Nobler
2 december 2008, 11:57
Ik wil even met jullie delen dat ik terugga naar mijn oude liefde.
Al weer een aantal jaren geleden (eind 2003?) heb ik een (tweedehands) ES 335 gekocht. Niet super goedkoop, ook niet te duur, gewoon een redelijke deal. Hij is geweldig mooi en bij het testen vond ik hem goed klinken en spelen. Er zaten wel 009 snaren op. Tot dan toe speelde ik op een Epiphone Sheraton II met 008 snaren waar ik zeer tevreden over was, en hoewel er “Epiphone by Gibson” op de kop ingelegd was, wás het natuurlijk geen Gibson en dat was toch altijd de droom. Toen ik er een repetitie lang op gespeeld had en wat met de Sheraton had gewisseld was ik lichtjes teleurgesteld. De ES klonk en speelde niet beter dan de Sheraton, integendeel, hoewel er niets slechts aan de ES was (of het moet het stomme Gibsongeintje zijn dat de frets niet over de binding van de hals heen lopen, zodat de E-snaren er soms achter blijven haken), vond ik de Sheraton eigenlijk beter. Ik heb die teleurstelling hier toen meerdere keren verkondigd op het forum.
Nu weet ik dat je je een nieuwe gitaar altijd ‘eigen’ moet maken, dus ik dwong mezelf op de ES te blijven spelen en de Sheraton zolang niet te gebruiken. Ik wilde bovendien proberen of ik aan 009 snaren kon wennen. Wat dat betreft gaf ik me na meer dan een jaar gewonnen. Ik kan gewoon lekkerder spelen wat ik wil op 008 snaren en ik merk ook geen dramatisch verschil in geluid met betrekking tot 009’s. Ik kan best een tijdje spelen met 010’s, maar als ik een avond lang repeteer of optreed hou ik dat niet vol met dikkere snaren dan 008. Toen ik weer terugging naar 008 was de ES dus ook op dat punt gelijk aan de Sheraton. Wel had ik inmiddels Graptech zadels omdat mijn hoge E (in de 009 tijd) steeds brak. Ik heb de ES natuurlijk niet AB kunnen vergelijken met en zonder Graphtechs, dus ik weet niet wat dat voor het geluid heeft gedaan.
Ik ben er ook mee naar een befaamde gitaarbouwer geweest om zijn mening te vragen of een elementenwissel misschien kon helpen. Hij heeft ze beiden vergeleken, maar had duidelijk voorkeur voor de klank van de ES boven die van de Sheraton, zowel versterkt als onversterkt. Ik begreep dat niet helemaal, maar ja, ook klank is een kwestie van smaak natuurlijk. Misschien heb ik geen verfijnd genoege smaak.
Vorig jaar had ik voor het eerst weer optredens waarbij ik kon zeggen dat de ES echt mijn gitaar was geworden en dat ik mijn ei er eindelijk op kwijt kon. Of kwam dat doordat ik inmiddels lange tijd niet op de Sheraton had gespeeld? Nu heb ik sinds een tijdje in mijn huiskamer een muurtje opgebouwd van meerdere kleine buizen en transistorversterkertjes om die onderling te vergelijken, ook door ze met verschillende gitaren te bespelen. Het valt me daar overigens bij op dat de ene gitaar welk klikt met de ene versterker en veel minder met de andere.
In ieder geval, op een gegeven moment probeerde ik mijn oude Japanse Jennen 10 watt buizenversterkertje met de ES, en toen kon ik het toch niet laten om de Sheraton op te halen en die nog eens met de ES te vergelijken. Nogmaals, de ES is zeker geen slechte gitaar, maar als ik mijn ES met mijn Sheraton vergelijk (dat hoeft natuurlijk niet voor alle ES’en en Sheratons op te gaan) vind ik (anderen kunnen iets anders vinden) de Sheraton gewoon beter, zelfs met jaren oude snaren. Hij klinkt gewoon beter, waarmee ik bedoel dat het hals-element gewoon zwoeler, zingender klinkt bij solo’s, terwijl het brug-element jankender klinkt, misschien moet ik zeggen ‘wanhopiger’, wat de klank is die ik zoek voor vertwijfelde blues-solo’s. Akkoorden klinken ronder en toch rauwer tegelijk, ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen. Als ik de ES inprik na de Sheraton klinkt die (de ES) flauw, anders kan ik het niet omschrijven, niet zo vol emotie als de Sheraton klinkt. Ik kan de versterker wel bijregelen tot hij beter klinkt, maar ik bereik niet het geluid van de Sheraton. Vraag me niet om geluidsfragmenten, daarvoor ben ik niet genoeg thuis in het computergebeuren.
