Raytheman
2 maart 2009, 15:40
Hierbij mijn gedachtenspinsels aangaande relic guitars:
Relic guitars – big business
Maar hoe zit dat nu met reliced gitaren? In de Van Dale staat ‘relikwie - als heilig beschouwd overblijfsel’
Dit is dan ook de eerst bekende naamgeving in de ‘gitaarwereld’
Fender begon met het nabouwen van de gitaren van bekende virtuozen zoals Rory Gallagher, Stevie Ray Vaughn, David Gilmour enz.
Voor deze gitaristen was gitaarspelen intussen werk geworden; zij zagen hun gitaar dan ook als een stuk gereedschap. Echter een concertviolist ziet zijn instrument ook als een stuk gereedschap. Hier begint het nuance verschil.
Een viool zal nooit zo’n reliced voorkomen hebben als deze gitaren.
Het verschil zit hem in de wijze hoe ermee omgesprongen wordt en dat heeft weer te maken met de hele ‘lifestyle’ er omheen.
Een concertviolist zie je na een geslaagde solopartij niet –al dan niet met een nors gezicht- zijn viool op de grond bashen.
Relic is in twee delen onder te verdelen; enerzijds beschadigingen als gevolg van slijtage en anderzijds beschadigingen als gevolg van onzorgvuldig gebruik.
Een nitro afgewerkte body waar regelmatig met de onderarm wordt langs geschuurd zal een kale plek vertonen ( een met polyesther afgewerkte body niet daar dit enorm slijtvast is).
Een maple hals bespeeld door iemand die zijn nagels niet kort houdt zal ook slijtplekken vertonen. Waarom vraagt de winkelier bij het uittesten van een gitaar of je geen rits of grote gesp aan je riem hebt? Juist; bucklerash.
Maar ook onderhoud of juist het gebrek aan onderhoud speelt zijn rol; een beroepsmuzikant die avond na avond optreedt heeft niet altijd zin zijn instrument uit zijn auto te halen. Vochtigheid en temperatuursverschillen hebben zodoende invloed op hout en hardware (roest!)
Waarom dan toch die aantrekkingskracht voor een reliced gitaar?
Denk aan de avonturier die met zijn kaki uniform en stoere Landrover de binnenlanden van Afrika doorkruist, het nodige meemaakt en aan het eind van de rit met opgelapte kledij, auto die met paperclips en elastieken bijeen gehouden wordt terugkeert in de bewoonde wereld.
Deze man heeft wat meegemaakt en dat is hem af te zien ook!
Nog een voorbeeld; een litteken op je buik van een blinde darmoperatie is niet stoer; een litteken op je wang –liefst net onder het oog- wel. Eind 1800 was het niet ongewoon na een degengevecht een schram vóór het dichtnaaien te voorzien van een paardenhaar zodat het litteken goed te zien bleef.
Bij Fender moet het al snel duidelijk zijn geweest dat er toch behoefte was aan gitaren waar je je eigen stempel op kon drukken. De eerste gitaren waren allemaal voorzien van een maple toets die na veelvuldig gebruik al snel slijtplakken begon te vertonen. Leo Fender vond dit er niet uitzien en voorzag vanaf dat moment alle halzen van een rosewood top. De klant wilde echter tóch liever de maplewood hals en zo gschiedde.
Later begon Fender met het fabriceren van gitaren die makkelijker zouden slijten. Zie hier een advertentietekst voor de HighwayOne serie:
“HW1 instrumenten zijn gebouwd om zweet, spotlights, gemorste drankjes, rokerige ruimtes te absorberen, nacht na nacht achterin een busje of auto te worden gesmeten en er toch nog steeds prima uitzien en geweldig klinken. Hoe meer ze beschadigen des te meer het een eerbetoon is.”
Iedereen kon zo eenvoudig zijn eigen ‘relic’ creëren. Toch was ook dit niet genoeg; de Fender customshop bouwde al jaren gerelicte gitaren maar gezien het prijskaartje was dit niet voor iedereen weggelegd.
De Roadworn serie is in het leven geroepen; deze gitaren zijn machinaal gereliced dwz alle beschadigingen zijn identiek.
Wil je dus een gerelicte gitaar maar géén roadworn? Koop er eentje waarvan de body niet met polyester is afgewerkt, was je handen niet voor het spelen, je nagels niet te kort en géén gitaarstandaard gebruiken. ( liefst op een betonnen ondergrond), regelmatig onder de hete lampen of in de zon en af en toe een nachtje in de schuur. Reclamaties NIET bij mij!
