shittyispretty manifest, heavy 45 funk en aanverwanten

[gitaarmeneer]

:ok: Thanks. Ik moet ook fair zijn naar jou: in onze scene wordt nu eenmaal gestreefd naar een alles behalve "professionele" sound. Lees voor de lol maar eens het manifest van Daptone-producer Gabriel Roth: Shitty is Pretty! (http://messageboard.tapeop.com/viewtopic.php?t=48751)

Interessant, ik ben het manifest aan het bestuderen. Ik heb al een eerste vraag: wat is een ´ heavy funk 45 ' ?

[EuroCinema]

In dit geval wordt bedoeld: een gloednieuw 45-toeren plaatje (oftewel 7") met een funknummer erop dat klinkt alsof het een oudje is. In de funk- en hiphopwereld hebben 45-toerenplaatjes een bijzondere status, omdat je daarop soms geweldige, vrijwel vergeten funk, jazz en soul vindt. De sound is vaak rauwer en ruiger dan van bekende dingen, simpelweg omdat het vaak snelle low-budget opnamen waren waarbij de tapemachines in het rood gingen. Die sound werkt geweldig op de dansvloer en daarom zijn DJ's er dol op. Ik was vrijdag nog bij DJ Keb Darge's Deep Funk avond in Londen en de power van die oude funkplaatjes door een goed systeem is echt verbazingwekkend. Door de jaren heen zijn steeds meer funk- en jazzfunkbandjes ook weer 45's gaan maken, daarbij strevend naar zo'n "oude" sound.

[Han S]

En wat mag dit allemaal met recording, danwel opnametechniek te maken hebben?

[EuroCinema]

De link in de eerste post niet gezien? Die gaat naar 2 pdf's waarin een producer heel gedetailleerd uitlegt hoe hij zijn "oude" sounds maakt.

[gitaarmeneer]

@ Han S en anderen:

Het gaat om deze manifesten van raw funk producer Gabriel Roth [waarvan ik aanneem dat ik ze direct door mag linken en anders hoor ik het wel] :

PRETTYISHITTY PART 1 (http://www.phobospeepl.dk/documents/shitty1.pdf)
PRETTYISHITTY PART 2 (http://www.phobospeepl.dk/documents/shitty1.pdf)

@ eurocinema:

Ik heb inmiddels de twee artikelen uitgelezen en vond het zeer interessant en inspirerend. Dus de auteur heeft zn doel bereikt :P.

Het grappige is dat ik zelf een 'professional' ben (waar de auteur op afgeeft), dus ik zou het totaal niet met hem eens moeten zijn, maar dat valt eingelijk wel mee. lol. Nou ik zit eigenlijk beetje op de scheidslijn : ik ben opgeleid zowel als musicus als producer. Ik herken wel veel dingen die de meneer zegt. Zoals dat als je alles heel netjes maakt, dat je gevaar loopt om een gelikte en identiteitsloze sound op te lopen. Ik heb op school ook veel onzin geleerd waar ik nu, 8 jaar na afstuderen, nog steeds van af probeer te komen. Zowel als musicus, als als producer/engineer.

De manifesten zijn eigenlijk een perfecte handleiding om een bad ass groove op te nemen. Dank voor het delen ervan.

Ik ben het echter niet helemaal mee eens dat het gaat om zo shitty mogelijk te klinken. Als je die methodes toepast is het resultaat namelijk (in mijn oren) niet dat het "shitty" gaat klinken, maar daarentegen juist heel "vet". Tenminste wel als ik bijvoorbeeld denk aan James Brown of andere vette funk grooves. Ik zou het eerder 'ruw' of 'vet' noemen. Of idd het fijne predikaat 'bad ass'. Maar goed.

Helaas heeft niet iedereen een multitrack tape recorder tot zn beschikking hetgeen essentieel is zijn methode. Je kan er met digitale meuk echter ook in de buurt komen. Ten eerste heb je tape saturizers. Dus digitale plugins die tape saturatie nabootsen. Ten tweede kan je ook idd het recept volgen van opnemen met dynamische microfoons die weinig laag hebben (bijvoorbeel sure sm57) voor basgitaar en kickdrums en dan vervolgens heel dik gaan compressen. Ook met die methode pomp je het laag op en spice je het hoog tot het heet, suizend en crispy is, zoals die meneer al uitlegt.

@ eurocinema2: nog ff over die opnamen van jou. Ik had kort geluisterd en vond met name de toetsen niet zo vet klinken (juist niet ruw en 'shitty' genoeg?), en toen zag ik op je myspace een plaatje van een keyboard ipv van echte rhodes en hammond, dus toen legde ik (foutief) de link tussen de niet zo vette toetsesound en veronderstelde nepheid van de toetsensound. My bad. Had ook niet echt goed genoeg geluisterd, was een vluchtige eerste indruk. Bij nog een keer luisteren moet ik eigenlijk zeggen dat het misschien niet ligt aan de sound de toetsen misschien het spel van de toetsenist beetje shaky, en in de mix staan toetsen misschien beetje los van de rest van de sound. Iig iets wat me niet ultiem bevalt aan de toetsensound. Terwijl we rest van de ritmesectie juist lekker strak is.

Wat me verder ook opviel, toen ik wat andere opnames van jullie producer Phil Marin checkte, bijvoorbeeld van zijn eigen jazzinvaders, was dat dat juist (in mijn oren) redelijk gelikt klonk. (niet ultiem bad ass). Wel echt mooi opgenomen en gemixed enzo, maar niet echt die badass 45 sound zegmaar. Dus ik vroeg me af of dat met eurocinema niet wat meer badass nog zou kunnen.

Nou ja , jullie volgen natuurlijk ook niet helemaal het recept van mister Gabriel " grandfunk45 " Roth, want hij lijkt niet echt van jazz te houden :). Is jullie doel om zo badass mogelijk te klinken of meer een soort tussenweg tussen smooth en raw?

Tenslotte hadden mijn overige opmerkingen over de mix (drums en bass wat zacht in de mix), ook niet in tegenspraak met de shittyispretty-filosofie, want daarbij is het volgens mij juist de bedoeling dat de mix als een geheel klinkt, als één pompende stuwende groove. Dat krijg je als je de mix lekker 'tight' maakt. Dus tegenovergestelde van een 'transparante' mix. Meer een wall of sound alleen dan ruw. Gabriel doet dat door het signaal gewoon lekker hard naar de master tape weg te mixen (zodat het eigenlijk lichtelijk gaat distorten=tape saturatie a.k.a. tape compressie). Maar je kunt vergelijkbare effecten dus ook met compressors krijgen.

(damn, hoe lul ik me uit zo'n blunder :D)

Trouwens voor de duidelijkheid: ik vind jullie muziek zwaar ok

[EuroCinema]

:D Thanks man. Klopt wat je zegt. Phil M. doet een heel breed scala aan sounds. De soul snatchers en de nieuwe plaat van Laura Vane & the Vipertones zijn wel echt rauw trouwens. Wij streven dan weer net naar een neefje van die sound. Lou Donaldson, Reuben Wilson, Grant Green, Boogaloo Joe Jones, Charles Earland, Rusty Bryant... dat soort eind jaren 60/begin jaren 70 funky jazz. Ik denk dat qua nieuwere bands sommige dingen van Soulive, James Taylor Quartet, de Perceptions en Sugarman 3 in de buurt komen van wat wij nastreven.