish, A blues of A lyd. dom. op spelen.
2. Als een bVII

Terwijl ik geleerd heb dat het gebruik van gealtereerd wijst op een gealtereerde Ve trap. En dat is dus niet de functie van die Ab7 in Stellla.

Gealtereerde klinkt daar ok. Nu wil ik nog weten of er een regel of logica is die ik niet ken, die dat verklaart. Wie weet dat?

erwin_ve

19 mei 2009, 10:37

Hee Jay (en anderen), ik kom nog even terug op het (tweede) Ab7 akkoord. Eerder pleitte ik voor Ab7 lyd.dom ipv gealtereerd omdat in de melodie op die plek een #4 zit. Echter ik had niet goed geluisterd/gekeken, want in de melodie zit ook nog een b9. En ook een gewone 9 zelfs. #4 + b9 pleit natuurlijk voor gealtereerd of octatonisch. Het klinkt lekker en ik kan er goed mee uit de voeten. Uit ervaring weet ik dat in bepaalde gevallen gealtereerd ook goed klinkt op 7 akkoorden die geen dominant functie hebben. Alleen begrijp ik nog niet echt waarom dat is.

Die Ab7 op die plek (dwz opgevolgd door een Bmaj7) kun je (voor zover ik weet) op twee manieren opvatten:

1. Als een opzichzelf staand dominant akkoord (ala blues) en er dan dus mixolydish, A blues of A lyd. dom. op spelen.
2. Als een bVII

Terwijl ik geleerd heb dat het gebruik van gealtereerd wijst op een gealtereerde Ve trap. En dat is dus niet de functie van die Ab7 in Stellla.

Gealtereerde klinkt daar ok. Nu wil ik nog weten of er een regel of logica is die ik niet ken, die dat verklaart. Wie weet dat?

Ik snap niet waar je de b9 vandaan haalt, die zit niet in de melodie op het Ab7 akkoord.

Ab7(9, #11,13) is de tritonus vervangende dominant voor D7. D7 lost graag op naar Gm7. Bbmaj7 heeft een paralle functie t.o.v. Gm7.

Edit.

gitaarmeneer

19 mei 2009, 12:21

Hoi Erwin,

Leuk dat je ook meedoet :rockon:

Ik snap niet waar je de b9 vandaan haalt, die zit niet in de melodie op het Ab7 akkoord.

4e noot van maat 22 is een A (Realbook1 blz 408 ). A is b9 ten opzichte van Ab.

Ab7(9, #11,13) is de tritonus vervangende dominant voor D7. D7 lost graag op naar Gm7. Bbmaj7 heeft een paralle functie t.o.v. Gm7.

Edit.

Je uitleg verklaart het gebruik van Ab lydisch domimant, maar niet van Ab gealtereerd.

Als ik je mag samenvatten: je vat Ab7 Bbmaj7 (bVII I) op als een substitutie van D7alt Gm (Valt I).

Sowieso een leuke die ik nog niet bedacht had. Dus daar ben ik sowieso blij mee. Thanks. Een fijne verklaring dus van het gebruik *D* gealtereerd (= Ab lyd.dominant), alleen nog niet van Ab gealtereerd.

gorgasm

19 mei 2009, 12:49

Voor de -7b5 akkoorden aan het eind speel ik ook wel de majeur ladder een halfje hoger, maar beginnend op de akkoord toon:

dus voor E-7b5 speel je F majeur, maar beginnend op E, voor D-7b5 dus Eb majeur beginnen op D, etc.
Speel je gewoon locrisch:)

want hij speelt daar de paralelle mineur: Dm over E-7b5, waarin Dm dan natuurlijk gelijk is aan F (als je tenminste D dorisch speelt). Voordeel van "mijn" benadering is dat je wel vanuit de grondtoon van het akkoord kan denken en niet eerst hoeft te vertalen naar Dm.
D dorisch is toch met een b, in Fmaj toonladder zit toch een bes?

Na deel van dit toppic te doorlezen dacht ik dat jullie mijlen ver zaten met de theorie, maar je houdt het nog best begrijpelijk(voor mij toch)

ivm het punt of dit wel n goed id is om te doen(standards evalueren):
IK vind van wel; theoretisch vind ik het altijd leuk en interessant om een ander zn mening te horen, jongens die weten waar de klepel hangt kunnen de kneuzen dan verbeteren, en zo heb ik hier al heel veel geleerd. En het is een forum. Er zijn ook best toppics waar ik geen bal aan heb. Maar als het iemand kan helpen waarom niet.
.

erwin_ve

19 mei 2009, 13:56

4e noot van maat 22 is een A (Realbook1 blz 408 ). A is b9 ten opzichte van Ab.

Je uitleg verklaart het gebruik van Ab lydisch domimant, maar niet van Ab gealtereerd.

Als ik je mag samenvatten: je vat Ab7 Bbmaj7 (bVII I) op als een substitutie van D7alt Gm (Valt I).

Sowieso een leuke die ik nog niet bedacht had. Dus daar ben ik sowieso blij mee. Thanks. Een fijne verklaring dus van het gebruik *D* gealtereerd (= Ab lyd.dominant), alleen nog niet van Ab gealtereerd.

4e noot maat 22: ik zie hem als een terugkeer naar tonica(of desnoods V(F7) voor Bb) op die plek.
Ab gealtereerd; nooit geprobeerd; ik hoor hem in ieder geval niet in mijn hoofd op die plaats.

