Toon uit je vingers?

[stratestic]

Je leest vaak dat topgitarist (en en ook mindere goden) hun eigen toon hebben die 'uit hun vingers' zou komen.
John Mayer bijvoorbeeld, zou zelfs op een slechte gitaar nog als john mayer te herkennen zijn.
Meer algemeen, als je twee gitaristen hetzelfde stuk zou laten spelen zal het altijd een beetje anders klinken.
Waar komt dit verschil vandaan en hoe kan je dit ontwikkelen?
Is dat ervaring, aanleg/talent, toeval, techniek enz...

[jaspie]

Je leest vaak dat topgitarist (en en ook mindere goden) hun eigen toon hebben die 'uit hun vingers' zou komen.
John Mayer bijvoorbeeld, zou zelfs op een slechte gitaar nog als john mayer te herkennen zijn.
Meer algemeen, als je twee gitaristen hetzelfde stuk zou laten spelen zal het altijd een beetje anders klinken.
Waar komt dit verschil vandaan en hoe kan je dit ontwikkelen?
Is dat ervaring, aanleg/talent, toeval, techniek enz...

het ontwikkeld zich helemaal vanzelf, gewoon door steeds meer te leren. Iedereen combineert zijn eigen invloeden in zijn spel en zo ontwikkel je je stijl. Zo hoor je altijd deeltjes van andere gitaristen vaak terug in een gitarist. SRV in het geval van john mayer bijvoorbeeld.

[Chris Winsemius]

Eigenlijk heel simpel maar toch niet eenvoudig:
hoe en waar je de snaar aanslaat.*

Ik denk ook dat dit meer bij de rechterhand/etc. zit (mits rechtshandig) dan bij de linkerhand.

Regelmatig akoestisch spelen helpt (imho) ook mee aan 'n "betere toonvorming" met elektrische gitaren.

Side-note: volgens mij is dit ook de reden dat het zo'n expressief instrument is. Hoewel ik natuurlijk aan amps werk qua sounds is de basis van "TONE!" gewoon het spel en hoe je de snaren raakt imho.


* probeer bijvoorbeeld eens het volgende:
gitaar/etc. allemaal op dezelfde stand laten staan en dan de plek waar je aanslaat vari-eren, meer bij de toets of meer richting brug > andere klank.
Manier van aanslaan: dat kan van alles zijn, zachtjes "aaien", 'n "groffe mep" en alles daar tussen in.

[budje]

Je leest vaak dat topgitarist (en en ook mindere goden) hun eigen toon hebben die 'uit hun vingers' zou komen.
John Mayer bijvoorbeeld, zou zelfs op een slechte gitaar nog als john mayer te herkennen zijn.
Meer algemeen, als je twee gitaristen hetzelfde stuk zou laten spelen zal het altijd een beetje anders klinken.
Waar komt dit verschil vandaan en hoe kan je dit ontwikkelen?
Is dat ervaring, aanleg/talent, toeval, techniek enz...

ze bedoelen denk ik niet letterlijk uit je vingers, maar meer uit de kennis en karakter van de spelende persoon. Iedereen haalt zijn geluid uit zijn vingers, maar daar word je door de jaren bedrevener in, en je ontwikkeld je eigen manier van spelen!

Zo kan je tien gitaargoden tevoorschijn halen, en er zal er geeneen net als jou kunnen klinken! Want zij hebben niet jouw vingers/inzicht/karakter/inspiraties/enzovoorts!

[aaronstonebeat]

Ik kwam er al jong achter dat de toon vnl. uit de vingers komt. Ik had een oude höfner en een vriend van me een ibanez strat. Ik was altijd wat jaloers op zijn geluid en wilde net zo'n gitaar hebben; totdat hij een keer op die van mij speelde en toch zeker voor 90% klonk alsof hij op zijn eigen gitaar speelde.

[stratestic]

Ik denk dat het inderdaad iets heel persoonlijks is dat je inderloop der tijd zult ontwikkelen. Het meeste zal aankomen op een goede techniek voor zowel de linker als rechterhand. Daarmee bepaal je toch vooral je toonop gitaar. Het is daardoor persoonlijker en moeilijker om een eigen toon te ontwikkelen op gitaar dan bijvoorbeeld voor een pianist.