Ook speel ik lekkerder, makkelijker op de Sheraton, ik kan er gewoon beter mijn ei op kwijt en kan sneller spelen. Ik vind dat eigenlijk heel verwonderlijk omdat de gitaren zo vergelijkbaar zijn. Beiden hebben een absoluut gelijke kast van gelaagd hout, beiden dezelfde mensuurlengte en dezelfde snaren. Aan het materiaal van de toets kan het volgens mij niet liggen, al is het hout op de Sheraton donkerder (geen ebben!) dan op de ES. Het kan dus alleen maar liggen aan de hoogte en/of vorm van de frets, die ik overigens niet opgemeten heb (ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen), maar op het oog verschillen die niet of in elk geval niet veel. Waar komt het door mij zo merkbare gemak in spelen, opdrukken en vibreren dan toch vandaan?
In ieder geval heb ik een beslissing genomen. Ik ben blij met de ES, hij is mooi en het is toch de vervulling van een droom, dus ik hou hem (of haar?), maar ik ga de Sheraton toch weer inzetten als mijn main guitar.
Een ding vind ik heel erg jammer van de Sheraton, de potmeters werken meer als aan/uitschakelaars dan als regelaars. Niet alleen heb ik geen mooi lineair regelbereik, ook verlies ik veel te veel hoog als ik het volume op de Sheraton wat dichtdraai. Op de ES kun je niet alleen volume en toon écht regelen, door het volume een beetje dicht of open te draaien kun je ook de vervormingsgraad en klank heel precies regelen, en dat zonder verlies van hoog. Bij de Sheraton wil dat niet, daarbij kun je de knoppen beter op 10 laten staan en vervorming en toon regelen met je aanslag. Ik heb er met verschillende gitaarbouwers en guitartechs veel aan gedaan om dat bij de Sheraton te verbeteren. Andere potmeters van goede kwaliteit in verschillende waarden, en wel of geen condensatoren er over, weer in verschillende waarden, maar het heeft niet mogen baten. Het zal wel aan de elementen liggen die in de Sheraton zitten, maar omdat ik juist het geluid daarvan zo goed vind is het geen oplossing die te vervangen.
Al weer een aantal jaren geleden (eind 2003?) heb ik een (tweedehands) ES 335 gekocht. Niet super goedkoop, ook niet te duur, gewoon een redelijke deal. Hij is geweldig mooi en bij het testen vond ik hem goed klinken en spelen. Er zaten wel 009 snaren op. Tot dan toe speelde ik op een Epiphone Sheraton II met 008 snaren waar ik zeer tevreden over was, en hoewel er “Epiphone by Gibson” op de kop ingelegd was, wás het natuurlijk geen Gibson en dat was toch altijd de droom. Toen ik er een repetitie lang op gespeeld had en wat met de Sheraton had gewisseld was ik lichtjes teleurgesteld. De ES klonk en speelde niet beter dan de Sheraton, integendeel, hoewel er niets slechts aan de ES was (of het moet het stomme Gibsongeintje zijn dat de frets niet over de binding van de hals heen lopen, zodat de E-snaren er soms achter blijven haken), vond ik de Sheraton eigenlijk beter. Ik heb die teleurstelling hier toen meerdere keren verkondigd op het forum.
Nu weet ik dat je je een nieuwe gitaar altijd ‘eigen’ moet maken, dus ik dwong mezelf op de ES te blijven spelen en de Sheraton zolang niet te gebruiken. Ik wilde bovendien proberen of ik aan 009 snaren kon wennen. Wat dat betreft gaf ik me na meer dan een jaar gewonnen. Ik kan gewoon lekkerder spelen wat ik wil op 008 snaren en ik merk ook geen dramatisch verschil in geluid met betrekking tot 009’s. Ik kan best een tijdje spelen met 010’s, maar als ik een avond lang repeteer of optreed hou ik dat niet vol met dikkere snaren dan 008. Toen ik weer terugging naar 008 was de ES dus ook op dat punt gelijk aan de Sheraton. Wel had ik inmiddels Graptech zadels omdat mijn hoge E (in de 009 tijd) steeds brak. Ik heb de ES natuurlijk niet AB kunnen vergelijken met en zonder Graphtechs, dus ik weet niet wat dat voor het geluid heeft gedaan.