Ik heb recent nog een Youtube clipje geplaatst: http://www.youtube.com/watch?v=NM7Df22kEyY& (http://www.youtube.com/watch?v=NM7Df22kEyY) , de chord melody heb ik iets anders gedaan dan de originele akkoord progressie, maar is wel af te leiden van huidige analyse.

gitaarmeneer

20 mei 2009, 01:17

4e noot maat 22: ik zie hem als een terugkeer naar tonica(of desnoods V(F7) voor Bb) op die plek.
Ab gealtereerd; nooit geprobeerd; ik hoor hem in ieder geval niet in mijn hoofd op die plaats.

Nja ik noem het maar gealtereerd want die A (b9) zit er (wel degelijk) in. F7alt vind ik aardig als uitleg, alhoewel dan de melodie-noot Bb weer nogal buiten de boot valt. Dit zijn de noten die ik iig in mn hoofd hoor: 1,b2,2,3,#4 en b7 (op rootnote Ab).

Ik heb recent nog een Youtube clipje geplaatst: http://www.youtube.com/watch?v=NM7Df22kEyY& (http://www.youtube.com/watch?v=NM7Df22kEyY) , de chord melody heb ik iets anders gedaan dan de originele akkoord progressie, maar is wel af te leiden van huidige analyse.

De eerste solo vind ik zeker erg ok! Lekkere feel/frasering. Hoe je het thema neerzet is voor verbetering vatbaar (vind ik, mijn mening, trek je gerust niks van aan). T origineel is best een heel mooie melodie en vind de leidtoon E die je op eigen initiatief toevoegt aan het thema gedurende het eerste F7 akkkoord bijvoorbeeld eerlijk gezegd jammer (beetje kitsch).

Al met al: leuk :strat:, wat is je achtergrond?

erwin_ve

20 mei 2009, 09:31

Nja ik noem het maar gealtereerd want die A (b9) zit er (wel degelijk) in. F7alt vind ik aardig als uitleg, alhoewel dan de melodie-noot Bb weer nogal buiten de boot valt. Dit zijn de noten die ik iig in mn hoofd hoor: 1,b2,2,3,#4 en b7 (op rootnote Ab).

De eerste solo vind ik zeker erg ok! Lekkere feel/frasering. Hoe je het thema neerzet is voor verbetering vatbaar (vind ik, mijn mening, trek je gerust niks van aan). T origineel is best een heel mooie melodie en vind de leidtoon E die je op eigen initiatief toevoegt aan het thema gedurende het eerste F7 akkkoord bijvoorbeeld eerlijk gezegd jammer (beetje kitsch).

Al met al: leuk :strat:, wat is je achtergrond?
Ik denk geen F7 alt maar gewoon F7(V dus voor Bb). Je ontkomt in die maat theoretisch niet aan het feit dat je 2 verschillende ladders moet gebruiken.

Tja melodie, ieder heeft recht op zijn eigen mening:seriousf:. Het ging me even om de chord melody, dus melodie en akkoorden zijn tegelijk gespeeld in 1 partij. Ik gebruik daar wat varianten om het II-V gevoel in de akkoorden te breken. Bijv op Cm7 F7 speel ik een Gbmaj7#5, De bas speelt wel Cm7-F7...

Achtergrond; zie profiel

EuroCinema

20 mei 2009, 10:17

Leuk onderwerp weer (was een tijdje op vakantie maaar zie het nu)! Ik denk dat het enorm nuttig is om na zo'n harmonische analyse ook eens solo's van grote jazznamen te analyseren over zo'n stuk. Het fijne van standards is dat je zoveel versies kan vergelijken en de uitkomst is vaak verrassend. Zo spelen wij al een tijdje All Blues van Miles, en ik ben nooit echt tevreden met wat ik daarop soleer. Dus laatst de versie van Burrell eens goed beluisterd. Wat denk je? 90% bluesladder en op het "lastige" stukje waar de akkoorden de ladder uitgaan, speelt hij gewoon akkoorden! Versies van Grant Green en Jim Hall zijn voor mij ook vaak eye-openers. Verschillende stijlen, maar allebei meesters in thematische ontwikkeling. Ze bouwen zulke simpele, melodische solo's met een soort onontkoombare innerlijke logica... het klopt harmonisch allemaal, maar het is vooral allemaal zo helder en eenvoudig. Da's toch een beetje de kunst bij zulke stukken. En dat is niet alleen een kwestie van op gevoel spelen, maar wel degelijk een techniek/benadering die je kunt (of moet) leren en ontwikkelen.
Over de traditionele jazztoon... bij mij is het een beetje omgekeerd gegaan. Als puber was ik helemaal weg van SRV (die toen nog leefde), Hendrix, Albert King etc. Maar na een aantal jaren ging het me zo tegenstaan dat je die sound op een bluesfestival uit elke kroeg hoorde schallen. Toen hoorde ik Green, Burrell etc, die hun jazz ook bluesy speelden maar meer cool en understated en dat vond ik heel verfrissend. Ik moet zeggen dat ik de standaard jazzsound van een archtop door een hagelcleane amp met de toonknop dicht ook soms wat braafjes vind, er mag best een buizenrandje aan zitten. Maar de subtielere expressie die veel jazzers hebben (slurs en slides in plaats van bends, weinig vibrato) vind ik wel erg mooi. Veel scheur/buiggitaristen worden toch een beetje soapacteurs: er zit wel emotie en espressie in, maar het ligt er ook wel heel dik en plat bovenop. Een beetje nuance kan geen kwaad. Scofield vind ik trouwens ook 1 van de weinigen die rock-en jazztechnieken perfect integreert, grote held die man!