[vulvasonic]

Ik sluit me voor een groot deel aan bij alles wat reeds gezegd is. Zelf heb ik een verkeerde rechterhandtechniek ontwikkeld, ontstaan vanuit een periode dat ik 7 uur per dag speelde, maar waarin ik niemand kende om mij iets te leren. Die techniek zorgde er ook voor dat ik heel erg legato ging spelen. Het had dus allerlei gevolgen voor mijn spel en ondanks het feit dat diverse gitaardocenten mij de juiste technieken probeerden over te brengen, is het nooit uit systeem gegaan. Het heeft me wel (althans, dat is wat ik veel te horen heb gekregen) een eigen geluid opgeleverd. In mijn geval werd dat gelukkig gewaardeerd.

Er is echter MEER dan dat.
Vroeger, als ik het typische Marshall geluid wilde, dan moest ik op zoek naar een versterker en een pedaaltje om me dat geluid te kunnen geven, zolang het maar geen Marshall was. Want ik kreeg met geen mogelijkheid een goed geluid uit een Marshall.
Op een gegeven moment kwam ik echter in een situatie terecht waarin ik door omstandigheden, wekelijks met mijn band over een Marshall stack moest repeteren. In het begin haatte ik dat. Op een gegeven moment leerde ik echter dat het puur een kwestie van techniek was. Een techniek die ik daarvoor nooit had ontwikkeld. Ik leerde omgaan met de typische eigenschappen van een Marshall versterker. En toen ik eenmaal doorhad hoe ik DAT ENE ECHTE geluid kon maken, was ik er ook meteen aan verslaafd. Het heeft absoluut mijn ogen geopend.

[budje]

Ik kwam er al jong achter dat de toon vnl. uit de vingers komt. Ik had een oude höfner en een vriend van me een ibanez strat. Ik was altijd wat jaloers op zijn geluid en wilde net zo'n gitaar hebben; totdat hij een keer op die van mij speelde en toch zeker voor 90% klonk alsof hij op zijn eigen gitaar speelde.

De waarheid! Geef B.B. King de gitaar van Kerry King en hij zal nog steeds als B. B. Klinken!

En voordat iemand me onduidelijk vind: De vingers is de hardware, je koppie de software. Daarom klinkt iedereen ietsje anders

[Sterik]

Ik denk dat het inderdaad iets heel persoonlijks is dat je inderloop der tijd zult ontwikkelen. Het meeste zal aankomen op een goede techniek voor zowel de linker als rechterhand. Daarmee bepaal je toch vooral je toonop gitaar. Het is daardoor persoonlijker en moeilijker om een eigen toon te ontwikkelen op gitaar dan bijvoorbeeld voor een pianist.

je zou met die argumenten ook kunnen zeggen dat het juist adersom is

[Pepe]

Toon komt niet uit de vingers maar uit het hoofd. Je stelt een amp op je toon af en de manier van spelen pas ik aan naar gelang wat er uit de speaker komt.
Soms even zoeken maar die tonen sleur je er uiteindelijk wel uit. Of ik dan op een Fender of Boogie, een tele of junior speel, dat zijn variaties van de grondtoon.

Belangrijkste wapen is behalve je dynamiek, timing en frasering hoe je een noot behandeld in context en het inspelen op je gitaar/amp combinatie, een zen ding. Dat werk niet als je een pedaal of pre amp voluit zet, te generic.. dan ga ik klinken als 10 miljoen andere gitaristen. Je moet ruimte overhouden voor je dynamiek.

Er gaan vele amps voorbij voor je een beetje uitgevogeld hebt wat mee en tegen werkt. Voor gitaren idem dito. Het kan zijn dat je een tele een snerpend kutgeluid vindt hebben maar dat kan ook komen omdat je toevallig 2 of 3 exemplaren hebt gehad waar je niks mee kan. Of misschien staar je je blind op Les Pauls terwijl humbuckers gewoon niet voor je werken.. en dan maar zoeken naar een goeie Lester...

Het zijn allemaal kleine dingetjes bij mekaar. Het duurt jaren en jaren voor je er achter bent welke toon er in je verscholen zit.

[Jeroensnake]

Tja ... een beetje van dit en een beetje van dat. Wat maakt de toon? Alles bij elkaar.