Ray
Relic guitars – big business
Maar hoe zit dat nu met reliced gitaren? In de Van Dale staat ‘relikwie - als heilig beschouwd overblijfsel’
Dit is dan ook de eerst bekende naamgeving in de ‘gitaarwereld’
Fender begon met het nabouwen van de gitaren van bekende virtuozen zoals Rory Gallagher, Stevie Ray Vaughn, David Gilmour enz.
Voor deze gitaristen was gitaarspelen intussen werk geworden; zij zagen hun gitaar dan ook als een stuk gereedschap. Echter een concertviolist ziet zijn instrument ook als een stuk gereedschap. Hier begint het nuance verschil.
Een viool zal nooit zo’n reliced voorkomen hebben als deze gitaren.
Het verschil zit hem in de wijze hoe ermee omgesprongen wordt en dat heeft weer te maken met de hele ‘lifestyle’ er omheen.
Een concertviolist zie je na een geslaagde solopartij niet –al dan niet met een nors gezicht- zijn viool op de grond bashen.
Relic is in twee delen onder te verdelen; enerzijds beschadigingen als gevolg van slijtage en anderzijds beschadigingen als gevolg van onzorgvuldig gebruik.
Een nitro afgewerkte body waar regelmatig met de onderarm wordt langs geschuurd zal een kale plek vertonen ( een met polyesther afgewerkte body niet daar dit enorm slijtvast is).
Een maple hals bespeeld door iemand die zijn nagels niet kort houdt zal ook slijtplekken vertonen. Waarom vraagt de winkelier bij het uittesten van een gitaar of je geen rits of grote gesp aan je riem hebt? Juist; bucklerash.
Maar ook onderhoud of juist het gebrek aan onderhoud speelt zijn rol; een beroepsmuzikant die avond na avond optreedt heeft niet altijd zin zijn instrument uit zijn auto te halen. Vochtigheid en temperatuursverschillen hebben zodoende invloed op hout en hardware (roest!)
Waarom dan toch die aantrekkingskracht voor een reliced gitaar?
Denk aan de avonturier die met zijn kaki uniform en stoere Landrover de binnenlanden van Afrika doorkruist, het nodige meemaakt en aan het eind van de rit met opgelapte kledij, auto die met paperclips en elastieken bijeen gehouden wordt terugkeert in de bewoonde wereld.
Deze man heeft wat meegemaakt en dat is hem af te zien ook!
Nog een voorbeeld; een litteken op je buik van een blinde darmoperatie is niet stoer; een litteken op je wang –liefst net onder het oog- wel. Eind 1800 was het niet ongewoon na een degengevecht een schram vóór het dichtnaaien te voorzien van een paardenhaar zodat het litteken goed te zien bleef.
Bij Fender moet het al snel duidelijk zijn geweest dat er toch behoefte was aan gitaren waar je je eigen stempel op kon drukken. De eerste gitaren waren allemaal voorzien van een maple toets die na veelvuldig gebruik al snel slijtplakken begon te vertonen. Leo Fender vond dit er niet uitzien en voorzag vanaf dat moment alle halzen van een rosewood top. De klant wilde echter tóch liever de maplewood hals en zo gschiedde.
Later begon Fender met het fabriceren van gitaren die makkelijker zouden slijten. Zie hier een advertentietekst voor de HighwayOne serie:
“HW1 instrumenten zijn gebouwd om zweet, spotlights, gemorste drankjes, rokerige ruimtes te absorberen, nacht na nacht achterin een busje of auto te worden gesmeten en er toch nog steeds prima uitzien en geweldig klinken. Hoe meer ze beschadigen des te meer het een eerbetoon is.”
Iedereen kon zo eenvoudig zijn eigen ‘relic’ creëren. Toch was ook dit niet genoeg; de Fender customshop bouwde al jaren gerelicte gitaren maar gezien het prijskaartje was dit niet voor iedereen weggelegd.
De Roadworn serie is in het leven geroepen; deze gitaren zijn machinaal gereliced dwz alle beschadigingen zijn identiek.
Wil je dus een gerelicte gitaar maar géén roadworn? Koop er eentje waarvan de body niet met polyester is afgewerkt, was je handen niet voor het spelen, je nagels niet te kort en géén gitaarstandaard gebruiken. ( liefst op een betonnen ondergrond), regelmatig onder de hete lampen of in de zon en af en toe een nachtje in de schuur. Reclamaties NIET bij mij!
Ray