Little Jay

20 mei 2009, 10:52

gitaarmeneer

20 mei 2009, 16:11

Ik denk geen F7 alt maar gewoon F7(V dus voor Bb). Je ontkomt in die maat theoretisch niet aan het feit dat je 2 verschillende ladders moet gebruiken.

Waar het mij om gaat is het volgende stukje in de melodie : op het gedurende het akkoord Ab7 de noten #4, 3,2,b2 oplossend naar de 2 van de Bmaj7. Die drie noten onder Ab7 dat klinkt in mijn oren niet alsof er twee ladders gewisseld worden of dat er met leidtonen wordt gewerkt. Het klinkt als een stukje van een (1) ladder die daar zo natuurlijk en mooi klinkt dat ik er meer van wel weten.

Tja melodie, ieder heeft recht op zijn eigen mening:seriousf:. Het ging me even om de chord melody, dus melodie en akkoorden zijn tegelijk gespeeld in 1 partij. Ik gebruik daar wat varianten om het II-V gevoel in de akkoorden te breken. Bijv op Cm7 F7 speel ik een Gbmaj7#5, De bas speelt wel Cm7-F7...

Je hebt dus van de majeur II V een mineur II V gemaakt en voegt daarmee alteraties toe die (in mijn oren) clashen met de melodie. Die II V is namelijk majeur, en kan (iig tijdens het thema) eigenlijk niet als mineur of gealtereerd begeleid worden. De belangrijkste noten in de melodie en akkoorden zijn daar namelijk F en G. Waardoor de akkoorden niet Cm7b5 11 en F7b9 11 zijn, wat jij er volgens mij van maakt, maar gewoon een reine majeur II V: Cm9 en F7. Met name die noot Gb van jou heeft ruzie met die F en G (twee van de belangrijkste en meeste kenmerkende noten van het thema van Stella) en dus met de majeur II V als zodanig. In combinatie met de opmerkelijke offkey noot E doe je het thema geweld aan. Is gevaarlijk bij zo'n geniaal thema waar in principe alle noten precies goed van zijn. Maar misschien heb ik ook gewoon te veel respect voor dit magische thema. Dan mag je me bitshslappen :P

Wat wel kan is met timing en frasering spelen eventueel of runs invoegen zoals bijvoorbeeld charlie parker dat zo mooi kan, alleen ik zou niet echt belangrijke (target) noten uit het thema gaan veranderen of changes dusdanig veranderen dat ze ruzie krijgen met het thematisch materiaal.

Een van de redenen dat ik momenteel deze wat meer grondige analyses van jazzstandards doe, waarbij ik bewust wat langer stil sta bij de essenties van zo'n compositie, is omdat ik merkte dat ik over alle changes beetje "eenheidsworst" soleerde en te weinig van het thema van de standards uitging. Dus met andere woorden: ik omspeelde op een II V I een "universele" II V I en bepaalde op eigen iniatief of ik die II V mineur of majeur ging omspelen, gealtereerd of juist rein, of dat ik bij de II de 9 of de 11 als target noot ging gebruiken, terwijl de compositie (thema + samenhang changes op macroniveau) dit soort nuances juist dicteert.

Ik heb het idee (correct me if im wrong), dat er in de jazzscene vaak een mentaliteit heerst dat het niet 'cool' is om veel te repeteren of in te studeren en dat het juist wel cool is om snel met changes mee te kunnen lezen en spelen ookal heb je de standard in kwestie bij wijze van spreken nog nooit geoefend of geluisterd. Ik kom zelf meer vanuit een pop/rock achtergrond waarbij je nummers 'instudeert' en 'reportoire opbouwt'. Dus vandaar dat het aangenaam vind om mijn kennis en mogelijkheden van specifieke standaards te verdiepen.

Achtergrond; zie profiel
Ik lees dat je beroeps bent en docent. Same here. Er staat niks over je evt. opleiding (van mijn part ben je 100% streetwise/autodidact, daar niet van :)), muziekstijlen of linkjes naar info/mp3s van bands waar je in speelt/gespeeld hebt. Mogelijk wil je nog een extra tipje van de sluier oplichten?

Ik vind het wel cool dat je de moeite neemt om je jazzstudies op youtube te zetten. Dat wil ik misschien ook wel gaan doen. Alleen ben ik beetje perfectionistisch. Ik blijf het uitstellen omdat ik dan denk 'ik wil geen "schetsen" of "studies" online zetten maar gelijk iets geniaals'. Jaja ik weet dat het slechte mentaliteit is waar je gek van wordt :) Op een gegeven moment ga ik wat van mn nieuwe sound online zetten. Maar nu nog even niet [insert holy smiley]

Waarme heb je die belegeiding gedaan? bandinabox, garageband?

gitaarmeneer

20 mei 2009, 16:29

Nog even nagezocht en voor het altereren van septiemakkoorden is dit een "regel":

Staande (dus niet oplossend naar de I) septiemakkoorden kun je altereren door de V van het akkoord te nemen en de melodisch mineur daarvan de spelen. Over de Ab7#11 in Stella dus Eb melodisch mineur.

Oplossende septiemakkoorden altereer je door de melodisch mineur ladder een halfje hoger te nemen, dus in een Dm7 - G7 - Cmaj kun je over de G7 een Ab melodisch mineur spelen.

Ey Jay. Thanks voor het nazoeken en helder samenvatten. Waar het opneer komt is :

- gealtereerd (7e modus van mel.mineur) op een Valt
- lydisch dominant (4e modus mel.min.) op opzichzelfde staande dom7 (#11) akkoorden.