Je kan niet zeggen dat Jan op een akoestiche gitaar hetzelfde klinkt als diezelfde Jan op een electrische gitaar. Piet zou misschien horen dat het in beide gevallen Jan is, omdat het toch allebei als Jan klinkt. Maar de toon is natuurlijk wel anders. Geen mens kan twee keer precies hetzelfde spelen, al probeer je uit alle macht alles gelijk te houden. De tijd gaat door, de context is weer net een beetje anders. Ik denk ook niet dat we dat moeten willen, als mens. Computers (midi bestanden) zijn daar veel beter in. Althans ... als je dezelfde pc (met dezelfde geluidskaart, hetzelfde programma) gebruikt.

Hoe meer dynamiek een instrument biedt, hoe meer mogelijkheden voor de artiest om zijn eigen toon te laten ontstaan. De herkenbaarheid zit 'm in de herhaling. Iemand die altijd op standje 11 met flanger en 231ms stereo delay speelt, is juist daardoor herkenbaar. Zelfs als 'ie nooit twee keer hetzelfde (probeert) te spelen.

Herkenbaarheid =~ herhaling ( =~ toon )

[aaronstonebeat]

Mogelijk voegt dit hier nog iets toe?

Ik ben al erg lang een grote liefhebber van Elvis' muziek en daardoor ook van 50-ties rock 'n roll; en ik wilde dat al mijn hele leven echt kunnen spelen maar ik wist niet hoe. Daarnaast hield ik ook van allerlei hardrock, psychedelica, country, symfonisch en ik kon me altijd wel redden met een plectrum; maar ik tokkelde nooit, vond mezelf daar onhandig in en deed het daarom niet.
Tot ik 2 jaar geleden een instructie-dvd van James Burton (Elvis' gitarist van '69 tot '77) bekeek en zag hoe het moest. Toen heb ik fingerpicks aangeschaft, ben verwoed aan het proberen geslagen en heb het op een gegeven moment ook weer terzijde gelegd; want ik kon na maanden nog niet met die fingerpicks overweg.
In ieder geval had ik toch al ontdekt dat het werk van de linkerhand bij dit soort muziek vaak heel eenvoudig kan zijn, en dat van de rechterhand ook eigenlijk. Het is gebaseerd op country-fingerpicking stijlen, Travis-picking; de duim speelt per akkoord heel regelmatige baspatronen op 1, 2 of 3 snaren en 1 of meer van de overige vingers plukt daar ritmisch, syncopisch wat hogere tonen of akkoordjes tussendoor.

Een paar maanden geleden heb ik het weer opgepakt, eigenlijk geinspireerd door Angus Young die tijdens een interview de riff van Flick of the Switch speelde, met het plectrum op de gebruikelijke wijze tussen duim en wijsvinger en plukkend met de middel- en de ringvinger. Dat ben ik gaan toepassen en het werkt voor mij. Inmiddels kan ik zo de grooves van een heel stel nummers spelen, zelfs zo dat ik denk dat ik daar solo zang/gitaar-dingen van kan maken. Mystery Train bijvoorbeeld, daar begon het voor mij mee. Maar inmiddels ook Guitar Man (Jerry Reed, zelf op gitaar bij de uitvoering van Elvis), dat typische intro waarmee Elvis That's Alright of CC Rider begon in z'n witte pakken-tijd en ook de shows eindigde; My Baby Left Me.

En ik ben er ook achter gekomen dat Billy Gibbons zo speelt. Just Got Paid was me altijd een raadsel, lukte nooit lekker vloeiend tot ik het met plectrum en middelvinger ging spelen. Suzie Q (oorspronkelijk is die riff ook door James Burton bedacht) van Creedence laat zich zo heel lekker spelen, en Born on the Bayou; hoewel John Foggerty dat zelf weer niet zo speelde, meen ik.
Ritchie Blackmore plukte ook bij Deep Purple, Smoke on the Water bv.
En het begin van Suspicious Minds kan ik niet onvermeld laten :)

Er is een wereld voor me opengegaan en voor mij komt de laatste tijd de toon letterlijk uit de vingers. En het maakt ook niet uit op welke gitaar en in welke stand die staat (binnen grenzen natuurlijk).
Toch techniek dus, en die veel oefenen.

Uiteindelijk komt het geluid vooral uit het hoofd, denk ik. Alhoewel spieren ook een zeker geheugen schijnen te hebben. Het zijn in ieder geval een hoop getrainde reflexen waarmee je speelt, maar ik zou niet durven zeggen waar die nu exact gelokaliseerd zijn in het lichaam.

Als je het hoofd verwijdert, kun je niet meer spelen; maar als je de handen verwijdert ook niet :seriousf: