Klassieke muziek vrijer in tempo?

[JelmerOnGuitar]

Hey,

Mn vader zat zonet naar een compositie van Mozart te luisteren, ik bleef eventjes hangen en luisterde mee.. Ik luister normaal nooit klassieke muziek..

Maar wat me dus opviel, en vergeef het me als dit een domme vraag is, is dat het tempo qua strakheid wisselt! Sommige momenten kun je gewoon rustig meetikken met het tempo en het andere moment zitten ze er weer een heel stuk naast..
Hoort dit zo? Is dit ook wat dus door een dirigent wordt aangegeven? Hoe snel een bepaald deel moet? Ik vind het er namelijk wel bijpassen, ik kan me voorstellen dat je zulke muziek nooit gaat maken met een clicktrack erbij..

Is dit normaal?

Jelmer.

[aaronstonebeat]

Dat schijnt nogal te wisselen, per componist en ook een beetje per periode. Naar verluidt stond Bach bijv. op een ijzeren strakheid van tempo bij de uitvoeringen van zijn werk.
Elke dirigent zal natuurlijk zijn eigen stempel op welk werk dan ook willen drukken en daarbij is tempo een belangrijk creatief middel.

[-=JEROEN=-]

Ik heb pas met een klassiek geschoolde zangeres zitten stoeien met een paar nummers die zij jazzy wou gaan zingen. Zij is dus gewend om de noten heel erg uit te smeren, zoals in de klassiek vrij normaal is. De noot blijft dus wel gewoon een kwart, maar door het tempo te vertragen klinkt die kwart ineens veel langer. In de jazz doen ze eigenlijk precies het omgekeerde, daar wordt de kwart vervangen door een andere noot, maar het tempo blijft wel hetzelfde.

Tijdens het oefenen kreeg ik dit er een klein beetje uit bij haar, maar toen we op het podium stonden en zij toch behoorlijk zenuwachtig was, viel ze snel weer terug op haar gewoontes. Ik heb echt mn uiterste best gedaan om haar te volgen, maar af en toe waren we elkaar flink kwijt, zal ik maar zeggen.

Verder was het erg leuk en leerzaam, ik werk niet zo vaak met klassiek opgeleiden.

[aaronstonebeat]

Toch grappig, hebben mensen jarenlang muziek gestudeerd maar kennelijk niets over tempo-regimes met metronomen zoals in bijna alle pop- en rockmuziek.
Je moet toch iets, lijkt mij. Of je volgt een dirigent of je spreekt iets af met medemuzikanten. Maar om vooral qua tempo zomaar wat te doen en dan kennelijk ook nog ergens hopen of verwachten dat het goed komt ...

?:confused:?

[Jedeel]

Hoort dit zo? Is dit ook wat dus door een dirigent wordt aangegeven? Hoe snel een bepaald deel moet?
Jelmer.
Dat is inderdaad normaal. Het lijkt er soms op dat een dirigent voor Jan L*l voor het orkest staat, immers de muzikanten kennen het stuk inmiddels wel.
Maar het is aan de dirigent om het tempo aan te geven en ev. te varieren.
Evenals het aangeven van harder en zachter (ook al staat dat ook al in de partituur.)
En o wee als je als muzikant niet op de dirigent let :mad:

[artnaz]

Als ik voor de klassieke gitaar spreek, daar bepaal je dus alles zelf. De meeste stukken die ik heb gespeeld, heb ik gewoon van papier geleerd. Daarna hoorde ik toevallig iemand anders het stuk spelen, en dat was ALTIJD heel anders. Tempo, pauzes, vertragingen, accenten, aanslag... Je kan er alles van maken... :)

[aaronstonebeat]

Voor een solist maakt het niet uit natuurlijk, dan kan alles.
Bij klassieke muziek staat altijd wel aangegeven wat het tempo is en ook als dat verandert, maar niet in BPM maar met fraaie termen als andante of allegro. Onuitputtelijk voer voor muziekhistorici waarschijnlijk om erachter te komen wat de componisten zelf precies bedoelden. En voor dirigenten (en solisten), want die interpreteren. Met tempo, dynamiek, verhoudingen.
't Is 'n beetje als met blues, daar weet je ook voor 95% wat er gaat komen; de kracht van de muzikant zit in de manier waarop hij de verplichte kuren loopt.

[vulvasonic]

Tempo is, net als dynamiek (bijvoorbeeld), een zeer krachtig, muzikaal middel om een compositie te voorzien van een extra dimensie. Als je de dynamiek zou willen vergelijken met het gesproken woord, dan is het goed gebruik van tempowisselingen de versterkende factor die te vergelijken is met de toegevoegde kracht van het non-verbale, de gebaren, de glimlach, de vuist op tafel, de expressie...

De populairste hedendaagse genres, de muziek de we kennen van de radio en de muziek waarmee de meeste van ons zijn opgegroeid, zijn echter vrijwel zonder uitzondering ontstaan vanuit de gedachte dat muziek in dienst moest staan van de drang en behoefte om er op te kunnen dansen. Dat klinkt wat sullig, maar het is de waarheid.

Nog steeds willen mensen die 'steady beat' horen, het strakke ritme dat men in staat stelt om te bewegen en uit de bol te gaan.

Met de komst van de click track en de eis van producers om het kreng te gebruiken teneinde een STRAKKE BEAT te bewerkstelligen, is in mijn optiek het laatste beetje 'leven' uit de muziek gehaald.
Menig producer zou nooit geaccepteerd hebben dat Pearl Jam's drummer, tegen het eind van het nummer 'Jeremy', de boel flink aan het opdrijven is, terwijl het voor mijn gevoel juist heel onnatuurlijk zou overkomen als hij daar NIET zou versnellen.

[aaronstonebeat]

+1 Vulvasonic

Wij zijn wel heel erg slaven van de klok geworden.

[JelmerOnGuitar]

Jaah dit is precies wat ik vermoedde.. De dirigent kan bijvoorbeeld zn eigen wendig geven aan het stuk. Daar is, vind ik, helemaal niets mis mee, dat is gevoel! Het creeerd, idd Vulvasonic, een dimensie die er bij komt.. Ik ben ook van mening dat dit érg goed past bij klassieke muziek..

Echter vind ik het bij lichte muziek veel fijner dat het clicktrack gewijs gespeeld wordt.. Ik vind er een veel duidelijkere rode draad in.. Té strak kan vast ook, dat de groove verdwijnt door het gefocus op die clicktrack.. Maar zolang een groove in de maat grooved hou ik daar ongelovelijk van..

Ik denk dat dat ook gewenning is trowuens..

Iedereen super bedankt voor de reacties tot nu toe:D

[jaspie]

het wordt ook wel in folk gebruikt.

http://www.youtube.com/watch?v=pjqxPb31-MU

hier speelt pierre bensusan een stuk ook zonder "echt" ritme. Heel losjes en open vind ik het daardoor klinken.

[piet elektron]

...
De populairste hedendaagse genres, de muziek de we kennen van de radio en de muziek waarmee de meeste van ons zijn opgegroeid, zijn echter vrijwel zonder uitzondering ontstaan vanuit de gedachte dat muziek in dienst moest staan van de drang en behoefte om er op te kunnen dansen. Dat klinkt wat sullig, maar het is de waarheid....

Eigenlijk is popmuziek gewoon marsmuziek