Dat zijn dezelfde 'standaardregels' die ik ook ken, alleen daarmee komen we er dus niet in dit geval. Ik zal het probleem/de uitdaging nog even voor je samenvatten, wellicht kun je het aan je docent voorleggen dat hij het weet?

Ik quote mezelf:

"Waar het mij om gaat is het volgende stukje in de melodie : op het gedurende het akkoord Ab7 de noten #4, 3,2,b2 oplossend naar de 2 van de Bmaj7. [...] Het klinkt als een stukje van een ladder die daar zo natuurlijk en mooi klinkt dat ik er meer van wel weten."

De 'regel' suggereert Ab lyd.dom (=Eb mel.min) op het (op zichzelf staande) Ab akkoord, echter lyd.dom is 1,2,3,#4,5,6,b7, En wat ik juist wil weten is waarom die b9 (=b2), die dus niet voorkomt in Ab lydisch of lyd.dom, zo goed klinkt daar. Snappez vous? Dus mn vraag staat nog steeds open :)

gitaarmeneer

20 mei 2009, 16:46

Leuk onderwerp weer (was een tijdje op vakantie maaar zie het nu)!

Hey Euro, welcome back :)

Versies van Grant Green en Jim Hall zijn voor mij ook vaak eye-openers. Verschillende stijlen, maar allebei meesters in thematische ontwikkeling. Ze bouwen zulke simpele, melodische solo's met een soort onontkoombare innerlijke logica... het klopt harmonisch allemaal, maar het is vooral allemaal zo helder en eenvoudig.

Dat klinkt alsof ik dat wil verslinden. Ik ga het checken. Thx.

Da's toch een beetje de kunst bij zulke stukken. En dat is niet alleen een kwestie van op gevoel spelen, maar wel degelijk een techniek/benadering die je kunt (of moet) leren en ontwikkelen.

Jep het gaat om thematische ontwikkeling, het grotere geheel. Mooi gezegd.

Over de traditionele jazztoon... bij mij is het een beetje omgekeerd gegaan. Als puber was ik helemaal weg van SRV (die toen nog leefde), Hendrix, Albert King etc.

Beetje hetzelfde verhaal hier. Gedeeltelijk net andere artiesten, maar wel wat meer rock/blues achtergrond.

Ik moet zeggen dat ik de standaard jazzsound van een archtop door een hagelcleane amp met de toonknop dicht ook soms wat braafjes vind, er mag best een buizenrandje aan zitten.

Precies!

Maar de subtielere expressie die veel jazzers hebben (slurs en slides in plaats van bends, weinig vibrato) vind ik wel erg mooi. Veel scheur/buiggitaristen worden toch een beetje soapacteurs: er zit wel emotie en espressie in, maar het ligt er ook wel heel dik en plat bovenop. Een beetje nuance kan geen kwaad.

Onder het motto van een bevriende heavymetal drummer die graag quote -> "hoezo meer dynamiek? : ik speel al continu op mn hardst, moet ik nog harder?!" LOL.

Scofield vind ik trouwens ook 1 van de weinigen die rock-en jazztechnieken perfect integreert, grote held die man!

Scofield is te gek. Het album dat ik vooral goed ken en aangenaam vind is 'still warm'. HEt nummer rule of thumb (met die chromatisch stijgende baslijn onder de changes vind ik bijvoorbeeld magisch). Heb jij nog tips qua Scofield, Euro?

Scot henderson heeft mij hier en daar ook geinspireerd. En hebben we het over gitaristen specifiek of over jazzrock/fusion in het algemeen? Weather report album Blackmarket wil ik in dat laatste geval graag noemen. Daarnaast de band Gentle Giant, album interview. Frank Zappa. En Bill Frisell vind ik ook inspirerend. Al di meola heeft hier en daar (naast veel tegen circusgitaar/kitshige race gitaarlicks) ook smaakvolle dingen op zn geweten. Robbie krieger, gitarist van the doors kun je trouwens ook beschouwen als een jazzbluesrocker. Van the Doors zelf vind ik met name het album L.A.woman geniaal. En jeff beck heeft ook zeer gave dingen gedaan. Ik ken vooral albums 'wired' en 'there and back'. Dan heb je nog Bruford, Holdsworth. Tocdh best veel gave jazzrock gitaristen eigenlijk

Ik via een leerling van mij onlangs nog een andere 70ties jazzblues gitaar held: Roubach. Super onbekend. Nauwelijks wat van op internet te vinden, maar echt super goed. Accoustische jazzblues rock.:hippie::hippie:

gitaarmeneer

20 mei 2009, 17:38

Maar de subtielere expressie die veel jazzers hebben (slurs en slides in plaats van bends, weinig vibrato) vind ik wel erg mooi. Veel scheur/buiggitaristen worden toch een beetje soapacteurs: er zit wel emotie en espressie in, maar het ligt er ook wel heel dik en plat bovenop.