Ik ben er ook mee naar een befaamde gitaarbouwer geweest om zijn mening te vragen of een elementenwissel misschien kon helpen. Hij heeft ze beiden vergeleken, maar had duidelijk voorkeur voor de klank van de ES boven die van de Sheraton, zowel versterkt als onversterkt. Ik begreep dat niet helemaal, maar ja, ook klank is een kwestie van smaak natuurlijk. Misschien heb ik geen verfijnd genoege smaak.
Vorig jaar had ik voor het eerst weer optredens waarbij ik kon zeggen dat de ES echt mijn gitaar was geworden en dat ik mijn ei er eindelijk op kwijt kon. Of kwam dat doordat ik inmiddels lange tijd niet op de Sheraton had gespeeld? Nu heb ik sinds een tijdje in mijn huiskamer een muurtje opgebouwd van meerdere kleine buizen en transistorversterkertjes om die onderling te vergelijken, ook door ze met verschillende gitaren te bespelen. Het valt me daar overigens bij op dat de ene gitaar welk klikt met de ene versterker en veel minder met de andere.
In ieder geval, op een gegeven moment probeerde ik mijn oude Japanse Jennen 10 watt buizenversterkertje met de ES, en toen kon ik het toch niet laten om de Sheraton op te halen en die nog eens met de ES te vergelijken. Nogmaals, de ES is zeker geen slechte gitaar, maar als ik mijn ES met mijn Sheraton vergelijk (dat hoeft natuurlijk niet voor alle ES’en en Sheratons op te gaan) vind ik (anderen kunnen iets anders vinden) de Sheraton gewoon beter, zelfs met jaren oude snaren. Hij klinkt gewoon beter, waarmee ik bedoel dat het hals-element gewoon zwoeler, zingender klinkt bij solo’s, terwijl het brug-element jankender klinkt, misschien moet ik zeggen ‘wanhopiger’, wat de klank is die ik zoek voor vertwijfelde blues-solo’s. Akkoorden klinken ronder en toch rauwer tegelijk, ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen. Als ik de ES inprik na de Sheraton klinkt die (de ES) flauw, anders kan ik het niet omschrijven, niet zo vol emotie als de Sheraton klinkt. Ik kan de versterker wel bijregelen tot hij beter klinkt, maar ik bereik niet het geluid van de Sheraton. Vraag me niet om geluidsfragmenten, daarvoor ben ik niet genoeg thuis in het computergebeuren.
Ook speel ik lekkerder, makkelijker op de Sheraton, ik kan er gewoon beter mijn ei op kwijt en kan sneller spelen. Ik vind dat eigenlijk heel verwonderlijk omdat de gitaren zo vergelijkbaar zijn. Beiden hebben een absoluut gelijke kast van gelaagd hout, beiden dezelfde mensuurlengte en dezelfde snaren. Aan het materiaal van de toets kan het volgens mij niet liggen, al is het hout op de Sheraton donkerder (geen ebben!) dan op de ES. Het kan dus alleen maar liggen aan de hoogte en/of vorm van de frets, die ik overigens niet opgemeten heb (ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen), maar op het oog verschillen die niet of in elk geval niet veel. Waar komt het door mij zo merkbare gemak in spelen, opdrukken en vibreren dan toch vandaan?
In ieder geval heb ik een beslissing genomen. Ik ben blij met de ES, hij is mooi en het is toch de vervulling van een droom, dus ik hou hem (of haar?), maar ik ga de Sheraton toch weer inzetten als mijn main guitar.
Een ding vind ik heel erg jammer van de Sheraton, de potmeters werken meer als aan/uitschakelaars dan als regelaars. Niet alleen heb ik geen mooi lineair regelbereik, ook verlies ik veel te veel hoog als ik het volume op de Sheraton wat dichtdraai. Op de ES kun je niet alleen volume en toon écht regelen, door het volume een beetje dicht of open te draaien kun je ook de vervormingsgraad en klank heel precies regelen, en dat zonder verlies van hoog. Bij de Sheraton wil dat niet, daarbij kun je de knoppen beter op 10 laten staan en vervorming en toon regelen met je aanslag. Ik heb er met verschillende gitaarbouwers en guitartechs veel aan gedaan om dat bij de Sheraton te verbeteren. Andere potmeters van goede kwaliteit in verschillende waarden, en wel of geen condensatoren er over, weer in verschillende waarden, maar het heeft niet mogen baten. Het zal wel aan de elementen liggen die in de Sheraton zitten, maar omdat ik juist het geluid daarvan zo goed vind is het geen oplossing die te vervangen.