sjoerd5
6 oktober 2008, 13:43
Het lijkt me leuk om elke week een cd of artiest bespreken..
Om te beginnen met deze keer:
MGMT – Oracular Spectacular
MGMT is een band die sinds 2002 bestaat uit Andrew VanWyngarden (nederlandsachtige naam?) en Ben Goldwasser.
Ze leren elkaar kennen op de universiteit van Connecticut waar ze eind 2005 hun studie afsluiten.
Ze noemen zich de management, later afgekort tot MGMT.
Onder de naam the management komt de plaat climbing to new lows uit, maar daarna wordt de naam veranderd
In 2005 komt de EP Time To Pretend uit met daarop de volgende nummers:
Time To Pretend
Boogie Down
Destrokk
Love Always Remains
Indie Rokkers
Kids
Time to pretend en Kids zijn de bekendste en hits in 2008, maar ze zijn dus al 3 jaar oud
In 2007 komt deze plaat uit
http://blog.culdesac.nl/wp-content/uploads/2008/06/l_c21e01a0e34fe1d87e39b5ec503444d9.jpg
Oracular Spectacular
En daar wilde ik het met jullie over hebben.
Het is zo’n beetje de doorbraak voor MGMT.
De singles zijn:
Time to pretend
Electric feel
En Kids komt er waarschijnlijk nog aan.
Het is een plaat waar van alles in zit.
Het is allemaal het elektronisch, maar op sommige momenten is het weer Pink Floyd achtig.
Ze kennen hun klassiekers, en dat hoor je terug.
Ik ga wat veder in op een paar songs:
Het begint met Time to pretend,
Veruit de bekendste song van dit album.
Begin dit jaar helemaal dood gedraaid op de radio.
Een van de betere elektronische songs, met eigenzinnige tekst.
Weekend wars:
Sommigen vinden dit een miskleun, maar ik vind het een leuk liedje met een goed refrein.
Leuk liedje, dat blijft hangen.
Electric feel:
Een hele goeie song, maar is heel anders dan de rest, minder elektronisch.
Je kunt hem zo meezingen, en het kabbelt lekker voort.
Absoluut een van de betere van deze plaat, maar bij dit liedje is dat heel erg gebonden aan persoonlijke smaak.
Kids:
Dit is de echte megaklapper van dit album, absoluut het allerbeste wat er opstaat.
Zo vreselijk elektronisch, zo vreselijk dansbaar, als je hiervan niet gaat bewegen weet ik het ook niet meer.
Je hoort zo veel verschillende dingen.
Het meezingbare refrein is het echte hoogte punt.
Ook hier weer, leuke vreemde teksts.
Na deze songs kakt de hele plaat wat in.
Echte klappers komen niet meer voorbij.
Met als absolute miskleun: P4th dimensional Transition
The Handshake: 1 woord, Pink Floyd
Kortom, echt een goeie plaat, en dan vooral het begin.
Het 2e deel is echt minder, maar dat is meer omdat je al zo verwend bent.
Zo dit was het.
Als jullie dit leuk vinden zal ik er volgende week weer een doen.
Verzoekjes kunnen via PM gestuurd worden.
Om te beginnen met deze keer:
MGMT – Oracular Spectacular
MGMT is een band die sinds 2002 bestaat uit Andrew VanWyngarden (nederlandsachtige naam?) en Ben Goldwasser.
Ze leren elkaar kennen op de universiteit van Connecticut waar ze eind 2005 hun studie afsluiten.
Ze noemen zich de management, later afgekort tot MGMT.
Onder de naam the management komt de plaat climbing to new lows uit, maar daarna wordt de naam veranderd
In 2005 komt de EP Time To Pretend uit met daarop de volgende nummers:
Time To Pretend
Boogie Down
Destrokk
Love Always Remains
Indie Rokkers
Kids
Time to pretend en Kids zijn de bekendste en hits in 2008, maar ze zijn dus al 3 jaar oud
In 2007 komt deze plaat uit
http://blog.culdesac.nl/wp-content/uploads/2008/06/l_c21e01a0e34fe1d87e39b5ec503444d9.jpg
Oracular Spectacular
En daar wilde ik het met jullie over hebben.
Het is zo’n beetje de doorbraak voor MGMT.
De singles zijn:
Time to pretend
Electric feel
En Kids komt er waarschijnlijk nog aan.
Het is een plaat waar van alles in zit.
Het is allemaal het elektronisch, maar op sommige momenten is het weer Pink Floyd achtig.
Ze kennen hun klassiekers, en dat hoor je terug.
Ik ga wat veder in op een paar songs:
Het begint met Time to pretend,
Veruit de bekendste song van dit album.
Begin dit jaar helemaal dood gedraaid op de radio.
Een van de betere elektronische songs, met eigenzinnige tekst.
Weekend wars:
Sommigen vinden dit een miskleun, maar ik vind het een leuk liedje met een goed refrein.
Leuk liedje, dat blijft hangen.
Electric feel:
Een hele goeie song, maar is heel anders dan de rest, minder elektronisch.
Je kunt hem zo meezingen, en het kabbelt lekker voort.
Absoluut een van de betere van deze plaat, maar bij dit liedje is dat heel erg gebonden aan persoonlijke smaak.
Kids:
Dit is de echte megaklapper van dit album, absoluut het allerbeste wat er opstaat.
Zo vreselijk elektronisch, zo vreselijk dansbaar, als je hiervan niet gaat bewegen weet ik het ook niet meer.
Je hoort zo veel verschillende dingen.
Het meezingbare refrein is het echte hoogte punt.
Ook hier weer, leuke vreemde teksts.
Na deze songs kakt de hele plaat wat in.
Echte klappers komen niet meer voorbij.
Met als absolute miskleun: P4th dimensional Transition
The Handshake: 1 woord, Pink Floyd
Kortom, echt een goeie plaat, en dan vooral het begin.
Het 2e deel is echt minder, maar dat is meer omdat je al zo verwend bent.
Zo dit was het.
Als jullie dit leuk vinden zal ik er volgende week weer een doen.
Verzoekjes kunnen via PM gestuurd worden.