Ik ben dus wel voor bending en meer epressieve speeltechnieken. Alleen natuurlijk niet continu en over de top. Leuk als je het smaakvol kan combineren.
Wat dat betreft blijft mijn held allertijden Bird: ziijn dirty intonation, bluenotes en expressiviteit. Misschien vind ik bird's blues vibe nog wel interessanter dan zijn vindingrijke revolutionaire substituties, appergio's en jazz-erfgoed. En echt niet dat soap idee met continu scheuren op die sax, nee : balans en dynamiek van intiem en klein tot groots en rauw. Vooral de ballads. Bijvoorbeeld een (relatief) eenvoudige ballad als Lover Man. krijg je toch kippevel van?
Charlie parker is mijn onbetwiste topvoorbeeld als het gaat om feel, tone en frasering in jazz. Het verbaast me dat zo weinig jazzgitaristen zich door blazers laten beinvloeden in hun frasering. Blazers benden toch ook? waarom zou je dat dan niet op je jazzgitaar doen. En de enige manier om de emotie en ruwheid van een blazer te benaderen is een distortion op je gitaar. Zeker als je de dikke toon van een trompet wilt evenaren.

erwin_ve

21 mei 2009, 08:43

Waar het mij om gaat is het volgende stukje in de melodie : op het gedurende het akkoord Ab7 de noten #4, 3,2,b2 oplossend naar de 2 van de Bmaj7. Die drie noten onder Ab7 dat klinkt in mijn oren niet alsof er twee ladders gewisseld worden of dat er met leidtonen wordt gewerkt. Het klinkt als een stukje van een (1) ladder die daar zo natuurlijk en mooi klinkt dat ik er meer van wel weten.? De reden waarom het zo lekker klinkt-->> Toonsoort Bb alle melodie noten zitten in de toonsoort Bb.

Je hebt dus van de majeur II V een mineur II V gemaakt en voegt daarmee alteraties toe die (in mijn oren) clashen met de melodie. Die II V is namelijk majeur, en kan (iig tijdens het thema) eigenlijk niet als mineur of gealtereerd begeleid worden. De belangrijkste noten in de melodie en akkoorden zijn daar namelijk F en G. Waardoor de akkoorden niet Cm7b5 11 en F7b9 11 zijn, wat jij er volgens mij van maakt, maar gewoon een reine majeur II V: Cm9 en F7. Met name die noot Gb van jou heeft ruzie met die F en G (twee van de belangrijkste en meeste kenmerkende noten van het thema van Stella) en dus met de majeur II V als zodanig. In combinatie met de opmerkelijke offkey noot E doe je het thema geweld aan. Is gevaarlijk bij zo'n geniaal thema waar in principe alle noten precies goed van zijn. Maar misschien heb ik ook gewoon te veel respect voor dit magische thema. Dan mag je me bitshslappen :P

Ik probeer een andere visie op Stella te geven dan alleen de beruchte II-V verbindingen. Theoretisch zijn dingen daarin ook goed te verklaren. Een meer "open-minded" instelling zou ik daarom wel op prijs stellen, natuurlijk is Bird te gek, maar dit was een theorie topic en geen "sounds/dit vind ik te gek/ helemaal ruk" topic.
Overigens zijn de eerste 8 maten van mijn Youtube ding,qua harmonie, een idee van wijlen Wim Overgauw.

gorgasm

21 mei 2009, 09:18

90% bluesladder en op het "lastige" stukje waar de akkoorden de ladder uitgaan, speelt hij gewoon akkoorden!
wat bedoel je met lastige stukje? turnarround? D7 Eb7 D7? IMO kan je er wel es n ronddje op die brug plat gaan, maar ik vind miles solo beter dan coltranes op dat stuk.

versie van Burrell? is dat die 75year birthday bash?
Daar houdt hij het idd enorm simpel.(night in tunesia vind ik ook goed daarop) Miles hield ook alles simpel.

gorgasm

21 mei 2009, 09:34

gitaarmeneer

22 mei 2009, 16:03

De reden waarom het zo lekker klinkt-->> Toonsoort Bb alle melodie noten zitten in de toonsoort Bb.

Hoi Erwin,ja daar was ik ook net achter gekomen. Wou er net over gaan posten maar je was me voor :D. Ik zat het weer eens veel te moeilijk te zoeken. Alle noten uit het thema zijn inderdaad uit Bb. Nou ja niet allemaal, maar de meeste wel. Ben blij dat we het ergens over eens zijn. Maybe we started off on the wrong foot :). Ik heb je trouwens een compliment gegeven over je solo he. En ik toonde interesse in je achtergrond.

Ik probeer een andere visie op Stella te geven dan alleen de beruchte II-V verbindingen.

Dat waardeer ik. Ik geef ook mijn visie. Ik denk dat dat is wat dit topic interessant maakt, doordat mensen als jij en ik verschilende visies hebben. Het lijkt me daarnaast voor zich spreken dat we elkaar (en elkaars visies) respecteren en waarderen.

Theoretisch zijn dingen daarin [binnen het denken in II V verbindingen] ook goed te verklaren.

Wat jij doet is idd goed te verklaren vanuit het denken in (op zichzelfstaande) II V verbindingen. (een majeur II V als mineur/gealtereerd omspelen). Echter binnen de lijn die het thema uitzet, begrijp ik het minder goed. Maar goed misschien ben ik gewoon te veel gewend aan de originele melodie van Stella en daardoor wellicht intolerant als mensen zomaar offkey noten gaan toevoegen e.d. Zoals je net al aangaf is de factor die eenheid schept in de changes, de toonsoort Bb, en die Gb clashed in mijn oren nogal met die common denominator Bb majeur. Ik ga meer open minded proberen te zijn. Kun je misschien uitleggen wat het idee is achter jouw en Wim Overgauw's subsitutie?

Overigens zijn de eerste 8 maten van mijn Youtube ding,qua harmonie, een idee van wijlen Wim Overgauw.

Interesssant. Wim Overgauw speelt ook die noot E op die plek in Stella? Overgauw Speelt dat Gb akkoord op die plek in Stella? Ik ben heel benieuwd dat te horen. Heb je daar youtube, mp3 of tutorial materiaal van dat je kan linken? Ik ben weinig bekend met Overgauw's manier van denken/spelen dus zou het interessant vinden als je daar wat over kan vertellen/linken.

gitaarmeneer

22 mei 2009, 19:32

UPDATE : ik heb in de bovenste post (http://www.gitaarnet.nl/forum/showthread.php?p=2033313#post2033313) enige wijzigingen doorgevoerd

- Akkoorden zoveel mogelijk vanuit Bb majeur benoemd
- 'Easy scales' toevoegt. Dat wil zeggen, zoveel mogelijk gedacht vanuit Bb. Zodat je meer vanuit Bb kan denken met hier en daar een paar noten veranderen.

EuroCinema

22 mei 2009, 20:35

Charlie parker is mijn onbetwiste topvoorbeeld als het gaat om feel, tone en frasering in jazz. Het verbaast me dat zo weinig jazzgitaristen zich door blazers laten beinvloeden in hun frasering. Blazers benden toch ook? waarom zou je dat dan niet op je jazzgitaar doen. En de enige manier om de emotie en ruwheid van een blazer te benaderen is een distortion op je gitaar. Zeker als je de dikke toon van een trompet wilt evenaren.
Nou dat eerste weet ik niet hoor. De meeste jazzgitaristen en zelfs bassisten hebben toch wel enorm goed naar Parker, Coltrane etc. geluisterd. Ik kan me geen Green, Montgomery, Burrell of Benson voorstellen zonder Parker, zijn invloed druipt van hun muziek af. En je kan geen interview met een jazzgitarist lezen of het gaat wel weer over "I think like a horn player". Zelf vind ik de sound van een jazzgitaar gewoon (nog) mooier dan die van een koper- of houtblaasinstrument. En ik vind het ook gewoon mooi om de II-V's tradtioneel af te tekenen en op rechte stukken simpel en bluesy te spelen. Heel ouderwets eigenlijk, maar ja. Anderen hier zijn denk ik veel progressiever, maar ik luister het meeste naar souljazz trio's en kwartetten met hammond en gitaar, dat kleurt prachtig bij elkaar. Ieder z'n ding natuurlijk.

Ik heb het idee (correct me if im wrong), dat er in de jazzscene vaak een mentaliteit heerst dat het niet 'cool' is om veel te repeteren of in te studeren en dat het juist wel cool is om snel met changes mee te kunnen lezen en spelen ookal heb je de standard in kwestie bij wijze van spreken nog nooit geoefend of geluisterd. Ik kom zelf meer vanuit een pop/rock achtergrond waarbij je nummers 'instudeert' en 'reportoire opbouwt'. Dus vandaar dat het aangenaam vind om mijn kennis en mogelijkheden van specifieke standaards te verdiepen.

Op deze wou ik ook nog ff reageren. Nou zijn er vele verschillende jazzscenes, maar over het algemeen staat repertoirekennis hoog op de lijst. In de VS wordt er gewoon vanuit gegaan dat je de stukken in het real book beheerst en uit je hoofd kan transponeren. En voor jezelf studeren wordt ook erg belangrijk gevonden. Alleen: omdat men in de VS zo enorm weinig verdient met jazz, spelen muzikanten zoveel mogelijk in allerlei combo's en proberen ze zo weinig mogelijk te repeteren, om puur financiele redenen dus. Dat is ook een reden voor die eeuwige standards: die kennen ze allemaal.

wat bedoel je met lastige stukje? turnarround? D7 Eb7 D7? IMO kan je er wel es n ronddje op die brug plat gaan, maar ik vind miles solo beter dan coltranes op dat stuk.

versie van Burrell? is dat die 75year birthday bash?
Daar houdt hij het idd enorm simpel.(night in tunesia vind ik ook goed daarop) Miles hield ook alles simpel.

Yep, D7 Eb D7. Zo moeilijk zijn die akkoorden niet, maar ik vind het toch vaak het punt waarop de flow uit m'n improvisatie gaat. Die Eb is te kort om echt als toonsoort te behandelen en te lang om te negeren. Ik heb er wel veel ovre bedacht, maar dat klinkt dan ook meteen bedacht. Ik heb een krakerige versie in m'n iTunes van een "onbekend album", denk ik ooit bij de bibliotheek geleend.

EuroCinema

22 mei 2009, 22:24

UPDATE : ik heb in de bovenste post (http://www.gitaarnet.nl/forum/showthread.php?p=2033313#post2033313) enige wijzigingen doorgevoerd

- Akkoorden zoveel mogelijk vanuit Bb majeur benoemt
- 'Easy scales' toevoegt. Dat wil zeggen, zoveel mogelijk gedacht vanuit Bb. Zodat je meer vanuit Bb kan denken met hier en daar een paar noten veranderen.

Ik zou die Bbm7-Eb7 in maat 12 wel als een II-V benoemen, maar verder vind ik het er erg helder uitzien zo.

gitaarmeneer

23 mei 2009, 15:03

Nou dat eerste weet ik niet hoor. De meeste jazzgitaristen en zelfs bassisten hebben toch wel enorm goed naar Parker, Coltrane etc. geluisterd. Ik kan me geen Green, Montgomery, Burrell of Benson voorstellen zonder Parker, zijn invloed druipt van hun muziek af. En je kan geen interview met een jazzgitarist lezen of het gaat wel weer over "I think like a horn player".

Dat klopt. Dat hoor je vaker. En voor een gitarist als Scofield klopt dat ook. Toch: bij veel jazzgitaristen hoor ik de Bird invloeden met name in nootkeus en niet qua feel, expressie en frasering. Bij het neerzetten van een Bird-achtige feel horen virtuose legato slurrs (constructies met hammeron/pulloff) en bending. En dan heb je nog de dynamiek. Als je heel zachtjes op een sax blaast krijg je een diep warm zacht geluid, en als je hard blaast een scherp geluid met veel boventonen. Dat kan op een gitaar ook. Alleen filteren de meeste jazzgitaristen al het hoog van hun geluid waarmee ze de dynamiek en variatie in klankkleur de das omdoen.

Op deze wou ik ook nog ff reageren. Nou zijn er vele verschillende jazzscenes, maar over het algemeen staat repertoirekennis hoog op de lijst. In de VS wordt er gewoon vanuit gegaan dat je de stukken in het real book beheerst en uit je hoofd kan transponeren. En voor jezelf studeren wordt ook erg belangrijk gevonden.

Klinkt goed. misschien moet ik dan beter naar de VS verhuizen. LOL.
Ik heb iig in NL een aantal keer meegemaakt dat het lijkt of er een taboe ligt op oefenen/instuderen/repeteren.

In mij oren is het met jazz net als met pop/rock/funk: je hebt bands van spelers die niet of weinig repeteren en je hebt bands die altijd (min of meer) in de zelfde bezetting samenspelen en oefenen. Bij dat laatste heb je meer kans op het ontstaan van een 'sound'. Daar hou ik van :) (ook bij jazz).

gitaarmeneer

23 mei 2009, 15:12

Ik zou die Bbm7-Eb7 in maat 12 wel als een II-V benoemen, maar verder vind ik het er erg helder uitzien zo.

Dank :) Ik zou het graag visueel nog wat aantrekkelijker presenteren, ware het niet dat de mogelijkheide van ascii art wellicht te beperkt zijn om dat te bewerkstelligen.

Nou ik hoor Bb-7 Eb7 F wel als een IVm bVII I. Net als die Ab7 voorafgaand aan Bbmaj7, die noem ik ook bVII en niet een tussenvijf. Waarom niet ? : omdat het akkoord met grondttoon 2 vakjes verder een I is. De Eb7 'klinkt' daar niet echt als V (functioneel gezien). Als V zou ie nergens naar oplossen, en zou de F ook niet ingeleid worden. Als je het rein houdt, kan je hem wel gelijksoorting omspelen : Bb dorisch (= Eb mixo). Als je gaat altereren stuit je op verschillen.

Het verschil is subtiel: als het een II V zou zijn, dan kon je op die Eb7 Eb gealtereerd spelen, en in het geval van VIm bVII I klinkt Eb lydysich dominant beter.

gitaarmeneer

23 mei 2009, 17:53

In de VS wordt er gewoon vanuit gegaan dat je de stukken in het real book beheerst

Interessant. Uit het eerste realbook? of ook uit deel 2 en 3, fakebook, colorado cookbook, latin realbook, evansbook, newrealboek 1 t/m 3, Jazz LTD (ondertitel:"over 500 tunes the realbook missed"), etc. etc. ? *

Mijn punt is natuurlijk dat er wel erg veel 'standards' zijn in de wereld. Is er een bepaalde verzameling standards die als 'harde kern' fungeert bijvoorbeeld? Of verschillende verzamelingen van standards waarvan veronderstelde kennis gekoppeld is aan bepaalde subscenes? Deze site is in dit licht trouwens aardig : Jazzstandards.com - top 1000 van meest gespeelde standards (http://www.jazzstandards.com/compositions/index.htm).

Verder "Beheersen" kan nog verschillende dingen betekenen. Ik zie zoals gezegd regelmatig jazzmusici die het omspelen van de veel voorkomende jazzchanges (majeur en mineur II V I, IVm bVII I, dominantenketting, etc) beheersen, en daarmee, in combinatie met kennis van aperggio's redelijk leuk door willekeurige standards heenkomen, ookal 'kennen' ze de standard niet echt.

EuroCinema

24 mei 2009, 12:57

Toch: bij veel jazzgitaristen hoor ik de Bird invloeden met name in nootkeus en niet qua feel, expressie en frasering. Bij het neerzetten van een Bird-achtige feel horen virtuose legato slurrs (constructies met hammeron/pulloff) en bending. En dan heb je nog de dynamiek. Als je heel zachtjes op een sax blaast krijg je een diep warm zacht geluid, en als je hard blaast een scherp geluid met veel boventonen. Dat kan op een gitaar ook. Alleen filteren de meeste jazzgitaristen al het hoog van hun geluid waarmee ze de dynamiek en variatie in klankkleur de das omdoen.

Hmmm ja hangt er een beetje vanaf wie ja als uitgangspunt neemt. Pat Martino vind ik te gek, maar die voldoet wel aan wat jij beschrijft: een lange stroom zestienden zonder al te veel versieringen of dynamiek en inderdaad die toonknop op nul. Maar (kom ik weer met mijn held) Grant Green had een felle sound en is bekend om zijn slurs, en hammer-on/pull-off patronen, dynamiek etc. Heel soms een klein bendje zelfs (op de Iron City LP dan). En door Green geinspireerde gitaristen als Sparks, Ponder en de jonge Benson deden dat zeker ook. Maar helaas is Green nou niet het toonbeeld waaraan de gemiddelde hedendaagse jazzer zich spiegelt, da's toch meer zoals jij schetst.
[/QUOTE]

In mij oren is het met jazz net als met pop/rock/funk: je hebt bands van spelers die niet of weinig repeteren en je hebt bands die altijd (min of meer) in de zelfde bezetting samenspelen en oefenen. Bij dat laatste heb je meer kans op het ontstaan van een 'sound'. Daar hou ik van :) (ook bij jazz).
Inderdaad, ga maar eens na. Veel van de allergrootste jazzplaten zijn toch gemaakt door min of meer vaste samenstellingen die langdurig samen speelden: het Coltrane kwartet, de twee quintetten van Miles, de vaste band van Mingus...

Interessant. Uit het eerste realbook? of ook uit deel 2 en 3, fakebook, colorado cookbook, latin realbook, evansbook, newrealboek 1 t/m 3, Jazz LTD (ondertitel:"over 500 tunes the realbook missed"), etc. etc. ? *
Mijn punt is natuurlijk dat er wel erg veel 'standards' zijn in de wereld. Is er een bepaalde verzameling standards die als 'harde kern' fungeert bijvoorbeeld?

Die wildgroei aan officiele realbooks is natuurlijk ook een beetje een commercieel iets. Het eerste, illegale waarvan wordt gefluisterd dat Steve Swallow het heeft samengesteld is nog steeds "het" realbook. Maar dat is vanwege publishingrechten nooit precies zo verschenen in officiele vorm. Verder is het volgens mij vooral regionaal bepaald, in New York is er weer net een ander basisrepertoire dan ik Kansas City. Ook was het voor die gasten vroeger ook niet zo moeilijk om al die standards te kennen, het was gewoon de popmuziek die ze op de radio hoorden. Gasten als Donaldson, Green en Montgomery gingen daarmee gewoon door toen de pop veranderde en namen stukken van bijvoorbeeld James Brown of de Beatles op in hun repertoire. Maar dat werd (en wordt) ze door de jazzpuristen niet in dank afgenomen. Dus moeten 17-jarigen nog steeds Have You Met Miss Jones leren spelen in plaats van hun eigen jazzversies van Lady Gaga en Nickelback te maken. Misschien maar beter ook :)

gitaarmeneer

24 mei 2009, 18:29

Grant Green had een felle sound en is bekend om zijn slurs, en hammer-on/pull-off patronen, dynamiek etc. Heel soms een klein bendje zelfs (op de Iron City LP dan). En door Green geinspireerde gitaristen als Sparks, Ponder en de jonge Benson deden dat zeker ook.

Jouw strategie om een standards te studeren was om te luisteren wat Grant Green of Jim Hall er mee gedaan hadden. Ik heb wel wat van zitten checken, alleen ik zou dus graag bijvoorbeeld St.byStlight checken bijvoorbeeld maar kon niet vinden. Weet jij ergens een handig overzicht ofzo dat ik weet welke tracks op welke albums staan

Maar helaas is Green nou niet het toonbeeld waaraan de gemiddelde hedendaagse jazzer zich spiegelt, da's toch meer zoals jij schetst.

Nou ik ga hem dus een kans geven. Op het eerste gehoor heeftie veel naar de band Eurocinema geluisterd, ken je die band? :P

Inderdaad, ga maar eens na. Veel van de allergrootste jazzplaten zijn toch gemaakt door min of meer vaste samenstellingen die langdurig samen speelden: het Coltrane kwartet, de twee quintetten van Miles, de vaste band van Mingus...

Zo is het :)

Het eerste, illegale waarvan wordt gefluisterd dat Steve Swallow het heeft samengesteld is nog steeds "het" realbook. [...] Verder is het volgens mij vooral regionaal bepaald, in New York is er weer net een ander basisrepertoire dan ik Kansas City. Ook was het voor die gasten vroeger ook niet zo moeilijk om al die standards te kennen, het was gewoon de popmuziek die ze op de radio hoorden. Gasten als Donaldson, Green en Montgomery gingen daarmee gewoon door toen de pop veranderde en namen stukken van bijvoorbeeld James Brown of de Beatles op in hun repertoire. Maar dat werd (en wordt) ze door de jazzpuristen niet in dank afgenomen. Dus moeten 17-jarigen nog steeds Have You Met Miss Jones leren spelen in plaats van hun eigen jazzversies van Lady Gaga en Nickelback te maken. Misschien maar beter ook :)

Informatief. Bedankt :)
Ik stuitte laatst trouwens per ongeluk op een optreden van Lady Gaga unplugged zichzelf begeleidend op piano, en jezus wat had ik niet verwacht dat dat zo onwijs goed zou zijn. Wat een muzikaal kind zeg. Topstem, goede pianiste. Url : Lady Gaga live bij paul de leeuw @ youtube (http://www.youtube.com/watch?v=A-n5mI-JOMg&fmt=18&annotation_id=annotation_67678&feature=iv).

EuroCinema

24 mei 2009, 23:30

Jouw strategie om een standards te studeren was om te luisteren wat Grant Green of Jim Hall er mee gedaan hadden. Ik heb wel wat van zitten checken, alleen ik zou dus graag bijvoorbeeld St.byStlight checken bijvoorbeeld maar kon niet vinden. Weet jij ergens een handig overzicht ofzo dat ik weet welke tracks op welke albums staan
..........
Nou ik ga hem dus een kans geven. Op het eerste gehoor heeftie veel naar de band Eurocinema geluisterd, ken je die band? :P

Nou, ik probeer het eerst zelf dan als ik vastloop ga ik bij hun luisteren. Stella staat op I Want To Hold Your hand van Green. Ik ga altijd gewoon naar de iTunes music (net ff gecheckt: 150 versies van Stella!) en als ik er 1 zie die me interessant lijkt, koop ik 'm heel braaf voor 99 eurocent.

Yep, het is schandalig wat die Green allemaal bij elkaar heeft gepikt van die jongens :-P